Wie mijn vorige 2 topics hierover heeft gelezen weet dat het in mijn relatie met ups en downs gaat.
Nu is het weer zo'n down, en het besef begint te komen dat dit niet werkt en ik eigenlijk ondanks dat ik het niet wil als een loopse teef achter hem aan hobbel.
Gisteravond zaten we met de groep bij elkaar namelijk en begon hij me af te kraken over mijn eetgewoontes. "Als er maar een klont vet inzit vind jij het lekker en groente en fruit eten ho maar" dit gebeurde wel vaker en ik had een borrel op en zei "tja bij mij zie je het niet, maargoed misschien heb je wel gelijk ik ben ook bij jou" was gewoon flauw dat ik steeds werd afgezeken. Ikzelf heb een normaal gewicht hij is obesitas. Maakt mij verder niets uit trouwens.
Anyhow op een gegeven moment ging hij weg zonder boe of bah tegen me te zeggen. Geen kus geen niks. Terwijl mijn rijbewijs is ingevorderd en ik dus geen vervoer had. Telefoon was ook leeg. Dus voelde me ietwat in de steek gelaten. Iig niet terecht dat hij me achterliet.
Vannacht hem een appje gestuurd dat ik erover wilde praten want het kan niet langer zo en ik denk dat een goed gesprek veel dingen oplost. Kreeg als reactie vanochtend " ik wil je even niet meer spreken" dus ik zei wat nou weer dan hoezo niet? "Laat me maar gewoon ff met rust" dus ik vroeg, nah wil je niet meer verder ofzo? "Weet ik niet" dus ik zei nou zeg niet praten maakt het sowieso niet beter, maar als jij weer eens tijd nodig bent oke ik ga er niet meer achteraan. "Ik ben gewoon pissig om gisteren en van de week dus laat me met rust nu"
Dat was het laatste contact. Eigenlijk denk ik, als ik zelf een dochter had met zo'n vriend vind ik hem een klootzak. Ook denk ik die grootheidswaanzin van hem dat zit erin en gaat echt niet meer weg. Dit wil ik helemaal niet voor mezelf voor de rest van mijn leven. En toch weet ik zeker dat als ik hem zie ik gewoon weer smelt en het wel goed ga maken.
Wat doe je hier in godsnaam aan?
When nodody hates you, you're doing something wrong