Waarom bevalt de ene reeks Kijken in de Ziel zoveel beter dan de andere?Han Lips is tv-recensent van Het Parool. Doordeweeks schrijft hij hier over wat hem is opgevallen op televisie. Vandaag: Kijken in de Ziel.
Lips breekt zich het hoofd, wikt en weegt, ja, als een rechter. Waarom bevalt de ene reeks van Kijken in de Ziel nou zoveel beter dan de andere?
Waarom leiden de interviews van Coen Verbraak bij de ene beroepsgroep - de psychotherapeuten, de artsen - tot veel nieuwe inzichten, terwijl in de series rond journalisten en voetbaltrainers een winkelpromenade aan open deuren werd ingetrapt?
De nieuwe reeks over rechters hoort in het eerste rijtje. Misschien omdat de rechters, psychiaters en artsen minder in de openbaarheid treden?
Met de rechters ging het gisteren over hun oordeelsvorming. Wat zegt hun intuïtie? Maakt het uit of de verdachte onderuit hangt, of berouw toont? Levensgroot is het verschil tussen wat rechters tolereren in hun rechtszaal. Kauwgom, niet opstaan voor de rechter, een boerka of een petje: de ene staat het toe om de dialoog niet te verstoren, de andere dreigt de zaak zonder verdachte voort te zetten.
Een van de rechters van Mohammed B. heeft nu zijn bedenkingen over de uitgesproken straf. Dat het voor de moordenaar van Theo van Gogh uitdraaide op levenslang, zit Martien Diemer achteraf niet lekker. Hij had na verloop van tijd graag een tweede kans ingebouwd, vooral nu hij in de krant leest dat de kompanen van B. inmiddels afstand hebben genomen van het radicaal-islamitische gedachtegoed dat hem dreef tot de gruwelmoord.
Kijken in de Ziel brengt het werk van de rechterlijke macht terug tot mensenwerk. En dat is mooi.
http://www.parool.nl/paro(...)-dan-de-andere.dhtml