Het Atletiek Topic Deel 19 - Op naar het WK

quote:

Stel dat Dafne Schippers de wereldtitel op de 200 meter wint in dat fantastische vogelneststadion in Peking. Zou zo maar kunnen. Na tranen. Kussen. Telefoontjes met vrienden thuis is er dan de onvermijdelijke confrontatie met de media die absoluut als eerste de D-vraag zullen stellen. Zit zij ook gevangen in het systeem van verdachte bloedwaardes? Een ontkenning zegt niks. Oud-wielrenner Thomas Dekker bijvoorbeeld was actiever met dopinggebruik ontkennen dan trainen of koersen. Het is het noodlot van Nederlandse atleten op weg naar wereldroem en olympische onsterfelijkheid. Je moet er gek van worden als je weet onschuldig te zijn en je weet dat je een seconde of achttien van eeuwige roem af zit. Het gaat een bizar WK atletiek worden de komende weken in China.

In een goed geschreven en vermakelijk verhaal vanochtend in het Algemeen Dagblad beschrijft Arjan Schouten de persconferentie van het fameuze sprintkanon Usain Bolt uit Jamaica in een luxe hotel in Peking. Natuurlijk is er de show en de bluf, maar in no-time hangt de D-vraag in de zaal. De gelikte show van sponsor Puma heeft dan al een stuk minder glans dan de opkomst van Bolt met ‘Welcome to Jamrock’ en de onthulling dat hij net als na zijn olympische succes in hetzelfde Peking zijn toevlucht zoekt tot die in het vet druipende kippenvleugeltjes van Kentucky Fried Chicken, die naar het schijnt bij iedere dopingcontrole een even groot risico zijn als een dosering Epo. De snelste man van de wereld zit tijdens het Puma-feestje schijtlollig te flirten met jonge Chinese dames op de eerste rij die in zondagse jurkjes opgewonden kirren van bewondering over het niet geschoren hoofd van Bolt en zijn hipsterbaardje.

Dat liever dan die Europese journalisten die natuurlijk vinden dat ook de ster van het mondiale atletiek misschien wel iets moet vinden van het dopingschandaal in de internationale atletiek en de geloofwaardigheid van de sport. Dan is mister Bolt ineens wat minder lollig. “Het is treurig dat het al weken lang nergens anders over gaat.” En: “Doodzonde dat we zo naar de WK moeten toeleven.” Natuurlijk, ook in het wielrennen is kop-in-het-zand-steken altijd en overal het enige antwoord geweest op dopinggebruik. Maar het blijft natuurlijk schokkend dat ruim een derde van de medaillewinnaars op lange afstandnummers op WK’s en Olympische Spelen verdachte bloedwaarden vertoonden. En natuurlijk ontkent de internationale atletiekfederatie nalatig te zijn geweest bij dopingcontroles. Dat deden de wielerbobo’s ook. Of de bestuurlijke ijdeltuiten in andere sporten. Het zal wel. Holle woorden met de diepgang van een surfplank.

Natuurlijk is de woede van Dafne Schippers logisch. Op weg naar eeuwige roem als blank sprintkanon tussen donkere wereldtoppers weet zij de komende weken in Peking alle ogen op haar gericht. Als ze zegt dat ze geen doping heeft gebruikt zal een groot deel van de atletiekfans toch stiekem denken aan wielrenners, worstelaars, schaatsers en al die andere sporters die voor iedere camera woedend reageren als er iets van een dopingbeschuldiging opduikt.

In Duitsland knokken atleten harder voor hun reputatie. De Duitse discuswerper Robert Harting, regerend olympisch en wereldkampioen, en andere Duitse atleten richten zich rechtstreeks tot de internationale atletiekfederatie.

"Beste IAAF, wij kunnen jullie niet meer geloven. Jullie vernietigen onze sport en daarom moeten wij reageren," aldus Harting in het Engels in de videoboodschap. In de video stellen Julia Fischer en Kathrin Klaas, Duitse kampioene in het discuswerpen en het hamerslingeren, dat het IAAF zijn kinderdroom heeft gesloopt door zijn dopingdoofpot en dat de internationale atletiekfederatie geld belangrijker vindt dan de atleten.

Snelwandelaar Andre Höhne toont een bord met daarop de boodschap ‘slachtoffer van valsspelers’. 800 meterloper Robin Embranchera wil dan weer ‘lopen tegen cleane atleten en niet tegen monsters’. De video is een rechtstreeks pleidooi voor schone sport.

Het voelt aan als oprechte woede. Deze WK in Peking zal knokken voor geloofwaardigheid van de sport zijn en de eerste winst is al de benoeming van Sebastain Coe tot president van de IAAF. Een onkreukbare voormalige Britse topatleet die de Olympische Spelen in Londen een gouden glans gaf en in de politiek van doorpakken weet.

De les van andere sporten is geweest dat alleen keihard doorpakken en de stinkende puist uitknijpen atletiek weer geloofwaardig zal maken. En laten we ophouden met het wijzen naar wielrennen en doodgewoon toegeven dat doping overal in de sport kan opduiken en zeker als het grote geld richting sport stroomt en er in landen als Kenia en Rusland anders tegen de puurheid van sport wordt aangekeken.

Daarom hoop ik stiekem op die gouden medaille voor Dafne Schippers. Hollandse puurheid zonder medisch rafelrandje. Ik wil niet nadenken over de mogelijkheid dat dubieuze artsen van de Utrechtse in het laboratorium een sprintkanon hebben gemaakt. Ik wil onbevangen met bier en chips een seconde of negentien in spanning zitten voor haar sterkste afstand. Het lukt me nog niet. Nog niet. Hoezeer ik er ook tegen vecht. Het voelt niet goed, want objectief gezien is Dafne ‘clean’. Het is het loon van valsspelen door generaties dubieuze atleten. Daarom begrijp ik haar woede. Frustratie. Topsport is niet altijd rechtvaardig. Meestal niet.