quote:
Sorry

hier nog meer. Probeer het een beetje uit te leggen. Het ontstaan. Het verloop van modern Politieke zionisme. Dat is heel lang. Het is ook niet anders. Het is niet 123 ontstaan.
Na de franse revolutie moest er een keuze gemaakt worden namelijk voor of tegen de emancipatie van de Jood
Ruim 40.000 Joden in Frankrijk werden in 2 fasen geeemancipeerd:
* In 1790 de sefardische Joden in het zuiden (vaak afstammelingen van de conversos)
* In 1791 : de azkenazische Joden in het noord. Hun voorouders waren na het bloedbad van Chmielnicki naar de Elzas en Lotharingen gevlucht.
De Europese Joden probeerden vol hartstocht in de verlichte cultuur binnen te dringen.
Het verzwakken van de kerkelijke invloed en de verbreiding van het seculiere denken en de levensstijl van de sefardische Joden die veelal met gemak de wereld van de niet-Joden nadeden (oa in Amsterdam , Engeland , Italie, Frankrijk) kwam op het pad van de azkenazim
Langzaamaan begon het te veranderen. Bepaalde aspecten van de Joodse beschaving werden afgestoten. Joden schoren hun baarden af. Aan de Joodse kant van de kloof werd tolerantie gezien namelijk de Joden begonnen het christendom niet meer als afgoderij te beschouwen maar juist als een passende geloof voor niet- Joden.
Deze gedachtengoed drong nu goed door in het hart van het Jodendom
En sommige Joden in West en Midden Europa begonnen vraagtekens te stellen bij het idee van uitverkoren volk en voelden heel weinig behoefte om de rabbijnse wet te gehoorzamen.Ze gingen twijfelen aan de zin van het wachten op de Messias en begonnen te denken aan een messiaanse tijdperk. Zoals in het Westen ook begon: broederschap, vrijheid en burgelijke gelijkheid.
Joden begonnen te schrijven in allerlei Europese talen. Uit de culturele confrontraties met het hellismsme, de islam, Spanje en Italie hadden Joden weer nieuwe literatuur ontwikkeld. De 18 eeuwse Joodse mannen en vrouwen die schreven in de taal waarin ze leefden , én in het Bijbels Hebreeuws dat ze weer tot leven probeerden te brengen (wat een dode taal was)
En zij waren de scheppers van de beweging die bekend is geworden als de haskalah : de Joodse Verlichting. De leden van deze nieuwe Joodse verlichting werden 'maskilim' genoemd ( verlichten)
De vader van de Joodse verlichting was Mozes Mendelssohn de Duitse Jood geboren in 1729. Hij beheerste het Duits en het Hebreeuws en had kennis van Latijns, Grieks, Engels, Frans en Italiaans. Hij ontmoete Gotthold Ephraim Lessing , de Duitse schrijver die hem in de kringne van de Duitse Verlichting bracht.
In 1754 begon Mozes samen met Lessingfilosfische werken te publiceren.
Volgens Mozes stond hetJodendom dichter bij de natuurlijke religie dan het christendom of welk enig ander geloof omdat het niet gebaseerd was op dogma's en opvattingen. Toen Medelssohn een 1 of andere zenuwziekte kreeg richte hij zijn aandacht op de Joodse gemeenschap. Hij raakte betrokken bij de strijd voor gelijke burgerrechten voor het Duitse Jodendom. Want de meeste Joden leefden in een soort vernederende ongelijkheid en waren niet in staat om in vrijheid te verhuizen , of in steden te vestigen , ze werden uitgesloten van bepaalde beroepen. Mendelssohn wist van Amerika en hun idee tot scheiding van kerk en staat en juichte dat idee toe.
Hij was voor het Hebreeuws en Duits en had een hekel aan het Jiddisch. Hij vertaalde de bijbel in het Duits en schreef commentaar bij de tora ( 5 boeken van mozes)
Dit was bedoeld om de Joodse jongeren makkelijker toegang te laten krijgen tot de Duitse cultuur. Binnen 1 generatie had zo goed als iedere Jood die kon lezen in West en midden Europa de Mendelssohnbijbel in huis. Mendelssohn was het levend voorbeeld dat het Duitse Jodendom met de Duitse cultuur samen kon gaan. Hij liet de Joden en de Duitsers zien dat een Jood in beide culturen kon leven.
Na zijn dood begon de acceptatie van Joden te versnellen. In 1778 hadden Joodse intellectuelen een school opgericht in Berlijn. Daar werd Duits, Frans, algebra , geschiedenis, aardrijkskunde, Hebreeuws en het leren van een ambacht of landbouw beroep geleerd. De Joden wisten maar al te goed dat Joden alleen door onderwijjs kon worden veranderd van gettho bewoners naar volwaardige inwoners in de verlichte wereld. De school had meteen heel veel succes. Er kwamen meer en meer van zulke scholen.
Intussen waren er overal in Europa waar Joden woonden nieuwe scholen opgericht. Het Duitse Jodendom verlangde naar emancipatie. De gettho beperkingen werden versoepeld. Bekeringen onder de Joodse intellectuelen. In die laatste periode van de 18e eeuw waren de verlichte Duitse Joden er zeker van dat hun inspanningen een nieuw soort verlossing zouden brengen voor de Joden. Een Hebreeuwse krant werd opgezet en allerlei instanties opgericht om hun denkbeelden te bevoorderen. De Joden gingen zich steeds meer versmelten met de niet-Joodse wereld. Ook gingen ze niet meer trouwen met Joden. Nu begon liefde belangrijke rol te gaan spelen. Ze lieten zich volledig leiden door de verlichte wereld. De rabbijnse wet was voor hen niet meer belangrijk
Maar.... in de eerste periode van de 19e eeuw kwamen overal in heel Duitsland antisemitische pamfletten. In de zomer van 1819 waren er anti-Joodse rellen. "Hep Hep" schreeuwde de meute en plunderde de huizen en winkels van Joden. Van dat vrolijke emancipatie proces van de Joden kwam een einde. Duitse Joden begonnen een strijd voor emancipatie die 10 tallen jaren zou duren en zij werden het prooi van de toenemende neurotische onzekerheid.
De Joden hadden altijd veel hartstocht voor de Duitse cultuur. Ze storten zich ook volledig in de Duitse wereld. Boeken , toneelstukken en werken over ethiek alles. En Rabbijnen preekten in het Duits
Sommige rabbijnen waren hier wel bang voor. En drongen aan op een radicale hervorming van het geloof om deze emancipatie te stoppen (oa Abraham Geiger)
Anderen zoals Samual R Hirsch zochten nieuwe methoden om de oude orthodoxe ideen te interpreteren. Weer anderen zoals Zechariah Frankel zochten een middenweg
Al deze reacties op de emancipatiestrijd zouden door emigranten naar Amerika worden gebracht en leiden tot 3 Joodse stromingen in de nieuwe wereld namelijk de liberale, de orthodoxe en de conservatieve.
Toen Napoleon in 1815 was verslagen en Duitsland voor goed was bevrijd van de Franse bezetting voegden Joden zich toe bij de Duitse mars naar de eenheid. Maar ze kwamen in universiteiten antisemitisme tegen. Omdat de Joden zo graag de Duitse cultuur omarmde leken de Joden niet op te merken hoe defensief de Duitsers eigenlijk waren. Hoe bang of terughoudend de Duitsers reageerden op de Joden
In 1848 werden de straten van Duitsland gevuld met massa mensen die om vrijheid riepen. Maar de revolutie faalden en veel Duitse Joden verloren het geloof in deze Duitse wereld en begonnen aan een nieuw leven : naar Amerika met hun ideeen over hun geloof
Het Hebreeuws verdween als taal bij de verlichte Duitse Joden begonnen weer Jiddisch te spreken.
De nieuwe politieke partijen in Duitsland met hun openlijke antisemitisme was verbijsterend. Hoe moest je als Duitse Jood in vredesnaam reageren op Das Judentum in der Fremde van Bruno Bauwer in 1869? Waarin alle walgelijke haat te vinden is ? En die later door het Duitsland van Adolf Hitler zou worden gebruikt?
De enige mogelijke reactie, volgens de Joden is een verdere versnelling van emancipatie. Dat de Joden hun liefde toonden en de Duitsers ervan overtuigden dat ze met heel hun hart van Duitsland hielden. En dat deden ze dus. Een voor een vielen alle Joodse verbindingen met vroeger weg. Het verlangen naar een ver vaderland verdween. Trouw aan het verbond..
Aan het eind van de 18e eeuw waren er (ruw geschat) 2,5 miljoen Joden op de wereld waarvan ongeveer 2 miljoen in Europa woonden. 80 jaar later waren er bijna 7 miljoen Joden in Europa en nog eens half miljoen in andere delen van de wereld. De Joodse bevolkingsgroei was 2x zo hoog als die van niet-Joden. In 1914 waren de 7,5 miljoen Joden toegenomen tot meer dan 13 miljoen/ Bij het uitbreken van de WO2 waren er ongeveer 15 miljoen Joden op de wereld.
We gaan even terug in de tijd maar dan naar Rusland. In 1850 leefden er +/- 2 miljoen Joden in Rusland. 50 jaar later was dat aantal gestegen naar 5 miljoen ondanks de grote emigratie van Joden. In West Europa was het proces van de Joodse emancipatie voltooid. Voor het Joodse leven in heel WestEuropa bleef het antisemitisme hangen maar toch was de Jood nu vrij. Hij kon stemmen en zich kandidaat stellen een vrij beroep kiezen en dienst nemen bij het leger. De Joden waren in West Europa overal burger behalve in Oost Europa
De Russen wisten niet zo goed wat ze met hun Joden aan moesten. Het Vorstendom Moskou de kern van het latere Russische rijk stond zeer achterdochtig tegenover vreemdelingen. Ze voelden zich wel aangetrokken maar ook afkeer door de westerse ideeen. Dat is altijd geweest in Rusland. Ze beschouwden de buitenlanders als vijanden van het heilige vaderland. Ze schrokken dus voor de meer dan 3 miljoen Joden die het plotseling op hun grondgebied kregen als gevolg van de Poolse deling.
Tsaren en tsarina's zagen de Joden als een probleem dat alleen kon worden opgelost door assimilatie of uitbanning. Maar Joden die assimileerden werden door de Russen ervan beschuldigd dat ze probeerden de macht in het vaderland over te nemen. En Joden die emigreerden werden gezien als ecomisch verlies en als verraders
Rusland wist dus niet wat het aan moest met zijn Joden.
Omdat Rusland niet wilde dat ze zich over het hele land zouden verspreiden hebben ze hen in 1815 beperkt tot een gebied. Dat gebied had 25 provincies van de Zwarte Zee tot de Baltische Zee met een oppervlakte van bijna 2 miljoen vierkante km. De Joden vormden daar 1/9 deel van de bevolking. Om naar de grote steden te gaan wonen hadden Joden speciale vergunningen nodig. Maar die werden alleen gegeven aan Joden die meewerkten aan de Russische economie. Denk aan bankiers en zakenlui
Maar vaak werden deze Joodse bankiers of eigenaars later dan toch weer weggestuurd uit de steden om terug bij de alle andere Joden te gaan wonen.
Deze streek was overbevolkt en is bekend geworden als de Tsjerta
Er woonden ook veel Grieks orthodoxe boeren in die streek in vreselijke omstandigheden. De russen vonden het veel makkelijker de uitbuiting van de boeren aan de Joden te wijten dan aan de katholieke edelen. In de christelijk wereld van Rusland was de Jood dus een vreemde eend. De Jood was verworpen en veracht en gehaat en gevreesd.
In 1812 viel Napoleon Rusland binnen. De Joden in Oost Europa zagen vol blijdschap hem tegemoet. Ze zagen hem als de messias en hingen zijn potret aan de muur en hielpen zijn leger van voedsel. Op 14 september trok Napoleon Moskou binnen. En de volgende dag begon de stad te branden tot 19 september bleef het vuur branden
De Russen die Napoleon zagen naderen verbanden hun akkers en graan.Napoleon had geen winterkwartier en geen proviand voor zijn soltaten en door de witte nachtmerrie van een Russische winter keerde hij terug naar huis. Minder dan 1/5 van zijn leger overleefde het. De verdrijving van Joden uit de dorpen van de Tsjerta die stop was gezet door de invasie van Napoleon werd in 1822 weer doorgezet.
En toen werd Nicolaas I ( 1825 tot 1855) tsaar van Rusland. Hij stelde een systeem in voor verplichte jonge Joden in het Russische leger. Joden tussen 12 jaar en 25 jaar konden worden opgeroepen en ze zouden dan 25 jaar in het leger blijven. Helaas waren veel Joodse kinderen jonger dan 12 jaar.
De wet was van toepassing op de Joodse gemeenschappen in Litouwen en de Ukraine
De Joodse ouders wilden niet dat hun kinderen onder deze voorwaarden gingen dienen in het leger van deze tsaar. Dus de Joden vervalsten geboortebewijzen , ze verborgen hun kinderen of verminkten hun kinderen zo erg dat ze werden afgekeurd. Joden die van de tsaar de wet moest uitvoeren en de Joodse kinderen moest gaan halen werden gezien als schurken en kidnappers. Vaak onder geschreeuw van de ouders en buren werden de kinderen weggenomen. Velen van jonger dan 12 jaar en werden uiteraard nooit meer terug gezien.
In 1844 stelde de Russische regering een kaarsenbelasting in. Over alle kaarsen die de Joden voor rituele doeleinden gebruikten moest belasting voor worden betaald.Ook moesten Joden belasting betalen op ritueel geslacht vlees. De Joden haatten de belasting vooral arme Joden. Deze wet werd in 1848 afgeschaft en de Russen wilden weer dat de Joden onderwijs zouden krijgen zodat hun assimilatie met de Russische samenleving beter werd.
Er kwamen dus scholen door de verlichte Joden. Er begonnen boeken over wiskunde en astronomie te verschijnen. Verlichte Joden dachten dat het lot van hun mensen te kunnen verbeteren door hen te laten opleiden in landbouwberoepen oa en door moderne scholen te openen. Veel Joodse artsen en kooplieden zagen goedkeurend neer op deze ontwikkeling. Maar sommige van deze vroege verlichte Joden werden afvallig en de volkmassa's van Russische Joden keerden de Joodse verlichting en het hervormingsprogramma de rug toe. Joden die de verlichting aannamen kwamen in kleine groepjes bijeen in de steden van de Tsjerta.
Het allereerste begin van een Hebreeuwse literatuur ontstond in Wilna/ vilnius 1841. Deze nieuwe generatie verlichte Joden waren zich bewust van de kloof die hen scheide van de traditionele Joden (vooral van de chassidim)
De dood van Nicolaas I in 1855 en de versoepling van de beperkingen tegen de Joden overtuigde de aanhangers van de Russisch-Joodse verlichting ervan dat de emancipatie nu voor de deur stond. Belangrijke Joodse kooplieden, intellectuelen, artsen, apothekers kregen zekere rechten. Ze konden zich nu overal in Rusland vestigen. En in 1861 werden Russische boeren geemancipeerd van lijfeigenaren tot landeigenaren.
De westerse wetenschap en filosofie begonnen door te dringen in Rusland. Het geloof in de waarheden van het atheisme, de natuur en het socialisme overspoelde de Russische jeugd en ook bij de Russische Joden. Het drong zelfs binnen in de talmud scholen. De Joden lazen verboden boeken en kregen visioenen van een betere wereld waarin ze nu leefden. Veel Russische Joden geloofden in een Messiaans geloof en sloten zich aan bij revolutionaire groepen.
Deze werden dan weer opgejaagd , verbannen, doodgeschoten en opgehangen of ze rotten weg in gevangenissen.
Nu begon de emancipatie toch ook in Rusland voor de Joden. Eerst zeer vertraagd en onzeker maar toen de regering de druk uit het verleden liet vervallen en Joden deel konden nemen aan het cultuur traden ze toe tot de kunsten. Ze werden journalist , jurist, dichter, toneelschrijver, componist, schilder of beeldhouder.
Plotseling waren Joden vertegenwoordigd in het economische politieke en culturele leven van het vaderland. Veel Russen schrokken en waren niet zo enthousiast over deze Joodse deelname in het Russische leven. De meeste liberale en socialistische denkers uit die tijd ( waar onder Bakunin ) zagen de Joden met minachting. De Joden werden nog altijd afgeschilderd als een vreemd iets dat de Russische samenleving vergiftigde.
Maar de emancipatie van de Joden ging lekker door. Joodse kinderen met muziekale aanleg kregen toestemming om te studeren aan de academies buiten de Tsjerta en hun familie mocht bij hen komen wonen. De viool werd het onafheidelijke gezelschap van Joodse jongeren. Ze werden gestimuleerd door ouders.
Het Russische Joodse culturele leven bloeide. De stad Odessa werd een belangrijke centrum van de Russische haskhala. Hier kwamen dichters, geleerden , schrijvers ( in het Hebreeuws en Jiddisch). Kortom de stad zat vol Joodse creativiteit.
Nog even nog heel even dan zouden de antisemieten hun bek houden dachten de Joden. Dan zouden alle Joden geemancipeerd worden en zouden ze Rusland tonen hoezeer ze hun vaderland liefhadden en wat een goede patrioten ze in feite konden zijn. Hoeveel ze konden bijdragen aan de tot standhouden van een groot Russische natie!
Maar rond 1880 heerste er hongersnood. Joden begonnen weg te trekken naar West Europa en Amerika. En toen...toen wierp iemand in maart 1881 een bom die de tsaar Alexander II in stukken scheurde. Er kwam een opstand en er was veel verwarring
Alexander III werd de nieuwe tsaar en het regiem verenigde het volk door de Joden de schuld te geven van de moordaanslag. Aan de vrolijke Joodse bloei kwam abrubt een einde in het bloedbad van (door de overheid gestimuleerde) progroms en de Meiwetten van 1882
Het hoofd van de Russisch orthodoxe kerk Konstantin Podedonostsev zei :
" 1/3 van de Joden zal zich bekeren, 1/3 zal sterven en 1/3 zal het land uit vluchten"
Одна треть вымрет, одна выселится, одна треть бесследно растворится в окружающем населении
En dat gebeurde. De Joden vluchtten het land uit.
En dan begint het. In 1881 schreef de arts Pinksker anoniem een boek 'Auto emancipatie' genaamd in het Duits. Hij was de eersten die de Verlichting zag als antwoord op het lijden van de Russische Joden. De pogroms en het openlijke antisemitisme van de regering was de reden dat hij inzag dat de Europese haat tegen de Joden niet zouden verdwijnen. Hij zei dat de Joden als een afzonderlijk etnische entiteit zal blijven bestaan die de wereld niet kan accepteren. Volgens hem was de enige oplossing van de Joden om zichzelf te emanciperen door een eigen land te gaan stichten. Of zoals hij schreef een toevluchtsoord. Dit boek van Pinksker had enorm veel invloed op de Russische Joden. Terwijl het in Duitsland onder Joden geen enkele invloed had en zelfs volledig werd genegeerd.
Na de progoms ontstonden in Rusland vele zionistische groepjes maar die werden uiteindelijk 1 beweging waar Pinsker lid van werd. In dat zelfde tijd vertrokken (zeer) jonge Joden naar Palestina om zich daar te vestigen.
Ver van het gepraat van intelectule Joden in Zionistische vergaderingen. Ze wilden het land bewerken.De Russische zionistische hoofdbeweging geloofden niet meer in dat de Joden in Europa zouden blijven wonen. Hun doel was om Joden naar Palestina te brengen dat onder het Ottomaanse rijk zat. En ze geloofden dat ze hiervoor toestemming zouden krijgen bij alle grootmachten.
In 1891 werden alle Joden uit Moskou verdreven/ gezuiverd. In 1894 werd Nicolaas II tsaar
Hij was woest op de Joodse betrokkenheid bij de revoloutie en sprak hij vreselijk anti semitisch in de Russische pers.
En dan in aprik 1903 toen pasen en pesach op hetzelfde dag viel brak er in Kishinev een vreselijke pogrom uit. 49 Joden werden vermoord en 500 gewond en meer dan 2000 gezinnen dakloos
Velen vluchten naar Amerika en Palestina
De pogroms in Rusland veranderde de verlichte Joden. Zij werden aanhangers van Zion.
Zo ook Theodor Herzl. Een Weense Jood. Hij was afgestudeerd in rechten en werd een schrijver en een journalist. Hij reisde veel door Europa en kende vele talen. Hij schreef toneelstukken en verhalen die succesvol werden opgevoerd in theaters in Duitsland en Oostenrijk.
In januari 1895 werd Drefyus in het openbaar vernederd en verloor zijn rang. Herzl hoorde een grote meute Parijzenaren schreeuwen : Dood aan de Joden
Deze gebeurtenis liet diepe sporen achter bij Herzl. Hij begon daarover te schrijven. Een roman. Hierin droomde hij over de toekomst voor het Joodse volk. Hij schreef en schreef. En titel was : het Beloofde land
Maar zijn roman verdween. Het werd een praktische programma. En Herzl ging dus op pad.
In Parijs ontmoette hij de Joodse Baron Maurice de Hirsch. Hij had een enorme fortuin en een grote naam. Maurice had al een nieuwe Joodse kolonie in Argentinië opgezet. Hij vond ook dat emigratie de enige oplossing was voor de Joden.
Herzl was het met hem eens en toonde hem zijn aantekeningen. Zijn idee over een Joods tehuis. Herzl zei dat hij hiermee naar de Duitse Keizer zal gaan want die zal het begrijpen en het kunnen beoordelen. Maurice vroeg aan Herzl hoe hij dit dan wilde realiseren? Hoe hij aan de fondsen wilde komen. En Herzl zei dat hij een lening zou aanvragen.
Maurice lachte hem uit. Joden zullen niets geven. Deze mensen geven niets om het lijden van arme mensen.
Maar Herzl raakte geobsedeerd door het idee. En bleef aantekeningen maken. Zijn idee hoopte hij ooit aan de Rothschild familie te kunnen voor lezen. Zijn idee voor een Joodse staat. Herzl dacht dat het Rothschild fortuin het fundament zou worden voor het uitgebreide emigratie en vestiging van Joden.
Herzl nam ontslag bij de Weense krant. Hij ging naar Berlijn en Munchen om zijn aantekeningen en verzoek aan de Rothschilds voor te lezen. Hij las zijn aantekeningen voor aan Joden in Wenen , Londen en Parijs. Meer dan twee uren lang naar Herzls verhaal te hebben geluisterd nam niemand hem serieus.
Herzl was al ziek en de dokter zei dat hij een zenuwinzinking had. Herzl voelde zich eenzaam. En hij besloot om zijn aantekeningen in boekvorm te gaan maken. Zijn boek werd gepublicieerd in 1896 te Wenen. Titel van het boek is Der Judenstaat. De boek werd vertaalt in het Hebreeuws, Frans, Russisch , Engels en het Roemeens. Vandaag de dag is het te lezen in meer dan 20 talen.
In dit boek behandeld hij de Joodse vraagstuk. Herzls bevindingen waren dat het probleem nooit kan worden opgelost door assimilatie. Want de Joden wilden niet weg en de niet- Joden wilden de Joden niet in hun midden. Dus Herzl vond dat er alleen een politieke oplossing mogelijk was. En dat was een stichting van een onafhankelijke Joodse staat. Die gerealiseerd moest worden met toestemming van de grote wereldmachten.
Herzl had het liefst dat deze staat in Palestina realiseerd zou worden. En hij wist precies hoe.
Maar de orthodoxe Joden. En Joden in West Europa die geassimilieerd waren vonden zijn plan maar extremistisch. Maar de Russische Zion bewegingen die al zo wankel stonden ontvingen zijn boek met open armen.
De Zionistische studenten in Oostenrijk en elders vroegen aan Herzl dat hij leider wilde worden. Want ze vonden zijn idee prachtig. En dus werd Herzl leider van de grootste zionistische beweging.
Herzl reisde naar het Oosten. Daar zag hij de door armoede geteisterde Joodse volksmassa. Hij zag hun innerlijke wens voor het land Israël. En toen begreep hij dat deze gevoelens van deze Joden moest worden omgezet in politieke actie. En na deze bezoek stond de Joodse staat in zijn gedachten gelijk aan het land Israël. Zijn achterband bestond uit 100.000 Joden.
In 1886 ontmoette Herzl de groothertog van Baden. Hij was de oom van keizer Wilhelm 2 van Duitsland. Deze groothertog gaf zijn steun aan de zionistische zaak.
Hierna reisde Herzl naar Constantinopel. Want als de Sultan zou instemmen met de stichting van de Joodse staat in Israël ( Palestina) dan zouden de Joden geld bijeen brengen om de groote financiele crisis van het Ottomaanse rijk op te lossen.
Maar de Sultan wees het plan af.
Daarom reiste Herzl naar Londen. De gewone Joodse volksmassa juichten hem toe. Maar de Joodse leiders en de rijke lieden helemaal niet. Baron Edmond de Rothschild geloofde totaal niet in Herzl zijn plan. Daarom besloot Herzl zich te richten op zijn achterban namelijk de grote Joodse massa.
In maart 1897 riep Herzl de zion beweging op tot een algemeen Zionistisch congres. Dit moest hét nationale vergadering van het Joodse volk worden. Herzl werd uitgelachen en de meesten vonden het compleet nutteloos.
Maar in augustus vond de eerste Zionistische Congres plaats in Bazel. Zij aanvaarde het programma van Herzl. En Herzl werd tot president gekozen. Nu was het Joodse volk massa toch echt zijn achterban.
Omdat Herzl vertouwd was met de taal van de diplomaten en koningen stemden ze mischien in met zijn plan voor het Joodse volk. Ze zouden het mischien niet aanvaarden maar tenminste wel serieus nemen. Ze moeten oog hebben voor het groeiende besef van de politieke macht dat de Joden hadden.
Maar de Joodse bankiers weigerden nog altijd elke steun. Dit was de obstakel voor Herzls plan. Hij ondervond geen sympathie bij de Joodse kapitalisten.
In 1898 ontmoette Herzl de Duitse keizer iets buiten Jeruzalem.
In 1902 bood het Ottomaanse rijk Herzl Mesopotamië aan. Hiervoor vroegen de Ottomanen wel flink veel geld. Maar Herzl wees dit aanbod af.
Kort daarna werd een nieuw boek van Herzl gepubliceerd. Altneuland ( oud en nieuw land)
Hierin beschrijft hij het woeste land van Palestina.
Hierne begon Herzl te onderhandelen met de Britten. Zij boden hem Oeganda aan. Het gebied dat nu Kenia heet. Herzl legde dit aanbod in 1903 voor aan het 6e Zionisch Congres. Dit aanbod bracht veel ophef binnen de beweging. En het had niet veel gescheeld of de beweging viel uit elkaar. Een groot deel wilde dit aanbod aannemen en groot deel weer niet. Uiteindelijk werd het op het 7e Zionitische Congres in 1905 afgewezen.
Na de pogrom in Kishnew bezocht Herzl Rusland. De Russische Joden ontvingen hem als grote koning. Zij waren onderdrukt door het strenge regiem van tsaar Nicolaas II. En Herzl zag dit.
Ondertussen bleef Herzl het proberen bij koningen en de bankiers.
In januari 1904 mocht Herzl bij de Paus komen. De Paus zei heel simpel : " Er zijn twee mogelijkheiden. Of de Joden houden zich vast aan hun geloof en blijven dus wachten op de Messias die wat ons betreft reeds is verschenen. In dat geval ontkennen de Joden zijn Goddelijkheid van Jezus en kunnen wij hen ( de Joden) niet helpen.
Of de Joden gaan naar Palestina heen zonder godsdienst en dan kunnen wij nog minder possitief tegenover hen ( de Joden) staan"
In al die tussentijd onstonden er allerlei zionisten. Seculier, religieus, socialistisch. Allemaal mensen die elke willekeurig stuk land aanvaardbaar vonden als Joodse staat. En mensen die vasthielden aan het land van de aartsvaders.
Herzl werd ziek. Zijn hart. En kreeg een longonsteking. Op 3 juli 1904 hij was toen 44 jaar oud, begaf zijn hart het en stierf
Wat Herzl achterliet was een kolonisatiefonds met hulpbronnen en een internationale Joodse politieke organisatie
Niets van wat hij had gedaan of wilde doen bleek van blijvende betekenis. De Joden bleven het land koloniseren. De eerste immigratiegold die na 1881 Palestina binnenkwamen had deze landbouw vestigingen al zo vastgezet voor de nieuwe nedezettingen in het land. Deze kolonisten kwamen uit Rusland en Roemenie. Allen jonge mannen en vrouwen die niets van landbouw wisten. Onder de brandende zon. Zij zette hun eerste landbouwkolonies op in 1882
Omdat de kolonisatie poging begon in te zakken begon de Rothschild familie deze in leven te houden. In een periode van 15 jaar werd er meer dan 1,5 miljoen Britse ponden ingepompt.
De Turken kregen toch wel genoeg van de groeiende Joodse aanwezigheid. Al in 1882 verboden ze immigratie van Joden in Palestina. Maar de Joden bleven het land illegaal binnentreden.
Rond eind 19e eeuw begonnen het een beetje te wankelen. Door armoede. De kinderen van de kolonisten samen met de nieuwe Joden vertrokken naar de steden.
In 1903 kwam weer een golf Joden het land binnen. Wederom Joden uit Oost Europa en Rusland. Vooral in 1905 door de mislukte revolutie in Rusland. Maar ook Persische Joden en Joden uit de Kaukasus. De Oost Europese en Russische Joden waren vluchtelingen. De Joden uit de Kaukasus niet. kwamen uit Zionistische overwegingen. En deze laatste groep waren het meest dominant aanwezig. Zij zouden de wapens opppaken. Zij zouden de kolonisten gaan beschermen. Ze zetten wachtploegen op. Het land zou nu gaan veranderen. Men richte politieke partijen op. Zette een pers op. Het Hebreeuws werd de landtaal. Ze bewerkten allemaal het harde land. Ja, ze wachten vastberaden.
In 1908 lieten de Turken de Arabieren ( christelijk en moslim) toe om wapens aan te schaffen. De Joodse nederzettingen kregen het hierdoor steeds zwaarder te verduren. De zionitische pogingen van de Joden om te onderhandelen met de bewoners mislukten.
In 1914 waren er 85.000 Joden in het land.
Let op: in 1878 waren er ongeveer 500.000 inwoners. Daarvan waren 20% Grieks. De grootste groep bestond uit Bosniërs. Andere groepen waren de Circassieers. Joden en Arabieren
Cijfers:
90.000 Grieken
150.000 Bosniërs (moslim)
3.000 Albaniers
100.000 Circassieers (moslim)
25.000 Turkse Turken
50.000 christelijke Arabieren
10.000 moslim Arabieren
45.000 Joden
En 40.000 restgroep ( Afghanen , Perzen, Armeniërs, Druzen, Algerijnen , Koerden, Sudaniërs, Marokannen ectera)
Dus van een moslim meerderheid welke de meesten zijn samengesmolten met Arabieren waren er nu 85.000 Joden in 1914
Omdat de eerste wereldoorlog voor de deur stond waren de Turken een beetje bang. Ze wisten dat veel Joden spionage verrichten voor de Engelsen. En tijdens de eerste wereldoorlog werden de Joodse kolonisten vervolgd door de Turken.
De Arabieren werden door beloftes en geld van Engeland overgehaald om tegen de Turken te gaan keren. Zij bliezen de belangrijke spoorwegen van de Ottomanen op. Zowel Joden als Arabische moslims vechten zij aan zijn. Maar ieder voor hun eigen doel.
En Engeland wist dit maar al te goed!
Dus de ideeen die door Herzl in beweging waren gebrachten werden nu langzaamaan werkelijkheid. De Engelsen die voor hun oorlogsinspanningen de steun van het Jodendom zochten waren zich bewust van de aanwezigheid van Joden als een internationale politieke eenheid.
Daarom werd op 2 november 1917 de Balfour verklaring afgelegd. Engeland verkondigde dat zij possitief stonden tegenover de vorming van een Joodse staat in Palestina. Wat nog altijd deel uit maakte van het Ottomaanse rijk
op 31 oktober 1917 vielen de Engelsen Palestina binnen. In december kwam generaal Allenby Jeruzalem binnen. De vrome Joden hielden hem (uiteraard) aan de de messias.
In 1918 viel geheel Palestina onder Brits gezag. Aan het eind van de oorlog was het aantal Joden in het land gedaald tot minder dan 60.000. Bij het verdelen van de buit na de oorlog werd Palestina een Brits mandaatgebied.
In de jaren 20 kwam de tweede immigratiegolf opzetten. Vooral uit Polen. En begon de Joodse bevolking gestaag te groeien. Maar ook de Arabische immigratie begon op gang te komen.
Dit kunnen we goed terug zien in de conflicten die eigenlijk nu pas begonnen.
De Arabieren waren niet gediend van de Joodse aanwezigheid. De steeds meer verlechtere houding van de Engelsen jegens het Zionisme en de Arabieren begonnen het land te ontregelen.
De Joden waren nu ver doorgedrongen.
De Britten wilden een halt toeroepen. In hun Witboek, wat eigenlijk gewoon het terugfluiten van de Balfour was verboden zij de Joden om nog te komen. Er mochten in vijf jaar tijd maar 75.000 Joden komen. De Arabische immigratie werd niet tegengehouden. Engeland was daar niet tegen opgewassen.
In januari 1933 kwam Hitler aan de macht. Er was een economische depressie. En meer dan 100.000 Joden kwamen het land binnen. Zij waren emigranten uit Duitsland. Hun kennis van industrie brachten ze mee. Veel Britten vroegen geld aan de Duitse Joden. Dat was een voorwaarde om te komen wonen in Palestina. Zie
https://nl.wikipedia.org/wiki/Ha%27avara-AbkommenDe meeste Poolse Joden bleven in Europa wachten op de Messias. Aan het eind van de jaren 30 namen de Arabische en Joodse ongereldheden toe.
op 1 september 1939 vielen de Duitsers Polen binnen.
Dus aan de omzwervingen de de Europese Joden kwam een eind.