R&P Relaties & Psychologie
Heb je relatieproblemen, of zit je in een diep psychologisch gat? Stort hier je hart uit, en heb steun aan de reacties van anderen.
Hoi allemaal,
Ik wil even mijn situatie schetsen sinds ik een heftig avondje met XTC heb gehad. Dit was een avond die voor mij is uitgelopen op een bad trip. Tijdens die bad trip had ik een heftige paniekaanval (hartkloppingen, onwijs zweten en dan weer ijskoud, gevoel dood te gaan etc). Ik wist op dit moment echter niet dat het een paniekaanval was, want ik had het nooit eerder gehad. Ik dacht gewoon dat ik erg bang was, meer niet.
Twee dagen later kreeg ik een paniekaanval op mijn werk. Was rustig ergens mee bezig, en opeens leken mijn hersenen uit te vallen. Kon opeens niet logisch meer nadenken en werd erg duizelig. Ook weer hartkloppingen en kreeg een dikke keel waardoor ik niet meer kon slikken. Ben toen even gaan zitten en na een halfuurtje was het grotendeels weg. Ook op dit moment wist ik niet dat dit een paniekaanval was. Ik dacht dat ik gewoon duizelig was (ben ik wel vaker) en dat het met het afgelopen weekend te maken had (XTC, slaaptekort, weinig gegeten).
Omdat ik dus niet wist dat er beide keren sprake was van een paniekaanval, kon ik relaxt verder leven zonder de angst te hebben om nog een keer zoiets mee te maken.
De weken erna voelde ik me emotioneel wel wat anders. Ik had een klein meningsverschil met mijn vriend, en dit trok ik me zo ontzettend aan dat ik onwijs heb lopen huilen. Als ik er nu aan terugdenk, was er eigenlijk vrij weinig aan de hand.
Ook was ik wat sneller aangevallen. Vervelende opmerkingen van bijvoorbeeld mijn vader kwamen hard aan, terwijl ik normaal gesproken zijn opmerkingen wel weg kan lachen.
Soms als ik bijvoorbeeld in de trein zat of thuis tv zat te kijken, werd ik uit het niets opeens een beetje zenuwachtig. Het voelde dan alsof mijn hersenen even in het diepe werden gezogen, ik kan het niet anders uitleggen. Deze momentjes duurden echter maar een paar seconden en ik besteedde er ook niet teveel aandacht aan.
Drie weken na de avond met XTC kreeg ik opeens in één week twee kleinere paniekaanvallen. Ik ben me toen wel zorgen gaan maken en ging op onderzoek uit op het internet. Hier las ik dat veel mensen na XTC(misbruik) last krijgen van angstaanvallen. Nu ik wist dat er sprake was van paniekaanvallen begon ik zelf ook echt paniekerig te worden. Ik heb een week lang in echte angst geleefd. Hele lichaam tintelde, kramp in handen en voeten, spanningshoofdpijn, zwaar gevoel achter neus, gespannen kaakspieren. Ik schrok werkelijk overal van, als er iets op de grond viel zat ik op het puntje van mijn stoel. Ik voelde me niet mezelf meer, ik heb mezelf aangekeken in de spiegel en gezegd: 'Dit ben jij niet'. Ik kon me in deze week goed voorstellen hoe een depressie voelt. Als ik over een viaduct liep, kon ik me voorstellen dat mensen de stap nemen om de sprong te maken. Begrijp me niet verkeerd, ik wilde dit lang niet zelf doen, maar ik kon het me wel vóórstellen dat mensen dit doen.
Ik was niet depressief, maar had wel lichte depressieve gedachten. Was vooral erg bang dat ik dat gevoel nooit meer kwijt zou raken en die gedachte was heel intens. Ben altijd een vrolijk meisje geweest en nu leek het alsof ik totaal werd overgenomen door iets waarvan ik niet wist wat het was. Ik kon geen middagen thuis op de bank zitten, daar werd ik somber en onrustig van. Zo was er een dag die ik vooral op de bank doorbracht, en opeens voelde ik me zo ontzettend opgefokt en had ik het idee dat ik iets MOEST doen, al wist ik niet wat. Ik ben toen maar een rondje gaan fietsen en dat hielp wel.
Na die heftige week ben ik heel voorzichtig verbetering gaan merken. Door de gedachte dat alles tussen mijn oren zat, lukte het me af en toe wel om het te relativeren. Hoe heftig het allemaal ook is, je gaat niet dood, dacht ik. Af en toe leefde ik opeens heel erg op. Dan dacht ik dat alles voorbij was en nooit meer bang zou zijn. En dan opeens was dat gevoel er weer, uit het niets.
Nu, precies twee maanden na de beruchte avond, ben ik er nog steeds niet vanaf. Het gaat echt stukken beter, dat zeker. Ik leef niet meer in volledige angst, het neemt me niet meer over zoals in die ene week. Maar ik heb zeker nog mijn momenten. Het ene moment ben ik rustig en ontspannen aan het werk, het andere moment ben ik weer lichtelijk angstig. Ik snap zelf echt niet goed waarom ik op zo'n moment angstig ben. Ik heb namelijk sinds die twee kleinere paniekaanvallen geen één aanval meer gehad (dat is nu vier weken geleden), dus waarom zou ik in godsnaam bang zijn voor nog een aanval? Ik ben ervan overtuigd dat ik er geen meer ga krijgen, maar toch blijf ik dat angstige gevoel houden. Ik slaap ook erg slecht en dat resulteert ook weer in somberheid. Ik heb bijvoorbeeld vaak dat ik me in mijn hoofd wel rustig voel als ik in bed lig, maar mijn lichaam maakt dan allemaal kleine spastische beweginkjes, vooral bij het inslapen.
Het is dus belangrijk te weten dat mijn situatie echt héél erg is verbeterd de afgelopen vier weken. Eigenlijk is dit redelijk vanzelf gegaan. Hoe ik eerst een week lang heb geleefd in pure angst en alles langs me heen ging, voel ik me nu over het algemeen wel weer de oude ik. Het zijn alleen die onverklaarbare angstige momenten die me in de weg zitten. Paar dagen geleden liep ik bijvoorbeeld in een drukke winkelstraat en schrok ik intens van een etalagepop. Daarna had ik zoiets van: WAAROM schrik je zo erg van een etalagepop?
Nu is het zo met XTC dat het je serotoninevoorraad in één klap enorm omlaag haalt. Dit zou binnen drie maanden weer hersteld moeten zijn. Ik heb er grote hoop in dat dit bij mij de oorzaak is van mijn paniekaanvallen, en dat ik me over een maandje veel beter voel. Ik wil met dit lange verhaal vragen of er mensen zijn die in een soortgelijke situatie hebben gezeten en hoe zij eruit zijn gekomen. Hoe en wanneer merkten jullie verbetering en ging dit vanzelf? Denken jullie dat dit een serotoninekwestie is en dus tijdelijk is? Ik slik nu sinds een paar dagen L-tryptofaan voor een steuntje in de rug.
Ik wil even mijn situatie schetsen sinds ik een heftig avondje met XTC heb gehad. Dit was een avond die voor mij is uitgelopen op een bad trip. Tijdens die bad trip had ik een heftige paniekaanval (hartkloppingen, onwijs zweten en dan weer ijskoud, gevoel dood te gaan etc). Ik wist op dit moment echter niet dat het een paniekaanval was, want ik had het nooit eerder gehad. Ik dacht gewoon dat ik erg bang was, meer niet.
Twee dagen later kreeg ik een paniekaanval op mijn werk. Was rustig ergens mee bezig, en opeens leken mijn hersenen uit te vallen. Kon opeens niet logisch meer nadenken en werd erg duizelig. Ook weer hartkloppingen en kreeg een dikke keel waardoor ik niet meer kon slikken. Ben toen even gaan zitten en na een halfuurtje was het grotendeels weg. Ook op dit moment wist ik niet dat dit een paniekaanval was. Ik dacht dat ik gewoon duizelig was (ben ik wel vaker) en dat het met het afgelopen weekend te maken had (XTC, slaaptekort, weinig gegeten).
Omdat ik dus niet wist dat er beide keren sprake was van een paniekaanval, kon ik relaxt verder leven zonder de angst te hebben om nog een keer zoiets mee te maken.
De weken erna voelde ik me emotioneel wel wat anders. Ik had een klein meningsverschil met mijn vriend, en dit trok ik me zo ontzettend aan dat ik onwijs heb lopen huilen. Als ik er nu aan terugdenk, was er eigenlijk vrij weinig aan de hand.
Ook was ik wat sneller aangevallen. Vervelende opmerkingen van bijvoorbeeld mijn vader kwamen hard aan, terwijl ik normaal gesproken zijn opmerkingen wel weg kan lachen.
Soms als ik bijvoorbeeld in de trein zat of thuis tv zat te kijken, werd ik uit het niets opeens een beetje zenuwachtig. Het voelde dan alsof mijn hersenen even in het diepe werden gezogen, ik kan het niet anders uitleggen. Deze momentjes duurden echter maar een paar seconden en ik besteedde er ook niet teveel aandacht aan.
Drie weken na de avond met XTC kreeg ik opeens in één week twee kleinere paniekaanvallen. Ik ben me toen wel zorgen gaan maken en ging op onderzoek uit op het internet. Hier las ik dat veel mensen na XTC(misbruik) last krijgen van angstaanvallen. Nu ik wist dat er sprake was van paniekaanvallen begon ik zelf ook echt paniekerig te worden. Ik heb een week lang in echte angst geleefd. Hele lichaam tintelde, kramp in handen en voeten, spanningshoofdpijn, zwaar gevoel achter neus, gespannen kaakspieren. Ik schrok werkelijk overal van, als er iets op de grond viel zat ik op het puntje van mijn stoel. Ik voelde me niet mezelf meer, ik heb mezelf aangekeken in de spiegel en gezegd: 'Dit ben jij niet'. Ik kon me in deze week goed voorstellen hoe een depressie voelt. Als ik over een viaduct liep, kon ik me voorstellen dat mensen de stap nemen om de sprong te maken. Begrijp me niet verkeerd, ik wilde dit lang niet zelf doen, maar ik kon het me wel vóórstellen dat mensen dit doen.
Ik was niet depressief, maar had wel lichte depressieve gedachten. Was vooral erg bang dat ik dat gevoel nooit meer kwijt zou raken en die gedachte was heel intens. Ben altijd een vrolijk meisje geweest en nu leek het alsof ik totaal werd overgenomen door iets waarvan ik niet wist wat het was. Ik kon geen middagen thuis op de bank zitten, daar werd ik somber en onrustig van. Zo was er een dag die ik vooral op de bank doorbracht, en opeens voelde ik me zo ontzettend opgefokt en had ik het idee dat ik iets MOEST doen, al wist ik niet wat. Ik ben toen maar een rondje gaan fietsen en dat hielp wel.
Na die heftige week ben ik heel voorzichtig verbetering gaan merken. Door de gedachte dat alles tussen mijn oren zat, lukte het me af en toe wel om het te relativeren. Hoe heftig het allemaal ook is, je gaat niet dood, dacht ik. Af en toe leefde ik opeens heel erg op. Dan dacht ik dat alles voorbij was en nooit meer bang zou zijn. En dan opeens was dat gevoel er weer, uit het niets.
Nu, precies twee maanden na de beruchte avond, ben ik er nog steeds niet vanaf. Het gaat echt stukken beter, dat zeker. Ik leef niet meer in volledige angst, het neemt me niet meer over zoals in die ene week. Maar ik heb zeker nog mijn momenten. Het ene moment ben ik rustig en ontspannen aan het werk, het andere moment ben ik weer lichtelijk angstig. Ik snap zelf echt niet goed waarom ik op zo'n moment angstig ben. Ik heb namelijk sinds die twee kleinere paniekaanvallen geen één aanval meer gehad (dat is nu vier weken geleden), dus waarom zou ik in godsnaam bang zijn voor nog een aanval? Ik ben ervan overtuigd dat ik er geen meer ga krijgen, maar toch blijf ik dat angstige gevoel houden. Ik slaap ook erg slecht en dat resulteert ook weer in somberheid. Ik heb bijvoorbeeld vaak dat ik me in mijn hoofd wel rustig voel als ik in bed lig, maar mijn lichaam maakt dan allemaal kleine spastische beweginkjes, vooral bij het inslapen.
Het is dus belangrijk te weten dat mijn situatie echt héél erg is verbeterd de afgelopen vier weken. Eigenlijk is dit redelijk vanzelf gegaan. Hoe ik eerst een week lang heb geleefd in pure angst en alles langs me heen ging, voel ik me nu over het algemeen wel weer de oude ik. Het zijn alleen die onverklaarbare angstige momenten die me in de weg zitten. Paar dagen geleden liep ik bijvoorbeeld in een drukke winkelstraat en schrok ik intens van een etalagepop. Daarna had ik zoiets van: WAAROM schrik je zo erg van een etalagepop?
Nu is het zo met XTC dat het je serotoninevoorraad in één klap enorm omlaag haalt. Dit zou binnen drie maanden weer hersteld moeten zijn. Ik heb er grote hoop in dat dit bij mij de oorzaak is van mijn paniekaanvallen, en dat ik me over een maandje veel beter voel. Ik wil met dit lange verhaal vragen of er mensen zijn die in een soortgelijke situatie hebben gezeten en hoe zij eruit zijn gekomen. Hoe en wanneer merkten jullie verbetering en ging dit vanzelf? Denken jullie dat dit een serotoninekwestie is en dus tijdelijk is? Ik slik nu sinds een paar dagen L-tryptofaan voor een steuntje in de rug.
Toptip: alleen XTC gebruiken als je fysiek en mentaal OK bent. En normaal rusten en eten voor en na
Heel veel groetjes, Catch22
En zoals mijn opa zei: "Al is het meisje nog zo mooi, haar poep stinkt ook". Rust Zacht opa..
Met GHB nooit meer nee
Storneren een optie?
En zoals mijn opa zei: "Al is het meisje nog zo mooi, haar poep stinkt ook". Rust Zacht opa..
Met GHB nooit meer nee
Storneren een optie?
Dit.... self forfilling prophecy dit...quote:
Denk maar eens de hele dag "voel ik me niet misselijk"? Dan ga je je vanzelf wel misselijk voelen.
Maar die twee kleinere paniekaanvallen ontstonden echt uit het niets. De een overkwam me toen ik achter mijn laptop een verslag aan het typen was; ik was gewoon met mijn hoofd bij het verslag en wat ik wilde typen, en opeens bam. Kortademig, duizelig, was ook wel weer snel voorbij dus ook hier zat ik niet mee. De tweede was twee dagen daarna, ik had college en luisterde aandachtig naar mijn docent. En opeens weer dat gevoel alsof mijn hersenen leeggezogen werden, duizelig zweten kortademig etc etc. Bij beide keren heb ik mezelf er niet ingepraat, dat weet ik zeker. Ik was op beide momenten juist heel geconcentreerd bezig met wat ik aan het doen was, en dacht totaal niet na over paniek of iets dergelijks, omdat tot op dat moment nooit het woord 'paniek' nooit in me op is gekomen. Pas na die tweede paniekaanval ben ik me zorgen gaan maken en ben ik echt paniekerig geworden.
Ik ben dus vooral heel benieuwd waar die twee kleine paniekaanvallen door gekomen zijn. Ik kan niet 100% in rust leven zolang ik dit niet weet. Want ze zouden dus zomaar uit het niets weer op kunnen komen, denk ik dan. Daarom ben ik altijd een beetje op mijn hoede, is het niet bewust dan is het wel onbewust.
Ik ben dus vooral heel benieuwd waar die twee kleine paniekaanvallen door gekomen zijn. Ik kan niet 100% in rust leven zolang ik dit niet weet. Want ze zouden dus zomaar uit het niets weer op kunnen komen, denk ik dan. Daarom ben ik altijd een beetje op mijn hoede, is het niet bewust dan is het wel onbewust.
Het was nog wel wat heftiger dan dat, ik was wit, zat te trillen, was bang voor alles en iedereen, was paroïde, en het gevoel dood te gaan hoort ook niet helemaal bij normaal drugsgebruik. En nee ik had niet teveel gebruikt. Het viel die dag gewoon compleet verkeerd.quote:
Op 
Ja kids.
Op vrijdag 4 november 2011 09:39 schreef Blik het volgende:
"Sinds wanneer is maart de derde maand van het jaar?"
61% van alle statistieken zijn nutteloos.
Vind je dat ik een internet verdien? Klik hier!
"Sinds wanneer is maart de derde maand van het jaar?"
61% van alle statistieken zijn nutteloos.
Vind je dat ik een internet verdien? Klik hier!
Jep, vrienden hadden dezelfde pil gebruikt en dat ging gewoon prima. Nu moet ik wel zeggen dat ik emotioneel wat minder stabiel ben dan mijn vrienden, ik heb bijvoorbeeld al snel een schuldgevoel over mijn drugsgebruik en ben altijd héél bang dat het fout gaat. Dat speelt natuurlijk een grote rol.quote:Op dinsdag 16 december 2014 09:56 schreef Beauke het volgende:
Weet je zeker dat het XTC/MDMA was wat er in die pil zat die je hebt gebruikt?
Waar ik nu ook mee kamp, is een intens schuldgevoel m.b.t. die avond tegenover mezelf en tegenover mijn ouders. Ik krijg zelfs vervelende gedachten over mijn overleden opa en oma, die mij toen misschien wel in de gaten hebben gehouden en hebben gezien hoe ik er die avond bij heb gelopen. Dat soort gedachten gaan bij mij heel ver.
Ik heb al vaker XTC gebruikt, maar dan gebruikte ik altijd zo weinig dat ik er niet veel van voelde omdat ik bang was dat het anders fout zou gaan. Stond altijd redelijk 'nuchter' op een feestje met XTC op, en over die strakke mensen met drugshoofden dacht ik altijd: dat gaat mij nooit overkomen. Maar toch wel: zo stond ik er die beruchte avond zelf helaas ook bij. En dan misschien nog wel erger. Ik vind het moeilijk mezelf dat te vergeven.
De paniekaanvallen kwamen na niet al te lange tijd toch?
Paniekaanvallen zijn vaak te relateren aan verstoringen in het seratoninesysteem, en laat het nu net dat zijn waar MDMA invloed op uitoefent. En als je een keer paniekaanvallen hebt gehad, blijf je jezelf daarmee bang maken en komen ze terug.
Verder succes met je angst die hierdoor veroorzaakt is verwerken, ik heb ook eens enkele maanden last gehouden van een slechte drugservaring, het is heel onprettig.
Paniekaanvallen zijn vaak te relateren aan verstoringen in het seratoninesysteem, en laat het nu net dat zijn waar MDMA invloed op uitoefent. En als je een keer paniekaanvallen hebt gehad, blijf je jezelf daarmee bang maken en komen ze terug.
Verder succes met je angst die hierdoor veroorzaakt is verwerken, ik heb ook eens enkele maanden last gehouden van een slechte drugservaring, het is heel onprettig.
Ok, denk dat het beter is dat je gewoon helemaal geen XTC meer gebruikt, je geeft al aan dat je emotioneel minder stabiel bent.quote:
[..]
Jep, vrienden hadden dezelfde pil gebruikt en dat ging gewoon prima. Nu moet ik wel zeggen dat ik emotioneel wat minder stabiel ben dan mijn vrienden, ik heb bijvoorbeeld al snel een schuldgevoel over mijn drugsgebruik en ben altijd héél bang dat het fout gaat. Dat speelt natuurlijk een grote rol.
Waar ik nu ook mee kamp, is een intens schuldgevoel m.b.t. die avond tegenover mezelf en tegenover mijn ouders. Ik krijg zelfs vervelende gedachten over mijn overleden opa en oma, die mij toen misschien wel in de gaten hebben gehouden en hebben gezien hoe ik er die avond bij heb gelopen. Dat soort gedachten gaan bij mij heel ver.
Ik heb al vaker XTC gebruikt, maar dan gebruikte ik altijd zo weinig dat ik er niet veel van voelde omdat ik bang was dat het anders fout zou gaan. Stond altijd redelijk 'nuchter' op een feestje met XTC op, en over die strakke mensen met drugshoofden dacht ik altijd: dat gaat mij nooit overkomen. Maar toch wel: zo stond ik er die beruchte avond zelf helaas ook bij. En dan misschien nog wel erger. Ik vind het moeilijk mezelf dat te vergeven.
Kijk het nog een weekje of twee aan en ga dan even naar de huisarts. Die kijkt er echt niet gek van op hoor.
Die schuldgevoelens heb je natuurlijk niks aan. Je hebt geen misdaad begaan zeg. Je hebt niemand iets aangedaan. Alleen jezelf. Je bent over een grens gegaan en weet nu waar die is. Laat het een les zijn
weet je niet want het was je eerste keerquote:
[..]
Het was nog wel wat heftiger dan dat, ik was wit, zat te trillen, was bang voor alles en iedereen, was paroïde, en het gevoel dood te gaan hoort ook niet helemaal bij normaal drugsgebruik. En nee ik had niet teveel gebruikt. Het viel die dag gewoon compleet verkeerd.
domme trut
Eh, lees eens goed? En zonder te schelden?quote:Op dinsdag 16 december 2014 11:01 schreef fs180 het volgende:
[..]
weet je niet want het was je eerste keer
domme trut
ken je klassiekersquote:
[..]
Eh, lees eens goed? En zonder te schelden?
lees zelf maar
Ik weet niet hoe veel je aan mdma binnen hebt gehad, maar eet een banaantje extra. Als het al van de X komt, trekt het wel weer bij
Lekker gek
Beetje cray cray
Fan van De Jeugd
En stiekem ook van Le Le
Beetje cray cray
Fan van De Jeugd
En stiekem ook van Le Le
Die paniekaanvallen tijdens, maar ook na je gebruik zullen ongetwijfeld bijgedragen hebben aan je paniekaanval(len). Daarnaast is de kans erop natuurlijk ook anders afhankelijk van het eten, drinken, omgeving, slaap/rust, feest, stress, ..., zowel voor, tijdens en na het feest.
Dat je er nu nog steeds last van hebt, lijkt mij te komen door een combinatie van slecht slapen en paranoia afkomstig van je eerste paniekaanvallen. Dat levert je veel stress op (begrijpelijk) en als je zo met je lichaam hebt gerommeld, kan dat allemaal wat negatiever vallen.
Als het al 2+ maanden geleden is, dan zit het je hoogstwaarschijnlijk allemaal tussen de oren. Het komt zeker niet uit het niets vallen, want je geeft al aan dat je angstig bent voordat je drugs nam (o.a. bang zijn dat je bad gaat).
Oplossing hiervoor is acceptatie van je gevoelens en gedachten, hoewel dat voor sommigen makkelijker gezegd dan gedaan is. Therapie kan hierbij helpen. Mocht je niet weten wat te doen, maak dan een afspraak bij de huisarts. Zoals hierboven iemand al zei, de huisartsen staan daar echt niet van te kijken en wie weet heb je wel een verhelderend gesprek (daar zijn ze voor!).
Hoe dan ook lijkt het me verstandig als je voortaan van de drugs af blijft. Rommelen met hormonen terwijl je je emoties niet kunt beheersen is geen goede zaak.
Dat je er nu nog steeds last van hebt, lijkt mij te komen door een combinatie van slecht slapen en paranoia afkomstig van je eerste paniekaanvallen. Dat levert je veel stress op (begrijpelijk) en als je zo met je lichaam hebt gerommeld, kan dat allemaal wat negatiever vallen.
Als het al 2+ maanden geleden is, dan zit het je hoogstwaarschijnlijk allemaal tussen de oren. Het komt zeker niet uit het niets vallen, want je geeft al aan dat je angstig bent voordat je drugs nam (o.a. bang zijn dat je bad gaat).
Oplossing hiervoor is acceptatie van je gevoelens en gedachten, hoewel dat voor sommigen makkelijker gezegd dan gedaan is. Therapie kan hierbij helpen. Mocht je niet weten wat te doen, maak dan een afspraak bij de huisarts. Zoals hierboven iemand al zei, de huisartsen staan daar echt niet van te kijken en wie weet heb je wel een verhelderend gesprek (daar zijn ze voor!).
Hoe dan ook lijkt het me verstandig als je voortaan van de drugs af blijft. Rommelen met hormonen terwijl je je emoties niet kunt beheersen is geen goede zaak.
Na 2 maanden zou je serotonine al weer goed op pijl moeten zijn. Het is aan te raden om hulp te zoeken omdat paniekaanvallen in het begin een stuk beter te behandelen zijn dan wanneer je er lang mee blijft rondlopen. Vraag advies aan je huisarts en niet op een forum.
Ik heb iets soortgelijks meegemaakt na een avond zwaar amfetamine gebruik. Ik stond 10+ uur totaal strak en ik heb toen waarschijnlijk alle "goede" stoffen in mijn brein opgemaakt. Toen de high over was stortte mijn brein me in een zware paniekaanval. Dat wens je niemand toequote:
Maar die twee kleinere paniekaanvallen ontstonden echt uit het niets. De een overkwam me toen ik achter mijn laptop een verslag aan het typen was; ik was gewoon met mijn hoofd bij het verslag en wat ik wilde typen, en opeens bam. Kortademig, duizelig, was ook wel weer snel voorbij dus ook hier zat ik niet mee. De tweede was twee dagen daarna, ik had college en luisterde aandachtig naar mijn docent. En opeens weer dat gevoel alsof mijn hersenen leeggezogen werden, duizelig zweten kortademig etc etc. Bij beide keren heb ik mezelf er niet ingepraat, dat weet ik zeker. Ik was op beide momenten juist heel geconcentreerd bezig met wat ik aan het doen was, en dacht totaal niet na over paniek of iets dergelijks, omdat tot op dat moment nooit het woord 'paniek' nooit in me op is gekomen. Pas na die tweede paniekaanval ben ik me zorgen gaan maken en ben ik echt paniekerig geworden.
Ik ben dus vooral heel benieuwd waar die twee kleine paniekaanvallen door gekomen zijn. Ik kan niet 100% in rust leven zolang ik dit niet weet. Want ze zouden dus zomaar uit het niets weer op kunnen komen, denk ik dan. Daarom ben ik altijd een beetje op mijn hoede, is het niet bewust dan is het wel onbewust.
Ik heb toen ook binnen een week of twee daarna nog wat paniekaanvallen gehad, waarschijnlijk door het trauma en door de chemische balans in de hersenen die verstoord was.
Je zult de rest van je leven met de herinnering zitten,maar naarmate de tijd vordert neemt het een steeds kleinere plaats in.
De herinnering trekt wel een beetje weg ja. Ik heb nog wel eens een flashback naar het moment waarop ik onder invloed dacht dat er overal bloed uit me stroomde terwijl mijn kamer in brand stond, maar nu heb ik geen zware paniekbuien meer en is het nog voornamelijk een slechte herinnering. Het wordt echt minder. Je moet vooral proberen niet meer bang te zijn een paniekaanval te krijgen, en daar eventueel hulp voor vragen.
Kon nooit geloven dat deze dingen echt voorkwamen, had immers het nodige genuttigd de afgelopen jaren en nooit iets mee gemaakt met veel zwaardere drugs. Tot een vriend van mij na 1x XTC paniekaanvallen kreeg en met alles is gestopt. Tegenwoordig kan ie wel weer een biertje drinken maar blowen is nog steeds vragen om een paniek aanval, terwijl hij dat vroeger dagelijks deed.
Thinking about thinking of you. ♫
|
|
