Dubbel. Aan de ene kant ben ik heel blij dat ik eindelijk iets aan het doen ben wat ik al jaren wil, aan de andere kant ben ik nog steeds bezig met het overlijden van mijn oma, anderhalve week geleden. Ik weet ook niet goed hoe ik daarmee om moet gaan en wat 'normaal' is, daarin. Iedereen blijft maar herhalen dat het goed is zo en dat het van haar ook niet meer hoefde en dat ze geen pijn gehad heeft, maar tijdens de begrafenis vrijdag kon ik ook alleen maar denken 'het is niet eerlijk'. Ik ben het er gewoon domweg niet mee eens, het mag niet en het kan niet en ik wil het niet. En dat klinkt hartstikke egoistisch en daar voel ik me dan ook weer schuldig over en pfff. Het gaat ook niet over, het wordt ook niet minder. En zo zwaai ik steeds van uberhappy naar jankend op de bank.