R&P Relaties & Psychologie
Heb je relatieproblemen, of zit je in een diep psychologisch gat? Stort hier je hart uit, en heb steun aan de reacties van anderen.
Hoi allemaal,
Ik wil even mijn situatie schetsen sinds ik een heftig avondje met XTC heb gehad. Dit was een avond die voor mij is uitgelopen op een bad trip. Tijdens die bad trip had ik een heftige paniekaanval (hartkloppingen, onwijs zweten en dan weer ijskoud, gevoel dood te gaan etc). Ik wist op dit moment echter niet dat het een paniekaanval was, want ik had het nooit eerder gehad. Ik dacht gewoon dat ik erg bang was, meer niet.
Twee dagen later kreeg ik een paniekaanval op mijn werk. Was rustig ergens mee bezig, en opeens leken mijn hersenen uit te vallen. Kon opeens niet logisch meer nadenken en werd erg duizelig. Ook weer hartkloppingen en kreeg een dikke keel waardoor ik niet meer kon slikken. Ben toen even gaan zitten en na een halfuurtje was het grotendeels weg. Ook op dit moment wist ik niet dat dit een paniekaanval was. Ik dacht dat ik gewoon duizelig was (ben ik wel vaker) en dat het met het afgelopen weekend te maken had (XTC, slaaptekort, weinig gegeten).
Omdat ik dus niet wist dat er beide keren sprake was van een paniekaanval, kon ik relaxt verder leven zonder de angst te hebben om nog een keer zoiets mee te maken.
De weken erna voelde ik me emotioneel wel wat anders. Ik had een klein meningsverschil met mijn vriend, en dit trok ik me zo ontzettend aan dat ik onwijs heb lopen huilen. Als ik er nu aan terugdenk, was er eigenlijk vrij weinig aan de hand.
Ook was ik wat sneller aangevallen. Vervelende opmerkingen van bijvoorbeeld mijn vader kwamen hard aan, terwijl ik normaal gesproken zijn opmerkingen wel weg kan lachen.
Soms als ik bijvoorbeeld in de trein zat of thuis tv zat te kijken, werd ik uit het niets opeens een beetje zenuwachtig. Het voelde dan alsof mijn hersenen even in het diepe werden gezogen, ik kan het niet anders uitleggen. Deze momentjes duurden echter maar een paar seconden en ik besteedde er ook niet teveel aandacht aan.
Drie weken na de avond met XTC kreeg ik opeens in één week twee kleinere paniekaanvallen. Ik ben me toen wel zorgen gaan maken en ging op onderzoek uit op het internet. Hier las ik dat veel mensen na XTC(misbruik) last krijgen van angstaanvallen. Nu ik wist dat er sprake was van paniekaanvallen begon ik zelf ook echt paniekerig te worden. Ik heb een week lang in echte angst geleefd. Hele lichaam tintelde, kramp in handen en voeten, spanningshoofdpijn, zwaar gevoel achter neus, gespannen kaakspieren. Ik schrok werkelijk overal van, als er iets op de grond viel zat ik op het puntje van mijn stoel. Ik voelde me niet mezelf meer, ik heb mezelf aangekeken in de spiegel en gezegd: 'Dit ben jij niet'. Ik kon me in deze week goed voorstellen hoe een depressie voelt. Als ik over een viaduct liep, kon ik me voorstellen dat mensen de stap nemen om de sprong te maken. Begrijp me niet verkeerd, ik wilde dit lang niet zelf doen, maar ik kon het me wel vóórstellen dat mensen dit doen.
Ik was niet depressief, maar had wel lichte depressieve gedachten. Was vooral erg bang dat ik dat gevoel nooit meer kwijt zou raken en die gedachte was heel intens. Ben altijd een vrolijk meisje geweest en nu leek het alsof ik totaal werd overgenomen door iets waarvan ik niet wist wat het was. Ik kon geen middagen thuis op de bank zitten, daar werd ik somber en onrustig van. Zo was er een dag die ik vooral op de bank doorbracht, en opeens voelde ik me zo ontzettend opgefokt en had ik het idee dat ik iets MOEST doen, al wist ik niet wat. Ik ben toen maar een rondje gaan fietsen en dat hielp wel.
Na die heftige week ben ik heel voorzichtig verbetering gaan merken. Door de gedachte dat alles tussen mijn oren zat, lukte het me af en toe wel om het te relativeren. Hoe heftig het allemaal ook is, je gaat niet dood, dacht ik. Af en toe leefde ik opeens heel erg op. Dan dacht ik dat alles voorbij was en nooit meer bang zou zijn. En dan opeens was dat gevoel er weer, uit het niets.
Nu, precies twee maanden na de beruchte avond, ben ik er nog steeds niet vanaf. Het gaat echt stukken beter, dat zeker. Ik leef niet meer in volledige angst, het neemt me niet meer over zoals in die ene week. Maar ik heb zeker nog mijn momenten. Het ene moment ben ik rustig en ontspannen aan het werk, het andere moment ben ik weer lichtelijk angstig. Ik snap zelf echt niet goed waarom ik op zo'n moment angstig ben. Ik heb namelijk sinds die twee kleinere paniekaanvallen geen één aanval meer gehad (dat is nu vier weken geleden), dus waarom zou ik in godsnaam bang zijn voor nog een aanval? Ik ben ervan overtuigd dat ik er geen meer ga krijgen, maar toch blijf ik dat angstige gevoel houden. Ik slaap ook erg slecht en dat resulteert ook weer in somberheid. Ik heb bijvoorbeeld vaak dat ik me in mijn hoofd wel rustig voel als ik in bed lig, maar mijn lichaam maakt dan allemaal kleine spastische beweginkjes, vooral bij het inslapen.
Het is dus belangrijk te weten dat mijn situatie echt héél erg is verbeterd de afgelopen vier weken. Eigenlijk is dit redelijk vanzelf gegaan. Hoe ik eerst een week lang heb geleefd in pure angst en alles langs me heen ging, voel ik me nu over het algemeen wel weer de oude ik. Het zijn alleen die onverklaarbare angstige momenten die me in de weg zitten. Paar dagen geleden liep ik bijvoorbeeld in een drukke winkelstraat en schrok ik intens van een etalagepop. Daarna had ik zoiets van: WAAROM schrik je zo erg van een etalagepop?
Nu is het zo met XTC dat het je serotoninevoorraad in één klap enorm omlaag haalt. Dit zou binnen drie maanden weer hersteld moeten zijn. Ik heb er grote hoop in dat dit bij mij de oorzaak is van mijn paniekaanvallen, en dat ik me over een maandje veel beter voel. Ik wil met dit lange verhaal vragen of er mensen zijn die in een soortgelijke situatie hebben gezeten en hoe zij eruit zijn gekomen. Hoe en wanneer merkten jullie verbetering en ging dit vanzelf? Denken jullie dat dit een serotoninekwestie is en dus tijdelijk is? Ik slik nu sinds een paar dagen L-tryptofaan voor een steuntje in de rug.
Ik wil even mijn situatie schetsen sinds ik een heftig avondje met XTC heb gehad. Dit was een avond die voor mij is uitgelopen op een bad trip. Tijdens die bad trip had ik een heftige paniekaanval (hartkloppingen, onwijs zweten en dan weer ijskoud, gevoel dood te gaan etc). Ik wist op dit moment echter niet dat het een paniekaanval was, want ik had het nooit eerder gehad. Ik dacht gewoon dat ik erg bang was, meer niet.
Twee dagen later kreeg ik een paniekaanval op mijn werk. Was rustig ergens mee bezig, en opeens leken mijn hersenen uit te vallen. Kon opeens niet logisch meer nadenken en werd erg duizelig. Ook weer hartkloppingen en kreeg een dikke keel waardoor ik niet meer kon slikken. Ben toen even gaan zitten en na een halfuurtje was het grotendeels weg. Ook op dit moment wist ik niet dat dit een paniekaanval was. Ik dacht dat ik gewoon duizelig was (ben ik wel vaker) en dat het met het afgelopen weekend te maken had (XTC, slaaptekort, weinig gegeten).
Omdat ik dus niet wist dat er beide keren sprake was van een paniekaanval, kon ik relaxt verder leven zonder de angst te hebben om nog een keer zoiets mee te maken.
De weken erna voelde ik me emotioneel wel wat anders. Ik had een klein meningsverschil met mijn vriend, en dit trok ik me zo ontzettend aan dat ik onwijs heb lopen huilen. Als ik er nu aan terugdenk, was er eigenlijk vrij weinig aan de hand.
Ook was ik wat sneller aangevallen. Vervelende opmerkingen van bijvoorbeeld mijn vader kwamen hard aan, terwijl ik normaal gesproken zijn opmerkingen wel weg kan lachen.
Soms als ik bijvoorbeeld in de trein zat of thuis tv zat te kijken, werd ik uit het niets opeens een beetje zenuwachtig. Het voelde dan alsof mijn hersenen even in het diepe werden gezogen, ik kan het niet anders uitleggen. Deze momentjes duurden echter maar een paar seconden en ik besteedde er ook niet teveel aandacht aan.
Drie weken na de avond met XTC kreeg ik opeens in één week twee kleinere paniekaanvallen. Ik ben me toen wel zorgen gaan maken en ging op onderzoek uit op het internet. Hier las ik dat veel mensen na XTC(misbruik) last krijgen van angstaanvallen. Nu ik wist dat er sprake was van paniekaanvallen begon ik zelf ook echt paniekerig te worden. Ik heb een week lang in echte angst geleefd. Hele lichaam tintelde, kramp in handen en voeten, spanningshoofdpijn, zwaar gevoel achter neus, gespannen kaakspieren. Ik schrok werkelijk overal van, als er iets op de grond viel zat ik op het puntje van mijn stoel. Ik voelde me niet mezelf meer, ik heb mezelf aangekeken in de spiegel en gezegd: 'Dit ben jij niet'. Ik kon me in deze week goed voorstellen hoe een depressie voelt. Als ik over een viaduct liep, kon ik me voorstellen dat mensen de stap nemen om de sprong te maken. Begrijp me niet verkeerd, ik wilde dit lang niet zelf doen, maar ik kon het me wel vóórstellen dat mensen dit doen.
Ik was niet depressief, maar had wel lichte depressieve gedachten. Was vooral erg bang dat ik dat gevoel nooit meer kwijt zou raken en die gedachte was heel intens. Ben altijd een vrolijk meisje geweest en nu leek het alsof ik totaal werd overgenomen door iets waarvan ik niet wist wat het was. Ik kon geen middagen thuis op de bank zitten, daar werd ik somber en onrustig van. Zo was er een dag die ik vooral op de bank doorbracht, en opeens voelde ik me zo ontzettend opgefokt en had ik het idee dat ik iets MOEST doen, al wist ik niet wat. Ik ben toen maar een rondje gaan fietsen en dat hielp wel.
Na die heftige week ben ik heel voorzichtig verbetering gaan merken. Door de gedachte dat alles tussen mijn oren zat, lukte het me af en toe wel om het te relativeren. Hoe heftig het allemaal ook is, je gaat niet dood, dacht ik. Af en toe leefde ik opeens heel erg op. Dan dacht ik dat alles voorbij was en nooit meer bang zou zijn. En dan opeens was dat gevoel er weer, uit het niets.
Nu, precies twee maanden na de beruchte avond, ben ik er nog steeds niet vanaf. Het gaat echt stukken beter, dat zeker. Ik leef niet meer in volledige angst, het neemt me niet meer over zoals in die ene week. Maar ik heb zeker nog mijn momenten. Het ene moment ben ik rustig en ontspannen aan het werk, het andere moment ben ik weer lichtelijk angstig. Ik snap zelf echt niet goed waarom ik op zo'n moment angstig ben. Ik heb namelijk sinds die twee kleinere paniekaanvallen geen één aanval meer gehad (dat is nu vier weken geleden), dus waarom zou ik in godsnaam bang zijn voor nog een aanval? Ik ben ervan overtuigd dat ik er geen meer ga krijgen, maar toch blijf ik dat angstige gevoel houden. Ik slaap ook erg slecht en dat resulteert ook weer in somberheid. Ik heb bijvoorbeeld vaak dat ik me in mijn hoofd wel rustig voel als ik in bed lig, maar mijn lichaam maakt dan allemaal kleine spastische beweginkjes, vooral bij het inslapen.
Het is dus belangrijk te weten dat mijn situatie echt héél erg is verbeterd de afgelopen vier weken. Eigenlijk is dit redelijk vanzelf gegaan. Hoe ik eerst een week lang heb geleefd in pure angst en alles langs me heen ging, voel ik me nu over het algemeen wel weer de oude ik. Het zijn alleen die onverklaarbare angstige momenten die me in de weg zitten. Paar dagen geleden liep ik bijvoorbeeld in een drukke winkelstraat en schrok ik intens van een etalagepop. Daarna had ik zoiets van: WAAROM schrik je zo erg van een etalagepop?
Nu is het zo met XTC dat het je serotoninevoorraad in één klap enorm omlaag haalt. Dit zou binnen drie maanden weer hersteld moeten zijn. Ik heb er grote hoop in dat dit bij mij de oorzaak is van mijn paniekaanvallen, en dat ik me over een maandje veel beter voel. Ik wil met dit lange verhaal vragen of er mensen zijn die in een soortgelijke situatie hebben gezeten en hoe zij eruit zijn gekomen. Hoe en wanneer merkten jullie verbetering en ging dit vanzelf? Denken jullie dat dit een serotoninekwestie is en dus tijdelijk is? Ik slik nu sinds een paar dagen L-tryptofaan voor een steuntje in de rug.
Toptip: alleen XTC gebruiken als je fysiek en mentaal OK bent. En normaal rusten en eten voor en na
Heel veel groetjes, Catch22
En zoals mijn opa zei: "Al is het meisje nog zo mooi, haar poep stinkt ook". Rust Zacht opa..
Met GHB nooit meer nee
Storneren een optie?
En zoals mijn opa zei: "Al is het meisje nog zo mooi, haar poep stinkt ook". Rust Zacht opa..
Met GHB nooit meer nee
Storneren een optie?
Dit.... self forfilling prophecy dit...quote:
Denk maar eens de hele dag "voel ik me niet misselijk"? Dan ga je je vanzelf wel misselijk voelen.
Maar die twee kleinere paniekaanvallen ontstonden echt uit het niets. De een overkwam me toen ik achter mijn laptop een verslag aan het typen was; ik was gewoon met mijn hoofd bij het verslag en wat ik wilde typen, en opeens bam. Kortademig, duizelig, was ook wel weer snel voorbij dus ook hier zat ik niet mee. De tweede was twee dagen daarna, ik had college en luisterde aandachtig naar mijn docent. En opeens weer dat gevoel alsof mijn hersenen leeggezogen werden, duizelig zweten kortademig etc etc. Bij beide keren heb ik mezelf er niet ingepraat, dat weet ik zeker. Ik was op beide momenten juist heel geconcentreerd bezig met wat ik aan het doen was, en dacht totaal niet na over paniek of iets dergelijks, omdat tot op dat moment nooit het woord 'paniek' nooit in me op is gekomen. Pas na die tweede paniekaanval ben ik me zorgen gaan maken en ben ik echt paniekerig geworden.
Ik ben dus vooral heel benieuwd waar die twee kleine paniekaanvallen door gekomen zijn. Ik kan niet 100% in rust leven zolang ik dit niet weet. Want ze zouden dus zomaar uit het niets weer op kunnen komen, denk ik dan. Daarom ben ik altijd een beetje op mijn hoede, is het niet bewust dan is het wel onbewust.
Ik ben dus vooral heel benieuwd waar die twee kleine paniekaanvallen door gekomen zijn. Ik kan niet 100% in rust leven zolang ik dit niet weet. Want ze zouden dus zomaar uit het niets weer op kunnen komen, denk ik dan. Daarom ben ik altijd een beetje op mijn hoede, is het niet bewust dan is het wel onbewust.
Het was nog wel wat heftiger dan dat, ik was wit, zat te trillen, was bang voor alles en iedereen, was paroïde, en het gevoel dood te gaan hoort ook niet helemaal bij normaal drugsgebruik. En nee ik had niet teveel gebruikt. Het viel die dag gewoon compleet verkeerd.quote:
Op 
Ja kids.
Op vrijdag 4 november 2011 09:39 schreef Blik het volgende:
"Sinds wanneer is maart de derde maand van het jaar?"
61% van alle statistieken zijn nutteloos.
Vind je dat ik een internet verdien? Klik hier!
"Sinds wanneer is maart de derde maand van het jaar?"
61% van alle statistieken zijn nutteloos.
Vind je dat ik een internet verdien? Klik hier!
Jep, vrienden hadden dezelfde pil gebruikt en dat ging gewoon prima. Nu moet ik wel zeggen dat ik emotioneel wat minder stabiel ben dan mijn vrienden, ik heb bijvoorbeeld al snel een schuldgevoel over mijn drugsgebruik en ben altijd héél bang dat het fout gaat. Dat speelt natuurlijk een grote rol.quote:Op dinsdag 16 december 2014 09:56 schreef Beauke het volgende:
Weet je zeker dat het XTC/MDMA was wat er in die pil zat die je hebt gebruikt?
Waar ik nu ook mee kamp, is een intens schuldgevoel m.b.t. die avond tegenover mezelf en tegenover mijn ouders. Ik krijg zelfs vervelende gedachten over mijn overleden opa en oma, die mij toen misschien wel in de gaten hebben gehouden en hebben gezien hoe ik er die avond bij heb gelopen. Dat soort gedachten gaan bij mij heel ver.
Ik heb al vaker XTC gebruikt, maar dan gebruikte ik altijd zo weinig dat ik er niet veel van voelde omdat ik bang was dat het anders fout zou gaan. Stond altijd redelijk 'nuchter' op een feestje met XTC op, en over die strakke mensen met drugshoofden dacht ik altijd: dat gaat mij nooit overkomen. Maar toch wel: zo stond ik er die beruchte avond zelf helaas ook bij. En dan misschien nog wel erger. Ik vind het moeilijk mezelf dat te vergeven.
De paniekaanvallen kwamen na niet al te lange tijd toch?
Paniekaanvallen zijn vaak te relateren aan verstoringen in het seratoninesysteem, en laat het nu net dat zijn waar MDMA invloed op uitoefent. En als je een keer paniekaanvallen hebt gehad, blijf je jezelf daarmee bang maken en komen ze terug.
Verder succes met je angst die hierdoor veroorzaakt is verwerken, ik heb ook eens enkele maanden last gehouden van een slechte drugservaring, het is heel onprettig.
Paniekaanvallen zijn vaak te relateren aan verstoringen in het seratoninesysteem, en laat het nu net dat zijn waar MDMA invloed op uitoefent. En als je een keer paniekaanvallen hebt gehad, blijf je jezelf daarmee bang maken en komen ze terug.
Verder succes met je angst die hierdoor veroorzaakt is verwerken, ik heb ook eens enkele maanden last gehouden van een slechte drugservaring, het is heel onprettig.
Ok, denk dat het beter is dat je gewoon helemaal geen XTC meer gebruikt, je geeft al aan dat je emotioneel minder stabiel bent.quote:
[..]
Jep, vrienden hadden dezelfde pil gebruikt en dat ging gewoon prima. Nu moet ik wel zeggen dat ik emotioneel wat minder stabiel ben dan mijn vrienden, ik heb bijvoorbeeld al snel een schuldgevoel over mijn drugsgebruik en ben altijd héél bang dat het fout gaat. Dat speelt natuurlijk een grote rol.
Waar ik nu ook mee kamp, is een intens schuldgevoel m.b.t. die avond tegenover mezelf en tegenover mijn ouders. Ik krijg zelfs vervelende gedachten over mijn overleden opa en oma, die mij toen misschien wel in de gaten hebben gehouden en hebben gezien hoe ik er die avond bij heb gelopen. Dat soort gedachten gaan bij mij heel ver.
Ik heb al vaker XTC gebruikt, maar dan gebruikte ik altijd zo weinig dat ik er niet veel van voelde omdat ik bang was dat het anders fout zou gaan. Stond altijd redelijk 'nuchter' op een feestje met XTC op, en over die strakke mensen met drugshoofden dacht ik altijd: dat gaat mij nooit overkomen. Maar toch wel: zo stond ik er die beruchte avond zelf helaas ook bij. En dan misschien nog wel erger. Ik vind het moeilijk mezelf dat te vergeven.
Kijk het nog een weekje of twee aan en ga dan even naar de huisarts. Die kijkt er echt niet gek van op hoor.
Die schuldgevoelens heb je natuurlijk niks aan. Je hebt geen misdaad begaan zeg. Je hebt niemand iets aangedaan. Alleen jezelf. Je bent over een grens gegaan en weet nu waar die is. Laat het een les zijn
weet je niet want het was je eerste keerquote:
[..]
Het was nog wel wat heftiger dan dat, ik was wit, zat te trillen, was bang voor alles en iedereen, was paroïde, en het gevoel dood te gaan hoort ook niet helemaal bij normaal drugsgebruik. En nee ik had niet teveel gebruikt. Het viel die dag gewoon compleet verkeerd.
domme trut
Eh, lees eens goed? En zonder te schelden?quote:Op dinsdag 16 december 2014 11:01 schreef fs180 het volgende:
[..]
weet je niet want het was je eerste keer
domme trut
ken je klassiekersquote:
[..]
Eh, lees eens goed? En zonder te schelden?
lees zelf maar
Ik weet niet hoe veel je aan mdma binnen hebt gehad, maar eet een banaantje extra. Als het al van de X komt, trekt het wel weer bij
Lekker gek
Beetje cray cray
Fan van De Jeugd
En stiekem ook van Le Le
Beetje cray cray
Fan van De Jeugd
En stiekem ook van Le Le
Die paniekaanvallen tijdens, maar ook na je gebruik zullen ongetwijfeld bijgedragen hebben aan je paniekaanval(len). Daarnaast is de kans erop natuurlijk ook anders afhankelijk van het eten, drinken, omgeving, slaap/rust, feest, stress, ..., zowel voor, tijdens en na het feest.
Dat je er nu nog steeds last van hebt, lijkt mij te komen door een combinatie van slecht slapen en paranoia afkomstig van je eerste paniekaanvallen. Dat levert je veel stress op (begrijpelijk) en als je zo met je lichaam hebt gerommeld, kan dat allemaal wat negatiever vallen.
Als het al 2+ maanden geleden is, dan zit het je hoogstwaarschijnlijk allemaal tussen de oren. Het komt zeker niet uit het niets vallen, want je geeft al aan dat je angstig bent voordat je drugs nam (o.a. bang zijn dat je bad gaat).
Oplossing hiervoor is acceptatie van je gevoelens en gedachten, hoewel dat voor sommigen makkelijker gezegd dan gedaan is. Therapie kan hierbij helpen. Mocht je niet weten wat te doen, maak dan een afspraak bij de huisarts. Zoals hierboven iemand al zei, de huisartsen staan daar echt niet van te kijken en wie weet heb je wel een verhelderend gesprek (daar zijn ze voor!).
Hoe dan ook lijkt het me verstandig als je voortaan van de drugs af blijft. Rommelen met hormonen terwijl je je emoties niet kunt beheersen is geen goede zaak.
Dat je er nu nog steeds last van hebt, lijkt mij te komen door een combinatie van slecht slapen en paranoia afkomstig van je eerste paniekaanvallen. Dat levert je veel stress op (begrijpelijk) en als je zo met je lichaam hebt gerommeld, kan dat allemaal wat negatiever vallen.
Als het al 2+ maanden geleden is, dan zit het je hoogstwaarschijnlijk allemaal tussen de oren. Het komt zeker niet uit het niets vallen, want je geeft al aan dat je angstig bent voordat je drugs nam (o.a. bang zijn dat je bad gaat).
Oplossing hiervoor is acceptatie van je gevoelens en gedachten, hoewel dat voor sommigen makkelijker gezegd dan gedaan is. Therapie kan hierbij helpen. Mocht je niet weten wat te doen, maak dan een afspraak bij de huisarts. Zoals hierboven iemand al zei, de huisartsen staan daar echt niet van te kijken en wie weet heb je wel een verhelderend gesprek (daar zijn ze voor!).
Hoe dan ook lijkt het me verstandig als je voortaan van de drugs af blijft. Rommelen met hormonen terwijl je je emoties niet kunt beheersen is geen goede zaak.
Na 2 maanden zou je serotonine al weer goed op pijl moeten zijn. Het is aan te raden om hulp te zoeken omdat paniekaanvallen in het begin een stuk beter te behandelen zijn dan wanneer je er lang mee blijft rondlopen. Vraag advies aan je huisarts en niet op een forum.
Ik heb iets soortgelijks meegemaakt na een avond zwaar amfetamine gebruik. Ik stond 10+ uur totaal strak en ik heb toen waarschijnlijk alle "goede" stoffen in mijn brein opgemaakt. Toen de high over was stortte mijn brein me in een zware paniekaanval. Dat wens je niemand toequote:
Maar die twee kleinere paniekaanvallen ontstonden echt uit het niets. De een overkwam me toen ik achter mijn laptop een verslag aan het typen was; ik was gewoon met mijn hoofd bij het verslag en wat ik wilde typen, en opeens bam. Kortademig, duizelig, was ook wel weer snel voorbij dus ook hier zat ik niet mee. De tweede was twee dagen daarna, ik had college en luisterde aandachtig naar mijn docent. En opeens weer dat gevoel alsof mijn hersenen leeggezogen werden, duizelig zweten kortademig etc etc. Bij beide keren heb ik mezelf er niet ingepraat, dat weet ik zeker. Ik was op beide momenten juist heel geconcentreerd bezig met wat ik aan het doen was, en dacht totaal niet na over paniek of iets dergelijks, omdat tot op dat moment nooit het woord 'paniek' nooit in me op is gekomen. Pas na die tweede paniekaanval ben ik me zorgen gaan maken en ben ik echt paniekerig geworden.
Ik ben dus vooral heel benieuwd waar die twee kleine paniekaanvallen door gekomen zijn. Ik kan niet 100% in rust leven zolang ik dit niet weet. Want ze zouden dus zomaar uit het niets weer op kunnen komen, denk ik dan. Daarom ben ik altijd een beetje op mijn hoede, is het niet bewust dan is het wel onbewust.
Ik heb toen ook binnen een week of twee daarna nog wat paniekaanvallen gehad, waarschijnlijk door het trauma en door de chemische balans in de hersenen die verstoord was.
Je zult de rest van je leven met de herinnering zitten,maar naarmate de tijd vordert neemt het een steeds kleinere plaats in.
De herinnering trekt wel een beetje weg ja. Ik heb nog wel eens een flashback naar het moment waarop ik onder invloed dacht dat er overal bloed uit me stroomde terwijl mijn kamer in brand stond, maar nu heb ik geen zware paniekbuien meer en is het nog voornamelijk een slechte herinnering. Het wordt echt minder. Je moet vooral proberen niet meer bang te zijn een paniekaanval te krijgen, en daar eventueel hulp voor vragen.
Kon nooit geloven dat deze dingen echt voorkwamen, had immers het nodige genuttigd de afgelopen jaren en nooit iets mee gemaakt met veel zwaardere drugs. Tot een vriend van mij na 1x XTC paniekaanvallen kreeg en met alles is gestopt. Tegenwoordig kan ie wel weer een biertje drinken maar blowen is nog steeds vragen om een paniek aanval, terwijl hij dat vroeger dagelijks deed.
Thinking about thinking of you. ♫
Zelf nooit last van gehad, wel gezien bij mensen om me heen.quote:Op dinsdag 16 december 2014 16:04 schreef shifto het volgende:
Kon nooit geloven dat deze dingen echt voorkwamen, had immers het nodige genuttigd de afgelopen jaren en nooit iets mee gemaakt met veel zwaardere drugs. Tot een vriend van mij na 1x XTC paniekaanvallen kreeg en met alles is gestopt. Tegenwoordig kan ie wel weer een biertje drinken maar blowen is nog steeds vragen om een paniek aanval, terwijl hij dat vroeger dagelijks deed.
Maar zo zie je maar weer dat XTC ook weer niet zo onschuldig is.
omdat het "vroeger" common sense was dat als je niet helder in je bovenkamer was je geen drugs tot je nam, tegenwoordig is men dat vergeten maar weten ze alles over pedos, is en marokkanenquote:
Kon nooit geloven dat deze dingen echt voorkwamen, had immers het nodige genuttigd de afgelopen jaren en nooit iets mee gemaakt met veel zwaardere drugs. Tot een vriend van mij na 1x XTC paniekaanvallen kreeg en met alles is gestopt. Tegenwoordig kan ie wel weer een biertje drinken maar blowen is nog steeds vragen om een paniek aanval, terwijl hij dat vroeger dagelijks deed.
dat is het wel.quote:Op dinsdag 16 december 2014 16:09 schreef Beauke het volgende:
[..]
Zelf nooit last van gehad, wel gezien bij mensen om me heen.
Maar zo zie je maar weer dat XTC ook weer niet zo onschuldig is.
of vind jij een brood bij de bakker halen ook "niet onschuldig"?
Gewoon beetje chillen, bananen en pure chocola eten (met chocola eten is natuurlijk niets mis sowieso 
) ga leuke dingen doen, verzet je gedachten, slaap een extra uurtje en probeer vooral niet bij elke schrikreactie te denken dat het van X komt want dat is waarschijnlijk helemaal niet zo.
Dit gaat wel weer over en zo niet dan zou ik het nog even aankijken en dan advies gaan vragen aan je huisarts of wat dan ook
Oja en misschien heb jij gewoon een langere dip dan andere mensen, sneller verdrietig om dingen die er voorheen niet toe zouden doen bijvoorbeeld. Van alles is mogelijk en er zitten geen mensen op dit forum die dit kunnen uitsluiten of bevestigen
Echt, gewoon chillen en vind iets om jezelf rustig mee te houden als je eventueel weer zo'n aanval krijgt
[ Bericht 31% gewijzigd door vera166 op 16-12-2014 16:42:51 ]
) ga leuke dingen doen, verzet je gedachten, slaap een extra uurtje en probeer vooral niet bij elke schrikreactie te denken dat het van X komt want dat is waarschijnlijk helemaal niet zo. Dit gaat wel weer over en zo niet dan zou ik het nog even aankijken en dan advies gaan vragen aan je huisarts of wat dan ook
Oja en misschien heb jij gewoon een langere dip dan andere mensen, sneller verdrietig om dingen die er voorheen niet toe zouden doen bijvoorbeeld. Van alles is mogelijk en er zitten geen mensen op dit forum die dit kunnen uitsluiten of bevestigen
Echt, gewoon chillen en vind iets om jezelf rustig mee te houden als je eventueel weer zo'n aanval krijgt
[ Bericht 31% gewijzigd door vera166 op 16-12-2014 16:42:51 ]
Bedankt voor de reacties.
Waar ik nu vooral last van heb, is dat het in mijn hoofd wel langzamerhand wat rustiger lijkt te worden maar dat de lichamelijke klachten erg aanhouden. Ik slaap bijvoorbeeld erg lastig, doordat als ik in bed lig ik telkens kleine schokjes in mijn lichaam krijg, ik denk een soort spanningsontlading? Dan lig ik gewoon rustig en dommel ik een beetje weg, en dan ineens schiet er een arm of een been opzij, of ik krijg gewoon een algemeen schrikmoment waarbij mijn hele lichaam een klein schokje maakt. Iedere keer als ik zo'n schokje heb gehad ben ik weer klaarwakker en kan ik niet meer slapen. Het zijn niet de schokjes die iedereen heeft als je in slaap valt, want ik weet hoe die voelen. De schokjes die ik heb zijn echt spanningsschokjes.
Ook heb ik vaak lichtelijke kramp en tintelingen in mijn handen en voeten en ook in mijn nek.
Heel vervelend dit, want hoewel het in mijn hoofd rustiger lijkt, lijkt mijn lichaam mij iets heel anders te vertellen waardoor ik weer in een cirkel van negatieve gedachten terechtkom.
Ik zie het niet zo zitten om naar de huisarts te gaan, omdat ik wel al zeker verbetering merk en ik denk dat als ik naar de huisarts stap ik er alleen maar meer onnodige aandacht aan geef. Ik merkte bijvoorbeeld ook dat ik er meer last van kreeg na het openen van dit forum, juist omdat ik er op deze manier weer meer mee bezig ben. Dat is ook de reden waarom ik nu pas de meeste reacties hier heb gelezen.
Het zijn nu dus vooral die lichamelijke klachten die me dwarszitten. Ze brengen me in verwarring en ik heb geen idee waar in het proces ik nu sta. Lijkt het de ene keer beter te gaan, lig ik de andere keer weer schokkerig en vol negatieve gedachten in bed.
Waar ik nu vooral last van heb, is dat het in mijn hoofd wel langzamerhand wat rustiger lijkt te worden maar dat de lichamelijke klachten erg aanhouden. Ik slaap bijvoorbeeld erg lastig, doordat als ik in bed lig ik telkens kleine schokjes in mijn lichaam krijg, ik denk een soort spanningsontlading? Dan lig ik gewoon rustig en dommel ik een beetje weg, en dan ineens schiet er een arm of een been opzij, of ik krijg gewoon een algemeen schrikmoment waarbij mijn hele lichaam een klein schokje maakt. Iedere keer als ik zo'n schokje heb gehad ben ik weer klaarwakker en kan ik niet meer slapen. Het zijn niet de schokjes die iedereen heeft als je in slaap valt, want ik weet hoe die voelen. De schokjes die ik heb zijn echt spanningsschokjes.
Ook heb ik vaak lichtelijke kramp en tintelingen in mijn handen en voeten en ook in mijn nek.
Heel vervelend dit, want hoewel het in mijn hoofd rustiger lijkt, lijkt mijn lichaam mij iets heel anders te vertellen waardoor ik weer in een cirkel van negatieve gedachten terechtkom.
Ik zie het niet zo zitten om naar de huisarts te gaan, omdat ik wel al zeker verbetering merk en ik denk dat als ik naar de huisarts stap ik er alleen maar meer onnodige aandacht aan geef. Ik merkte bijvoorbeeld ook dat ik er meer last van kreeg na het openen van dit forum, juist omdat ik er op deze manier weer meer mee bezig ben. Dat is ook de reden waarom ik nu pas de meeste reacties hier heb gelezen.
Het zijn nu dus vooral die lichamelijke klachten die me dwarszitten. Ze brengen me in verwarring en ik heb geen idee waar in het proces ik nu sta. Lijkt het de ene keer beter te gaan, lig ik de andere keer weer schokkerig en vol negatieve gedachten in bed.
We are electric?quote:
hoeveel pillen heb je dan tijdens we are electric genomen?
Laat maar. Het gaat vanzelf wel over. Ik heb vaker gehoord dat mensen hier last van hebben, maar dit is na verloop van tijd altijd weggegaan. Je moet je er niet te druk over makenquote:
Ook je lichamelijke klachten komen overeen met symptomen van (hevige) angst. Ik zou je aanraden toch je huisarts te raadplegen. Hij kan je tijdelijk bijvoorbeeld Bromazepam voorschrijven. Dit kun je dan innemen als je er last van hebt. Het werkt vaak binnen een uur.quote:
Bedankt voor de reacties.
Waar ik nu vooral last van heb, is dat het in mijn hoofd wel langzamerhand wat rustiger lijkt te worden maar dat de lichamelijke klachten erg aanhouden. Ik slaap bijvoorbeeld erg lastig, doordat als ik in bed lig ik telkens kleine schokjes in mijn lichaam krijg, ik denk een soort spanningsontlading? Dan lig ik gewoon rustig en dommel ik een beetje weg, en dan ineens schiet er een arm of een been opzij, of ik krijg gewoon een algemeen schrikmoment waarbij mijn hele lichaam een klein schokje maakt. Iedere keer als ik zo'n schokje heb gehad ben ik weer klaarwakker en kan ik niet meer slapen. Het zijn niet de schokjes die iedereen heeft als je in slaap valt, want ik weet hoe die voelen. De schokjes die ik heb zijn echt spanningsschokjes.
Ook heb ik vaak lichtelijke kramp en tintelingen in mijn handen en voeten en ook in mijn nek.
Heel vervelend dit, want hoewel het in mijn hoofd rustiger lijkt, lijkt mijn lichaam mij iets heel anders te vertellen waardoor ik weer in een cirkel van negatieve gedachten terechtkom.
Ik zie het niet zo zitten om naar de huisarts te gaan, omdat ik wel al zeker verbetering merk en ik denk dat als ik naar de huisarts stap ik er alleen maar meer onnodige aandacht aan geef. Ik merkte bijvoorbeeld ook dat ik er meer last van kreeg na het openen van dit forum, juist omdat ik er op deze manier weer meer mee bezig ben. Dat is ook de reden waarom ik nu pas de meeste reacties hier heb gelezen.
Het zijn nu dus vooral die lichamelijke klachten die me dwarszitten. Ze brengen me in verwarring en ik heb geen idee waar in het proces ik nu sta. Lijkt het de ene keer beter te gaan, lig ik de andere keer weer schokkerig en vol negatieve gedachten in bed.
Zelf, ondanks ik altijd voorzichtig was, ook een vervelende ervaring gehad met xtc (blauw aanlopen enzo...) en daarna ook een tijdje last gehad van sociale fobie. Gelukkig is het weggegaan. Het moest wel slijten.
Dat gaat niet helpen. Dan gebeurt er gewoon weer hetzelfde.quote:Op dinsdag 16 december 2014 16:47 schreef fs180 het volgende:
gewoon jointje roken, wort je lekkol rustig
Geen drugs meer, gezond eten, veel sporten en hard werken in werk dat je leuk vindt. Dat helpt.
quote:
[..]
Laat maar. Het gaat vanzelf wel over. Ik heb vaker gehoord dat mensen hier last van hebben, maar dit is na verloop van tijd altijd weggegaan. Je moet je er niet te druk over maken
Ik had driekwart pil op, niet teveel dus maar had een slechte nacht gehad ervoor en had die hele dag al het gevoel van een lege maag, hoeveel ik ook at. En dan had ik ook nog die zenuwen die ik altijd heb als ik wat ga gebruiken. Setting was ook niet top. Slechte combinatie van omstandigheden dus.. Bedankt voor de hoopvolle woorden iig
nee dan voelt ts zich relaxtquote:
[..]
Dat gaat niet helpen. Dan gebeurt er gewoon weer hetzelfde.
Geen drugs meer, gezond eten, veel sporten en hard werken in werk dat je leuk vindt. Dat helpt.
quote:
Ik merkte bijvoorbeeld ook dat ik er meer last van kreeg na het openen van dit forum, juist omdat ik er op deze manier weer meer mee bezig ben.
Drugs zijn voor jou niet geschikt. Blijf er maar gewoon vanaf. Dit is een recept voor een enkeltje GGZ-instelling.quote:
[..]
Jep, vrienden hadden dezelfde pil gebruikt en dat ging gewoon prima. Nu moet ik wel zeggen dat ik emotioneel wat minder stabiel ben dan mijn vrienden, ik heb bijvoorbeeld al snel een schuldgevoel over mijn drugsgebruik en ben altijd héél bang dat het fout gaat. Dat speelt natuurlijk een grote rol.
Waar ik nu ook mee kamp, is een intens schuldgevoel m.b.t. die avond tegenover mezelf en tegenover mijn ouders. Ik krijg zelfs vervelende gedachten over mijn overleden opa en oma, die mij toen misschien wel in de gaten hebben gehouden en hebben gezien hoe ik er die avond bij heb gelopen. Dat soort gedachten gaan bij mij heel ver.
Ik heb al vaker XTC gebruikt, maar dan gebruikte ik altijd zo weinig dat ik er niet veel van voelde omdat ik bang was dat het anders fout zou gaan. Stond altijd redelijk 'nuchter' op een feestje met XTC op, en over die strakke mensen met drugshoofden dacht ik altijd: dat gaat mij nooit overkomen. Maar toch wel: zo stond ik er die beruchte avond zelf helaas ook bij. En dan misschien nog wel erger. Ik vind het moeilijk mezelf dat te vergeven.
Behulpzaam als een waterkraan.
Op woensdag 29 april 2015 16:30 schreef seto het volgende:
als je niet #teamhenk bent ben je gewoon een *weggeFopt*homo
Op woensdag 29 april 2015 16:30 schreef seto het volgende:
als je niet #teamhenk bent ben je gewoon een *weggeFopt*homo
Niet teveelquote:
[..]
Als het niet teveel was geweest had je dit topic niet geopend
Behulpzaam als een waterkraan.
Op woensdag 29 april 2015 16:30 schreef seto het volgende:
als je niet #teamhenk bent ben je gewoon een *weggeFopt*homo
Op woensdag 29 april 2015 16:30 schreef seto het volgende:
als je niet #teamhenk bent ben je gewoon een *weggeFopt*homo
Pas Alsjeblieft op! Je situatie klinkt mij erg bekend in de oren van toen ik nog aan de XTC zat en angst is bij mij meer dan 10 jaar later nog altijd aanwezig.quote:
[..]
Je bent denk ik te labiel ervoor.
So, if you're frightened of dying and... and you're holding on, you'll see devils tearing your life away. But if you've made your peace, then the devils are really angels...
Heei ik heb hetzelfde meegemaakt alleen is dat niet zo lang geleden. Ik heb zelf 4 keer XTC gebruikt in 6 weken tijd dat is eigenlijk te veel, de 1e 3 x was het leuk en heb ik echt geweldige avonden gehad nou had ik de laatste keer maar 1 pilletje op van ongeveer 160 mg in het begin sloeg die in en het ging echt supergoed tot dat ik op het laatst ging hallucineren normaal ben ik niet zo snel bang maar toen zag ik mijn beste vriend niet meer als een gezond mens zijn gezicht was lijkbleek ingevallen wangen donkere ooghoeken oftewel gewoon een crackhoofd. We waren allemaal onder invloed (van XTC) maar toen ik hem zo zag werd ik gek ik werd ook echt bang, ik nam mezelf voor dat niet tegen hem te zeggen want voor hetzelfde geld zou hij in paniek raken en het verkeerd lopen met hem hij had namelijk al een lichte overdosis, ik ben toen met een vriendin een rondje gaan wandelen en toen ging het echt prima met mezelf vooral. Toen we terug kwamen durfde ik hem niet meer aan te kijken het zag er zo naar uit. Die dag derna voelde ik mezelf echt kut ik had geen trek ik zag het leven niet zitten, kon nergens om lachen, en toen ik alleen was moest ik ook vaak janken, misselijk etc. Natuurlijk is dat die dip toen heb ik nagedacht en wist ik gewoon dat ik geen XTC meer wil gebruiken. Terwijl ik er wel gewoon tegen kwam ik had die vorige keer 3 pillen genomen en ik had de beste avond van me leve gehad maar na deze ene avond (nu 2 weken geleden) ben ik ook gelijk gestopt met blowen, ik had het idee van waar ben je mee bezig ik had die dagen derna ook last van paniekaanvallen toen heb ik mezelf moed in gepraat van dat het op termijn wel weer over gaat. Maar ik blijf die angst hebben voor XTC. Ook gaat slapen nog steeds heel moeilijk en laatst had ik een paar trekjes van een blow op en mm hard ging erg tekeer dus dat was niet zo chill terwijl ik een jaar lang elke dag zeker 3/4 blows vast rookte ik vraag me alleen af wat heeft XTC met me gedaan het heeft me zo veranderd en hoe komt dat? Ik hoop dat jullie me kunnen helpen.quote:
Hoi allemaal,
Ik wil even mijn situatie schetsen sinds ik een heftig avondje met XTC heb gehad. Dit was een avond die voor mij is uitgelopen op een bad trip. Tijdens die bad trip had ik een heftige paniekaanval (hartkloppingen, onwijs zweten en dan weer ijskoud, gevoel dood te gaan etc). Ik wist op dit moment echter niet dat het een paniekaanval was, want ik had het nooit eerder gehad. Ik dacht gewoon dat ik erg bang was, meer niet.
Twee dagen later kreeg ik een paniekaanval op mijn werk. Was rustig ergens mee bezig, en opeens leken mijn hersenen uit te vallen. Kon opeens niet logisch meer nadenken en werd erg duizelig. Ook weer hartkloppingen en kreeg een dikke keel waardoor ik niet meer kon slikken. Ben toen even gaan zitten en na een halfuurtje was het grotendeels weg. Ook op dit moment wist ik niet dat dit een paniekaanval was. Ik dacht dat ik gewoon duizelig was (ben ik wel vaker) en dat het met het afgelopen weekend te maken had (XTC, slaaptekort, weinig gegeten).
Omdat ik dus niet wist dat er beide keren sprake was van een paniekaanval, kon ik relaxt verder leven zonder de angst te hebben om nog een keer zoiets mee te maken.
De weken erna voelde ik me emotioneel wel wat anders. Ik had een klein meningsverschil met mijn vriend, en dit trok ik me zo ontzettend aan dat ik onwijs heb lopen huilen. Als ik er nu aan terugdenk, was er eigenlijk vrij weinig aan de hand.
Ook was ik wat sneller aangevallen. Vervelende opmerkingen van bijvoorbeeld mijn vader kwamen hard aan, terwijl ik normaal gesproken zijn opmerkingen wel weg kan lachen.
Soms als ik bijvoorbeeld in de trein zat of thuis tv zat te kijken, werd ik uit het niets opeens een beetje zenuwachtig. Het voelde dan alsof mijn hersenen even in het diepe werden gezogen, ik kan het niet anders uitleggen. Deze momentjes duurden echter maar een paar seconden en ik besteedde er ook niet teveel aandacht aan.
Drie weken na de avond met XTC kreeg ik opeens in één week twee kleinere paniekaanvallen. Ik ben me toen wel zorgen gaan maken en ging op onderzoek uit op het internet. Hier las ik dat veel mensen na XTC(misbruik) last krijgen van angstaanvallen. Nu ik wist dat er sprake was van paniekaanvallen begon ik zelf ook echt paniekerig te worden. Ik heb een week lang in echte angst geleefd. Hele lichaam tintelde, kramp in handen en voeten, spanningshoofdpijn, zwaar gevoel achter neus, gespannen kaakspieren. Ik schrok werkelijk overal van, als er iets op de grond viel zat ik op het puntje van mijn stoel. Ik voelde me niet mezelf meer, ik heb mezelf aangekeken in de spiegel en gezegd: 'Dit ben jij niet'. Ik kon me in deze week goed voorstellen hoe een depressie voelt. Als ik over een viaduct liep, kon ik me voorstellen dat mensen de stap nemen om de sprong te maken. Begrijp me niet verkeerd, ik wilde dit lang niet zelf doen, maar ik kon het me wel vóórstellen dat mensen dit doen.
Ik was niet depressief, maar had wel lichte depressieve gedachten. Was vooral erg bang dat ik dat gevoel nooit meer kwijt zou raken en die gedachte was heel intens. Ben altijd een vrolijk meisje geweest en nu leek het alsof ik totaal werd overgenomen door iets waarvan ik niet wist wat het was. Ik kon geen middagen thuis op de bank zitten, daar werd ik somber en onrustig van. Zo was er een dag die ik vooral op de bank doorbracht, en opeens voelde ik me zo ontzettend opgefokt en had ik het idee dat ik iets MOEST doen, al wist ik niet wat. Ik ben toen maar een rondje gaan fietsen en dat hielp wel.
Na die heftige week ben ik heel voorzichtig verbetering gaan merken. Door de gedachte dat alles tussen mijn oren zat, lukte het me af en toe wel om het te relativeren. Hoe heftig het allemaal ook is, je gaat niet dood, dacht ik. Af en toe leefde ik opeens heel erg op. Dan dacht ik dat alles voorbij was en nooit meer bang zou zijn. En dan opeens was dat gevoel er weer, uit het niets.
Nu, precies twee maanden na de beruchte avond, ben ik er nog steeds niet vanaf. Het gaat echt stukken beter, dat zeker. Ik leef niet meer in volledige angst, het neemt me niet meer over zoals in die ene week. Maar ik heb zeker nog mijn momenten. Het ene moment ben ik rustig en ontspannen aan het werk, het andere moment ben ik weer lichtelijk angstig. Ik snap zelf echt niet goed waarom ik op zo'n moment angstig ben. Ik heb namelijk sinds die twee kleinere paniekaanvallen geen één aanval meer gehad (dat is nu vier weken geleden), dus waarom zou ik in godsnaam bang zijn voor nog een aanval? Ik ben ervan overtuigd dat ik er geen meer ga krijgen, maar toch blijf ik dat angstige gevoel houden. Ik slaap ook erg slecht en dat resulteert ook weer in somberheid. Ik heb bijvoorbeeld vaak dat ik me in mijn hoofd wel rustig voel als ik in bed lig, maar mijn lichaam maakt dan allemaal kleine spastische beweginkjes, vooral bij het inslapen.
Het is dus belangrijk te weten dat mijn situatie echt héél erg is verbeterd de afgelopen vier weken. Eigenlijk is dit redelijk vanzelf gegaan. Hoe ik eerst een week lang heb geleefd in pure angst en alles langs me heen ging, voel ik me nu over het algemeen wel weer de oude ik. Het zijn alleen die onverklaarbare angstige momenten die me in de weg zitten. Paar dagen geleden liep ik bijvoorbeeld in een drukke winkelstraat en schrok ik intens van een etalagepop. Daarna had ik zoiets van: WAAROM schrik je zo erg van een etalagepop?
Nu is het zo met XTC dat het je serotoninevoorraad in één klap enorm omlaag haalt. Dit zou binnen drie maanden weer hersteld moeten zijn. Ik heb er grote hoop in dat dit bij mij de oorzaak is van mijn paniekaanvallen, en dat ik me over een maandje veel beter voel. Ik wil met dit lange verhaal vragen of er mensen zijn die in een soortgelijke situatie hebben gezeten en hoe zij eruit zijn gekomen. Hoe en wanneer merkten jullie verbetering en ging dit vanzelf? Denken jullie dat dit een serotoninekwestie is en dus tijdelijk is? Ik slik nu sinds een paar dagen L-tryptofaan voor een steuntje in de rug.
Liefs.
quote:
[..]
Heei ik heb hetzelfde meegemaakt alleen is dat niet zo lang geleden. Ik heb zelf 4 keer XTC gebruikt in 6 weken tijd dat is eigenlijk te veel, de 1e 3 x was het leuk en heb ik echt geweldige avonden gehad nou had ik de laatste keer maar 1 pilletje op van ongeveer 160 mg in het begin sloeg die in en het ging echt supergoed tot dat ik op het laatst ging hallucineren normaal ben ik niet zo snel bang maar toen zag ik mijn beste vriend niet meer als een gezond mens zijn gezicht was lijkbleek ingevallen wangen donkere ooghoeken oftewel gewoon een crackhoofd. We waren allemaal onder invloed (van XTC) maar toen ik hem zo zag werd ik gek ik werd ook echt bang, ik nam mezelf voor dat niet tegen hem te zeggen want voor hetzelfde geld zou hij in paniek raken en het verkeerd lopen met hem hij had namelijk al een lichte overdosis, ik ben toen met een vriendin een rondje gaan wandelen en toen ging het echt prima met mezelf vooral. Toen we terug kwamen durfde ik hem niet meer aan te kijken het zag er zo naar uit. Die dag derna voelde ik mezelf echt kut ik had geen trek ik zag het leven niet zitten, kon nergens om lachen, en toen ik alleen was moest ik ook vaak janken, misselijk etc. Terwijl ik totaal niet zo ben. Natuurlijk is dat die dip toen heb ik nagedacht en wist ik gewoon dat ik geen XTC meer wil gebruiken. Terwijl ik er wel gewoon tegen kan ik had die vorige keer 3 pillen genomen en ik had de beste avond van me leven gehad maar na deze ene avond (nu 2 weken geleden) ben ik ook gelijk gestopt met blowen, ik had het idee van waar ben je mee bezig ik had die dagen derna ook last van paniekaanvallen toen heb ik mezelf moed in gepraat van dat het op termijn wel weer over gaat. Maar ik blijf die angst hebben voor XTC. Ook gaat slapen nog steeds heel moeilijk en laatst had ik een paar trekjes van een blow op en mm hart ging erg tekeer dus dat was niet zo chill terwijl ik een jaar lang elke dag zeker 3/4 blows vast rookte ik vraag me alleen af wat heeft XTC met me gedaan het heeft me zo veranderd en hoe komt dat? Ik hoop dat jullie me kunnen helpen.
Liefs.
[ Bericht 0% gewijzigd door Blondine10 op 09-11-2015 12:16:50 (Spellingsfout) ]
Blijf dan ook gewoon van die meuk af, dan heb je dit soort ongein niet... Nee, ik wil niet zo ver gaan door "Heb je echt drugs nodig om plezier te maken?" te roepen, maar het aantal lui dat dit door groepsdruk of zelfs uit gewoonte doet is schrikbarend. Ben je dan zo'n onzekere faalhaas dat je niet eens tegen anderen "Nee, ik hoef dit shotje/pilletje niet." durft te zeggen? Vind het altijd zo onnozel dat men zich beklaagt over wat voor geks/engs ze onder invloed meemaken, terwijl de oplossing zo voor de hand ligt.
Tja aangeraden wordt om niet meer dan 1x per 3 maanden te gebruiken, juist om deze dingen te voorkomen. Lees je is een keer in over XTC, dan weet je waarom die regel er is.quote:
5htp een paar dagen slikken kan ook helpen tegen wat je nu ervaart. Daarnaast komt het wel weer goed, maar laat de XTC maar een half jaartje links liggen.
Dat is ook zo ik had meer het idee dat ik het zonder drugs niet meer leuk kon hebben, ben nu 2 weken gestopt en probeer dit ook vol te houden, en nee heb ik de afgelopen 2 weken al genoeg gezegd dus het is hun duidelijk overgekomen. Een vriend van mij wilt over een maandje op een feestje 500 mg in 1 keer slikken maar ik weet dat hij dat niet kan handelen alleen de vraag is hoe hou ik hem tegen voor dat het uit de hand looptquote:
Blijf dan ook gewoon van die meuk af, dan heb je dit soort ongein niet... Nee, ik wil niet zo ver gaan door "Heb je echt drugs nodig om plezier te maken?" te roepen, maar het aantal lui dat dit door groepsdruk of zelfs uit gewoonte doet is schrikbarend. Ben je dan zo'n onzekere faalhaas dat je niet eens tegen anderen "Nee, ik hoef dit shotje/pilletje niet." durft te zeggen? Vind het altijd zo onnozel dat men zich beklaagt over wat voor geks/engs ze onder invloed meemaken, terwijl de oplossing zo voor de hand ligt.
Dankje voor de tip, en ja ik ben er voorlopig ook echt klaar meequote:
[..]
Tja aangeraden wordt om niet meer dan 1x per 3 maanden te gebruiken, juist om deze dingen te voorkomen. Lees je is een keer in over XTC, dan weet je waarom die regel er is.
5htp een paar dagen slikken kan ook helpen tegen wat je nu ervaart. Daarnaast komt het wel weer goed, maar laat de XTC maar een half jaartje links liggen.
quote:
Toptip: alleen XTC gebruiken als je fysiek en mentaal OK bent. En normaal rusten en eten voor en na
Shake with your right hand but hold a rock in the left.
|
|
