[REISVERSLAG] Spitsbergen

Goed, ik ging dus naar Spitsbergen. Inmiddels een paar dagen terug, tijd voor een reisverslag. Ik vertrok al in de middag van dinsdag 11 augustus naar Schiphol, gewoon omdat ik absoluut niet het risico wilde lopen dat er weer iemand een brandlucht in de tunnel zou ruiken waardoor het treinverkeer weer urenlang platgelegd zou worden. Maar dag 1 was dus niet al te spannend. Enige wapenfeit van dag 2 was de vlucht van Schiphol naar Trondheim, waar ik op het vliegveld bleef slapen. Ook dat geloven jullie wel, neem ik aan Op dag 3 vloog ik door naar het Hoge Noorden, en daar begon de pret pas goed.

Dag 3 - donderdag 13 augustus

Zicht vanuit het vliegtuig op Longyearbyen, de hoofdplaats van Spitsbergen. In 1906 gesticht door een Amerikaan met de naam Longyear, ten behoeve van mijnbouw-activiteiten. We zien hier bijna de hele stad en er wonen ongeveer 2500 mensen. In en bij de stad is alles wat je nodig hebt: kerk, school, ziekenhuis, airport, winkelcentrum, universiteit, museum, restaurants en hotels. Er is overnachtingscapaciteit van ongeveer 800 bedden en in februari 2016 wordt er weer een nieuw gebouw opgeleverd.


Op naar mijn onderkomen, een vrij eenvoudig (2 of 3 sterren) backpackers-logement waar dit het uitzicht vanaf de parkeerplaats was. Geologie voor het oprapen!


Meteen na aankomst werd ik opgepikt voor een sightseeing tour van 2 uur in en rond Longyearbyen. Uiteraard moest dit bord op de foto. De besneeuwde helling recht vooruit vormt een "wijnglas". Zolang de kelk en de steel van dat glas nog met elkaar verbonden zijn, is het geen zomer, zeggen de locals. Toen ik er was dus inmiddels wel.


De tour bracht ons ook bij Mijn nummer 7, de enige die nog in bedrijf is. Hiervandaan heb je een prachtig uitzicht over de Adventelva (de vlechtende rivier rechts op de voorgrond), het drinkwaterbekken (links) en de Adventfjorden en Isfjorden. Longyearbyen ligt in het midden links, net buiten de foto.


Hier zien we de restanten van een kabelbaansysteem waarmee de kolen van de mijnen naar de haven vervoerd werden.


De Global Seed Vault. Hier liggen van meer dan 800.000 gewassen van over de hele wereld zaadmonstes opgeslagen. Hoog genoeg tegen zeespiegelstijging, diep genoeg in de permafrost dat het niet echt uitmaakt of het koelsysteem uitvalt of niet.


En dat was de eerste echte vakantiedag. More to follow!

Ik heb het niemand zien doen, maar het mag geloof ik wel. Mij veel te steil trouwens, heb al genoeg botbreuken achter de rug

Dag 4 - vrijdag 14 augustus

Vandaag staat er een boottocht naar de Esmarkbreen (gletsjer) en Barentsburg op het programma. Hier zien we dat het nog wat mistig is op de Isfjorden.


Bij aankomst voor het front van de Esmarkbreen was het inmiddels stralend weer.


Er moest nog een groep hikers van de vaste wal opgepikt worden met een motorbootje dat we aan boord hadden.


Helaas kapte de motor ermee op de terugweg


Andere helft van de groep is met de tweede motorboot opgehaald.


Esmarkbreen met een andere excursieboot die er wat dichter naartoe vaart.


Vers vrijgevallen (blauw) ijs, en een smeltwatertunnel.


Nog wat sfeerplaatjes van de Esmarkbreen.




Een eerste blik op het Russische mijnbouwstadje Barentsburg. Hier wonen ongeveer 400 mensen en het straatbeeld is nog heerlijk Sovjet. Barentsburg is in de zomer alleen met de boot te bereiken, er loopt geen weg naartoe vanuit waar dan ook. In de winter kun je er met een snowmobile komen.


Bijzonder, een walrus die Barentsburg aan doet. Zelfs de locals zijn er op af gekomen om wat foto's te maken.




Lekker schraal Russiebussie.




Krot in Barentsburg.


Vadertje Lenin waakt over de stad. Ons doel: Communisme! Inmiddels weet ook Barentsburg wel beter.


Selfie met Uljanov, m'n ouwe maat.


Straatbeelden in Barentsburg.














Dit uitkijkpunt wordt "De Televisie" genoemd, omdat je vanaf hier 24/7 gratis National Geographic Channel kunt kijken.


Trappen, trappen en nogeens trappen. Van het dorp naar de haven is het 260 treden.


De haven. Rechts onze boot, links die van een andere tour provider die dezelfde excursie maakte. Zo hoeft het souvenirwinkeltje maar één keer per dag een half uur open te zijn, snapt u wel Rechts vooraan bij de rode pickup is dat hoekje waar die walrus ligt.


Grumant, of wat er van over is. Een voormalig Russisch mijnstadje op slechts 10 km van Longyearbyen. In de Koude Oorlog was dit de plaats waar Oost en West het dichtst bij elkaar kwamen zonder dat er een enorme muur tussen stond.


Dat was de vrijdag!

Dag 5 - zaterdag 15 augustus

Vandaag ga ik voor mijn persoonlijk noordelijkheidsrecord en de noordelijkste trein ter wereld in Ny Ålesund. De excursieboot is een stuk kleiner en ook een stuk sneller dan gisteren.


Gletsjertje nummer zoveel onderweg.


IJsbeer nummer één!




Onze gids vist even met een pikhaak een blok gletsjerijs uit zee op.


Da's een flinke, al gauw zo'n 10-15 kilo. Met een kapmes werd de ziltige buitenkant eraf geslagen, met hetzelfde kapmes werden er blokjes van geslagen...


..en er kwam ergens een fles Balvenie 12 jaar oud vandaan tadaa, whisky met versgevangen gletsjerijs




De natuur in actie. Links op het strand ligt een dode walrus. Een paar meeuwen eten hem langzaam op. Rechts komt een ijsbeermoeder met jong even spieken of er een hapje te scoren is.


De walrus is al bijna op.


De beste ijsbeerfoto's van de vakantie.




Buste van Roald Amundsen, de beroemde Noorse poolreiziger. In Ny Ålesund, volgens sommige definities het noordelijkste dorp ter wereld.


De mast vanwaar Amundsen en Nobile in 1926 en 1928 expedities per zeppelin naar de Noordpool ondernomen hebben. Even buiten Ny Ålesund.


Hier zijn we aangeland bij de noordelijkste trein ter wereld, een stoomlocje met wat kolenwagonnetjes dat na de terzijdestelling in 1958 hier tentoongesteld is. Ik poseer snel even met een sjaal van VolkerRail.




Uitzicht over de Kongsfjorden bij Ny Ålesund.


Op de terugweg hebben we even een ruime bocht gemaakt om Kvadehuken heen om de 79ste breedtegraad te passeren


Daarna zijn we naar Poolepynten gegaan op Prins Karls Forland, waar normaal gesproken veel walrussen liggen. Helaas toen even niet, dus we zijn maar weer door gevanren naar Longyearbyen, waar we na afloop nog een leuke groepsfoto lieten maken door een taxichauffeur die ons terugbracht naar de hotels.

Dag 6 - zondag 16 augustus

Zondag was even een rustig dagje. Ik heb Longyearbyen een beetje verkend (veel was dicht want zondag) en het Svalbard Museum bezocht. Helaas bleek later dat er geen kaartje in de camera zat Dus van zondag weinig foto's. Hier een standbeeld voor de mijnbouwers die de stad gebouwd hebben.


De Svalbard Kirke, de noordelijkste kerk ter wereld.


Wat rendieren die lopen te grazen bij Huset.


Uitzicht op de Longyearbreen.


Dit is Mijn nummer 2, hoog tegen de bergwand geplakt. Ben ik dus niet heen geweest.


En de zondag werd afgesloten met een verfrissende duik in het overdekte zwembad

Dag 7 - maandag 17 augustus

Maandagochtend dus WEER naar het Svalbard Museum, nu wel met kaartje in de camera. Een zijhoekje van het museum was ingericht als het Noord-Noorse Kunstmuseum, dat zich kenmerkte door vooral heel veel leegte


In het museum is een interessante expositie over allerlei zaken uit het verleden zoals de walvisjacht en de mijnbouw.




Een veldwerkbusje van de plaatselijke universiteit.


In de middag stond er een fossielentocht op het programma. Met deze laro werd ik opgepikt en over de makkelijkste 200 meter van de route vervoerd Naar het einde van de weg, waar de wandeling begon.


Het terrein werd al snel wat lastiger.


Zo moesten er nog wat smeltwaterbeken van de Larsbreen overgestoken worden...









...en een sneeuwhelling.




Hier zien we opnieuw Mijn 2, nu vanaf de morenewal. Goed te zien hoe steil het daar is waar ze al die gebouwen en installaties hebben moeten bouwen.


Eindelijk aangekomen aan de voet van de Longyearbreen.


Fossielen! Ligt daar allemaal min of meer voor het oprapen.






Zicht op Nybyen en Longyearbyen vanaf de morenewal.


Eenzame man op gletsjer.


Er was ook koffie en koekjes geregeld boven


Doorkijkje richting Longyearbyen.


Gids Lara stoeit met de ijsberenruikhond. Lara doet deze tocht twee keer per dag, behalve als er helemaal geen aanmeldingen zijn. Daarbij staat ze elke keer weer kniediep in het water van de smeltwaterbeken om die gammele plankenbruggetjes vast te houden zodat de deelnemers droog over kunnen. Lara


En dit is ongeveer de weelderigste vegetatie die er op Svalbard te vinden is.


Dit was de laatste dag op Spitsbergen, hierna komen nog wat foto's van de terugweg, ook niet onaardig

Dag 8 - dinsdag 18 augustus

VROEG op. De bus naar het vliegveld vertrekt om kwart voor drie 's nachts. Hier komt hij om half drie aan rijden.


Op tijd wegwezen voordat het slechte weer komt.


Toen via Oslo naar Trondheim gevlogen, waar het stralend weer was. Aan de haven is de hippe wijk Solsiden, waar je goed kunt eten en schaarsgekleed vrouwvolk kunt bewonderen. Dus dat heb ik maar even gedaan


Na een gemoedelijke avond in Trondheim wordt het eindelijk weer eens echt donker


Dag 9 - woensdag 19 augustus

Al kwam de zon al vroeg weer op. Dit is de schemering rond kwart voor vijf.


Standbeeld voor "De laatste viking" in Trondheim. Gaat over de mensen die de rijke visgronden bij de Lofoten bevoeren in vroeger tijden (zo'n 700 km naar het noorden vanuit Trondheim).


Rondvaarbootje dat me naar Munkholmen bracht, een voormalig gevangeniseiland enkele kilometers de Trondheimfjord in.


Ingang van de gevangenistoren op Munkholmen. Een kwartiertje na aankomst van de boot werd hier een rondleiding gegeven die ik ook gevolgd heb, samen met drie bejaarde dames.


De gevangenistoren van buiten.


Rondleidingmeneer die iets uitlegt.


De kruitkamer uit vroeger tijden.


Om 12 uur 's middags worden er vanaf een ander fort in de stad 21 saluutschoten afgevuurd, waar uiteraard veel rook bij vrij komt.


Bijna vergeten: Nog geen ijsje gegeten deze vakantie! Gauw even rechtgezet.


Trondheimfjord, bootje en andere aangename kijkbaarheden


Ten slotte nemen we weer afscheid van Munkholmen.


En na nog een uur op een terrasje ben ik met de trein weer naar het vliegveld gegaan voor mijn terugvlucht naar Schiphol, waar tot mijn verrassing mijn ouders me stonden op te wachten Lieve mensjes


Conclusies:

• Svalbard is de vetste plek waar ik ooit geweest ben
• Ik ga zeker nogeens terug, in een ander seizoen (noorderlicht, snowmobiling)
• Prijsniveau houdt de tokkies op afstand Er komen alleen maar mensen die goed weten wat ze daar komen doen
• En Trondheim is ook zeker wel een citytrip waard nog.

Dat was het

Neuh, heb de avonden al facebookend aan de bar van Coal Miner's Cabin doorgebracht. Je moet ook wel op de tijd letten als je een beetje aan slaap wilt toekomen

quote:

Op donderdag 27 augustus 2015 07:59 schreef polariteit het volgende:
Erg gaaf verslag om te lezen, * polariteit lichterlijk jaloers! Lijkt me een schitterend landschap.

Is het mogelijk om daar veel te ondernemen zonder beveiliger tegen ijsberen, of is dat bijna niet te doen? las nog niet zo lang geleden ook ergens dat touristen een boete hadden gekregen omdat ze aangevallen waren door een ijsbeer.

Ja hoor, je kunt best een hoop. Er zijn daar meer dan tien activity providers, die organiseren van alles, en indien nodig organiseren ze dus ook een gewapende gids. Op eigen houtje moet je gewoon in het dorp blijven, punt

quote:

Op zondag 30 augustus 2015 23:36 schreef MaJo het volgende:
Grappig, vanavond op het journaal een item dat er steeds meer toeristen naar Spitsbergen gaan ziet er in ieder geval fantastisch uit!

Ja, o.a. een nogal uit de kluiten gewassen wetenschappelijke expeditie was er afgelopen week. En dan al die hordes pensionados die van die cruiseboten af komen. Waren er gelukkig niet toen ik er was, maar ik heb er wel verhalen over gehoord van locals die daar niet echt blij mee zijn.

quote:

Hoeveel was je in totaal kwijt aan deze reis?

iets tussen de 3500 en 4000

Nee, gewoon een hosteltje in Nybyen

quote:

Op vrijdag 10 juli 2020 19:39 schreef FranticDJ het volgende:
Fun Fact: Longyearbyen heeft Mijn 7 en barentsburg heeft ook z'n eigen mijn. Nog een ander mijn is bij barentsburg gebouwd eind jaren 90 maar is nooit in gebruik genomen. Is vrij recent onder water gezet

Mijnwerkers daar hebben ook belachelijk korte werkdagen en werkweken. En verdienen gewoon een ton per jaar of zo. Ze produceren wat er nodig is en verder niet

Kennelijk een hoop veranderd in een paar jaar tijd dan ik moet nodig weer eens

quote:

Op vrijdag 10 juli 2020 20:12 schreef FranticDJ het volgende:

[..]


[..]

Staan geen plaatsnamen op, klopt dat?

Heb je die nodig denk je?

Staan trouwens alle plaatsnamen op.