Jongeren die moeite hebben met contact zoeken. Ook ouderen welkom. #3

quote:

Op zaterdag 10 oktober 2015 23:52 schreef ALTER-EGO het volgende:

[..]

Nee niet echt, ik deed maar alsof.

Gebeurt weleens geen grappig verhaaltje meer?

Ik weet dat ik tot nu toe weinig in R&P gepost heb, maar ik dacht, toch maar eens schrijven aangezien dit topic wel past bij het probleem (of de combinatie van problemen) dat ik heb.

Wie me kent weet dat ik nog wel eens grote bek kan hebben in KLB of NWS, en zo ben ik IRL ook wel ongeveer. Of was ik in ieder geval. Ik ben altijd al een beetje 'speciaal' geweest met het vinden van vrienden en het onderhouden van vriendschappen. Dat is pas begonnen in de middelbare school. In de lagere school hoorde ik er echt bij, zeg maar. Maar dat veranderde nadien. Ik was wat onwennig en voor ik het wist waren alle vriendengroepjes al gevormd en lieten de paar mensen die naar dezelfde school waren gegaan me in de steek. Ik was dus absoluut niet echt populair, eerder een nobody. Ik werd niet gepest, eerder genegeerd

Lekker treurig dus, maar met wat moeite had ik na een paar jaar wel een toffe vriendengroep rond me; en was alles wat mij betreft goed. Ik werd helemaal geaccepteerd, was het rustige type maar kon met iedereen overweg. M'n onzekerheid is alleen weer helemaal terug sinds ik aan de universiteit zit.

Ik ben namelijk naar de campus in Brussel gegaan, ook een onderdeel van de KU Leuven, in plaats van in Leuven zelf omwille van het feit dat m'n opleiding niet in Leuven zelf te volgen was. Pech voor mij: niemand van m'n klas of zelfs van m'n hele jaar van mijn school deed hetzelfde als mij. Resultaat: terug als een broekie aankomen in Brussel, een stad die ik ook nauwelijks ken buiten het echte stadscentrum. Er lopen een paar mensen rond die ik vaag wel ken, maar dat zijn nauwelijks kennissen te noemen.

Ik heb last van het feit dat er wel veel andere vriendengroepjes samen zitten daar. Vooral uit bijvoorbeeld West- en Oost-Vlaanderen. Die klitten nog meer samen in grotere groepen (geen idee waarom dat zo is overigens?) en als nieuwkomer is het lastig om daartussen te komen Nu ervaar ik dus problemen met het in contact komen met mensen. En ik heb zo'n beetje de vrees dat ik het al flink verpest heb door de eerste weken zo afstandelijk en afwachtend te zijn... Er zijn heel wat projecten waarbij we zelf groepen moeten vormen, en zo heb ik bijvoorbeeld voor het managementproject nog geen groep en durf ik me ook amper ergens aan te bieden. Het is zo loos want er zouden er genoeg zijn die dat prima vinden maar ik durf het gewoon niet meer en met de dag wordt dat erger aangezien ze me intussen ook wel al kennen van in de les. Zelfde probleem met eten in het studentenrestaurant. Ik ga wel eens naast iemand zitten maar echt een gesprek, nah. Als iemand niet tegen mij begint zwijg ik ook.

Heel vervelend, want ik voel me nu al niet meer op m'n gemak op de campus. Ik heb het gekke gevoel ook gekregen dat mensen me nogal raar vinden. Vooral als ik iemand naar me zie kijken dan bekijk ik me zelf ook want denk ik meteen dat er iets aan me opvalt.

Ik heb nog wel contact met m'n vrienden uit Leuven natuurlijk, op regelmatige basis maar het is wel erg dat ik 0,0 sociale contacten heb bij m'n medestudenten in Brussel. Het is een 4-jarige opleiding dus dat kan ook niet blijven duren.

Zit na bijna een maand les een beetje in de rats. Zie er steeds meer tegen op om nog naar daar te gaan, want ik voel me echt zo'n idioot door m'n vreemde gedrag. Ik ben in de omgeving van mensen die ik ken (familie en vrienden) helemaal niet zo dus snap het ook niet helemaal, maar ja. En om daarvoor nou naar de dokter te gaan Lijkt me ook redelijk belachelijk.

quote:

Op zondag 11 oktober 2015 00:07 schreef ALTER-EGO het volgende:

[..]

Vanmiddag ging ik boodschappen doen met mijn moeder die al op leeftijd is.
Normaal doe ik dat doordeweeks met haar, maar door ziekte was dat er niet van gekomen.
Daardoor was ik genoodzaakt dat vandaag met haar te gaan doen, kan mijn mamsie niet zonder eten laten zitten.

Als ik ergens van gruwel, is het winkelen, inclusief supermarkten.
En nog erger, boodschappen doen op een zaterdag middag.
Tel daar een moeizaam langzame lopende moeder bij op die ik aan mijn arm meesleep.
En dan daarbij nog de 4 supermarkten die we af moesten.
Daarnaast als bonus nog de drukte van mensen, waar ik niet altijd even goed tegen kan.

Loop ik in de supermarkt, merk ik dat er een man met een kindje in een winkelwagentje naar mij zit te kijken.
Terwijl ik aan die man voorbijloop, half in gedachten verzonken, roept hij ineens vanuit het niets:
: Niet zo lelijk kijken joh!"
Ik kijk die man aan en ik barst keihard in lachen uit.
Had zelf niet eens in de gaten dat ik zo lelijk keek.
Door die man en zijn opmerking vond ik het boodschappen doen ineens een stuk minder erg.

Lang verhaal, kleine anekdote.

Gelezen en grappig

quote:

Op zondag 11 oktober 2015 00:36 schreef ALTER-EGO het volgende:

[..]

Hoi Lothiriel.

Duidelijk verhaal.

Vervelend probleem voor je.
Alsof je een soort van dichtklapt als je in Brussel bent?
Wellicht speelt je onzekerheid daar meer op omdat alle bekende en "vertrouwde" mensen uit Leuven dan wegvallen en je op jezelf aangewezen bent?

Ben jij iemand die wat langer de tijd nodig heeft om je vertrouwd en op je gemak te voelen bij nieuwe mensen?

Zit er op je Universiteit geen afdeling waar je over je probleem kunt praten?
Een studentenpsycholoog o.i.d.?

Ik klap inderdaad dicht. Dat begint al vanaf het moment dat ik elke ochtend de trein opstap. Iemand spreekt me aan en ik klap dicht want ik lijk meteen te denken "waarvoor spreekt die me aan?" en ik word al onzeker. Op de campus vermijd ik daarom ook mensen nogal. Niet dat ik iedereen helemaal uit de weg ga, maar ik neem nergens initiatief. Als iemand me uitleg vraagt over een oefening bijvoorbeeld geef ik zonder problemen uitleg en dat wordt ook gewaardeerd. Maar buiten de lessen om helemaal niets.

Ik ben sowieso niet het meest zekere type maar zoals ik er nu last van heb vind ik het wel heel erg worden...

En ik heb het inderdaad lastig met me op m'n gemak voelen bij mensen die ik nog niet goed ken. Vooral als er werkelijk niemand bij is die ik toch een beetje ken. Dan voel ik me een buitenbeentje. Dan vraag ik me zaken af zoals "hoe goed kennen deze mensen elkaar? Wat denken ze van mij? Ben ik hier wel welkom?" en dergelijke

Zo ben ik ook niet naar het studentenwelkom geweest eind september omdat ik zoiets had van "ik ken hier toch niemand en het is sneu om in je eentje te gaan"...

En ja er is een psychologische dienst, maar ik heb daar al ervaring mee. Die zeggen wellicht gewoon dat ik gewoon op mensen moet durven afstappen. Heb ik het gewoon lastig mee, zeker nu de les al een tijd bezig is. Ik zou het appreciëren als we wat meer gedwongen werden van met elkaar samen te werken in plaats van dat iedereen zelf groepjes mag vormen. Maar ik weet ook dat ik dat alleen vind omdat ik nu in deze situatie zit. De rest is er maar wat blij mee dat ze met hun kennissenkring een groep kunnen vormen

quote:

Op zondag 11 oktober 2015 01:03 schreef ALTER-EGO het volgende:

[..]

Onzekerheid is een vervelend iets.
Het kan je hele leven overhoop gooien en je belemmeren tot zoveel leuke dingen.
Je ontzegd je nu al een hoop dingen.

Zo werkt dat bij een Universiteit, niet meer dat klassikale en bepalen door de leerkrachten.
De vrijheid van zelf werkgroepen kiezen en zelfstandig denken.
De meeste studenten zijn blij met die vrijheid.

Je onzekerheid is een probleem genoeg om daar hulp voor te zoeken.
Lukt dat niet bij de uni, ga dan eens langs je arts voor een verwijzing.
Onzekerheid is sluipend en kan je grootste vijand worden.
Beter ben je dat voor.

Daar ben ik me ook van bewust. Daarom wil ik er graag wat aan doen. Dat heb zo'n beetje de afgelopen week proberen doen maar lukte nog niet echt. Ik heb het een tijdje ontkend, dacht dat het wel los zou lopen.

Ik weet dat de universiteit anders werkt . Daarom zeg ik gewoon wat ik fijn zou vinden. Het is nu eenmaal niet zo. En bij mensen die ik toch enigszins wat ken zou ik dat ook geen probleem vinden. Maar afstappen op mensen die ik van haar noch pluim ken, dat is dus een werkelijk probleem

Ik zal eens een afspraak maken bij de psychologe die instaat voor het 1ste bachelorjaar. Misschien levert het wat op

Hoi iedereen

quote:

Op maandag 12 oktober 2015 00:44 schreef Simpel_joch het volgende:
Hoi iedereen

Hai

quote:

Op zaterdag 10 oktober 2015 22:08 schreef Joyr1der het volgende:

[..]

Tijd om de omslag te maken? Ik ben inmiddels 2 jaar verder en zit nog steeds vastgeroest. Ikzelf wordt daar wel wanhopig van. Als je dan ook berichtjes op FB leest van mensen die leuke dingen doen denk ik alleen maar: "wil ik ook!"...

Ik ben niet echt meer heel actief met dit topic bezig (ergens voel ik me toch niet helemaal meer de doelgroep, no offence verder!), plus druk bezig (geweest) met mn verhuizing.. maar hier wilde ik toch even iets op zeggen, aangezien ik dit vaker zelf ook opmerk..

Facebook is geen realiteit. Je moet het eigenlijk zien als een uit de hand gelopen online trouwalbum. Daar worden alleen maar de mooiste foto's ingeplakt van de leukste momenten van 'de mooiste dag van je leven'. Als je dan als normale (dan wel depressieve?) persoon al die berichten ziet van anderen die alleen maar leuke dingen lijken te doen, gaat dat inderdaad tegen je werken; jij wilt ook zoveel leuke dingen doen!

Maar waar zijn de foto's en statusupdates van die mensen als zij niks bijzonders doen, en ook gewoon aan het werk zijn, of zich vervelen, of weet ik veel wat? Nergens. Omdat men die niet wil delen met anderen, omdat het ook niet de moeite waard is om te delen (oke je hebt ze er tussen zitten, die elke scheet online knallen, mijn god )

Daarbij draait FB in principe ook alleen maar om 'positive vibes'; niet voor niets dat je alleen maar een 'vind ik leuk'-knop hebt. Iedereen wil leuk gevonden worden. Ik zelf wil soms nog wel eens bewust iets posten om een discussie aan te zwengelen, of 'negatief' commentaar plaatsen onder iemands post, maar dan krijg ik vaak meteen te horen dat ik niet zo negatief moet doen. Terwijl als ik precies hetzelfde zou posten op een forum, er gewoon een gezonde normale discussie uit voort komt.

Probeer dit ten alle tijden in je achterhoofd te houden, als je weer door de 'roze bril' van de andere posters kijkt. Niemands leven is perfect (bij wijze van), iedereen heeft problemen en gezeik!

quote:

Op dinsdag 13 oktober 2015 17:59 schreef VRIDZ het volgende:

[..]

Ik ben niet echt meer heel actief met dit topic bezig (ergens voel ik me toch niet helemaal meer de doelgroep, no offence verder!), plus druk bezig (geweest) met mn verhuizing.. maar hier wilde ik toch even iets op zeggen, aangezien ik dit vaker zelf ook opmerk..

Facebook is geen realiteit. Je moet het eigenlijk zien als een uit de hand gelopen online trouwalbum. Daar worden alleen maar de mooiste foto's ingeplakt van de leukste momenten van 'de mooiste dag van je leven'. Als je dan als normale (dan wel depressieve?) persoon al die berichten ziet van anderen die alleen maar leuke dingen lijken te doen, gaat dat inderdaad tegen je werken; jij wilt ook zoveel leuke dingen doen!

Maar waar zijn de foto's en statusupdates van die mensen als zij niks bijzonders doen, en ook gewoon aan het werk zijn, of zich vervelen, of weet ik veel wat? Nergens. Omdat men die niet wil delen met anderen, omdat het ook niet de moeite waard is om te delen (oke je hebt ze er tussen zitten, die elke scheet online knallen, mijn god )

Daarbij draait FB in principe ook alleen maar om 'positive vibes'; niet voor niets dat je alleen maar een 'vind ik leuk'-knop hebt. Iedereen wil leuk gevonden worden. Ik zelf wil soms nog wel eens bewust iets posten om een discussie aan te zwengelen, of 'negatief' commentaar plaatsen onder iemands post, maar dan krijg ik vaak meteen te horen dat ik niet zo negatief moet doen. Terwijl als ik precies hetzelfde zou posten op een forum, er gewoon een gezonde normale discussie uit voort komt.

Probeer dit ten alle tijden in je achterhoofd te houden, als je weer door de 'roze bril' van de andere posters kijkt. Niemands leven is perfect (bij wijze van), iedereen heeft problemen en gezeik!

Helemaal waar dit, al heb ik hier zelf ook af en toe moeite mee.

quote:

Op dinsdag 13 oktober 2015 17:59 schreef VRIDZ het volgende:

[..]

(...)

Maar als je vrienden 20 leuke dingen per week hebben om te delen en jij 0...

Hoe gaat het nu met iedereen?

Beetje contact gehad met elkaar?

Ik wel naar aanleiding van dit topic.

Ha, een topic naar mijn hart, al weet ik niet of ik daar zo blij mee moet zijn.

Ik ga inmiddels richting de 30 en mij wil het ook maar niet lukken om écht goede vrienden te maken of een sociaal leventje te krijgen. Eigenlijk heb ik niet te klagen. Ik heb inmiddels al jarenlang een enorm leuke en lieve vriendin waar ik, ook in dit opzicht, enorm veel mee gemeen heb. Ik heb daarnaast eigenlijk één echt goede vriend die ik tijdens een rondreis heb leren kennen, maar die ik eigenlijk maar eens in de 2 à 3 maanden zie omdat we anderhalf uur van elkaar vandaan wonen en hij wél een vaste vriendengroep heeft waar die bijna wekelijks iets mee gaat doen. Dat rondreizen is hobby van me, overigens. En vorig jaar hebben vriendin en ik een groepsreis gemaakt waar we een leuk groepje vrienden aan hebben over gehouden. Maar die wonen verspreid over het hele land en zien we dus alleen maar bij een 'reunie' eens per half jaar.

Zelf denk ik wel eens dat het komt doordat ik niet zo veel met 'typische' uitgaansgelegenheden heb. Nooit gehad overigens. Ik hou niet van overmatig veel drinken, doe niet aan drugs, heb niks met keiharde muziek waarbij je elkaar niet tot nauwelijks verstaat, kan niet dansen en sta niet graag in de belangstelling. Ik vind een avondje op het terras, een etentje, een avondje bios, of gewoon gezellig thuis met wat snacks en een leuke film eigenlijk veel leuker.

Nu wil het ook zo zijn dat ik tussen twee 'milieus' in zit... Klinkt misschien gek, maar het (in de regio beruchte) durp waar ik vandaan kom en opgegroeid ben is een typische tokkiebuurt waar veel werkloosheid is en waar de meeste mensen content zijn met een simpel en eenvoudige leefstijl (lees: met een pot bier op een bankje in de voortuin met andere buurt/straatgenoten klagen over buitenlanders/sociale dienst/overheid/alles). Hier was ik vroeger van kleins af aan met mijn goedbedoeldheid en ambities al een vreemde eend in de bijt. Ik ben daardoor altijd behoorlijk gepest geworden en logischerwijs heb ik daardoor nooit echt vrienden gehad, laat staan overgehouden van mijn basisschool en middelbare school. Ik ben blij dat ik inmiddels een eind verderop woon en nog maar weinig met het betreffende durp en de mensen te doen heb.

Anderzijds, op mijn werk waar ik veel tijd doorbreng, ben ik omringd door behoorlijk welgestelde collega's die uit rijke gezinnen komen, die een bruisende en exorbitante leefstijl er op nahouden, sporten zoals hockey beoefenen, en waarvoor het allemaal niet gek genoeg kan. Ik heb een goede band met al mijn collega's (middelgroot bedrijfje en klein team van zo'n 15 mensen), maar op een oppervlakkig niveau. Het zijn gewoon een heel ander slag mensen dan ik en goede vrienden die ook buiten werktijd veel met elkaar omgaan zullen we niet worden.

Inmiddels woon ik dus al enkele jaartjes in de stad waar mijn vriendin vandaan komt (maar dus ook niet veel vriendinnen heeft), en ikzelf dus al helemaal niemand ken. Ik ben al jarenlang lid van de lokale sportschool, doe mee aan groepslessen, heb meegedaan met (halve) marathons en 'obstacle runs' in de buurt, ben lid geweest van een duur/hardloopvereniging, ben gaan bootcampen, heb een tijdje aan een vechtsport gedaan, noem het maar op. Het wil maar niet vlotten met andere mensen; verder dan wat oppervlakkige gesprekken kom ik niet. Nu ben ik 'recht voor de raap', heb nog wel eens een grote mond als iets mij niet zint, maar ben over het algemeen een uiterst rustig, nuchter en gemakkelijk persoon. Ik zal niet met iedereen door één deur kunnen, maar ik kan me haast niet voorstellen dat ik onuitstaanbaar ben.

En ten slotte: wat ook niet wil helpen is dat ik helemaal in het zuiden des lands woon. Clubs als "Nieuwe mensen leren kennen" en "Fellas" heb ik me al eens bij aangemeld, maar die organiseren dus niets tot nauwelijks iets in de buurt.

Als iemand nog tips heeft; graag!

quote:

Op dinsdag 27 oktober 2015 01:56 schreef StefDeStuntpiloot het volgende:
Ha, een topic naar mijn hart, al weet ik niet of ik daar zo blij mee moet zijn.

Ik ga inmiddels richting de 30 en mij wil het ook maar niet lukken om écht goede vrienden te maken of een sociaal leventje te krijgen. Eigenlijk heb ik niet te klagen. Ik heb inmiddels al jarenlang een enorm leuke en lieve vriendin waar ik, ook in dit opzicht, enorm veel mee gemeen heb. Ik heb daarnaast eigenlijk één echt goede vriend die ik tijdens een rondreis heb leren kennen, maar die ik eigenlijk maar eens in de 2 à 3 maanden zie omdat we anderhalf uur van elkaar vandaan wonen en hij wél een vaste vriendengroep heeft waar die bijna wekelijks iets mee gaat doen. Dat rondreizen is hobby van me, overigens. En vorig jaar hebben vriendin en ik een groepsreis gemaakt waar we een leuk groepje vrienden aan hebben over gehouden. Maar die wonen verspreid over het hele land en zien we dus alleen maar bij een 'reunie' eens per half jaar.

Zelf denk ik wel eens dat het komt doordat ik niet zo veel met 'typische' uitgaansgelegenheden heb. Nooit gehad overigens. Ik hou niet van overmatig veel drinken, doe niet aan drugs, heb niks met keiharde muziek waarbij je elkaar niet tot nauwelijks verstaat, kan niet dansen en sta niet graag in de belangstelling. Ik vind een avondje op het terras, een etentje, een avondje bios, of gewoon gezellig thuis met wat snacks en een leuke film eigenlijk veel leuker.

Nu wil het ook zo zijn dat ik tussen twee 'milieus' in zit... Klinkt misschien gek, maar het (in de regio beruchte) durp waar ik vandaan kom en opgegroeid ben is een typische tokkiebuurt waar veel werkloosheid is en waar de meeste mensen content zijn met een simpel en eenvoudige leefstijl (lees: met een pot bier op een bankje in de voortuin met andere buurt/straatgenoten klagen over buitenlanders/sociale dienst/overheid/alles). Hier was ik vroeger van kleins af aan met mijn goedbedoeldheid en ambities al een vreemde eend in de bijt. Ik ben daardoor altijd behoorlijk gepest geworden en logischerwijs heb ik daardoor nooit echt vrienden gehad, laat staan overgehouden van mijn basisschool en middelbare school. Ik ben blij dat ik inmiddels een eind verderop woon en nog maar weinig met het betreffende durp en de mensen te doen heb.

Anderzijds, op mijn werk waar ik veel tijd doorbreng, ben ik omringd door behoorlijk welgestelde collega's die uit rijke gezinnen komen, die een bruisende en exorbitante leefstijl er op nahouden, sporten zoals hockey beoefenen, en waarvoor het allemaal niet gek genoeg kan. Ik heb een goede band met al mijn collega's (middelgroot bedrijfje en klein team van zo'n 15 mensen), maar op een oppervlakkig niveau. Het zijn gewoon een heel ander slag mensen dan ik en goede vrienden die ook buiten werktijd veel met elkaar omgaan zullen we niet worden.

Inmiddels woon ik dus al enkele jaartjes in de stad waar mijn vriendin vandaan komt (maar dus ook niet veel vriendinnen heeft), en ikzelf dus al helemaal niemand ken. Ik ben al jarenlang lid van de lokale sportschool, doe mee aan groepslessen, heb meegedaan met (halve) marathons en 'obstacle runs' in de buurt, ben lid geweest van een duur/hardloopvereniging, ben gaan bootcampen, heb een tijdje aan een vechtsport gedaan, noem het maar op. Het wil maar niet vlotten met andere mensen; verder dan wat oppervlakkige gesprekken kom ik niet. Nu ben ik 'recht voor de raap', heb nog wel eens een grote mond als iets mij niet zint, maar ben over het algemeen een uiterst rustig, nuchter en gemakkelijk persoon. Ik zal niet met iedereen door één deur kunnen, maar ik kan me haast niet voorstellen dat ik onuitstaanbaar ben.

En ten slotte: wat ook niet wil helpen is dat ik helemaal in het zuiden des lands woon. Clubs als "Nieuwe mensen leren kennen" en "Fellas" heb ik me al eens bij aangemeld, maar die organiseren dus niets tot nauwelijks iets in de buurt.

Als iemand nog tips heeft; graag!

Wat is er mis met reizen voor sociale contacten. Je doet alsof wonen in het zuiden een handicap is. Ja er gaan vanaf december geen nachttreinen meer terug in het weekend, dat is een pijnlijk punt, maar nee je kan nog steeds overal cheap naartoe met Kruidvat/Hema treinkaartjes. Zoals een psycholoog een keer zei, maak het voor jezelf leuk. Zolang je jezelf daarin niet voorbij loopt hoeveel moeite het kost moet jij er toch wel aan trekken. Besef dat er ook mensen in het noorden wonen voor wie veel geen keuze is, die moeten wel want er is verder niks.

quote:

Op dinsdag 27 oktober 2015 10:14 schreef W00fer het volgende:
Wat is er mis met reizen voor sociale contacten.

Niks, maar het is een vrij prijzige bezigheid die je met een werkend bestaan hooguit 3 á 4 weken per jaar kunt permitteren. Niet alleen financieel gezien, maar ook i.v.m. vrije dagen. En ja, op een of andere manier lukt het me op rondreizen wel om contacten op te doen; ik heb de afgelopen jaren flink wat afgereisd en heb zelfs een lange periode gewoond en gewerkt aan de andere kant van de wereld. Tientallen, nee, honderden mensen leren kennen; maar voornamelijk mensen die ver, héél ver weg wonen die je nu dus hooguit eens via Facebook spreekt. Dat handjevol Nederlanders dat daar tussen zit woont ook weer in de verste uithoeken van het land.

quote:

Je doet alsof wonen in het zuiden een handicap is. Ja er gaan vanaf december geen nachttreinen meer terug in het weekend, dat is een pijnlijk punt, maar nee je kan nog steeds overal cheap naartoe met Kruidvat/Hema treinkaartjes.

Het is ook een handicap. Wat betreft evenementen, uitstapjes en over het algemeen dingen die 'te doen' zijn is hier gewoon niks. Voor de (sportieve) evenementen waar ik aan mee doe moet ik doorgaans minstens anderhalf uur treinen of autorijden, want die enkele keer dat hier in de buurt iets wordt georganiseerd is uitzonderlijk. Als je niet van het reguliere uitgaansleven houdt en geen deel bent van het vaste uitgaanspubliek, vis je al helemaal naast het net.

Dat overal cheap naar toe kunnen is het probleem niet; maar als je vrienden hebt die minstens anderhalf uur van je vandaan wonen, is dat toch een drempel en loop je niet bij elkaar de deur plat. Dat is anders dan wanneer je op loopafstand van elkaar vandaan woont.

quote:

Op dinsdag 27 oktober 2015 10:39 schreef StefDeStuntpiloot het volgende:

[..]

Niks, maar het is een vrij prijzige bezigheid die je met een werkend bestaan hooguit 3 á 4 weken per jaar kunt permitteren. Niet alleen financieel gezien, maar ook i.v.m. vrije dagen. En ja, op een of andere manier lukt het me op rondreizen wel om contacten op te doen; ik heb de afgelopen jaren flink wat afgereisd en heb zelfs een lange periode gewoond en gewerkt aan de andere kant van de wereld. Tientallen, nee, honderden mensen leren kennen; maar voornamelijk mensen die ver, héél ver weg wonen die je nu dus hooguit eens via Facebook spreekt. Dat handjevol Nederlanders dat daar tussen zit woont ook weer in de verste uithoeken van het land.

[..]

Het is ook een handicap. Wat betreft evenementen, uitstapjes en over het algemeen dingen die 'te doen' zijn is hier gewoon niks. Voor de (sportieve) evenementen waar ik aan mee doe moet ik doorgaans minstens anderhalf uur treinen of autorijden, want die enkele keer dat hier in de buurt iets wordt georganiseerd is uitzonderlijk. Als je niet van het reguliere uitgaansleven houdt en geen deel bent van het vaste uitgaanspubliek, vis je al helemaal naast het net.

Dat overal cheap naar toe kunnen is het probleem niet; maar als je vrienden hebt die minstens anderhalf uur van je vandaan wonen, is dat toch een drempel en loop je niet bij elkaar de deur plat. Dat is anders dan wanneer je op loopafstand van elkaar vandaan woont.

Het een sluit het ander niet uit. Je kan de koe bij de horens pakken of bij de pakken neer gaan zitten. Online ga je het niet redden.
Ik kan ook wel klagen dat ik weinig vrienden om de hoek heb wonen maar zal toch iets moeten.

quote:

Op dinsdag 27 oktober 2015 13:52 schreef W00fer het volgende:

Het een sluit het ander niet uit. Je kan de koe bij de horens pakken of bij de pakken neer gaan zitten. Online ga je het niet redden.
Ik kan ook wel klagen dat ik weinig vrienden om de hoek heb wonen maar zal toch iets moeten.

En ik doe er naar mijn idee al vrij veel aan maar het mag niet baten, en vraag hier derhalve om advies, tips en suggesties van anderen die misschien een oplossing of de gouden tip voor een leuke activiteit hebben. Als je mijn posts goed gelezen had dan zie je dat ik juist erg veel onderneem (en absoluut niet online bij de pakken 'neer ga zitten') om onder de mensen te komen, maar dat daar simpelweg niets uit komt in de vorm van langdurige contacten, niet-oppervlakkige gesprekken en misschien zelfs een vriendschap.

Het is erg makkelijk om te roepen "Doe er iets aan dan" als je je totaal niet in andermans situatie kunt verplaatsen. Als je niks zinnigs cq. constructiefs te zeggen hebt, zeg dan niets...

quote:

Op dinsdag 27 oktober 2015 14:08 schreef StefDeStuntpiloot het volgende:

[..]

En ik doe er naar mijn idee al vrij veel aan maar het mag niet baten, en vraag hier derhalve om advies, tips en suggesties van anderen die misschien een oplossing of de gouden tip voor een leuke activiteit hebben. Als je mijn posts goed gelezen had dan zie je dat ik juist erg veel onderneem (en absoluut niet online bij de pakken 'neer ga zitten') om onder de mensen te komen, maar dat daar simpelweg niets uit komt in de vorm van langdurige contacten, niet-oppervlakkige gesprekken en misschien zelfs een vriendschap.

Het is erg makkelijk om te roepen "Doe er iets aan dan" als je je totaal niet in andermans situatie kunt verplaatsen. Als je niks zinnigs cq. constructiefs te zeggen hebt, zeg dan niets...

Je geeft zelf de oplossing al. Als je "alles" probeert maar niets werkt, moet je iets anders proberen.

Wellicht is er iets aan verenigingen, ga online gamen, ga bij een bordspelvereniging, leer een taal via de volksuniversiteit (zit overal en nergens), ga op dansles, werk aan je social skills.

quote:

Op dinsdag 27 oktober 2015 01:56 schreef StefDeStuntpiloot het volgende:
..

Verhaal komt me deels bekend voor.

Ik ben vooral rond de periode 2004 - 2009 veel naar houseparties gegaan, en heb daar heel wat mensen leren kennen, waarvan ik er met heel wat nog steeds contact heb. Al is dat merendeels oppervlakkig contact, en vaak ook maar 1x in de zoveel tijd. Daarbij wonen zij ook overal en nergens in het land.

Voorheen woonde ik in een dorp, maar sinds paar weken in grote stad, dus qua bereikbaarheid is het voor iedereen stuk makkelijker om bij mij langs te komen, zowel qua OV als met eigen auto. Dat wil niet zeggen dat iedereen meteen langskomt natuurlijk, ik moet er zelf ook moeite in steken om mensen uit te nodigen enz enz.

Zelf heb ik ook een goede vriend, die 2 uur rijden verderop woont. Natuurlijk zou het fijner en gezelliger zijn als we bij elkaar in de buurt wonen, maar op zich is dit ook niet verkeerd.. 1x in de zoveel tijd spreken we af, ik naar hem toe of hij naar mij, en vaak maken we er dan ook een weekendje van. In dat opzicht hoef je dan dus ook niet per se elke week je vrienden te zien.

Ik denk trouwens ook dat het een beetje 'schijn' lijkt, dat iedereen met vrienden, die vrienden elke week ziet of er dingen mee gaat doen..

Waar ergens in het zuiden woon je? Limburg-zuiden, of gewoon Brabant nog? Ik weet verder amper iets van je, maar voel je vrij om berichtje te sturen, als lotgenoot