De buurtvereniging, of "Op patrouille, deel II"
Het leven in onze nieuwe buurt is erg aangenaam, maar er zijn twee minpuntjes. Op de weg voor ons huisje geldt een maximumsnelheid van 30 km/h, maar er wordt veel harder gereden, en met de vele kinderen bij ons in de buurt leidt dat tot gevaarlijke situaties. Misschien iets voor de home owner association (buurtvereniging), om dat aan te kaarten bij de wijkagent? Ook vervelend: we worden geregeld wakker geknald, met name in het weekend, 's ochtends rond een uur of 7, door een stel pubers die niet van het vuurwerk af kunnen blijven. Als je een patrouille hebt, zorg er dan voor dat die patrouilleert wanneer er vandalen door de buurt lopen.
Op zaterdag kwam de buurvrouw langs, met de vraag of wij zondag aanwezig zouden zijn voor het schoonmaken van een speeltuintje een straat verderop. Mijn echtgenote heeft een hekel aan dit soort acties, maar ik vind het wel wat hebben, dus ik gaf me op als vrijwilliger. Om precies 9 uur stond ik bij het speeltuintje, waar ik een aantal buurmannen en buurvrouwen met handschoenen, laarzen, snoeischaren, bezems en stoffer en blik tegen kwam. Zoals wel vaker was ik vergeten om de handleiding te lezen, en wist niet wat er van me verwacht werd. Gelukkig was ik maar een straat van ons huis verwijderd, zodat ik snel een stoffer en blik kon halen. Bij terugkomst waren de buurmannen en -vrouwen al druk bezig. Ik besloot om het straatje voor het speeltuintje schoon te vegen, maar na een minuut of 5 was dat werk gedaan. Op dat moment begon een buurvrouw de heg te knippen, en omdat er niemand was om de takken op te rapen, deed ik dat maar. Maar na verloop van tijd lag het speeltuintje er pico bello bij, en waren de 15 buurmannen en -vrouwen naarstig op zoek naar papiertjes en losliggende zandkorrels, want op het schema stond dat we tot 9:30 de speeltuin schoon moesten maken.
Dit is een veel voorkomend probleem in Japan. Goed is vaak niet goed genoeg. Op het werk maak ik regelmatig iets soortgelijks mee. Voorbeeldje van deze week:
We hadden een hulpstuk nodig, om een stuk glas te vatten. Het stuk glas was 5 mm breed, en 40 mm lang. Een van onze studenten had als taak om een tekening voor het hulpstuk te maken, om het daarna door de werkplaats te laten maken. Als je een beetje ervaring hebt met dit soort zaken, dan zorg je er voor dat het gat voor het glas net iets groter is dan 5 x 40 mm, maar in dit geval had de student (en zijn begeleider) dat over het hoofd gezien. Dus toen de man van de werkplaats het hulpstuk liet zien, bleek het glas net niet te passen. Onze conclusie was dat als het gat zou worden vergroot tot 5.1 x 40.1 mm, dat het glas dan wel zou passen. Twee dagen daarna was het hulpstuk nog steeds niet af, dus op naar de werkplaats, om te vragen waarom het zo lang duurde.
Daar bleek men bezig te zijn met een volledig nieuw hulpstuk, dat uit een stuk aluminium met een CNC bank werd verspaand. Maar omdat er op de bank nog een aantal andere componenten gemaakt werden, die een hogere prioriteit hadden, zou ons hulpstukje pas over twee dagen af zijn. Toch maar eens gevraagd waarom ze er niet even snel met de hand 0.1 mm af hadden gefreesd. Nee, dat kon echt niet, omdat ze het hulpstuk niet nauwkeurig genoeg in konden spannen. Opnieuw maken zou wel de juiste nauwkeurigheid geven. Dat wij het stuk glas er ook wel in konden lijmen als het gat 41 bij 6 mm zou zijn (genoeg materiaal om het glas op te laten rusten), wisten ze niet, en daar hadden ze niet naar gevraagd. Ze gingen namelijk op de tekening af, en daar stond een gat van 40.1 x 5.1 mm. Dan krijg je ook een gat van 40.1 x 5.1 mm. Afijn, na een aantal excuses over en weer (het was namelijk mijn fout geweest dat ze het hulpstuk twee keer hadden moeten maken) maakte ik me uit de voeten, om twee dagen later een hulpstuk te verwachten. Maar een uur later stond de student met het oude hulpstuk in het lab, geruimd naar 40.1 x 5.1 mm. En twee dagen later kregen we een volledig nieuw hulpstuk.
Terug naar de speeltuin. Daar vond ik een buurman die goed Engels sprak, en ik vroeg hem naar het vuurwerk dat we vaak in het weekend rond een uur of zeven 's ochtends hoorden. Wist de buurtvereniging daar van? Zekers! Sterker nog, de buurtvereniging was verantwoordelijk voor de knallen. Met een starterspistool werden de bewoners er van op de hoogte gebracht dat ze over twee uur in het speeltuintje verwacht werden, om het schoon te maken.
Good intentions and tender feelings may do credit to those who possess them, but they often lead to ineffective — or positively destructive — policies ... Kevin D. Williamson