Ik heb dit weekeinde een antieke piano gekocht voor een habbekrats. Toen ik me (na aankoop) eens wat verder op de prijzen oriënteerde (ik wilde hem zo graag hebben en hij was zo goedkoop dat ik dit niet eerder gedaan had), bleek dat deze prijs min of meer marktconform was.
Een piano uit eind 19e eeuw kost tussen de 150 en de 250 euro.
Wat ik nu niet kan begrijpen is dat mensen zo'n piano dan wegdoen. Een muziekinstrument van 125 jaar oud. Wat daar allemaal niet mee gebeurd kan zijn. Misschien heeft een jonge officier daar nog een laatste lied aan zijn geliefde op gespeeld voordat hij naar het front vertrok. Misschien is deze piano een week voor het vuurbombardement op Dresden nog uit de stad geevacueerd. Misschien is deze piano jarenlang verborgen gehouden op een zolder in de DDR, om te voorkomen dat de communisten hem kapotsloegen. Ik weet het allemaal niet, maar het zou allemaal gebeurd kunnen zijn.
Wat ik dan niet begrijp is dat mensen daar dan afstand van doen, om van die paar centen een leuke decoratie van de Ikea of iets dergelijks te kopen. Daar kun je toch nooit dezelfde sfeer mee opwekken?
Enfin, het ding speelt ook nog prima. Kunnen de kinderen op pianoles, zoals dat hoort.
Verder is zo'n piano echt loei- en loeizwaar. Echt niet normaal. Ik denk dat deze meer dan 300 Kg weegt. Er moesten 4 sterke mannen aan te pas komen om hem het huis in te brengen, en dat was voor ieder van hen echt met alle kracht tillen. Onnoemelijk zwaar apparaat.
Wel vakmanschap, geen spijker of geen schroef erin. Allemaal massief hout, op vakkundige wijze in elkaar gezet en superdegelijk. Kan nog wel 140 jaar mee.
Op
maandag 15 mei 2023 18:39 Wellicht arrogant, maar ik weet 100% zeker dat ik meer weet van de Amerikaanse geschiedenis, vooral die van de Zuidelijke staten, dan alle fokkers bij elkaar. Durf ik mijn hand wel voor in het vuur te steken.