De kunst van het alleen zijn.

Even een stukkie pennen. Waarom? Geen idee. Omdat het kan. En mag. Omdat het me wellicht goed kan doen het op te schrijven, en het te delen met één ieder die belangstellend is. Omdat er misschien één iemand is die het herkent en dan tikt ''Herkenbaar'', en zichzelf daardoor beter voelt (en ik ook).

Een stukkie over alleen zijn. Alleen te moeten leven. In je eentje moeilijke keuzes moeten maken. Verdriet en mooie leuke momenten met alleen jezelf kunnen ''delen ''. Ik ben weliswaar gezegend met een familie en vrienden in mn directe omgeving (iets wat ik zeer koester), waar dat mee kan, toch is dit natuurlijk niet hetzelfde wanneer je een metgezel hebt, waar je samen mee leeft.

Ongeveer 10 jaar geleden ging mn vriendin, waar ik toen 9 jaar mee had en 5 jaar mee had samen gewoond, plotseling ervan door. Een schok, want ik zag het absoluut niet aankomen. Maar goed ... dat soort dingen horen natuurlijk bij het leven, en het leverde veel leer momenten. Ruim 2 jaar heb ik nodig gehad, voordat ik voelde dat ik toe was aan een nieuwe relatie, en mn geluk begon te beproeven in de wereld van dating. Een wereld die mij toen, met alle online shit enzo, totaal onbekend was geworden. Al die tijd zei men steeds '' het komt wel weer''. Sinds die tijd heb ik enkele korte scharrels van max een half jaar gehad, maar nooit meer echt iets langdurigs, of echt samen geleefd met iemand anders.

''Het komt wel weer''

Right.

Nu dus 10 jaar verder, lopend richting de 40, en na een hoop normale (lees > niet wanhopige) pogingen nog steeds alleen.
Ik merk nu dat het alleen zijn steeds meer grip op me krijgt. Het is inmiddels mn normale staat van zijn geworden. Twee maanden geleden een leuk iemand leren kennen, maar na een maandje leuk en verliefd doen hakte zij toch de knoop door omdat ze teveel issues aan hoofd had en geen energie meer over had voor een relatie. Haar situatie liet mij beseffen dat zij daar gelijk in had en dat ze een verstandige beslissing had genomen. Ondanks dat ik verliefde gevoelens had, was ik verrassend okee met alles. Makkelijk okee. Te makkelijk? Misschien wel. Maar ergens vond ik het wel prima. Was ik tenminste weer lekker alleen. Kon ik mn eigen ding doen. Niemand om rekening mee te houden.

En das het rare; de tegenstrijdigheid waar ik nu steeds tegen aan loop; graag/liever met iemand samen zijn vs. graag/liever alleen zijn.

Aan de ene kant wil ik graag weer met iemand samen zijn. Een maatje om samen liefde en leed mee te delen, want ik voel en weet dat ik daar behoefte aan heb. Aan de andere kant wil ik het niet meer, want het voelt alsof, en ik weet, dat daar ik geen energie meer in kan steken. Ben zo klaar met alles. De emotionele achtbaan. Het niet precies weten waar je aan toe bent. De extra energie die je er in moet steken, niet wetend waar de energie naar toe gaat (als ie uberhaubt blijft).
''Ja je moet niet zoveel nadenken en gewoon genieten van het moment''.'' Ja alles loopt zoals het loopt''. ''Focus je op jouw eigen leven, dan komt de rest vanzelf''. Bla bla bla enzo. Ik ken de riedeltjes nu wel. Zoals dat ''het wel weer komt''.

Maar het moge duidelijk zijn; die riedeltjes, hoewel lief bedoeld, geloof ik niet meer. Ik was alleen, ik ben alleen en ik zal alleen blijven. Punt.

Dus.....
Blijf ik net zolang in bed liggen als dat ik dat wil (ook doorde weeks, want geen werk; 100 % afgekeurd).
Blijf ik net zolang op als ik dat zelf wil (hoef er toch niet vroeg uit).
Eet ik wat ik wil, gezond/ongezond, vaak 2 dagen achter elkaar hetzelfde (dit vanwege praktische redenen)
Kijk ik porno wanneer ik dat wil.
Kijk ik sowieso wat ik wil.
Game ik wanneer ik dat wil.
Drink ik alcohol wanneer ik dat wil.
Maak ik schoon wanneer ik dat wil (of dus; wanneer het echt echt nodig is).
Doe ik niks wanneer ik dat wil (best vaak )

Nou...op zich valt dat alleen zijn ook wel weer mee, nu ik dit lijstje van unlimited vrijheid zo terug lees. Voel me al ietsie beter! Mijn dank gaat uit naar Fok, omdat hier deze mogelijkheid bestaat om het neer te zetten en te delen.

Als andere eeuwige loners nog meer voordelen weten van het ''alleen zijn'', zou ik fijn vinden als zij het hier ook vermelden, zodat ik me (en alle anderen) zo steeds meer kan berusten in de kunst van het alleen zijn.

Dank.

quote:

Op maandag 1 juni 2015 00:10 schreef Sandersson het volgende:
Belangrijkste vraag voor TS is: ben je op dit moment gelukkig?

Hoewel je zo wilt overkomen krijg ik dat idee niet aan de hand van je post.

Het antwoord op de vraag of ik op dit moment gelukkig ben; in alle eerlijkheid, nee. Acht jaar geleden was ik al niet gelukkig in dat opzicht, vandaar dat ik toen dacht dat ik daar maar eens verandering in m moest gaan brengen. And so the dating began. En ik heb van alles en nog wat ondernomen om verandering in mn situatie te brengen.

Nu zijn we inmiddels acht jaar verder. En hoewel het me een aantal mooie momenten en herinneringen heeft op opgeleverd, ben ik nu, na al het proberen en energie er in steken, nog steeds alleen en in dat opzicht niks verder. Langzaam maar zeker besef me nu dat ik geen invloed op mn leven heb, hoe graag ik dat ook zou willen. Dat voelt k.u.t. Dat je zelf invloed hebt op de keuzes die je maakt is iets waar ik niet meer in kan geloven. Diegene die dat wel doen of geloven omdat ze zo hebben ervaren hebben gewoon geluk gehad.

Ja, het liefst zou ik toch wel iemand om me heen hebben.....maar ergens diep binnenin, na al die tijd, groeit een gevoel, een ''state of mind'' gevoel gevoed door vele jaren teleurstelling, dat zegt dat ik gewoonweg alleen behoor te zijn voor de rest van mn leven. Voor mijn gevoel zit ik nu midden in het proces om dat te accepteren. Maar makkelijk is het niet, eerder merk ik nu hoe moeilijk ik het er mee heb. Vooral ook als ik kijk naar mn familie en vrienden, waarin iedereen- hoewel ze ook hun troubles hebben- netjes in het ''huisje boompje beestje'' plaatje lijken te passen.

Nu probeer ik dus mn geluk te vinden in mn huidige situatie... een situatie die ik de afgelopen jaren liever anders had gezien, en waarvan ik nu begin te beseffen dat datgene wat ik het liefste zou willen niet voor mij is weg gelegd.

Uiteindelijk kun je nog van alles willen, je hebt er geen controle over. Ook al wil je niet van van alles, maar gewoon een fijne relatie... als het niet gebeurd, gebeurd het niet. En dat vind ik best moeilijk. (volgens mij ga ik nu behoorlijk off topic... excuus)