quote:
Op vrijdag 1 mei 2015 19:27 schreef debuurvrouw het volgende:En voor de balans ook mensen die dit absoluut nooit overwogen hebben? Ik snap het niet zo goed dat je met zo iets belangrijks zo veel risico neemt?

Nee daar gaat dit onderzoek niet over dus die balans is voor nu niet relevant en geeft veel ruis in de resultaten

Wat we nu bekijken zijn motivaties van mensen die dus UC overwegen, daarnaast kijken we naar wat uiteindelijk de doorslag gaf om het wel of niet te doen. Dat loopt enorm uiteen, van mensen die heel bewust van hun eerste kindje thuis bevallen alleen. Dat zie je vaak gebeuren met een soort levensvisie/overtuiging op de voorgrond. Als mensen al een tweede kind hebben en dan voor het eerst UC overwegen dan kan dat grof gezegd twee kanten op. Ofwel ze hebben een traumatische ervaring en willen dat nooit meer. Ofwel ze hebben juist een vreselijk positieve ervaring en willen dat evenaren/toppen. En dan is er nog een groep die wensen hebben rondom de bevalling waar ze niet uit komen met hun zorgverlener. Als de zorgverlener in een soort machtstrijd dan de deur dichtgooit dan zijn er veel vrouwen die dan denken okay dan moet het maar op hun manier, maar er is dus ook een groep die dan zegt, dan ga ik alleen. Dat is de groep die doorgaans helemaal niet per se alleen wíl maar zich wel min of meer gedwongen voelt.
En over risico's nemen, ja dat is dus wel grappig, het verschil zit hem in risicoperceptie in dit geval. Wat voor de een veiligheid is, is voor de ander juist een risico nemen/lopen. En vice-versa. Uit het kleine beetje literatuur wat er tot nu toe bekend is komt in ieder geval sterk naar voren dat deze vrouwen zich over het algemeen genomen juist níet veilig voelen in het ziekenhuis.