Ben ik te hard?

Ik zit in het tweede jaar van mijn hbo studie. Een paar weken geleden zijn we weer begonnen en dat betekent dat we ook weer zijn begonnen met een project. En dat betekent uiteraard heel veel samenwerken met projectgenootjes. Je hebt het niet voor het uitkiezen met wie je samenwerkt en je moet het dus doen met de mensen waar je toevallig mee moet samenwerken. Dat is soms vervelend, soms leuk maar bovenal leerzaam, zoals deze situatie best leerzaam is.

In mijn groepje zitten alleen maar leuke meisjes, dus dat is voornamelijk gezellig. Nu zit ik ook nog eens bij (bijna) allemaal hardwerkende mensen, dus dat scheelt, want ik wil zelf ook resultaat zien. Nu hebben we een meisje in ons groepje en dat is een moeilijk type omdát we altijd rekening met haar moeten houden. Ze heeft namelijk een chronische ziekte (vanwege herkenning zeg ik niet wat, maar wát haar ziekte nou precies inhoud is überhaupt vrij onduidelijk). Maar ze heeft altijd last, is altijd moe, kan haast niets want ze is altijd ziek/zwak/misselijk. Erg hinderlijk dus, want je mist eigenlijk altijd iemand. En als ze al eens iets levert is het zwaar kut, want naar mijn idee begrijpt ze de helft niet omdat ze grotendeels afwezig is.

Dat ze ziek is vinden we allen vervelend voor haar en we leven heel erg met haar mee. Maar we kunnen er allemaal niets mee, want ze doet dus niks/voegt niks toe en wil wel meedoen zegt ze, maar ze kan nooit meedoen omdat ze zich nooit goed voelt. Ze zit al vanaf vorig jaar bij ons in de klas en ik had eerlijk gezegd meteen bij het voorstelrondje toen ze zei dat ze chronisch ziek was al zoiets van; hell no, ontwijken. Puur omdat ik vind dat je altijd moet investeren in dit soort mensen (dan is er weer dit en dan weer dat) terwijl je er weinig tot niks voor terug krijgt. Vorig jaar heb ik nooit met haar moeten samenwerken dus dat was mijn geluk, maar dit jaar heb ik pech.

Vorige week hadden we een evaluatie met onze slb-er en daar heb ik aangekaart nadat we al met ons groepje hadden besproken dat ze 0,0 toevoegt dat we vinden dat ze net zo goed niet mee kan doen, omdat ze in feite meelift (dat hebben we niet zo gebracht). En de stukken die ze wel levert zijn bagger. Zij vond het vervelend, want ze wil het echt heel erg graag allemaal. En nu is de afspraak dat ze grotendeels meedoet met het verslag tenzij het echt niet anders kan en sommige bijeenkomsten laat schieten, maar wel de EC's krijgt als het goed is afgerond.

Was ik het al niet helemaal mee eens, maar mijn groepje protesteerde niet dus wilde ik niet de spelbreker zijn. Maar ik sta er dus totaal niet achter en wil haar het liefste uit ons groepje hebben. Ik vind dat ze helemaal mee moet doen en als ze het niet aan kan maar eens een pauze moet gaan inlassen, maar wij zijn hier nu wel de dupe van en vorig jaar was dat ook al het geval bij projectgroepjes. Dus ik wil dat gaan voorstellen, maar ik wil ook weer niet overkomen als een bitch. En dan vraag ik me af of mijn inlevingsvermogen wel helemaal in orde is omdat ik zo denk, want de rest lijkt het nu wel prima te vinden. Ben ik dan zo hard dat ik het vervelend vind en vind dat wij geen maatschappelijk werkers zijn ofzo?

Ik ben toch menselijk? Het is altijd rekening houden met en het komt er uiteindelijk steeds op neer dat de verhoudingen scheef zijn. Ze doet weinig, want ze is altijd moe en ziek. Erg vervelend voor haar, maar wat schieten wij als groep daarmee op? Ik wil resultaat zien en ik wil niet dat een iemand niks/weinig doet, maar wel meelift op onze resultaten. Ik vind het niet kloppen op deze manier.

Maar als ik toch echt te hard ben en niet menselijk, dan vrees ik dat ik daaraan moet werken door proberen wat meer begrip te tonen voor de situatie. En dan probeer ik serieus te doen, maar blijft toch storend dat wij allemaal veel meer doen.

Ik vind het vervelend om veel te doen, ergens veel tijd in te steken en dat iemand anders die heel weinig doet dezelfde punten krijgt. Is dat kinderachtig? Ik snap echt dat de wereld niet om resultaten draait en ik probeer heel lief en meegaand te zijn, maar iets in mij is het hier niet mee eens. Ik vind het eigenlijk vervelend.

quote:

Op woensdag 7 oktober 2015 23:34 schreef Lienekien het volgende:
Als de docent haar willens en wetens studiepunten toekent terwijl ze daar niet de prestatie voor heeft geleverd, dan is dat jouw zaak niet. Kunnen jullie in je groepje de taken niet zo verdelen dat haar inbreng jullie in ieder geval niet hoeft te schaden?

Ik vind het mijn zaak wel, want ik doe moeite. Maar iedereen lijkt het ermee eens te zijn (behalve een ander meisje) alleen ik wil het ook weer niet als enige aankaarten. Het gaat al een jaar zo en blijkbaar mag het gewoon op deze manier.

quote:

Op woensdag 7 oktober 2015 23:42 schreef Lienekien het volgende:

[..]

Waarom is het voor jou een probleem dat een ander met minder inspanning het diploma haalt? Als ze het al haalt.

Jij krijgt gewoon jouw beloning voor jouw inspanningen, namelijk jouw diploma. Dat staat zij niet in de weg.

Omdat ik het oneerlijk vind dat de meeste mensen moeite moeten doen en een ander niet. Dat is toch ook oneerlijk?

Dat kan wel, maar uiteindelijk doet zij niets en ik meer dan zat. Het klopt niet. En als ik niks doe, word ik er terecht op aangesproken en volgen er consequenties.

quote:

Op woensdag 7 oktober 2015 23:44 schreef tongytongylickylicky het volgende:
Het lijkt meer op jaloezie van jouw kant.

Ik doe liever iets voor mijn prestaties dan dat ik meelift op andere mensen. Ik volg mijn studie omdat ik het een leuke studie vind, dus ik wil er ook graag iets voor doen. Ik vind het vervelend dat ik rekening moet houden met zo iemand, maar waarom dat zo is weet ik eigenlijk niet zo goed. Behalve dat ik het oneerlijk vind en ik vind dat we allemaal dezelfde bijdrage horen te leveren.

quote:

Op woensdag 7 oktober 2015 23:47 schreef deadprez het volgende:

[..]

Want zij doet geen moeite?

In haar beleving doet ze vast en zeker moeite, maar in de realiteit hebben wij niet veel aan haar bijdrage. Maar oke, ik denk dat ik dan inderdaad te hard ben.