OUD Ouder(s)
Alles over (on)vruchtbaarheid, opvoeding en ontwikkeling.
Ik lees hier ook mee, en ik kan me van iedereen hier op zich wel voorstellen welke keuzes worden gemaakt en waarom. Maar soms komt het een beetje over alsof er maar twee keuzes zijn: of bewust kiezen voor wat dan 'onvoorwaardelijke veiligheid en geborgenheid bieden' inhoudt, of je kind al jong naar het kdv brengen, en dan lijkt daar een soort tegenstelling in te zijn.
Daarnaast proef ik uit sommige posts dat je kind naar het kdv of andersoortige opvang brengen een soort 'noodzakelijk kwaad' is.
Weet niet of het iets toevoegt hier, maar ik wil even inbrengen dat ik I niet naar het kdv breng omdat ik nu eenmaal moet werken. Mijn uitgangspunt bij de opvoeding van haar is dat ik weliswaar haar basis maar maar 'it takes a village to raise a child'. Ik werk er juist heel bewust aan dat I zich al van jongs af aan veilig voelt bij andere opvoeders. Omdat ik graag wil dat zij zich al jong verbindt met andere mensen, en invloeden krijgt van meerdere kanten. Ik ben van mening dat ik weliswaar haar emotionele steun en toeverlaat ben, maar dat ik niet de perfecte opvoeder ben en dat ze dus van andere mensen ook heel veel kan leren en dat er mensen zijn die haar veel te bieden hebben, dingen die ik misschien minder kan inbrengen of die bij mij minder aanwezig zijn.
Soms, als I en ik meerdere dagen achter elkaar bijna continu samen zijn geweest, verwelkom ik dat ze weer naar het kdv gaat, omdat onze band heel fijn en veilig voelt, maar ook wat benauwend kan zijn. Omdat ik merk dat ik automatisch haar steeds wil beschermen, terwijl andere mensen wat makkelijker afstand nemen en haar soms wat meer laten, en haar dingen zelf laten uitzoeken, ook als het even eng of moeilijk is. Ik vind het voor ons dan allebei wel goed en gezond om even afstand te nemen. Dat ze dan na zo'n dag weer in mijn veilige armen kan komen voor een half uurtje borstvoeding is dan heel prettig en ook weer goed voor ons allebei.
Ze heeft maar 1 moeder, maar ze kan met heel veel mensen een emotionele, veilige band opbouwen en daar wil ik haar duidelijk in stimuleren. Zodat ze daarin naar mijn idee dus autonoom opgroeit, vertrouwen en veiligheid in breder verband opbouwt. Ik relativeer daarbij dus enigszins mijn rol als moeder. Waarmee ik niet wil zeggen dat ik niet heel erg belangrijk ben.
Maar goed, ik schrijf dit even om aan te geven dat je volgens mij vanuit dezelfde principes (want ik geloof ook in onvoorwaardelijkheid, veiligheid en geborgenheid) tot andere keuzes en ideeen kunt komen. Waarbij het naar mijn idee dus niet alleen gaat om je kind volgen, maar ook jezelf volgen en wat bij jou als opvoeder past. Alleen op die manier is er een goede wisselwerking denk ik. Ik zal zelf dus niet snel stellen dat ik in alles helemaal mijn kind volg, of dat mijn kind in alles het uitgangspunt is. Je bent als ouder zelf ook een belangrijk uitgangspunt, want je kunt nu eenmaal alleen datgene doen waar je zelf echt achter staat en dat past in jouw 'wereldbeeld' of 'mensbeeld' etc., dus je kind 'lees' je dan ook al vanuit een bepaalde eigen invulling/en een eigen referentiekader.
Nouja, dit zijn vanuit het dreumestopic even wat gedachten van mij.
Daarnaast proef ik uit sommige posts dat je kind naar het kdv of andersoortige opvang brengen een soort 'noodzakelijk kwaad' is.
Weet niet of het iets toevoegt hier, maar ik wil even inbrengen dat ik I niet naar het kdv breng omdat ik nu eenmaal moet werken. Mijn uitgangspunt bij de opvoeding van haar is dat ik weliswaar haar basis maar maar 'it takes a village to raise a child'. Ik werk er juist heel bewust aan dat I zich al van jongs af aan veilig voelt bij andere opvoeders. Omdat ik graag wil dat zij zich al jong verbindt met andere mensen, en invloeden krijgt van meerdere kanten. Ik ben van mening dat ik weliswaar haar emotionele steun en toeverlaat ben, maar dat ik niet de perfecte opvoeder ben en dat ze dus van andere mensen ook heel veel kan leren en dat er mensen zijn die haar veel te bieden hebben, dingen die ik misschien minder kan inbrengen of die bij mij minder aanwezig zijn.
Soms, als I en ik meerdere dagen achter elkaar bijna continu samen zijn geweest, verwelkom ik dat ze weer naar het kdv gaat, omdat onze band heel fijn en veilig voelt, maar ook wat benauwend kan zijn. Omdat ik merk dat ik automatisch haar steeds wil beschermen, terwijl andere mensen wat makkelijker afstand nemen en haar soms wat meer laten, en haar dingen zelf laten uitzoeken, ook als het even eng of moeilijk is. Ik vind het voor ons dan allebei wel goed en gezond om even afstand te nemen. Dat ze dan na zo'n dag weer in mijn veilige armen kan komen voor een half uurtje borstvoeding is dan heel prettig en ook weer goed voor ons allebei.
Ze heeft maar 1 moeder, maar ze kan met heel veel mensen een emotionele, veilige band opbouwen en daar wil ik haar duidelijk in stimuleren. Zodat ze daarin naar mijn idee dus autonoom opgroeit, vertrouwen en veiligheid in breder verband opbouwt. Ik relativeer daarbij dus enigszins mijn rol als moeder. Waarmee ik niet wil zeggen dat ik niet heel erg belangrijk ben.
Maar goed, ik schrijf dit even om aan te geven dat je volgens mij vanuit dezelfde principes (want ik geloof ook in onvoorwaardelijkheid, veiligheid en geborgenheid) tot andere keuzes en ideeen kunt komen. Waarbij het naar mijn idee dus niet alleen gaat om je kind volgen, maar ook jezelf volgen en wat bij jou als opvoeder past. Alleen op die manier is er een goede wisselwerking denk ik. Ik zal zelf dus niet snel stellen dat ik in alles helemaal mijn kind volg, of dat mijn kind in alles het uitgangspunt is. Je bent als ouder zelf ook een belangrijk uitgangspunt, want je kunt nu eenmaal alleen datgene doen waar je zelf echt achter staat en dat past in jouw 'wereldbeeld' of 'mensbeeld' etc., dus je kind 'lees' je dan ook al vanuit een bepaalde eigen invulling/en een eigen referentiekader.
Nouja, dit zijn vanuit het dreumestopic even wat gedachten van mij.
"All that maybe the slightly better ones do is sort of get inside your head and leave something there"
Ik weet niet of je dat uit mijn posts hebt gehaald, zo ja dan wil ik dat graag nog even aanvullen. Ik heb namelijk inderdaad het werken/kdv aspect aangehaald maar dat was meer voor de achterliggende gedachte omdat ik denk dat je er anders in staat omdat je kind nou eenmaal langer thuis is geweest en ouder is als je hem/haar los moet laten zeg maar. En dat merk ik nu ook. Ik heb voor alledrie mijn kinderen dezelfde opvoedvisie (ja echtquote:Op woensdag 3 juni 2015 19:32 schreef Franny_G het volgende:
Ik lees hier ook mee, en ik kan me van iedereen hier op zich wel voorstellen welke keuzes worden gemaakt en waarom. Maar soms komt het een beetje over alsof er maar twee keuzes zijn: of bewust kiezen voor wat dan 'onvoorwaardelijke veiligheid en geborgenheid bieden' inhoudt, of je kind al jong naar het kdv brengen, en dan lijkt daar een soort tegenstelling in te zijn.
) maar met 1 kind op het kdv en 2 thuis (en straks psz) voelt de stap naar de psz heel anders.
Mooi verwoord Franny, en ik kan me heel erg vinden in wat je zegt. Eigenlijk alles afgezien van de motivatie om mijn kind naar het kdv te brengen. Ik zou het mooier maken dan het is als ik zou zeggen dat het bij mijn levensvisie hoort, want kiezen voor kinderopvang is wel degelijk ingegeven door het feit dat ik (en M's vader!) graag wilde blijven werken. Anderzijds staat het voor mijn een veilige en gezonde ontwikkeling ook geen strobreed in de weg.
Mijn M is omringd door meer volwassenen dan veel kinderen van zijn leeftijd, met stiefouders en een buslading aan opa's en oma's, waarvan er drie met regelmaat op hem passen. Hij heeft een vader en een moeder en wij zijn onvervangbaar, maar om ons staan nog heel veel mensen die vreselijk veel van hem houden en voor hem zorgen. Daar is hij zich van bewust en daar praten we ook vaak over. Het voelt voor mij niet als een gebrek aan een veilige basis, dat hij heen en weer huppelt tussen papa en mama en soms opa en oma, maar als een heel warm nest.
Mijn (gescheiden) ouders hebben altijd een heel andere rol vervuld in mijn leven. Mijn moeder was vooral lief, mijn vader slim en praktisch, met mijn stiefmoeder kon ik heerlijk tutten en winkelen. Ik hoop dat dat voor M later ook zo is en dat hij van een afstandje de gang van zaken in 'het andere gezin' kan bespreken. Ik merk nu al heel sterk dat hij soms heel anders terugkomt van een weekend papa, alsof hij daar vreselijk veel nieuwe dingen geleerd heeft. Maar niet alleen tussen ons als ouders onderling: ik heb een goede vriendin die soms op M past en vaak bij ons op bezoek komt. Als ik met haar bel dan wil M ook altijd even kletsen en ze hebben echt leuke gesprekken samen. Ik zou het heel tof vinden als hij later ook bij haar terecht kan met grote en kleine dingen
Mijn M is omringd door meer volwassenen dan veel kinderen van zijn leeftijd, met stiefouders en een buslading aan opa's en oma's, waarvan er drie met regelmaat op hem passen. Hij heeft een vader en een moeder en wij zijn onvervangbaar, maar om ons staan nog heel veel mensen die vreselijk veel van hem houden en voor hem zorgen. Daar is hij zich van bewust en daar praten we ook vaak over. Het voelt voor mij niet als een gebrek aan een veilige basis, dat hij heen en weer huppelt tussen papa en mama en soms opa en oma, maar als een heel warm nest.
Mijn (gescheiden) ouders hebben altijd een heel andere rol vervuld in mijn leven. Mijn moeder was vooral lief, mijn vader slim en praktisch, met mijn stiefmoeder kon ik heerlijk tutten en winkelen. Ik hoop dat dat voor M later ook zo is en dat hij van een afstandje de gang van zaken in 'het andere gezin' kan bespreken. Ik merk nu al heel sterk dat hij soms heel anders terugkomt van een weekend papa, alsof hij daar vreselijk veel nieuwe dingen geleerd heeft. Maar niet alleen tussen ons als ouders onderling: ik heb een goede vriendin die soms op M past en vaak bij ons op bezoek komt. Als ik met haar bel dan wil M ook altijd even kletsen en ze hebben echt leuke gesprekken samen. Ik zou het heel tof vinden als hij later ook bij haar terecht kan met grote en kleine dingen
I'm not troubled or sad, I'm just ready for bed.
Oh, dat heb ik niet zo ervaren. Ik denk iig niet dat het een het ander uitsluit, ik geloof niet dat elk kdv-kind onveilig gehecht is ofzoquote:
Ik lees hier ook mee, en ik kan me van iedereen hier op zich wel voorstellen welke keuzes worden gemaakt en waarom. Maar soms komt het een beetje over alsof er maar twee keuzes zijn: of bewust kiezen voor wat dan 'onvoorwaardelijke veiligheid en geborgenheid bieden' inhoudt, of je kind al jong naar het kdv brengen, en dan lijkt daar een soort tegenstelling in te zijn.
Een beetje wel ja, maar eigenlijk ben ik meer bang dat ik als te 'hard' word gezien... Alsof ik niet genoeg van mijn kinderen zou houden als ik op dinsdagochtend stiekum hartstikke blij ben dat ik ze op school/kdv kan achterlaten en heerlijk naar kantoor kan. Of dat ik ze als baby wel eens heb laten huilen. Of als ik soms de neiging heb Femke van een afstandje in haar bed te mikken als ze me weer eens helemaal lens schopt tijdens het verschonen...quote:Op woensdag 3 juni 2015 18:53 schreef L-E het volgende:
Maar omdat ik denk dat je de vraag niet zomaar stelt: vind jij dat ik, of de mensen die mijn opvoedvisie delen, mijn/onze kinderen te beschermend opvoed?
En ik ben ook bang dat ik zelf soms nog iets te onzeker ben van mezelf voor hier. Dat ik graag wat meer zoals L-E en Ela zou willen zijn, maar op sommige momenten als een viswijf sta te schreeuwen. En dan denk ik aan Fok, en schaam ik me dood...
Dat ik wegzwijmel bij de verjaardagsfoto's van N. van Ela, zo'n sprookjesachtige sfeer, dat krijg ik hier nooit voor elkaar.
Franny, wat omschrijf je dat mooi. (zit je bij Korein?
) Nog zoiets wat ik mis bij mezelf. Woorden om precies uit te drukken wat ik bedoel...
Mama van Lars & Femke
Dan ben ik ook "hard". Ik vind het namelijk ook hartstikke fijn om 3 dagen in de week Anouk bij het kdv of bij mijn zus achter te laten.quote:
[..]
Een beetje wel ja, maar eigenlijk ben ik meer bang dat ik als te 'hard' word gezien... Alsof ik niet genoeg van mijn kinderen zou houden als ik op dinsdagochtend stiekum hartstikke blij ben dat ik ze op school/kdv kan achterlaten en heerlijk naar kantoor kan. Of dat ik ze als baby wel eens heb laten huilen. Of als ik soms de neiging heb Femke van een afstandje in haar bed te mikken als ze me weer eens helemaal lens schopt tijdens het verschonen...
En ik ben ook bang dat ik zelf soms nog iets te onzeker ben van mezelf voor hier. Dat ik graag wat meer zoals L-E en Ela zou willen zijn, maar op sommige momenten als een viswijf sta te schreeuwen. En dan denk ik aan Fok, en schaam ik me dood...
Dat ik wegzwijmel bij de verjaardagsfoto's van N. van Ela, zo'n sprookjesachtige sfeer, dat krijg ik hier nooit voor elkaar.
Franny, wat omschrijf je dat mooi. (zit je bij Korein?
Nog zoiets wat ik mis bij mezelf. Woorden om precies uit te drukken wat ik bedoel...
Maar als ze ziek is dus niet dus zo hard ben ik ook weer niet 
En nog een edit; ik ben über "hard", want kan niet wachten tot ze naar school gaat, want dan heb ik heerlijk een ochtend h-e-l-e-m-a-a-l voor mezelf en mijn eigen
Unlike those who hide the truth, i tell it like it is......
Ik snap je Shandaly, en ik herken het ook. Ik ben net zo'n driftkop als mijn kind. Hoewel ik dat soms graag anders zie, zitten er gewoon grenzen aan hoe geduldig ik ben. Dat is misschien vervelend, maar het is wel hoe ik ben en dat is ook goed.
Van mensen zoals jij en ik kan een kind ook veel leren. Hoe je je grenzen stelt, hoe je ruzie maakt en het weer goed maakt, hoe je sorry zegt, hoe je je als moeder ontwikkelt in je werk etc. Altijd lief en geduldig is geen heilige graal
Zolang je je kinderen geen geweld aandoet, niet fysiek maar ook niet met woorden (chanteren, afwijzen, uitschelden, machtsvertoon, you name it), is er niets mis met een stevige woordenwisseling wat mij betreft.
Mezelf forceren in een mal die niet bij me past om zo de beste moeder te zijn maakt me in ieder geval geen leukere moeder heb ik wel gemerkt
Van mensen zoals jij en ik kan een kind ook veel leren. Hoe je je grenzen stelt, hoe je ruzie maakt en het weer goed maakt, hoe je sorry zegt, hoe je je als moeder ontwikkelt in je werk etc. Altijd lief en geduldig is geen heilige graal
Zolang je je kinderen geen geweld aandoet, niet fysiek maar ook niet met woorden (chanteren, afwijzen, uitschelden, machtsvertoon, you name it), is er niets mis met een stevige woordenwisseling wat mij betreft.Mezelf forceren in een mal die niet bij me past om zo de beste moeder te zijn maakt me in ieder geval geen leukere moeder heb ik wel gemerkt
I'm not troubled or sad, I'm just ready for bed.
Razz heeft hierover in het babytopic iets goeds geschreven, even samengevat: alle moeders hier doen hun stinkende best en dat doet iedereen op z'n eigen manier en we kennen ook allemaal momenten dat we aan onszelf twijfelen maar wat we sowieso met elkaar gemeen hebben, is oneindig veel liefde voor ons kind/onze kinderen.
. .
. .
"All that maybe the slightly better ones do is sort of get inside your head and leave something there"
Shandaly, jouw stukje over die onzekerheid is zo herkenbaar. Als ik de posts van Ela en L-E lees voel ik mij vaak tekort schieten als moeder. Maar na tien keer rustig iets uitgelegd te hebben lukt het mij de elfde keer niet meer.
En ik vind die opvoedvisie zo mooi en heb er echt veel van geleerd, maar telkens weer loop ik tegen dingen aan dat het mij niet lukt om totaal zen te reageren en vind ik mezelf veel te ongeduldig.
En ik vind die opvoedvisie zo mooi en heb er echt veel van geleerd, maar telkens weer loop ik tegen dingen aan dat het mij niet lukt om totaal zen te reageren en vind ik mezelf veel te ongeduldig.
Ik ook, ik geniet echt van die twee ochtenden in de week zonder Eva.quote:Op woensdag 3 juni 2015 21:24 schreef Susie het volgende:
[..]
Dan ben ik ook "hard". Ik vind het namelijk ook hartstikke fijn om 3 dagen in de week Anouk bij het kdv of bij mijn zus achter te laten.
En nog een edit; ik ben über "hard", want kan niet wachten tot ze naar school gaat, want dan heb ik heerlijk een ochtend h-e-l-e-m-a-a-l voor mezelf en mijn eigen
Verder zou ik ook wel een tikje mee willen hebben van LE en Ela. Jullie lijken me echt oermoeders
Ik ben meer een moeder die wat aanklungelt, niet altijd geduld heb en nou ja.. Ik had in mijn hoofd een ander beeld van moeder zijn dan hoe ik daadwerkelijk ben.
Oh, ik ga jullie uit die droom helpen: ook mijn geduld is wel eens op en hoewel ik het echt haat van mezelf heb ik afgelopen week nog staan schreeuwen tegen oudste. (ik weet niet hoor, we zijn net een baby verloren, denken mensen nu echt dat het hier 24/7 compleet zen is? )
Wat ik hier deel is onze visie, wat we graag willen bereiken, daar falen we ook wel eens in. En Sticker kreeg vanmorgen chips voor de televisie omdat ik te moe was om iets met 'm te doen en oudste heeft zaterdag een feestje en ik ben dolblij dat we hem dus een dagje even niet hoeven te vermaken. Heel menselijk geloof ik wel hoor
)Wat ik hier deel is onze visie, wat we graag willen bereiken, daar falen we ook wel eens in. En Sticker kreeg vanmorgen chips voor de televisie omdat ik te moe was om iets met 'm te doen en oudste heeft zaterdag een feestje en ik ben dolblij dat we hem dus een dagje even niet hoeven te vermaken. Heel menselijk geloof ik wel hoor
LE, wat zeg je nu 
mijn beeld van jullie, helemaal verwoest!
Nee maar even eerlijk, ik snap echt wel dat het bij jullie ook niet altijd zen is hoor. En juist nu, na Elva, zal het heel zwaar zijn. Maar mijn post was wel echt positief bedoeld, ik heb diep respect voor jullie visie over opvoeden. En ik zou echt willen dat ik daar een beetje van mee had.
mijn beeld van jullie, helemaal verwoest! Nee maar even eerlijk, ik snap echt wel dat het bij jullie ook niet altijd zen is hoor. En juist nu, na Elva, zal het heel zwaar zijn. Maar mijn post was wel echt positief bedoeld, ik heb diep respect voor jullie visie over opvoeden. En ik zou echt willen dat ik daar een beetje van mee had.
Maar volgens mij haat iedereen het van zichzelf als hij/zij heeft staan schreeuwen. Ik in ieder geval wel, voel mij dan zo niet leuk... nu heb ik de laatste tijd in ieder geval al enige last van stress, dus een kind (en man trouwens ) die niet wil luisteren, dat werkt niet echt mee aan mijn zen zijn
) die niet wil luisteren, dat werkt niet echt mee aan mijn zen zijn
Unlike those who hide the truth, i tell it like it is......
En nog even voor Shandaly: ik heb vaker de indruk dat jij in general gewoon niet zo blij bent met jezelf. Ik weet niet hoe waar dat is, en hoe diep dat eventueel zit, maar het is imo echt heel misplaatst. Je legt de lat erg hoog, want je werkt 4 dagen (toch?) en je zit in de MR en je wil elke week met ze zwemmen, en je bent naast moeder dus ook echtgenote en werknemer en al die rollen kosten energie, ik heb het vaker gezegd: ik raak al overspannen als ik denk aan hoe druk jouw leven moet zijn Dus los van dat ik vind dat je keihard je best doet alle ballen in de lucht te houden, mag je jezelf daarin ook wel wat meer ademruimte geven. Menig moeder doet het je niet na, ik niet iig.
Dus los van dat ik vind dat je keihard je best doet alle ballen in de lucht te houden, mag je jezelf daarin ook wel wat meer ademruimte geven. Menig moeder doet het je niet na, ik niet iig.
Dat! +1quote:
[..]
Ik ook, ik geniet echt van die twee ochtenden in de week zonder Eva.
Verder zou ik ook wel een tikje mee willen hebben van LE en Ela. Jullie lijken me echt oermoeders
Ik ben meer een moeder die wat aanklungelt, niet altijd geduld heb en nou ja.. Ik had in mijn hoofd een ander beeld van moeder zijn dan hoe ik daadwerkelijk ben.
Ik had 5,5 jaar geleden toen ik zwanger was van Lars zo'n ideaalbeeld van hoe ik als moeder zou zijn in mijn hoofd. Zo'n reclamebeeld, met een schoon en opgeruimd huis, vrolijke kindjes, attente man en poepluiers die naar viooltjes ruiken. Ik zou blijven werken, uiteraard, maar als ik dan thuiskwam, zou mijn kind naar mij toerennen en zich vol overgave in mijn armen storten voor een knuffel. We zouden samen half pinterest naknutselen, elk weekend koekjes, taart of pannenkoeken bakken, en elke dag samen buitenspelen, hetzij schommelend met wapperende haren in de wind, of met de schattigste regenlaarsjes in plassen stampen.
Nou, de realiteit... laatste wat we samen gebakken hebben waren pepernoten, in het seizoen, dus kan je nagaan hoe lang dat geleden is. Knutselen, tekenen, verven, kleien, dat doen ze alleen op school of kdv. Als ik 's avonds thuis kom, zijn de kinderen moe en chagerijnig, en willen ze eten, maar niet mij de kans geven om ook daadwerkelijk te koken. Lars heeft zelfs een tijd echt een regenfobie gehad, die wilde toen zelfs al niet naar buiten als er een wolk aan de lucht te zien was, want "Daar kan regen uitkomen!!!" En die luiers roken ook al niet naar viooltjes...
Mama van Lars & Femke
Dat denk ik ook. Ik word soms zo moe dat Eva overal een weerwoord 'nee' op heeft. Dan kan ik, zeker eind van de dag, echt mijn geduld verliezen soms hoor.
Ik: Eva, wil je een banaan?
Eva: Nee!
Dus ik leg de banaan weg.
Eva heel boos: Ava NAAAAAAAAAAAAN!
Wil ik die banaan geven
Eva: NEE! Naan tafel:
Leg ik de banaan op tafel
Eva: Nee! Naan HIERRR *wijst op 5 centimeter van waar ik de banaan neerleg*
En dat niet bij 1 ding maar de hele dag door! Argh.. Ik weet het, het hoort bij peuters maar soms heb ik daar zo geen geduld voor.
Ik: Eva, wil je een banaan?
Eva: Nee!
Dus ik leg de banaan weg.
Eva heel boos: Ava NAAAAAAAAAAAAN!
Wil ik die banaan geven
Eva: NEE! Naan tafel:
Leg ik de banaan op tafel
Eva: Nee! Naan HIERRR *wijst op 5 centimeter van waar ik de banaan neerleg*
En dat niet bij 1 ding maar de hele dag door! Argh.. Ik weet het, het hoort bij peuters maar soms heb ik daar zo geen geduld voor.
Ja, en nu jank ik echt...quote:
En nog even voor Shandaly: ik heb vaker de indruk dat jij in general gewoon niet zo blij bent met jezelf. Ik weet niet hoe waar dat is, en hoe diep dat eventueel zit, maar het is imo echt heel misplaatst. Je legt de lat erg hoog, want je werkt 4 dagen (toch?) en je zit in de MR en je wil elke week met ze zwemmen, en je bent naast moeder dus ook echtgenote en werknemer en al die rollen kosten energie, ik heb het vaker gezegd: ik raak al overspannen als ik denk aan hoe druk jouw leven moet zijn
Ik zit idd niet zo lekker in mijn vel geloof ik...
Mama van Lars & Femke
Shandaly, lees dit eens. En nog eens en nog eens! Want dit is zo ontzettend waar!quote:
En nog even voor Shandaly: ik heb vaker de indruk dat jij in general gewoon niet zo blij bent met jezelf. Ik weet niet hoe waar dat is, en hoe diep dat eventueel zit, maar het is imo echt heel misplaatst. Je legt de lat erg hoog, want je werkt 4 dagen (toch?) en je zit in de MR en je wil elke week met ze zwemmen, en je bent naast moeder dus ook echtgenote en werknemer en al die rollen kosten energie, ik heb het vaker gezegd: ik raak al overspannen als ik denk aan hoe druk jouw leven moet zijn
Waarschijnlijk barst ik van het zelfvertrouwen (sinds wanneer ), maar als ik bijvoorbeeld lees hoe ela het doet qua opvoeding heb ik niet het gevoel: oh wat doet ze het veel beter dan ik ofzo. Ze doet het (over het algemeen) heel anders dan hoe ik mijn kinderen opvoed. De manier waarop ik ze opvoed past bij mij en ela's manier bij hun.
Mijn kinderen zijn ook anders waarschijnlijk. Mijn dochter ging naar de peuterspeelzaal en ik werd weggeduwd: dag mama!
Ze vertelt vol enthousiasme over haar juffen, juf 'mita' is vanaf dag 1 al favoriet. En toen ze daar eens heel erg moest huilen (aan het eind vd dag, ze was ook net ziek geweest) zat ze gewoon bij een juf op schoot en werd mij gevraagd hoe ik haar benaderde op zo'n moment. Dus ook dat zit wel goed.
Er is in mijn ogen geen manier die heilig is, als de manier maar bij je past en bij je kinderen.
En tuurlijk is het niet leuk als je een keer schreeuwt tegen je kinderen, maar ik ben ook maar een mens. Ik ben soms ook moe, chagrijnig en heb dan een kort lontje. En ik voel me dan ook rot en dat laat ik ze dan ook merken, mama's kunnen ook fouten maken.
En zolang ze allebei regelmatig uit het niets zeggen dat ze me lief vinden geloof ik ook wel dat ik het goed doe.
), maar als ik bijvoorbeeld lees hoe ela het doet qua opvoeding heb ik niet het gevoel: oh wat doet ze het veel beter dan ik ofzo. Ze doet het (over het algemeen) heel anders dan hoe ik mijn kinderen opvoed. De manier waarop ik ze opvoed past bij mij en ela's manier bij hun.Mijn kinderen zijn ook anders waarschijnlijk. Mijn dochter ging naar de peuterspeelzaal en ik werd weggeduwd: dag mama!
Ze vertelt vol enthousiasme over haar juffen, juf 'mita' is vanaf dag 1 al favoriet. En toen ze daar eens heel erg moest huilen (aan het eind vd dag, ze was ook net ziek geweest) zat ze gewoon bij een juf op schoot en werd mij gevraagd hoe ik haar benaderde op zo'n moment. Dus ook dat zit wel goed.
Er is in mijn ogen geen manier die heilig is, als de manier maar bij je past en bij je kinderen.
En tuurlijk is het niet leuk als je een keer schreeuwt tegen je kinderen, maar ik ben ook maar een mens. Ik ben soms ook moe, chagrijnig en heb dan een kort lontje. En ik voel me dan ook rot en dat laat ik ze dan ook merken, mama's kunnen ook fouten maken.
En zolang ze allebei regelmatig uit het niets zeggen dat ze me lief vinden geloof ik ook wel dat ik het goed doe.
En dit ook idd!quote:
En nog even voor Shandaly: ik heb vaker de indruk dat jij in general gewoon niet zo blij bent met jezelf. Ik weet niet hoe waar dat is, en hoe diep dat eventueel zit, maar het is imo echt heel misplaatst. Je legt de lat erg hoog, want je werkt 4 dagen (toch?) en je zit in de MR en je wil elke week met ze zwemmen, en je bent naast moeder dus ook echtgenote en werknemer en al die rollen kosten energie, ik heb het vaker gezegd: ik raak al overspannen als ik denk aan hoe druk jouw leven moet zijn
Ik doe minimaal de helft minder en werk 2 dagen. De rest van de dagen probeer ik mijn huis met zo min mogelijk inspanning enigszins op orde te houden
Oh ja, om moedeloos van te worden. NIKS is goed. Ik probeer M bij te brengen dat ik niet "neemama!" of "maarmama!" heet, want dat is de enige manier waarop ik aangesproken word de laatste tijdquote:
Dat denk ik ook. Ik word soms zo moe dat Eva overal een weerwoord 'nee' op heeft. Dan kan ik, zeker eind van de dag, echt mijn geduld verliezen soms hoor.
Ik: Eva, wil je een banaan?
Eva: Nee!
Dus ik leg de banaan weg.
Eva heel boos: Ava NAAAAAAAAAAAAN!
Wil ik die banaan geven
Eva: NEE! Naan tafel:
Leg ik de banaan op tafel
Eva: Nee! Naan HIERRR *wijst op 5 centimeter van waar ik de banaan neerleg*
En dat niet bij 1 ding maar de hele dag door! Argh.. Ik weet het, het hoort bij peuters maar soms heb ik daar zo geen geduld voor.
I'm not troubled or sad, I'm just ready for bed.
Oh Spark zo herkenbaar. Zo gaat het hier ook de hele dag. En dan ben ik na de elfde keer echt niet meer zo zen.
L-E, ik had dus ook altijd het beeld dat jouw gezin zo uit een sprookjesboek kwam en alles even zen ging.
Net als Sparkling heb ik diep respect voor jullie opvoedvisie en hoe jullie daarmee om gaan.
L-E, ik had dus ook altijd het beeld dat jouw gezin zo uit een sprookjesboek kwam en alles even zen ging.
Net als Sparkling heb ik diep respect voor jullie opvoedvisie en hoe jullie daarmee om gaan.
Ik herken ook wel eea wat Shandaly zegt. Ik heb soms ook wel een "what would ela do" momentje. Soms helpt dat, soms ook niet. Want elke situatie is anders, elke moeder is anders, elk kind is anders. En dat alles kan ook elke seconde weer veranderen. Wat L-E zegt is ook waar. Een opvoedvisie is een visie, geen blauwdruk. Je voedt op met een bepaald gedachtegoed, een streven.
+1 maar dan zoon naar het kdv en juf ninnenijn. Hij is verliefd op juf ninnenijn. Al is juf tasja ook wel leuk. Maar juf ninnenijn krijgt zelfs kusjes. Die krijg ik niet eensquote:
Waarschijnlijk barst ik van het zelfvertrouwen (sinds wanneer
Mijn kinderen zijn ook anders waarschijnlijk. Mijn dochter ging naar de peuterspeelzaal en ik werd weggeduwd: dag mama!
Ze vertelt vol enthousiasme over haar juffen, juf 'mita' is vanaf dag 1 al favoriet. En toen ze daar eens heel erg moest huilen (aan het eind vd dag, ze was ook net ziek geweest) zat ze gewoon bij een juf op schoot en werd mij gevraagd hoe ik haar benaderde op zo'n moment. Dus ook dat zit wel goed.
Er is in mijn ogen geen manier die heilig is, als de manier maar bij je past en bij je kinderen.
En tuurlijk is het niet leuk als je een keer schreeuwt tegen je kinderen, maar ik ben ook maar een mens. Ik ben soms ook moe, chagrijnig en heb dan een kort lontje. En ik voel me dan ook rot en dat laat ik ze dan ook merken, mama's kunnen ook fouten maken.
En zolang ze allebei regelmatig uit het niets zeggen dat ze me lief vinden geloof ik ook wel dat ik het goed doe.
*poef* nu is het weg
