OUD Ouder(s)
Alles over (on)vruchtbaarheid, opvoeding en ontwikkeling.
Helaas gaat het soms, na een positieve test, na een mooie echo, of soms nog wel veel later in de zwangerschap mis. In dit topic kan je je verhalen, je ervaringen en eventuele vragen kwijt.
Hier weer verder na Zwanger... en dan gaat het mis #19...
Hier weer verder na Zwanger... en dan gaat het mis #19...
Ik sloot 'm met:
Dat snap ik Cygne, dat je niet meer durft. Het voelt bijna als de goden verzoeken he, alsof je de ellende opzoekt, zonder het zo gewenste resultaat. Zo nutteloos.
McLaura: er is geen rechtvaardigheid te bekennen in een topic als dit, ben ik bang. Ik gun iedereen een prachtige zwangerschap met mooie bevalling en gezond kindje, ook jou. Geniet van je laatste loodjes, en alle vervelende ongemakken die erbij horen
Dat snap ik Cygne, dat je niet meer durft. Het voelt bijna als de goden verzoeken he, alsof je de ellende opzoekt, zonder het zo gewenste resultaat. Zo nutteloos.
McLaura: er is geen rechtvaardigheid te bekennen in een topic als dit, ben ik bang. Ik gun iedereen een prachtige zwangerschap met mooie bevalling en gezond kindje, ook jou. Geniet van je laatste loodjes, en alle vervelende ongemakken die erbij horen
Dit schreef ik 10 november vorig jaar. En ook al ging het bij ons 'maar' om een m.a. bij 10 weken en een vroege miskraam bij bijna 6 weken, ik voelde me zo leeg. En de maatschappij draaide gewoon verder. Zo oneerlijk en verdrietig vond ik dat.quote:Op maandag 10 november 2014 17:47 schreef Malteser het volgende:
Lieve, kleine Frummel,
Het leven gaat door, de maatschappij draait verder. Ik doe mijn best om aan te haken. Maar ik mis je kleine Frummel. Ook al ben je voor ons nooit tastbaar geweest. Vandaag zou ik 25 weken zwanger zijn geweest, had ik je al voelen friemelen in mijn buik. Helaas staan we met lege handen.
Het leven gaat door, de maatschappij draait verder. Ik doe mijn best om aan te haken maar vandaag valt het even niet mee...
Dag lieve, kleine Frummel, hoe klein je ook nog was, voor ons was je zo groots.
Inmiddels ben ik ruim 24 weken zwanger en voelt het niet meer zwaar. Maar ik weet nog zo goed hoe ik me toen voelde. En leed mag je niet vergelijken, dat weet ik. Maar dan lees ik jullie stukken en jullie verhalen. Hoe moet dat voor jullie toch voelen....
Ik kan niks anders zeggen dan dat ik enorm met jullie mee leef. Dat er aan jullie gedacht wordt, ook al hebben jullie daar niks aan. Dat ik diep respect heb voor jullie.
Cygne en man die nog altijd met lege handen staan, terwijl zij ook zo graag willen.
LE en gezin die hun mooie dochter en zusje verloren hebben.
Er zijn geen woorden die de lading dekken in jullie situaties.
Lieve Cygne en LE:
Malteser, je voelt je ook leeg. Na elke miskraam. Hoe pril ook. Dus voor jou een Ik ben heel blij dat jouw zwangerschap nu wel goed mag gaan. 
Verder ben ik echt heel blij met mijn vriendinnen. Die het nooit moe worden om naar me te luisteren. Twee van hen stonden nadat ik de uitslag van mijn translocatie had ineens onverwacht voor onze deur met een lieve kaart en oms daarna uit eten namen naar ons favoriete restaurant. Een andere vriendin was als eerste bij ons toen ik thuis was uit het ziekenhuis. En zij zijn totaal niet met kinderen bezig nog. Ze zeggen ook: 'Ik weet niet hoe je je voelt, ik kan er alleen maar voor je zijn.', Mijn tante van 80 die me belt om te vragen hoe het met me gaat, tantes die me kaartjes en bloemen sturen. Mijn therapeut die ik altijd kan bellen/berichtjes sturen ook al is het weekend. Mijn broer en zus en hun partners en zelfs de dochters van mijn zus en ook mijn ouders. En dan nog Ereshkigal die hier ook zit, zij zit natuurlijk in een hele andere situatie maar zij kan mijn gevoelens heel goed begrijpen, ik heb haar nooit in het echt gezien maar zij is zeker een van de mensen die zorgt dat ik me staande kan houden.
Zoals L-E zo mooi zegt. Wij voelen ons echt gedragen door die mensen. Ze kunnen het verdriet niet wegnemen maar ze kunnen het lichter maken en dat is zoveel waard.
Ik ben heel blij dat jouw zwangerschap nu wel goed mag gaan. Verder ben ik echt heel blij met mijn vriendinnen. Die het nooit moe worden om naar me te luisteren. Twee van hen stonden nadat ik de uitslag van mijn translocatie had ineens onverwacht voor onze deur met een lieve kaart en oms daarna uit eten namen naar ons favoriete restaurant. Een andere vriendin was als eerste bij ons toen ik thuis was uit het ziekenhuis. En zij zijn totaal niet met kinderen bezig nog. Ze zeggen ook: 'Ik weet niet hoe je je voelt, ik kan er alleen maar voor je zijn.', Mijn tante van 80 die me belt om te vragen hoe het met me gaat, tantes die me kaartjes en bloemen sturen. Mijn therapeut die ik altijd kan bellen/berichtjes sturen ook al is het weekend. Mijn broer en zus en hun partners en zelfs de dochters van mijn zus en ook mijn ouders. En dan nog Ereshkigal die hier ook zit, zij zit natuurlijk in een hele andere situatie maar zij kan mijn gevoelens heel goed begrijpen, ik heb haar nooit in het echt gezien maar zij is zeker een van de mensen die zorgt dat ik me staande kan houden.
Zoals L-E zo mooi zegt. Wij voelen ons echt gedragen door die mensen. Ze kunnen het verdriet niet wegnemen maar ze kunnen het lichter maken en dat is zoveel waard.
Malteser, er is geen 'maar' als je iets verliest. Dat verdriet is er, en mag er zijn. Ik vond het bijna een hel toen Sticker prematuur werd geboren. Was mijn grootste angst tijdens de zwangerschap. Nu zou ik mijn linkerarm afstaan voor weer een prematuur kind inclusief alle toestanden, als dat zou betekenen dat we Elva bij ons hadden mogen houden. Je referentiekader verschuift soms wat, maar anderen hebben niet minder recht op hun pijn en verdriet omdat wij toevallig een groot drama doormaken.
LE, je schrijft zo pakkend dat ik iedere keer weer verdrietig raak als ik je zie schrijven.
Malteser, ik schuif aan bij jouw post. Vind ik heel herkenbaar.
En lieve Cygne, potverdorie.. Als ik kijk naar mijn angsten om zwanger te blijven na twee miskramen kan ik me zo goed voorstellen hoe heftig het voor jullie moet zijn.
Wat is dit topic toch fijn en tegelijkertijd zo ontzettend shit dat het er moet zijn..
voor jullie allemaal!
Malteser, ik schuif aan bij jouw post. Vind ik heel herkenbaar.
En lieve Cygne, potverdorie.. Als ik kijk naar mijn angsten om zwanger te blijven na twee miskramen kan ik me zo goed voorstellen hoe heftig het voor jullie moet zijn.
Wat is dit topic toch fijn en tegelijkertijd zo ontzettend shit dat het er moet zijn..
voor jullie allemaal!
Ik heb dit topic nu al een paar keer open gehad, maar soms is het lastig om vanuit mijn gevoel te kunnen reageren. Na alle emoties van de afgelopen tijd, probeer ik even wat meer in mijn ratio te zitten (even een soort van overlevingsstand), maar dan lijkt het net alsof ik een koude kikker ben en dat is natuurlijk niet het geval. Maar krijg de dingen die ik wil zeggen even niet goed verwoord helaas.
Maar ik denk dat met de laatste post van L-E wel veel zegt wat ik denk, je wil zoveel van jezelf afstaan om je kindje bij je te mogen houden. En het maakt niet uit in welke fase van de zwangerschap iemand zich bevindt. Als je kindje zo gewenst is, dan is het verdriet voor iedereen even groot als het er niet meer mag zijn.
Voor alle lieve dames hier
Maar ik denk dat met de laatste post van L-E wel veel zegt wat ik denk, je wil zoveel van jezelf afstaan om je kindje bij je te mogen houden. En het maakt niet uit in welke fase van de zwangerschap iemand zich bevindt. Als je kindje zo gewenst is, dan is het verdriet voor iedereen even groot als het er niet meer mag zijn.
Voor alle lieve dames hier
Dit ja inderdaad, alles.quote:
Malteser, er is geen 'maar' als je iets verliest. Dat verdriet is er, en mag er zijn. Ik vond het bijna een hel toen Sticker prematuur werd geboren. Was mijn grootste angst tijdens de zwangerschap. Nu zou ik mijn linkerarm afstaan voor weer een prematuur kind inclusief alle toestanden, als dat zou betekenen dat we Elva bij ons hadden mogen houden. Je referentiekader verschuift soms wat, maar anderen hebben niet minder recht op hun pijn en verdriet omdat wij toevallig een groot drama doormaken.
@lingue dat in je ratio proberen te zitten herken ik. Inderdaad een soort overlevingsmodus. Mensen vinden mij daardoor of een koude kikker of sterk. Tja, ik kán niet anders. Anders red ik dat niet. Ik heb net een gesprek gehad bij mijn gynaecoloog waar ik vertelde dat ik mijn zwangerschappen heel klinisch bekijk omdat een positieve test weinig zegt. Hij vond dat een logische houding.
Dat hoor ik de laatste tijd ook veel Cygne, dat ik gegeven de omstandigheden zo kalm ben. Te kalm. Ik wil ook wel hysterisch huilend over de grond gaan rollen als dat voor de wereld beter bij het plaatje past, maar het is geen houding ofzo. Soms gaat het goed, soms slecht. En die slechte momenten zijn met name thuis ja.
Vandaag waren we in het ziekenhuis waar Elva is geboren. Naar om er te zijn, nare dingen gehoord, we waren beide heel verdrietig op de terugweg. Nu nog eigenlijk. Ik postte er net even iets over in een ander topic en eigenlijk las iedereen er overheen, of iig reageerde niemand er op. Dat sterkt mij wel in het idee dat men er nu al niet meer zo mee bezig is. Het gevoel van gedragen worden wordt steeds minder. Logisch misschien, maar ook verrekte kut. Het begint net pas voor ons.
Vandaag waren we in het ziekenhuis waar Elva is geboren. Naar om er te zijn, nare dingen gehoord, we waren beide heel verdrietig op de terugweg. Nu nog eigenlijk. Ik postte er net even iets over in een ander topic en eigenlijk las iedereen er overheen, of iig reageerde niemand er op. Dat sterkt mij wel in het idee dat men er nu al niet meer zo mee bezig is. Het gevoel van gedragen worden wordt steeds minder. Logisch misschien, maar ook verrekte kut. Het begint net pas voor ons.
Ach lieve L-E, zo enorm herkenbaar en dat zo vroeg al dat is niet te begrijpen als je er middenin zit. En erna ook niet. Want voor jullie is het als de dag van gisteren. Zo vers, zo pijnlijk. Maar het lijkt al snel alsof er niemand meer mee bezig is. Laat staan aan jullie gaan vragen hoe het is. En voor jullie wrs alleen maar moeilijker om weer een gaatje te vinden om te laten weten hoe het daadwerkelijk gaat.
Mensen staan er zo weinig bij stil en alles gaat helaas gewoon weer verder en moet je een manier zien te vinden om je eigen verdriet aan te kunnen.
Alle momenten die met Elva te maken hebben zijn gewoon zo enorm moeilijk en confronterend. Daar mag je boos en verdrietig om zijn! En zeker als je niet de gewenste reactie krijgt die je had gehoopt.
Vandaar ook bij mij vaak mijn 'overlevingsstand' aan. Want idd, hysterisch over de grond rollen dan snappen mensen misschien pas dat je echt verdrietig en boos bent op alles. Maar zo werkt het niet (als je niet zo in elkaar steekt). Ik neem het mijzelf wel eens kwalijk dat ik niet echt open ben geweest in de periode erna. Dat mensen het nooit hebben kunnen zien wat het met mij deed. En als ik hier mijn oude berichten, echt vanuit mijn gevoel teruglees, dan vind ik het jammer dat mensen dichtbij dat niet hebben gezien en ervaren bij mij.
Toen ik vorige week mijn berichtje op mijn FB pagina plaatste kreeg ik erna zoveel berichtjes, met name de vraag of het al een jaar geleden was enzo. Alsof je alleen maar je gevoel mag uiten omdat dat een punt van tastbare herkenning is ofzo?!
Ik weet nu helaas al dat vrijwel niemand er rekening mee zal houden en ik weet nog niet wat ik er van moet denken...
Op dit moment wil ik je alleen maar een dikke knuffel geven!
Mensen staan er zo weinig bij stil en alles gaat helaas gewoon weer verder en moet je een manier zien te vinden om je eigen verdriet aan te kunnen.
Alle momenten die met Elva te maken hebben zijn gewoon zo enorm moeilijk en confronterend. Daar mag je boos en verdrietig om zijn! En zeker als je niet de gewenste reactie krijgt die je had gehoopt.
Vandaar ook bij mij vaak mijn 'overlevingsstand' aan. Want idd, hysterisch over de grond rollen dan snappen mensen misschien pas dat je echt verdrietig en boos bent op alles. Maar zo werkt het niet (als je niet zo in elkaar steekt). Ik neem het mijzelf wel eens kwalijk dat ik niet echt open ben geweest in de periode erna. Dat mensen het nooit hebben kunnen zien wat het met mij deed. En als ik hier mijn oude berichten, echt vanuit mijn gevoel teruglees, dan vind ik het jammer dat mensen dichtbij dat niet hebben gezien en ervaren bij mij.
Toen ik vorige week mijn berichtje op mijn FB pagina plaatste kreeg ik erna zoveel berichtjes, met name de vraag of het al een jaar geleden was enzo. Alsof je alleen maar je gevoel mag uiten omdat dat een punt van tastbare herkenning is ofzo?!
Ik weet nu helaas al dat vrijwel niemand er rekening mee zal houden en ik weet nog niet wat ik er van moet denken...
Op dit moment wil ik je alleen maar een dikke knuffel geven!
Ik heb het gelezen. Maar las selectief en stond even niet stil bij wat het eigenlijk betekende. Het moet heel confronterend zijn geweest. Ik denk in elk geval nog heel vaak aan jullie. Moeilijk om iets te formuleren. Ik wil je troosten, wil er voor je zijn, wil je laten weten dat ik aan jullie denk, aan Elva. Maar ik weet niet hoe.Niks doen is dan zo makkelijk, ook omdat je eigen leven gewoon door gaat. Niet de juiste manier inderdaad.quote:
Vandaag waren we in het ziekenhuis waar Elva is geboren. Naar om er te zijn, nare dingen gehoord, we waren beide heel verdrietig op de terugweg. Nu nog eigenlijk. Ik postte er net even iets over in een ander topic en eigenlijk las iedereen er overheen, of iig reageerde niemand er op. Dat sterkt mij wel in het idee dat men er nu al niet meer zo mee bezig is. Het gevoel van gedragen worden wordt steeds minder. Logisch misschien, maar ook verrekte kut. Het begint net pas voor ons.
/even vanuit het hart geschreven.
L-E ik wil toch even reageren want het raakt me, wat je nu zegt.
En het is natuurlijk waar, de wereld gaan verder, de mensen gaan verder, maar die gaan veel sneller dan jullie gaan. En ik kan me voorstellen dat dat een vreselijk eenzaam gevoel geeft.
Weet in elk geval dat er echt nog aan jullie gedacht wordt, op meer plekken dan je misschien denkt. Al is dat geen troost. En al zijn er geen woorden die ik kan zeggen die ook maar íets kunnen verbeteren, veranderen, dat kan niet, dat kan niemand. Maar de gedachten zijn nog vaak bij jullie.
ik wil toch even reageren want het raakt me, wat je nu zegt.En het is natuurlijk waar, de wereld gaan verder, de mensen gaan verder, maar die gaan veel sneller dan jullie gaan. En ik kan me voorstellen dat dat een vreselijk eenzaam gevoel geeft.
Weet in elk geval dat er echt nog aan jullie gedacht wordt, op meer plekken dan je misschien denkt. Al is dat geen troost. En al zijn er geen woorden die ik kan zeggen die ook maar íets kunnen verbeteren, veranderen, dat kan niet, dat kan niemand. Maar de gedachten zijn nog vaak bij jullie.
disclaimer
Ik ben zo blij met de herkenning Lingue, echt
Delen is lastig. Met name omdat het zulke heftige emoties zijn waarvan je weet dat niemand er echt aan wil denken, niemand wil zich voorstellen hoe het is je kind te verliezen. Dat maakt dat ik het ingewikkeld vind daar aandacht voor op te eisen.
Delen is lastig. Met name omdat het zulke heftige emoties zijn waarvan je weet dat niemand er echt aan wil denken, niemand wil zich voorstellen hoe het is je kind te verliezen. Dat maakt dat ik het ingewikkeld vind daar aandacht voor op te eisen.
Kyara: het was absoluut niet bedoeld als klacht, niemand hoeft verantwoording af te leggen (jij helemaal niet, mijn man en ik hebben zo gelachen om je bevlekte kaart 
) Het is gewoon een constatering: life goes on. Heel logisch, het leven zou pas echt kut worden als we 24/7 bezig zijn met de ellende van anderen, dus ik begrijp dat wel. Maar ik haat het ook, ik wil dat alles stil staat, want wij zijn onze Elva kwijt. Of eigenlijk wil ik terug in de tijd. Terug in de tijd en dan wel op tijd naar het ziekenhuis gaan en haar redden, zodat alles anders was gelopen. Zodat ze nu in de couveuse lag en we allemaal ach en wee konden roepen omdat we wederom een prematuur kindje hadden gekregen, maar ze zou leven, en lachen, en opgroeien, en alles zou goed komen. Nu komt niets meer goed, daar is de dood echt te eindig voor.
SQ en Omen: thanks, het doet me erg veel te weten dat er nog vaak aan ons, en vooral aan Elva wordt gedacht
) Het is gewoon een constatering: life goes on. Heel logisch, het leven zou pas echt kut worden als we 24/7 bezig zijn met de ellende van anderen, dus ik begrijp dat wel. Maar ik haat het ook, ik wil dat alles stil staat, want wij zijn onze Elva kwijt. Of eigenlijk wil ik terug in de tijd. Terug in de tijd en dan wel op tijd naar het ziekenhuis gaan en haar redden, zodat alles anders was gelopen. Zodat ze nu in de couveuse lag en we allemaal ach en wee konden roepen omdat we wederom een prematuur kindje hadden gekregen, maar ze zou leven, en lachen, en opgroeien, en alles zou goed komen. Nu komt niets meer goed, daar is de dood echt te eindig voor.SQ en Omen: thanks, het doet me erg veel te weten dat er nog vaak aan ons, en vooral aan Elva wordt gedacht
+1 op de rest. Ik denk heel vaak aan jullie.
Ik heb heel veel bewondering voor de hoeveelheid kracht en liefde die altijd uit je posts te halen is.
Ik heb heel veel bewondering voor de hoeveelheid kracht en liefde die altijd uit je posts te halen is.
Als je twijfelt aan bovenstaande tekst, neem dan contact op met je medisch specialist.
L-E, ook ik heb 'm gemist, sluit me aan bij de woorden van oa SQ; het is pijnlijk om te zien en merken dat de wereld om je heen doordraait terwijl voor jullie alles anders is geworden. Weet dat er op zoveel plekken zo vaak aan jullie gedacht wordt, dat jullie prachtige foto op fb zo vaak met brokken in kelen wordt bekeken en dat jullie verhaal zoveel mensen heeft geraakt..
Dikke voor de moeilijke ervaringen in het zkh vandaag, zwaar om er zo weer mee bezig te moeten zijn.
Dikke
voor de moeilijke ervaringen in het zkh vandaag, zwaar om er zo weer mee bezig te moeten zijn.
Everything will be fine in the end. If it's not fine, it's not the end
Weet dat het niet zo bedoelt was LE
(ja die kaart was te treurig, heb overwogen om opnieuw te beginnen maar het dekte de lading wel)
Het is zo onomkeerbaar. En iets wat iedereen zo ontzettend graag anders had gezien.
(ja die kaart was te treurig, heb overwogen om opnieuw te beginnen maar het dekte de lading wel)
Het is zo onomkeerbaar. En iets wat iedereen zo ontzettend graag anders had gezien.
Delen is enorm lastig! Maar het helpt zo enorm veel om te verwerken! Opschrijven, praten, terugdenken, gevoelens toelaten. Stop het ook niet weg, dat verdienen jullie niet en jullie lieve mooie Elva ook niet!
En dit topic steeds omhoog kicken om je verhaal te doen, voelt misschien niet altijd fijn, maar who cares! Als het je helpt, vooral doen. Ik doe het ook nog steeds af en toe, omdat ik weet dat het helpt!
Ik stuur je nog even een PB'tje.
En dit topic steeds omhoog kicken om je verhaal te doen, voelt misschien niet altijd fijn, maar who cares! Als het je helpt, vooral doen. Ik doe het ook nog steeds af en toe, omdat ik weet dat het helpt!
Ik stuur je nog even een PB'tje.
Lieve L-E, ik had je post niet gemist, integendeel... ik zag helemaal voor me hoe zo'n moe, maar voldaan jongetje kon zitten knikkebollen met een halve pannenkoek. Vertederend beeld... En hoe moeilijk het moet zijn geweest om weer door de gangen van dat verrekte ziekenhuis te moeten lopen.
Maar eerlijk gezegd wist ik net niet zo goed hoe daar op te reageren, en ik was zo vol van mijn goede dag na al die lieve woorden van jullie gisteravond, dat ik er engiszins overheen gewalst ben... Sorry
Jullie zijn ook regelmatig in mijn gedachten
Maar eerlijk gezegd wist ik net niet zo goed hoe daar op te reageren, en ik was zo vol van mijn goede dag na al die lieve woorden van jullie gisteravond, dat ik er engiszins overheen gewalst ben... Sorry
Jullie zijn ook regelmatig in mijn gedachten
Mama van Lars & Femke
dikke kus le. Wat een hel moeten jullie inzitten. Elke dag dat gemis, en gedachte aan wat had kunnen, nee moeten zijn. Veel sterkte de komende tijd.
Sjakie ♥ 10-7-10
Japie ♥ 4-2-14
Japie ♥ 4-2-14
Le, ik had het ook gelezen, maar zoals kyara zei niet bij de betekenis stil gestaan.
Ook hier zijn jullie regelmatig in mijn gedachte.
En ik denk echt bij heel veel mensen hier. Ik heb bewondering voor de kracht die je uitstraalt.
En ook voor cygne, lingue en alle andere die hier posten
Ook hier zijn jullie regelmatig in mijn gedachte.
En ik denk echt bij heel veel mensen hier. Ik heb bewondering voor de kracht die je uitstraalt.
En ook voor cygne, lingue en alle andere die hier posten
LE je laatste post, enorm confronterend. Hoe jij het verlies van jullie meisje omschrijft, ik krijg er kippenvel van, hoe moet jij je dan wel niet voelen. Ook ik denk dagelijks aan jullie. Ik zou willen dat er iets was wat ik zou kunnen doen om jullie pijn draaglijker te maken, maar meer dan laten weten dat ik aan jullie denk kan helaas niet. En ondertussen draait de wereld door, terwijl je de wereld liever terug zou draaien. Wat is het toch ontzettend oneerlijk.
Ook ik denk dagelijks aan jullie. Ik zou willen dat er iets was wat ik zou kunnen doen om jullie pijn draaglijker te maken, maar meer dan laten weten dat ik aan jullie denk kan helaas niet. En ondertussen draait de wereld door, terwijl je de wereld liever terug zou draaien. Wat is het toch ontzettend oneerlijk.
LE ook hier wordt vaak aan jullie gedacht! Al is het alleen maar op de momenten dat ik mezelf een zeikerd vind als t saar aangaat... ik zou van alles willen zeggen, maar t klinkt zo leeg en hol...
Maar jullie meisje word nooit vergeten
Maar jullie meisje word nooit vergeten
S. 2014
J. 2016
J. 2016
Och L-E Hier zijn de slechte momenten ook vooral thuis, waar ik me prettig voel, waar het kan, waar het 'mag'. Mensen zitten er toch niet echt op te wachten, willen niet weten dat zulke dingen gebeuren. Toen ik in t ziekenhuis lag vroeg de manager zich af 'hoelang we hier nog mee door moeten gaan, met bloemen sturen'. Toen man weer op zn werk was heeft ie continu over zijn baby gepraat. En dat mag. Maar mijn man vindt dat confronterend en kan het dan niet opbrengen om heel erg enthousiast erop te reageren. En dat wordt raar gevonden. 'Het is al een week geleden hoor, kom op!'. Het leven gaat verder, maar aan ons gaat dat voorbij.
En het was bij ons natuurlijk ook wel heel erg pril allemaal maar het voelt wel als gemis of zo.
Ook hier wordt dagelijks aan Elva en jullie gedacht.
Hier zijn de slechte momenten ook vooral thuis, waar ik me prettig voel, waar het kan, waar het 'mag'. Mensen zitten er toch niet echt op te wachten, willen niet weten dat zulke dingen gebeuren. Toen ik in t ziekenhuis lag vroeg de manager zich af 'hoelang we hier nog mee door moeten gaan, met bloemen sturen'. Toen man weer op zn werk was heeft ie continu over zijn baby gepraat. En dat mag. Maar mijn man vindt dat confronterend en kan het dan niet opbrengen om heel erg enthousiast erop te reageren. En dat wordt raar gevonden. 'Het is al een week geleden hoor, kom op!'. Het leven gaat verder, maar aan ons gaat dat voorbij.En het was bij ons natuurlijk ook wel heel erg pril allemaal maar het voelt wel als gemis of zo.
Ook hier wordt dagelijks aan Elva en jullie gedacht.
