Van het een op het andere moment kan ik zo ontzettend omslaan.
Ik heb vanaf zondag 2,3 'goede' dagen gehad.. en nu is het weer leuk
omgeslagen. Volgens enkelen is het voor mij misschien een idee om AD te gaan slikken,
omdat mijn 'schommelingen' dan minder heftig
zouden kunnen worden, want het vergt zo veel energie..
Mijn vraag: hoe gaan jullie daar mee om?
Wolkje
)
Met mij ging het ook een tijdje goed, en ook ineens een zware terugval gehad. Verder is m'n hele dag/nacht ritme gestoord. Of ik slaap heel veel, of heel weinig.. en ik krijg er maar geen balans in...
Tis moeilijk om er mee om te gaan. Ik denk voor geestelijke stabiliteit heb je een stabiele omgeving nodig. Voor mij is dit helaas nog niet zo, maar ik werk er wel aan.
Ik probeer m'n eigen balans te vinden...
Ook mijn mentrix op school weet dat het up en down gaat met me... tegen haar kan ik dus vertellen wanneer het even zo slecht gaat dat school eronder lijdt.
Zelf probeer ik tegenwoordig gewoon af en toe "baaldagen" in te lassen. Als ik me kut voel, dan ga ik shoppen, koop zes repen chocola, eet ze allemaal op, drink lekker wat biertjes, ga de hele dag zitten nietsen, whatever. Ik maak er dan gewoon een baaldag van, maar ik heb met mezelf dan wel de afspraak dat de volgende dag gewoon weer een nieuwe dag met een nieuwe kans is. Vaak voel ik me dan de volgende dag alweer een heel stuk beter.
quote:En het werkt. Ik voel me de volgende dag dan ook inderdaad een stuk beter.
Op donderdag 31 oktober 2002 22:31 schreef Christine het volgende:
Zelf probeer ik tegenwoordig gewoon af en toe "baaldagen" in te lassen. Als ik me kut voel, dan ga ik shoppen, koop zes repen chocola, eet ze allemaal op, drink lekker wat biertjes, ga de hele dag zitten nietsen, whatever. Ik maak er dan gewoon een baaldag van, maar ik heb met mezelf dan wel de afspraak dat de volgende dag gewoon weer een nieuwe dag met een nieuwe kans is. Vaak voel ik me dan de volgende dag alweer een heel stuk beter.
quote:Inderdaad is een stabiele omgeving ook heel belangrijk. Ik heb hierin voor mezelf een zwak punt ontdekt: ik kan niet tegen onzekerheid. Nu ik dat weet, kan ik daarmee aan de slag.
Op donderdag 31 oktober 2002 22:18 schreef Lynx666 het volgende:Tis moeilijk om er mee om te gaan. Ik denk voor geestelijke stabiliteit heb je een stabiele omgeving nodig. Voor mij is dit helaas nog niet zo, maar ik werk er wel aan.
Zo hebben we in de herfstvakantie de kamer eindelijk goed neergezet (de kasten moesten een andere plek krijgen, is nu eindelijk gedaan). En ook heb ik met m'n vriend besproken wat we allemaal kunnen veranderen om meer regelmaat te krijgen in ons leven. Het gaat zo wel een stuk beter.
quote:Inderdaad werkt het... je moet jezelf gewoon niet wijsmaken dat je jezelf down "hoort" te voelen. Gewoon een dagje zwelgen in je eigen misère... is af en toe ook wel leuk (voor de variatie).
Op donderdag 31 oktober 2002 22:34 schreef Fogerty het volgende:[..]
En het werkt. Ik voel me de volgende dag dan ook inderdaad een stuk beter.
quote:Ik heb zo'n beetje hetzelfde het ene moment kan ik me ontzettend goed voelen, wat ik dan al enkele dagen heb en het volgende moment kan ik me ontzettend kut voelen. Een gevoel wat dan ook weer voor enkele dagen blijft hangen
Op donderdag 31 oktober 2002 22:02 schreef Wolkje het volgende:
Zoals jullie al hebben kunnen lezen, ben ik echt enorm onstabiel.
Van het een op het andere moment kan ik zo ontzettend omslaan.
Ik heb vanaf zondag 2,3 'goede' dagen gehad.. en nu is het weer leuk
omgeslagen. Volgens enkelen is het voor mij misschien een idee om AD te gaan slikken,
omdat mijn 'schommelingen' dan minder heftig
zouden kunnen worden, want het vergt zo veel energie..Mijn vraag: hoe gaan jullie daar mee om?
Niemand weet er bij mij vanaf, behalve m'n ouders, m'n vriend en m'n mentor op school.
En hoe ik ermee om ga? Ach, de gedachte dat ik me na zo'n rotperiode altijd weer goed ga voelen, hoe kort dat ook mag zijn, houdt me altijd weer op de been. En de steun van een bepaald persoon
Maar wat is AD precies en wegen de bijwerkingen op tegen de 'problemen' die je nu hebt?
Succes
Nephthys
De enige 2 dingen die mij 'onstabiel' kunnen maken zijn wanhoop en verliefdheid. Voor de rest ben ik elke dag dezelfde, tamelijk constant 
Verder regelmatig leven, wat inhoudt dat je meestal rond dezelfde tijd opstaat en naar bed gaat. Genoeg uren slaap per nacht is ook belangrijk.
Juist als je wisselt moet je niet toegeven aan langer opblijven want ik heb geen slaap of het is zo leuk of weet ik veel. Regelmaat, dat is belangrijk.
En dan bedoel ik niet dat je elke dag om 10 uur in bed met liggen maar gewoon dat je een vast ritme ontwikkelt.
Een gedicht over Maanvis
Het ONZ / [KAMT] Kennis- en Adviescentrum Maanvis Topics , voor al je vragen over mijn topiques!
Als het 'wat' minder gaat voel ik me gewoon kut. Ik zou niet weten wat ik daar aan moet doen. Ik heb al vanalles geprobeerd, maar tot nu toe niets gevonden. Dus an slaap ik maar extra lang enzo, hopend dat het de volgende dag over is.
quote:Maar heb je dat zelf voor het uitzoeken? Ik niet iig.
Op vrijdag 1 november 2002 14:14 schreef SEMTEX het volgende:
Op jezelf letten, jezelf niet in moeilijke en lastige situaties brengen, rust nemen, stress vermijden, dingen doen die je leuk vindt.
quote:Als je op je werk zit, zou je bijv. kunnen melden aan je collega's dat je een rothumeur hebt en dingen meenemen die je fijn vindt: je eigen muziekje, een foto van iemand waar je van houdt, thee of koffie drinken die je lekker vindt, etc.
Op vrijdag 1 november 2002 14:19 schreef ED2 het volgende:[..]
Maar heb je dat zelf voor het uitzoeken? Ik niet iig.
En thuis: daar lijkt het me helemaal een easy story.
quote:zeker weten
Op vrijdag 1 november 2002 14:23 schreef SEMTEX het volgende:[..]
En thuis: daar lijkt het me helemaal een easy story.
en idd als je op je werk doet voorkomen alsof je een persthumeur hebt dan laten mensen je wel met rust, iig wat betreft zinloze babbeltjes etc.
Werkt prima 
Maar mijn andere post blijf ik helemaal bij, die is iig voor mij het belangrijkst.
quote:Ja hoor. Het vervelende is alleen dat veel mensen zo vast zitten in hun eigen negatieve kadertje dat ze van pure ellende niet meer weten welke kant ze op moeten denken. De kunst is om je af te vragen, wanneer je je rot voelt, waarom je je op dat moment rot voelt.....en er is echt een antwoord, altijd. Das stap 1.
Op vrijdag 1 november 2002 14:19 schreef ED2 het volgende:
Maar heb je dat zelf voor het uitzoeken? Ik niet iig.
quote:
Op vrijdag 1 november 2002 14:29 schreef thoth het volgende:[..]
Ja hoor. Het vervelende is alleen dat veel mensen zo vast zitten in hun eigen negatieve kadertje dat ze van pure ellende niet meer weten welke kant ze op moeten denken. De kunst is om je af te vragen, wanneer je je rot voelt, waarom je je op dat moment rot voelt.....en er is echt een antwoord, altijd. Das stap 1.
quote:Tsja, maar meestal moet ik gewoon naar college ofzo. Soms doe ik dat dan maar niet als het echt kut gaat, maar dat kun je ook niet structureel gaan doen. Dus dan maar idd Discman mee, cappucinno enzo. Maar om te zeggen dat het nou echt helpt ... En je zult altijd zien: op zo'n dag komt er net weer een ander probleem bij, of je bent zo onrustig dat je nergens toe komt en een afspraak vergeet.
Op vrijdag 1 november 2002 14:23 schreef SEMTEX het volgende:[..]
Als je op je werk zit, zou je bijv. kunnen melden aan je collega's dat je een rothumeur hebt en dingen meenemen die je fijn vindt: je eigen muziekje, een foto van iemand waar je van houdt, thee of koffie drinken die je lekker vindt, etc.
En thuis: daar lijkt het me helemaal een easy story.
Thuis is het 'makkelijker' maar omdat de rest van het huis ook werkt, studeert of naar college is zit je ook maar te niksen of weetikwat. Soms ga ik dan maar de stad in, maar ja, verder dan wat rondwandelen.. 
Het klinkt nu misschien overdreven negatief; maar wat ik wil zeggen; helpen doet het niet, ik probeer het wel maar het helpt eigenlijk geen kont.
quote:Ik heb wel antwoorden, maar die redenen zijn eigenlijk zo onlogisch dat die niet kunnen kloppen. Ik schijn wel redelijk te kunnen analyseren, maar een echte reden.. nee.
Op vrijdag 1 november 2002 14:29 schreef thoth het volgende:
De kunst is om je af te vragen, wanneer je je rot voelt, waarom je je op dat moment rot voelt.....en er is echt een antwoord, altijd. Das stap 1.
quote:Als ik me kut voel, dan ga ik ook niet naar college. Van school word ik meestal nog veel depressiever. Mijn mentrix weet welke problemen ik heb (gehad) en daarom is het voor mij weinig probleem om niet naar college te gaan. Maar sja soms moet je wel......
Op vrijdag 1 november 2002 14:29 schreef ED2 het volgende:[..]
Tsja, maar meestal moet ik gewoon naar college ofzo. Soms doe ik dat dan maar niet als het echt kut gaat, maar dat kun je ook niet structureel gaan doen.
Wat voor mij vaak helpt dan, is me zwart kleden, harde industrial opzetten op m'n discman, en een "ik ben wereldvreemd dus spreek me niet aan"-gezicht opzetten. Maar dat moet je ook liggen...
quote:Het vage is dat ik dan meestal heel gezellig word aangesproken in de metro ofzo, en dat help dan weer wel
Op vrijdag 1 november 2002 15:37 schreef Christine het volgende:
Wat voor mij vaak helpt dan, is me zwart kleden, harde industrial opzetten op m'n discman, en een "ik ben wereldvreemd dus spreek me niet aan"-gezicht opzetten. Maar dat moet je ook liggen...
(Niet dat ik zoveel zwarte kleding heb, meer blauw enzo
)
Dan word het tijd om heerlijk mutserig te doen , thee met honing drinken , tekenfilms of fantasyfilms kijken , lekker fantasyboek , bellen met vriendinnen .
Is iig afleiding..
quote:Misschien komen ze niet over als voor de hand liggend maar dat neemt niet weg dat het voor jou misschien wel de "echte" redenen zijn. Er is namelijk altijd een reden (of meerdere redenen) en onlogisch.....och als je het leven heel nauwkeurig zou gaan analyseren dan zijn maar weinig zaken echt "logisch" en misschien is dat wel het probleem; zoeken we de antwoorden soms teveel in wat als normaal beschouwd wordt.
Op vrijdag 1 november 2002 14:31 schreef ED2 het volgende:[..]
Ik heb wel antwoorden, maar die redenen zijn eigenlijk zo onlogisch dat die niet kunnen kloppen. Ik schijn wel redelijk te kunnen analyseren, maar een echte reden.. nee.
quote:Of misschien dat ik van mezelf en/of van anderen het geen goede reden mag vinden.
Op vrijdag 1 november 2002 16:06 schreef thoth het volgende:
Misschien komen ze niet over als voor de hand liggend maar dat neemt niet weg dat het voor jou misschien wel de "echte" redenen zijn. Er is namelijk altijd een reden (of meerdere redenen) en onlogisch.....
En alle beste intenties ten spijt; je hebt er niets aan bovendien loop je het risico dat je op zoek gaat naar maatschappelijk correcte redenen zoals een trauma (die scoren heel hoog en zijn inmiddels aardig geaccepteerd) of een relatie die de mist in is gegaan (ook een goeie maar mag niet te lang als reden aangedragen worden).
Het mes snijdt aan twee kanten. Jij kan eigenlijk niet goed begrijpen hoe de rest van de wereld zo tevreden kan zijn en de rest kan niet begrijpen waarom jij zomaar een partijtje ontevreden zit te zijn. Daar valt dus weinig eer te behalen.
Wat rest is het lef hebben jezelf eerlijk onder ogen te komen en uit te zoeken wat jou dwars zit en dan ongeacht wat die reden dan ook is, voor jou is ie belangrijk en terecht, wat "anderen" daarvan vinden is onbelangrijk.
Klinkt makkelijk maar is eigenlijk verdomde moeilijk; dat even als opstekertje
quote:Door niet voor elke issue een heel nieuw topic te starten en er een groot probleem van te maken en door me pc ff de boel te laten en is de frisse buitenlucht in te ademen zonder me druk te maken over al die mini problemen op FoK.
Op donderdag 31 oktober 2002 22:02 schreef Wolkje het volgende:
Mijn vraag: hoe gaan jullie daar mee om?
... *adem*
quote:Ik heb even wat weggehaald wat ik nogal kort door de bocht vond maar ik moet zeggen dat ik me afvraag waarom je voor alles een nieuw topic opent wolkje?
Op vrijdag 1 november 2002 18:40 schreef DeWaarheid het volgende:[..]
Door niet voor elke issue een heel nieuw topic te starten
Is dat serieus echt nodig???
Ik snap heel goed dat je graag wilt praten en dat is ook heel goed alleen door de veelvoud aan topics kan je de indruk wekken alleen maar op aandacht uit te zijn en dat soort dingen.
Ik bedoel het niet verkeerd , geloof me, maar ik vraag me af of zoveel topics helpen?
Waarom niet 1 centraal Wolkje topic waarin je dagelijks praat over wat je voelt etc?
Het is maar een suggestie.
quote:We zijn niet allemaal DE, maar dat schijn je nog steeds niet te begrijpen
Op vrijdag 1 november 2002 21:50 schreef DarkElf het volgende:
Het is maar een suggestie.
quote:waarom voel jij je nu weer aangesproken door iets wat ik tegen iemand anders zeg?
Op zaterdag 2 november 2002 11:34 schreef ED2 het volgende:[..]
We zijn niet allemaal DE, maar dat schijn je nog steeds niet te begrijpen
quote:Oh, sorry.. dat ik niet gereageerd heb, het spijt me..
Op maandag 4 november 2002 16:28 schreef DarkElf het volgende:
<kickje wegens suggestie>
Ja, je hebt vast gelijk.. je bedoelt, als in Projectie van mijn verdriet.. ..
Wolkje
[Dit bericht is gewijzigd door Brad op 05-11-2002 18:20]
[Dit bericht is gewijzigd door Brad op 05-11-2002 18:21]
quote:Damn! Dit komt me té bekend voor... Ik heb precies hetzelfde... En het is verschrikkelijk vervelend. Het sloopt
Op donderdag 31 oktober 2002 22:40 schreef Christine het volgende:[..]
Inderdaad is een stabiele omgeving ook heel belangrijk. Ik heb hierin voor mezelf een zwak punt ontdekt: ik kan niet tegen onzekerheid. Nu ik dat weet, kan ik daarmee aan de slag.
Et au soir que vous n'irez peut-être pas jusqu'au matin.
quote:Inderdaad, maar als je weet dat onzekerheid je zwakke punt is, dan kun je daar rekening mee houden. De meeste mensen in mijn omgeving weten dat van mij dan ook, en daardoor wordt het voor mij iets gemakkelijker.
Op woensdag 6 november 2002 22:23 schreef gathering_storm het volgende:[..]
Damn! Dit komt me té bekend voor... Ik heb precies hetzelfde... En het is verschrikkelijk vervelend. Het sloopt
[offtopic]Leuke sig heb je trouwens - da's een stoer nummer [/offtopic]
[offtopic]Dank je wel, ik moet zeggen dat ik K3 op z'n tijd ook wel kan waarderen [offtopic]
Et au soir que vous n'irez peut-être pas jusqu'au matin.
Kheb zelf ook aan AD gedacht, maar ik zie bij twee vriendinnen van me dat de bijwerkingen best ingrijpend zijn, dus dat wil ik liever niet zolang het niet echt moet. Bovendien zie ik niet echt iets in een medicijn dat niet het probleem, maar de gevolgen oplost.
Maar ja, hoe ga ik ermee om... Het lastige is (tenminste bij mij) dat zo'n schommeling totaal onverwacht komt. Het overvalt me, ik voel het niet aankomen, dus kan ik er ook niet van tevoren rekening mee houden. De goede kant, de uitschieters naar boven, zijn eigenlijk voornamelijk buien dat ik supervrolijk ben, veel de slappe lach heb, overactief en druk ben... Kheb m'n ouders of m'n vriend de oren van het hoofd op zo'n moment. Ik kan me voorstellen dat ik dan best irritant ben. Maar als ze me tegen willen houden kan het weer opeens omslaan in een slechte bui.
De slechte kant, dat kan vanalles zijn. Soms zijn het huilbuien, dat valt dan nog mee. Gewoon ff lekker uithuilen bij m'n vriend en dan is het weer goed. Maar soms zijn het ook ergere buien.
Er zijn momenten dat ik helemaal wiebelend in bed lig, diep onder de dekens, totaal afgesloten van de buitenwereld... Op zo'n moment wil ik geen contact met anderen, alleen m'n vriend moet me dan vasthouden, maar hij kan me er niet uit halen, want als ie dat probeert word ik kwaad op hem... Tenminste, dat is wat ik er achteraf van begrijp. Ben dan net een klein kind, heel raar...
Of het zijn gewoon agressieve buien. Enorme kwaadheid in me, en die moet er gewoon uit, en de eerste die iets doet dat me niet zint, krijgt het over zich heen...
Allebei die dingen doe ik niet bewust... Het lijkt alsof ik mezelf dan niet ben, alsof ik mezelf wel van een afstandje zo zie doen, maar niet de macht heb om het te stoppen. Voordat zo'n bui begint voel ik het niet aankomen, dus kan ik het ook niet tegenhouden. En als het eenmaal begonnen is, is het heel moeilijk om er nog uit te komen, want het wordt steeds erger. Meestal kom ik er pas uit als ik helemaal uitgeput ben van het huilen, wiebelen of schreeuwen. Vreselijk vermoeiend dus.
Een manier om ermee om te gaan is er voor mij eigenlijk niet. Ik heb geen idee waar die buien door komen, dus ik zou ook niet weten welke situaties ik bijvoorbeeld zou moeten vermijden. Daar probeer ik nu een beetje achter te komen met m'n psychologe. Het enige dat ik op dit moment kan doen is proberen om toch bij m'n verstand te blijven als het net begint, zodat ik weg kan gaan om m'n omgeving een beetje te beschermen. Want ik wil absoluut niet dat zij er onder lijden. Maar dat lukt ook niet altijd, want als je eenmaal kwaad bent ofzo, dan loop je niet meer zo makkelijk rustig weg.
Meerdere mensen (m'n psychologe dan weer niet, maar wel kennissen/vrienden) hebben me gevraagd waarom ik geen antidepressiva neem. Een vriend die psychologie studeert, zei dat AD wel zouden helpen om die buien minder erg te maken. Ik hoop dat het niet nodig zal zijn, want ik wil ze echt niet. Ik red me ook wel zonder die dingen, als ik alleen mezelf ermee pijn zou doen, zou het me niet uitmaken. Maar als het nog erger wordt, en als m'n familie en vooral m'n vriend er nog meer onder gaan lijden, zou het misschien toch beter zijn om medicijnen te gaan slikken die die uitschieters naar beneden een beetje tegenhouden, voor hun bestwil... Ik weet het niet...
|
|
