De kunst van het loslaten van je ex #239 Don't get even, get better!

Komt vanzelf allemaal wel weer goed. <insert dooddoeners over tijd die alle wonden heelt> Het is ook een beetje een combinatie van deze breakup en het beëindigen van een lange tijd reizen. Zij staat een beetje synoniem voor die periode in mijn leven waardoor ik bij heel veel herinneringen direct aan haar moet denken. Brain, y u do this.

Contact volledig breken met je ex bespoedigt het proces wel heb ik in het verleden gemerkt. Ik lees dat je geen gedeeld huis meer hebt en al je spullen weg hebt gehaald? Als er ook geen andere zaken meer te regelen zijn gewoon een tijd geen contact, verwijderen van Facebook etc. Dit voorkomt de confrontatie iedere keer dat ze een update post en zorgt voor rust. Ik heb het destijds bij m'n ex aangegeven dat we prima vriendschappelijk om konden gaan na een bepaalde periode, maar dat de maanden na de breuk er gewoon even geen contact moest zijn. Na een paar maanden weer op Facebook toegevoegd en sindsdien gewoon vriendschappelijk contact gehouden.

Afgezien van een paar pogingen van haar om weer te gaan daten. Gelukkig zat ik toen aan de andere kant van de wereld.

[ Bericht 6% gewijzigd door ElDinosaur op 22-07-2015 10:38:49 ]

Ik heb dr ook ontvolgt op facebook, veel fijner. Laatst op dr profiel gekeken omdat iemand zei dat ze er iets op had gezet, had ik beter niet kunnen doen.

Hoe gek t ook voelt, na elkaar elke dag gezien te hebben helemaal geen contact meer te hebben opeens is het echt de enige manier denk ik.

Over een tijd wil ik dr wel weer zien denk ik. Ik hoop alleen dat ik goed kan inschatten wanneer ik daar aan toe ben.

Het geeft rust omdat je niet iedere keer geconfronteerd wordt met foto's, updates etc. 9/10 keer voel je je kut omdat het lijkt alsof de ander helemaal geen moeite heeft om door te gaan met het leven, eventueel nieuw vriendje/vriendinnetje/rebound. Of alleen de aanblik van een foto kan al genoeg zijn om je weer een x aantal stappen terug te gooien.

Van de één op de andere dag helemaal geen contact meer hebben voelt inderdaad vreemd. Je hebt toch een lange tijd lief en leed met elkaar gedeeld en ineens kan dat niet meer. Hoe vaak het wel niet voor is gekomen dat ik iets meemaakte en de eerste gedachte was "even aan x vertellen, oh wacht... ".

quote:

Op woensdag 22 juli 2015 13:34 schreef ElDinosaur het volgende:
Het geeft rust omdat je niet iedere keer geconfronteerd wordt met foto's, updates etc. 9/10 keer voel je je kut omdat het lijkt alsof de ander helemaal geen moeite heeft om door te gaan met het leven, eventueel nieuw vriendje/vriendinnetje/rebound. Of alleen de aanblik van een foto kan al genoeg zijn om je weer een x aantal stappen terug te gooien.

Van de één op de andere dag helemaal geen contact meer hebben voelt inderdaad vreemd. Je hebt toch een lange tijd lief en leed met elkaar gedeeld en ineens kan dat niet meer. Hoe vaak het wel niet voor is gekomen dat ik iets meemaakte en de eerste gedachte was "even aan x vertellen, oh wacht... ".

Ja, ik ervaar dat gevoel ook. Het is echt stront. Ik ben nog te kwaad om vriendschappelijk contact te willen. Ik denk dat ik dat misschien nooit ga willen. Soms denk ik dan dat het mooi zou meegenomen zijn. Mijn ex was een kei in overal zaken te verkrijgen. Laatst wou ik nog een programmaatje downloaden dat me kon helpen bij een illustratie. Mijn ex zou dat zou gefikst hebben en dan ben ik weer pissed dat hij die dingen nooit wou delen of tonen hoe ik dat zelf moest doen. Ook had hij een interessant en ruim netwerk. En dan denk ik zo "ik zou dat aan die of die kunnen vragen..." en besef dat die contacten via mijn ex verliepen.

Je bent dan koppig, maar toch heb ik een keertje mijn stoute schoenen aangetrokken om contactgegevens van een uitgever te vragen om mijn voorbeelden van illustraties voor kinderboeken door te sturen. Het was toen drie maanden gedaan. Ik kreeg geen antwoord van hem, maar een paar dagen later een bericht op facebook van zijn neef die zei dat ik moest beseffen dat het uit was en zo. Zucht.... Dan wordt je gelijk weer pissig. Waarom antwoordt hij niet zelf en moet zijn neef dat doen? Waarom gunt hij niet dat ik verder ga met mijn leven, zoals mijn kans wagen bij die uitgever? Waarom kan hij nu gewoon niet even normaal doen?
Ik had daarop een bondig maar beleefd antwoord geschreven naar die neef dat ik gewoonweg op zoek was naar een uitgever en liefst die en het niet nodig was de relatiebreuk aan te halen, daar ik dus wel degelijk besef dat het uit is, maar verwacht dat mensen op 'n bepaald moment opnieuw normaal gaan doen. En dan zie ik dat die neef me direct heeft geblokkeerd na het sturen van zijn bericht.

Die handelingen zouden me moeten doen inzien dat hij me niet waard is enzo, maar ik ben er nog niet koud voor. Ik heb vijf jaar in hem geïnvesteerd. Ik bleef aan zijn zijde ook na zijn zware ongeluk en nog zwaardere revalidatie. Hij heeft zowat alles alleen beslist, is het gaan verwaarlozen, en uiteindelijk opgestapt. . Hij hinkt met zijn wandelstok vrolijk verder. Ik moest onderdak zien te vinden en moest mezelf tekort doen met die som van de opzegtermijn van ons huisje. Ik zit met de gevolgen omdat hij zin heeft in het nachtleven en grietjes rondom zich, omdat hij plots niet meer verder wil, omdat hij niet wil meebetalen aan de opzeg (kon hij ook niet zelf zeggen, moesten zijn ma en pa voor bellen), terwijl hij het was die daar niet meer wou wonen. Hij wil niet even die gegevens van die uitgever doorsturen. Hij wil... Hij wil... Hij wil... Dude, seriously... who do you think you are?? Grr...

Gelukkig is mijn ex niet zo'n actieve facebooker. Ze is wat dat betreft net als mij, geen behoefte om haar hele leven dagelijks met iedereen te delen. Dus ik heb geen reden om haar te ontvolgen/ontvrienden.

Ik gun haar ook haar nieuwe leven met haar nieuwe vlam en zo, maar wat me wel heel erg tegenstaat is het feit dat ze allerlei dingen heeft achtergehouden, vooral met betrekking tot mijn familie. Dat werd me heel duidelijk door de gesprekken die ik afgelopen weekend met mijn moeder en mijn zusje heb gehad. Zij maakte het verwijt naar mij dat ik te weinig praatte (daar heeft ze opzich wel een punt, dat is een zwakte waaraan ik hard wil werken als ik ooit weer iemand ontmoet), maar zij deed dus precies hetzelfde. Haar gedragingen en attitude richting mensen die me erg dierbaar zijn was gewoon niet te filmen. Mijn ouders probeerden op den duur gewoon de goede vrede te bewaren en 'geforceerd' aardig te blijven, want zij zagen haar er nog wel voor aan dat ze haar best zou doen om hun het contact met toekomstige kleinkinderen te ontnemen.

Ik vraag me daardoor echt af; met wie was ik in hemelsnaam samen en hoe had zoiets ooit toekomst kunnen hebben als je familie zo'n kijk op haar heeft? Ik loop zo nu en dan rond met de gedachte om haar hiermee te confronteren, maar ja....wat schiet ik daarmee op? Laat zij maar haar nieuwe leven leiden, ik kom er uiteindelijk ook wel. En haar dan stiekem toch een beetje missen als ik de mooie herinneringen aan onze tijd terughaal. Wtf?

Wat zat er dan precies scheef tussen haar en jouw familie als je het wil delen natuurlijk?

Over familie gesproken, ik heb ook vaak het gevoel dat "schoonfamilie" zeer weinig kritisch is naar wat hun kinderen allemaal uitspoken. Het zou bij mij ook waarschijnlijk zo zijn, indien mijn ouders nog leefden. Mijn vader heeft zelf mijn moeder bedrogen. Ik had maar één vriendje toen mijn ouders nog leefden en mijn vader probeerde me onder de mantel van "zelf keuzes maken" en "niet afhankelijk zijn van een man" vaak te preken dat ik het niet zo nauw moest nemen met liefde en vertrouwen dat in mij werd gesteld. Mijn moeder was dan weer super negatief tegenover mannen en relaties, want ik naderhand wel begrijp, maar ze had het op 't einde echt heel moeilijk met geluk van iedereen in haar omgeving omdat ze zelf ongelukkig was.

Mijn eerste vriendje bedroog me ook, en dumpte me kort na mijn vader verongelukte. Zijn ouders reageerden naar mij toe alsof het de normaalste zaak van de wereld was. Hij was nog te jong om met mijn rouwproces van overleden ouders om te gaan. Het was logisch dat hij vertier zocht en uiteindelijk in de armen van een ander werd gedreven. Whatever makes your boat float... Uiteraard was het niet makkelijk, ook die gehele regeling met de jeugdbijstand, want ik was nog geen achttien. Toch gewoon blijven doorgaan, naar school gaan en mijn best doen. Ook naar hem toe bleef ik mijn best doen om toch vooral zijn liefje te zijn en niet constant iemand die moest worden getroost. Maar dat aandeel stond buiten kijf.

Met mijn ex nu ook toch wel hetzelfde gevoel. Zijn omgeving is totaal niet kritisch over zijn gedrag, en zijn al vergeten wie er het meest aanwezig was na zijn ongeluk. Akkoord, zijn ouder hebben dit ook moeten doorstaan en hebben echt heel hard op hun strepen gestaan om alles te regelen, waar ik me bij momenten zelfs over het hoofd gezien voelde, alsof ik in al hun plannen gedwee zou volgen. Ook vergeten heel wat mensen dat, naast al die praktische beslommeringen van iemand die zo lang niet op eigen benen kan staan, er ook een andere kant is van het verhaal dat je alleen als partner beleeft. Om het cru te zeggen, heb ik een tijd lang zijn penis 's nachts enkel gezien toen hij in de fles moest plassen. Ik stond het dichts bij zijn razernijen omdat hij iets liet vallen en niet zelf kon oprapen.

Nu alles zowat weer begint te werken, wordt ik afgedaan als diegene die hem niets gunt. Zijn gedrag is zogezegd normaal, want alle mannen hebben graag knappe grietjes om zich heen, willen uitgaan met de kameraden. Was ik dan niet vijf jaar lang zijn onafscheidelijke maatje en de knwappe vrouw in zijn leven? Nee, dat is dan weer hoogmoedig om dat van mezelf te denken en mega bezitterig... Kom op zeg!

Nou ja het komt erop neer dat ze totaal geen klik voelde met mijn familie. Dat wist ik al van haar, want daar was ze wel gewoon eerlijk over. Wat ik alleen niet wist en wat nu dus mijn kijk op haar heeft veranderd; op de momenten dat ik er niet bij was maakte ze regelmatig kwetsende en denigrerende opmerkingen richting bepaalde familieleden...soms ging het over alledaagse situaties, soms over geld, soms over ons, maar ook zaken die direct aan mij waren gericht. Zo heeft ze een aanvaring met mijn vader gehad waarvan ik geen weet had, maar dat kennelijk veel te maken had met haar attitude. En ik weet van mijn vader dat je het bij hem wel heeeel erg bont moet maken wil je hem boos krijgen.

Het idee dat mijn ouders vanaf dat moment 'geforceerd' aardig bleven voor de goede vrede is gewoon triest. En was op dat moment eigenlijk al een teken dat de toekomst van mij en mijn ex geen blijvertje was, maar ja....zoals het zovaak gaat, sommige dingen komen achteraf pas naar buiten.

Ik schilder haar nu wel af als een soort Cruella, maar dat is absoluut niet het geval. Ze is echt wel een goede en lieve meid, maar gewoon anders....en haar kijk op het leven en haar gedragingen in moeilijke situaties zijn gewoon van een dusdanig niveau dat ik daar niet mee om kon gaan. Ik hoop voor haar dat haar nieuwe vlam daar beter mee om kan gaan.

Deed ze dat dan uit onzekerheid? Of een ander gevoel dat ze niet aanvaard werd door jouw omgeving.
Ik heb die fout ook gemaakt bij een vorig vriendje. Ik was nog jong, 18à 19. Lieve vriend, een beetje een reddende engel haast. Ik had een nare situatie achter de rug, mijn beide ouders op korte tijd na elkaar overleden. Niemand in je omgeving begrijpt dat écht als tiener. Ook waren mijn ouders nogal apart (=speciaal), en ook nog niet lang gescheiden. Kort nadat mijn vader overleed, verliet ook mijn vriendje me. Ik moest toen onder de jeugdbijstand en normaal gezien in een open instelling of internaat verblijven. Een leerkracht destijds heeft het toen keihard voor me opgenomen dat ik nog het appartement van mijn vader kon behouden voor de laatste maanden van het schooljaar. In de zomermaanden (ik werd toen ook achttien) kon ik bij die leerkracht wonen in de kamer van zijn dochter die hem niet meer wou zien.
In juli die zomer zijn we een paar kamers gaan bezoeken en hij zou meegaan omdat hij wist waarop hij (die leerkracht) moest letten. Er was altijd iets aan te merken, en na heel wat bezoeken stelde hij voor om die kamer bij hem dan maar te huren voor een vriendenprijsje. Hij had me de eerste weken van juli al gewoonweg laten voelen als een student die een kamer huurde, dus waarom niet. De dag na mijn 18e verjaardag verklaarde hij gevoelens voor mij en probeerde me te kussen.
Ik had op dat moment al twee keer afgesproken met de kerel die dan mijn vriendje zou worden, en ik ben toen naar hem gegaan. Zoveel geluk gehad eigenlijk dat ik toen niet in de handen van iemand met slechte bedoelingen terechtkwam, wat zo zou kunnen gebeuren in die situatie.

Die vriend was echt superlief, maar we waren zo verschillend bleek steeds weer. Ik zat in de grafische, was wat wierdo's gewoon. Mijn vader heeft zelf nog in een caravan gewoond enzo. Hij kwam uit een typisch Vlaams nest, onder een Vlaamse kerktoren. Weet je, zijn omgeving is niet homofoob, maar ze kennen géén enkele homo. Soms deden die dan een beetje ongelukkige uitspraken, over mijn kleren en de piercing in mijn bovenlip (oe da's raar? Deed da gene pijn?), Mijn nagels waarvan elk één in een andere kleur gelakt. Vegetarisch eten... vroegen dan of ik wel kip en vis at. "Denk je nog vaak aan je ouders?" zo om iets te zeggen uit mededogen, maar het niet goed kunnen brengen. En ik dan ostentatief met de ogen rollen, of wel vaker laten merken dat ik hun nogal Vlaamse dorpelingen vond.
Hij studeerde in de stad, dus hij was wel iets opener, maar het moet toch ook niet je dat geweest zijn voor hem, dat ik daarin recht door zee was. Nu, zes jaar later zou ik wel anders doen, hoor.

quote:

Op vrijdag 24 juli 2015 16:36 schreef Wezentrijn het volgende:
Deed ze dat dan uit onzekerheid? Of een ander gevoel dat ze niet aanvaard werd door jouw omgeving.
Ik heb die fout ook gemaakt bij een vorig vriendje. Ik was nog jong, 18à 19. Lieve vriend, een beetje een reddende engel haast. Ik had een nare situatie achter de rug, mijn beide ouders op korte tijd na elkaar overleden. Niemand in je omgeving begrijpt dat écht als tiener. Ook waren mijn ouders nogal apart (=speciaal), en ook nog niet lang gescheiden. Kort nadat mijn vader overleed, verliet ook mijn vriendje me. Ik moest toen onder de jeugdbijstand en normaal gezien in een open instelling of internaat verblijven. Een leerkracht destijds heeft het toen keihard voor me opgenomen dat ik nog het appartement van mijn vader kon behouden voor de laatste maanden van het schooljaar. In de zomermaanden (ik werd toen ook achttien) kon ik bij die leerkracht wonen in de kamer van zijn dochter die hem niet meer wou zien.
In juli die zomer zijn we een paar kamers gaan bezoeken en hij zou meegaan omdat hij wist waarop hij (die leerkracht) moest letten. Er was altijd iets aan te merken, en na heel wat bezoeken stelde hij voor om die kamer bij hem dan maar te huren voor een vriendenprijsje. Hij had me de eerste weken van juli al gewoonweg laten voelen als een student die een kamer huurde, dus waarom niet. De dag na mijn 18e verjaardag verklaarde hij gevoelens voor mij en probeerde me te kussen.
Ik had op dat moment al twee keer afgesproken met de kerel die dan mijn vriendje zou worden, en ik ben toen naar hem gegaan. Zoveel geluk gehad eigenlijk dat ik toen niet in de handen van iemand met slechte bedoelingen terechtkwam, wat zo zou kunnen gebeuren in die situatie.

Die vriend was echt superlief, maar we waren zo verschillend bleek steeds weer. Ik zat in de grafische, was wat wierdo's gewoon. Mijn vader heeft zelf nog in een caravan gewoond enzo. Hij kwam uit een typisch Vlaams nest, onder een Vlaamse kerktoren. Weet je, zijn omgeving is niet homofoob, maar ze kennen géén enkele homo. Soms deden die dan een beetje ongelukkige uitspraken, over mijn kleren en de piercing in mijn bovenlip (oe da's raar? Deed da gene pijn?), Mijn nagels waarvan elk één in een andere kleur gelakt. Vegetarisch eten... vroegen dan of ik wel kip en vis at. "Denk je nog vaak aan je ouders?" zo om iets te zeggen uit mededogen, maar het niet goed kunnen brengen. En ik dan ostentatief met de ogen rollen, of wel vaker laten merken dat ik hun nogal Vlaamse dorpelingen vond.
Hij studeerde in de stad, dus hij was wel iets opener, maar het moet toch ook niet je dat geweest zijn voor hem, dat ik daarin recht door zee was. Nu, zes jaar later zou ik wel anders doen, hoor.

Je lijkt me een zelfingenomen, egocentrisch persoon. En raar. Maar dat laatste vind ik op zichzelf heel leuk.

Alleen, ik heb geen idee wat dit levensverhaal met het loslaten van een ex te maken heeft.

quote:

Op vrijdag 24 juli 2015 17:41 schreef Gray het volgende:

[..]

Je lijkt me een zelfingenomen, egocentrisch persoon. En raar. Maar dat laatste vind ik op zichzelf heel leuk.

Alleen, ik heb geen idee wat dit levensverhaal met het loslaten van een ex te maken heeft.

En raar dat jij dat opmaakt uit een paar virtuele schrijfsels... Vreemde sfeer hier op dit forum. Iedereen lijkt zo snel conclusies te trekken (veelal negatief) over andere gebruikers als zijnde hun persoonlijkheid. Het is internet toch? Kan je niet gewoon een akkoord of niet akkoord beargumenteren? Dat je een uitspraak egcentrisch vindt, daar kan ik me wel in vinden bijvoorbeeld.

Ik weet niet of je doelt op hoe ik mijn gedrag beschreef als 18-jarige? Ik haalde dat terzijde aan als antwoord op Phyllib, die beschreef dat zijn vriendin niet zo'n leuk gedrag vertoonde naar zijn familie, en dat ik diezelfde fout heb gemaakt. Ik vroeg hem of zijn ex daar een reden voor zou hebben, daar ik die misschien wel een beetje had. Andere afkomst, aan het rouwen om ouders, nare ervaring met die leerkracht, enz... Het was misschien wat afgedwaald, maar ik wou het gewoon even duiden, waarom er destijds dat gedrag was.

On dan maar... ik word vooral heel erg pissig op mijn ex de laatste tijd. Ik ben al op voorhand niet geïnteresseerd in mensen die lijken op mijn ex, of eigenschappen vertonen zoals hem.
Er was gisteren een man met een hand en een been, zat in een rolstoel vol lichtjes en slingers, de hele tijd lawaai te maken. Van "zak es effe door!" en "wij willen tieten zien". En iedereen vond dat blijkbaar leuk, terwijl dat type mensen die naar die tent komen, normaal gezien dat zo afdoen als 'n margi die waarschijnlijk al te veel gezopen heeft.
Die komt naar de bar, en iedereen laat die dan voor gaan. Ik heb die gewoon genegeerd (wat niet zo hard opviel, want het was druk) en ging de glazen naar de vaathoek brengen. Ik had zo hard geen zin in die kerel.

Misschien herkenbaar, en niet zo fair. Ik knap ook af op mannen die op mijn allereerste lief lijken. Enfin, afknappen is een groot woord.

quote:

Op vrijdag 24 juli 2015 18:15 schreef Wezentrijn het volgende:

[..]

En raar dat jij dat opmaakt uit een paar virtuele schrijfsels... Vreemde sfeer hier op dit forum. Iedereen lijkt zo snel conclusies te trekken (veelal negatief) over andere gebruikers als zijnde hun persoonlijkheid. Het is internet FOK! toch? Kan je niet gewoon een akkoord of niet akkoord beargumenteren? Dat je een uitspraak egcentrisch vindt, daar kan ik me wel in vinden bijvoorbeeld.

Nee, het is geen internet. Het is FOK!. Ondanks het feit dat dit een serieus subfora is, zijn dit wel de mensen die hier rondhangen.

Aan de andere kant, iedereen durft te zeggen wat ze willen, en of je het daar mee eens ben ja of nee, dat is echt je eigen probleem.

Beetje offtopic, en niet aanvallend bedoeld, maar wen er aan..

quote:

Op vrijdag 24 juli 2015 18:15 schreef Wezentrijn het volgende:

[..]

En raar dat jij dat opmaakt uit een paar virtuele schrijfsels... Vreemde sfeer hier op dit forum. Iedereen lijkt zo snel conclusies te trekken (veelal negatief) over andere gebruikers als zijnde hun persoonlijkheid. Het is internet toch? Kan je niet gewoon een akkoord of niet akkoord beargumenteren? Dat je een uitspraak egcentrisch vindt, daar kan ik me wel in vinden bijvoorbeeld.

Dat is het gevoel dat ik krijg bij het lezen van je post. Of dat ook zo is, kan jij het best bepalen denk ik. Of niet, maar dan wordt mijn post alsnog in de wind geslagen.

quote:

Ik weet niet of je doelt op hoe ik mijn gedrag beschreef als 18-jarige? Ik haalde dat terzijde aan als antwoord op Phyllib, die beschreef dat zijn vriendin niet zo'n leuk gedrag vertoonde naar zijn familie, en dat ik diezelfde fout heb gemaakt. Ik vroeg hem of zijn ex daar een reden voor zou hebben, daar ik die misschien wel een beetje had. Andere afkomst, aan het rouwen om ouders, nare ervaring met die leerkracht, enz... Het was misschien wat afgedwaald, maar ik wou het gewoon even duiden, waarom er destijds dat gedrag was.

Ook dat is een voorbeeld dat mij het gevoel geeft dat je niet ziet wat speelt in de mensen om je heen. Komt bij dat je jezelf omschrijft als een artistiek-achtige alternatieveling, die vaak hun best doen 'anders' te zijn en daarom net als de rest van de alternatieve meute aan de piercings etc gaan. Ondertussen vingers wijzend naar anderen die niet 'zo openminded zijn als jij', wat de ironie zelve is.

Die familie wist gewoon niet beter, zoals je zegt zijn ze niet eens bekend met andere levensstijlen zoals homoseksuelen. Wat me tegen de haren inwrijft is dat je ze dit kwalijk lijkt te nemen en op ze neerkijkt. Als iemand die wel bekend is met andere levensstijlen, zou jij de wijze moeten zijn en openminded zijn naar hun closemindedness. In plaats daarvan ga juist jij je closeminded opstellen naar hen, terwijl zij juist (in mijn ogen) vragen stellen uit interesse en eerlijk aangeven dat bepaalde zaken raar voor ze zijn.

Vroeger op de middelbare lag ik al met alternatievelingen in de knoop, die net als jij oppervlakkiger deden dan diegenen waar ze op neerkeken, omdat die oppervlakkig zouden zijn.

Als smurfen die zichzelf anders zien, puur omdat ze een andere muts opdoen, ipv dat ze andere persoonlijkheden hebben. De dertiende in het dozijn die zogenaamd wel speciaal is.

quote:

On dan maar... ik word vooral heel erg pissig op mijn ex de laatste tijd. Ik ben al op voorhand niet geïnteresseerd in mensen die lijken op mijn ex, of eigenschappen vertonen zoals hem.
Er was gisteren een man met een hand en een been, zat in een rolstoel vol lichtjes en slingers, de hele tijd lawaai te maken. Van "zak es effe door!" en "wij willen tieten zien". En iedereen vond dat blijkbaar leuk, terwijl dat type mensen die naar die tent komen, normaal gezien dat zo afdoen als 'n margi die waarschijnlijk al te veel gezopen heeft.
Die komt naar de bar, en iedereen laat die dan voor gaan. Ik heb die gewoon genegeerd (wat niet zo hard opviel, want het was druk) en ging de glazen naar de vaathoek brengen. Ik had zo hard geen zin in die kerel.

Uhm... Okay?

quote:

Misschien herkenbaar, en niet zo fair. Ik knap ook af op mannen die op mijn allereerste lief lijken. Enfin, afknappen is een groot woord.

Dat laatste heb ik ook; alleen al de namen van exen doen soms al afknappen.

Nu ik erover nadenk doet jouw overkomen me denken aan mijn eerste lief. Die is nu helemaal hipster, met alles dat erbij hoort. Alleen heeft ze d'r haar geverfd, is aandachtsgeil en zeeeeer oordelend. Maar is tegelijkertijd voor een betere wereld; openminded zijn, voor 'jezelf zijn' en tegen het populisme.
Geloof me, er is geen makkelijkere manier om over een ex te komen dan op 'r af te knappen.

quote:

Op vrijdag 24 juli 2015 18:22 schreef Djurres het volgende:

[..]

Nee, het is geen internet. Het is FOK!. Ondanks het feit dat dit een serieus subfora is, zijn dit wel de mensen die hier rondhangen.

Aan de andere kant, iedereen durft te zeggen wat ze willen, en of je het daar mee eens ben ja of nee, dat is echt je eigen probleem.

Beetje offtopic, en niet aanvallend bedoeld, maar wen er aan..

Ja, mag wel, hoor. Uiteraard hoeft niet iedereen het eens te zijn inhoudelijk.
Ik zit niet frequent op de andere subfora om die reden, maar het toch wel een hoge frequentie aan voorbarige conclusies en scheldwoorden waar men zo lijkt de betekenis niet zo van snapt. Of misschien is dat een voorbarige conclusie van mij?

Ik tel even tot 10.......Als je al die topics leest, vraag ik me af waarom mensen relaties aangaan. Weinig mensen die elkaar en goed begrijpen, volgens mij

quote:

Op vrijdag 24 juli 2015 18:28 schreef Gray het volgende:

[..]

Dat is het gevoel dat ik krijg bij het lezen van je post. Of dat ook zo is, kan jij het best bepalen denk ik. Of niet, maar dan wordt mijn post alsnog in de wind geslagen.

[..]

Ook dat is een voorbeeld dat mij het gevoel geeft dat je niet ziet wat speelt in de mensen om je heen. Komt bij dat je jezelf omschrijft als een artistiek-achtige alternatieveling, die vaak hun best doen 'anders' te zijn en daarom net als de rest van de alternatieve meute aan de piercings etc gaan. Ondertussen vingers wijzend naar anderen die niet 'zo openminded zijn als jij', wat de ironie zelve is.

Die familie wist gewoon niet beter, zoals je zegt zijn ze niet eens bekend met andere levensstijlen zoals homoseksuelen. Wat me tegen de haren inwrijft is dat je ze dit kwalijk lijkt te nemen en op ze neerkijkt. Als iemand die wel bekend is met andere levensstijlen, zou jij de wijze moeten zijn en openminded zijn naar hun closemindedness. In plaats daarvan ga juist jij je closeminded opstellen naar hen, terwijl zij juist (in mijn ogen) vragen stellen uit interesse en eerlijk aangeven dat bepaalde zaken raar voor ze zijn.

Vroeger op de middelbare lag ik al met alternatievelingen in de knoop, die net als jij oppervlakkiger deden dan diegenen waar ze op neerkeken, omdat die oppervlakkig zouden zijn.

Als smurfen die zichzelf anders zien, puur omdat ze een andere muts opdoen, ipv dat ze andere persoonlijkheden hebben. De dertiende in het dozijn die zogenaamd wel speciaal is.

[..]

Uhm... Okay?

[..]

Dat laatste heb ik ook; alleen al de namen van exen doen soms al afknappen.

Nu ik erover nadenk doet jouw overkomen me denken aan mijn eerste lief. Die is nu helemaal hipster, met alles dat erbij hoort. Alleen heeft ze d'r haar geverfd, is aandachtsgeil en zeeeeer oordelend. Maar is tegelijkertijd voor een betere wereld; openminded zijn, voor 'jezelf zijn' en tegen het populisme.
Geloof me, er is geen makkelijkere manier om over een ex te komen dan op 'r af te knappen.

Ja ik ben nu 25 he, geen 18 meer
En dat is zeer zeker waar wat je zegt, en soms zelfs af en toe een ergernis gaan worden. Daarom schreef ik ook dat het gedrag fout was. Nu is dat niet meer zo. Ik werk nu op zo'n festivalletje, en ze zijn even grote kwallen vaak.
Ik was er op't einde van mijn studie ook wat beu aan geraakt. Je kon ook zo merken dat het bij de proffen speelde. Die hadden al zo hun idee wie het speciaalste was, en dus met het origineelste op de proppen zou komen. En ik was dan verveeld met hun typische stijltjes naderhand.
Met die ex heb ik nog goed contact en kan met zijn familie ook door één deur. Hij heeft nu een meisje dat beter bij hem past en gaan binnenkort trouwen. Ik ben oprecht blij voor hem. Wij waren gewoon te verschillend, maar geen was beter.

En ik hoor al een tijdje niet meer bij de "hipsters"
Dat is eigenlijk iets van na mijn tijd, heb ik zo het gevoel

[ Bericht 8% gewijzigd door Wezentrijn op 24-07-2015 18:41:19 ]

Hey Wezentrijn, om nog even terug te komen op je vraag ( ); ik denk dat onzekerheid wel een rol heeft gespeeld ja, maar nog zoveel andere karakter gerelateerde dingen waarvan ik je de details liever bespaar. Intussen heb ik wel het idee dat ik het maar gewoon moet laten rusten. Gebeurd is gebeurd, en ik weet nu maar al te goed dat wij geen toekomstperspectief hadden nu vrijwel alle puzzelstukjes op hun plek zijn gekomen. Als zij nu gelukkiger is, prima verder...en ik richt me volledig op mezelf, dat is net iets belangrijker.

Het lijkt nu wel alsof ik ook zo'n 'afknap' gevoel heb. Dat maakt het loslaat-proces inderdaad een stuk gemakkelijker

Nou, ik ben het nichtje en een vriendin van mn ex tegengekomen op de vierdaagsefeesten.. Later appte mn ex me dat ze zelf niet durfde te gaan en hen op mij afstuurde. Ik snap t wel, ik zou ook niet weten wat ik moest doen.. Ze wil weer afspreken, ik eigenlijk ook wel. Het is nu bijna 8 maanden geleden en het doet nog steeds pijn....

Ik wil eigenlijk wel weer afspreken en heb ook weer hoop dat t misschien goedkomt. Het enige is dat ze nu echt goed bezig is, diploma op school gehaald en goed werk in plaats van wat aankloten. Ik heb echt het gevoel dat ze emotioneel veel verder is dan de breuk, Ik heb nu ook een baan en verdien best aardig. Misschien dat dat een rol speelt? Ik hoop dat het goedkomt maar ik twijfel heeel erg.

Ik hoop dat ik nu het hoofdstuk ex kan sluiten. Mijn ex(22jr) werkt bij mij maar gaat binnenkort weg. We zijn eigenlijk maar een half jaar echt leuk met elkaar omgegaan. En toen begon het te rommelen. Ik kan met al mn exen gewoon weer door 1 deur maar bij haar😖

We zijn met ruzie uit elkaar gegaan. Lang hebben we niet met elkaar gepraat of elkaar gezien. Uiteindelijk zei ze toch weer hallo en zo nu en dan, lijkt het alsof ze normaal tegen me doet, maar meerendeel negeert ze me.

Ze heeft nu een relatie met een man die 26 jaar ouder is. Hij is haar eerste vriend, ook op sexueel gebied haar eerste. (Kan niet echt zeggen dat wij echt sex hadden). Ik wil als ze straks gaat, gewoon afscheid nemen, haar succes wensen met haar werk en haar relatie. Ik zou zo graag gewoon contact hebben als ik haar zie een praatje maken, haar weer toevoegen op fb. Niet omdat ik haar terug wil, op dat vlak ben ik over haar heen, gewoon sociaal als vriend. Voor mijn gevoel sluit ik het dan goed af.

Ik maak me toch wel beetje zorgen over haar.

26 jaar ouder ....jeetje.. Heeft ze meer aan haar hoofd ?

quote:

Op zondag 26 juli 2015 13:14 schreef mitchelll0181 het volgende:
26 jaar ouder ....jeetje.. Heeft ze meer aan haar hoofd ?

Hoe bedoel je precies?

Volgens zijn collega's zit hij in de midlife crisis. En zij studeert nog. Ze is een hele slimme meid maar mist levens ervaring. Ze heeft altijd gezegd dat ze op ouder valt. Ikzelf merkte het heel erg goed dat ze jonger was, de levens fase waar zij toen zat had ik al gehad. Zijzelf ziet zich als volwassen en wil niets liever als zo gezien en behandeld worden.

Als buitenstaander vind ik het heel erg raar. Ik snap ook haar ouders niet. Een man die 3 jaar jonger is als haar vader, nog moest scheiden, met kinderen die iets jonger als haar zijn. Maar ja, uhmm hoe zei ze het ook alweer, mensen kijken tegen hem op. ( in haar ogen en nee ze doet het niet voor de centen). Ik denk dat ze nu 1.5 jaar samen zijn, waarvan een half jaar officieel. Sinds enkele weken wonen ze samen. Zijn moeder heeft tegen een collega verteld, het is niks en het word niks.

Er word ook zoveel gekletst over haar, over hen. Zelfs een meisje waar ze nu best veel mee optrekt speelt alles door tegen collega's. Ik meng me er niet meer in, de boosheid is bij mij weg. Ze moet doen wat ze denkt dat goed is. Maar ik vind het gewoon sneu dat ze niet door heeft dat ze de verkeerde mensen in vertrouwen neemt. En mij dan zo behandeld, alsof ik lucht ben. Emotioneel vind ik het zwaar als we aan het werk zijn.

Ik zou graag zeggen tegen haar dat ik altijd voor haar klaar zal staan, maar ben bang dat het verkeerd valt. Die roze wolk he ;-)

Even een update, nu 1 maand sinds t uit is en 2 weken sinds ze helemaal weg is. En het gaat eigenlijk best goed met me. ben er een paar dagen tussenuit geweest, en nu weer een week thuis en aan t werk. Erg druk op werk dus veel van huis, ik ben begonnen met hardlopen, en dat voelt erg goed. en veel afleiding dus.

Ik merk dat ik dr eigenlijk niet eens zo heel erg mis... Tuurlijk zijn er soms momenten dat ik aan dr denk, maar die momenten zijn spaarzaam. ik doe ook wel echt mn best om niet aan dr te denken hoor.

T alleen wonen gaat aardig, maar ik merk wel gewoon dat ik hier niet geschikt voor ben... Ik vind het zoveel leuker om met iemand te wonen, gezelsschap savonds, samen eten, jullie snappen t wel.
Ik mis dus wel iemand, maar niet zozeer mn ex denk ik.

Maargoed, het valt niet tegen dus. En als ik dan denk aan de kuttijd die het eigenlijk was vlak voor t uit ging is het nog dragelijker.

Hey Makrolon, goed om te lezen dat het goed gaat!

Dat van het missen van gezelschap herken ik wel ja, dat heb ik zelf ook. Maar ik ga er vanuit dat het uiteindelijk wel goedkomt.

Het loslaatproces is bij mij de laatste weken echt in een stroomversnelling gekomen, waardoor mijn ex nu ook echt als iets uit het verleden voelt dat ik een plaats kan geven. Helaas nog geen andere baan gevonden, maar wel druk aan de studie, dus gelukkig wel wat afleiding. En ik heb mogelijk uitzicht op een huisje volgende maand, dus de stabiliteit begint langzaam maar zeker weer binnen te stromen....dat is wel fijn

Fijn voor jullie allebei! .

quote:

Op zaterdag 1 augustus 2015 22:37 schreef Flylib het volgende:
Hey Makrolon, goed om te lezen dat het goed gaat!

Dat van het missen van gezelschap herken ik wel ja, dat heb ik zelf ook. Maar ik ga er vanuit dat het uiteindelijk wel goedkomt.

Het loslaatproces is bij mij de laatste weken echt in een stroomversnelling gekomen, waardoor mijn ex nu ook echt als iets uit het verleden voelt dat ik een plaats kan geven. Helaas nog geen andere baan gevonden, maar wel druk aan de studie, dus gelukkig wel wat afleiding. En ik heb mogelijk uitzicht op een huisje volgende maand, dus de stabiliteit begint langzaam maar zeker weer binnen te stromen....dat is wel fijn

Thanks! Mooi dat t bij jou ook de goede kant op gaat! Die baan komt ook nog wel.

Toch wel een huisje nu je nog geen baan hebt? Dat wou je toch eerst niet?

quote:

Op zaterdag 1 augustus 2015 22:42 schreef Helsinki het volgende:
Fijn voor jullie allebei! .

Hoe gaat het nu met jou? Al zin in je reis?

quote:

Op zondag 2 augustus 2015 20:46 schreef Makrolon het volgende:

[..]

Thanks! Mooi dat t bij jou ook de goede kant op gaat! Die baan komt ook nog wel.

Toch wel een huisje nu je nog geen baan hebt? Dat wou je toch eerst niet?

Change of plans Dit is een buitenkansje. Een huis van een kennis dat al jaren te koop staat en wordt onderverhuurd, maar de huidige huurder gaat in de loop van volgende maand weg. Ik hoef verder los van de huur (inclusief alle bijkomende zaken) totaal niks aan extra's te betalen, dus een stuk voordeliger dan via 1 of andere verhuurmakelaar. Kan ik het verder rustig aan doen en dan komen mijn spaarcentjes en reisplannen ook niet in gevaar