R&P Relaties & Psychologie
Heb je relatieproblemen, of zit je in een diep psychologisch gat? Stort hier je hart uit, en heb steun aan de reacties van anderen.
De 'Oosterse' vraag die ik hierbij zou opwerpen is. Wat versta je onder 'ego' ? Is het woord ego hetzelfde voor je als 'ik' ? En wat is 'ik' ? Je intelligentie ? Je gevoel ? Je hormonen ?quote:Op woensdag 29 april 2015 10:04 schreef brojo het volgende:
Zolang we leven zullen we het begrip 'verlichting' terug voeren aan het ego. Buiten het ego om kun je geen 'nu/hier/in het moment' beleving hebben.
Het "getuige" gewaar zijn (alias verlichting ?) staat daar voor mij ergens allemaal buiten. Buiten het ego (wat ik beschouw als weerstanden, angsten, vanuit ons denken, al klopt die vergelijking niet helemaal), buiten je intelligentie, buiten je gevoelens, buiten je hormonen, etc.
Het is die diepe kern.
Van (een gelukzalige staat van) zijn.
Hierin volg ik je niet goed. Misschien leun je daarin dichter aan, bij Gray zijn visie en betekenis ?quote:
Door een dieper inzicht te ontwikkelen hopen we daardoor het ego zover mogelijk, te ontstijgen. Zolang we nog in stabiliteit/voorspoed leven is dit echter niet mogelijk, vandaar de uitdrukking 'door het oog van de storm'. Volgens mij weet je pas dat je 'verlicht' bent op het moment dat je de laatste adem uitblaast en beseft dat alles een eind heeft, 'Is dit de essentie van het leven? Heb ik er naar geleefd?'
Ontstijgen betekent voor mij ergens 'loslaten'. Hechting loslaten, verlangens loslaten. In zekere zin jezelf (en alles om je heen) loslaten. Zodat je in de kern (de leegte) kan binnen treden. Een leegte die niet leeg (eenzaam) is, maar heel vol. In die leegte is het "ego" verdwenen. Waarbij het woord ego dan staat voor 'hechting, verlangens, angst, weerstand, etc'.
Op zulke momenten, "ben je er" en "ben je er ook niet meer" (moeilijk om uit te drukken).
Het is een soort van dualiteit in je, die verdwijnt. Een opgaan in.
Met je zelf ontwikkelen, heeft dit voor mij niet zoveel te maken. Gezien je 'zelf' er dat moment niet meer is. Het is een zelf in vrede, in liefde. In een ontspannen (innerlijke gelukzalige) staat van zijn. Tuurlijk is er nog een bewust-zijn (getuige zijn) van dit alles. Maar ik noem dat geen 'zelf' meer.
Een woordje zoals 'ik' en 'ego' hebben daarin meerdere betekenissen. Kunnen daarin meerdere betekenissen hebben.
Kijk bv naar Jean Paul Sartre, die filosoof. Als je zijn concept toepast. Krijg je ergens met twee 'ik''n te maken. En ik die een bepaalde identiteit (persoonlijkheid) heeft. Iets solide "vast". Een bepaalde intelligentie, een bepaald gevoel, een bepaald dit of dat. En een 'ik' die daar buiten staat. Dat lege (onbepaalde) bewustzijn, zoals Sartre het noemt. Ik beschouw Sartre zijn definitie van dit bewustzijn (als een ongrijpbaar mysterieus iets, dat ons perspectief mogelijk maakt) als het GETUIGE zijn (in de Oosterse filosofie). Het één kun je benoemen, het andere niet. Het één kun je "ontwikkelen", het andere niet.
Waarom kun je dit niet aannemen ? Vanwaar die gedachte ? Vanuit je ego ?quote:
Ik kan niet simpelweg aannemen dat ik verlicht ben door even stil te staan en in het moment te leven. Dus ja, ik blijf me verder ontwikkelen, ik wil weten dat ik er alles aan heb gedaan in hoeverre dat mogelijk is.
Vanwaar die weerstand ? Sta eens stil bij deze vragen...
Je zelf verder willen ontwikkelen, daar kan niets op tegen zijn, vind ik zelf. Zeker niet, als we daardoor een beter 'aangenaam' en liefdevol mens kunnen worden.
Ik begrijp niet zo goed waarom mensen verlichting zoeken. Het is dan ook een mooie paradox, want zolang je zoekt zal je niet vinden, je zal al je verlangen af moeten werpen om verlichting te vinden.
Zie ook dat mensen zich er iets heel fijns en positiefs bij voorstellen, maar ook dat is verlangen, dat zal je ook los moeten laten om verlichting te bereiken.
Je begint je pad met balans verkrijgen, je accepteert dat negatieve gevoelens bestaan en laat ze los. Maar wil je door naar verlichting dan moet je ook het positieve loslaten tot je gewoon niet meer bestaat. Je niets bent waardoor je alles bent.
Er is geen binding, dus ook geen extase, je fijn voelen, je verbazen, geen waarneming meer, gewoon helemaal niets.
Het is het absolute einde(dat wil zeggen, als je sterft terwijl je verlicht bent).
Naar mijn mening hebben vele mensen er teveel een kusje kroel beeld van, alsof je de fijnste trip van je leven mee gaat maken. Maar als je nog ervaart, voelt, wil, verlangt dan is er geen verlichting.
Men vergeet te snel dat dat dus ook gaat over al het positieve. Dat is het doel, dat is de sleutel tot verlichting.
In het beginstuk is dat minder duidelijk omdat je begint met het negatieve en dat kan heel veel voor een persoon, voor de "ik" betekenen. Het leven wordt er zeer zeker mooier van. Maar zoals gezegd moet je ook daaraan voorbij als je verlicht wil raken.
Zie ook dat mensen zich er iets heel fijns en positiefs bij voorstellen, maar ook dat is verlangen, dat zal je ook los moeten laten om verlichting te bereiken.
Je begint je pad met balans verkrijgen, je accepteert dat negatieve gevoelens bestaan en laat ze los. Maar wil je door naar verlichting dan moet je ook het positieve loslaten tot je gewoon niet meer bestaat. Je niets bent waardoor je alles bent.
Er is geen binding, dus ook geen extase, je fijn voelen, je verbazen, geen waarneming meer, gewoon helemaal niets.
Het is het absolute einde(dat wil zeggen, als je sterft terwijl je verlicht bent).
Naar mijn mening hebben vele mensen er teveel een kusje kroel beeld van, alsof je de fijnste trip van je leven mee gaat maken. Maar als je nog ervaart, voelt, wil, verlangt dan is er geen verlichting.
Men vergeet te snel dat dat dus ook gaat over al het positieve. Dat is het doel, dat is de sleutel tot verlichting.
In het beginstuk is dat minder duidelijk omdat je begint met het negatieve en dat kan heel veel voor een persoon, voor de "ik" betekenen. Het leven wordt er zeer zeker mooier van. Maar zoals gezegd moet je ook daaraan voorbij als je verlicht wil raken.
Als je altijd doet wat je altijd deed zul je altijd krijgen wat je altijd kreeg.
Voor mij is het ego alle verlangens, gedachten, gevoelens en emoties. De effecten van het menselijk verstand dus. De 'observer'status is maar van korte duur en de gelukzalige staat van zijn die je telkens beschrijft is 1 van de effecten die door het ego gefilterd wordt, gevoelens en emoties.quote:Op woensdag 29 april 2015 10:27 schreef JustTalkLove het volgende:
[..]
De 'Oosterse' vraag die ik hierbij zou opwerpen is. Wat versta je onder 'ego' ? Is het woord ego hetzelfde voor je als 'ik' ? En wat is 'ik' ? Je intelligentie ? Je gevoel ? Je hormonen ?
Het "getuige" gewaar zijn (alias verlichting ?) staat daar voor mij ergens allemaal buiten. Buiten het ego (wat ik beschouw als weerstanden, angsten, vanuit ons denken, al klopt die vergelijking niet helemaal), buiten je intelligentie, buiten je gevoelens, buiten je hormonen, etc.
Het is die diepe kern.
Van (een gelukzalige staat van) zijn.
Bewustzijn zie ik meer als de connectie tussen jou en alles dat bestaat, niet 'bewustzijn' als in datgene wat is gebaseerd op je gevoelens. Dat 'ongrijpbare' dus.
Eens, maar toch hecht je jezelf blijkbaar aan die gelukzalige staat.quote:[..]
Ontstijgen betekent voor mij ergens 'loslaten'. Hechting loslaten, verlangens loslaten. In zekere zin jezelf (en alles om je heen) loslaten. Zodat je in de kern (de leegte) kan binnen treden. Een leegte die niet leeg (eenzaam) is, maar heel vol. In die leegte is het "ego" verdwenen. Waarbij het woord ego dan staat voor 'hechting, verlangens, angst, weerstand, etc'.
Ik ervaar dit ook, maar het is tijdelijk. En is dus geen verlichting wat mij betreft. Je valt toch wel weer in je oude patroon, door te zeggen dat de oude 'jij' niet meer bestaat, ben je niet eerlijk met jezelf.quote:Op zulke momenten, "ben je er" en "ben je er ook niet meer" (moeilijk om uit te drukken).
Het is een soort van dualiteit in je, die verdwijnt. Een opgaan in.
Je leeft nog, dus je zelf is er nog steeds. Datgene wat je 'zelf' noemt wordt namelijk ook gefilterd door het ego, niet direct, maar geleidelijk.quote:Met je zelf ontwikkelen, heeft dit voor mij niet zoveel te maken. Gezien je 'zelf' er dat moment niet meer is. Het is een zelf in vrede, in liefde. In een ontspannen (innerlijke gelukzalige) staat van zijn. Tuurlijk is er nog een bewust-zijn (getuige zijn) van dit alles. Maar ik noem dat geen 'zelf' meer.
Maar met het één zul je toch moeten werken, want het gaat niet weg.quote:Een woordje zoals 'ik' en 'ego' hebben daarin meerdere betekenissen. Kunnen daarin meerdere betekenissen hebben.
Kijk bv naar Jean Paul Sartre, die filosoof. Als je zijn concept toepast. Krijg je ergens met twee 'ik''n te maken. En ik die een bepaalde identiteit (persoonlijkheid) heeft. Iets solide "vast". Een bepaalde intelligentie, een bepaald gevoel, een bepaald dit of dat. En een 'ik' die daar buiten staat. Dat lege (onbepaalde) bewustzijn, zoals Sartre het noemt. Ik beschouw Sartre zijn definitie van dit bewustzijn (als een ongrijpbaar mysterieus iets, dat ons perspectief mogelijk maakt) als het GETUIGE zijn (in de Oosterse filosofie). Het één kun je benoemen, het andere niet. Het één kun je "ontwikkelen", het andere niet.
Geen weerstand, alleen wil ik eerlijk zijn naar mezelf toe. Die staat is maar van korte duur, zodra er iets opdoet sta je weer met beide benen op de grond. Je zult er mee moeten leren werken. Want als je het 'zijn' accepteert zonder er ook maar iets mee te doen in de praktijk, is het niet eens de moeite om het na te jagen.quote:[..]
Waarom kun je dit niet aannemen ? Vanwaar die gedachte ? Vanuit je ego ?
Vanwaar die weerstand ? Sta eens stil bij deze vragen...
Je zelf verder willen ontwikkelen, daar kan niets op tegen zijn, vind ik zelf. Zeker niet, als we daardoor een beter 'aangenaam' en liefdevol mens kunnen worden.
Dat is de beste beschrijving die ik hier gelezen hebquote:
Ik begrijp niet zo goed waarom mensen verlichting zoeken. Het is dan ook een mooie paradox, want zolang je zoekt zal je niet vinden, je zal al je verlangen af moeten werpen om verlichting te vinden.
Zie ook dat mensen zich er iets heel fijns en positiefs bij voorstellen, maar ook dat is verlangen, dat zal je ook los moeten laten om verlichting te bereiken.
Je begint je pad met balans verkrijgen, je accepteert dat negatieve gevoelens bestaan en laat ze los. Maar wil je door naar verlichting dan moet je ook het positieve loslaten tot je gewoon niet meer bestaat. Je niets bent waardoor je alles bent.
Er is geen binding, dus ook geen extase, je fijn voelen, je verbazen, geen waarneming meer, gewoon helemaal niets.
Het is het absolute einde(dat wil zeggen, als je sterft terwijl je verlicht bent).
Naar mijn mening hebben vele mensen er teveel een kusje kroel beeld van, alsof je de fijnste trip van je leven mee gaat maken. Maar als je nog ervaart, voelt, wil, verlangt dan is er geen verlichting.
Men vergeet te snel dat dat dus ook gaat over al het positieve. Dat is het doel, dat is de sleutel tot verlichting.
In het beginstuk is dat minder duidelijk omdat je begint met het negatieve en dat kan heel veel voor een persoon, voor de "ik" betekenen. Het leven wordt er zeer zeker mooier van. Maar zoals gezegd moet je ook daaraan voorbij als je verlicht wil raken.
Ik denk dat het de ultieme uitdaging is voor sommige mensen, wat dan zelf weer een paradox is.quote:Ik begrijp niet zo goed waarom mensen verlichting zoeken.
Ik hecht me er niet aan. Wel schrijf ik er graag over, als ik ze voel, hoe ik ze voel, etc.quote:
Eens, maar toch hecht je jezelf blijkbaar aan die gelukzalige staat.
Voetnoot: "Flow" is voor mij ook die gelukzalige staat van zijn.
Ben ik volledig met je eens.quote:
Ik ervaar dit ook, maar het is tijdelijk. En is dus geen verlichting wat mij betreft. Je valt toch wel weer in je oude patroon, door te zeggen dat de oude 'jij' niet meer bestaat, ben je niet eerlijk met jezelf.
Daarom ook dat ik soms spreek van "tijdelijk" ego en non ego. Zo kun je bv iets ego (verlangen) voelen. Maar hoef je naar dat ego (verlangen) ook niet te handelen. Je kan dat 'ego gevoel' 'non ego' laten gaan. Aan ieder mens daarin de keuze, hoe, wanneer en wat.
Nee, beide (het onbepaalde-getuige-ik, versus bepaalde-identiteits-ik) bestaan.quote:
Maar met het één zul je toch moeten werken, want het gaat niet weg.
Dat klopt.
Die eerlijkheid siert je. En ja, ik deel je visie. Mits training (bepaald milieu, toewijding, etc) kun je dergelijke staat langere duur ervaren. Maar dat (die inspanning) moet je ervoor over hebben. En dat laatste hoeft niet. Plus is ook niet altijd mogelijk.quote:
Geen weerstand, alleen wil ik eerlijk zijn naar mezelf toe. Die staat is maar van korte duur, zodra er iets opdoet sta je weer met beide benen op de grond. Je zult er mee moeten leren werken. Want als je het 'zijn' accepteert zonder er ook maar iets mee te doen in de praktijk, is het niet eens de moeite om het na te jagen.
Je bent meer dan jezelf alleen.
Er is nog altijd de "omgeving" (waarin je leeft).
Het woordje paradox (dat Erodome in het debat binnenbracht) is voor mij zeker op zijn plaats. Verlichting lijkt me iets paradoxaal. Net zoals geluk ergens. Het moment dat je het denkt te hebben (of kennen of voelen) is het iets later terug weg.quote:
Ik denk dat het de ultieme uitdaging is voor sommige mensen, wat dan zelf weer een paradox is.
Dat klinkt eigenlijk best wel negatief of zo op een of andere manier voor mij. Alsof jezelf geestelijk dood maken het ultieme streven van verlichting is. Niet echt een 'happy ending' of zo, wat je verwacht en onbewust waarschijnlijk toch op een of andere manier najaagt: het einde van je lijden, de verlichting van je bagage, en wat overblijft: het eeuwige, ultieme geluk.quote:
Ik begrijp niet zo goed waarom mensen verlichting zoeken. Het is dan ook een mooie paradox, want zolang je zoekt zal je niet vinden, je zal al je verlangen af moeten werpen om verlichting te vinden.
Zie ook dat mensen zich er iets heel fijns en positiefs bij voorstellen, maar ook dat is verlangen, dat zal je ook los moeten laten om verlichting te bereiken.
Je begint je pad met balans verkrijgen, je accepteert dat negatieve gevoelens bestaan en laat ze los. Maar wil je door naar verlichting dan moet je ook het positieve loslaten tot je gewoon niet meer bestaat. Je niets bent waardoor je alles bent.
Er is geen binding, dus ook geen extase, je fijn voelen, je verbazen, geen waarneming meer, gewoon helemaal niets.
Het is het absolute einde(dat wil zeggen, als je sterft terwijl je verlicht bent).
Naar mijn mening hebben vele mensen er teveel een kusje kroel beeld van, alsof je de fijnste trip van je leven mee gaat maken. Maar als je nog ervaart, voelt, wil, verlangt dan is er geen verlichting.
Men vergeet te snel dat dat dus ook gaat over al het positieve. Dat is het doel, dat is de sleutel tot verlichting.
In het beginstuk is dat minder duidelijk omdat je begint met het negatieve en dat kan heel veel voor een persoon, voor de "ik" betekenen. Het leven wordt er zeer zeker mooier van. Maar zoals gezegd moet je ook daaraan voorbij als je verlicht wil raken.
Ik heb toch bij verlichting meer het idee van de hemel bereiken. Alleen dan niet na één leven en omdat je goed de dogmatische religieuze regeltjes hebt nageleefd van een of andere religie. Maar gewoon de hemel als iets dat je kunt bereiken; het einde van je ego, en het samensmelten van je ziel met het goddelijke... Zo zie ik verlichting eigenlijk meer. Dat je een soort oplost in de eeuwigheid (met niet een eeuwigheid als in 'leegte', maar juist een eeuwigheid van bruisende goddelijke energie)... Ja, dat houdt dan inderdaad wel in dat 'jij' ophoudt te bestaan. Maar tegelijkertijd is het ook een eenwording; het einde van je 'afgescheiden toestand' en deel worden van de goddelijke kolkende oersoep, of zo
Het idee dat jij beschrijft komt meer op mij over als verdwijnen in het niets; het reïncarneren stopt, en daarmee ook de ziel *poef, weg!*
Dat trekt me dan weer totaal niet aan om naar te streven eigenlijk... het impliceert ook dat het hoogst haalbare is, om aan iets te ontsnappen dat uiteindelijk toch alleen maar kut is, want je kunt blijkbaar het beste dus maar gewoon geheel verdwijnen
Dan wil ik denk ik toch nog liever in de kosmologische hiërarchie stijgen hierna en nog even reïncarneren als een godheid, in samsara
In de kosmologische hiërarchie opklimmen, als een godheid incarneren, wat een lekkernij voor je egoquote:
Dan wil ik denk ik toch nog liever in de kosmologische hiërarchie stijgen hierna en nog even reïncarneren als een godheid, in samsara
En dat is precies wat je moet 'ontwikkelen'.quote:
Daarom ook dat ik soms spreek van "tijdelijk" ego en non ego. Zo kun je bv iets ego (verlangen) voelen. Maar hoef je naar dat ego (verlangen) ook niet te handelen. Je kan dat 'ego gevoel' 'non ego' laten gaan. Aan ieder mens daarin de keuze, hoe, wanneer en wat.
Akkoord.quote:
En dat is precies wat je moet 'ontwikkelen'.
Echter, het moment dat je dit "weet", wat valt daar nog verder aan te 'ontwikkelen' ? Ik denk dat je, in dat geval, er zo goed als mogelijk moet trachten naar te handelen.
Mensen zoeken verlichting omdat ze denken dat dan al hun problemen over zullen zijn, dat anderen ze zullen aanbidden en ze zich altijd kunnen voelen alsof ze in de flow van wat M zitten. Vooral denken, denk ik dan. Zodra je ontdekt dat het niet werkt, dan zullen de meesten zich afwenden, en ander probeert z'n woorden zo te draaien dat ie zichzelf wijsmaakt goed bezig te zijn. Een enkeling wordt goeroe en gaat mensen mooie doch lege teksten aansmeren.quote:
Ik begrijp niet zo goed waarom mensen verlichting zoeken. Het is dan ook een mooie paradox, want zolang je zoekt zal je niet vinden, je zal al je verlangen af moeten werpen om verlichting te vinden.
Zie ook dat mensen zich er iets heel fijns en positiefs bij voorstellen, maar ook dat is verlangen, dat zal je ook los moeten laten om verlichting te bereiken.
Je begint je pad met balans verkrijgen, je accepteert dat negatieve gevoelens bestaan en laat ze los. Maar wil je door naar verlichting dan moet je ook het positieve loslaten tot je gewoon niet meer bestaat. Je niets bent waardoor je alles bent.
Er is geen binding, dus ook geen extase, je fijn voelen, je verbazen, geen waarneming meer, gewoon helemaal niets.
Het is het absolute einde(dat wil zeggen, als je sterft terwijl je verlicht bent).
Naar mijn mening hebben vele mensen er teveel een kusje kroel beeld van, alsof je de fijnste trip van je leven mee gaat maken. Maar als je nog ervaart, voelt, wil, verlangt dan is er geen verlichting.
Men vergeet te snel dat dat dus ook gaat over al het positieve. Dat is het doel, dat is de sleutel tot verlichting.
In het beginstuk is dat minder duidelijk omdat je begint met het negatieve en dat kan heel veel voor een persoon, voor de "ik" betekenen. Het leven wordt er zeer zeker mooier van. Maar zoals gezegd moet je ook daaraan voorbij als je verlicht wil raken.
Ik denk dat je van die figuren die denken alleen maar liefde te praten niet kan voorkomen. Het is het vetrandje bij de kipfilet; wegsnijden of lekker laten zitten.
Overigens is dat verlangen naar verlichting zelf doorgaans het laatste dat zoekenden moet laten vallen.
En dat ligt dan weer aan je persoonlijkheid en uiteraard aan je omgeving. Als je van nature altruïstisch en rustig bent valt er inderdaad weinig te ontwikkelen.quote:
[..]
Akkoord.
Echter, het moment dat je dit "weet", wat valt daar nog verder aan te 'ontwikkelen' ? Ik denk dat je, in dat geval, er zo goed als mogelijk moet trachten naar te handelen.
Dus het middenpad is het besef dat er eigenlijk geen middenweg is? Ja, je moet het leven als de waarheid, maar er niet meer over denken?quote:Op woensdag 29 april 2015 13:09 schreef Gray het volgende:
[..]
Mensen zoeken verlichting omdat ze denken dat dan al hun problemen over zullen zijn, dat anderen ze zullen aanbidden en ze zich altijd kunnen voelen alsof ze in de flow van wat M zitten. Vooral denken, denk ik dan. Zodra je ontdekt dat het niet werkt, dan zullen de meesten zich afwenden, en ander probeert z'n woorden zo te draaien dat ie zichzelf wijsmaakt goed bezig te zijn. Een enkeling wordt goeroe en gaat mensen mooie doch lege teksten aansmeren.
Ik denk dat je van die figuren die denken alleen maar liefde te praten niet kan voorkomen. Het is het vetrandje bij de kipfilet; wegsnijden of lekker laten zitten.
Overigens is dat verlangen naar verlichting zelf doorgaans het laatste dat zoekenden moet laten vallen.
Goede opmerking. Misschien dat een "teveel ontwikkeld" zelf je daarin meer (en gemakkelijker) kan tegenwerken (?)quote:
En dat ligt dan weer aan je persoonlijkheid en uiteraard aan je omgeving. Als je van nature altruïstisch en rustig bent valt er inderdaad weinig te ontwikkelen.
Paar dagen terug, lag ik in de zon, een boekje van Osho te lezen. Zalig om die man zijn woorden (zijn liefde) te proeven. Daarin stond het idee van "de kameel", "de leeuw" en "het kind".
Ik vat het kort (in mijn eigen woorden) even samen:
- De kameel verkeert in een staat van "opnemen" (water, voedsel, etc.). De kameel zegt niet nee. Vergelijk het met een foetus in de baarmoeder. De kameel is braaf, lam. Een andere vergelijking die hier gemaakt werd, was met de "larve". Een kameel is als een larve. Ze beweeg niet. Ze wordt gevoed en voedt zich.
- De leeuw verkeert in een staat van revolutie. De leeuw zegt nee. De leeuw komt op (voor zichzelf). De leeuw is op zoek naar vrijheid. Vrijheid van. Weg van die verzorgers, weg van dit of dat. De leeuw beweegt. In de vergelijking met de "larve", de larve wordt een "rups". En die rups beweegt. Maar enkel horizontaal. De rups kan enkel kruipen (niet verticaal vliegen).
- Tot slot "Het kind" is de rebel. Degene die zijn vrijheid van (de anderen) ingevuld heeft met een vrijheid om. Ik ben vrij om bv creatief te zijn (te schilderen, te tekenen, te dansen, te schrijven, etc). Het kind is in vergelijking met de "rups" een vlinder geworden. En vliegt omhoog. De wereld in.
De begrippen 'kameel', 'leeuw' en 'kind' zouden ergens van Nietsche komen. Geen idee of dit klopt. Doet ook niet zoveel ter zake hier.
Waarom vertel ik je dit ?
Omdat een "kameel" (altruïst) die geen nee kan zeggen, maar een kameel blijft. Akkoord er zit 'non ego' in, maar geen 'ego' (ik). In welke zin heeft zijn altruïsme echt betekenis ? (wat niet wegneemt dat zijn altruïsme heel mooi kan zijn, daar niet van).
Een leeuw die enkel maar Nee (een HATE YOU SHOW) kan brullen, zit vast in zijn ego (en "nee" zijn). In gescheidenheid, verdeeldheid. In die revolutie. Waar is de liefde (het stromende) naar toe ? Binnen al dat scepticisme. Al dat zich verzetten tegen.
Terwijl het kind. Het kind kan ja en nee zeggen. Zijn NEE heeft betekenis. Net als zijn JA. Hoe dieper een NEE gaan kan, hoe dieper de JA aan betekenis wint. Het kind kan zich ego, non ego (kortom alles) opstellen.
Geen idee, of je hier iets aan hebt..
Groetjes,
JTL
Erover denken heeft sowieso geen zin, omdat denken meer is als een kookboek lezen, terwijl het beleven is als het eten van een gerecht.quote:
[..]
Dus het middenpad is het besef dat er eigenlijk geen middenweg is? Ja, je moet het leven als de waarheid, maar er niet meer over denken?
De middenweg vind ik juist wel belangrijk, omdat je niet alleen die positieve kant van het leven nastreeft, maar heel het leven. En hiermee doel ik niet op de boeddhistische middenweg, als in het achtvoudige pad. Wat ik bedoel is niet alleen stille wateren bevaren en de stormen ontwijken, maar koers recht vooruit.
[ Bericht 10% gewijzigd door Gray op 29-04-2015 13:47:21 ]
Persoonlijk kan al het denken (dat wij mensen, mezelf incluis, doen) me ergens gestolen worden. Ik hecht niet veel belang aan al dat denken over. De betekenis zit hem in het "zijn" zelf. Moeilijk om uit te leggen...quote:
Ja, je moet het leven als de waarheid, maar er niet meer over denken?
Beetje zoals een danser, die danst. De bewegingen die hij doet, creëren een bepaalde dans (beweging). Dat is leuk. Die dans kan mooi of lelijk voor de toeschouwer zijn. Dé een vindt de dans bloed mooi. De ander stront lelijk. Smaken en oordelen verschillen. Over die danser zijn pasjes, over die dans, over dat "denken".
Wat mij interesseert is de toestand (de FLOW, die gelukzalige staat van zijn) waar de danser op dat moment in verkeert. De danser die opgaat, in het dansen zelf. De danser die verdwijnt.
Of zoals een pop liedje het eens heel mooi en poëtisch verwoordde:
"The Dancer Becomes The Dance"
Voetnoot: Dit komt uit het liedje She's A Maniac' (van de film 'Flash Dance')
Het is niet negatief bedoeld, het is zonder waardeoordeel. Maar het heeft wel gemaakt dat ik na jaren van me in het boeddhisme verdiepen gekozen heb dat pad achter me te laten omdat ik geen enkele behoefte aan het positieve stoppen heb. Er werd me op zeer vriendelijke manier verteld dat ik "er nog niet aan toe ben" dan.quote:
[..]
Dat klinkt eigenlijk best wel negatief of zo op een of andere manier voor mij. Alsof jezelf geestelijk dood maken het ultieme streven van verlichting is. Niet echt een 'happy ending' of zo, wat je verwacht en onbewust waarschijnlijk toch op een of andere manier najaagt: het einde van je lijden, de verlichting van je bagage, en wat overblijft: het eeuwige, ultieme geluk.
Ik heb toch bij verlichting meer het idee van de hemel bereiken. Alleen dan niet na één leven en omdat je goed de dogmatische religieuze regeltjes hebt nageleefd van een of andere religie. Maar gewoon de hemel als iets dat je kunt bereiken; het einde van je ego, en het samensmelten van je ziel met het goddelijke... Zo zie ik verlichting eigenlijk meer. Dat je een soort oplost in de eeuwigheid (met niet een eeuwigheid als in 'leegte', maar juist een eeuwigheid van bruisende goddelijke energie)... Ja, dat houdt dan inderdaad wel in dat 'jij' ophoudt te bestaan. Maar tegelijkertijd is het ook een eenwording; het einde van je 'afgescheiden toestand' en deel worden van de goddelijke kolkende oersoep, of zo
Het idee dat jij beschrijft komt meer op mij over als verdwijnen in het niets; het reïncarneren stopt, en daarmee ook de ziel *poef, weg!*
Dat trekt me dan weer totaal niet aan om naar te streven eigenlijk... het impliceert ook dat het hoogst haalbare is, om aan iets te ontsnappen dat uiteindelijk toch alleen maar kut is, want je kunt blijkbaar het beste dus maar gewoon geheel verdwijnen
Dan wil ik denk ik toch nog liever in de kosmologische hiërarchie stijgen hierna en nog even reïncarneren als een godheid, in samsara
Het is geen eenwording, als je sterft in het nirwana dan val je uiteen, je khandhas vallen uiteen, zonder dat is er gewoon... niets. De ware dood.
Er is ook geen het goddelijke in het boeddhisme, er is alleen de cyclische eeuwige kosmos waarvan je je los probeert te werken. Nou ja, er is wel een het goddelijke in het boeddhisme, maar dat hoort niet bij verlichting, is gewoon een andere bestaanssfeer en niet het doel, geen verlichting. Als je verlichting bereikt en je sterft tijdens die verlichting kom je ook niet in die bestaanswerelden. Daarvoor moet er hechting zijn.
Eigenlijk is verlichting gewoon onthechting, verlichting klinkt mooier, maar het is niet meer dan alles, maar dan ook echt alles loslaten, ook je ziel, ook het verlangen om te versmelten met het al. Er is geen versmelting, er is gewoon niets. Het happy end idee erin is een projectie van verlangen, het doel is de reincarnatie cyclus stoppen, alles stoppen.
Als je altijd doet wat je altijd deed zul je altijd krijgen wat je altijd kreeg.
Hier sluit ik me bij aan, het is de weg die ik gekozen heb. Het leven in zijn volledigheid accepteren, balans vinden. De ultieme middenweg.quote:
[..]
Erover denken heeft sowieso geen zin, omdat denken meer is als een kookboek lezen, terwijl het beleven is als het eten van een gerecht.
De middenweg vind ik juist wel belangrijk, omdat je niet alleen die positieve kant van het leven nastreeft, maar heel het leven. En hiermee doel ik niet op de boeddhistische middenweg, als in het achtvoudige pad. Wat ik bedoel is niet alleen stille wateren bevaren en de stormen ontwijken, maar koers recht vooruit.
En het bevalt me erg goed moet ik zeggen, de ene dag lukt beter dan de andere, maar het streven bevalt me erg goed.
Als je altijd doet wat je altijd deed zul je altijd krijgen wat je altijd kreeg.
Ik mag graag in het moment zijn, opgaan in het moment, maar je verdwijnt dan niet zelf, je bent gewoon in harmonie. Dat is een heel fijn gevoel, maar het zal je geen verlichting brengen.quote:
[..]
Persoonlijk kan al het denken (dat wij mensen, mezelf incluis, doen) me ergens gestolen worden. Ik hecht niet veel belang aan al dat denken over. De betekenis zit hem in het "zijn" zelf. Moeilijk om uit te leggen...
Beetje zoals een danser, die danst. De bewegingen die hij doet, creëren een bepaalde dans (beweging). Dat is leuk. Die dans kan mooi of lelijk voor de toeschouwer zijn. Dé een vindt de dans bloed mooi. De ander stront lelijk. Smaken en oordelen verschillen. Over die danser zijn pasjes, over die dans, over dat "denken".
Wat mij interesseert is de toestand (de FLOW, die gelukzalige staat van zijn) waar de danser op dat moment in verkeert. De danser die opgaat, in het dansen zelf. De danser die verdwijnt.
Of zoals een pop liedje het eens heel mooi en poëtisch verwoordde:
"The Dancer Becomes The Dance"
Voetnoot: Dit komt uit het liedje She's A Maniac' (van de film 'Flash Dance')
Het is de balans die in andere religie's wordt nagestreefd, zonder dit leven te willen ontstijgen(ook zonder de hemel als lokkertje dus). Het is de weg van de natuur, heel erg aards dus.
Harmonie levert een gelukzalig/fijn gevoel op, maar je kan niet in harmonie zijn (met jezelf en/of je omgeving) als je niet bent, als je je zijn loslaat.
Als je altijd doet wat je altijd deed zul je altijd krijgen wat je altijd kreeg.
Klopt. Daarom zou ik het "gevoel" eerder omschrijven als 'Flow'. Niet verlichting. Al zijn er wel soms raakvlakken tussen beide.quote:
Ik mag graag in het moment zijn, opgaan in het moment, maar je verdwijnt dan niet zelf, je bent gewoon in harmonie. Dat is een heel fijn gevoel, maar het zal je geen verlichting brengen.
Als je in "flow" (trance) bent, dan verdwijnt wel even jezelf (er is dat gevoel, dat effect van "verdwijnen"). Natuurlijk verdwijn 'ik' niet als persoon. Het is niet dat ik plots onzichtbaar voor de buitenwereld wordt ofzo.
Ik blijf voor die buitenwereld bestaan. Eerder, wordt de buitenwereld onzichtbaar voor mij. Ik zit in trance, focus, flow. Ga op in mezelf. In waar ik mee bezig ben.Ik heb geen idee, wat "verlichting" precies is. Maar kan me hierbij zeker aansluiten. Alsook bij andere gedachten erover.quote:
Het is de balans die in andere religies wordt nagestreefd, zonder dit leven te willen ontstijgen(ook zonder de hemel als lokkertje dus). Het is de weg van de natuur, heel erg aards dus.
Dit laatste volg ik niet. Ik verander (voor het gemak) even het woordje harmonie door flow in je zin:quote:
Harmonie levert een gelukzalig/fijn gevoel op, maar je kan niet in harmonie zijn (met jezelf en/of je omgeving) als je niet bent, als je je zijn loslaat.
"Flow" levert een gelukzalig/fijn gevoel op, maar je kan niet in Flow zijn als je niet bent (als je je zijn loslaat).
Bedoel je met dit loslaten, het loslaten van al de sensaties ? Voor Flow hoeft dat niet. Er hoeven geen sensaties (bv geluk, etc) te zijn. Ik herinner me nog uit het boek van Csikszentmihalyi, dat mensen die flow ervaren, op dergelijk moment zich niet bijzonder "gelukkig" voelen. Dat geluk volgt soms later. Bijvoorbeeld na het ontvangen van een applaus. Op het moment dat men terug uit die "flow" stapt. De werkelijkheid binnen.
Die staat van "Flow" kan ik zelf het beste omschrijven als 'LEEGTE'. Het zelf verdwijnt, er blijft een leegte over, waarin je opgaat. Dat "opgaan" (is die flow). Die betrokkenheid, spanning. Waarbij je die spanning, betrokkenheid, geluk, whatever niet echt direct (rechtstreeks) ervaart. Eerder als een soort bijproduct.
Proef gewoon mijn zalige liefde; een eindeloze flow.quote:
Een zweefteventyfustopic. Prachtig al dat semi-intellectueel gewauwel.
Wel netjes je mond afvegen, hè?
Homo hater ?
Mwa, de beschrijving van zo'n leven, leek me gewoon heel interessant.quote:
In de kosmologische hiërarchie opklimmen, als een godheid incarneren, wat een lekkernij voor je ego
Hoe zou het zijn om zo'n groter wezen te zijn... kan me uiteraard niks bij voorstellen nu haha
Die observer-status, god-modus, of hoe je het ook noemen wil, die kan láng duren hoor! Zonder enige oefening duurde het zeker 3 maanden bij mij, maar ik vermoed dat het met oefening kan blijven aanhouden.quote:
Voor mij is het ego alle verlangens, gedachten, gevoelens en emoties. De effecten van het menselijk verstand dus. De 'observer'status is maar van korte duur en de gelukzalige staat van zijn die je telkens beschrijft is 1 van de effecten die door het ego gefilterd wordt, gevoelens en emoties.
Of je dat wil is een tweede vraag, want alhoewel je lekker in een veilige cocon van rust en harmonie zit voor je gevoel, is het ergens wel wat eenzaam. Het is niet uit te leggen of te begrijpen voor iemand die dat nooit ervaren heeft, en het lijkt alsof je buiten je eigen leven staat. Het lijkt een beetje op wat ik gelezen heb over depersonalisatie, met als verschil dat het hier niet voelt als een stoornis maar een zegen.
Wat betreft het ego denk ik erover als jij. Non-ego is een desillusie, al is het maar omdat het verzet geeft aan het ego. Persoonlijk zie ik ego ook niet als een probleem, zoals sommigen lijken op te vatten bij het zien of horen van zogenaamde oosterse wijsheden. Sure, als ik naar mijn ego kijk zie ik een blaag, een vlegel. Maar ook zie ik een kind dat zorg, aandacht en vrijheid nodig heeft. Een zorgenkindje negeer je niet, die noem je geen non-kind, die verzorg je. Die leer je kennen en zo goed mogelijk opvoeden, een standje geven waar nodig.
Inderdaad. Voor het ego is ook plaats en, laten we eerlijk zijn, in onze maatschappij een must. Maar met mate; niet teveel, niet te weinig; ergens in het midden.quote:
Harmonie levert een gelukzalig/fijn gevoel op, maar je kan niet in harmonie zijn (met jezelf en/of je omgeving) als je niet bent, als je je zijn loslaat.
Ofwel een hele grote "fuck it" naar de werkelijkheid.quote:
Eigenlijk is verlichting gewoon onthechting, verlichting klinkt mooier, maar het is niet meer dan alles, maar dan ook echt alles loslaten, ook je ziel, ook het verlangen om te versmelten met het al. Er is geen versmelting, er is gewoon niets. Het happy end idee erin is een projectie van verlangen, het doel is de reincarnatie cyclus stoppen, alles stoppen.
Interessant, maar na een poosje wil je jezelf toch wel weer een beetje mens voelen lijkt mij, je ego komt dan zeurenquote:
[..]
Die observer-status, god-modus, of hoe je het ook noemen wil, die kan láng duren hoor! Zonder enige oefening duurde het zeker 3 maanden bij mij, maar ik vermoed dat het met oefening kan blijven aanhouden.
Of je dat wil is een tweede vraag, want alhoewel je lekker in een veilige cocon van rust en harmonie zit voor je gevoel, is het ergens wel wat eenzaam. Het is niet uit te leggen of te begrijpen voor iemand die dat nooit ervaren heeft, en het lijkt alsof je buiten je eigen leven staat. Het lijkt een beetje op wat ik gelezen heb over depersonalisatie, met als verschil dat het hier niet voelt als een stoornis maar een zegen.
Zo kijk ik er ook naar, een indivueel ego wordt pas echt een probleem wanneer het zichzelf een god begint te wanen(solipsisme) of andere persoonlijkheidsproblemen ontwikkelt.quote:Wat betreft het ego denk ik erover als jij. Non-ego is een desillusie, al is het maar omdat het verzet geeft aan het ego. Persoonlijk zie ik ego ook niet als een probleem, zoals sommigen lijken op te vatten bij het zien of horen van zogenaamde oosterse wijsheden. Sure, als ik naar mijn ego kijk zie ik een blaag, een vlegel. Maar ook zie ik een kind dat zorg, aandacht en vrijheid nodig heeft. Een zorgenkindje negeer je niet, die noem je geen non-kind, die verzorg je. Die leer je kennen en zo goed mogelijk opvoeden, een standje geven waar nodig.
Het probleem bij mij is dat ik weet hoe het zit, maar toch wil ik dat (nog) niet accepteren,
ik wil mijn ego helemaal niet zijn.
