Het Grote Beatles topic - Deel 61

Maar, hoor die remix! Mijn hemel. Dit zijn de eerste 2 albums die heel erg gaan profiteren van de remix/remaster. De 70's-albums hadden/hebben allemaal goed klinkende originele 80's CD's of de DCC-releases. Deze 80's-albums hebben altijd vlak geklonken.

quote:

Op donderdag 30 juli 2015 18:56 schreef nomar83 het volgende:
Ohw ja zeker!
Van mij kan de rest ook niet snel genoeg komen. De remasters klinken zo veel beter dan de cd's van 1993 en zelfs daarvoor.

Bij sommige albums is het verschil minimaal, wat meer zegt over hoe weinig suiker ze hebben toegevoegd aan de nieuwe remasters en over hoe goed sommige 80's-versies gedaan waren, dan iets anders. Want er valt niet aan te tornen: de Archive Releases zijn de definitieve versies van deze albums, en dan al helemaal in de hi-res versies zonder limiting. Tot op de kleinste details (de harde edit tussen intro en muziek 'Listen To What The Man Said' weggepoetst, om maar een voorbeeld te noemen waar niemand op gaat letten maar waar tóch aan is gedacht).

De 1993-remasters kunnen gelijk bij vuilnis. Ik adviseer tot die tijd (2025?) voor 'Wild Life' de originele 80's-CD 'Fame - CD-FA 3101', voor 'Red Rose Speedway' de DCC-versie uit jaren '90 door Steve Hoffman (wat een passief-agressieve, liegende, megalomane, stelende lul met vingers is, maar hey, z'n "flat transfers" van de McCartney-albums klinken wél geweldig), voor 'London Town' de originele 1989-CD 'Fame - CDP 7 48198 2' en voor 'Back To The Egg' de versie uit 1989 met typenummer 'CDPCTC 257'. Singles zijn iets moeilijker verhaal, bij interesse zal ik m'n geek-lijstje opsnorren.

Anyway, 'Tug Of War' (en 'Pipes Of Peace', maar nog niet vergeleken) zijn echter als dag en nacht. Die vlakke, steriele, eerste digitale mixen uit begin jaren '80, en dan de originele analoge tapes in volle resolutie in 2015. Heb hier een 19 seconden sample vergelijking gemaakt van 'Take It Away': https://mega.nz/#!Q8pAXBz(...)0aalz2uVgTHEksLr7ot0

192 kbps, omdat YouTube-sample nu eenmaal niet hoger is. De originele 1983 CD, de wanstaltige 1993 remaster (beide originele mix) en de gloednieuwe remix. Conclusie: deze 19 seconden zijn in ieder geval behoorlijk trouw aan de originele mix gebleven, met iets minder chorus/ADT op de vocalen, die dan juist weer meer nieuwe reverb hebben, die ook een stukje harder in de mix staan. Vooralsnog best aan te wennen.

Een verrassing voor Lollapalooza: https://instagram.com/p/50onYembNP/

Plus Brittany Howard van Alabama Shakes tijdens 'Get Back': https://instagram.com/p/500SRICxbM/

[ Bericht 38% gewijzigd door Aisumasen op 01-08-2015 05:35:33 ]

En @ 1:15, geweldig.

[ Bericht 18% gewijzigd door Aisumasen op 01-08-2015 17:07:41 ]

quote:

Op zondag 2 augustus 2015 09:51 schreef awijmans het volgende:

[..]

Zolang loser Konya Weast niet meedoet vind ik alles goed

McCartney zelf denkt daar gelukkig heel anders over.

Nooit had ik gedacht deze post te mogen maken.

quote:

Op dinsdag 11 augustus 2015 13:08 schreef nomar83 het volgende:

[..]

Is dat de Cheap Trick-versie? Wat vreemd om dat te zien. Wel jammer dat Lennon zelf haast niet in beeld komt, en jammer van dat enorme watermerk.

Ja, de audio is de superieure Cheap Trick-versie van de song, in 1998 uitgebracht op Anthology. Maar de audio hier heeft niets met de beelden zelf te maken. Dit is meer een compilatie: verkeerde audio, slechte bitrate, watermerk, verknipt met een officiële video uit 1998 die niets te maken heeft met de Lennon-beelden. Dit is gedaan als een soort promo voor wat in de nabije toekomst volledig zal worden uitgebracht, als de bootleggers de torenhoge kosten voor elkaar kunnen krijgen, wat onder andere gefinancierd wordt door andere grote releases, zoals alleen al in het afgelopen jaar het geschrapte Shea Stadium-project van Apple uit de jaren '90 op DVD werd uitgebracht, vele onuitgebrachte Beatles studio-outtakes, het originele en ook geschrapte Anthology-achtige project The Long And Winding Road uit de jaren '70 met ook nieuwe beelden, enzovoorts. Langzaam maar zeker zijn de verzamelaars hun archieven aan het openen, en terwijl er over en weer 'geruild' wordt is de 'consument' spekkoper. Dit heeft al geresulteerd in vele bootlegs zoals eerder genoemd, maar ook in "promo's" met dingen die we nog kunnen verwachten, die werkelijk waar verbluffend zijn en waar zelfs de grootste verzamelaars het bestaan niet van wisten. Daar kom ik later op terug.

Goed: de originele audio van deze Lennon-tape is vorig jaar op zo'n zelfde manier uitgebracht, na jarenlange bittere realiteit het eerste definitieve antwoord dat een kort fragment uit de sessies alsnog bestaat. Deze losse shots is alles wat er is, en een wonder dat het bestaat, en Beatles heilige graad nummer 1 die nu vervuld is. Het is niet zonder reden dat deze website al ruim 15 jaar geen update heeft gekregen: http://www.eagles-lair.or(...)intagebb_lennon.html Er zijn géén beelden van Lennon in de studio na 1971. Er zijn überhaupt heel weinig bewegende beelden van hem na 1975, laat staan musicerend. En zelfs ten tijde van de grote comeback: nul televisieshows uit 1980, nul opgenomen interviews uit 1980 op video, nul promo-video's waarin hij zingt. 8mm-homevideo's, videotape-homevideos waaronder akoestische demo's van 'Dear Yoko', een privé-video van een fotograaf in de studio tijdens een interview, en promo-opnames 12 dagen voor z'n dood in Central Park en een kunstgalerij. Dat is het.

En nu dit, dus dit is een goudmijn, pure historie, laatste bewegende beelden van John Lennon musicerend, en hoe! De enige overgebleven fragmenten van een toegewijde urenlange opnamesessie met meerdere camera's voor een promo-video van 'I'm Losing You'. En slechts als gelukje: er zijn 2 tapes, één tape met de Yoko-sessie, één tape met de Lennon-sessie, beide 2 camera's en urenlange sessies voor een professionele promo-video rondom 2 liedjes van het album. Eerstgenoemde tape heeft nooit een mysterie rondom bestaan: die is gebruikt in meerdere Yoko Ono-documentaires, al zo vroeg als 1984, met shots van alle Double Fantasy-bandleden en haarzelf. Laatstgenoemde tape is de meest mysterieuze tape uit de rock-geschiedenis, nog altijd weet niemand wat er precies mee is gebeurd, maar de regisseur van de cameraploeg wist zich recent te herinneren dat de tapes pas na de dood van Lennon werden opgeëist. In dat geval is het bizar dat hij geen kopietje heeft gedraaid, en het onwaarschijnlijk dat het vernietigd zou zijn. Archivarissen weten dat het niet in het archief van Yoko Ono zit. Alle ingewijden vertellen min of meer dat Lennon de shoot en de resultaten haatte en dat hij ze zou hebben gezegd dat hij de tape heeft vernietigd. De rest-beelden waarvan er gisteren fragmenten zijn gepubliceerd staan echter op de volledig intacte Yoko-tape, en moet een overweldigende vondst zijn geweest. Al jaren zeggen verzamelaars dat er inderdaad een paar minuten zijn overgebleven, maar in dit soort gevallen kun je het pas geloven als je het ziet. En hier is het dan.

[ Bericht 0% gewijzigd door Aisumasen op 11-08-2015 15:43:05 (typo) ]

quote:

Op dinsdag 11 augustus 2015 15:35 schreef Aisumasen het volgende:

[..] Dit heeft al geresulteerd in vele bootlegs zoals eerder genoemd, maar ook in "promo's" met dingen die we nog kunnen verwachten, die werkelijk waar verbluffend zijn en waar zelfs de grootste verzamelaars het bestaan niet van wisten. Daar kom ik later op terug. [..]

Plus: http://www.dailymotion.co(...)omo-films-1966_music

[ Bericht 3% gewijzigd door Aisumasen op 11-08-2015 21:29:49 ]

Wow, en nóg meer:

quote:

Op zaterdag 15 augustus 2015 19:58 schreef Toby56 het volgende:

[..]

Hm. Klinkt alsof het geluid van de studioversie subtiel is ingemixt.
Van wat ik ooit in film(s) heb gehoord/gezien, was van de Shea Stadium gigs alleen het gegil in HD te horen. Rare jongens, die meisjes.

Subtiel, hehe ? Gewoon de studioversie. En zelfs de reguliere film/TV-versie van hun eerste Shea Stadium-concert is niet het geluid wat die dag is opgenomen, maar komt (gedeeltelijk) uit een 'geheime' studiosessie in 1966 om de kwaliteit van de opnames op te vijzelen. Nieuwe baspartijen voor 'Dizzy Miss Lizzy' ,'Can't Buy Me Love', 'Baby's In Black' en 'I'm Down'. De laatste track kreeg ook een nieuwe orgel-overdub door John Lennon. En 'I Feel Fine' en juist 'Help!' werden maar helemaal opnieuw opgenomen. 'Ticket To Ride' en 'Act Naturally' werden de reguliere studioversies voor gebruikt, terwijl ze ook deze opnieuw opnamen tijdens deze sessies. 'Twist & Shout' is van de derde Hollywood Bowl-gig. En 'She's A Woman' en 'Everybody's Trying To Be My Baby' zijn helemaal geschrapt, en deze beelden zijn ook nooit naar buiten gekomen. De originele audio van deze show wel, die is eind jaren '00 op bootleg verschenen, en het is duidelijk waarom ze zo veel werk hebben gehad om de Shea-film bruikbaar voor het publiek te maken.

In de jaren '90 heeft Apple al deze bronnen opnieuw gebruikt om een gloednieuwe en moderne film-versie te editten, maar uiteraard is dit project na voltooing geschrapt. Wij lachen het laatst, want ook deze versie is vorig jaar op bootleg verschenen. Want zelfs met al deze maatregelen om het release-klaar te maken, nota bene dus ook door de band zelf in de 60's, is er anno 2015 nog niets van te vinden in de schappen.