De kunst van het loslaten van je ex #238 Don't get even, get better!

quote:

Op zaterdag 11 april 2015 10:36 schreef preciousmoment het volgende:
Het geen contact hebben lukt wel aardig...maar ik merk toch dat ik in mijn hoofd het gevoel heb dat het tijdelijk is. Zo van: 'even volhouden, straks kan het weer' ofzo. Terwijl dit in principe gewoon voor altijd is natuurlijk. Meh...

Ja dat heb ik ook heel sterk. Maar ik denk ook wel dat hoe meer je dit volhoudt, dat het je hem toch op een gegeven moment gaat vergeten Ik was gister bij vrienden, en altijd aan het einde van zo'n avond merk ik dat ik het gezelschap van mijn ex toch wel weer erg mis vrienden zijn leuk en fijn maar het kan geen relatie vervangen...

Ja, vrienden zijn fijn....maar ik wil aan het einde van de avond tegen iemand aankruipen, lekker knuffelen en zelfs zijn gesnurk mis ik nu.

Ik heb voordat de relatie die nu uit is startte erg veel gedate. Dat was om de relatie die daarvoor stuk liep te vergeten. Eigenlijk voel ik nu weer die neiging....heel fout, het gaat gewoon om de aandacht en warmte krijgen. Ook daar houd ik me nu afzijdig van. Dus ben wel trots op hoe ik het nu doe

Maar man man man, het voelt bijna alsof ik alleen op de wereld ben! *dramatische violen op achtergrond*

Haha, herkenbaar hoor. En goed dat je niet gelijk weer gaat daten
Naast die intimiteit mis ik hem ook als vriend, maatje. Interesses die ik vooral met hem deelde. Maar hoe meer ik daar in blijf hangen hoe moeilijker het blijft, maar goed het is ook nog maar een week...

Hier ook nog maar krap een week. Met name dit weekend is pijnlijk omdat dit het eerste weekend is dat ik hem niet ga zien. We zagen elkaar normaal gesproken van vrijdag tot en met zondag. Heb maar een kleine planning gemaakt voor de dag...

Hoe kom jij de tijd door? Ben je veel verdrietig of verzin je (zoals ik) maar wat dingen om te doen?

Voor degene die me een DM gestuurd heeft: ik ben nog te kort lid om te reageren. Maar lief, thanks

Ondertussen lees ik nog steeds oude topics door. Alle verhalen die hier gedeeld zijn, zijn echt waardevol voor degenen met liefdesverdriet nu....

Ja de eerste weken zijn altijd het hevigst..het ontkennen en de eenzaamheid als je gewend bent elkaar elke dag te spreken en te zien..maar zelfs dat gaat over.

Ik heb een keer een vriend gehad op wie ik ook smoorverliefd was en alles leek perfect dacht ik, totdat hij vreemd ging. Eerste weken dacht ik dat ik gek werd en ging vooral veel uit en afleiding zoeken. Uiteindelijk is het gevoel helemaal weggegaan en nu moet ik er niet aan denken om met hem weer te zijn. Hij valt me wel lastig op fb, maar die berichtjes die doen me niets. Hij wilt graag afspreken maar ik ben al mijn interesse verloren, had hij me maar niet moeten bedonderen. Ik kan er alleen maar om lachen.
Dus er is hoop, alles gaat over.

Bij mij is het nu sinds een maand over. Begin er inmiddels aan te wennen..Just Let it go, let it be..

@ preciousmoment voor mij was de eerste week een hel. Ik heb echt nog nooit zoveel gehuild en constant somber voelen, foto's kijken, depressieve liedjes luisteren. En het liefst de hele dag in bed liggen. Vast wel herkenbaar..het lijkt de eerste week altijd het einde van de wereld, maar ik heb gelezen dat dat komt omdat je lichaam moet afkicken van de verslaving die je aanmaakt als je verliefd bent :p nu een maand verder huil ik niet meer, alleen zo nu en dan maar dat is mijn eigen schuld. Dan kijk ik naar onze foto en dan is het logisch als ik er down van wordt. Dus je moet ff volhouden je komt er wel doorheen. Besteedt je tijd aan leuke dingen, ontspanning en hobby's als je kan.

Telkens check ik nog mijn telefoon of ik een berichtje van hem heb. Ik heb hem gezegd geen contact te zoeken en hij heeft toegezegd niet uit zichzelf iets te sturen of te laten horen. Maar toch hè....hoop ik dat hij iets stuurt met: 'oh, ik heb zo een fout gemaakt'

(voor de duidelijkheid: hij wist niet of hij genoeg voor me voelde, maar bracht wel graag tijd samen door. In feite als vrienden dus...Ik ben wél verliefd en voor mij was dat niet genoeg. Ik heb het zelf uitgemaakt, maar hoop dat hij toch opeens tot inkeer komt en het meer een gevalletje 'bindingsangst' blijkt te zijn ofzo. Als het aan hem had gelegen had het overigens niet uit geweest en hadden we gewoon nog even aangemodderd zo. Ik weet dat hij mij mist, maar helaas dus niet op de manier zoals ik dat graag zou zien)

Muziek vermijd ik, foto's ook. Hij heeft geen FB, gelukkig. Ik doe mijn best de verleiding te weerstaan telkens zijn 'laatst gezien..' te checken op Whatsapp (wat is de relevantie van dat checken eigenlijk!? Ik snap mezelf niet eens...)

In bed liggen doe ik niet....Ik hang een beetje rond in huis. Soort van wezenloos. Alles op de automatische piloot. Ik mis hem

Het is wel heel eerlijk van hem zijn gevoelens te tonen en je niet aan het lijntje te houden, maar het kan ook wel bindingsangst zijn en dat de gevoelens later pas komen.
De tijd zal het leren, afstand nemen is wel de juiste keuze geweest.

Mijn ex was denk ik wel verliefd op mij, omdat ik het aan hem kon merken. Hoe zenuwachtig hij altijd is als hij me zag en hoe hij me soms kan aanstaren. Ik weet ook veel privé dingen van hem. Hij vertelde me alles..maar toch dat uit het niets contact verbreken dat is iets wat ik niet kan begrijpen. Zelfs zijn vrienden zeggen tegen mij hoe hij altijd vrolijk over me praat en dat hij gek op mij is, dus die snappen er ook niets van. Ik moet er maar gewoon mee leren leven. Ik ben ook niet de makkelijkste, maar hoef niet iemand die constant vlucht zodra ik iets zeg wat hem niet aan staat. Als ik het steeds vergeef dan gaat dit door totdat ik oud en grijs ben.

Hij is weggegaan zonder een boe of bah? Dat lijkt me echt super moeilijk...En als hij verder zo positief over je praat tegen anderen, dan lijkt het ook wel een gevalletje bindingsangst misschien? Of heb je alle hoop al laten varen op het moment.

Gelukkig heb ik nog wel goed met mijn ex kunnen praten en heb ik alles kunnen vragen. Ik snap precies hoe het zit, maar dat maakt het niet makkelijker. We hadden het zo leuk en konden ZO goed met elkaar opschieten. Het is echt heel hard om dan te horen: 'het is onwijs leuk, maar ik ben denk ik niet verliefd genoeg'.

Het scheelt dat ik een druk schema heb, maar ik zat gister echt als een zombie op de universiteit en kon me totaal niet concentreren. Vandaag moest ik werken en ik heb eigenlijk alleen maar aan hem gedacht, vooral als er geen andere mensen waren waarmee ik aan het praten was. Muziek probeer ik te vermijden omdat ik niet getriggerd wil worden. Het liefst zou ik gewoon op bed willen gaan liggen, maar geen tijd en of het erg goed is, betwijfel ik....

Ik zit stiekem ook te wachten op een mail, dat hij toch een stomme fout heeft gemaakt. Zo zinloos maar het gaat automatisch...

Dat moet echt wel heel vervelend zijn om te horen, preciousmoment. Lijkt me op een bepaalde manier een stuk pijnlijker...

Hij heeft onwijs veel voor me gedaan de afgelopen tijd. Is er ook voor me geweest. Dus ja, het maakt me wel onzeker als in principe alle lichten op groen staan, maar de verliefdheid ontbreekt. En ik zie mezelf al helemaal zo'n onwijze onzekere trut worden, in een nieuwe relatie, die constant om bevestiging vraagt omdat het in haar vorige relatie zo goed leek te gaan, maar het toch nét niet was *zucht*

Maar goed, maar even geen nieuwe relatie aan gaan geloof ik....

Ja maar dit is wel al de zoveelste keer dat hij dat doet. Ik was er toen echt klaar mee en heb hem 5 jaar lang genegeerd om af te spreken. Ik deed wel normaal tegen hem, maar ging er verder niet op in als het op afspreken aan kwam (ik wilde niet het weer opnieuw meemaken, nam mezelf in bescherming).
Uiteindelijk toch afgesproken omdat ik me afvroeg of ik wel nog iets voor hem voel en toen we elkaar weer zagen was het echt magic. We hebben zoveel chemie met elkaar!! De weken erna hebben we constant gepraat over de toekomst, hoe we het gaan aanpakken om samen te zijn vanwege de afstand. Hoe we samen iets willen opbouwen. Ik was dolgelukkig over onze plannen..er waren alleen wat mensen die in mijn weg zaten, die me opstookte dat hij niet trouw is, dus ik confronteerde hem ermee..niet slim, heel dom van me, maar hij is nu idd verdwenen..al een maand.

Dus het is nogal bitter, als je elke dag van s ochtends tot s avonds laat lieve berichtjes binnen krijgt, ik voelde me heel gelukkig en compleet. Hij liet me stralen. Het is triest dat het zo moet gaan elke keer.

Wat ik ook moeilijk te verteren vind, is dat hij het via een e-mail heeft uitgemaakt. Hij moest ver reizen om bij te komen (uiteindelijk rit geannuleerd) en hij zei dat hij eigenlijk niet het lef had om het in persoon te doen. Dan was hij bang dat we uiteindelijk toch weer in elkaars armen zouden belanden en dat het dan toch weer een soort van goed werd (voor een bepaalde tijd). Hij wilde ook per sé dat ik niet naar hem toe zou komen omdat hij echt definitief mee wil stoppen en niet opnieuw wil twijfelen. Dus misschien is het nog stommer om hoop te blijven houden.

@Forrestgump Herkenbaar, tussen mij en mijn ex is het ook al eens uitgegaan via de telefoon, omdat elke gesprek over 'dit werkt zo niet' uiteindelijk eindigde in knuffelen en het toch weer goed maken. Ook het telefoongesprek eindigde in dat zijn twijfels wel twijfels waren, maar niet zo definitief een 'nee' dat we het toch nog even gingen aankijken. Ik snap dat een e-mail krijgen echt super rot is....weet je dan wel wat meer van de redenen of stond dat er verder niet in?

@ Malificent Het lijkt me superheftig als er zoveel chemie is en je zo gelukkig bent....en dat het dan mis gaat. En hoe super moeilijk dat het al zo lang sleept (dat je hem 5 jaar genegeerd hebt enzo)

We komen allemaal uit verschillende situaties en in alle gevallen werkt het niet. Het lijkt alsof ik de laatste tijd ook alleen maar scheidingsverhalen hoor...Hoe moet dat ooit nog wat worden met me, denk ik dan *depri*

Ja gelukkig heeft hij dat wel verteld in de e-mail.Het is verder ook allemaal grotendeels wel duidelijk, maar wel moeilijk te begrijpen. Aan het begin van de week zaten mij wat dingen dwars, die ik toen heb verteld. Toen zat het bij mij wel weer goed, had wel weer zin om verder te gaan met de relatie, maar bij hem kwam toch het gevoel om te stoppen met de relatie. Doorslaggevende reden is voor hem ook dat we te verschillend zijn van karakter, wat voor hem altijd een issue was. Iets wat ik altijd als een voordeel zag...

Wat je zegt over relaties die uitgaan had ik inderdaad ook even Ik moest echt even wat success stories lezen om mijn depressieve gevoel over relaties in het algemeen te weerleggen

Inmiddels al weer een klein half jaar verstreken sinds de officiële break-up en iets meer dan 4 maanden sinds we zijn gestopt met samenwonen. Tijd gaat wel snel zeg.

Op dit moment is mijn gevoel erg dubbel. Ik heb wel het idee dat ik grotendeels over mijn ex heen ben en heb er vrede mee dat wat wij hadden, het uiteindelijk toch niet bleek te zijn. We hebben verder normaal en goed contact en omdat ik nog op mijn oude adres sta ingeschreven ga ik sowieso eens per maand langs om post op te halen.

Op dit moment heb ik erg veel last van stemmingswisselingen. De ene keer voel ik me prima en zeer optimistisch, maar momenteel voel ik me vooral erg leeg. Na een lange periode van werkloosheid ben ik sinds februari eindelijk weer aan het werk en dat is erg fijn voor het opbouwen van de financiële zekerheid die ik in aanloop naar de relatiebreuk ben verloren. Dus op dat vlak zit het verder wel goed.

Waar ik vooral tegenaan loop is een gevoel van eenzaamheid. Het gevoel dat ik iets mis. Op dit moment woon ik nog steeds bij mijn ouders en verwacht ik nog voor het einde van de zomer weer een huisje te hebben, hopelijk in de buurt van mijn werk (regio Utrecht, momenteel woon ik in Arnhem). Ik heb eigenlijk wel zin om dingen te ondernemen. Nou doe ik al veel in mijn eentje (vooral reizen) en spreek ik zo nu en dan ook nog af met vrienden....maar toch bekruipt mij een vreemd gevoel dat ik het beste als eenzaamheid kan omschrijven.

Ik merk dat de openheid naar het ontmoeten van nieuwe mensen (daten en dat soort dingen) wel begint te komen, waardoor ik wel met het idee rondloop om daar weer iets mee te doen. Tegelijkertijd houdt mijn huidige situatie me tegen. Een 33-jarige die bij zijn ouders woont (ondanks dat mijn redenen daarvoor gegrond zijn) is nou eenmaal geen beste uitgangspositie. En zoals het er nu naar uitziet zal het nog wel een maand of 4 duren voordat de stap naar een nieuwe woning eindelijk is gemaakt. Daardoor voel ik me een beetje bezwaard.....het is ook een gevoel van schaamte.

Tegelijkertijd heb ik wel de behoefte om nieuwe mensen te leren kennen. Zonder verdere voornemens. De vrijheden die het single-zijn met zich meebrengt waardeer ik zeer en daar maak ik optimaal gebruik van....maar toch is er zo nu en dan de behoefte om te 'delen' terwijl er eigenlijk niemand in mijn leven is om op dit moment mee te 'delen'.

Beetje een dillema....ik weet ook nog niet zo goed wat ik er mee moet. Komt het door de stemmingswisselingen en is het iets wat vanzelf weer weg ebt? Of blijft dit gevoel hangen ondanks dat ik mezelf langzaam maar zeker weer op de weg terug krijg?

Moeilijk, moeilijk....en daardoor is bovenstaand verhaal wellicht iets te onsamenhangend , maar ik moest het toch even kwijt.

@ Flylib Waren jullie lang samen? Ik snap dat gevoel van eenzaamheid wel hoor....je valt toch in een gat als je een tijd samengewoond heb. Zelf heb ik na een break-up ook weer thuisgewoond, maar de écht klap van alleen zijn kwam dan als ik weer een eigen huis heb (anders waren mijn ouders/broertje er altijd nog om mee te praten enzo). Hm, niet echt advies voor je dus ofzo. Misschien nog even wachten met daten totdat je iets 'stabieler' bent?

We waren 3 jaar samen. Niet denderend lang, maar wel lang genoeg om zo zijn sporen na te laten. Daarvan hebben we trouwens 2 jaar samengewoond.

Ik had na een eerdere relatiebreuk overigens het tegenovergestelde. Ik kwam toen ook heel even bij mijn ouders terecht en het goede gevoel kwam weer terug toen ik een nieuw huis had. Dat optimisme heeft er toen ook mede voor gezorgd dat ik vrij snel weer een relatie had. Dus wie weet dat het wel de goede kant op gaat op het moment dat ik weer een huis heb. Heb ik in ieder geval het gevoel dat ik weer volledig onafhankelijk ben.

Je hebt wel gelijk ja...zoals ik me nu voel, voel ik me niet stabiel genoeg om weer iets met daten te doen. Tegelijkertijd heb ik wel behoefte aan nieuwe contacten zonder alle poespas. Maar ik weet niet zo goed waar ik moet beginnen....en ik ben sowieso al geen expert op het gebied van sociaal doen

Aha ben precies in spring break gedumpt :/ het klopt ook nog..

Zwaar weekend gehad. Gezondheid zit niet mee en ben werkelijk uitgeput van dit alles.

Heb van het weekend nog wel iets van mijn spullen terug gekregen, omdat dit handig was voor werk. Dankjewel man zit nu te twijfelen om een smsje te sturen met de vraag wanneer we de rest regelen, maar heb hier totaal geen zin in. Toch gek.. Vorige week wilde ik nog perse praten en nu kan ik het niet eens opbrengen om, nogmaals, om mijn spullen te vragen. Gewoon geen energie meer voor. Hij probeerde vrijdag ook wat contact te leggen, maar hier ging ik niet op in. Kon het niet. Wilde niet. Vreemd gevoel zo ineens.

Ik zie het allemaal wel. Eerst eens slapen, ben kapot.

@ preciousmoment ja het is ook moeilijk te begrijpen. Vooral omdat ik echt al zo vaak heb gevraagd dat ik liever de waarheid wil horen, of hij me niet leuk genoeg vind of dat hij alleen 1 ding wilt zonder een relatie. Ik zei zo vaak "je kan het echt gewoon eerlijk zeggen, ik word niet boos"..(want dan kan ik zijn gedrag ook beter begrijpen).

Mocht hij ooit weer contact zoeken, dan denk ik dat ik niet eens meer reageer, want ik begin mijn trots en zelfrespect terug te krijgen merk ik. Het kan zijn dat ik het dan wel lees maar dan alsnog niet reageer haha, na zulke streken kan je niet meer makkelijk mijn leven binnen wandelen.
Voel jij je verder al wat beter? Nog geen contact gehad?