Het peutertopic (2-4 jaar) deel 172

quote:

Op donderdag 1 oktober 2015 07:59 schreef Cwen het volgende:
De peuterspeelzaak was... moeilijk. Ze heeft lang gehuild, de rest van de dag aan de juf gehangen en toen ze mij zag, was het weer brullen (en deed ik bijna mee. Dat dappere snoetje in die kring ).
Als je het vraagt was het niet leuk maar ook niet heel stom en ze wist wel nog wat er gedaan was. Helemaal lamgeslagen was ze dus ook niet.

Maar ze hebben haar niet laten ophalen omdat ze anders helemaal niet wil, en dat vind IK moeilijk. Ik snap het wel, want het 'hoort erbij' maar tegelijkertijd zegt mijn gevoel dat als ze liever thuis is, ik haar lekker thuis moet houden.
Alleen denk ik vervolgens dat dat niet haalbaar is, want ik kan haar niet weghouden van de 'maatschappij' omdat ze dat moeilijk vindt. Ze zal toch mee moeten draaien, de wereld verandert niet ineens voor haar (of mij). Dus dan denk ik weer dat ze erdoorheen moet, maar dat voelt heel rot. Dus...
Lang verhaal, maar herkent iemand dat?

Het is heel begrijpelijk dat ze het moeilijk vindt. Het is nieuw, ze is het niet gewend, krijgt veel nieuwe indrukken, weet nog niet precies hoe zij in die situatie moet reageren, wat de bedoeling van dit alles is, ze zit nog niet in een soort stramien/vastigheid, kent de leidsters en de kinderen nog niet goed.. Kortom, het is gewoon heel veel, en enorme verandering in haar leventje. Dus 'doorzetten' zal het in dat opzicht sowieso denk ik worden. Er zijn misschien kinderen die dan meteen in hun element zijn, maar voor veel kinderen geldt denk ik dat ze echt moeten wennen. Het is aan jou om te bepalen waar naar jouw idee hierin de grens ligt. Na hoe lang huilen/verdrietig zijn, zou jij gebeld moeten worden, denk jij? Wanneer vindt jij het niet meer verantwoord? Hoe lang is naar jouw idee 'redelijk' als het gaat om de 'wenfase'?

Maar eigenlijk proef ik uit je post dat je niet voor 100% achter de keuze staat, in ieder geval twijfelt aan eea. En ik denk dat een kind dat voelt. Juist bij het bijten door de zure appel heen is het volgens mij van belang dat je als ouder overtuigd en echt heel daadkrachtig bent, dat je kind ook voelt dat er in feite niet veel keuze is. Als jij twijfelt, voelt Ellie dat denk ik. Ik merk ook dat als ik het afscheid nemen lastig vind, dat het ook inderdaad lastig wordt. Als ik heel duidelijk ben naar I toe, dan kan het ook wel heel vervelend zijn, maar dan is het als een pleister die je heel snel afrukt in plaats van langzaam. Zo heb ik bijvoorbeeld als regel voor mijzelf dat als I eenmaal in het kdv is bij het wegbrengen, ik haar niet meer oppak en knuffel (tenminste: zolang er verder niets aan de hand is uiteraard). Want als ik dat doe, dan wordt het voor ons allebei een hartverscheurend tafereel. Als ze bij mijn been staat met haar armpjes omhoog, komt er steevast een leidster die haar dan oppakt en haar knuffelt. Daar heb ik ook om gevraagd, of zij dat dan willen doen. En dan kan ik weglopen zonder dat I gaat huilen, dan vindt ze dat OK. En dat is voor haar ook duidelijk: mama gaat weg en iemand anders zorgt nu voor jou. . Even als voorbeeldje he. Hoe sta je hierin en hoe ga je ermee om? Voor je kind het volgens mij het belangrijkste dat je dat helder hebt.

quote:

Op donderdag 1 oktober 2015 07:59 schreef Cwen het volgende:
De peuterspeelzaak was... moeilijk. Ze heeft lang gehuild, de rest van de dag aan de juf gehangen en toen ze mij zag, was het weer brullen (en deed ik bijna mee. Dat dappere snoetje in die kring ).
Als je het vraagt was het niet leuk maar ook niet heel stom en ze wist wel nog wat er gedaan was. Helemaal lamgeslagen was ze dus ook niet.

Maar ze hebben haar niet laten ophalen omdat ze anders helemaal niet wil, en dat vind IK moeilijk. Ik snap het wel, want het 'hoort erbij' maar tegelijkertijd zegt mijn gevoel dat als ze liever thuis is, ik haar lekker thuis moet houden.
Alleen denk ik vervolgens dat dat niet haalbaar is, want ik kan haar niet weghouden van de 'maatschappij' omdat ze dat moeilijk vindt. Ze zal toch mee moeten draaien, de wereld verandert niet ineens voor haar (of mij). Dus dan denk ik weer dat ze erdoorheen moet, maar dat voelt heel rot. Dus...
Lang verhaal, maar herkent iemand dat?

Oef.
Ik sluit me aan bij de woorden van de wijze dames voor mij. Probeer er achter te komen of je zelf achter de keus staat. Als je het zelf erg moeilijk vindt, maar toch wil dat ze naar de psz gaat, probeer jouw aarzeling dan zoveel mogelijk te verbergen. Een kind zal ws jouw aarzeling zien als bevestiging van dat het ergens niet fijn is of niet veilig is.

Ik herken het erg, als leidster. De helft van ons werk is het vertrouwen winnen van de ouders. Het wennen is zowel voor ouders als voor kinderen.
Ga in overleg met de leidsters. Vertel wat jij wilt dat ze doen, als ze zoveel huilt. Wil je dat ze bellen? Vraag daar naar.
Vraag of je zo de eerste dagen bij Ellie kan zijn. Trek veel tijd uit voor de wendagen. Sommige kinderen kan je bij wijze van zo achter laten, en sommige kinderen hebben veel tijd nodig. Wat niet wil zeggen dat ze het er niet fijn zal hebben. Maar duidelijke afspraken met haar. Mamma gaat nu even weg, maar komt jou zo (na het eten/spelen/slapen) weer ophalen. Verlaat de psz op een hoogtepunt, niet met tranen. Probeer het afscheid kort en bondig te houden. Weglopen en 10x omdraaien en zwaaien, handkusjes en nog eens omdraaien is erg verwarrend voor die kleintjes. Zeg kort dat mamma weg gaat, haar weer op komt halen, kus, knuffel, zwaaien en weg. Spreek dit ritueel ook door met de leidsters, zodat jullie kunnen samenwerken.

Misschien is dit totaal neit een antwoord waar je op zat te wachten, tips enzo. Maar ik merk bij mijn werk dat veel ouders onzeker zijn. En dat is logisch! Maar 9 vd 10 keer als kinderen huilen bij afscheid, is het al over voor je goed en wel de deur uit bent. Maar dat merken de ouders niet Schroom sowieso niet om te bellen en te vragen hoe het gaat.

Succes!

Omen, dat negeren is ook echt een allergie van mij. Hier gebeurt het vooral als we een onderwerp aansnijden waar hij het niet over wil hebben, ergens heel logisch. Benoemen wat er gebeurt helpt wel ('Je geeft geen antwoord als ik vraag of je ook iets wil eten, is dat omdat je verder wil spelen/de kat martelen/breakdancen met een sok op je hoofd?'), daarna staat hij wel open voor contact. Hem in zijn spel storen is sowieso niet een goed idee, heeft hij echt geen tijd voor en geen zin in.

Dank jullie wel voor de lieve reacties

Ik aarzel omdat ik het moeilijk vind haar ergens anders achter te laten - dat er iemand anders is die voor haar zorgt. De ruimte voelt goed, de juf voelt goed, ik vertrouw ze echt wel.
Maar ik heb 2 jaar voor Ellie gezorgd, ik ken haar door en door, we kunnen met elkaar lezen en schrijven, 2 handen op 1 buik, etc, etc. Ze is ook echt een mama's kindje. En het is gewoon moeilijk om dat te doorbreken .
Ik vind mezelf best een muts omdat ik het zo voel, maar ja, dat verander je niet zomaar.

Toch ben ik wel degelijk overtuigd van het nut van de peuterspeelzaal. Ellie is bang voor andere kindjes, op het bizarre af. Volwassenen zijn ok, maar kinderen? Tot 1,5 jaar ging het goed, sindsdien is het een probleem. Ze laat zich door een baby wegjagen, om over oudere kinderen nog maar te zwijgen.
Ik ben van mening dat daar iets aan gedaan moet worden, en dat is het enige dat ik niet thuis voor haar kan verzorgen. Die omgang met andere kinderen zal ze op een andere plek moeten leren.
En waarom nu? Omdat ze straks met 3 al naar de Montessori gaat en ik liever niet heb dat ze daar met een achterstand begint. Veel kinderen komen van het kdv en zijn al gewend in sociale groepen te bewegen, of hebben broertjes en zusjes. Ik wil voorkomen dat Ellie, juist doordat ze de enige is die daar nog niet veel ervaring mee heeft, nóg teruggetrokkener wordt in haar 'eigen' klas straks. Dat ze erbuiten begint en erbuiten blijft, zeg maar.
Daarom hoop ik ook dat ze het nu oppakt (ze is 2 jaar en 1 maand) - als ze pas met 2,5 gaat, is het maar 4 maanden deze psz. Dan is ze net gewend en moet ze weer weg en dat klinkt ook niet helemaal handig.

Het afscheid nemen ging verder best goed, ik heb inderdaad kort en bondig afscheid genomen, dat wist ik al. Ik had het haar ook uitgelegd en zij wist het ook. Ze is op maandag ook altijd bij mijn moeder, dus dat ik wegga en weer terugkom weet ze.
Wat het bellen betreft ben ik er nog niet uit. Erbij blijven doen ze niet tenzij het echt niet gaat, om geen gedoe te krijgen met de andere kindjes. Ik zou zelf een half uur huilen genoeg vinden (en dat gaat me al serieus aan het hart). Maar hoe leg ik dat uit?

Eerder naar huis zou misschien wel kunnen, dat ga ik vrijdag overleggen als ze het nog steeds zo moeilijk heeft. Hopelijk sta ik zelf dan ook niet op het punt in tranen uit te barsten, dat helpt met het voeren van een gesprek . Ik ben echt een weekdier jongens, ik weet het.

In pricipe is het inderdaad luxe, aangezien ik niet moet werken in die uren maar het wel goed kan gebruiken. Maar ik denk ook wel dat het echt goed is voor haar.

Maar misschien went het wel. Misschien is het gewoon omdat het allemaal nieuw is en moeten we er allebei in groeien. Ze kalmeerde wel, wilde wel bij de juf zijn. Dat zijn goede tekenen (mijn moeder is járenlang psz-juf geweest). Wellicht voelt ze zich niet zozeer onveilig maar onwennig.
De tijd zal het leren. Ik geef het een maand, heb ik met ML afgesproken. Is er dan nog geen verbetering, dan laten we het voor nu. Heeft ze het dan naar haar zin, dan was het alleen wennen.

Het zal heus wennen Maar het is wel belangrijk denk ik dat zowel Ellie als jij het stapje voor stapje doen.

Het lijkt mij heel acceptabel als je met de leidsters afspraken maakt. Voor mij was dat: als ze nog af te leiden is met één-op-één contact (gezellig met de leidster een boekje lezen of liedje zingen) dan keken ze het aan. Als ze niet te troosten was (en dan liet ik dat dus aan hun deskundig oordeel over), moesten ze mij bellen. Niet mochten, maar móesten.

Jammer dat je er niet bij mag blijven. Ik snap het vanuit de psz wel, maar als moeder en kind het er nou zo moeilijk mee hebben..... dan kan het zoveel gedoe schelen!

Mijn kind had trouwens vooral belang bij één 'Moeder Gans'. Als haar favoriete leidster er niet was, moest de rest echt hun best doen om t nog leuk te houden. Maar was zij er, dan was er niks aan de hand. Dus vraag vooral of die ene juf dan zoveel mogelijk bij haar wil blijven zolang het nodig is.

Lb en L-E, Thanks voor jullie input. Hier is eigen regie ook een dingetje. Maar de laatste tijd negeert ze me dus bij de keuzes die ze heeft. Al kan het best zo zijn, omdat ze beide keuzes niet echt wil.
Maar ik ga het de volgende keer wel benoemen inderdaad.

Cwen, ik vind je geen muts. Je kindje ergens achterlaten is moeilijk. Dat moet gewoon ook bij jou groeien. Inderdaad wat LB zegt. Voor jullie allebei is het beste om het stapje voor stapje te doen.
Ik zie zelf ook voordelen van psz/kdv en merk dat zij Riley dingen kunnen geven die ik niet kan bieden (ik heb helaas geen 10 kindjes rondlopen hier bijvoorbeeld )
Succes voor Ellie en jou met het wennen

Klinkt allemaal heel goed, Cwen. Zowel hoe jij er zelf in staat als hoe jullie met Ellie omgaan en met de situatie. Hopelijk went het snel en dan is het ook een hele mooie overwinning en een mooie nieuwe stap. En zo niet, dan niet, en dan komt het later wel.

Ik zou het ook zo doen hoor cwen! En wie weet vind ze het straks heel erg leuk op de psz. Doe wat voor jullie beiden goed voelt!!

quote:

Op donderdag 1 oktober 2015 09:52 schreef L-E het volgende:

[..]

Per 1 november ben ik freelance tekstschrijver

Geweldig, wat onwijs tof voor je!

Cwen, wat lastig voor jullie. Ik hoop dat ze snel went, op zich vind ik dit nog geen rare reactie na 2 jaar fulltime bij mama (maar wat weet ik ervan) .

quote:

Op donderdag 1 oktober 2015 14:26 schreef Omentielvo het volgende:
Lb en L-E, Thanks voor jullie input. Hier is eigen regie ook een dingetje. Maar de laatste tijd negeert ze me dus bij de keuzes die ze heeft. Al kan het best zo zijn, omdat ze beide keuzes niet echt wil.
Maar ik ga het de volgende keer wel benoemen inderdaad.

I heeft het ook een tijd gedaan. Ik reageerde dan met iets als "Nou, zullen we dan maar kiezen voor <optie a>?" en dan reageerde hij wel met NEEEEE!! Want mijn keuze was per definitie niet ok . Of hem aanspreken met iets geks. "Meneertje Olifant, hoor je mij?!" En dan moest hij vaak lachen en zei hij "ik ben niet meneertje olifant mama!" Oh dus je hoorde wel wat ik zei?

Daarna benoemde ik wel dat ik het vervelend vind als hij helemaal niet reageert. Dat hij best even mocht zeggen dat hij het niet wist, niet wilde antwoorden of eerst nog wilde spelen.

Na jouw posts realiseerde ik me dat I het nu eigenlijk niet/ nauwelijks meer doet, dus er is hoop!

Oh thx Phaidra! Dat zijn ook twee goeie manieren, én een hoopgevend bericht. I like

Cwen, het valt ook niet mee als je kindje het wennen zo moeilijk vind. Chris had ook echt opstartproblemen op het KDV. (qua leeftijd jonger en ooronstekings periode). Maar dan baal je ook echt soms. Gelukkig met kortere dagen en doorzetten toch gelukt. Hoop bij jullie ook.
Chris is met 4 naar het Montessori gegaan. Daar keek de juf echt naar het persoontje. Verder dan alleen het kennis vergaren. Sociale ontwikkeling en een veilig gevoel op school geven is daar erg belangrijk. Dat is de basis van het kunnen opbloeien. Chris is regulier bij 4 begonnen, en ik denk dat hij wel dankzij 2,5 jaar kdv al wat stappen heeft gezet. Toch was er tussen de kdv groep en groep 1/2 een groot verschil voor hem qua veilig gevoel. Dat had hij op school veel sneller.

quote:

Op donderdag 1 oktober 2015 20:23 schreef Deepfreeze het volgende:
Cwen, het valt ook niet mee als je kindje het wennen zo moeilijk vind. Chris had ook echt opstartproblemen op het KDV. (qua leeftijd jonger en ooronstekings periode). Maar dan baal je ook echt soms. Gelukkig met kortere dagen en doorzetten toch gelukt. Hoop bij jullie ook.
Chris is met 4 naar het Montessori gegaan. Daar keek de juf echt naar het persoontje. Verder dan alleen het kennis vergaren. Sociale ontwikkeling en een veilig gevoel op school geven is daar erg belangrijk. Dat is de basis van het kunnen opbloeien. Chris is regulier bij 4 begonnen, en ik denk dat hij wel dankzij 2,5 jaar kdv al wat stappen heeft gezet. Toch was er tussen de kdv groep en groep 1/2 een groot verschil voor hem qua veilig gevoel. Dat had hij op school veel sneller.

Dat geeft hoop! De Montessori hier is daar ook op gericht. Voor nu ben ik benieuwd hoe het morgen gaat.

Succes voor morgen Cwen. Zo te lezen heb je het voor jezelf wel heel helder, al voelt het misschien (nog) niet zo. Hopelijk gaat het morgen beter en heb je wat aan de tips die hierboven gegeven zijn

L-E voor je baan! Spannend en leuk

Cwen, wat moeilijk. Ik kan me je gevoel heel goed voorstellen, hoor.
Nora gaat al heel lang naar het kdv, maar die had onlangs een hele tijd dat ze 's ochtends al zei dat ze niet heen wilde en het afscheid was ook ineens (weer) moeilijk. Ik was ook echt in staat om per direct onbetaald verlof op te nemen (of zelfs ontslag ) en haar niet meer naar het kdv te sturen. Wij hebben wat gesprekjes gehad daar en beide leidsters gaven aan dat ze niks aan haar merkten gedurende de dag, gewoon vrolijk de hele dag. Maar dat geeft toch wel een rot gevoel.

Ik kan me wel voorstellen dat het voor Ellie (en voor jou) ineens een hele verandering is, zeker als ze nog niet zo op haar gemak is bij andere kindjes.
Wel jammer dat je er niet een paar keer bij mag blijven.
Ik zou idd wel goed aangeven bij de leiding wat voor jou acceptabel is en wanneer ze moeten bellen.
Veel succes vandaag! Hopelijk gaat het vandaag al een stuk beter

Hmm Cwen ik heb nu pas tijd om jouw post te lezen en dat brengt me gelijk aan het twijfelen. Want ik heb vanmorgen juist Djenna opgegeven voor de peuterspeelzaal. Ik heb een beetje het gevoel dat ze wat verloren is bij de gastouder omdat de andere kindjes wat jonger zijn. Ik denk dat het voor haar fijn is als ze wat meer met leeftijdsgenootjes op kan trekken en iets meer spelenderwijs uitgedaagd wordt. Ik zag wat beren op de weg vwb de logistiek. Maar dat zijn maar beren ... . Nu het bericht afwachten wanneer er een plekje voor haar is

Ze wordt al 3 aan het einde van deze maand
Volgend jaar gaat ze al naar school

En LE

Hier dus echt geen problemen gehad met psz bij de meiden. Afscheid nemen geen probleem, meedoen geen probleem (als andere kindjes hun stoel in de kring zetten, doen zij dat ook), ze zitten niet aan elkaar geplakt (hoeven niet per se naast elkaar in de kring, spelen doen ze wel liever bij elkaar) en ze doen gewoon leuk mee. Ik was vooraf ook wel een beetje huiverig omdat ze altijd thuis zijn geweest en andere kinderen soms moeilijk te lezen vinden. Maar zo kan het dus ook.

Gister naar de Efteling geweest. Supermooi weer! De meiden vonden alles eng Carnaval festival met 3 huilende kinderen Sprookjesbos vonden ze ook eng, behalve de paddenstoelen dan. M vond het wel heel leuk, vooral de sprookjesboom. M is ook 3x in de Polka Marina geweest. Hij noemt dat een achtbaan

Secret santa... Nu kan het nog

Hier ook geen problemen bij de psz. Ze heeft het er naar haar zin, gaat zonder problemen er heen, heel fijn.

Begin dit jaar was er een wat moeiljkere periode. Maar toen was ze vaak ziek, dus een paar keer afwezig geweest. Ik ben toen ook een keer gebeld omdat ze echt niet in dr hum was, dus toen heb ik haar opgehaald. Maar toen bleek ze dus ook koorts te hebben.

Mijn dame is gister 2! geworden en is dus nu ook een echte peuter!

Gefeliciteerd Bub

Gefeliciteerd Bubseltje! Knappe dame!

_{op de een of andere manier zijn alle "new born baby's" ineens heel veel ouder}

Luuk heeft dat soms ook shandaly. Ik vind dat ook zo naar. Hij heeft t vooral als we haast hebben. Hij voelt t aan.

Het eerste psz-bezoek van de orthopedagoog zit erop. 2 uur lang geobserveerd en met haar gespeeld. Hij wil nu nog geen conclusies verbinden aan 2 uur observatie, maar dat er punten zijn waar ze niet gelijk loopt met leeftijdsgenoten, dat is wel duidelijk. Over 2 weken weer een observatieochtend gepland en dan zien we wel weer verder.