quote:
Op zaterdag 14 november 2015 12:18 schreef Lingue het volgende:[..]
Lief dat je het vraagt. Veelal gaat het gewoon ok/goed. Ik doe mijn ding, ik doe leuke en fijne dingen en kan ook zonder schaamte genieten. Daar heb ik nog best een tijdje moeite mee gehad als ik ergens van genoot.
Ik blijf de vraag over of ik kinderen heb lastig vinden. Ik neem het mijzelf enerzijds kwalijk als ik nee zeg, maar met ja krijg je veel andere vragen waar ik vaak geen zin in heb.
Verder tja.. ik had gehoopt dat ik mn portie 'ellende' wel gehad had maar helaas nog niet. Mijn vader is dezelfde strijd als de moeder van SQ aan het aangaan. Daarmee word ik ook wel weer met de neus op de feiten gedrukt. Dat het leven kwetsbaar is, dat het onderwerp de dood weer wat meer door mijn hoofd speelt, dat ik mn dochtertje mis, dat mocht ik ooit nog kinderen krijgen mijn vader ze nooit zal leren kennen terwijl er eigenlijk al een jaar lang een lief klein meisje hier het leven moest komen verrijken met haar aanwezigheid.
Veelal gaat het gewoon ok/goed, maar soms zou ik wel weer eens even in mijn coconnetje willen zitten om weer de juiste balans te kunnen vinden.
Hoe gaat het met jou? Ik lees je mooie blogs en dat raakt me altijd, maar vind het tegelijkertijd lastig om er op te reageren. Een dikke
Wat verdrietig dat je vader dat moet doorstaan
En fijn om te lezen dat het, over het algemeen genomen toch redelijk tot goed gaat. Ik vermoed dat het gemis en de scherpe randjes nooit zullen verdwijnen, respect voor hoe kranig je je er doorheen slaat.
Ik weet niet hoe het met mij gaat. We hebben het zwaar, dat is duidelijk. Zo'n dode baby blijkt veel meer dan 'slechts' een dode baby. Het zet alles wat er is en was op losse schroeven, alle relaties en dromen en plannen, alsof de fundering van alles kapot is geslagen en we uit alle macht proberen alles overeind te houden, al weten we niet hoe. We zijn zo verdrietig, we missen haar zo verschrikkelijk veel. Alles om ons heen lijkt pijn te doen. Elke zwangerschap, elke baby, elk blond meisje, elke gebeurtenis die in de toekomst ligt wijst ons met onze neus op de keiharde feiten: ze is niet hier, en ze zal hier nooit zijn. De dood is zo eindig, en ik vind het zo gemeen dat dit juist ons is overkomen. Dat er hierna nooit meer een kindje komt maakt het nog pijnlijker, dit was het dus gewoon, een keus daarin is ons ontnomen en ook dat breekt mijn hart.
Na zo'n deprimerend verhaal als hierboven heb ik de neiging om af te sluiten met: Het komt wel goed, bladiebla, maar ik heb daar eigenlijk geen zin (meer) in. Ons verdriet blijft, tot de dag dat we zelf dood gaan, en dat is heel, heel erg naar. Daar kunnen geen mooie woorden tegenop.