R&P Relaties & Psychologie
Heb je relatieproblemen, of zit je in een diep psychologisch gat? Stort hier je hart uit, en heb steun aan de reacties van anderen.
Sorry dat ik het zeg, maar wat een kutwijfquote:Op donderdag 15 januari 2015 14:20 schreef Amplifier het volgende:
Vandaag zouden we 1 jaar en 11 maanden hebben. Ze stuurde me een smsje met de tekst: Ik hoop dat ja vandaag nog aan me denkt, ik wel aan jou xx
Voor elke mooie dame is er wel een vent die erop is uitgekeken. Wees die guy.quote:
[..]
Dit dus, al is het wel even fijn voor afleiding maar het lijkt (!) alsof niets en niemand knapper/leuker/mooier is dan je ex.
En het ligt ook aan de ex.
Ik heb het ook genegeerd..quote:Op donderdag 15 januari 2015 16:54 schreef MegaKonijn het volgende:
[..]
Sorry dat ik het zeg, maar wat een kutwijf
Thnx!quote:Op donderdag 15 januari 2015 17:05 schreef Gray het volgende:
[..]
Voor elke mooie dame is er wel een vent die erop is uitgekeken. Wees die guy.
En het ligt ook aan de ex.
Gelukkig is er alweer bier..
Goed zo. Kwam er misschien nogal lomp uit, maar vond het gewoon echt best wel lullig, vandaar.quote:
Vind ik ook. Er voor de tweede keer er met een ander vandoor gaan maar toch nog met me bezig zijn. Dacht het niet... Al wil mijn hart het eel..quote:
[..]
Goed zo. Kwam er misschien nogal lomp uit, maar vond het gewoon echt best wel lullig, vandaar.
Inderdaad.quote:
[..]
Dit dus, al is het wel even fijn voor afleiding maar het lijkt (!) alsof niets en niemand knapper/leuker/mooier is dan je ex.
Zo'n wijf valt me nu lastig dat ik haar niet genoeg aandacht geef. Flikker een eind op, was in de eerste plaats überhaupt niet in je geïnteresseerd, alleen dat je je groepsopdracht af had. Wat is dit toch, zo typisch voor mij altijd.En ik kwam 'haar' vandaag tegen. Ze liep om het hoekje mij tegemoet gelopen. Wij allebei geschrokken even oogcontact. Een 'hoi' zat op mijn tong, maar ze liep gauw door.
Dit soort kleine hartbreukjes maken mij echt snel geïrriteerd door debiele wijven als het voorgaande beschreven meisje. 
Waarom heb jij haar nou nog niet geblokkeerd? Recht je rug nou es gast.quote:
[..]
Vind ik ook. Er voor de tweede keer er met een ander vandoor gaan maar toch nog met me bezig zijn. Dacht het niet... Al wil mijn hart het eel..
Jouw hart ligt niet bij haar, maar bij de drama die je haar laat veroorzaken.quote:
[..]
Vind ik ook. Er voor de tweede keer er met een ander vandoor gaan maar toch nog met me bezig zijn. Dacht het niet... Al wil mijn hart het eel..
Heb ik ook al, alleen bij de Nokia Lumia heb je een aparte mailbox voor geblokkeerde contactenquote:Op vrijdag 16 januari 2015 14:49 schreef Inaithnir het volgende:
[..]
Waarom heb jij haar nou nog niet geblokkeerd? Recht je rug nou es gast.
___!
Nou, dan open je die niet, of je kan vast wel ergens instellen dat die mailbox gewoon niet bestaat of whatever.quote:
[..]
Heb ik ook al, alleen bij de Nokia Lumia heb je een aparte mailbox voor geblokkeerde contacten
Ik kan hem niet verwijderen.. Maargoed, het is nu gestopt gelukkig.quote:
[..]
Nou, dan open je die niet, of je kan vast wel ergens instellen dat die mailbox gewoon niet bestaat of whatever.
Saaie vrijdagavond..... dus bier!
Alcoholistentopic kun je vast wel elders vinden. Sorry, maar dat je leven bestaat uit je ex (toen 15 jarige vriendin) óf bier is echt triest.quote:
[..]
Ik kan hem niet verwijderen.. Maargoed, het is nu gestopt gelukkig.
Saaie vrijdagavond..... dus bier!
Get a life.
Moet dit nou zo hardquote:Op vrijdag 16 januari 2015 21:58 schreef Brannagh het volgende:
[..]
Alcoholistentopic kun je vast wel elders vinden. Sorry, maar dat je leven bestaat uit je ex (toen 15 jarige vriendin) óf bier is echt triest.
Get a life.
Wat anders te doen?
Ja.quote:
[..]
Moet dit nou zo hard
Wat anders te doen?
Zet je tanden ergens in. Studie, werk, hobby. En anders, ga de deur uit. Van alleen thuis zijn ga je niet blij worden.
Klopt. Werk heb ik de hele week, morgen weer. Hobby's zijn voetbal (winterstop) en vuurwerk (einde van het jaar). Mijn vrienden zijn er nietquote:Op vrijdag 16 januari 2015 22:41 schreef Brannagh het volgende:
[..]
Ja.
Zet je tanden ergens in. Studie, werk, hobby. En anders, ga de deur uit. Van alleen thuis zijn ga je niet blij worden.
Kortom, je hebt geen hobby's en geen vrienden, en bent mentaal nog ergens tussen de 12 en 15. Zoek een hobby en ga alleen stappen. Zo maak je vrienden. En je komt mensen tegen die (geestelijk) nuchter genoeg zijn om je te zeggen waar het op staat.quote:
[..]
Klopt. Werk heb ik de hele week, morgen weer. Hobby's zijn voetbal (winterstop) en vuurwerk (einde van het jaar). Mijn vrienden zijn er niet
Dat is ook waar, alleen dat duurt nog 3 weken voordat dat kan. Ik moet morgen namelijk werken 4:45-20:00, nog 3 keer dan ben ik er vanafquote:Op vrijdag 16 januari 2015 22:47 schreef Brannagh het volgende:
[..]
Kortom, je hebt geen hobby's en geen vrienden, en bent mentaal nog ergens tussen de 12 en 15. Zoek een hobby en ga alleen stappen. Zo maak je vrienden. En je komt mensen tegen die (geestelijk) nuchter genoeg zijn om je te zeggen waar het op staat.
De keiharde waarheid.quote:
[..]
Kortom, je hebt geen hobby's en geen vrienden, en bent mentaal nog ergens tussen de 12 en 15. Zoek een hobby en ga alleen stappen. Zo maak je vrienden. En je komt mensen tegen die (geestelijk) nuchter genoeg zijn om je te zeggen waar het op staat.
Op 
Op 
Ik was afgelopen week bij de bemiddeling. Oh God, ik voel me net in zo'n scheiding verwikkeld weet je wel, zo waar de ander voor geen meter meewerkt, zelfs tegenwerkt. Alleen, bij een scheiding had ik nog wat concreter recht in handen.
Ik dacht altijd dat mannen (ik gooi niet graag op hoopjes, maar merkte het dus minder bij ex-vriendinnen dan bij mannelijke partners) niet wilden officieel samenwonen en/of trouwen omdat ze zich te beklemd voelden zonder dat dat nodig is.
Sinds ik die partner had die er met mijn hebben en houden vandoor ging, ben ik er zelf radicaler in. Aangezien ik daar al een tijdje woonde, het merendeel van het interieur en meubels had betaald, ook rennovatie en schilderwerken had gedaan terwijl hij zogezegd voor zijn werk in het buitenland zat, vond ik na een aantal maanden dat we ons als samenwonend konden registreren. Eigenlijk vooral fiscaal was dat voordeliger. Ik hield van hem, hij van mij en we woonden al maanden samen, dus ik wou niet zoiets van liefde zwart op wit. En als nog, ik was 24 en hij 28, zo gek is officieel samenwonen ook niet dan.
Hij zocht steeds uitvluchten om het te bespreken en te regelen. Daarna werd hij steeds kregeliger als ik erom vroeg. En toen ontdekte ik dat hij loog over zijn werk; hij was eigenlijk werkloos en zat vrijwillig op het partijbureau. Als hij opgeroepen werd voor werk, ging hij zo vuil mogelijk er heen, zodat hij zich vrijwillig zou kunnen blijven inzetten voor de partij. En als werkloze kon hij een hap van zijn uitkering verliezen bij samenwoonst. En ik was dan nog begripvol voor zijn "engagement", maar misschien was het niet slecht om een tijdje écht werk te hebben. Hij was informaticus, en geen eens zo'n slechte, dus jobs zat. Dat ging zijn petje te boven en werd vreselijk agressief.
Daar ik er niet officieel woonde, kon hij ermee wegkomen me hardhandig buiten te gooien en een nieuw slot op de deur te steken. En vooral walgelijk hoe gemeenschappelijke vrienden -zowel mannen als vrouwen- mij niet konden opvangen, maar hem wel konden steunen.
Da's al zo lang geleden, maar ik denk geen twee maar twintig keer na. Het is zo'n beetje alles of niets geworden door mijn ervaringen. Uiteraard zeg ik niet van dag één dat ik wil trouwen en kom op met die contracten waarin we alles beschrijven van wie is wat
Eigenlijk integendeel. Het is zo'n monsterstap geworden en ik ben zo verknocht aan mijn zelfstandigheid en persoonlijke ruimte. Ik kan dan ook niet bij de mammie en de pappie terecht als ik mijn woonst en werk zou verliezen. Heel moeilijk om dat te delen dus.
Het is ook de reden waarom ik nog niet met mijn ex wou samenwonen, ookal was dat véél voordeliger geweest. Dus ik sliep dan op de zetel bij mijn zus, waar mijn moeder rondhing, en als dat me te veel werd kon ik wel bij hem terecht als het echt moest. Hetzelfde betreffende werk. Ik zou geheel onafhankelijk wat zoeken, maar als er in deze tijden van crisis niets uit de bus zou komen, kon ik mijn werk voor hem wel voortzetten. Zelfs als we ooit uit elkaar zouden gaan, dat was altijd de afspraak geweest, want hij besefte naar eigen zeggen dat hij me in ongunstige papieren stak door me terug naar België te brengen. Ook zou hij me helpen terug te keren naar Zweden ookal zou dat een lange afstandsrelatie betekenen en eventueel spaak lopen daaruit. Dat laatste herhaalde hij zelfs nog toen hij me dumpte. Hij bood aan me een vliegtuig ticket terug te betalen, maar het voelde zo vreemd; alsof hij me aanbood uit zijn leven te verdwijnen.
Enfin na een periode van ongeveer twee maand stilte, pogingen gedaan om de zakelijke kant te bespreken en netjes af te handelen, nog steeds geen gehoor.
Aanvankelijk was ik misschien te vriendelijk in mijn vraagstelling. Ik wou gewoon niet zeiken en het met een positieve noot aanpakken. De laatste zendingen waren uitdrukkelijk en kordaat. Geen gehoor.
Hij doet zelfs zo van die dingen als mensen die hij niet eens kent blokkeren, facebookkennissen van me die ooit een foto van ons tweetjes liketen. Collegae uit Zweden van facebook gooien, terwijl die mensen hem niets hebben misdaan, integendeel, ze hielpen hem op't werk met kleine dingetjes die hij niet zelf kon, zoals een gevallen pen oprapen, de printer bedienen, zijn lunch in de microgolfoven zetten en de tafel vrijmaken en dekken voor hem.
Oké, dus ik en de bemiddelaar spreken af om nog een laatste niet gerechterlijke contactpoging te ondernemen, waarin we dus aansturen op een afhandelende ontmoeting in het bijzijn van de derde neutrale bemiddelaar. Diens gegevens erbij zodat mijn ex ook contact kan opnemen met die bemiddelaar, etc.. Alles in klare doch beleefde taal gisterenavond verstuurd.
Deze ochtend krijg ik zo meldingen van facebook, waaruit blijkt dat hij onze afscheidsdrink met de collegae in Zweden probeert te "besmeuren", foto's van anderen waarop we beiden staan probeert te rapporteren als spam.
Ik heb inmiddels met mijn huisarts besproken om in therapie te gaan, en ik ben ook niet beschaamd. Ik heb dan wel werk en een dak boven mijn hoofd, godzijdank, maar dit is absoluut niet het leven waarvoor ik me wilde engageren toen ik op het vliegtuig naar België stapte. Mijn werk valt zwaarder en minder betaald uit dan aanvankelijk verwacht. Door de onregelmatige uren, kan ik geen avondlessen volgen of geen andere leuke extraatjes permitteren die het draaglijker zouden maken.
Het teleurstellende plaatje van twee mensen die misschien niet waren voorbestemd, blijkt een steeds bigger uitgevallen picture waarvan de stijl me absoluut niet aanstaat. Het is geen schande om het daar lastig mee te hebben en hulp te zoeken. Al stel ik me serieuze vragen of hij het niet nog meer nodig heeft om met iemand te gaan praten. Hij heeft het duidelijk veel moeilijker met een aantal zaken dan ik me dunkt. Als ik op 'n foto of wat anders van hem bots, heb ik zo wel een gevoel van "wat jammer dat het zo moest aflopen, want we hadden het best wel fijn" maar niet van dat het zo'n extreme gevoelens oproept dat alles eraan en er omheen kapot moet en naar de vergeetput verbannen moet worden.
Het is misschien een kromme vergelijking, maar je hebt zo van die mensen wiens partner terminale kanker heeft en die blijven er dan onvoorwaardelijk voor zorgen tot de laatste snik. En dan krijgen die na het overlijden op de koop toe van intens verdriet en gemis, te maken met de schoonfamilie die vervelend gaat doen, bv over de erfenis enzo... Zo'n soortgelijk gevoel heb ik soms.
Mijn post is alweer heel wat langer geworden dan aanvankelijk bedoeld was
Het doet toch wel deugd, had even de nood het van me af te schrijven na de afgelopen weken. Pff...
Ik dacht altijd dat mannen (ik gooi niet graag op hoopjes, maar merkte het dus minder bij ex-vriendinnen dan bij mannelijke partners) niet wilden officieel samenwonen en/of trouwen omdat ze zich te beklemd voelden zonder dat dat nodig is.
Sinds ik die partner had die er met mijn hebben en houden vandoor ging, ben ik er zelf radicaler in. Aangezien ik daar al een tijdje woonde, het merendeel van het interieur en meubels had betaald, ook rennovatie en schilderwerken had gedaan terwijl hij zogezegd voor zijn werk in het buitenland zat, vond ik na een aantal maanden dat we ons als samenwonend konden registreren. Eigenlijk vooral fiscaal was dat voordeliger. Ik hield van hem, hij van mij en we woonden al maanden samen, dus ik wou niet zoiets van liefde zwart op wit. En als nog, ik was 24 en hij 28, zo gek is officieel samenwonen ook niet dan.
Hij zocht steeds uitvluchten om het te bespreken en te regelen. Daarna werd hij steeds kregeliger als ik erom vroeg. En toen ontdekte ik dat hij loog over zijn werk; hij was eigenlijk werkloos en zat vrijwillig op het partijbureau. Als hij opgeroepen werd voor werk, ging hij zo vuil mogelijk er heen, zodat hij zich vrijwillig zou kunnen blijven inzetten voor de partij. En als werkloze kon hij een hap van zijn uitkering verliezen bij samenwoonst. En ik was dan nog begripvol voor zijn "engagement", maar misschien was het niet slecht om een tijdje écht werk te hebben. Hij was informaticus, en geen eens zo'n slechte, dus jobs zat. Dat ging zijn petje te boven en werd vreselijk agressief.
Daar ik er niet officieel woonde, kon hij ermee wegkomen me hardhandig buiten te gooien en een nieuw slot op de deur te steken. En vooral walgelijk hoe gemeenschappelijke vrienden -zowel mannen als vrouwen- mij niet konden opvangen, maar hem wel konden steunen.
Da's al zo lang geleden, maar ik denk geen twee maar twintig keer na. Het is zo'n beetje alles of niets geworden door mijn ervaringen. Uiteraard zeg ik niet van dag één dat ik wil trouwen en kom op met die contracten waarin we alles beschrijven van wie is wat
Eigenlijk integendeel. Het is zo'n monsterstap geworden en ik ben zo verknocht aan mijn zelfstandigheid en persoonlijke ruimte. Ik kan dan ook niet bij de mammie en de pappie terecht als ik mijn woonst en werk zou verliezen. Heel moeilijk om dat te delen dus.
Het is ook de reden waarom ik nog niet met mijn ex wou samenwonen, ookal was dat véél voordeliger geweest. Dus ik sliep dan op de zetel bij mijn zus, waar mijn moeder rondhing, en als dat me te veel werd kon ik wel bij hem terecht als het echt moest. Hetzelfde betreffende werk. Ik zou geheel onafhankelijk wat zoeken, maar als er in deze tijden van crisis niets uit de bus zou komen, kon ik mijn werk voor hem wel voortzetten. Zelfs als we ooit uit elkaar zouden gaan, dat was altijd de afspraak geweest, want hij besefte naar eigen zeggen dat hij me in ongunstige papieren stak door me terug naar België te brengen. Ook zou hij me helpen terug te keren naar Zweden ookal zou dat een lange afstandsrelatie betekenen en eventueel spaak lopen daaruit. Dat laatste herhaalde hij zelfs nog toen hij me dumpte. Hij bood aan me een vliegtuig ticket terug te betalen, maar het voelde zo vreemd; alsof hij me aanbood uit zijn leven te verdwijnen.
Enfin na een periode van ongeveer twee maand stilte, pogingen gedaan om de zakelijke kant te bespreken en netjes af te handelen, nog steeds geen gehoor.
Aanvankelijk was ik misschien te vriendelijk in mijn vraagstelling. Ik wou gewoon niet zeiken en het met een positieve noot aanpakken. De laatste zendingen waren uitdrukkelijk en kordaat. Geen gehoor.
Hij doet zelfs zo van die dingen als mensen die hij niet eens kent blokkeren, facebookkennissen van me die ooit een foto van ons tweetjes liketen. Collegae uit Zweden van facebook gooien, terwijl die mensen hem niets hebben misdaan, integendeel, ze hielpen hem op't werk met kleine dingetjes die hij niet zelf kon, zoals een gevallen pen oprapen, de printer bedienen, zijn lunch in de microgolfoven zetten en de tafel vrijmaken en dekken voor hem.
Oké, dus ik en de bemiddelaar spreken af om nog een laatste niet gerechterlijke contactpoging te ondernemen, waarin we dus aansturen op een afhandelende ontmoeting in het bijzijn van de derde neutrale bemiddelaar. Diens gegevens erbij zodat mijn ex ook contact kan opnemen met die bemiddelaar, etc.. Alles in klare doch beleefde taal gisterenavond verstuurd.
Deze ochtend krijg ik zo meldingen van facebook, waaruit blijkt dat hij onze afscheidsdrink met de collegae in Zweden probeert te "besmeuren", foto's van anderen waarop we beiden staan probeert te rapporteren als spam.
Ik heb inmiddels met mijn huisarts besproken om in therapie te gaan, en ik ben ook niet beschaamd. Ik heb dan wel werk en een dak boven mijn hoofd, godzijdank, maar dit is absoluut niet het leven waarvoor ik me wilde engageren toen ik op het vliegtuig naar België stapte. Mijn werk valt zwaarder en minder betaald uit dan aanvankelijk verwacht. Door de onregelmatige uren, kan ik geen avondlessen volgen of geen andere leuke extraatjes permitteren die het draaglijker zouden maken.
Het teleurstellende plaatje van twee mensen die misschien niet waren voorbestemd, blijkt een steeds bigger uitgevallen picture waarvan de stijl me absoluut niet aanstaat. Het is geen schande om het daar lastig mee te hebben en hulp te zoeken. Al stel ik me serieuze vragen of hij het niet nog meer nodig heeft om met iemand te gaan praten. Hij heeft het duidelijk veel moeilijker met een aantal zaken dan ik me dunkt. Als ik op 'n foto of wat anders van hem bots, heb ik zo wel een gevoel van "wat jammer dat het zo moest aflopen, want we hadden het best wel fijn" maar niet van dat het zo'n extreme gevoelens oproept dat alles eraan en er omheen kapot moet en naar de vergeetput verbannen moet worden.
Het is misschien een kromme vergelijking, maar je hebt zo van die mensen wiens partner terminale kanker heeft en die blijven er dan onvoorwaardelijk voor zorgen tot de laatste snik. En dan krijgen die na het overlijden op de koop toe van intens verdriet en gemis, te maken met de schoonfamilie die vervelend gaat doen, bv over de erfenis enzo... Zo'n soortgelijk gevoel heb ik soms.
Mijn post is alweer heel wat langer geworden dan aanvankelijk bedoeld was
Het doet toch wel deugd, had even de nood het van me af te schrijven na de afgelopen weken. Pff...
Het leven is een' krijgsbanier, door goede en kwade dagen, gescheurd, gevlekt, ontvallen schier, kloekmoedig voorwaards dragen.
