(Aanstaande) Docenten Topic Deel XXXVII

quote:

Op dinsdag 31 maart 2015 16:52 schreef Franny_G het volgende:
Sinds ik een kind heb, heb ik ineens af en toe momenten dat ik zo twijfel aan het onderwijs en of ik het nog wel wil. Ik vind de werkdruk op bepaalde momenten zo niet leuk en ik ervaar dan zoveel stress als ik voortdurend achter de feiten aanloop, deadlines net wel of net niet haal, steeds af moeten wegen in hoeverre ik tijd met vriend en kind moet opgeven om toch maar weer wat werk te doen in het weekend. Niet toekom aan hobby's of sport omdat de tijd die ik heb steeds opgaat aan mijn werk + nog iets van 'een sociaal leven'. Enerzijds denk ik: dit is vast voor alle 'verse' ouders een lastig punt, anderzijds is dit ook wel een onderwijsding, denk ik. Ik heb gewoon geen zin om altijd het gevoel te hebben dat ik tekortschiet.

Herkenbaar. Bij de eerste was het nog te overzien, met nummer twee erbij en de eerste inmiddels een stukje groter vind ik het echt soms wel heel moeilijk. Ik werk meer op school en doe thuis minder. Maar nog blijft het chaotisch, maar dat ligt ook deels aan een nieuw examenprogramma waardoor alles drie keer zoveel tijd kost. Hopelijk volgend schooljaar beter.

quote:

Op dinsdag 31 maart 2015 20:02 schreef Franny_G het volgende:
Ik geef veel les in de bovenbouw ja. Waar veel tijd in gaat zitten: lessen voorbereiden (maar dat vind ik wel het leukste onderdeel van mijn werk), toetsen maken en nakijken, mentortaken. Dan ben ik ook sectievoorzitter van een nogal dramatische sectie en dat zorgt vooral voor stress omdat veel op mij neerkomt en van mij afhankelijk is. De collega met wie ik het beste kan samenwerken is door privé omstandigheden met verlof, waardoor ik ook nu in mijn eentje de examenklassen doe, Ik heb dus per direct onlangs een klas van hem overgenomen. Verder ben ik coördinator op het gebied van talentontwikkeling. Dat staat nog in de kinderschoenen dus daar moet veel voor worden opgezet. Die laatste taak ga ik afstoten, heb ik besloten. Ik wil nog wel een taak doen op dat terrein, maar coördinator zijn, kost me teveel energie.

En minder werken?

Ik ben zo blij, ik heb een baan in het onderwijs, 0.4 FTE en dat maakt mijn even zoveel makkelijker.

Momenteel werk ik namelijk op een BSO (12 uur) en loop ik elke woensdag stage (9 uur)en donderdag van 10:00 tot 21:00 college, dat is dus al een totaal van 30 uur. En dan hebben we het nog niet over de les voorbereidingen op mijn stage (ik geef meestal 6 lesuren, gelukkig allemaal blokuren en 1 les kan ik (met een kleine aanpassing) ongeveer hetzelfde geven aan 2 klassen), en alle opdrachten voor school, onderzoeken, tentames. Daarnaast nog een gezin, MR en OR.

Nu wordt mijn werk mijn stage en dat gaat zo enorm veel werkdruk schelen. Wel een uur reistijd, maar met de trein, kan ik daar in ieder geval studeren. Niet meer en, en, en, en. Ik ben wel hard aan het nadenken of we wel of niet een schoonmaakster gaan inhuren, want ik kom nergens meer aan toe.

Ik herken het ook Franny_G. In tegenstelling tot wat veel mensen (die over het algemeen niet in het onderwijs werken), vind ik een baan in het onderwijs lastig te combineren met kinderen. Als ik om 8.30 moet lesgeven, kan ik 's ochtends de kinderen niet wegbrengen. En daarbij lopen onze lessen uiterlijk tot 18.40 uur door (heb ik lang niet elke dag hoor, maar er zijn periodes dat ik dat twee of zelfs drie keer in een week heb), en dan kom ik thuis als ze al in pyjama zijn. En dan heb ik nog het geluk dat ik een partner heb die dat allemaal kan opvangen omdat hij freelancer is. Verder is de werkdruk ook erg hoog inderdaad. Volgend schooljaar neem ik één dag in de week ouderschapsverlof op. Dat verhoogt de werkdruk op school nog meer, maar geeft thuis wel meer rust.

quote:

Op dinsdag 31 maart 2015 16:52 schreef Franny_G het volgende:
Sinds ik een kind heb, heb ik ineens af en toe momenten dat ik zo twijfel aan het onderwijs en of ik het nog wel wil. Ik vind de werkdruk op bepaalde momenten zo niet leuk en ik ervaar dan zoveel stress als ik voortdurend achter de feiten aanloop, deadlines net wel of net niet haal, steeds af moeten wegen in hoeverre ik tijd met vriend en kind moet opgeven om toch maar weer wat werk te doen in het weekend. Niet toekom aan hobby's of sport omdat de tijd die ik heb steeds opgaat aan mijn werk + nog iets van 'een sociaal leven'. Enerzijds denk ik: dit is vast voor alle 'verse' ouders een lastig punt, anderzijds is dit ook wel een onderwijsding, denk ik. Ik heb gewoon geen zin om altijd het gevoel te hebben dat ik tekortschiet.

Hoewel mijn werk verschilt van dat van jou, herken ik het wel. Voor een deel heeft het denk ik te maken met een nieuwe balans vinden als je een kind krijgt. Je kunt niet blijven doen wat je voorheen deed én er een kind bij nemen - iets moet wijken. Logisch eigenlijk, maar gevoelsmatig best lastig.

Voor een deel heeft het ook te maken met het hebben van een jong kind. Sommige vriendinnen van me met oudere kinderen zijn ervan overtuigd dat je leven drukker wordt naarmate je kinderen ouder worden, maar mijn ervaring is dat juist die eerste jaren veel tijd vragen. Het duurde voorheen tijden voor mijn kinderen dan eindelijk sliepen, maar nu is het avondritueel leuk en duurt het niet al te lang. Achteraf gezien heeft het bovendien best veel tijd gekost voor ik me fysiek weer de oude voelde; ik denk dat dat pas zo was toen ik geen borstvoeding meer gaf en langere tijd genoeg ononderbroken slaap had 's nachts. Daarnaast voel ik me nu de kinderen ouder zijn vrijer om meer voor mezelf te doen, bijvoorbeeld om naar conferenties in het buitenland te gaan. En ik heb nu één vrije dag in de week omdat beide kinderen naar school gaan; op die dag kan ik werken, maar ook uitrusten of iets leuks doen. Die dag maakt een enorm verschil, vind ik.

Kortom: er verandert de komende jaren nog zoveel. Tenzij je ernstige twijfels krijgt over het onderwijs, denk ik dat je met nee zeggen en bewust prioriteiten stellen al een eind komt. Het is minder erg om weinig tijd voor hobby's te hebben als dat een bewuste keuze is, vermoed ik.

[ Bericht 0% gewijzigd door Claudia_x op 01-04-2015 08:33:51 ]

Wij zijn trouwens ook altijd bezig met taken afstoten die we ook maar enigszins af kunnen stoten. We hebben een efficiëntere manier bedacht om boodschappen te doen, we hebben weer een schoonmaakster genomen, ik kook strategisch. Dat zijn allemaal manieren om de druk van de werkweek te verminderen en om meer tijd met elkaar te hebben.

Nu moet ik nog wat vaker nee zeggen op mijn werk.

quote:

Op woensdag 1 april 2015 02:59 schreef Friek_ het volgende:
Heeft er iemand een baantje over als docent filosofie/levensbeschouwing? Ik zoek nog wat.

Ondertussen trek ik een uitkering natuurlijk, want dan behoor je te doen als afgestudeerde alfa.

Hoelang ben je nu aan het zoeken?

quote:

Op woensdag 1 april 2015 10:35 schreef Friek_ het volgende:

[..]

Ach, zes maanden pas. Het kan natuurlijk nog veel erger allemaal, bedenk ik me maar.

En nu breekt de periode aan waarin ze pas echt naar leraren gaan zoeken, toch? Ik zal voor je uitkijken in ieder geval.

quote:

Op woensdag 1 april 2015 10:57 schreef Friek_ het volgende:

[..]

Dat klopt. En bedankt natuurlijk! Ik merk dat ik het ook wel lastig vind om een goede, persoonlijke sollicitatiebrief te schrijven. Ik heb nooit zoveel zin om persoonlijk te worden, terwijl je nu juist wel op je persoonlijkheid en op wie je bent wordt afgerekend.

Zo ben ik laatst eens op sollicitatiegesprek geweest en achteraf werd als feedback gegeven dat ik te weinig passie toonde. Ik moet erbij zeggen dat het een tijdelijke, parttime functie betrof van slechts zes weken. Een paar dagen later stond de vacature weer doodleuk online. Tsja, wat moet je ermee.

Soms is er ook gewoon geen klik - excuses voor de jeukterm - en moet je het jezelf maar niet te zeer aanrekenen dat ze niet met je verder willen. Ik was er zelf wat verontwaardigd over dat ik in de laatste fase van Eerst De Klas afviel met als voornaamste reden dat ik niet genoeg aan klasmanagement deed omdat ik bijv. mensen achterin mijn klas liet kletsen. Ik zag dat zelf anders: ik doe aan een andere vorm van klasmanagement waarin ik veel investeer in een goede relatie met studenten/leerlingen en een fijne sfeer, en alleen als het niet anders kan expliciet corrigeer. In mijn huidige werk wordt dat gewaardeerd door collega's en door studenten. Iedereen blij.

quote:

Op woensdag 1 april 2015 11:06 schreef Claudia_x het volgende:

[..]

Soms is er ook gewoon geen klik - excuses voor de jeukterm - en moet je het jezelf maar niet te zeer aanrekenen dat ze niet met je verder willen. Ik was er zelf wat verontwaardigd over dat ik in de laatste fase van Eerst De Klas afviel met als voornaamste reden dat ik niet genoeg aan klasmanagement deed omdat ik bijv. mensen achterin mijn klas liet kletsen. Ik zag dat zelf anders: ik doe aan een andere vorm van klasmanagement waarin ik veel investeer in een goede relatie met studenten/leerlingen en een fijne sfeer, en alleen als het niet anders kan expliciet corrigeer. In mijn huidige werk wordt dat gewaardeerd door collega's en door studenten. Iedereen blij.

Ik sta ook op die manier in het lesgeven, maar de pijnlijke waarheid is wel dat het laten kletsen van leerlingen achterin de klas in het VO al heel snel leidt tot onwerkbare situaties.. In het HO is dat echt anders.

Ik sta nu vijf jaar voor de klas en elk jaar weer merk ik na een paar maanden dat ik in sommige klassen toch te soepel begonnen ben

Edit: ik bedoel dat ondanks mijn goede relatie met een klas ze dan toch teveel vrijheid nemen (want als het ene kan, dan kan vast het andere ook wel) en te weinig echt doen/luisteren als dat nodig is/verantwoording nemen, en dat het me dan heel erg veel energie kost om dat weer terug te winnen/bevechten als we eenmaal zo zijn begonnen.

quote:

Op woensdag 1 april 2015 11:11 schreef kwakz0r het volgende:

[..]

Ik sta ook op die manier in het lesgeven, maar de pijnlijke waarheid is wel dat het laten kletsen van leerlingen achterin de klas in het VO al heel snel leidt tot onwerkbare situaties.. In het HO is dat echt anders.

Ik sta nu vijf jaar voor de klas en elk jaar weer merk ik na een paar maanden dat ik in sommige klassen toch te soepel begonnen ben

Ik heb ook in het vmbo gewerkt en nooit een andere stijl gehanteerd. En in mijn ouderschap ben ik eigenlijk precies hetzelfde. Dit is wat mij ligt: investeren in de positieve aspecten en alleen ingrijpen d.m.v. externe dwangmiddelen als het niet anders kan. In Roos van Leary-termen ben ik niet eens een Onder-Samen-docent, want ik wil wel de leiding hebben en houden, maar niet door (voornamelijk) politieagent te spelen.

quote:

Op woensdag 1 april 2015 11:17 schreef Friek_ het volgende:

[..]

Wow, ik heb echt exact hetzelfde meegemaakt tijdens mijn stageperiode. Tijdens de bespreking van de lesopname vond mijn begeleidster dat ik ook te weinig de leerlingen achterin corrigeerde, terwijl ik - net als jij - het nut er niet van inzag om ze heel expliciet te corrigeren. Meestal deed ik dat met een subtiel trucje, door didactiek als pedagogisch middel in te zetten. Bijvoorbeeld aan rustige leerling een vraag te stellen en aan een drukke leerling om te reageren erop. Vaak kwam er van die drukke leerling nog een behoorlijke intelligente reactie ook, waar ik hem dan voor beloonde. Maar mijn begeleidster vond toch echt dat het absoluut muisstil moest zijn als ik aan het woord was. Dus tsja, dat zet je dan maar braaf in je portfolio, 'ik moet nog werken aan mijn klassenmanagement'.

Precies! Ik ben nu mijn basiskwalificatie voor het hoger onderwijs aan het halen en ik merk dat het merendeel van mijn collega's hier niet veel voor voelt maar intussen geen succes weet te boeken bij bijvoorbeeld de studenten op de achterste rij. Ik heb er zo mijn foefjes voor om die bij mijn colleges te betrekken, bijvoorbeeld door tijdens momenten waarop ik de groep een paar minuten geef om over een vraag na te denken door de hele zaal te lopen en studenten geïnteresseerd te vragen wat ze al hebben bedacht. Ik vind dat zelf veel prettiger dan zeuren om aandacht en inzet, zoals ik veel collega's zie doen.

Ik hoor vaak van collega's dat ik te veel doe voor studenten. Maar eigenlijk werkt het bij mijn studenten net zoals bij mijn kinderen: hoe meer ik investeer in positieve aspecten, hoe minder energie ik kwijt ben aan het op een negatieve manier ingrijpen. (Dat is niet waarom ik het doe, maar het is wel een prettig neveneffect ervan.)

Overigens heb ik in principe niets tegen andere docentstijlen, maar ik vind het wel vervelend als lerarenopleiders je iets op proberen te leggen terwijl ze ook beweren dat het vooral van belang is dat jij leert ontdekken wat voor soort docent je wil zijn.

quote:

Op woensdag 1 april 2015 11:11 schreef kwakz0r het volgende:

Edit: ik bedoel dat ondanks mijn goede relatie met een klas ze dan toch teveel vrijheid nemen (want als het ene kan, dan kan vast het andere ook wel) en te weinig echt doen/luisteren als dat nodig is/verantwoording nemen, en dat het me dan heel erg veel energie kost om dat weer terug te winnen/bevechten als we eenmaal zo zijn begonnen.

Ik wil ook niet zeggen dat je nooit moet ingrijpen. Als geklets op de achterste rij storend is, voor jou of voor de andere leerlingen, dan moet je daar iets mee. Dat kan vervolgens op verschillende manieren natuurlijk, maar ik wil niet aangeven dat je als docent maar permissief moet zijn. Het is belangrijk om te weten welke grenzen je hebt en om die te bewaken.

quote:

Op woensdag 1 april 2015 11:28 schreef Claudia_x het volgende:

[..]

Ik wil ook niet zeggen dat je nooit moet ingrijpen. Als geklets op de achterste rij storend is, voor jou of voor de andere leerlingen, dan moet je daar iets mee. Dat kan vervolgens op verschillende manieren natuurlijk, maar ik wil niet aangeven dat je als docent maar permissief moet zijn. Het is belangrijk om te weten welke grenzen je hebt en om die te bewaken.

Ja precies, dan zijn we het met elkaar eens.

Ja ben ik het ook mee eens. Ik corrigeer vaak met een grapje of houd de leerling een spiegel voor. Dat werkt veel beter dan als een keiharde bitch voor de klas te staan.

Officieel (MBO overigens) mogen ze geen oordopjes in tijdens de les, maar ik vind dat als ze zelfstandig werken, dat best mag, mits ik de muziek niet kan horen als ik langsloop.

Ik wil ook gewoon niet de hele dag als politieagente rond lopen. Dat vind ik niet leuk, vinden de klassen niet leuk.

quote:

Op woensdag 1 april 2015 10:57 schreef Friek_ het volgende:

[..]

Dat klopt. En bedankt natuurlijk! Ik merk dat ik het ook wel lastig vind om een goede, persoonlijke sollicitatiebrief te schrijven. Ik heb nooit zoveel zin om persoonlijk te worden, terwijl je nu juist wel op je persoonlijkheid en op wie je bent wordt afgerekend.

Zo ben ik laatst eens op sollicitatiegesprek geweest en achteraf werd als feedback gegeven dat ik te weinig passie toonde. Ik moet erbij zeggen dat het een tijdelijke, parttime functie betrof van slechts zes weken. Een paar dagen later stond de vacature weer doodleuk online. Tsja, wat moet je ermee.

Als je wilt, kan ik je met die brief misschien helpen. Mijn nichtje is daar een ster in, en ze heeft me een paar tips gegeven. Aangezien ik, sinds ik die tips heb gebruikt, nog nooit niet ben uitgenodigd voor een gesprek, lijken ze te werken. Ik kan die hier uittypen (gaat wellicht wel lang worden, daarom alleen als er animo voor is).

quote:

Op woensdag 1 april 2015 11:28 schreef Claudia_x het volgende:

[..]

Ik wil ook niet zeggen dat je nooit moet ingrijpen. Als geklets op de achterste rij storend is, voor jou of voor de andere leerlingen, dan moet je daar iets mee. Dat kan vervolgens op verschillende manieren natuurlijk, maar ik wil niet aangeven dat je als docent maar permissief moet zijn. Het is belangrijk om te weten welke grenzen je hebt en om die te bewaken.

Ingrijpen bij het eerste teken van verslappende aandacht werkt ook niet. Mensen (jong of oud) kunnen nou eenmaal geen heel uur de de aandacht focussen op iets. Liever dat ze even verslappen als ze mee zijn, dan dat ze hun focus kwijt zijn tijdens belangrijke momenten.

Mentoren tijdens de stage geven overigens ook aan dat je daarop kunt inspelen. Bij tieners is die aandachtsspanne ongeveer 30 minuten. Rond die tijd zorg je dus best dat je iets doet om ze wakker te houden: veranderen van werkvorm, een korte uitweiding die niet tot de leerstof hoort, of zelfs gewoon een mop vertellen.

Allemaal heel herkenbaar. Ik ben sowieso niet het politietype (al zou ik het willen, ik kan dat gewoon niet) dus leerlingen krijgen bij mij soms iets meer ruimte dan bij anderen. Met klassen vol basis- en kaderleerlingen weet je dat de concentratieboog kort is en dat zo'n beetje alle andere dingen belangrijker zijn dan wiskunde, dus er zit niet veel anders op dan daarop in te spelen. Ik heb vandaag de les even vijf minuten onderbroken om klassikaal de 1-aprilgrap door te spreken die ze gingen uithalen in het volgende uur. Kan ik ook wel niet doen, maar dan blijft het het hele uur sudderen. Dit is nu mijn derde jaar voor de klas (met daarvoor alleen een hele korte snuffelstage, no offence J-D) en je leert in die tijd wel, op welke manier je daarmee om kan gaan. Je leert je eigen grenzen bewaken (dit kan 5 minuten, maar geen kwartier) en weet op een gegeven moment hoe je je leerlingen bij de les kan houden.

Maar iedereen doet dat op zijn eigen manier. Ik heb een collega die wel van de Duitse tucht is, en als mijn klas daar vandaan komt stuiteren ze de eerste tien minuten alle kanten op...

Ander vraagje, en ik weet echt niet meer of ik het hier nu eerder heb gevraagd, maar hoe wordt er bij jullie omgegaan met het persoonlijke budget van 50 uur? Mag je het alleen inzetten voor taakvermindering, kun je verlof opnemen, of zijn er nog andere opties?

Wij hebben 10 opties om het in te zetten, al werd daar wel over gemopperd hoorde ik.

Het kan ingezet worden voor verschillende soorten verlof(bv. ouderschapsverlof, recuperatieverlof), je kan het sparen voor extra pensioen, voor langdurig verlof, voor een bijdrage in de kosten van kinderopvang, en ook voor taakvermindering.

quote:

Op woensdag 1 april 2015 08:28 schreef Claudia_x het volgende:

[..]

Hoewel mijn werk verschilt van dat van jou, herken ik het wel. Voor een deel heeft het denk ik te maken met een nieuwe balans vinden als je een kind krijgt. Je kunt niet blijven doen wat je voorheen deed én er een kind bij nemen - iets moet wijken. Logisch eigenlijk, maar gevoelsmatig best lastig.

Voor een deel heeft het ook te maken met het hebben van een jong kind. Sommige vriendinnen van me met oudere kinderen zijn ervan overtuigd dat je leven drukker wordt naarmate je kinderen ouder worden, maar mijn ervaring is dat juist die eerste jaren veel tijd vragen. Het duurde voorheen tijden voor mijn kinderen dan eindelijk sliepen, maar nu is het avondritueel leuk en duurt het niet al te lang. Achteraf gezien heeft het bovendien best veel tijd gekost voor ik me fysiek weer de oude voelde; ik denk dat dat pas zo was toen ik geen borstvoeding meer gaf en langere tijd genoeg ononderbroken slaap had 's nachts. Daarnaast voel ik me nu de kinderen ouder zijn vrijer om meer voor mezelf te doen, bijvoorbeeld om naar conferenties in het buitenland te gaan. En ik heb nu één vrije dag in de week omdat beide kinderen naar school gaan; op die dag kan ik werken, maar ook uitrusten of iets leuks doen. Die dag maakt een enorm verschil, vind ik.

Kortom: er verandert de komende jaren nog zoveel. Tenzij je ernstige twijfels krijgt over het onderwijs, denk ik dat je met nee zeggen en bewust prioriteiten stellen al een eind komt. Het is minder erg om weinig tijd voor hobby's te hebben als dat een bewuste keuze is, vermoed ik.

Bedankt voor je reactie en ook van anderen met kinderen.
Ik houd mezelf ook steeds voor dat het allemaal nog wennen is en zoeken naar een balans en dat ik dus niet te snel te rigoreuze conclusies moet trekken. Ik geef ook nog bv, moet er minstens eenmaal per nacht uit om te voeden en gevoelsmatig 'trekt' mijn kind gewoon erg aan me, als in: ik wil haar na het werk zo snel mogelijk ophalen van kdv etc.

Het voornaamste is dat ik inderdaad prioriteiten moet stellen en dat zet me weer erg aan het denken: wat vind ik nu echt belangrijk, wat wil ik, wat zijn mijn doelen. Dat is ook wel goed, maar ook lastig, zeker als je toch al zo'n 'life changing' jaar achter de rug hebt. Voorheen was het altijd en en. Ik goochelde met mijn tijd en werkte wanneer het uitkwam.