Een historische inleiding tot de Turkse republiek

Met een land als Turkije dat tegenwoordig veelal in het nieuws is met het conflict in het Midden Oosten, de opkomende verkiezingen, de 'dictatuur' van Erdogan, tegelijkertijd ook een brug is tussen Azië en Europa, niet alleen geografisch, maar in de meeste gevallen toch wel een uniek 'succes' verhaal in de moslimwereld open ik een topic wat er zich vandaag de dag precies in Turkije afspeelt, of het land in een historisch en cultureel keerpunt is en welke kant het opgaat. Een land dat vooral trouw is aan de Westerse normen en waarden en een belangrijke bondgenoot, of een land met haar eigen agenda. Uiteraard zal de hedendaagse politiek. Erdogan en de Turkse rol in de omgeving allemaal aan bod komen, maar diepgang begint natuurlijk altijd chronologisch bij het begin..


Een inleiding tot de republiek van Turkije.

Voorgeschiedenis

De 'kersverse' pas aangetreden, maar al 57 jaar oude Sultan Mehmed VI zag dat zijn rijk van alle kanten was omsingeld en hij steeds meer terrein verloor, toen Duitsland, Oostenrijk en Bulgarije zich ook nog eens terugtrokken uit de eerste wereldoorlog, was er geen hoop meer. Op 30 oktober 1918 was het dan zover. Een uitgeput Ottomaanse rijk verzocht aan de geallieerden een wapenstilstand waarmee er na een vernietigende oorlog van 4 jaar een einde kwam aan de eerste wereldoorlog in het Midden Oosten.

De Wapenstilstand van Mudros moest er voor zorgen dat alle vijandigheden per direct werden gestaakt en voorkomen diende te worden dat het Ottomaanse rijk werd bezet en nog meer gebied zou verliezen, maar helaas voor het rijk en de sultan verliep het niet zo. Niet alleen werd Mosul en Kirkoek 'afgepakt' van het rijk, maar ook Istanbul en grote delen van Anatolië werden bezet of verdeeld onder de 'invloedssferen' van de Italianen, Fransen en Britten. Dit terwijl Griekenland een invasie van de westkust aan het voorbereiden was.



De Turkse onafhankelijkheidsoorlog en de opkomst van Mustafa Kemal

Het Sykes-Picotverdrag gaf al eerder aan dat de Britten en de Fransen het Midden Oosten in zoveel mogelijk kleinere staten wilde verdelen. Een soortgelijke verdeling werd dan ook voorbereid met de restanten van het Ottomaanse rijk. Met het verdrag van Sèvres werd geprobeerd om Anatolië te verdelen tussen de Grieken, Turken, Armeniërs en Koerden met uiteraard de toegewezen invloedssferen van de Britten, Italianen en Fransen. Met als doel ( volgens de Turken ) de macht van de Ottomanen onherroepelijk te breken en alle historische, culturele en religieuze banden te vernietigen.



Hoewel de Sultan niet blij was met de plannen over het verder verdelen en bezetten van het Ottomaanse rijk door de geallieerden, was zijn hoofdstad Istanbul onder een feitelijke bezetting en kon hij weinig doen behalve te protesteren. De Sultan was dermate zwak dat hij feitelijk maar beschikte over een paar honderd soldaten die van oudsher verantwoordelijk waren voor het beschermen van de monarchie, denk hierbij vooral aan lijfwachten. Een van de 'hoogtepunten' van de Sultans verzet was dan ook dat hij dreigde de Hagia Sophia op te blazen als het werd veranderd in een kerk.

Ondertussen was Mustafa Kemal ook teruggekeerd in Istanboel nadat het leger zich langzaam terugtrok via Syrië van het Palestijnse front. Mustafa Kemal was een Ottomaanse legerofficier, een van de weinigen die weinig tot geen nederlagen had geleden en mede dankzij zijn tactieken in Gallipoli een populaire reputatie had opgebouwd.

In een tijd dat de inspanningen van de Sultan weinig effect hadden, de Grieken steeds dieper in Anatolië oprukten, probeerde Mustafa Kemal in Istanboel de nieuwe minister van oorlog te worden van het nieuwe kabinet, toen zijn plannen op niets uitliepen en de geallieerden steeds meer bestuurlijke organen van het land overnamen, verloor hij zijn hoop in Istanboel.

Mustafa Kemals aandacht en hoop richtte zich vervolgens op de ontwikkelingen in Centraal en Oost Turkije. Kleine bendes en ongeorganiseerde leger restanten verzetten zich tegen de aanwezigheid van de geallieerden. De Britten beschuldigden de Sultan van sabotage en eisten van hem als spiritueel leider van de moslims ( Kalief ) om middels een edict de strijders te ontwapenen. Onder druk van de geallieerden besloot de Sultan om een inspecteur te steuren naar de problematische gebieden, de Sultan had Mustafa Kemal op het oog en dit was de kans voor hem om met goedkeuring van de Britten Istanboel te verlaten.

In Anatolië organiseerde Mustafa Kemal de restanten van de Ottomaanse soldaten, hoewel hij geen tegenstander was van Turkije als een mandaat van Engeland of De Verenigde Staten was hij wel fel tegen de implementatie van het verdrag van Sèvres, met de Misak-i Milli verklaarde hij zijn eigen nationale grenzen op het oog en begon de Turkse onafhankelijkheidsoorlog dat van 1919 tot 1922 zou duren. Nadat de Turkse revolutionairen onder Mustafa Kemal het verdrag van Ankara had getekend - onafhankelijk van de Britten - met de Fransen, konden de Turken zich volledig richten op de oprukkende Grieken. Met de eerste en tweede slag om Inonu en Sakarya wisten de Kemalisten de Grieken een halt toe te brengen en uiteindelijk terug de zee in te drijven. Kort er na werden zowel de Sultan als de Turkse nationalisten uitgenodigd voor nieuwe onderhandelingen. Om sabotage te voorkomen schafte hierop Mustafa Kemal het Ottomaanse Sultanaat af en verbande de voormalige Sultan in 1922 zodat zijn beweging in Ankara de enige aanspreekpunt was. Een jaar later na maanden van onderhandelingen werd het verdrag van Lausanne getekend en eindigde daarmee de bezetting van Istanboel, de Turkse onafhankelijkheidsoorlog en het Ottomaanse rijk. De jonge Kemalistische republiek van Turkije was geboren.



De Kemalistische hervormingen

Sinds 1299 waren de Ottomanen aan de macht in Turkije, een Turks-Islamitisch monarchie die zich in de 16e eeuw had uitgeroepen tot leider van de moslimwereld door het Kalifaat te claimen, op haar hoogtepunt strekte haar invloed van Algerije tot aan Indonesië en in Europa tot aan de grenzen van Wenen, maar sinds de 18e eeuw raakte het langzaam in verval. Het was niet opgewassen tegen de industrialisatie van Europa en interne corruptie zorgde er voor dat evenwicht van de macht langzamerhand zich ontwikkelde ten gunste van de Europese grootmachten. In de 19e en 20e eeuw was het Ottomaanse rijk meerdere malen failliet verklaard, moest het rijk meerdere malen gered worden door de Britten en zelfs de 'eeuwige aartsrivaal' Tsaristisch Rusland. Het eens zo machtige Ottomaanse rijk werd door Europa beschreven als 'de zieke man van Europa' en werd op een gegeven moment door de Europese grootmachten vooral gezien als een functionerend bufferstaat.

De Ottomaanse nationalisten wilden verandering, af van de vernederende omstandigheden en terug naar de gloriedagen van de Turkse rijken, volgens de nationalisten hield de islam en de tradities de ontwikkeling tegen, men moest meer naar Europa kijken om te behoren tot de beschaafde moderne staten. In de eindperiodes van het Ottomaanse rijk tussen 1860 en 1909 werd op grote schaal meer 'Westers' georiënteerde scholen geopend, werden militaire adviseurs vanuit Europa uitgenodigd om het leger te hervormen en onder druk van het Westen de tanzimat uitgeroepen. Een decreet dat voor meer vrijheid, veiligheid en gelijkheid zou moeten zorgen onder de Ottomaanse onderdanen ongeacht de religieuze of etnische affiliatie. Voorbeelden van fundamentele hervormingen waren onder meer het afschaffen van de speciale belasting voor christenen en joden, slavernij, verbod op homoseksualiteit en het toelaten van de niet-Turkse / Islamitische minderheden tot het leger en parlement.

De Kemalistische hervormingen onder Mustafa Kemal zijn dan ook in zekere zin terug te voeren naar voorgaande Ottomaanse hervormers, seculier en Westers georiënteerd heeft Mustafa Kemal niet alleen de naam van het rijk veranderd, maar ook de politieke en sociologische landschap van Turkije. Al voor de Turkse republiek was geboren was Mustafa Kemal al bezig met ingrijpende veranderingen. Door Ankara onafhankelijk van Istanboel het centrum van bestuur te maken en de Sultan buitenspel te zetten zorgde hij er niet alleen voor dat de transitie van macht nadat hij de oorlog had gewonnen versoepelen, maar het was voor de Turken ook nog eens revolutionair om niet direct gelinkt te zijn aan de Sultan en Istanboel, men was niet meer alleen een onderdaan van de Sultan, maar men was bij machte om zelf beslissingen te nemen.

Toen Mustafa Kemal als winnaar uit de onafhankelijkheidsoorlog kwam begonnen zijn inspanningen om hem en zijn beweging als enige geldige orgaan te laten erkennen. Zo werd de macht van de monarchie flink teruggebracht door de erfelijke titel te beperken tot 'Kalief' en werd het Sultanaat in 1922 afgeschaft, hierop verliet Sultan Mehmet IV het land op een Britse schip, waarna hij werd uitgeroepen tot landverrader en ontnam de Turkse overheid zijn titel als Kalief en gaf het aan Abdulmecid II, tevens de laatste Ottomaanse Kalief, de Ottomaanse familie had nu nog alleen een symbolische spirituele functie. De TBMM van Mustafa Kemal was nu de enige bestuurlijke orgaan van het land geworden.

Na het tekenen van het verdrag van Lausanne en het uitroepen van de Turkse republiek in 1923 zette Mustafa Kemal zijn hervormingen voort. Een belangrijke doorn in het oog was dat de voormalige monarchie nog steeds populair was onder het volk en vanwege de titel als Kalief ook niet geheel machteloos, Mustafa Kemal vreesde dan ook dat er middels een coup tegen zijn beweging er weer een Sultanaat zou uitgeroepen kunnen worden. Mustafa Kemal's plannen om het kalifaat af te schaffen stuitte tegen hevig verzet van zijn politieke en militaire collega's. Ook waren er vele geestelijken aanwezig in het parlement die weigerde er aan mee te werken.

Mustafa Kemal moest een manier vinden om het Kalifaat af te schaffen, begin 1924 kreeg hij dan ook de rechtvaardigingen hiervoor letterlijk in zijn handen geschoven. De Kalief hield ceremoniële parades met zijn lijfwachten gekleed als soldaten wanneer hij naar zijn wekelijkse vrijdaggebed ging, verzamelden de Sultan loyalisten in het parlement zich om de kalief, schreef de kalief een brief aan Ankara dat hij een verhoging van zijn budget wilde tot grote irritatie van Mustafa Kemal en alsof dat nog niet genoeg was kwam de druppel toen een Islamitisch beweging in India genaamd de Khilafat movement een brief schreef aan de Turkse republiek en haar onderdruk zette om het Kalifaat in stand te houden. Mustafa Kemal was niet gecharmeerd van de brief, zag het als een aanval op de soevereiniteit van Turkije en diende hierop direct een voorstel in bij het parlement om het Kalifaat af te schaffen en de Ottomaanse familie het land uit te zetten.

Ook in dit geval stuitte zijn voorstel op veel verzet tussen de loyalisten en geestelijken. Zijn militaire bondgenoot Kazim Karabekir die Mustafa Kemal tijdens de onafhankelijkheidsoorlog had gered en zijn troepen ter beschikking stelde toen het tot een breuk kwam tussen Mustafa Kemal en de Sultan ( daarover meer tijdens de staatsgrepen ) was fel tegen het afschaffen van het Kalifaat, hij zag het als een strategisch handige instrument om invloed uit te oefenen op Engeland en de Volkerenbond in openstaande kwesties die nog niet waren opgelost zoals eventuele uitbreiding en toewijzing van Mosul. Toen het er op leek dat zijn voorstel tot het afschaffen dagen tot mogelijk weken kon duren hield hij zijn dreigende toespraak in het parlement:

"Autoriteit en het Sultanaat wordt door niemand van de een op de ander middels discussie en overleg alsof het een academisch onderwerp is geschonken, autoriteit en het sultanaat wordt met kracht, macht en gedwongen geclaimd. Net zoals de Turkse bevolking gedwongen was onderworpen aan de macht en Sultanaat van de Ottomanen. Het betreft een kwelling dat sinds 6 eeuwen voortleeft, nu is het dat de Turkse bevolking deze overtreders op hun plek heeft gezet, opstandig is geworden tegen het sultanaat en de autoriteit van hen en het bestuur feitelijk in eigen handen heeft genomen. Dit is al reeds geschied, het onderwerp is niet of we het bestuur overlaten aan het volk of niet, dit is namelijk al feitelijk het geval. Het zal hoe dan ook uitgevoerd worden, als iedereen die zich hier heeft verzameld en discussieert in overeenstemming komt zullen we volgens mij slagen, indien dit niet gebeurd zal het voorstel alsnog ingevoerd worden, maar mogelijkerwijs zullen er bepaalde koppen rollen"

Na zijn dreigende toespraak werd op 1 maart 1924 het kalifaat afgeschaft en de familie verbannen 'tot in den eeuwigheid' van de Turkse gebieden. Hierop was Mustafa Kemal met zijn CHF de onbetwiste absolute leider van Turkije



Ondanks dat het kalifaat in 1924 was afgeschaft zou tot 1928 de islam als de officiële (staats)godsdienst van Turkije blijven waarna het werd vervangen met een Kemalistische interpretatie van Laïcisme. De staat zou zich wel bemoeien met religieuze zaken, maar godsdienstige principes en invloeden werden geweerd van bestuurlijke organen. Mustafa Kemal zou vervolgens zijn aandacht vestigen op het hervormen van de Turkse wetgeving, culturele / religieuze landschap, Verwesterlijking en secularisering. De eeuwenoude Shariawetgeving werd in Turkije vervangen met een Europese wetgeving gebaseerd op Franse, Zwitserse en Italiaanse invloeden, soms letterlijk gekopieerd, soms aangepast naar Kemalistische standaarden en maatstaven. Religieuze madrassas werden gesloten en Imams en Moskeeën kwamen onder toezicht van de staat.

Westerse kledingsvoorschriften zoals het verplicht stellen van een hoed in het publieke domein werd ingevoerd. Sluiers voor vrouwen werd ontmoedigd en kregen actief en passief kiesrecht, het Arabische / Ottomaanse alfabet werd vervangen met een 'Turks' Latijnse variant. 'Buitenlandse' woorden van Arabisch en Perzisch oorsprong werden geschrapt en vervangen met Westerse / Turks-Mongolische alternatieven. Een agressief 'Turkificatie' beleid werd ingevoerd om de minderheden samen met de meerderheid om te vormen tot 'Turkse' burger in combinatie met grootschalige etnische volksuitwisselingen tussen Griekenland en Turkije. Nadat Mustafa Kemal de achternaam invoerde schonk het Turkse parlement alleen hem de naam 'Atatürk', Vader der Turken.



Gedurende Mustafa Kemal's verblijf in Bulgarije was hij gecharmeerd van de gekostumeerde ballo's en opera, iets wat hij vele jaren later ook breed in Turkije aan het promoten was om zo ook de culturele en Westerse uitstraling van Turkije aan het buitenland te tonen. In 1929 deed Turkije dan ook mee aan de toendertijdse variant van de Miss World verkiezingen. De Turkse Miss kandidaat Feriha Tevfik won de de titel. Mustafa Kemal Ataturk liet met zijn politieke en culturele hervormingen het Ottomaanse rijk ver achter zich, stap voor stap wilde hij Turkije omtoveren tot een 'modern en beschaafde natiestaat'.



Feriha Tevfik, Miss World Turkije winnares 1929


De experimenten met democratie

De hervormingen van Mustafa Kemal Ataturk zijn dermate ingrijpend geweest dat niet iedereen blij was met de veranderingen, niet alleen worden veel opstanden zoals Sheikh Said hard neergeslagen, maar ook binnen zijn eigen partij protesteren mensen tegen zijn beleid. Om zijn greep te verstevigen vraagt Ataturk aan de politici die ook nog eens actief zijn in het leger om te kiezen tussen beide door een carrière in het leger of in de politiek voort te zetten. De meeste (militaire ) volksvertegenwoordigers kiezen voor het parlement, omdat Ataturk zelf als president opperbevelhebber was van het leger had de keuze weinig invloed op zijn eigen macht in theorie, daarnaast liet hij zich constant 'Gazi Pasha' noemen, een titel voor veteranen en militaire titels om zijn link met het leger in stand te houden.

Kazim Karabekir, de redder in nood van Mustafa Kemal tijdens de onafhankelijkheidsoorlog verschilt van mening met Ataturk over het kalifaat en standpunt van het nieuwe regime ten opzichte van religie. De eens zo goede vrienden voeren vurige debatten over het kalifaat en het belang van de Islam. Een jaar na het stichten van de Turkse republiek verlaat Kazim Karabekir samen met 4 andere prominente politici de CHF ( Republikeinse partij ) om een eigen partij op te richten. De partij van Kazim Karabekir wordt door Ataturk met argwaan in de gaten gehouden, als er in de tussentijd een grootschalig religieus opstand is een gefaalde aanslag op Ataturk krijgt de oppositie de schuld, worden de leiders vervolgd en de partij gesloten. De eerste poging tot een stelsel met meerdere partijen faalt in minder dan een jaar tijd.


Kazim Karabekir in het midden met zijn partijgenoten.

De hervormingen van Ataturk zijn niet alleen gericht om Turkije te erkennen als een moderne natiestaat, maar hij maakt zich ook druk over hoe hij in het buitenland zelf wordt gezien en de geschiedenisboeken in gaat. Ondanks dat de Kemalistische republiek wordt geprezen om haar modernisering en vrouwenrechten zit hij er mee dat hij door het Westen een dictator wordt genoemd. In 1930 geeft hij Fethi Okyar, zijn voormalige premier de opdracht om een tweede partij te openen. Onder supervisie van Ataturk verlaat Fethi Okyar samen met andere politici trouw aan Ataturk de CHP en sticht zijn 'eigen' partij. Omdat Fethi Okyar vreest dat hem een vergelijkbaar lot staat te wachten als Kazim Karabekir vraagt hij garanties aan Ataturk dat hij zijn gang mag gaan, om Fethi Okyar gerust te stellen vraagt Ataturk zijn zusje Makbule lid te worden van Fethi's partij.

Een enthousiaste Fethi Okyar die oppositie begint te voeren tegen Ismet Inonu, de toenmalige premier van het land en leider van de CHP wordt door het volk verwelkomd met een warm onthaal. In Izmir en Thracië keert de bevolking zich tegen de CHP en worden ze bij vrijwel ieder speech weggejaagd en bekogeld, in combinatie met de al aanwezige vrees dat de republiek en secularisme gevaar loopt en dat er in Menemen een soldaat wordt onthoofd door extremisten besluit Ataturk dat het leuk is geweest en dicteert persoonlijk aan Fethi Okyar wat er in zijn verklaring moet staan die hij aan het parlement moet presenteren als verkondiging dat hij zijn partij sluit. De tweede poging een meerdere partijenstelsel in te voeren wordt na 3 maanden stop gezet in 1930. Pas in 1945, 8 jaar na de dood van Ataturk zal er weer meerdere partijen worden toegestaan met de opkomst van onder meer de Democratische partij en de toekomstige premier Adnan Menderes.

Staatsgrepen in de Turkse geschiedenis.

De Turkse geschiedenis kampt al eeuwen met staatsgrepen, hoewel de Ottomaanse machthebbers tot de tiende Sultan, Suleyman de prachtlievende, de absolute leiders zijn van het rijk, begint dit na de dood van Suleyman te veranderen. De Sultans trekken zich dan steeds meer en vaker terug, dragen verantwoordelijkheden over aan viziers en militaire leiders, terwijl de Sultans vooral genieten van het 'genot des levens'. In de zogenaamde periode van 'Het Sultanaat van de vrouwen', waar de Sultan sterk onder de invloed is van hun vrouwen en moeders, de vrouwen meer betrokken zijn met het regeren dan de Sultans zie je dat het rijk langzaam, maar zeker aan het afbrokkelen is. De eerste Sultan, Osman II, die hier verandering in probeert te brengen en het leger te hervormen wordt door zijn 'lijfwachten' gegijzeld en verkracht alvorens hij wordt gewurgd, het dramatische einde van Osman II moet voor iedereen een 'les' zijn niet met het leger te sollen.

Een jaar na de dood van Osman II komt zijn halfbroer Murat IV aan de macht, hoewel Sultan Murad nog maar 11 jaar is wanneer hij de troon bestijgt en onder de hoede is van zijn moeder herinnert hij zich wat zijn oudere broer Osman II is aangedaan. In zijn eerste jaren als Sultan ziet hij corruptie in zijn rijk verspreiden, opstanden van het leger en rebellen komen in verschillende provincies voor en verliest hij Bagdad na een invasie van de Perzen. Nadat de Janitsaren, de elite troepen van de Sultan, in 1631 het paleis bestormen en de hoofdvizier doden wordt dat een keerpunt voor Murad en besluit ingrijpende stappen te nemen. Zo wordt zijn moeder verbannen waarmee hij een einde maakt aan 'het Sultanaat van de vrouwen', executeert hij meerdere broers zodat er geen alternatief meer voor hem is en de corps geen coup tegen hem kunnen plegen, rond 1635 zijn er ongeveer 21.000 mensen geëxecuteerd, wordt alcohol en tabak verboden en is hij weer de eerste sultan na een halve eeuw het leger onderwerpt, Bagdad heroverd en zich een absolutistisch leider mag noemen. Tevens zal Murad IV de laatste Sultan zijn die het leger op het slagveld stuurt.

Hoewel Murad vele ingrijpende veranderingen heeft doorgevoerd sterft hij op de leeftijd van 27, voor hij alles stevig kan doorvoeren. In de periode na hem blijven de Janitsaren een belangrijke positie spelen in het benoemen en leiden van de Sultans, sporadisch worden Sultans onttroond en gedood. De opstanden, verzet tegen hervormingen en muiterij van de Janitsaren doet Sultan Mahmud II besluiten de Janitsaren corps te ontmantelen. Door hervormingen aan te kondigen lokte hij doelbewust een opstand uit van de Janitsaren in 1826, de Janitsaren reageerden snel en vielen de hoofdstad aan, hierdoor kreeg de Sultan wat hij nodig had, middels een fatwa, een religieus edict werden de Janitsaren tot verraders en criminelen benoemd, waardoor ze vogelvrij werden verklaard. De barakken van de Janitsaren werden in brand gestoken, terwijl de loyalisten van de Sultan dag en nacht de Janitsaren bombardeerden en beschoten. De prominente Janitsaren werden gearresteerd, verbannen en gedood. De eeuwenoude gevreesde Janitsaren corps was niet meer.


De loyalisten van de Sultan doden de opstandelingen

Hoewel na de gebeurtenissen van 1826 en het einde van de Janitsaren de invloed van het leger sterk afnam, zou het niet de Sultan zijn die wordt onttroond. Sultan Abdulaziz wordt door zijn ministers in 1876 afgezet. Tot op de dag van vandaag is er een discussie tussen historici of hij zelfmoord heeft gepleegd of is vermoord, hij stierf aan bloedingen nadat zijn beide polsen waren doorgesneden.

Sultan Abdulhamid II is de 34e en de laatste autoritaire Ottomaanse Sultan die absolute macht heeft uitgeoefend. Hoewel de Sultan de troon besteeg onder voorwaarden dat hij open zou staan voor hervormingen en liberalisering in samenwerking met de 'Jonge Ottomanen'. Ondanks alle beloftes tot hervormingen sloot Abdulhamid II in 1878 het parlement en nam persoonlijk alle aspecten van het bestuur over.

Sultan Abdulhamid II wordt in zijn ambt van 30 jaar verweten een conservatief, dictatoriaal, bloederig bewind te hebben gevoerd met veel censuur. Ondanks dat Sultan Abdulhamid II zijn titel als kalief sterk naar voren bracht en 'Ottomanisme' gebruikt als Islamitisch alternatief voor de opkomende nationalistische opvattingen in het rijk werd hij zowel door religieuze studenten als liberalen bekritiseerd. Hoewel de Jonge Ottomanen langzaam van het toneel verdwenen onder druk en verbanning van de Sultan kwam langzamerhand de beweging van de 'Jonge Turken' naar voren, een groep van militairen en intellectuelen met name van de Balkan participeerde aan de demonstraties tegen Abdulhamid II.

De 'Jonge Turken' beloofde gelijkheid en vrijheid voor alle Ottomaanse burgers en wilde een terugkeer naar een parlementaire stelsel waar 'de stem van het volk' gehoord en gerespecteerd zou worden. Na massa demonstraties, geweldplegingen en de hoofdstad te bestormen besloot Sultan Abdulhamid II het parlement te heropenen, kort er na werd hij afgezet nadat de 'countercoup' van' van 31 maart' faalde en werd hij verbannen naar Thessaloniki waar hij onder huisarrest verbleef. De constitutionele monarchie was hersteld, vanaf dat moment zouden de Sultans een louter symbolische functie hebben.


Terugkeer naar de constitutionele monarchie onder leiding van de Jonge Turken.

De laatste staatsgreep in het Ottomaanse rijk was de coup d'état van 1913 tegen de Ottomaanse regering. Nadat leden van de Comité voor Eenheid en Vooruitgang Ottomaanse regeringsgebouwen hadden aangevallen, leiders hadden gedood en de premier hadden gedwongen af te treden kwam de regering in handen van de 3 beruchte Pasha's, Enver, Talat en Cemal Pasha. Weer waren het de militairen die de regering dwong tot het aftreden en daarmee heft in eigen hand nam, de staatsgreep van de Comité zou vernietigende gevolgen hebben voor het Ottomaanse rijk, onder leiding van de Pasha's raakte het rijk weer in een economische crisis, werd er besloten om deel te nemen aan de eerste wereldoorlog aan de zijde van de Duitsers door Enver Pasha als minister van oorlog en besloot Talaat Pasha tot de expulsie van de Armeniërs. Sultan Resat vervulde een louter symbolische functie door tijdens de eerste wereldoorlog de Jihad uit te roepen en 4 maanden nadat Sultan (Vahideddin) Mehmed IV de troon besteeg vluchtten de 3 pasha's het Ottomaanse rijk na het tekenen van de wapenstilstand van Mudros.


De te verwachten chronologie
- Tweede post zal gaan over de Turkse onafhankelijkheidsoorlog.
- Derde post over het afschaffen van de monarchie en het uitroepen van de Turkse republiek
- Vierde post over de Kemalistische hervormingen
- Vijfde post over de experimenten met democratie
- Zesde post over de staatsgrepen in Turkije.
- Zevende post, Turkije anno 2002.

- Fouten, kritiek en aanvullingen mogen altijd gemeld worden.
- Ik draag de copyright van de door mij geschreven tekst compleet over aan FOK!
- Er is vanuit mijn kant geen bezwaar als de discussie zich zowel historisch, politiek als conjunctureel ontwikkeld.
- De OP zal door mij in ieder geval alleen uitgebreid worden met historische feiten, gestoeld op documenten, archieven en historici

[ Bericht 3% gewijzigd door #ANONIEM op 10-10-2015 15:23:43 ]

Turkse onafhankelijkheidsoorlog en het uitroepen van de republiek toegevoegd.

Volgpost, omdat informatief.

Na 100 jaar worden de grenzen wellicht opnieuw gedefinieerd in het Midden-Oosten, ben benieuwd wat de Turken zullen doen.

quote:

Op donderdag 27 augustus 2015 02:33 schreef Ryan3 het volgende:
Misschien moet je toch iets eerder beginnen. Bij de staatsgreep van de Jonge Turken. Leitmotieven daarbij zouden een lange tijd, en misschien nu nog steeds, een grote rol spelen.

bij post 4 en 6 zullen oa de cup en jonge Turken aanbod komen.

[ Bericht 0% gewijzigd door #ANONIEM op 27-08-2015 02:54:10 ]

quote:

Op donderdag 27 augustus 2015 02:52 schreef Triggershot het volgende:

[..]

bij post 4 en 6 zullen oa de cup en jonge Turken aanbod komen.

Wel tof dat je wel weet wat je wil/kunt vertellen en dat voor je ziet, want ik zou geen idee hebben waar te beginnen, hehe.

Puick werk!

[ Bericht 1% gewijzigd door #ANONIEM op 27-08-2015 10:04:36 ]

quote:

Op donderdag 27 augustus 2015 03:18 schreef BlaZ het volgende:
De slag om Sakarya zou in toevoegen als keerpunt in de Grieks-Turkse oorlog.

Check

quote:

Op donderdag 27 augustus 2015 09:55 schreef magnetronkoffie het volgende:
Klinkt zeer veelbelovend! Kijk al uit naar eventuele toekomstige delen (dus bij deze een onverkapte tvp)

[..]

Wil eigenlijk melden dat dit stukje 1 ding weglaat:
De Grieken zaten al duizenden jaren aan de westkust (als bewoners) van het huidige Turkije en wat dat betreft was het toebedelen van dat kustgebied aan Griekenland nieteens zo'n gekke gedachte.

Uiteindelijk kwam er (nadat de Grieken militair verslagen waren) een wederzijdse bevolkingsuitwisseling (feitelijk was dit gewoon etnische zuivering en aan de aantallen is wel te zien welk volk aan het kortste eind had getrokken (niet volledig ten onrechte btw)).

Nogmaals, TS steekt er blijkbaar veel moeite in, maar zou zonde zijn als dit stukje ondanks al die moeite uiteindelijk in een soort reclame-artikel verandert

Klopt, hoewel de Britten in beginsel een voorstander waren van een Griekse invasie, veranderde dit wel met de opkomst van Ataturk's beweging. Ondertussen was in Engeland de regering veranderd en wilde men aan het thuisfront zo snel mogelijk vrede zodat de troepen ook naar huis konden. Tijdens het verdrag van Lausanne hebben de Britten dan ook de Turken veel mee laten wegkomen in ruil voor 'stabiliteit', de focus richtte zich in principe op de oude bondgenoot en nieuwe vijand Rusland, dat Ataturk met Lenin aan het flirten was hielp ook niet nog meer druk op de Turken uit te voeren.

In principe begonnen grote emigraties al met de Balkanoorlogen, iets wat verder ging tijdens de eerste wereldoorlog en onafhankelijkheidsoorlog, maar omdat gesystematiseerde bevolkingsuitwisseling en de 'Turkificatie' politiek vooral uitvoerig werd ingevoerd tijdens de eerste jaren van de republiek dat ik dat het beter is omdat onder de Kemalistische hervormingen te plaatsen.

Naast bijvoorbeeld dat de macht van Istanbul zich langzaam, maar zeker richting Ankara aan het verplaatsen is, de groeiende conflict met de Sultan, overgang naar een republiek etc. Heb wat dingen weggelaten van de onafhankelijkheidsoorlog, omdat dat stukje te lang werd en ik het misschien beter elders zou kunnen beschrijven.

Wat bedoel je met veranderen in een reclame artikel?

[ Bericht 20% gewijzigd door #ANONIEM op 27-08-2015 10:39:16 ]

quote:

Op donderdag 27 augustus 2015 10:04 schreef zarGon het volgende:

[..]

Wel tof dat je wel weet wat je wil/kunt vertellen en dat voor je ziet, want ik zou geen idee hebben waar te beginnen, hehe.

Puick werk!

Thanks! Alleen is het in mijn hoofd wel vrij chaotisch op sommige tijden.

quote:

Op donderdag 27 augustus 2015 10:54 schreef magnetronkoffie het volgende:

[..]

Het is mij alleen niet duidelijk wat je bedoelde met je 2e en 3e posts en waarom die doorgestroopt zijn.

Dat de desbetreffende onderwerpen in grote lijnen al behandeld zijn.

quote:

Wat ik bedoelde te zeggen is dat het jammer zou zijn als je zoveel moeite (en tijd) steekt in een heel goed en leuklezend artikel, maar de uitkomst een soort pro-Turkije-reclameartikel zou zijn geworden. Op t moment dat ik het idee krijg dat het eenzijdig is, haak ik al heel snel af en sublimeert mijn motivatie om verder te lezen vrijwel instantaan.

Oh nee, de meest donkere kanten van de Turkse geschiedenis zullen nog aan bod komen, trust me.
Het moet vooral een inzichtelijk en evenwichtig stukje worden.

[ Bericht 2% gewijzigd door #ANONIEM op 27-08-2015 11:03:15 ]

De hervormingen van Ataturk toegevoegd, sommige stukjes heb ik alleen benoemd en niet in detail uitgewerkt omdat ze in andere delen gaan terugkomen, mocht je alsnog een tip hebben wat op z'n minst genoemd dient te worden, let me know.

Experimenten met democratie toegevoegd, de democratische periode van '45 ga ik verder behandelen met de staatsgrepen, lopen zo goed als door elkaar.

Stiekem moet ik altijd zo hard lachen om dit :

quote:

hierop besluit Ataturk dat het leuk is geweest en dicteert persoonlijk aan Fethi Okyar wat er in zijn verklaring moet staan die hij aan het parlement moet presenteren als verkondiging dat hij zijn partij sluit. De tweede poging een meerdere partijenstelsel in te voeren wordt na 3 maanden stop gezet in 1930

[ Bericht 1% gewijzigd door #ANONIEM op 27-08-2015 15:44:35 ]

quote:

Op zondag 30 augustus 2015 18:13 schreef IPA35 het volgende:
Ga je nu niet te kort door de bocht? Vahideddin kwam ook niet uit de lucht vallen...

Hoe bedoel je?

quote:

Op zondag 30 augustus 2015 18:25 schreef IPA35 het volgende:

[..]

Je moet de voorgeschiedenis denk ik uitwerken. Is erg verhelderend voor dit onderwerp.

Ja en nee, tijdens en voor de eerste wereldoorlog is hij totaal niet interessant. Sultan Vahideddin een van de Sultans over een traditie van 7 eeuwen elkaar opvolgende heersers van de dynastie, dus in die zin is hij niet zo uitzonderlijk, maar er volgt in de post over :

quote:

- Zesde post over de staatsgrepen in Turkije.

Begin ik met Genc Osman en volgt er een rode draad via Murad IV, Mahmud II, Adulaziz en Abdulhamid naar de Jonge Turken, CUP en tot slot de staatsgrepen in de republiek.

[ Bericht 1% gewijzigd door #ANONIEM op 30-08-2015 18:33:18 ]

quote:

Op zondag 30 augustus 2015 18:32 schreef IPA35 het volgende:

[..]

Ik dacht al je gaat mijn favoriet Abdülhamid II toch niet skippen

Een van de belangrijkste coups ooit, dus nope.

quote:

Op zondag 30 augustus 2015 18:39 schreef Dagonet het volgende:
Je dacht historisch, dus POL?
What's next, een topic over de tweede kamerverkiezingen in C&H?

Dacht eerst ook aan C&H, maar zodra de OP is aangevuld is mijn insteek om meer de actuele kant op te gaan.

Super interessant! Ik ben heel erg benieuwd naar de link die je gaat leggen met de actualiteit.

Staatsgrepen in de Ottomaanse geschiedenis toegevoegd aan de OP.

quote:

Op woensdag 16 september 2015 10:00 schreef Ryan3 het volgende:
Vond deze documentaire wel aardig over de geschiedenis van de Osmaanse rijk van begin in de 14de eeuw tot aan het einde in begin 20ste eeuw. Osmaanse rijk was hoe je het wendt of keert een indrukwekkend imperium natuurlijk... Vind het alleen een beetje lachwekkend dat Erdogan de Grote nu in de voetsporen wil treden van Suleiman de Grote, dat is toch iemand geweest van een wat andere orde dan Erdogan...

Ottoman Empire The War Machine - History Documentary

Binnenkort dit topic maar weer eens aanvullen.

Verder moet je je echt niet druk maken over Erdogan, hoe deels megalomaan hij ook is, met Erdogan valt er nog te praten, een belangrijker vraagstuk is, wie / wat komt na Erdogan.

[ Bericht 100% gewijzigd door #ANONIEM op 26-09-2015 23:56:04 (foutje) ]

Is er vraag naar dit topic aan te vullen?

quote:

Op zondag 24 juli 2016 01:18 schreef Faeroer het volgende:

[..]

Ja

Im on it

quote:

Op zondag 24 juli 2016 01:19 schreef yvonne het volgende:

[..]

Wil je voor mij even de OP unlocken door het te editten aub

quote:

Op zondag 24 juli 2016 01:24 schreef yvonne het volgende:

[..]

Check even of het gelukt is?

yes, thanku!

Eerste update zal gaan over de staatsgrepen.

[ Bericht 5% gewijzigd door #ANONIEM op 24-07-2016 01:28:48 ]