Zwanger... en dan gaat het mis #21

Gebeurt er al iets, Fuchsia? Hoe gaat het?

quote:

Op zondag 12 juli 2015 22:21 schreef Svane het volgende:
Gebeurt er al iets, Fuchsia? Hoe gaat het?

Hoe gaat het nu met jou?

quote:

Op vrijdag 10 juli 2015 20:13 schreef Aventura het volgende:

[..]

ja nu je het zegt, inderdaad. Beetje verstopt. Het is ook geen helderrood bloed. Meer stroperig heel donkerrood/bruin. Sorry als het tmi is.

Dat herken ik wel van nabloedingen na een bevalling inderdaad, dat was een tijd helderrood, dan stopte het even, en daarna kwam een lading oud bloed.

quote:

Op maandag 13 juli 2015 06:56 schreef L0t.. het volgende:

[..]

Hoe gaat het nu met jou?

Wel oke eigenlijk! Wil heel erg het 'normale leven' weer oppakken en ook van alles gedaan dit weekend. Merk dat ik dat fijn vind, maar dat dat fysiek eigenlijk nog net teveel is. Draaiierig en zwarte vlekken enzo. het bloedverlies is best weinig, maar merkte dat het na zo'n dag weer rood werd. Moet denk ik nog even half tempo aanhouden.
Testje gedaan, werd ook al iets lichter. Dus dat is okee.

Mentaal ook okee behalve dat ik het gewoon Heel Stom vind. Maargoed, daar valt weinig aan te doen. Ik houd me vast aan het idee dat ik snel zwanger lijk te worden (deze twee keer) en dat dat wellicht in de toekomst ook geen jaren gaat duren. Hoop ik. (Even afkloppen. )

quote:

Op maandag 13 juli 2015 12:45 schreef Fuchsia_roze het volgende:

[..]

Lief dat je het vraagt Nog steeds weinig actie, af en toe kramp (vooral 's avonds), af en toe bloed. Nu wel helderrood en vanochtend iets meer. Morgen op m'n afspraak bij de VK alles doorspreken, maar dit duurt me allemaal veelste lang Het verwerken en loslaten vind ik daardoor ook lastig, omdat ik nog steeds het vruchtje bij me heb en tegen een zwanger buikje aan kijk. Ik heb goede en slechte dagen.
Ik zou heel graag m'n gewone leven oppakken, maar voel me zo beperkt met een soort tijdbom in m'n buik. Dat hele lichamelijke stuk valt mij echt heel erg tegen

Heel herkenbaar Fuchsia. Dat gevoel had ik ook heel erg bij de MA vorige zomer. Ik wilde zo heel erg graag mijn lijf de kans geven het zelf op te lossen en het vruchtje af te stoten maar na 2,5 week kon ik niet meer. Uiteindelijk dus een curettage gehad waarna ik 'blij' was dat het vruchtje uit mijn buik was. De teleurstelling dat mijn lijf het niet zelf had opgelost woog niet op tegen het bevrijdende gevoel na de curettage.

Ik hoop heel erg voor je dat jouw lijf het snel oppakt en het vruchtje afstoot en anders hopelijk morgen een goed gesprek bij de vk waarin er een plan gemaakt wordt waar jij je prettig bij voelt.

Sterkte!

quote:

Op maandag 13 juli 2015 12:45 schreef Fuchsia_roze het volgende:

[..]

Lief dat je het vraagt Nog steeds weinig actie, af en toe kramp (vooral 's avonds), af en toe bloed. Nu wel helderrood en vanochtend iets meer. Morgen op m'n afspraak bij de VK alles doorspreken, maar dit duurt me allemaal veelste lang Het verwerken en loslaten vind ik daardoor ook lastig, omdat ik nog steeds het vruchtje bij me heb en tegen een zwanger buikje aan kijk. Ik heb goede en slechte dagen.
Ik zou heel graag m'n gewone leven oppakken, maar voel me zo beperkt met een soort tijdbom in m'n buik. Dat hele lichamelijke stuk valt mij echt heel erg tegen

Daarom koos ik meteen voor een ingreep. Dat ging dus heel snel, dinsdag om 14 uur het slechte nieuws, woensdag 7:45 melden op de poli. Wat wel scheelt is dat ik al 'wist' dat het mis was, omdat de vrucht bij een eerdere echo al 9 dagen achter lag op wat ik zelf dacht.
Maar ik snap jouw beweegredenen ook. Hopelijk komt er morgen een goed plan!
Hier is het nabloeden alweer gestopt. Hopelijk komt alles weer wat op gang. Het valt me trouwens ook wel tegen hoor hoe lang alles nog duurt. Vandaag een zwangerschapstestje gedaan en er is nog behoorlijk duidelijk een streep te zien. Dat blijf ik toch gek vinden, de bron ervan is al bijna 2 weken uit mijn lichaam.

Ik denk eerlijk gezegd dat je jezelf en je lichaam tekort doet als je het uitblijven van de echte miskraam ziet als iets dat je lichaam verkeerd doet. Het is al naar en verdrietig genoeg zoals het is, waarom dan nog een element van 'falen' toevoegen?
Ik heb dat zelf in ieder geval snel van me afgezet toen. Ik heb de gyn wel gevraagd waarom ik dan niet had gemerkt dat er iets mis was en hij zei dat het gewoon heel goed kan dat je lichaam een aantal weken nodig heeft om door te hebben wat er is gebeurd, ook omdat al die hormonen ook niet zomaar weg zijn.

Fuchsia, dat afwachten lijkt me zo moeilijk. Echt stilte voor de storm op een heel stomme manier, en ook qua dingen doen kan ik me voorstellen dat je huiverig bent (buitenshuis). Ik ben er bij mezelf van overtuigd dat het al weken mis was, volgens mij kan een lichaam echt heel hardnekkig iets vasthouden ook. Succes met je vk-gesprek morgen!

Vanmiddag belde vk mij nog even hoe het ging. Ik ben zeer te spreken over hoe ze hiermee omgaan qua interesse en begeleiding en uitleg. Ze voelen ook goed aan hoe ik er zelf in sta. Echt fijn. Deze week nog ijzer en hcg controleren, volgende week een belafspraak, dan moet het bloeden over zijn of verwaarloosbaar zijn.

quote:

Op dinsdag 14 juli 2015 12:37 schreef Fuchsia_roze het volgende:
ISA je hebt helemaal gelijk hoor, maar het vertrouwen in mijn lichaam was voor zwangerschap al heel laag, dus dit helpt niet echt mee allemaal

Svane, wat fijn dat je zo tevreden bent. Erg belangrijk dat je hierin goed begeleid wordt. De VK's van mijn praktijk zijn ook zo lief. Voelen haarscherp aan dat ik niet zomaar bel en hebben mij echt al 10x op m'n hart gedrukt, dat ik moet bellen als ik me zorgen maak, vragen heb oid.

Hier gesprek bij VK gehad en echo. Boontje zat nog in m'n baarmoeder (zoals verwacht) en baarmoedermond was nog niet open. Vanochtend wel onwijze krampen gehad van 8 - 11 uur elke 4 min 20 _{ja ik heb getimed} en veel helder rood bloedverlies. Ik had dus goede hoop, maar het is al weer gestopt. Morgen maar de gynaecoloog, VK mocht de pillen niet voorschrijven, wat ik iet wat teleurstellend vind. Weer een dag eroverheen. Het houd je wel bezig zo'n miskraam

sterkte, het houdt je zeker bezig.

M'n hcg is al gedaald tot 24 Ziet er goed uit dus. Over weekje nog een laatste keer bloed prikken. Wist eigenlijk niet waarom, want het daalt overduidelijk goed. Maar vind het zelf prima. Hopelijk met een paar weken iets wat op cyclus lijkt terug.

Superbedankt voor alle morele support hier, ik verschuif weer naar het niemandsland der afwachten

Fuchsia, ik blijf je nog even volgen, hoop echt dat je ook snel er doorheen kan zodat je weer vooruit kan kijken. Lijkt me ongelofelijk lastig om nog af te wachten. Daarna hopelijk snel weer samen zwanger. Houd vol! En houd ons op de hoogte, er wordt aan je gedacht!

Fijn dat dat er in elk geval goed uit ziet. En dat de begeleiding vanuit de vk goed is. Hoop dat je snel je cyclus weer hebt en jullie weer verder kunnen. Hoop echt dat het snel weer raak is

Pfff, wat ontzettend vervelend en lomp Fuchsia. Wat een empathie. Volkomen begrijpelijk reactie. Neem een lekkere douche, zet een pot thee en kruip op de bank met chocola en tijdschriften

Bah FR. Wat lomp. Maar van wat je vertelt lijkt het verder 'goed' te zijn gegaan, voor wat betreft je lichaam dan. Neem de tijd om uit te rusten, hopelijk kan je dingen afzeggen en echt even goed bijkomen. Dikke knuffel!

quote:

Op woensdag 15 juli 2015 16:19 schreef Fuchsia_roze het volgende:
... 1 of andere hork.

Sterkte! Wij hebben helaas ook de nodige aanvaringen gehad met artsen ondertussen. Als je zeker weet dat je die persoon nooit meer hoeft te zien, kan je op https://www.zorgkaartnederland.nl/ je "waardering" achterlaten. Wij durven dat nog niet vanwege de kans dat we bepaalde artsen nog eens nodig hebben. Zodra dat veilig is komt het online.

Oh wat naar Fuchsia. Wel goed dat je voor jezelf bent opgekomen en je niet hebt laten ondersneeuwen. Ik hoop voor je dat dit het was en dat het bloedverlies de komende dagen af zal nemen. Heel veel sterkte !

quote:

Op woensdag 15 juli 2015 16:19 schreef Fuchsia_roze het volgende: De VK gebeld die bij het horen van de naam van de gyn, gelijk zei "ja die heeft ook geen empathie". _{waarom maken jullie dan een afspraak met deze gyn?}

Allemachtig zeg, dit is van hun dan ook geen snuggere actie

Sterkte met jullie verlies, ik heb destijds de vrucht ook echt voelen gaan. Ik heb het niet op kunnen vangen want er kwam nog veel meer voor en achteraan en om het uit de pot te vissen vond ik te ver gaan en achteraf ben ik er blij om. In de tuin begraven vond ik namelijk ook niks..

@Fuchsia-roze, helaas heb ik ook vervelende ervaringen met bepaalde artsen/ gyn echt...totaal geen empathie . Sterkte

Fuchsia

Volgende week komen mijn ouders weer op t huis van mijn schoonouders passen. Hoewel ik ernaar uitkijk ze in de buurt te hebben, voelt het ook dubbel. Vorig jaar waren ze ook daar, toen we na 3 goede echo's op de termijnecho een levenloos kindje zagen. Bijna een jaar later, weer twee zwangerschappen verder en nog steeds met lege buik en lege handen. Het maakt me zo intens verdrietig soms en kwaad ook. Mijn eigen lijf dat mijn kindjes doodmaakt.

[ Bericht 62% gewijzigd door Cygne op 20-07-2015 15:26:25 ]

Cygne

Ik denk veel aan jullie Cygne

Cygne

Fuchsia, wij hadden ook een nare ervaring met een arts en hebben hierover een officiele klacht ingediend. Bang om zo iemand in de toekomst nog tegen te komen was ik niet (gelukkig maar, want hij heeft idd nog een keer aan mijn bed gestaan ). Hoe horkerig ze ook kunnen zijn, artsen zijn mensen en het is hun doel echt niet om weerloze patienten een rotgevoel te bezorgen. Maar als niemand aan zo'n arts terug geeft wat het met ze doet, zal er nooit iets veranderen.

Onze klacht heeft geleid tot een gesprek met de arts, waarbij hij zichtbaar was aangeslagen door wat ik hem vertelde. Tijdens en vlak na die nare ervaring zagen we hem als een ijskoud zakelijk monster wiens belang absoluut niet bij de patient ligt, tijdens het gesprek zagen we gewoon een man die gedwongen door een situatie dingen doet en zegt zonder stil te staan bij de impact. Wij konden hem de impact mee geven, en ik denk ook echt dat hij het heeft gebruikt om meer stil te staan bij de andere partij. Ik weet dat veel mensen geen zin hebben in gedoe rondom het indienen van een klacht, maar het heeft ons veel rust gebracht

Lief.

Het zit me nu ook vooral zo dwars dat ik niet de enige die het heeft. Ik had het zo anders gehoopt. Ik wil dit verdriet niet ook nog voor mijn broer en mijn schoonzusje. Ik vind het eigenlijk nog moeilijker om hun verdriet te zien dan ons eigen verdriet te hebben. Want we kunnen niks voor ze doen. Ik ben in ieder geval blij dat mijn schoonzus en broer een hele goede en sterke relatie hebben. Mijn schoonzus lijkt wel wat op mijn man qua karakter en mijn broer op mij.

Qua botte gynaecologen, dat is echt heel naar. Ik vind het belangrijk om je veilig te voelen bij een gynaecoloog. Bij mijn MA had ik een aardige gynaecoloog, maar echt helemaal prettig voelde ik me er niet bij. Er zat ook een CO bij en er werd niet aan mij gevraagd of ik dat prettig vond. Daarnaast gaf ik aan dat mijn hond weer tegen me opsprong, gynaecoloog zei dat dat onzin was. Bij de curettage zat de gynaecoloog (een andere) toen ik vroeg door wie de operatie was gedaan (door haar of de ANIOS) tegen me te tetteren dat het een opleidingsziekenhuis was en dat ik dat maar moest accepteren en nog meer blabla. Niet dat ik er bezwaar tegen had, die ANIOS was heel kundig en lief maar fijn vond ik het niet hoe die gyn toen reageerde. Bij mijn EUG had een andere gynaecoloog dienst. Een die mijn dossier had gelezen (translocatie, vaginisme) en mij heel erg de controle in handen gaf. Die stennis schopte omdat ze me wilden opnemen op de kraamafdeling die zei dat ik op het bed moest liggen voor de inwendige echo's. ipv op de stoel met de beugels zoals de ANIOS wilde (want zo kon zij het beter zien). Die wist dat ik heel erg graag naar huis wilde (ik vroeg op de verkoever of ik al naar huis mocht. ). Hij had aangegeven bij de verpleegkundige op de afdeling dat mijn man bij me mocht wanneer ik dat wilde en dat zodra ik klaar was er direct een ANIOS werd gehaald om mijn ontslag te regelen.

Bij het nagesprek zei hij dat ik in verband met de EUG in het begin van een volgende zwangerschap sowieso bij hem onder behandeling kom en als ik dat zélf prettig vond mocht ik dat ook blijven tot het einde van die zwangerschap. Ik ben helaas niet erg assertief, zeker niet toen en dan is het erg waardevol als een gynaecoloog zo voor je opkomt. Over de springende hond zei hij: 'We weten niet precies hoe het komt maar er zijn ook honden die kankers kunnen opsporen of een epilepsieaanval herkennen. Waarom dan geen zwangerschap?'.

Warrig verhaal, I know. Maar 't is laat.

Cygne.

Ik vind het elke keer weer heftig om hier jullie verdriet en worsteling te lezen. Toch blijf ik zo nu en dan even kijken hoe het met jullie gaat, want uit mijn gedachten is het verhaal van sommige amper.

Cygne. Ik geloof zeker wel dat de hond het weet om de een of andere rede. De mijne is bv heel enthousiast lomp en springt geregeld bij binnenkomst tegen mij op of komt met zijn poten vol op mijn buik geploft kroelen op schoot. Al voor ik twee strrpen had geplast deed hij ineens anders. Benaderde mij voorzichtiger en komt niet tegen mijn buik aan.

Ze ruiken het om en op de een of andere manier. En waarom ook niet. Zoals de dokter ook al zei ze kunnen ziektes (drugs, explosieven etc) opmerken. Dus zo heel gek vergezocht is het niet dat ze een prille zwangerschap ook opmerken.

Fijn dat die gyn je zo goed heeft bijgestaan!

quote:

Op dinsdag 21 juli 2015 02:23 schreef Cygne het volgende:
Er zat ook een CO bij en er werd niet aan mij gevraagd of ik dat prettig vond.
[...] tegen me te tetteren dat het een opleidingsziekenhuis was en dat ik dat maar moest accepteren en nog meer blabla.
[...] ... maar fijn vond ik het niet hoe die gyn toen reageerde.

Wij kregen precies zo'n verhaal. Niet vragen of we akkoord zijn, maar gewoon zeggen dat dat zo gaat gebeuren. Totaal onethisch als arts. En vroeger zou ik dat accepteren, tegenwoordig ga ik daar keihard tegenin. Ik heb duidelijk gemaakt dat wij (en ik als man zeg "wij" omdat we het samen gewoon eens zijn) elke arts mogen weigeren, en dus zeker een student.
Voorbeeld van zo'n puistenkop (we noemen hem nog steeds zo!) die de gynaecoloog ooit bij een consult had: we hadden net de vorige zwangerschap besproken, bevalling bij 22w5d, en ze ging een echo doen. Puistenkop: is je eerste baby een jongen of een meisje? Ik dacht nog, wat attent, dat vraagt nooit iemand. Vervolgens: "Hoe is het met haar?"... Echt... dat wil je niet hebben op zo'n moment!

quote:

Ik ben helaas niet erg assertief, zeker niet toen

Ik neem altijd een laptop mee met vragenlijst, en houd "notulen" bij van alles wat er langskomt. Het helpt ook zeker dat we altijd met z'n tweeen zijn. Het scheelt ook enorm per arts of je ze een beetje kan "kneden" hoe je ze wil hebben, bij de jongere artsen gaat dat aanzienlijk beter dan bij de oudere artsen.

quote:

Over de springende hond zei hij: 'We weten niet precies hoe het komt maar er zijn ook honden die kankers kunnen opsporen of een epilepsieaanval herkennen. Waarom dan geen zwangerschap?'.

Onze poes is veel aanhankelijker als mijn vrouw zwanger is. Ik gok dat het voornamelijk met haar temperatuur te maken heeft, zwanger is ze warmer.

Thanks

Heldere post, Remco. Gelukkig hoeven we ons geen zorgen te maken. Die zei: "We kunnen adviseren, maar de uiteindelijke beslissing is aan jou.".

Hallo,

Vanmiddag bij de verloskundige helaas te horen gekregen dat ons kindje niet meer in leven is.
Hij/zij zou nu 12 weken zijn dus nog vrij pril.
Zijn er hier meer mensen die dit meegemaakt hebben en hoe gaan jullie hier mee om?
Dit omdat zwanger raken voor ons een hele tijd heeft geduurd en we niet meer de jongste zijn 43/40.
We wachten nog op onze afspraak (aanstaande donderdag) bij de gyno.
Kijken hoe het nu verder gaat. Dit omdat de vrucht er nog in zit.
Tips/adviezen/goede raad is welkom.
Ik zou de pijn van mijn vrouw graag over nemen maar dat is onrealistisch.

Eind 2009 was ik zwanger en bij de eerste echo (bij naar wat ik dacht 8w3d) bleek het kindje van 8w4d te zijn maar geen hartslag meer te hebben.
Het "geluk" was toen dat die echo dus geen dag eerder was, want dan hadden we gedacht dat de zwangerschap prima ging.
Miskraam kwam niet vanzelf op gang, opwekken met pillen werkte ook niet, dus uiteindelijk ruim een week later een curettage gehad.

3 maanden later was ik weer zwanger, en in november 2010 ben ik van een gezonde zoon bevallen... op m'n 44ste.

Heel veel sterkte, het is heel erg zwaar, en op die leeftijd is het besef dat je je laatste kans misschien gehad hebt een extra factor.

Ik heb hetzelfde meegemaakt. Kwam er ook achter tijdens de 3-maanden echo.
Ik moest toen nog bijna een maand wachten op de miskraam. En die miskraam eindigde vervolgens toch nog in een curretage. Dus mijn tip zou zijn om toch aan te dringen op een curretage, want het wachten op de miskraam vond ik echt heel erg naar.

Ik was na een maand opnieuw zwanger en die zwangerschap is wel goed gegaan. Ik heb overigens niet gewacht tot ik opnieuw ongesteld werd. Dat was wel het advies wat we kregen. Mij is niet helemaal duidelijk waarom dat advies wordt gegeven. Dat zou je bij de gyn na kunnen vragen.

Heel veel sterkte voor jullie!

Wat naar, klotezooi, veel sterkte. Ik heb 't ook meegemaakt, rond dezelfde periode. Bij mij kwam de miskraam ook niet vanzelf op gang, en ik kreeg ook een currettage. Dat vond ik prettiger dan zo'n pil om het op te wekken. De currettage zelf viel me alles mee, ik was blij dat 't eruit was en ik kon gaan herstellen. De tip om te wachten tot je weer een keer ongesteld bent geworden heeft er volgens mij alleen maar mee te maken dat de duur van de evt. volgende zwangerschap dan beter te schatten is, dus er is geen medische noodzaak tot wachten.

Livelink, ze raden dat aan zodat je weet dat je lichaam weer werkt zoals het hoort, en zodat je bij een evt volgende zwangerschap beter de UD kunt berekenen. Ik vond dat zelf een stomme reden, dus wij zijn ook meteen weer verder gegaan met proberen. Alleen mijn cyclus kwam dus niet vanzelf op gang. Ik heb maanden geleefd tussen 'zou ik zwanger zijn' en 'zou er iets mis zijn' in.
Komt heel weinig voor zo, maar ik snap het advies nu wel .

Anyhow, veel sterkte gewenst klotezooi...

Sterkte, wat een klap is dat he. Ik hoorde 30 juni jl dat het mis was en op 1 juli heb ik een curettage laten doen. Ik wilde er vanaf. De ingreep vond ik meevallen, als in: weinig last van de narcose en weinig napijn. Maar dat is mijn ervaring. Je kuht ook kiezen voor pillen om de miskraam op te wekken. Je kan ook niks doen, maar ik denk dat ze dat bij jullie afraden. Jullie waren al 12 weken. Je noemt dat pril maar miskraamrechnisch is dat best laat. Wat je ook kiest, veel sterkte!