Corruptieschandalen bij de VVD #3

quote:

Donderdag 23 februari 2017 om 22.59 uur op NPO 2

De VVD kende de afgelopen jaren een flink aantal integriteitsschandalen. Een probleem voor de partij die zichzelf neerzet als de partij van ‘law & order’, van veiligheid en justitie. Hoe gaat de VVD om met het negatieve imago van een niet-integere partij?

Ton Hooijmaijers, Jos van Rey, Johan Houwers, Frans Weekers, Mark Verheijen en René Leegte; het is een greep uit de lange lijst VVD’ers die negatief het nieuws haalden wegens vermeende integriteitsschendingen. Een aantal van deze zaken zorgt ervoor dat de VVD in 2013 besluit in te grijpen: er komt een commissie integriteit en alle bestuurders dienen een vuistreglement te ondertekenen.

De maatregelen kunnen een nieuwe stroom integriteitsschandalen in 2015 niet voorkomen. Dit tot groot ongenoegen van een aantal actieve VVD-leden. ‘Wij zijn klaar met de affaires,’ klinkt het uit Friesland. En vanuit Gelderland twittert het kritische VVD-lid Mijntje Pluimers: ‘Denk je dat Rutte cs zich iets van ons aantrekt? In ’13 iig niet #kaltgestelt’. Pluimers diende in 2013 tijdens het VVD-congres een motie in over integriteit, die vervolgens werd afgeraden door het partijbestuur. In Politicologica blikt ze openhartig terug.

Naast Mijntje Pluimers spreken o.a. ook VVD-partijvoorzitter Henry Keizer, politiek commentator Ron Fresen en journalist Ariejan Korteweg. Zij geven u een antwoord op de vraag hoe de VVD omgaat met de schandalen en kritische VVD-leden.

Politicologica wordt gemaakt door Marc Josten (eindredacteur), Bart Nijpels, Hansje van de Beek, Frederick Mansell, Erwin Otten, Jeroen Slot en Bas Nollé.

quote:

Schuldig of niet, deze corruptie-affaire blijft Kamp nog wel even achtervolgen

Waarom wordt hij niet vervolgd en zijn ambtenaren wel?

De naam van demissionair minister Henk Kamp duikt op in een strafrechtelijk onderzoek naar corruptie. Waarom wordt hij niet vervolgd en zijn ambtenaren wel? Vijf vragen.

quote:

Op vrijdag 2 juni 2017 07:01 schreef Bondsrepubliek het volgende:
Henk Kamp in nauwe schoentjes?

[..]

Artikel:
http://www.volkskrant.nl/(...)htervolgen~a4498219/

quote:

Op maandag 27 maart 2017 13:30 schreef Klopkoek het volgende:
"Corruptie is in Nederland een taboe"

https://www.trouw.nl/home(...)-een-taboe~a7827033/

Corruptie is een taboe geworden, ondertussen daalt Nederland in de internationale ranking.

Niet alleen moreel laakbaar, maar het verarmt ook aantoonbaar de middenklasse.

quote:

Op vrijdag 2 juni 2017 16:38 schreef Verfassungsschutz het volgende:

[..]

Allemaal de schuld van de VVD he.

Tijd voor de guillotine.

quote:

Op maandag 21 augustus 2017 23:35 schreef Klopkoek het volgende:
Geen corruptie, wel passend in het patroon

https://nos.nl/artikel/21(...)belastingfraude.html

Het wordt tijd voor een nieuw kerstliedje: fraude op aarde

quote:

Op zondag 26 februari 2017 13:00 schreef Klopkoek het volgende:
De VVD wilde de KNMI al opheffen vanwege 'klimaatmaffia' en nu ook dit:

https://motherboard.vice.(...)schappers-links-zijn

https://www.trouw.nl/home(...)van-europa~a09bd7c2/

Door en door corrupt die club.

Trumpisme in Nederland... zonder dat de media dat als zodanig benoemen.

quote:

Opinie op Zondag - Thomas von der Dunk: Rechter, stel bij Linschoten een duidelijk voorbeeld

OPINIE Prikkelende opinie op een dag dat u er tijd voor heeft: de Volkskrant presenteert elke zondag twee bijdragen van een vaste club van zeven auteurs. Eerder vandaag filosoof Sebastien Valkenberg, nu cultuurhistoricus Thomas von der Dunk.

Thomas von der Dunk is cultuurhistoricus. 10 september 2017, 13:00

Robin Linschoten, van 1994 tot 1996 secretaris voor Sociale Zaken, behoort tot die VVD-ers die in geval van financiële oneffenheden met twee maten meten: een harde voor anderen en een softe voor zichzelf. Nu hij zelf op beschuldiging van belastingfraude voor de rechter staat, werpt hij alles op zijn boekhouder. Zelf hield hij zich nu eenmaal met andere dingen bezig, en daarom was er het een en ander tussendoor geglipt: niet uit kwade wil, maar uit onoplettendheid.

Het is best mogelijk dat ondernemer Linschoten met dat laatste gelijk heeft. Er hóéft geen opzet in het spel te zijn. Foutjes zijn inderdaad zo gemaakt, en ook ik besteed mijn belastingaangifte uit, waarbij ik op mijn boekhouder vertrouw. Alleen: als zulke foutjes door anderen werden gemaakt, wilde staatssecretaris Linschoten van clementie niets weten. Dan moest er streng worden opgetreden en een voorbeeld worden gesteld, zeker als het ging om uitkeringsfraude - ook bij minieme bedragen, van een hoogte waarvoor de gemiddelde VVD-er net een fles goede wijn zal kopen. Zelf heeft Linschoten de fiscus voor een ton geflest. Dat is zelfs voor een fles VVD-wijn erg veel.

Mede dankzij hem zijn de regels voor mensen met een veel bescheidener inkomen enorm aangescherpt. Bejaarden of bijstandtrekkers die door onoplettendheid per abuis een vinkje verkeerd hadden gezet, of gewoon iets vergeten waren, werden zo met een boetebedrag geconfronteerd dat een veelvoud van de 'fraude' bedroeg. Bij pogingen zulke absurde strafmaatregelen te verzachten lag de VVD de afgelopen jaren stelselmatig dwars; ook tijdens Rutte-II heeft het de PvdA de grootste moeite gekost hier iets van redelijkheid terug te laten keren. Dat is de ene VVD-maat.

Twee maten

De andere VVD-maat is, dat als partijgenoten het verschil tussen mijn en dijn uit het oog verliezen, en een goede fles wijn teveel accepteren, dat vervolgens door de premier als 'hele dunne feitjes' wordt gebagatelliseerd. Denk Mark Verheijen. Ook bij hem ging het zeker niet om een halsmisdrijf. Maar als een werkeloze zo'n fles wijn teveel had geaccepteerd, dan had Mark Rutte dat vast niet als een 'heel dun feitje' betiteld, maar - ik citeer ene staatssecretaris R.L. anno 1995 - 'als fraude die knaagt aan de solidariteit'.

Het summum vormde uiteraard de affaire-Henry Keizer. Zelden is de morele verwording van de grootste partij van Nederland zo aan het licht getreden als toen. Niet zozeer, omdat Keizer had gedaan wat hij had gedaan - dat had in beginsel ook een andere politieke partij nog kunnen overkomen. Maar omdat de VVD-top niet direct snapte dat wat hij had gedaan niet kon.

Zij verschool zich achter het legaliteitsargument: het was toch niet bij de wet verboden? De volslagen onfatsoenlijkheid van Keizers gedrag - voor een prikje een maatschappelijke organisatie opkopen waaraan jezelf leiding geeft en waarvoor het kapitaal door generaties gewone burgers moeizaam bijeen is gespaard - ontging haar ten enen male. Voor de VVD is kennelijk alles koopwaar, een markt zonder moraliteit.

Ook treden dan direct de Old Boys Network-mechanismes op, die voor de liberale herensociëteit kenmerkend zijn, en waarvan eveneens commissariatenverzamelaar Loek Hermans jarenlang heeft geprofiteerd: bij misstappen houdt men elkaar de hand boven het hoofd, want de betrokkene mag, zoals dat al dertig jaar geleden bij VVD-vicepremier Gijs van Aardenne heette, 'vooral geen sociaal geval worden'. En inderdaad lagen er toen voor Van Aardenne nog een paar leuke commissariaten in het verschiet.

Voorbeeld

Over wat de Linschotens voor zichzelf vanzelfsprekend vinden, ontsteken zij bij anderen in woede. Zijn eigen gedrag afgezet tegen zijn vroegere oordeel over scheve schaatsjes van minder bedeelden maakt hem tot een exponent van die stroming van de VVD die gekenmerkt wordt door een ziekelijke jaloezie: niet jegens rijken die het veel beter hebben, maar jegens arme mensen in problemen, waarvan kleine overtredingen barmhartig door de vingers worden gezien teneinde ze niet nog verder de penarie in te helpen.

Of die daarom een beetje extra steun ontvangen, zoals bij de iPads die de gemeente Den Haag voor kinderen uit arme gezinnen ter beschikking stelt en prompt tot verontruste vragen van een raadslid van de VVD - uiteráárd eentje van de VVD - leidden. Denk ook aan Halbe Zijlstra, die voortdurend uitstraalt dat nutteloze lieden als musici hun eigen broek moeten leren ophouden en subsidie immoreel is, omdat die de heilige marktwerking verstoort. Over de immoraliteit van bankiersbonussen gaat het nooit.

Anders dan VVD-ers - denk aan Rutte en Teeven over de vervroegde invrijheidstelling van Volkert van der G. - bemoei ik mij nooit met de hoogte van de strafmaat. Ditmaal maak ik een uitzondering. Ik hoop dat de rechter in het geval van Linschoten een duidelijk voorbeeld stelt. Speciaal voor al zijn partijgenoten die menen dat zij boven dezelfde wet verheven zijn die zijzelf tegelijk voor arme sloebers graag met de grootste strengheid hanteren.

En mocht het een taakstraf worden, dan graag in de vorm van nederige dienstverlening bij een instelling waar hij dagelijks met de slachtoffers van jarenlang onbarmhartig VVD-beleid wordt geconfronteerd.

Thomas von der Dunk is cultuurhistoricus.

quote:

Onderzoek De incasso-industrie

Routinematige intimidatie

Bedrijven die kleine schulden opkopen van energiemaatschappijen of telefoonbedrijven misbruiken de kantonrechtbank om hun radeloze debiteuren te intimideren. Een Limburgse rechter weigert nog langer instrument te zijn in deze schrijnende praktijk.

door Karlijn Kuijpers, Thomas Muntz en Tim Staal beeld Milo

13 september 2017

‘Pertinent verkondigde onwaarheden’, ‘een veel te gemakzuchtige benadering’, ‘veel te gebrekkig onderbouwd’, ‘geharrewar’ en een ‘verwarrende opstelling’. Met ongebruikelijk harde termen verwees de Limburgse kantonrechter meester Harry Staal afgelopen maanden een reeks zaken van schuldwoekeraars naar de prullenbak.

Schuldkopers Hoist en Direct Pay worden door de rechtbank terechtgewezen voor niets minder dan misbruik van het rechtssysteem. Hoist claimde in de procedure recht te hebben op de inning van overgekochte schulden van twee oud-klanten van energiebedrijf Essent. Schuldkoper Direct Pay wilde geld zien voor een oude schuld die was gekocht van een inmiddels failliet Belgisch-Nederlands telefoonbedrijf.

Bij het openslaan van de dossiers stuitte de rechter echter op het ene na het andere gat in de onderbouwing. Contracten en nota’s ontbreken; onduidelijk is om welke kostenpost het gaat, en soms zelfs of de klant die nu wel of niet heeft betaald.

Partijen als Hoist en Direct Pay zijn actief in de snel gegroeide markt voor particuliere schulden, waar platform voor onderzoeksjournalistiek Investico, De Groene Amsterdammer en Nieuwsuur afgelopen juli over berichtten. Energiebedrijven, banken, postorderbedrijven, telefoonmaatschappijen en bijvoorbeeld sportscholen doen voor een fractie van de boekwaarde hun openstaande facturen over naar incassobedrijven, die de schulden vaak fors laten oplopen en op agressieve manier innen. Een rechtszaak over een schuld tegen een kleine debiteur die zich amper kan verdedigen, is beproefd onderdeel van het verdienmodel van schuldkopers.

De Maastrichtse kantonrechter trekt daartegen een streep in het zand. ‘In plaats van de moeite te nemen een radeloze consument uitleg te geven over de inhoud van een nota of de betekenis van een betaling, kiest de schuldeiser ervoor slechts te herhalen dat er een schuld is zonder het hoe en waarom begrijpelijk uit te leggen’, noteert Staal over de eis van Hoist. ‘Daarmee wordt dan gewacht tot er geprocedeerd “moet” worden.’ Een gerechtelijke procedure had volgens hem ‘bij een minder gebrekkig proces van uitwisseling van informatie zonder meer vermeden kunnen worden’.

De uitspraken van de rechter werden onlangs gepubliceerd. Een toelichting wil de woordvoerder van de rechtbank noch de kantonrechter zelf geven. Schuldkoper Direct Pay bevestigt in een reactie dat het in deze zaak niet in staat was om de volledige informatie aan te leveren. Hoist erkent dat het ‘goed mis is gegaan’ bij haar zaak en betuigt spijt. Ze belooft de procedures en communicatie met partners als Essent ‘nog eens goed tegen het licht te houden’. Essent vindt de zaak ‘vervelend’ voor de betrokken persoon en had het liever voorkomen. Niettemin zegt het bedrijf het te beschouwen als een ‘incident’.

De kritiek die de kantonrechter uit, is echter van structurele aard. Ook uit ons onderzoek bleek dat de schuldhandelaren hun kleine debiteuren routinematig onder druk zetten. Alleen door schuldpapieren in bulk in te kopen; volautomatisch brieven en appjes te sturen en exorbitante incassokosten en ‘vertragingsrentes’ te rekenen, wordt handel in schulden rendabel. Persoonlijk overleg of betalingsregelingen vormen een onnodige kostenpost.

Doorgaans ontmoeten de bedrijven geen tegenspraak in de rechtszaal. Bij meer dan 65 procent van de kantonrechtszaken over schuld is de debiteur zelf niet aanwezig en wordt hij ook niet vertegenwoordigd door een advocaat. De rechter controleert alleen op grote lijnen of de eis terecht lijkt. Meestal stelt hij de schuldeiser in het gelijk.

In een van de Limburgse zaken blijkt deze strategie echter gebaseerd op bluf. Schuldkoper Direct Pay had al een verstekvonnis bemachtigd toen de schuldenaar alsnog verzet aantekende en de zaak bij de rechter terechtkwam. Daarop trok het incassobedrijf prompt al zijn eisen in. Kantonrechter Staal: ‘Gebleken is dat zij het er zonder enige redelijke feitelijke basis op gewaagd heeft met een gebrekkig dossier en een onduidelijk perspectief een volstrekt onzekere vordering na te jagen.’

Schuldenaars met financiële problemen kunnen zich bovendien nauwelijks verdedigen omdat ze geen recht hebben op betaalde rechtsbijstand. De Raad voor Rechtsbijstand geeft geen subsidies voor zaken over het opeisen van schulden. ‘De overheid wil voorkomen dat mensen in dit soort zaken te makkelijk gebruik maken van een advocaat’, zegt een woordvoerder. ‘Als je erkent dat je een schuld hebt, maar je wordt gedaagd omdat je niet kunt betalen, geven wij daar in principe geen subsidies voor.’

Schuldenaren moeten het daardoor in hun eentje opnemen tegen het incassobureau. ‘Waarom zou je een advocaat nodig hebben?’ zegt de woordvoerder. ‘De kantonrechter weet dat hij met juridische leken te maken heeft.’ Erik Boerma, faillissementsrechter bij de rechtbank Breda, waarschuwt dat de werkelijkheid vaak anders is. ‘Het kan wel dat dit rechtssysteem op papier allemaal klopt, maar wij zien keer op keer dat het in de praktijk fout loopt. Burgers hebben het recht om zich te verzetten tegen schuldeisers, maar in de praktijk gebeurt dat nauwelijks. Veel schuldenaren zijn niet zo zelfredzaam als het rechtssysteem van ze verwacht.’

Dit wordt pijnlijk duidelijk bij een rolzitting in de Amsterdamse rechtbank. Op maandagochtend zijn de debiteuren met achternamen beginnend met A en B aan de beurt. De letters T, Y en Z komen een uur later. Alleen al in de gemeente Amsterdam zijn er acht van zulke zittingen per week. Om tien uur mogen de aanwezige schuldenaren allemaal tegelijk naar binnen, hun zaken worden in één openbare zitting behandeld. Van privacy is geen sprake. Veel van hen zijn alleen, sommigen komen met familie of een jongerenwerker. Advocaten zijn in deze zaal niet te zien, schuldeisers evenmin.

Eén voor één nodigt de rechter de schuldenaren uit om hun verhaal te doen. De meesten zijn gedaagd vanwege een rekening voor water, licht of zorg. Een man die aan de beurt is legt een stapeltje facturen en brieven op het bureau van de rechter. Hij probeert zich in gebrekkig Nederlands te verdedigen. Samen met hem neemt de rechter zijn dossier door. Hij is gedaagd vanwege een schuld van Essent die is verkocht aan Direct Pay, zo blijkt. Na wat korte vragen formuleert de rechter de verklaring van de man en citeert het voor de griffier. ‘Ik ben het er niet mee eens, ik heb juist bericht gekregen dat ik 233,09 euro van Essent terug zou krijgen. Punt. Deze brief leg ik hierbij over, samen met mijn brief en faxbevestiging dat deze is aangekomen. Punt. Ik heb nimmer reactie gekregen op mijn vragen en Essent heeft mij niet verduidelijkt hoe dit zit. Punt.’

Een magere verdediging, maar het is nog altijd meer dan het overgrote deel van de zaken waar de rechter helemaal niet inhoudelijk naar kijkt. Daarbij transformeren rechters een stapel waardeloze papieren in een vrijbrief voor schuldeisers om iemands bankrekening te plukken. In vijf minuten verandert een krakkemikkig dossier zo in een pot met goud.

‘Er komt een discussie op gang in de rechtspraak’, zegt faillissementsrechter Boerma, die als projectleider digitalisering bij de Raad voor de Rechtspraak goed overzicht heeft van schuldzaken. ‘Zijn we als rechterlijke macht een organisatie die verstekvonnissen uitpoept? Of hebben we een maatschappelijke taak, moeten we burgers met geldproblemen helpen? We zien elke dag honderden mensen met schuldproblemen langskomen. Ik weet als faillissementsrechter niet dat de persoon die voor mij staat de dag erna in een ander kamertje van de rechtbank tegenover een andere schuldeiser staat. Ik denk dat we nu, door zaak na zaak af te handelen, te vaak bijdragen aan de problemen van deze mensen.’

Kantonrechter Harry Staal en faillissementsrechter Erik Boerma sluiten zich aan bij een grotere groep experts en professionals die waarschuwen voor de gevaren van de incasso-industrie. Eerder wezen ook hoogleraren, schuldhulpverleners en de Autoriteit Financiële Markten (AFM) op ernstige problemen in de schuldhandel. Recent besloot het Europees Hof van Justitie dat de strenge Europese regels voor consumentenbescherming ook gelden voor schuldkopers. Indien een consument na verkoop van zijn schuld aantoonbaar slechter behandeld wordt, hebben toezichthouders daarmee een extra basis om boetes op te leggen, aldus het Hof op 20 juli in een beslissing verzocht door de Litouwse hoge rechtbank. Mogelijk kan de consument direct de schade gaan verhalen op de schuldkoper.

De Raad voor de Rechtspraak onderzoekt momenteel hoe we in Nederland de rechtspraak beter kunnen organiseren voor burgers met schulden. ‘Ik ben daar voorstander van’, zegt Boerma. ‘Maar dat vergt ook dat ministeries zoals Veiligheid & Justitie en Sociale Zaken gezamenlijk naar regelgeving kijken. Nu zitten regels burgers soms behoorlijk in de weg, terwijl die al genoeg problemen hebben.’

Op steun vanuit het kabinet hoeven schuldenaren voorlopig niet te rekenen. Aanvankelijk had staatssecretaris Jetta Klijnsma van Sociale Zaken aan de Kamer toegezegd bij minister Stef Blok van Veiligheid & Justitie aan te dringen op een onderzoek naar een verbod op verkoop van schulden. Blok liet afgelopen week weten volledig aan de kant van de schuldopkopers te staan. In antwoord op Kamervragen naar aanleiding van het onderzoek van Investico, Nieuwsuur en De Groene Amsterdammer schrijft hij dat ‘de kern van het probleem niet ligt in het doorverkopen zelf’. Slechts bepaalde incassobureaus innen volgens hem niet volgens de regels, maar dat zijn uitzonderingen.

Daarmee schetst de minister een valse tegenstelling tussen een prima marktmodel enerzijds en een paar rotte appels anderzijds. Maar het bedrijfsmodel van de schuldhandelaren kan niet rendabel zijn wanneer dossiers zorgvuldig worden behandeld en belangen van de debiteur individueel worden gewogen. In de woorden van de AFM: ‘De overdracht van leningen is economisch waarschijnlijk niet meer aantrekkelijk als de bedrijven zich aan de AFM-richtlijnen houden.’

Een onderzoek naar een verbod of wettelijke beperking van handel in consumentenschulden is volgens minister Blok dus onnodig en gaat er niet komen. ‘Een schuldenaar die voorziet niet binnen de termijn te kunnen betalen, kan contact opnemen met de schuldeiser.’ De schuldenaar, stelt hij eenvoudig, heeft daarin een ‘eigen verantwoordelijkheid’.

https://www.groene.nl/artikel/routinematige-intimidatie