Schending van alle mensenrechten in Iran een slechte indicatie

quote:

Rouhani famously said prior to his election victory in 2013, “All ethnicities, all religions, even religious minorities, must feel justice;” The reality has proved to be the opposite.
Iranian woman



An Iranian woman attends a religious conference in Tehran. (photo credit:REUTERS)

President Hassan Rouhani has not delivered on his pledge to loosen the vice on personal freedoms in Iran’s largely closed society.

Dr. Ahmed Shaheed, the United Nations special rapporteur on Iran, wrote in a report released on Thursday that he “regrets the difficult situation of recognized and unrecognized religious minorities, and that communities continue to report arrests and prosecution for worship and participation in religious community affairs.”

Last year, 753 people were executed in Iran, the most state-sanctioned killings since 2002.

Iran should “immediately nullify the death sentences against all political prisoners and prisoners of conscience,” Shaheed wrote.

“High priority should be placed on amending laws and policies that undermine or violate internationally recognized rights and standards,” he added.

Since Rouhani took office in August 2013, Iran has regressed on human rights. At a time when the world powers are slated to seal a deal with Tehran to curb its illicit nuclear weapons work, there are lessons to be learned from Iran’s failure to keep its promises on human rights.

Rouhani famously said prior to his election victory in 2013, “All ethnicities, all religions, even religious minorities, must feel justice...”

The reality has proved to be the opposite. Shaheed wrote extensively about the persecution of Iran’s Baha’i community.

He noted that Ayatollah Bojnourdi (a high-ranking cleric and a former member of Supreme Judicial Council) stated, “Only Baha’is ‘who cooperate with Israel’ or ‘advocate against Islam’ are not entitled to citizenship rights, and that they still have human rights even though they cannot take advantage of ‘privileges,’ such as going to university in Iran.”

While the regime presents a cheery face to the world about its treatment of Iranian Christians, facts on the ground paint a disturbing picture. Shaheed wrote, “As of 1 January 2015, at least 92 Christians remain in detention in the country allegedly due to their Christian faith and activities. In 2014 alone, 69 Christian converts were reportedly arrested and detained for at least 24 hours across Iran. Authorities reportedly continued to target the leaders of house churches, generally from Muslim backgrounds. Christian converts also allegedly continue to face restrictions in observing their religious holidays.”

The regime asserted its total rejection of “homosexual behaviors,” according to the UN report.

Rouhani has cracked down on freedom of the press. “Journalists arrested or prosecuted are often accused of contact with foreign media and are seemingly targeted due to their criticism of government leaders or for discussing sensitive policy issues,” Shaheed noted. Iran has incarcerated 29 reporters, bloggers and Internet users since May 2014.

Shaheed’s report is a detailed catalogue of human rights violations during Rouhani’s tenure. The P5+1 negotiators (US, Russia, China, UK, France and Germany) are narrowly focused on verification methods to ensure that Iran cannot build nuclear weapons.

However, Iran’s record on human rights does not bode well for its compliance with a nuclear deal. Broken promises abound.
http://www.jpost.com/Midd(...)-nuclear-deal-393928

quote:

Westen mag mensenrechten in Iran niet opofferen aan nucleaire overeenkomst met Islamitische Republiek

Op 30 november 2013 publiceerden Shirin Ebadi (Iraans mensenrechtenadvocaat en ontvanger van de Nobelprijs voor de Vrede in 2003) en Payam Akhavan (hoogleraar internationaal recht aan de McGill University in Montreal) in de Washington Post een belangrijk opinieartikel onder de titel “In Iran, human rights cannot be sacrificed for a nuclear deal” (In Iran, kunnen mensenrechten niet worden opgeofferd voor een nucleaire overeenkomst). Bas Belder (eurofractie SGP) interviewde de Israëlische Iran-expert dr. Raz Zimmt (Universiteit van Tel Aviv/Alliance Center for Iranian Studies) over de discussiebijdrage van Ebadi en Akhavan.

Is de zorg die spreekt uit de titel van de opiniebijdrage van Shirin Ebadi en Payam Akhavan naar uw mening gerechtvaardigd?

“Ik kan hun zorg begrijpen. Het lijkt erop dat de internationale gemeenschap de nucleaire kwestie op de bovenste plaats van haar agenda met Iran heeft gezet. De nucleaire crisis verhindert in hoge mate een verzoening tussen Iran en het Westen. Want het Iraanse nucleaire programma kan worden beschouwd als een van de belangrijkste bedreigingen voor regionale veiligheid en stabiliteit in het Midden-Oosten. De internationale gemeenschap, en in het bijzonder de Verenigde Staten en Europa, dienen echter hun verplichtingen op het gebied van de mensenrechten Iran niet te veronachtzamen gelet op de aanhoudende schendingen van de mensenrechten in de Islamitische Republiek.”

Ebadi en Akhavan poneren dat “in de schaduw van de onderhandelingen evenwel de ontstellende situatie van de mensenrechten nauwelijks is gewijzigd. Het reeds alarmerende aantal terechtstellingen lijkt te zijn gestegen in de laatste weken. Als symbolisch gebaar is weliswaar een handvol politieke gevangenen vrijgelaten, maar velen kwijnen nog altijd weg onder onmenselijke omstandigheden. Het martelen van dissidenten en de censuur van de media gaan onverminderd door. Hetzelfde geldt voor de vervolging van religieuze minderheden zoals de Bahais en christenen of van etnische groepen zoals de Ahwazi Arabieren, de Baloetsji en Koerden. Het onbuigzame leiderschap laat de Iraniërs weten dat een strategische terugtocht bij de nucleaire onderhandelingen om een beëindiging van de sancties te verkrijgen geen hervormingen aan het thuisfront inhouden.”

Deelt u hun stelligname?

“Ik ga volledig akkoord. Naar het schijnt, vindt er momenteel een interne strijd plaats in Iran. Die gaat tussen de nieuwe, pragmatische regering van president Rouhani en de conservative elementen binnen het Iraanse regime. Rouhani lijkt geporteerd te zijn van voorzichtige, geleidelijke hervormingen die de mensenrechtensituatie zouden verbeteren en de atmosfeer van veiligheidsmaatregelen zou reduceren. De conservatieve krachten zoals de veiligheidsdiensten, de Revolutionaire Garde en de rechterlijke macht gaan gewoon door met het beperken van de burgerlijke vrijheden in Iran.

Rouhani is zich bewust van deze tegenkrachten. Hij heeft ook meer belang bij een verbetering van de economische toestand in het land. Het gevolg is derhalve dat ondanks verschillende positieve initiatieven van regeringszijde (bijvoorbeeld de vrijlating van een aantal politieke gevangenen, de toestemming aan studenten en hoogleraren die van de universiteiten waren verbannen hun academische activiteiten te hervatten, de heropening van filmhuizen enz.) de schending van mensenrechten voortduurt. Op sommige gebieden zoals het aantal executies of de vervolging van religieuze minderheden is er een verandering ten kwade.”

Graag uw commentaar op de waarneming en veroordeling van het huidige Iraanse regime in de woorden van Ebadi en Akhavan:

“Irans huidige leiderschap doet het goed met “nucleair nationalisme”. Het stelt de nationale belangen gelijk aan de absolute macht van een kleine, zelfbenoemde godsdienstig-militaire regerende klasse. Van gelijke rechten voor de staatsburgers van Iran is geen sprake. Zelfs de hervormingsgezinde president Hassan Rouhani deed het voorstel “burgerrechten” te beperken tot de leden van “hemelse” religies. In de theocratische ideologie van de Islamitische Republiek hangen mensenrechten af van de goedkeuring van staatswege van het geloof van zijn burgers. Dit is niets minder dan religieuze apartheid. Dat kweekt fanatisme en geweld. Als er geen eind komt aan zulke schendingen van de mensenrechten, hoe kan de Islamitische Republiek dan ooit worden vertrouwd?

“Allereerst ben ik er niet zeker van dat Rouhani kan worden beschouwd al een werkelijk “hervormingsgezinde” leider. In elk geval vind ik eveneens dat er een wezenlijke en acute tegenstelling bestaat tussen de ideologie van de Islamitische Republiek Iran en het liberale concept van mensenrechten. De Islamitische Republiek baseert zich op het concept van de “heerschappij van de rechtswetenschap” die Allah en zijn vertegenwoordiger, de Opperste Leider, als de enige bron van wetgeving en soevereiniteit erkent. Deze opvatting staat daarom totaal haaks op het liberaal-democratische concept van machtsuitoefening dat de burgers, het volk, als de hoofdbron van soevereiniteit beschouwt.

Ik deel derhalve de mening dat mensenrechten in Iran niet in tegenspraak mogen zijn met de islamitische wetgeving zoals die exclusief door de Opperste Leider wordt geïnterpreteerd. Zolang Iran wordt bestuurd volgens het concept van de heerschappij van rechtswetenschap valt een substantiële wijziging inzake mensenrechten niet te verwachten.”

Toch koesteren Ebadi en Akhavan hoopvolle verwachtingen voor Irans toekomst. Zij schrijven over de belofte van een blijvende democratische transformatie in Iran met als drijvende krachten studenten- en vrouwenbewegingen, vakbonden, liefdadigheidsorganisaties, mensenrechtenadvocaten, milieuactivisten, moedige journalisten en “verlichte” kunstenaars. Vanwaar dit denkbeeld? Volgens Ebadi en Akhavan komt dat vanwege het loutere feit dat “Iran een van de meest levendige burgerlijke samenlevingen in het Midden-Oosten bezit”.

Soms wensdenken van Ebadi en Akhavan als we rekenen met het indrukwekkende onderdrukkings- en beveiligingsapparaat van het Iraanse bewind?

“Ik beschouw studenten en vrouwen ook als de voornaamste potentiële krachten richting democratische hervormingen in Iran. Ondertussen moeten we natuurlijk wel bedenken dat niet alle studenten en vrouwen in Iran dezelfde agenda of een gelijke visie hebben. Er zijn evenzeer zowel religieus-conservatieve en zelfs radicale studenten als vrouwen. Treurig genoeg leed de burgersamenleving in Iran het laatste decennium onder de repressie van staatswege, vooral sinds de onlusten van 2009. Vakbonden zijn bijvoorbeeld heel zwak hoewel we diverse protestbetogingen van arbeiders hebben gezien in Iran de afgelopen jaren.

Ik denk dat op de lange duur het loutere bestaan van diverse invloedrijke maatschappelijke krachten een politieke verandering in Iran zal aanmoedigen. Dat hangt evenwel af van het vermogen van deze groepen tot samenwerking, om een gezamenlijke coalitie te vormen en de eigen zwakheid te overwinnen. Denk bijvoorbeeld aan een verbond tussen de ontwikkelde middenklasse en de arbeidersklasse. Daarnaast is de factor van het repressieve beleid van het regime ook van evident belang.”

Op 4 oktober 2013 bracht de Algemene Vergadering van de Verenigde Naties een officieel document naar buiten onder de titel “Situatie van de mensenrechten in de Islamitische Republiek Iran”. Op pagina 6 las ik: “… het Wetboek van Strafrecht houdt vast aan steniging als een methode van executie voor personen die zijn veroordeeld voor overspel, het Wetboek van Strafrecht handhaaft amputatie en kruisiging voor andere misdaden zoals “vijandschap jegens Allah” en continueert de toelating van de terechtstelling van minderjarigen.”

Hebt u weet van concrete recente gevallen van de voltrekking van deze straffen, waarvoor het bijvoeglijk naamwoord “wreed” eufemistisch klinkt?

“De Islamitische Republiek is de laatste jaren erg op haar hoede geweest zulke straffen niet ten uitvoer te leggen dankzij de toegenomen internationale druk en kritiek. Iran heeft anderzijds deze straffen inderdaad niet afgeschaft. Iraanse rechtbanken hanteren deze strafbepalingen van tijd tot tijd, maar ik ben niet op de hoogte van recente gevallen waarin deze straffen ook daadwerkelijk zijn uitgevoerd.”

Hetzelfde VN-rapport vermeldt op pagina 9 het bestaan van een speciale “amputatiemachine” sedert januari 2013 in de Iraanse provincie Mazandaran. Dit gruwelwerktuig zou zich op een openbaar plein bevinden en de straf van amputatie bespoedigen. Wat weet u hiervan?

“Dit is mij onbekend, maar aangezien publieke executies nog steeds van tijd tot tijd plaatshebben, zou het mij niet verbazen wanneer publieke amputaties eveneens gebeuren.”

Ziet de internationale gemeenschap soms ook schendingen van mensenrechten over het hoofd tot dusverre door gebrek aan concrete documentatie?

“Ik denk dat de meeste schendingen van de mensenrechten in Iran welbekend zijn. Het is dan ook bijzonder lastig voor het regime om zulke schendingen voor zich te houden vanwege het eenvoudige feit dat Iraanse burgers en organisaties buitengewoon actief zijn op het internet en via de sociale media. Bijna elk incident op het vlak van de mensenrechten (neem politieke arrestaties, terechtstellingen, sluiting van nieuwsbladen enz.) in Iran komt gewoonlijk snel in de publiciteit.

Ik meen echter wel dat we nog steeds over onvoldoende informatie beschikken over de behandeling die politieke gevangenen in Iraanse gevangenissen ten deel valt. Eveneens ontbreekt het aan gedocumenteerde informatie over de executies van gevangenen die niet in het openbaar worden uitgevoerd. En de meeste terechtstellingen hebben binnen de gevangenismuren plaats.”
http://eurofractie.sgp.nl(...)sche%20Republiek.wli

quote:

Op maandag 16 maart 2015 12:58 schreef Tja..1986 het volgende:
Een slechte indicatie voor wat precies? Dat Iran nou niet bepaald het beste land is om in te wonen wisten we toch al?

quote:

Op maandag 16 maart 2015 13:01 schreef UpsideDown het volgende:
Dit riekt naar een lastercampagne jegens Iran.

quote:

"Iran wil van vrouwen babyfabriekjes maken"

Amnesty International heeft kritiek op twee wetsvoorstellen die in Iran op tafel liggen. Volgens de mensenrechtenorganisatie vormen die wetsvoorstellen "een ernstige bedreiging voor de seksuele en reproductieve rechten van meisjes en vrouwen". Amnesty publiceert daarover vandaag een rapport.

quote:

Op maandag 16 maart 2015 13:04 schreef jamesdeen het volgende:
Stop eens met die treurige topics van je.

quote:

Op maandag 16 maart 2015 13:05 schreef UpsideDown het volgende:

[..]

Om geloofwaardig over te komen moeten eerst beginnen met het sanctioneren van Saudi-Arabië, daar is het minimaal even erg als dan niet erger gesteld met de mensenrechten. Dit heeft geen zin zo.

quote:

Op maandag 16 maart 2015 13:06 schreef Tja..1986 het volgende:

[..]

Hoe zie je dat voor je? Er zijn veel meer landen in de wereld waar mensenrechten ernstig geschonden worden. Sancties prima, maar uiteindelijk heeft het hele volk daar last van. Dit soort zaken veranderen eigenlijk alleen maar door opstand van binnenuit. Bemoeienis van buitenaf is zelden een effectief middel gebleken.

quote:

Op maandag 16 maart 2015 13:07 schreef UpsideDown het volgende:

[..]

Om te beginnen zijn de vrouwenrechten in Iran al beter dan in S-A.

quote:

Op maandag 16 maart 2015 13:10 schreef Tja..1986 het volgende:

[..]

Dan nog. Sancties helpen meestal vrij weinig. Buiten dat ze nog wat extra leed aan de bewoners brengen. O.a. door voedseltekorten.

quote:

Op maandag 16 maart 2015 13:11 schreef UpsideDown het volgende:

[..]

Ze roepen wel vaker gekke dingen, in de praktijk komt er amper wat van terecht. Die foto is wel stemmingsmakend trouwens, de gemiddelde vrouw loopt er in dezelfde kleren als ons bij.

quote:

Op maandag 16 maart 2015 13:12 schreef UpsideDown het volgende:
Sancties zullen idd weinig helpen, Iran is bezig zich zelfvoorzienend te maken net als Rusland.