Welke redenen om kinderen te willen? Deel 2

Maar heb jij nu geen kinderwens, of heb je de wens om nooit kinderen te krijgen? Anders gezegd: ben je er voor je gevoel in ieder geval nu niet aan toe, of is het iets wat je gewoonweg niet wil?

Niet - omdat de wereld verrot is

quote:

Op dinsdag 2 juni 2015 13:28 schreef Cracker26 het volgende:

Dat weet ik nog niet helemaal.
Op dit moment heb ik zoiets van "ik wil nooit aan kinderen beginnen".

Maar misschien dat mijn gedachten over een paar jaar helemaal anders zijn.

Zeg nooit nooit, wordt weleens gezegd.
Dus ik hou het er nu op dat ik het niet wil, maar weet niet wat de toekomst me brengt. Al weet niemand dat.

Wat ook wel een zeer belangrijk punt is over het waarom ik het niet wil, is hetvolgende:
Mijn broer is/was een borderliner die 10 tot 15 jaar de tiran uithing thuis. Hij wou zich niet laten helpen en verplichte opname ging niet...
Pas wanneer hij iemand werkelijk iets aan zou doen, maar dat deed hij (gelukkig) niet.

Dit speelde zo tussen mijn 8e en 23e levensjaar af.. het ergste gedeelte dan toch.

En ik heb zoiets van als mijn kind zo wordt, wordt heel je leven geruineerd... en dat risico wil ik niet lopen. Ook al weet ik dat je daar niet van uit moet gaan dat je zo'n kind krijgt.

Als dat misschien nooit gebeurd was, keek ik er misschien wel anders tegen aan.
Maar goed, ieder dus zijn reden(en) om niet aan kinderen te willen beginnen.

Borderline kan behandeld worden en is voor zover mij bekend ook een gevolg van omgevingselementen, naast de genetische aanleg. Maar goed, als dit voor jouw een belangrijk punt is, waarom laat je dan niet testen of die aanleg ook in jou zit? Zo niet, dan is het risico nihil en kun je in ieder geval dit van je lijst bezwaren strepen.

Begrijp me goed: ik wil je niet ompraten (al ben ik zelf dus van "het maakt mij niet uit" veranderd naar "het beste wat mij is overkomen" na de geboorte), maar het is ook een feit dat je een groot deel van de potentiële partners uitsluit als man, als je echt geen kinderen wil. Waaronder wellicht jouw huidige vriendin. En als zij die wens wel sterk heeft voor de toekomst is het in ieder geval iets om toch eens goed over na te denken. Met natuurlijk mogelijk pijnlijke keuzemomenten, maar die komen vroeg of laat sowieso voorbij.

quote:

Op dinsdag 2 juni 2015 13:38 schreef DS4 het volgende:
maar het is ook een feit dat je een groot deel van de potentiële partners uitsluit als man, als je echt geen kinderen wil.

Tegelijkertijd is dit waar en het slechtste argument om toch een kind te willen krijgen: "zij wilde het zo graag en ik houd van haar".

quote:

Op dinsdag 2 juni 2015 13:45 schreef Cracker26 het volgende:

[..]

Klopt! Het kan behandeld worden.
Maar als de persoon in kwestie niet meewerkt, houdt het op.

Daarnaast klopt het ook dat het met de omgeving te maken heeft. Het is namelijk ontstaan door slechte vriendeb op school en beginnen mwt blowen enz enz...

Ik heb zelf sowieso 0,0% last van ook maar iets dat met borderline te maken heeft.
Wist alleen niet dat je jezelf kan laten testen of je het op een of andere manier in je hebt. Goed punt!


Bedankt voor deze zeer nuttige post!

Volgens mij krijg je geen borderline van verkeerde vrienden. En ik betwijfel of ze een genetische aanleg kunnen onderzoeken.

quote:

Op dinsdag 2 juni 2015 13:44 schreef Groepfunder het volgende:

Tegelijkertijd is dit waar en het slechtste argument om toch een kind te willen krijgen: "zij wilde het zo graag en ik houd van haar".

Dat hangt er vanaf hoe je erin staat. Er is een groot verschil tussen het echt niet willen en zelf die wens niet hebben.

quote:

Op dinsdag 2 juni 2015 13:53 schreef Lienekien het volgende:

Volgens mij krijg je geen borderline van verkeerde vrienden.

Het is een genetische aanleg die door omgevingsfactoren kan leiden tot borderline.

quote:

En ik betwijfel of ze een genetische aanleg kunnen onderzoeken.

Zo lang ze weten welk gen verantwoordelijk is, kan dat.

Alleen al het feit dat TS in dezelfde omgeving is opgegroeid maakt de kans dat hij drager is van dat gen al weer redelijk nihil.

Mijn belangrijkste punt is dat TS ook gewoon zaken op een rijtje moet zetten. Wat wil ik wel en wat wil ik niet. En een deel daarvan zou ik zeker doen voordat je er met je vriendin over praat, want anders gaat het al snel naar een "ik denk het niet" en de andere partij hoort dan nogal een "op dit moment niet, maar over een jaar wellicht...".

quote:

Op dinsdag 2 juni 2015 14:53 schreef Cracker26 het volgende:

[..]

Ik wou gewoon weten hoe anderen de verschillende situaties ondervinden.

En ik ga het inderdaad binnenkort met haar bespreken.
Vind het verder wel interessant hoe anderen erover denken.

Volgens mij zijn er ongeveer 3 smaken.

*Kinderen willen.
*Niet zo op kinderen zitten te wachten, maar het ook niet erg vinden als het wel gebeurd.
*Geen kinderen willen.

Als je niet in de eerste 2 valt is er eigenlijk geen vraag of discussie, als je kinderen "niet leuk" vindt, niet om zelf te hebben, als het idee daarvan je alleen maar wijst op de nadelen houdt het gewoon op. Je kan dan beter niet aan kinderen beginnen want het goede daarvan zal het mindere niet overtreffen. Daar zal je niet gelukkig van worden.
Heb je een partner die wel in de klasse wil kinderen zit kan je het beste zo duidelijk mogelijk zijn en zo vroeg mogelijk. De ander kan dan nog kiezen of ze weggaan of hun mening bij kunnen stellen.

Zit je in de 2de dan kan je overwegen of de eventuele kinderwens van de partner genoeg is om aan kinderen te beginnen. Dat werkt alleen als je wel de leuke dingen ervan kan zien, wel een leven voor je kan zien met kinderen zonder dat het voelt als 1 groot offer.

De eerste is makkelijk, mits de ander er ook zo over denkt. Maar is dat niet zo dan kan je overwegen of een leven zonder kinderen ook genoeg is voor je.

quote:

Op dinsdag 2 juni 2015 15:08 schreef erodome het volgende:
Zit je in de 2de dan kan je overwegen of de eventuele kinderwens van de partner genoeg is om aan kinderen te beginnen. Dat werkt alleen als je wel de leuke dingen ervan kan zien, wel een leven voor je kan zien met kinderen zonder dat het voelt als 1 groot offer.

De eerste is makkelijk, mits de ander er ook zo over denkt. Maar is dat niet zo dan kan je overwegen of een leven zonder kinderen ook genoeg is voor je.

Ik vind dit beide echt heel gevaarlijke 'gokken', en dat komt echt niet alleen vanwege mijn eigen standpunt. Mag dan wel geen fan van kinderen zijn, maar ik gun elk kind een geweldige jeugd en opvoeding, en hetzelfde voor volwassenen: die gun je ook het leven wat ze willen, of dat nu met of zonder kinderen is.

Er zijn inderdaad genoeg gevallen die altijd maar aan worden gehaald van mensen die eigenlijk niet wilden, of het niet zeker wisten en het achteraf geweldig vonden, het krijgen van kinderen, of juist het niet hebben van kinderen en op hun 70e óók op een tevreden leven terug kunnen kijken ondanks dat ze wellicht vroeger graag kinderen gehad hadden willen hebben maar dit uit liefde niet hebben gedaan. En dat zijn de mooie gevallen

Maar je hoort de andere verhalen ook, maar dan vaker anoniem op 't internet, omdat het vaak een taboe is, ofwel naar je kinderen (en partner), of naar je partner, want "je hebt nu eenmaal die keuze toen gemaakt, en daar heb je je bij neer te leggen". En die verhalen, die zijn vaak schrijnend, en niet leuk voor NIEMAND in zo'n gezin of relatie.

Hópen dat 't goed komt vind ik in deze situatie veel te gevaarlijk. Wat nou als je écht geen plezier kunt vinden in je kroost, terwijl je hoopte dat 't wel zou komen als 't zover zou zijn? Wat nou als je écht geen plezier kunt halen uit het samenleven met alleen je partner en eventueel een huisdier en toch achteraf graag kinderen had willen hebben? 't Gaat hier om mensenlevens, en zeker als je op de gok wél kinderen neemt ook nog eens om extra kwestbare kinderlevens... en die gok nemen... ik zou zelf echt alleen adviseren (maar nogmaals, dat is dus dan mijn beeld op dit geheel) om kinderen te nemen alléén als je allebei in categorie één valt.

quote:

Op dinsdag 2 juni 2015 15:35 schreef motorbloempje het volgende:

[..]

Ik vind dit beide echt heel gevaarlijke 'gokken', en dat komt echt niet alleen vanwege mijn eigen standpunt. Mag dan wel geen fan van kinderen zijn, maar ik gun elk kind een geweldige jeugd en opvoeding, en hetzelfde voor volwassenen: die gun je ook het leven wat ze willen, of dat nu met of zonder kinderen is.

Er zijn inderdaad genoeg gevallen die altijd maar aan worden gehaald van mensen die eigenlijk niet wilden, of het niet zeker wisten en het achteraf geweldig vonden, het krijgen van kinderen, of juist het niet hebben van kinderen en op hun 70e óók op een tevreden leven terug kunnen kijken ondanks dat ze wellicht vroeger graag kinderen gehad hadden willen hebben maar dit uit liefde niet hebben gedaan. En dat zijn de mooie gevallen

Maar je hoort de andere verhalen ook, maar dan vaker anoniem op 't internet, omdat het vaak een taboe is, ofwel naar je kinderen (en partner), of naar je partner, want "je hebt nu eenmaal die keuze toen gemaakt, en daar heb je je bij neer te leggen". En die verhalen, die zijn vaak schrijnend, en niet leuk voor NIEMAND in zo'n gezin of relatie.

Hópen dat 't goed komt vind ik in deze situatie veel te gevaarlijk. Wat nou als je écht geen plezier kunt vinden in je kroost, terwijl je hoopte dat 't wel zou komen als 't zover zou zijn? Wat nou als je écht geen plezier kunt halen uit het samenleven met alleen je partner en eventueel een huisdier en toch achteraf graag kinderen had willen hebben? 't Gaat hier om mensenlevens, en zeker als je op de gok wél kinderen neemt ook nog eens om extra kwestbare kinderlevens... en die gok nemen... ik zou zelf echt alleen adviseren (maar nogmaals, dat is dus dan mijn beeld op dit geheel) om kinderen te nemen alléén als je allebei in categorie één valt.

Ben het ermee eens dat het wel belangrijk is om de nadelen in het oog te houden. Als die te zwaar wegen moet je het gewoon niet doen. Dat kan hard zijn als je een partner hebt waar je heel veel om geeft, maar is het beste voor iedereen inc kind.

Zo ken ik een paar mannen die toch aan kinderen zijn begonnen vanuit die situatie. In alle gevallen vonden ze kinderen die al praten en lopen e.d. wel leuk, zagen ze daarmee wel iets positiefs voor hun leven.
Dat is dan ook allemaal helemaal goed gekomen.

Ken ook een paar mensen die niet dat positieve zagen, ze zullen zelf zeggen dat het goed gekomen is, maar ik ben het daar niet mee eens. Het zijn stuk voor stuk ouders die bij voorkeur zo min mogelijk met hun kinderen doen, waar de andere ouder bijna alles op zich neemt.
Dat lijkt me niet prettig voor een kind, die verdient een ouder die echt volledig betrokken is en dat ook al prettig ervaart(nou ja, meestal dan).

quote:

Op dinsdag 2 juni 2015 15:35 schreef motorbloempje het volgende:

Ik vind dit beide echt heel gevaarlijke 'gokken',

Het is in die zin altijd een gok dat je het pas weet als je ze hebt. Ik ken ook wel gevallen waar de vrouw een hele grote kinderwens had, maar toen het kind er was "viel het enorm tegen"...

Natuurlijk moet je er goed over nadenken en daarnaast: verantwoordelijkheid nemen voor je daden. En als dat geen sterk punt van je is, dan moet je het wellicht sowieso nooit doen.

Maar ja, dan komen we weer op hele andere zaken...

Wow... een tweede deel...
Waarom? Het blijft een herhaling van zetten.

Of is het omdat er een blauwe anti-kinderen is dat het doorgaat?

reactie op troll dus irrelevant

[ Bericht 80% gewijzigd door Re op 03-06-2015 08:29:04 ]

Aan wie vraag je dat?

Artsen doen vaak nogal moeilijk over sterilisatie bij 'nulliparae'.

Ik vroeg er voor het eerst om toen ik begin 20 was. Ik ben nu 37 en een jaar of vijf geleden gesteriliseerd. Eindelijk van die klotehormonen af.

quote:

Op woensdag 3 juni 2015 07:50 schreef Nielsch het volgende:

[..]

Gaat ze ook doen. Ze juicht er zelfs om op FOK!

Zie boven je. Is best een puntje.

quote:

Op woensdag 3 juni 2015 07:45 schreef Isegrim het volgende:
Aan wie vraag je dat?

Artsen doen vaak nogal moeilijk over sterilisatie bij 'nulliparae'.

Ik vroeg er voor het eerst om toen ik begin 20 was. Ik ben nu 37 en een jaar of vijf geleden gesteriliseerd. Eindelijk van die klotehormonen af.

Dat is omdat onder de 30 1 op de 5 er spijt van krijgt. Dus dat is ook niet zomaar natuurlijk.

quote:

Op woensdag 3 juni 2015 07:45 schreef Isegrim het volgende:

Artsen doen vaak nogal moeilijk over sterilisatie bij 'nulliparae'.

Waarom eigenlijk? Omdat de praktijk leert dat vrouwen nog wel eens terugkomen op hun besluit?
En bestaat er geen ingreep met mogelijkheid tot makkelijk herstel?