R&P Relaties & Psychologie
Heb je relatieproblemen, of zit je in een diep psychologisch gat? Stort hier je hart uit, en heb steun aan de reacties van anderen.
Nou, wat een lappen tekst maar valt verder wel mee. Laten we uit elkaars haar blijven vanaf hier
04-08-11, 02-02-12, 20-06-14, 13-08-15
De meditatieve -verlichte- ervaring is: ik ben meer dan dit lichaam, meer dan deze geest. Ik ben degene die kijkt naar dit lichaam, ik ben degene die kijkt naar de kijker van dit lichaam, transcendent tot in het oneindige. Dit is het spirituele van ons bewustzijn: dat er altijd een transcendente Getuige overblijft bij elk kijken, in welke toestand we ook verkeren, of we gezond zijn of ziek, of we gelukkig zijn of ongelukkig.
De meditatieve ervaring is: deze Getuige -wanneer die op zichZelf wordt ervaren- is volkomen puur, gelukzalig, goed, liefdevol. Rillingen van extase gaan door ons heen wanneer we wegzinken en verblijven in deze meditatieve Getuige. Na enige oefening hierin hoef je alleen maar je ogen te sluiten en je zinkt eenvoudigweg weg in dit geluk. Je bent dit al. Je bent nooit anders geweest.
Die Getuige van al ons denken, van al ons voelen en waarnemen is een Zelf dat meer puur, meer echt is dan ons persoonlijke zelf. Het is een Zelf dat losstaat van elke identificatie. Het is hetzelfde Zelf in een christen, in een moslim, in een rapper, in wie of wat dan ook. Het is voorbij elk ras of elke kleur. Het trekt zich niets aan van enig denken of van enig oordel. Het Is simpelweg. Het is geluk.
Toch is het domein van de Getuige nog altijd binnen deze gemanifesteerde wereld, binnen het domein van het zijn. En dat geeft te denken: als deze Getuige -slechts een zelf meer puur dan ons dagelijkse zelf- als deze Getuige al zo gelukzalig en roesverwekkend is, hoe moet het dan wel niet zijn met de Kern waar we allemaal uit voorkomen? Is de grens te doorbreken van manifest naar niet-manifest dan niet een atoombom van bliss? Is sterven dan niet het hoogtepunt van ons leven, als de roes straks over is?
Dan is er geen ervaring van... meer. Dan is er alleen nog maar de Kern.
Ook nu zou je zo al kunnen leven. Dit heet: 'leven voorbij de Getuige'.
Zie hier de meditatieve -de mystieke- ervaring.
De meditatieve ervaring is: deze Getuige -wanneer die op zichZelf wordt ervaren- is volkomen puur, gelukzalig, goed, liefdevol. Rillingen van extase gaan door ons heen wanneer we wegzinken en verblijven in deze meditatieve Getuige. Na enige oefening hierin hoef je alleen maar je ogen te sluiten en je zinkt eenvoudigweg weg in dit geluk. Je bent dit al. Je bent nooit anders geweest.
Die Getuige van al ons denken, van al ons voelen en waarnemen is een Zelf dat meer puur, meer echt is dan ons persoonlijke zelf. Het is een Zelf dat losstaat van elke identificatie. Het is hetzelfde Zelf in een christen, in een moslim, in een rapper, in wie of wat dan ook. Het is voorbij elk ras of elke kleur. Het trekt zich niets aan van enig denken of van enig oordel. Het Is simpelweg. Het is geluk.
Toch is het domein van de Getuige nog altijd binnen deze gemanifesteerde wereld, binnen het domein van het zijn. En dat geeft te denken: als deze Getuige -slechts een zelf meer puur dan ons dagelijkse zelf- als deze Getuige al zo gelukzalig en roesverwekkend is, hoe moet het dan wel niet zijn met de Kern waar we allemaal uit voorkomen? Is de grens te doorbreken van manifest naar niet-manifest dan niet een atoombom van bliss? Is sterven dan niet het hoogtepunt van ons leven, als de roes straks over is?
Dan is er geen ervaring van... meer. Dan is er alleen nog maar de Kern.
Ook nu zou je zo al kunnen leven. Dit heet: 'leven voorbij de Getuige'.
Zie hier de meditatieve -de mystieke- ervaring.
Done.quote:Op woensdag 22 april 2015 22:39 schreef Re het volgende:
Nou, wat een lappen tekst maar valt verder wel mee. Laten we uit elkaars haar blijven vanaf hier
Ook akkoordquote:
Nou, wat een lappen tekst maar valt verder wel mee. Laten we uit elkaars haar blijven vanaf hier
P.S. Als Gray zich teveel stoort aan mijn Osho (en andere liefdes in het leven) dat hij andere topics op zoekt. Er zijn er hier genoeg. Deze discussie hebben we ondertussen gehad, vind ik. Let's move on. Chapter two. Van het hoofdstuk verlichting.
Laat het dan ook gaan ipv er zelf nog even een PS je te doen om het laatste woord te hebbenquote:Op woensdag 22 april 2015 23:24 schreef JustTalkLove het volgende:
[..]
Ook akkoord
P.S. Als Gray zich teveel stoort aan mijn Osho (en andere liefdes in het leven) dat hij andere oorden op zoekt. Deze discussie hebben we ondertussen gehad, vind ik. Let's move on. Chapter two. Van het hoofdstuk verlichting.
Mooi verwoord.quote:
De meditatieve -verlichte- ervaring is: ik ben meer dan dit lichaam, meer dan deze geest. Ik ben degene die kijkt naar dit lichaam, ik ben degene die kijkt naar de kijker van dit lichaam, transcendent tot in het oneindige. Dit is het spirituele van ons bewustzijn: dat er altijd een transcendente Getuige overblijft bij elk kijken, in welke toestand we ook verkeren, of we gezond zijn of ziek, of we gelukkig zijn of ongelukkig.
De meditatieve ervaring is: deze Getuige -wanneer die op zichZelf wordt ervaren- is volkomen puur, gelukzalig, goed, liefdevol. Rillingen van extase gaan door ons heen wanneer we wegzinken en verblijven in deze meditatieve Getuige. Na enige oefening hierin hoef je alleen maar je ogen te sluiten en je zinkt eenvoudigweg weg in dit geluk. Je bent dit al. Je bent nooit anders geweest.
Die Getuige van al ons denken, van al ons voelen en waarnemen is een Zelf dat meer puur, meer echt is dan ons persoonlijke zelf. Het is een Zelf dat losstaat van elke identificatie. Het is hetzelfde Zelf in een christen, in een moslim, in een rapper, in wie of wat dan ook. Het is voorbij elk ras of elke kleur. Het trekt zich niets aan van enig denken of van enig oordel. Het Is simpelweg. Het is geluk.
Op het internet zijn over "Getuige zijn" de volgende gedachten van Osho te vinden.
Ik vind deze gedachten heel mooi, zo diep, zo liefdevol, zo waarachtig...
Een genot om van te proeven. Iedere keer weer.
Ben ik de enige die deze ervaringen begrijpt en deelt ? Ik denk het niet. Mystikos ervaart het ook. Ik voel dat we op dezelfde frequentie resoneren. In dezelfde vijver vissen (aanwezig zijn). Waarbij Mystikos ervaringen (naar mijn gevoel) veel intenser en betrokken zijn. Hij is er effectief mee bezig. Terwijl ik, ik rakel die zaken soms op. Soms niet. Afhankelijk van het moment, de omgeving, ingeving ... (zie eerder)
Zijn er nog FOKKERS die zich iets bij deze "Osho" (of andere verlichting) gedachten kunnen voorstellen ? Die daar zelf iets bij voelen ? Ervaren.
Die dergelijke ervaring (dat diepe GETUIGE zijn) in zichzelf herkennen. En zo ja, durf je erover te praten. Zonder angst om uitgelachen te worden. Door sceptici (ongelovigen) in de grond geboord.
Ik vind deze gedachten heel mooi, zo diep, zo liefdevol, zo waarachtig...
Een genot om van te proeven. Iedere keer weer.
Bronquote:Er zijn honderd en twaalf methodes van meditatie, maar getuige zijn is een essentieel onderdeel van alle honderd en twaalf methodes. Voor zover mij betreft, is getuige zijn de enige methode. Die honderd en twaalf zijn verschillende toepassingen van getuige zijn.
De essentiële kern, de geest van meditatie moet geleerd worden hoe getuige te zijn. Je ziet een boom: bent daar, de boom is daar, maar kan je één ding meer vinden? - dat je de boom ziet, dat er een getuige in jou is die jou 'de boom ziet zien'?. De wereld is niet slechts verdeeld in het voorwerp en het onderwerp. Er is ook iets voorbij allebei, en dat 'voorbij' is meditatie.
Het is niet nodig om te zeggen „ik ben droevig.“ Je kan getuige zijn van het feit dat er een wolk van droefheid over je heen gaat. Er is woede - je kunt er eenvoudig getuige van zijn. Het is niet nodig om te zeggen „ik ben boos.“ Je bent nooit boos, is er geen reden voor je om boos te zijn; bent er altijd een getuige van. De woede komt en gaat; je bent enkel een spiegel. De dingen komen, worden teruggekaatst, verdwijnen- en de spiegel blijft leeg en schoon, onbeschadigd door de terugkaatsingen.
Getuige zijn is je binnenspiegel vinden. Zodra je het hebt gevonden, beginnen de mirakels te gebeuren. Wanneer je eenvoudig getuige bent van je gedachten, verdwijnen de gedachten. Dan is er plotseling een enorme stilte je nooit hebt gekend. Wanneer je naar je stemmingen kijkt- woede, droefheid, geluk - dan verdwijnen ze plotseling en een nog grotere stilte wordt ervaren.
Wanneer er niets is om naar te kijken - dan is er de revolutie. Dan draait de energie van het getuige zijn zich om omdat er niets is om het te verhinderen; er blijft geen voorwerp over. Het woord 'voorwerp' is mooi. Het betekent eenvoudig dat dat wat jou tegenhoudt jou objectiveert. Wanneer er geen objecten zijn waar je getuigevan kan zijn, komt het eenvoudig terug naar jezelf- naar de bron. Dat is het punt waar iemand verlicht wordt.
Meditatie is slechts een weg: het eind is altijd buddhahood, verlichting. Dit ogenblik kennen is alles kennen. Dan is er geen ellende, geen frustratie, geen zinloosheid; dan is het leven niet meer een toevalligheid. Het wordt een deel van het kosmische geheel - een essentieel onderdeel, en een enorm geluksgevoel laat zien dat het gehele bestaan je nodig heeft.
Ben ik de enige die deze ervaringen begrijpt en deelt ? Ik denk het niet. Mystikos ervaart het ook. Ik voel dat we op dezelfde frequentie resoneren. In dezelfde vijver vissen (aanwezig zijn). Waarbij Mystikos ervaringen (naar mijn gevoel) veel intenser en betrokken zijn. Hij is er effectief mee bezig. Terwijl ik, ik rakel die zaken soms op. Soms niet. Afhankelijk van het moment, de omgeving, ingeving ... (zie eerder)
Zijn er nog FOKKERS die zich iets bij deze "Osho" (of andere verlichting) gedachten kunnen voorstellen ? Die daar zelf iets bij voelen ? Ervaren.
Die dergelijke ervaring (dat diepe GETUIGE zijn) in zichzelf herkennen. En zo ja, durf je erover te praten. Zonder angst om uitgelachen te worden. Door sceptici (ongelovigen) in de grond geboord.
Bedenk dat elke mysticus iets controversieels heeft. Want hij moet ingaan tegen wat de mensen doorgaans denken. Maar kijk met je hart. En let op de ogen, de levenslust, de humor, de stilte, de diepte van de ernst en laat voor een moment elk vooroordeel varen. Doet het je wat? Zet het je aan het denken? Voel je er wat bij?quote:
Zijn er nog FOKKERS die zich iets bij deze "Osho" (of andere verlichting) gedachten kunnen voorstellen ? Die daar zelf iets bij voelen ? Ervaren.
Als je dat aan je zelf -ook al is het maar voor een seconde- kunt toegeven, dan zie je voor een moment een mysticus in al zijn puurheid.
De man uit Poona was een echte mysticus.
Er zijn er maar weinig. Dus kijk en luister goed.
Wat me in deze gedachten van Osho opvalt, is hoe dicht hij daarin bij Jean Paul Sartre staat.
Osho en Sartre, liggen daarin dicht bij elkaar.
Al blijft Sartre natuurlijk een rationele westerse filosoof. En geen oosterse mysticus.
Sartre had over die 'object' - 'subject' splitsing, volgende interessante visie:
In dat getuige zijn, speelt (naar mijn aanvoelen) het oordelen (op zulke momenten) niet meer. Je bent simpel weg er getuige van. Is het goed ? Is het fout ? Geen idee. Of niet meteen. Ik ben me er getuige (en bewust) van. Ik ben: Aanwezig.
[ Bericht 2% gewijzigd door JustTalkLove op 23-04-2015 00:34:13 ]
Dat "objectiveren" (beoordelen) van de werkelijkheid vindt je bij Sartre ook terug. Sarte beschouwde ons bewustzijn niet als een zelfstandig naamwoord (een fout in onze taal), maar als datgene wat onze ervaringen mogelijk maakt. Voor Sarte was dit bewustzijn "(het) niets". En niet een bepaald "iets". Een psychologische leegte (zuiver, ongerept) die alles mogelijk maakt. Vergelijk het met stilte. Een stilte (aanwezigheid) waarbinnen je allerlei klanken kan tevoorschijn toveren. Aanhoren. De stilte maakt dit mogelijk. Net zoals ons bewustzijn, onze ervaringen mogelijk maakt. Dit hogere (onbepaalde) bewustzijn, kun je ook als de GETUIGE benoemen. Ze is onbepaald. Ze is niets. Ze is die (psychologische) leegte.quote:Wanneer er niets is om naar te kijken - dan is er de revolutie. Dan draait de energie van het getuige zijn zich om omdat er niets is om het te verhinderen; er blijft geen voorwerp over. Het woord 'voorwerp' is mooi. Het betekent eenvoudig dat dat wat jou tegenhoudt jou objectiveert. Wanneer er geen objecten zijn waar je getuige van kan zijn, komt het eenvoudig terug naar jezelf- naar de bron. Dat is het punt waar iemand verlicht wordt.
Osho en Sartre, liggen daarin dicht bij elkaar.
Al blijft Sartre natuurlijk een rationele westerse filosoof. En geen oosterse mysticus.
Sartre had over die 'object' - 'subject' splitsing, volgende interessante visie:
Verlichting (in functie van GETUIGE zijn) plaatst zich boven deze twee deling 'subject' - 'object'. Dat is ook wat Osho schrijft. Zij het in een andere stijl en met andere woorden.quote:In de blik van een ander persoon ben je altijd een object. Je verschijnt als een iets, als buspassagier, groenteman of manager. In de ogen van de ander ben je eigenlijk een soort bloemkool, want die blik pint je vast op een wezen. Daardoor word je radicaal in je vrijheid beperkt.
In het toneelstuk Huis Clos (Achter gesloten deuren) vat Sartre dat gevoel samen in de beroemde zin: "L'Enfer, c'est les autres: de hel, dat zijn de anderen." Er is maar één manier om aan de hel van de fixerende blik van de ander te ontkomen, en dat is die blik te weerstaan en de ander op jouw beurt tot jouw object te maken.
Wie in vrijheid wil leven moet zorgen dat hij of zij zich niet tot object laat maken. Maar dat gebeurt volgens Sartre voortdurend, namelijk in de blik van de ander. In die blik word ik GEOBJECTIVEERD. De ander komt mij tegen, ziet mij en KARAKTERISEERT mij. En zo krijg ik een wezen. Ik ben dan IETS, een ding, hoewel ik eigenlijk niet goed kan achterhalen wat ik ben. Er is een soort identiteit, die ik niet kan achterhalen, aan mij toegevoegd door een ander. Maar ik weet wel dat ik een object ben geworden, een EN-SOI, een "op zich" noemt Sartre het.
In dat getuige zijn, speelt (naar mijn aanvoelen) het oordelen (op zulke momenten) niet meer. Je bent simpel weg er getuige van. Is het goed ? Is het fout ? Geen idee. Of niet meteen. Ik ben me er getuige (en bewust) van. Ik ben: Aanwezig.
[ Bericht 2% gewijzigd door JustTalkLove op 23-04-2015 00:34:13 ]
Ja, die ervaring (mening) deel ik ook.quote:
[..]
Bedenk dat elke mysticus iets controversieels heeft. Want hij moet ingaan tegen wat de mensen doorgaans denken. Maar kijk met je hart. En let op de ogen, de levenslust, de humor, de stilte, de diepte van de ernst en laat voor een moment elk vooroordeel varen. Doet het je wat? Zet het je aan het denken? Voel je er wat bij?
Als je dat aan je zelf -ook al is het maar voor een seconde- kunt toegeven, dan zie je voor een moment een mysticus in al zijn puurheid.
De man uit Poona was een echte mysticus.
Er zijn er maar weinig. Dus kijk en luister goed.
Er zit enorm veel wijsheid, warmte en kracht in jouw woorden. Het is een verademing zo iemand op FOK eens tegen te mogen komen. En kijk, wat sommige mensen hier met je doen. Hoe ze over je oordelen. Hoe ze je aan hun kruis willen nagelen, zoals ze met Jezus gedaan hebben, of met Socrates (die de gifbeker kreeg).
Ik begrijp dat niet. En vind dat zo triest
Maar bon, tijd om te gaan slapen.
Tijd om terug afwezig te zijn...
Met de beste groeten,
JTL
[ Bericht 4% gewijzigd door JustTalkLove op 23-04-2015 00:36:06 ]
Daar ben ik het mee eens; de onschuld. Dat is iets moois idd.quote:
Maar diezelfde naïviteit is ook heel mooi vind ik. Omdat ze zo open staat voor de Ander, voor het leven. Het is geen gesloten kille houding. Maar een houding van liefde, vertrouwen, overgave.
Maar tegelijkertijd zijn we ook veel te lang, veel te naïef geweest door de tijd heen hier in 't westen.quote:Soms vraag ik me af, of wij mensen (in het Westen) soms niet wat te wantrouwend zijn geworden. Te sceptisch, te kil, (ver)oordelend, etc. Ik begrijp die instelling zeker. Zie maar naar het nieuws en al het slecht dat er in de wereld gebeurt. Je zou voor minder wantrouwend en bang worden Dergelijk wantrouwend oordeel is ook soms nodig, afhankelijk van de situatie, de omgeving, de groep. Alleen dienen we die knop (af en toe) ook nog eens uit te moeten kunnen zetten. Zodat we opnieuw ontvankelijk voor de Ander (het leven en ons zelf) kunnen zijn. Als die knop in de "wantrouwende" stand ergens vastgeroest geraakt, vind ik dat jammer.
we gaan nu een andere fase door.
Ik vind dit een heel interessant topic omdat jullie totaal anders in het leven staan dan ik. Jullie lijken veel na te denken over dingen (het leven) terwijl ik wat meer praktisch ingesteld ben.
Ik persoonlijk hou niet van de happy de peppi gedachte van verrijkte of welgestelde personen, als men uit de kunstmatige (aangelegde) wereld/maatschappij zou vertrekken. En zich zou terug trekken in de natuur dan pas krijg je een staat van het zelf zijn, het betekent dat je het éne moment bijvoorbeeld kan genieten dat je een hert zie rondlopen, maar als het overlevingsinstinct toeslaat je voor de keuze komt staan of om het hert te doden of zelf dood van de honger te gaan. Of ga ik mijn omgeving "de natuur" met aangeleerde kennis bewerken zodat ik meer kans heb om te overleven.
(Waarbij hier wat ik lees dat sommige zeggen nee ik kom eerst met liefde en begrip, de natuur "de omgeving" komt niet met haar liefde en begrip naar je toe. Die moet je eerst doorgronden voor dat je haar begrijp wat zij jou te bieden "positief en negatief" heeft.)
En hoe ga ik met mijn eigen ik om want als je bevindt in een omgeving waar je geen andere mensen hebt die jou beantwoorden of jou voorzien van vragen kritiek of complimenten of je liefde/hulp kunnen geven ben je echt op je omgeving en op jezelf aangewezen.
Als je dit in balans weet te houden in je zelf, zonder door te slaan dan pas weet je meer over jezelf en wat jou omgeving heeft te bieden.
(Waarbij hier wat ik lees dat sommige zeggen nee ik kom eerst met liefde en begrip, de natuur "de omgeving" komt niet met haar liefde en begrip naar je toe. Die moet je eerst doorgronden voor dat je haar begrijp wat zij jou te bieden "positief en negatief" heeft.)
En hoe ga ik met mijn eigen ik om want als je bevindt in een omgeving waar je geen andere mensen hebt die jou beantwoorden of jou voorzien van vragen kritiek of complimenten of je liefde/hulp kunnen geven ben je echt op je omgeving en op jezelf aangewezen.
Als je dit in balans weet te houden in je zelf, zonder door te slaan dan pas weet je meer over jezelf en wat jou omgeving heeft te bieden.
Hoe stout is Konijntjuh!
Het probleem met naïviteit (onschuld is een ander mooi woord hiervoor inderdaad), is dat het ook (en dus meer, gemakkelijker) kansen biedt aan andere mensen met slechte bedoelingen. En die laatste zijn er ook. We kunnen daar niet blind voor zijn.quote:
Maar tegelijkertijd zijn we ook veel te lang, veel te naïef geweest door de tijd heen hier in 't westen.
we gaan nu een andere fase door.
De cultuur van de Indianen bijvoorbeeld vond ik een heel mooie 'verlichte' cultuur. Ik zeg vond, omdat ze grotendeels verdwenen is. Door een andere 'Westerse' cultuur van de aarde geveegd. Men had hun land, hun grondstoffen, etc nodig. De zwakkere moest wijken.
Op de naïviteit (onschuld) van de ander inspelen, kan daarin een gemeen spelletje zijn. Het is een stuk ego (eigenbelang), waarbinnen je de ander dan 'iets' wijsmaken kan. Om zo misbruik van hem te kunnen maken. Daarom ook dat ik zelf niet in een permanente staat van non ego zijn, geloof. In the end, moet je nog kunnen opkomen voor jezelf. Indien nodig. Je kunnen verdedigen, tegen een oordeel of misbruik van anderen. Of bieden we zoals Jezus 'verlicht' telkens onze andere wang aan ? Laten we ons maar kruisigen door de anderen, en bij al dit verraad, bij al die haat, toch onze medemens even graag zien. Voor mezelf (ik ben niet verlicht) is dat een brug te ver.
Je kan je soms "non ego" opstellen. Maar soms ook niet. De keuze, bij wie en of ik het doe, laat ik aan mezelf over. Al blijft het vizier wel openstaan, voor wie er open mee om kan gaan.
Dit alles (die meer wantrouwende, afwachtende houding, etc) neemt niet weg, dat er onschuld (naïviteit, onwetendheid, ik geef me over, ...) in ieder van ons verborgen zit. Alleen, hoe en wanneer krijg je het nog naar boven ? Zet je die 'oordelende' IK knop uit. En geeft je terug over aan je omgeving, de Ander ?
Dat verlangen zich over te geven, leeft heel sterk in ieder van ons (denk ik). Daarvoor zijn wij mensen gemaakt. Niet ? Om ons zelf te verliezen, te smijten, te laten gaan, in iets of iemand. Zie maar naar mij hier. Hoe ik hier pagina's vol kan zitten schrijven (of lullen zo je wilt). Zin of onzin (geen idee). Maar ik ben wel aanwezig. Ik stroom. Ik drijf. Ik geef me over. Probeer daarin alvast contact te maken met de ander.
Contact (willen) maken is mooi. Echter kun je zelf nooit doorheen de weerstand van de ander breken. De ander, is wie de ander is. Zoals de ander is. Je hebt daarin van vele soorten. Net zoals er vele bloemen zijn.
Het is ergens vreemd. Beetje zoals die verlichting. Verlichting bestaat. Die gelukzalige staat van zijn is geen fabel. Geen illusie. Toch lijkt ze veelal wat ongrijpbaar soms. Een soort van ideaal. Waar je (afhankelijk van de omstandigheden) met je bewustzijn in aanwezig kan zijn. Beetje zoals een idee. Je kan een bepaald leuk idee (als gedachte) in je hoofd hebben. Bijvoorbeeld een mooie tekening (zoals Gewas die maken kan). Op dat moment is die tekening (dat idee) er nog niet. Je proeft wel de mogelijkheid. Zijn bestaansrecht. Maar het is er nog niet. Beetje zoals een zaadje. Die nog geen plant geworden is. De kiem (het idee) is wel aanwezig. Maar of dit idee verder ook 'echt' (waarheid) worden kan. Weet je nog niet. Zijn bestaansrecht is (nog) onzeker.
Je kan aan dit idee verder uiting geven (bv die tekening maken). Waardoor een idee (dat eerst enkel maar een idee was) nu ook werkelijkheid wordt. Ik aanzie verlichting ook zo een beetje. Net zoals het begrip 'weerstanden'. Weerstanden die komen (er zijn) en plots gaan (verdwijnen) in een groepje mensen.
Hebben jullie die ervaring ook al niet gehad ? Je komt een groepje mensen tegen. Brengt daarmee een aantal dagen samen door. En soms, na een aantal dagen, afhankelijk van hoe de "weerstanden" verliepen (hoe de mensen daarin op elkaar reageerden), krijg je plots een (bijna) orgastisch samenzijn. Iedereen vindt elkaar leuk. Amuseert zich met elkaar. Er is geen angst, er is geen haat, etc. Enkel nog liefde, vriendschap.En vooral veel vreugde, veel plezier (en gezelligheid) samen.
Ook dat 'dergelijk samen zijn' (is als idee) mogelijk.
Misschien is dit laatste wel een verwijt dat we door de 'verlichting' sceptici hier in onze schoenen krijgen geschoven ? Het is hen allemaal teveel praat voor de raap, te wollig, te weinig praktisch, te zeemzoeterig. Men houdt daar niet van. Men wilt keiharde feiten. De meer praktische kant van de zaak zien. En gelooft daar eigenlijk ook niet echt in. In dergelijke ideeën (dat 'verlichting' gedachtegoed).
Ik begrijp dat scepticisme zeker. Ben zelf soms ook heel sceptisch. Echter is het mijn ervaring niet. Die andere momenten bestaan ook. Weerstanden kunnen verdwijnen. Tussen mensen onderling. Binnenin een groep. Tussen meerdere groepen, etc. Dergelijke ideeën kunnen zeker een fabel (illusie) zijn. Maar ook soms niet. Die andere kant van het spectrum bestaat ook.
Misschien kunnen we een goeroe ergens omschrijven, als een soort 'meester' die door je weerstand heen breken kan, maar dan wel vanuit liefde (niet vanuit haat). En dit uiteindelijke breken, doe JIJ zelf (er is niemand anders, die jou daarin 'breken' kan).
Heel lang geleden, ben ik ook (doorheen een weerstand) gebroken geweest. En ik brak die zelf. Het was een barst (die interessante scheur, zoals Dirk De Wachter ze omschrijft). Maar een scheur vanuit en in liefde. Het enige wat me op dat moment overviel (en ik herinner me het nog zeer levendig, alsof het gisteren was) was een staat van LIEFDE. Van pure, zuivere (bijna onvoorwaardelijke) liefde.
Die voorwaarde (laten we het wantrouwen noemen) was gebroken. Wantrouwen meegegeven vanuit mijn opvoeding ? Of mezelf in de geest aangepraat (geconditioneerd). Geen idee. Toen dit wantrouwen 'plots' brak, kwam er liefde in de plaats terecht. Een gevoel van liefde, die op dat moment zo TOTAAL was (zo open bloeide). Ik kon niets anders meer dan die liefde in mezelf te laten stromen. Die energie vrij te laten. Ik hiel dat (rationeel of op welke manier ook) niet meer tegen. In zekere zin, was ik toen veranderd. Een ander mens geworden. Het was, zoals het toen, moest zijn: LIEFDE
Die liefde, is wat ik zelf zo mooi vind aan het leven. Aan dit leven, het leven dat we allen delen. Ze zit soms wat dieper verborgen, komt niet meteen om de hoek piepen, maar als ze is er. Aanwezig is. In en bij veel mensen. Als dergelijke liefde (die energie) op kan stromen, zichzelf meer vrijmaken, uit de stront, de mogelijke haat (het onbegrip) van anderen, die schaduw kan treken, dan krijg je iets heel moois om te zien. Iets heel moois om te bewonderen. Te ervaren. Ik draag die momenten allemaal in mijn hart. De plaats waar ze thuis horen.
Ieder van jullie, heeft ergens wel al zulke ervaringen van liefde of vriendschap gehad, denk ik ?
Ervaringen van een liefdevol "aanwezig" en "samen" zijn. Volgens mij, moeten zulke ervaringen ook op een forum kunnen ontstaan. Tussen mens. Of Niet ? Is dit een te idealistische gedachte van me ? Ik denk het niet. Ik geloof van niet...
Laat de zwijntjes hier maar knorren en de schaapjes blaten en de koeitjes loeien, de vogeltjes zingen. Allemaal samen in deze gezellige leuke kinder boerderij. Een boerderij waar we terug onze onschuld (oorspronkelijke naïviteit, toegankelijkheid) kunnen ervaren. Voorbij ons ego, voorbij onze pijn.
Enfin, ik ben soms teveel van een dromer, zeker ? I know...
Soms worden die dromen werkelijkheid. Soms niet.
[ Bericht 1% gewijzigd door JustTalkLove op 23-04-2015 11:06:00 ]
Dank je, Gewas.quote:
Ik vind je berichten mooi om te lezen, JustTalkLove.
Bedankt allemaal voor jullie mooie bijdragen aan dit topic. Sorry, als ik niet op iedereen heb kunnen reageren. Ik zit meer op https://www.facebook.com/groups/JanErmelo/ en reageer daar wat meer direct op posts en discussies.
Ik zal dat ook wat meer hier proberen te doen (maar, zoals gezegd, zit dus meer op FB).
Cheers,
Mystikos
Ik zal dat ook wat meer hier proberen te doen (maar, zoals gezegd, zit dus meer op FB).
Cheers,
Mystikos
Hallo Jan. Ik kom ook uit Ermelo. Geef je ook spirituele les?quote:
Bedankt allemaal voor jullie mooie bijdragen aan dit topic. Sorry, als ik niet op iedereen heb kunnen reageren. Ik zit meer op https://www.facebook.com/groups/JanErmelo/ en reageer daar wat meer direct op posts en discussies.
Ik zal dat ook wat meer hier proberen te doen (maar, zoals gezegd, zit dus meer op FB).
Cheers,
Mystikos
Je kan onderscheid maken tussen 'piek-ervaringen' en 'plateau-ervaringen' in spiritualiteit. Piek-ervaringen treden vaak op na een plotselinge spirituele ontwaking en zijn hevig, maar helaas ook van korte duur. Veel mensen ervaren ze wanneer ze pas begonnen zijn met meditatie. Je ziet een helder, mooi licht. Je hoort de meest prachtige klanken. Je voelt je doorstroomd met warmte en liefde. Er zijn ervaringen van een-wording met alles en iedereen.
Helaas zijn deze ervaringen, zoals zoveel ervaringen: hevig, verwarrend en van korte duur. De meeste van deze piekervaringen worden ervaren op momenten van opwinding, een teken dat ze veroorzaakt worden door de opwindingskant van ons zenuwgestel (de zgn sympathische tak). Je kunt ook piek-ervaringen krijgen bij sport beoefening, bij dans en muziek, bij gevaar etc. In alle situaties waar sprake is van opwinding. En omdat je je in het begin heel opgewonden kan voelen na meditatie, kun je dus ook in dat soort situaties piek-ervaringen krijgen.
Plateau-ervaringen hebben vaak dezelfde karakteristieken (diep gevoel van geluk, warmte, liefde, 'het Licht zien' etc.). Maar worden niet ervaren bij opwinding maar juist in een hele diepe en redelijk permanente toestand van ontspanning. Je hebt pas plateau-ervaringen als je meditaties uitgestabiliseerd zijn en je zenuwstelsel tot hele diepe rust is gekomen. Dit soort ervaringen worden veroorzaakt door de rustgevende tak van je zenuwstelsel (de parasympathische tak). Dit zijn de echte verlichtingservaringen.
Kortweg gezegd is dit het verschil tussen ontwakening en realisatie. De eerste ervaringen heb je in het begin van je spirituele proces. De laatste heb je aan het eind.
Helaas zijn deze ervaringen, zoals zoveel ervaringen: hevig, verwarrend en van korte duur. De meeste van deze piekervaringen worden ervaren op momenten van opwinding, een teken dat ze veroorzaakt worden door de opwindingskant van ons zenuwgestel (de zgn sympathische tak). Je kunt ook piek-ervaringen krijgen bij sport beoefening, bij dans en muziek, bij gevaar etc. In alle situaties waar sprake is van opwinding. En omdat je je in het begin heel opgewonden kan voelen na meditatie, kun je dus ook in dat soort situaties piek-ervaringen krijgen.
Plateau-ervaringen hebben vaak dezelfde karakteristieken (diep gevoel van geluk, warmte, liefde, 'het Licht zien' etc.). Maar worden niet ervaren bij opwinding maar juist in een hele diepe en redelijk permanente toestand van ontspanning. Je hebt pas plateau-ervaringen als je meditaties uitgestabiliseerd zijn en je zenuwstelsel tot hele diepe rust is gekomen. Dit soort ervaringen worden veroorzaakt door de rustgevende tak van je zenuwstelsel (de parasympathische tak). Dit zijn de echte verlichtingservaringen.
Kortweg gezegd is dit het verschil tussen ontwakening en realisatie. De eerste ervaringen heb je in het begin van je spirituele proces. De laatste heb je aan het eind.
Meditatie is een techniek van transcenderen waardoor je in een vierde bewustzijnstoestand komt (de trance toestand van samadhi). Een dergelijke toestand is volkomen anders dan elke bewustzijnstoestand die je tot nu toe kent.
Samadhi werkt zeer reinigend voor je zenuwgestel en is daarom -nog beter dan diepe slaap- het middel om tot verlichting te geraken. Het is een roestoestand van volkomen bliss en gelukzaligheid. Het lukt niet om in samadhi te komen na een paar keer mediteren. Voor sommigen vergt het maanden oefening, voor anderen jaren, afhankelijk van de toestand van je zenuwgestel. Het vergt al je aandacht en al je ernst voordat je lichaam die oertoestand weet te herpakken. Het is net zo moeilijk als dat het zeldzaam is. En toch is het de ware toestand van je ware Zelf (nml. satchitananda = werkelijkheid, bewustzijn en gelukzaligheid). En daarmee is het het allermakkelijkste om te bereiken.
Op oude filmpjes van Ramana Maharshi zie je dat hij in samadhi is (zijn lichaam vertoont lichte schokjes en zijn ogen staan extatisch). Iemand die samadhi ervaren heeft herkent het meteen.
Het is de verlichting van de mystici.
Samadhi werkt zeer reinigend voor je zenuwgestel en is daarom -nog beter dan diepe slaap- het middel om tot verlichting te geraken. Het is een roestoestand van volkomen bliss en gelukzaligheid. Het lukt niet om in samadhi te komen na een paar keer mediteren. Voor sommigen vergt het maanden oefening, voor anderen jaren, afhankelijk van de toestand van je zenuwgestel. Het vergt al je aandacht en al je ernst voordat je lichaam die oertoestand weet te herpakken. Het is net zo moeilijk als dat het zeldzaam is. En toch is het de ware toestand van je ware Zelf (nml. satchitananda = werkelijkheid, bewustzijn en gelukzaligheid). En daarmee is het het allermakkelijkste om te bereiken.
Op oude filmpjes van Ramana Maharshi zie je dat hij in samadhi is (zijn lichaam vertoont lichte schokjes en zijn ogen staan extatisch). Iemand die samadhi ervaren heeft herkent het meteen.
Het is de verlichting van de mystici.
Je tekst doet me denken aan Osho (de enige verlichte die ik ken, al zijn er zeker nog, maar inderdaad ze zijn zeldzaam). Die man (Osho) straalde iets uit. Als waarnemer is het heel moeilijk dit te kunnen duiden voor je zelf. Te kunnen begrijpen in jezelf. Maar er is iets anders. Iets 'veranderd'.
Alleen al de manier waarop Osho sprak. De stilte tussen zijn woorden. Het leek wel (bij momenten) of hij niet meer van deze (onze) wereld was. Hoewel hij daarin zeker nog aanwezig was. En nu (via zijn boeken) nog is.
Je zenuwgestel in dergelijke toestand via meditatie te krijgen, lijkt me een mooie uitdaging. Verlichting is in die zin bekeken, naar mijn gevoel, een innerlijke reis naar binnen. Naar die ontspannen staat van zijn.
Die gelukzalige staat van zijn, zou ik zelf ook als een staat van Non Dualiteit omschrijven. Een staat van heel bewust aanwezig zijn, geen denken over.
Echter dat laatste is moeilijk (zoals ik eerder aangaf). Er wordt zoveel gedacht in onze wereld. Wij Westerlingen leven veelal van al die onrust. Al die honger naar nieuws (zie ook de media). Naar prikkels van buiten. Niet zozeer een groei naar binnen.
Alleen al de manier waarop Osho sprak. De stilte tussen zijn woorden. Het leek wel (bij momenten) of hij niet meer van deze (onze) wereld was. Hoewel hij daarin zeker nog aanwezig was. En nu (via zijn boeken) nog is.
Je zenuwgestel in dergelijke toestand via meditatie te krijgen, lijkt me een mooie uitdaging. Verlichting is in die zin bekeken, naar mijn gevoel, een innerlijke reis naar binnen. Naar die ontspannen staat van zijn.
Die gelukzalige staat van zijn, zou ik zelf ook als een staat van Non Dualiteit omschrijven. Een staat van heel bewust aanwezig zijn, geen denken over.
Echter dat laatste is moeilijk (zoals ik eerder aangaf). Er wordt zoveel gedacht in onze wereld. Wij Westerlingen leven veelal van al die onrust. Al die honger naar nieuws (zie ook de media). Naar prikkels van buiten. Niet zozeer een groei naar binnen.
