Christina Curry heeft asperger

quote:

Christina Curry boos om uitspraken in RTL Boulevard
Geplaatst op zaterdag 15 augustus 2015 om 10:00
Christina Curry vindt het erg vervelend dat haar onthulling dat ze lijdt aan het syndroom van Asperger vrijdagavond niet serieus werd genomen in RTL Boulevard. Dat heeft ze laten weten op Twitter. Showkenner Albert Verlinde zocht contact met moeder Patricia Paay en die blijkt nogal sceptisch. “We dachten: we bellen toch even met Patricia Paay. Zij zegt: ‘Het is een schat ook, die heel vaak denkt dat ze bepaalde ziektes heeft.’ Ze heeft ook wel eens gedacht dat ze dood ging, zei Patricia.“
Het zit een beetje in haar, vertelde Verlinde aan tv-kijkend Nederland. “Ze is een hypochonder, zoals dat heet.”

Dat stuit Curry tegen de borst. “Erg jammer dat mijn moeder tegen RTL Boulevard heeft gezegd dat ik een hypochonder ben. Een diagnose en heel je leven last hebben is geen grap.”

De Telegraaf vindt de onthulling van Curry en de ontkenning van Paay in RTL Boulevard niet met elkaar rijmen en spreekt van een ‘raadsel rond aandoening Christina Curry’.

“Raadsel rond mijn ‘aandoening’? Ik heb gewoon openhartig geschreven over iets waar ik al heel mijn leven last heb“, reageert Curry. “Een diagnose is geen grap. Autisme/Asperger is niks om voor te schamen.”

“Ik ben niet mijn moeder. Dus als men vragen heeft kan je gewoon bij mij (lees: een volwassen vrouw van 25, een gewoon een mens) terecht.”

Curry deed haar onthulling in een column. Die is te lezen op de website Taglibro.

quote:

Misschien is het je opgevallen dat ik al een tijdje geen column heb geschreven - sorry daarvoor! Ik ben weggeweest om te werken aan... wel, aan mezelf eigenlijk en ik heb besloten dat ik iets met je wil delen waar ik al zo'n beetje mijn hele leven last van heb en waarvan ik denk dat het ervoor heeft gezorgd dat veel mensen, zowel vreemden als naasten, me niet begrijpen.

Ik heb ooit een boek gelezen over mindfulness, dat je aanspoorde om je gedachten te zien alsof je aan de kant van de weg zit, auto's voorbij ziet rijden en iedere auto een gedachte voorstelt: goede, slechte, of gewoonweg ongrijpbare gedachten. Door zo als toeschouwer je gedachten de vorm aan te laten nemen van iets echts en tastbaars, zou het een enorme inspanning vergen om ze ervan te weerhouden door je onderbewustzijn te reizen. Wat ik je nu ga vertellen heeft ongeveer de grootte van een truck, met een hoogte die zonder twijfel de ondiepe en schaars verlichte tunnels in mijn brein overstijgt. Nee, ik ga niet op zijn Jerry Springers ineens roepen dat ik 'eigenlijk een man ben'. Just bear with me...

Waar te beginnen? Ik weet zeker dat degenen die mij kennen (of in elk geval dénken me te kennen) een ontzettend gevarieerde mening over mij hebben. Of misschien heb je geen enkele mening over me - laat me er dan nu een voor je vormen. En als dit je verveelt, prima. Want zijn we niet allemaal slechts een onbelangrijke massa vlees en bloed? Leiden we niet allemaal een leven dat soms kan voelen als enorm zinloos en eentonig? Nu zou je je computer uit kunnen zetten, óf je zou jezelf kunnen onderdompelen in het genot van weten dat er anderen zijn zoals jij. Die ook op zoek zijn naar een moment waarop ze zich minder geïsoleerd en minder eenzaam voelen, of naar dat moment dat iemand op de wereld jou eindelijk écht begrijpt.

Al toen ik nog heel jong was voelde ik me afstandelijk en nerveus. Ik had heel specifieke zinnen nodig die steeds tegen me herhaald moesten worden voordat ik naar bed ging (en als mijn moeder niet thuis was dan MOEST ik haar bellen). Ik moest altijd een x aantal keer gaan plassen voordat ik me kon ontspannen, verjaardagsfeestjes en klaslokalen waren de absolute nagels aan mijn doodskist, en op mijn 6e was ik zo ongeveer volwassen. Oké, laat ik het er maar gewoon uitgooien. Afgelopen maand heb ik eindelijk door de zure appel heen gebeten en ben ik naar een psychiater geweest die gespecialiseerd is in autisme en Asperger. Ik blijk namelijk (en ik had al zo'n vermoeden, want dit komt ontzettend vaak voor aan mijn vaders kant van de familie), heel hoog te scoren op de autismeschaal, tot op het punt waar het daadwerkelijk kan worden aangeduid als Asperger. Met als kers op de taart een fijne combinatie met behoorlijk heftige OCD. Ik ben een Asperger-meisje met dwangstoornissen. Zo, ik heb het gezegd!

En dus begon ik alles te lezen over autisme bij vrouwen en kwam ik erachter dat tot voor kort men niet eens wist dat het genetisch mogelijk is dat vrouwen dit hebben. Ik stel me zo voor dat dokters denken dat er een soort genetisch condoompje rond alle vrouwen op de wereld zit en dat ze zeggen: “Ha ha! Geen enkele!” Nou, dat is dus niet zo. Hoewel mannen inderdaad vier keer zoveel kans hebben op deze aandoening, hebben vrouwen het ook, hoewel het zich bij hen uit in compleet ander gedrag (om wat voorbeelden te noemen, het kan zich bij jonge meisjes openbaren in de vorm van een intense obsessie met een bepaalde persoon, popster of dier in hun leven). Bij mannen uit het zich vaak in obsessies met techniek/bouwen, games of getallen (data). Ik geef toe dat wanneer ik de termen Autisme/Asperger hoor ik een man van middelbare leeftijd in een vest voor me zie die in de kelder van zijn moeder woont. Misschien speelt hij Magic The Gathering. Ik kan je garanderen dat dit totaal niet klopt (hoewel ik ook wel eens een World of Warcraft fase heb doorgemaakt).

“Ik heb heel veel rare shit gezegd en gedaan. Deels om te choqueren, maar vooral omdat ik de consequenties van mijn acties en het effect ervan op mijn eigen, laat staan op iemand anders leven, niet kon overzien.”
Echt, de vroegste herinneringen die ik heb zijn dat ik me raar en niet op mijn plaats voelde. En als volwassene van bijna 25 denk ik niet dat daar veel aan veranderd is. Ik denk zelfs dat dat gevoel alleen maar sterker is geworden. Tijdens mijn tienerjaren werd me verteld dat ik in orde was, omdat ik er normaal uitzag en dan ben je natuurlijk helemaal oké. Nou, dat was ik dus niet. Ik pulkte uren aan mijn armen en gezicht om de gedachten over mijn falen en mijn zinloze bestaan te kalmeren. Zo erg dat ik onder de blauwe plekken en wondjes kwam te zitten en vervolgens een hele tijd met de gordijnen dicht zat omdat ik doodsbenauwd was om naar buiten te gaan (in elk geval niet zonder enorme lagen make-up om mijn schaamte te verbergen). Om maar niet te spreken over de obsessieve gedachten en het herhaaldelijk aanraken/denken/of wat dan ook doen, een waanzinnig aantal keer per dag.

Soms ben ik verdrietig dat Nederland tijdens mijn tienerjaren zo'n eersterangs kijkje heeft gekregen op dit alles. Ik heb heel veel rare shit gezegd en gedaan. Deels om te choqueren, maar vooral omdat ik de consequenties van mijn acties en het effect ervan op mijn eigen, laat staan op iemand anders leven, niet kon overzien. Ik werd boos en agressief omdat ik emoties van anderen niet kon begrijpen, raakte in psychose en zei en deed veel fucked up dingen. Ik ontwikkelde een soort mentale muur om me heen om alles op een afstand te houden en iedere keer dat ik die muur op probeerde te klimmen om de bovenkant vast te grijpen werd ik doodsbang, zei ik 'fuck it' en liet ik weer los. Ik liet los, en wachtte onderaan de muur, waar ik me veilig voelde, veilig en afgeschermd van mezelf en van de dingen die ik had gezegd of gedaan.

Nu zou ik kunnen zeggen dat ik het mijn ouders kwalijk neem dat ze me niet ten hulp zijn gekomen toen signalen van een of andere vorm van autisme en verschillende soorten dwangstoornissen hun akelige kop opstaken, maar laten we eerlijk zijn, ouder zijn is gewoon hartstikke moeilijk. Al helemaal wanneer je kind sowieso al vrij excentriek is. Maar laat ik het zo zeggen, het was nogal duidelijk dat mijn gedrag niet helemaal normaal was. Oh, en voordat je nu de wijsneus gaat uithangen, lieve lezer, ik zie je je hoofd schudden en denken: “Maar wat IS normaal?” Fuck you. Fuck you en die preekstoel waar je op zit. Je weet precies wat ik bedoel.

Misschien is het wat gedurfd om hierover te schrijven, maar ik ben niet iemand die z'n ware aard verbergt, dus daar ga ik vandaag zéker niet mee beginnen. Ik werd er moe van om alsmaar moe te worden van mezelf en niet het leven te kunnen lijden dat ik graag zou willen.
En nu? Nu bekijk ik de dingen dag voor dag en dank ik god op mijn blote knieën voor de geweldige mensen die in mijn leven gebleven zijn, ondanks al mijn onbewuste pogingen om ze weg te duwen. De dagen dat ik hun telefoontjes negeerde en me wekenlang tomatensoep-etend in mijn huis opsloot (een soort obsessief compulsieve eetbehoefte van me, don't ask...) terwijl de rillingen over mijn lijf liepen.

Aan mijn vriendin Lisa en mijn twee beste vriendinnen Amanda en Ayesha: bedankt dat jullie me niet in de steek hebben gelaten. Bedankt dat jullie me in dit alles gesteund hebben. En bovenal: bedankt dat jullie me hebben geholpen om weer een beetje te leven.

En onthoud: je bent pas gek als je niet weet dat je gek bent.

quote:

Op zaterdag 15 augustus 2015 11:21 schreef static het volgende:

[..]

Het is toch niet zo moeilijk om die tekst ook hier even te plaatsen?

quote:

Op zaterdag 15 augustus 2015 12:06 schreef spierbal het volgende:

[..]

een echte computerfanaat hier.