Denk wel dat je geluk hebt nu met alle nieuwe lasers. Jaren geleden waren die er nog niet en inmiddels is de ontwikkeling ook weer verder gegaan waardoor het toch net weer even iets sneller gaat inmiddels.
De reden om iets weg te halen is voor iedereen verschillend en eigenlijk nooit een onderwerp van gesprek hier. Soms komt er een lamlul geïnteresseerd persoon langs om ons te melden waarom we allemaal niet net zo slim als hem waren en nooit aan tatoeages begonnen maar daar gaan we eigenlijk zelden tot nooit op in.
Dit is een topic voor delen van ervaringen en informatie, niet om je psyche op tafel te leggen over het waarom of waarom niet, dat doet er nl niet meer toe op het moment dat je het loodzware traject ingaat van verwijdering.
En ja, zwaar wordt het. Je bent al even bezig geweest (waarschijnlijk) met het besluit om daadwerkelijk te gaan verwijderen, dat kost al tijd en hoofdbrekens. Dan neem je het besluit en dan moet het gevoelsmatig liefst in 1 dag tijd klaar zijn en helaas.
Je begint en eigenlijk, ondanks alles wat anderen zeggen en wat je er inmiddels over weet, heb je dan toch altijd (ja, had ik ook) de hoop dat het bij jezelf anders zal zijn en je de uitzondering zal vormen bij wie het heel snel gaat.
Dan blijkt na een tijdje dat dit niet zo is en dat levert mentale frustratie op. Opeens krijg je dan weer een opleving als blijkt dat er een behandeling tussen zit die een sprongetje veroorzaakt. (zo werkt het ook weer, het gaat weliswaar geleidelijk maar ook wel degelijk met zichtbare sprongetjes)
Dan ben je in gedachten al weer die lijn aan het doortrekken en aan het rekenen en zie je jezelf al na enkele maanden met een blanco huidje zitten om vervolgens te ontdekken dat er die 2 behandelingen daarna opeens weer helemaal niets lijkt te gebeuren.
Het is gewoon een heel frustrerend proces en langdurig. Maar daarom is het zo prettig om het te kunnen delen met mensen die al die fasen binnen dit proces zelf ook doormaken en het herkennen.
Perfect paranoia is perfect awareness. Yes, I am a misfit.