Beste forumleden,
Ik ben een meisje van bijna zeventien jaar en heb al het een en ander meegemaakt in mijn leven. In het verleden ben ik met de politie in aanraking geweest, waarna ik ook een agente Marieke leerde kennen. Deze jeugdagente had de pest aan mij omdat in het dorp waar ik woon(de) wel eens verhalen gingen dat ik losbandig zou zijn. Het was een redelijk klein dorp, met veel omliggende nóg kleinere dorpjes, waardoor een klein of onwaar verhaal zo rondging en aangedikt werd. Soms had ik ook echt wat met een jongen gedaan die had dan doorvertelde aan zijn vrienden en zo ging het dus rond. Ik stond al nadat ik een jongen kort had afgetrokken bekend als een hoer, dus dat zegt al genoeg
Deze jeugdagente vond het leuk om hier opmerkingen over te maken. Ze heeft in de drie jaar dat ik haar ken nog geen één keer normaal tegen mij kunnen doen. Het waren botte opmerkingen, vervelende blikken, uitlachen e.d.
Ze heeft de volgende uitspraken gedaan:
Wat zit je daar nu met je lambek?
Haha, weet je hoe mensen over jou denken? Dat je het hoertje bent!
Je bent vast in de bosjes geweest!
Ik laat mij tenminste niet door Jan en alleman gebruiken.
Ben je nog op je rug geweest?
Ik maak jou binnen vier minuten aan het janken, haha!
Knoop maar goed in je oren dat je je mond dicht moet houden over mij.
Bek dicht... mond dicht... moet jij niet even je mond houden?
Ik sleur je midden in de nacht je bed uit als ik dat wil!
Je deur gaat er uit als je nu niet meeloopt!
Dit zijn de uitspraken die ze feitelijk heeft gedaan tegen mij. Maar ze vindt het ook grappig om mij als een baby te behandelen. Ik keek desondanks tegen haar op, ondanks die vervelende dingen, want ik zocht een voorbeeld want dat had ik niet echt. Ik voelde me in de steek gelaten en alleen, en ja... waarom ik dan nou zo nodig haar idolaat moest zijn. Dat begrijp ik zelf ook niet, want nu ben ik een en al woede. Maar dat komt later. Ze behandeld mij dus soms weer als een achterlijke gehandicapte of gewoon een klein kind, alsof ik een 8-jarige ben of zo..
Dag meisie! Hij heeft al kindjes hoor! (wanneer ik vraag hoe oud haar collega is)
Jij moet mij toch geen pijn doen? Ik doe jou toch ook geen pijn, en dat weet je!
Maar dat doe ik niet om jou te plagen.
Kijk mij eens even aan (terwijl ze met haar duim mijn voorhoofd streelt)
Ik ervoer dat weer als vernederend. In ieder geval, vandaag was ik op een festival in de buurt. Ik had via via vernomen dat die agente daar ook was, en daarom wilde een vriendin van mij er per se naar toe. Daar liepen we ook een andere jeugdagente tegen het lijf, die ons vertelde dat Marieke zou weggaan naar een ander korps. In het verleden had Marieke mij en dat meisje die ik nu even Maureen noem, aangeklaagd wegens stalking. Maureen stalkte haar ook echt, ik nam in dat halfjaar dat ze dat deed hooguit 6 keer de telefoon over en vroeg dan of ze een pizza wilde eten, maar ik werd ook betrokken in haar aangifte. Ik kreeg er geen straf voor en de zaak werd geseponeerd. Waarschijnlijk krijgt Maureen 40 uur taakstraf. Afijn, Maureen vertelde haar collega dat ze het wilde afsluiten en Marieke de jeugdagent dus zocht. Ik vond het op zich ook wel een goed idee om het gewoon normaal af te sluiten met die agente, ondanks al die onzin en toestanden . Die collega belde dus Marieke, en had nog tegen ons gezegd: "
Als ik er geen goed gevoel bij heb, doe ik het niet. Jullie zijn al zo beschadigd, maar Marieke begrijpt dat wel." Marieke was al onderweg en ik en Maureen wachten. Ze kwam, praatte een halfuur met Maureen, maar ik werd straal genegeerd en ze mompelde toen ze mij voorbij liep nog iets over een afscheid en lachte toen, zonder zich één keer op mij te richten want ze negeerde mij dus.
Ik vind dat in het algemeen gewoon pijnlijk. Dat heeft er niet mee te maken dat zij mijn idolaat is geweest, maar met het feit dat ik in het verleden vaak ben afgewezen. Door mijn moeder, door mijn vader al helemaal, veel overgeplaatst in jeugdzorginternaten en gepest op school. Daarom roept het bij mij weer opnieuw emoties op als iemand mij ook gewoon afwijst en negeert. Ik ben een beetje borderliner, aldus een diagnose, dus ik kan dat niet goed verwerken, al laat ik het wel uit mijn hoofd om mijn zelfbeheersing te verliezen. Nu deze jeugdagente dus vertrekt, word ik opeens kwaad, maar dat zal wel de afwijzings-emotie zijn. Ik hoop dat jullie mij serieus nemen.
Groeten,
PsychoMirror