Uitgemaakt, Bijgedraaid, Spijt, Wel de goede keuze geweest?

Beste medeFOKkers,

ik kijk al jaren op dit forum voor allerlei dingen waar ik mee rondloop en advies over wil hebben van objectieve mensen, maar ik zit nu met zo'n uniek en gecompliceerd probleem dat ik toch maar zelf een account heb aangemaakt en dit topic plaats. Het is nogal een verhaal maar ik kan niet om jullie mening en advies vragen als jullie de achtergrond niet snappen.

Ik ben 22 jaar en heb tot afgelopen zaterdag ongeveer anderhalf jaar een relatie gehad met een jongen van 23. Hij heeft een baan met vrij veel verantwoordelijkheden etc. echt een carriëre zeg maar. En ik ben laatste jaars HBO studente.

Voor deze jongen heb ik nog 3 andere relaties gehad, waarvan 1 serieuze. Die relatie duurde dan ook 2.5 jaar. Die relatie heb ik destijds zelf verbroken omdat ik totaal geclaimed werd door hem niets meer mocht en hij me mishandelde zowel fysiek als mentaal. Toen ik die relatie verbak was ik totaal klaar met alle mannen, wilde er niets meer mee te doen hebben. Een week in zak en as gezeten, maar die zaterdag erop wilde mijn beste vriendin naar een feestje in een nabij gelegen dorp en daar ontmoette ik een jongen op wie ik op slag verliefd was.

Ik was in het begin vrij terughoudend aangezien ik bang was dat alles misschien net zo zou gaan als die vorige relatie en ik nooit weer die pijn wilde ervaren. Dus in plaats van mijn normale ritueel van 2 "dates" en dan tussen de lakens uitvinden of het ook wat is, heb ik hier nu 2 maanden mee gewacht. Gewoon om zeker te weten dat dit een goede jongen was. Tot die tijd was ik wel gek op hem en hij op mij maar wilde ik ook geen relatie.

Na die 2 maanden vertrouwde ik hem nog geen 100% maar wel genoeg om een relatie met hem te nemen. En dat alles is goed geweest want ondanks een shitload van problemen die zowel hij als ik in ons leven hadden kwamen me samen overal doorheen en hadden we het echt leuk samen. Veel dezelfde normen en waarden in de relatie als "vrijheid om ook eens een avond zonder elkaar te gaan stappen" "vrijheid om bijv. een weekend weg te gaan met vrienden zonder elkaar" "ieders betaalt grotendeels zijn of haar eigen dingen" en misschien nog wel het belangrijkste "in overleg is alles mogelijk" ook de toekomstvisies lagen volledig op één lijn. Zijn ouders zijn vrij kritisch en leggen de lat wat betreft aanhang van hun kinderen vrij hoog, maar behalve het dorp waar ik weg kom werd ik volledig geaccepteerd. Andersom mogen mijn ouders ook niet iedereen zomaar en mijn familie accepteerde hem ook.

Kortom wauw dit was de ware en dat gevoel bleef eigenlijk voor mij en voor hem maar groeien. Hij heeft me zelfs een keer publiekelijk terwijl hij totaal tegen affectie tonen in het openbaar is, ten huewelijk gevraagd. Want een toekomst zonder mij kon hij zich niet voorstellen en ik moest hem beloven dat als we beide oud en gerimpeld zouden zijn hij nog steeds naast mij mocht slapen. Nu wil ik sowieso liever niet trouwen dus dat is allemaal wat weggewuifd maar het idee was superlief.

Nu zijn we afgelopen zomer 2 weken alleen met zijn tweeën geweest in het huis van zijn ouders. Die waren immers op vakantie. Ik had een vakantiebaan 3 dagen in de week en hij was gewoon thuis. Het ging zonder overleg allemaal perfect. Hij ging er met me uit maakte me koffie of thee, smeerde me mn ontbijtje op zorgde ervoor dat ik het ook opat gaf me een kus en ik ging weg. Nu was dat allemaal niet nodig hoor, ik kan die dingen prima zelf maar toch was het onwijs lief. Als ik thuiskwam van mn werk deed ik de was ruimde ik de vaat van die dag alvast op, haalde ik er een stofzuiger doorheen en hij maakte avondeten. Na het avondeten ruimde ik de boel weer op en zette alles in de vaatwasser. Gewoon ideaal en dat alles zonder overleg op een manier waar we ons beide goed bij voelden. Nog nooit was er zo'n relaxte sfeer.

eigenlijk begon het na deze 2 weken wat te rommelen. Ik begon het gevoel te krijgen dat ik niet op de eerste plek kwam bij hem. Als ik met problemen zat wilde hij ze liever niet aanhoren want hij kon ze toch niet oplossen en dan zit hem dat onnodig dwars. Als ik 1x in de week langskwam voor koffie dan was het inderdaad koffie op en vertrekken want hij wilde nog wat dingen doen. De seks werd drastisch minder, ik nam al het initiatief en kon dan ook nog al het werk doen zonder zelf aan mijn trekken te komen. Er kwamen meer en meer avonden dat hij liever alleen met de jongens weg wilde. En dat was een van onze normen elkaar de vrijheid geven om dat aan te kunnen geven zonder dat de andere partij er boos om word, maar ik zag hem gewoon niet zo vaak meer toen. En ik kan best een poosje overbruggen hoor maar het begon uitzichtloos te lijken.

Dit was trouwens dus na iets meer dan een jaar een relatie.

Aangezien het meer dan een jaar zo goed was gegaan en zo vanzelf eigenlijk wilde ik met hem praten over hoe ik me voelde en waar dat van zijn kant aan kan liggen dat hij zo afstandelijk begon te doen. Vorige week zaterdag hebben we daarover een gesprek gehad. Ik was eigenlijk alleen maar aan het woord en hij nam een het boeit me de f*ck niet houding aan. Daar raak ik geïrriteerd van. Ook was zijn antwoord op mijn gevoelens telkens dat is dom. Hij vond dat ik hem niet genoeg ruimte gaf om zelf eens initiatief te tonen of mij te missen, en ik reageerde daarop met dat ik het gevoel had dat ik hem zou verliezen wat ik niet wil aangezien ik ontzettend veel van hem houd, en me daarom misschien ook juist meer probeer vast te grijpen. Gezamelijk besloten we toen dat ik een stapje terug zou doen en hij een stapje erbij.

Dat weekend kregen we ruzie omdat hij dingen had gedaan die naar mijn mening niet horen in een relatie. Geen vreemdgaan of iets, maar gewoon iets doen waarvan je bij voorbaat weet dat de ander dat niet leuk vind en als de rollen waren omgedraaid hij het ook niet leuk had gevonden. Ik probeerde dat namelijk normaal ter sprake te brengen en mij werd direct de kast uitgeveegd waar ik me mee bemoeide want dat was op en top persoonlijk.

Vorige week dinsdag hebben we dan ook weer gepraat, en toen kwam uiteindelijk in dat gesprek naar voren dat hij het allemaal zo snel voorbij vind gaan in het leven. Al zijn vrienden (op 2 na) hebben een relatie en gaan of wonen al samen. Uitgaan gebeurd dus niet veel meer en als dat gebeurd dan word er niet meer zo gek gedaan want iedereen heeft nu een vriend of vriendin die op hem/haar let. Thuis loopt het bij hem allemaal niet zoals het hoort, en hij heeft een zware baan met veel verantwoordleijkheden wat ook niet altijd goed loopt. Aangezien zijn thuissituatie en zijn baan dingen zijn waar hij niet omheen kan, en de uitlaatklep van het uitgaan ontbreekt, ben ik dan vaak degene die het moet ontgelden. Hij zag in dat dat niet eerlijk was, en wilde eraan werken want hij wilde me absoluut niet kwijt om een hele reeks van redenen die hij zo even opsomde. Dus ik geloofde hem. We besloten om na dat heftige gesprek even elkaar een paar dagen de tijd te gunnen dingen op een rijtje te zetten en de boel te laten bezinnen. Vrijdag zouden we elkaar dan weerzien.

Die vrijdag stelde hij in de groepsapp met zijn vrienden de vraag "gaat er vanavond nog iets gebeuren lui?" en toen daar geen reactie op kwam vroeg hij of ik al plannen had. Ik voelde me daardoor weer enigszins gepasseerd maar wilde niet op elke slak zout leggen omdat het net weer goed was, en antwoorde met nee nog niet. Op dat moment begonnen zijn vrienden te reageren in die groepsapp en het was duidelijk dat alle jongens naar een cafe gingen en ik ga niet als enige vriendin mee, dat wil ik zelf niet maar mijn vriend vind zon avond met de jongens ook wel lekker. Dus ik heb me zelf toen wat opgezocht.

Zaterdag was ik met zijn zusje gaan winkelen en toen ik op de terugweg naar huis was dacht ik, goh ik kan wel even een sigaretje met hem doen als hij zin heeft. Dus ik appte hem of hij thuis was en of hij een peukie wilde doen. Kreeg de reactie dat een vriend van hem daar net was en dat we elkaar vanavond wel zagen. Nouja ook dat vond ik weer jammer maar is niet per definitie zijn schuld dus boos kon ik er niet om worden.

S avonds ging mijn vriend weer als eerste in de groepsapp vragen wat de plannen waren voor die avond. De jongens en de meiden dit keer ook zouden bij elkaar gaan zitten bij een van die jongens thuis. Mijn vriend sprak af dat HIJ er zou zijn. Mij werd niets gevraagd of ik zin had daarheen te gaan of uberhaupt wilde komen. Ik wachte dus ook af tot 9 uur, en appte hem toen dat ik het niet leuk vond dat het hem niet boeide of hij me nou wel of niet zou zien vanavond. Zijn reactie was daarop dat hij eerst had willen praten. Dus ik vroeg gewoon hoe had ik dat moeten weten dan? Ik heb initiatief daartoe genomen dat is door jou afgekaatst en dan moet ik daarna maar ruiken dat je wilde praten? En waarover moest er uberhaupt gepraat worden? geen reactie.

Enigszins teleurgesteld en opgefokt ben ik toen zonder hem te laten weten naar die groep gegaan. Toen hij binnenkwam realiseerde ik me dat ik hem heel erg had gemist en was ik gelijk niet meer boos. Jammer was alleen dat hij me volstrekt negeerde zich bier pakte en ging zitten ouwehoeren met zijn vrienden. Dus ik boog maar weer... ik ben naar hem toegelopen hem een kus gegeven naar zijn dag gevraagd en er onstond een normaal en leuk gesprek. Gewoon super weer.

Even later sta ik met een vriendin te praten en kreeg ik een appje. het was van mijn vriend "kom ff mee naar buiten" dus ik keek hem verbaas aan en hij knikte dat ik mee moest komen. Dus ik liep achter hem aan. Mij werd de kast uitgeveegd dat ik zijn vrijdagavond met de jongens had verneukt met mijn gezeur over dat ik het jammer vond dat ik hem niet zou zien. (terwijl ik erbij had gezegd dat ik hem ook wel begreep en dus niet boos was, en hem veel plezier wenste) en dat hij me deze avond ook niet meer had verwacht en deze avond ook ging verneuken omdat hij stappen wilde met zijn vrienden en nu al wist dat ik dat niet leuk zou vinden.

Dus ik zei... nou we hebben vorige week zaterdag een gesprek gehad over dat ik een stapje terug zou doen en jij één erbij omdat ik het gevoel krijg op 2e plek te staan voor jou. Dindsdag hebben we weer gezeur uitgepraat en wat afstand genomen die week en vrijdag zouden we elkaar zien. Nu kwam het toevallig zo uit dat dat niet ging gebeuren gisteren en dat was jammer maar verder wel prima, maar ik heb je gewoon gemist! en we hebben zoveel gezeur gehad afgelopen week ik wil graag weer wat leuks met je doen het een beetje opbouwen allemaal. Hij wilde alsnog stappen met de jongens. Dus toen was ik pissig en zei ik, nouja als jij perse wilt stappen met die jongens dan is het voor mij duidelijk dan weet ik waar ik sta. Toen ben ik boos naar binnen gelopen en dronk ik mijn drinken op. Mijn vriend was superblij en verkondigde aan zijn vrienden yeah ik ga mee stappen jongens. Dat vond ik op dat moment zo respectloos dat ik hem weer heb meegevraagd naar buiten, en hem vroeg waar ik alles aan te danken had. Hij zei jij maakt het uit waarom zou ik dan niet meegaan stappen? Dus ik zei nee ik zei net dat het me dan duidelijk was, niet dat het uit was. Maar misschien is dat wel het beste.

Toen ben ik woest en overstuur naar binnen gegaan en heb ik mn moeder opgebeld of ze me wilde halen. Mijn vriend kon het niet hebben dat zijn vrienden aardig tegen me deden en vertrok op de fiets. Het voelde niet goed zoals we uit elkaar waren gegaan, dus ik belde mijn moeder weer af en belde hem op dat ik nog een keer met hem wilde praten. Hij fietste terug en op straat hebben we daar gepraat. Volledig in tranen zei ik dat ik het niet eerlijk vond dat ik hem zo had gemist en hij mij schijnbaar niet omdat hij weeeeer voor de jongens kiest op zo'n moment. Dat mijn begrip een heel eind gaat maar ik me gewoon afgewezen voel en me dat zo'n pijn doet als ik zoveel van iemand hou. Dat ik het niet eerlijk vond dat hij zijn best niet voor ons deed omdat ik vond dat ik dat wel verdiende. Zijn reactie daarop was "ik heb de laatste tijd mijn best ook niet meer voor ons gedaan want ik ben ook niet meer zo gek op je" mijn hart brak in duizenden stukjes. Hoe kon dat was alles wat ik dacht. Na alle lieve dingen die hij de vorige 2 gesprekken had gezegd. Dus ik vertelde hem dat als hij niet meer gek op me was hij beter kon doorfietsen want dan viel er niets meer te redden aan deze relatie. En hij fietste weg.

Toen hij me op een brugje dat ik onderweg tegenkwam opwachte omdat hij wilde zorgen dat ik veilig thuiskwam en mijn vader had gebeld, flipte ik. Me zoveel pijn doen en me dan neit met rust laten is gewoon not done. En als hij niks meer om me gaf boeide het hem ook niet of ik nou veilig thuis zou komen dus dat is gewoon zoete broodjes bakken bij mijn ouders. Ik heb hem toen voor vanalles en nogwat uitgescholden echt erge dingen die ik nooit had mogen zeggen. Ik heb hem gezegd dat hij nog erger was dan mijn ex aangezien mijn ex me als stront behandelde en zijn verstand niet had, hij behandelde me als stront en had zijn verstand ook nog dat vond ik veel erger.

Eenmaal thuis en uitgeraasd besefte ik me dat ik erge dingen had gezegd. Ik bood via whatsapp mijn excuses daarvoor aan. Ik kreeg terug "fuck you trut" "echt waar fuck you" "straal op man" "val dood trut" "fuck you echt waar fuck you kreng". Ik zei nog een keer dat ik dit alles verkeerd had aangepakt en dat het me speet en als hij niks meer voor me voelde dat het dan goed was maar dat ik anders nog wel wilde praten omdat het zo niet goed voelde. ik kreeg terug "IK WIL JOUW NIET MEER!" Bam weer pijn en mn hart vertrapt.

Die zondagavond die erop volgde ben ik bij zijn zusje blijven slapen (die woont op zichzelf met haar vriend) we gingen aan de borrel en die vriend van haar blowde en het kon me allemaal niks meer schelen dus ik deed mooi mee. Ik had appjes van mijn vriend gekregen "ik weet op het moment allemaal niet hoe ik met de situatie moet omgaan. De dingen die me zijn gezegd gisteravond heb ik niet verdiend. Ik heb me echt enorm kut gevoeld en dat doe ik nu nog" ik reageerde met "volgens mij hebben we elkaar allebei dingen gezegd en aangedaan want we allebei niet hebben verdiend. Ik voel me ook enorm kloten. laten we het allemaal maar even afwachten" Hij reageerde met "jaa" De volgende dag zou hij met zijn motor op het tt circuit gaan rijden, dat was een droom van hem en ik heb hem dat op zijn verjaardag cadeau gedaan. Ik appte hem zondagavond dus nog "doe je morgen voorzichtig?" en kreeg terug "natuurlijk doe ik voorzichtig, ik heb ondanks alles er nog steeds ontzettend veel zin in, en vind het erg jammer dat je niet meegaat om alles" Toen hij dat stuurde was ik al hartstikke dronken en stoned dus ik kreeg het allemaal niet meer mee.

Maandagmorgen had hij me nog een appje gestuurd "zo heb net de eerste rondes gereden wat super wat fantastisch dankjewel!" Ik stuurde hem dat ik blij was dat hij het leuk vond. Savonds kreeg ik een appje van hem "ik ben je hartstikke dankbaar voor vandaag, niemand heeft ooit nog zoiets voor me gedaan, echt dankjewel en supervet cadeau" Dus ik stuurde "geen dank zoveel had ik voor je over, blij dat het leuk was"

Die appjes waren voor mij ontzettend leuk immers hou ik nog steeds ontzettend veel van hem en ik dat een stukje wat ik dan niet kwijt ben, waar ik aan vast kan houden. Maar tegelijkertijd word er bij mij hoop gecreëerd waarvan de kans bestaat dat die vals is. Dus ik stuurde hem precies zoals het hierboven staat een appje. Zijn reactie was "die hoop is niet vals, anders appte ik je niet" Daar heb ik verder niet meer op gereageerd.

Dinsdag kwam ik erachter dat een vriendin uit die groep van mijn vriend me min of meer had verneukt. Ik zou met haar een dagje welness doen en nu ging ze met een andere vriendin van me. Nou was dat absoluut niet mijn prioriteit om me druk over te maken maar natuurlijk het doet wel iets met je. Mijn vriend appte me (terwijl hij zich daar anders nooit druk om kan maken en al helemaal niet als hij op zijn werk is) gvd jij zou toch met ..... een dagje welness doen? Voor mij kwam dat over als een excuus om me te appen. Ik reageerde met "klopt inderdaad valt me ook wat van haar tegen maar ik heb nu wel andere prioriteiten waar ik me druk om maak, en dat is mijn stage en jou en mij" Ik kreeg terug "nee oke, juist haha goed van je ontwijk de drama"

Hij appte alsof er niets van gebeurd... ik snapte het van geen kant meer. Dus ik vroeg hem "maar wat is je status nu dan? moet je overal nog over nadenken? wil je praten? de onzekerheid die voor mij ontstaat door die appjes is erg irritant en ik kan je zo niet loslaten. Dus waar gaat dit contact heen?" Ik kreeg terug "waar dit heengaat? geen idee" Dus de dag ervoor zegt ie dat mijn hoop niet vals is en nu weet hij niet waar dit heengaat.

Vanmorgen wenst hij me per app succes op stage. ik wenste hem succes op zijn werk. Hij vroeg me of ik nog wat van die ene vriendin had gehoord. Ik zei weer dat ik me er niet druk om maakte en dat ik hoopte dat hij zich ook met andere dingen als dat bezighield. Hij vroeg me hoe het ging enzo. Zo luchtig zo normaal en met gekke poppetjes overal achter. Ook heeft hij nog niks van facebook gegooid en heeft hij zijn relatiestatus niet aangepast.

Mag ik hier overal uit opmaken dat hij wel degelijk van me houd en met me verder wil? Houd hij me aan het lijntje voor het geval hij toch niks beters tegenkomt als mij? Wat moet ik hier allemaal mee... want op de manier zoals het de laatste weken tussen ons ging kon het voor mij niet meer want dat doet me pijn. Maar uit elkaar gaan en dan toch het gevoel krijgen dat hij wel om me geeft en van me houd en geïnteresseerd is doet nog veel meer pijn. Ik zou heel graag met hem willen praten over wat er allemaal gebeurt is, en als hij dan erkent dat hij eens want minder met zichzelf bezig moet zijn en wat meer met ons en dat hij dat de laatste tijd niet heeft gedaan. Dan zijn er voor mij de ingrediënten om het weer te proberen. Maar is dat reëel om te verwachten?

Korte samenvatting:

Na meer dan een jaar een supergoede leuke en als vanzelfsprekende relatie te hebben gehad. Is hij de afgelopen weken afstandelijk en niet meer zo geïnteresseerd. Na 2 gesprekken daarover en beloftes dat hij zijn best zal doen, heeft hij dat nog steeds niet laten zien en heb ik na het voorval van zaterdag er een punt achter gezet. Nu laat hij echter wel zien dat hij geïnteresseerd is en om me geeft.

WAT MOET IK DAARMEE want ik hou heel veel van hem, maar verdien het niet zo behandeld te worden als de afgelopen paar weken. Ik wil heel graag met hem verder maar dan gaat er water bij de wijn moeten.

Nou very hollywood of me en na een paar weken struggles er een punt achter zetten. Het is meer dan 2 weken struggles zoals ik aangaf het liep al niet lekker vanaf de bouwvak. En na meerdere malen te hebben gepraat over dat ik me afgwezen en tweede keus voel, veranderd er van zijn kant niks. Wel in woorden tijdens die gesprekken maar niet in de daden erna. Is het zo gek dat ik niet wens zo behandeld te worden in een relatie omdat ik vind dat ik dat niet verdien? omdat het me pijn doet zo behandeld te worden omdat ik wel heel veel van hem houd en alles voor hem over heb?

Kan best hoor ik sta overal open voor op het moment, maar ik zie het zelf dus anders.

Ik krijg zojuist een appje van hem, dat hij hoopt dat het nog weer goedkomt dat hij nu nog niet klaar is om te praten omdat ik hem pijn heb gedaan maar dat hij dat met een poosje wel wil.

Is de liefde dan echt over van zijn kant? ik vat dat namelijk weer anders op door die appjes van hem. Ik bedoel als hij het lef niet heeft er zelf een punt achter te zetten, ik heb dat nu ja al gedaan dan is dit een makkelijke weg voor hem toch?

De reactie na 2 weken struggles very hollywood of you daar heb ik niks aan. Dat geeft alleen maar aan dat het dom was dat ik het heb uitgemaakt en daar ben ik min of meer zelf al achter want ik ben daarvoor veel te gek op hem. Ik heb het uitgemaakt omdat hij niet meer gek leek te zijn op mij en dan had hij dat moeten doen zodat ik me daarbij neer kon leggen.

Ja ik ben bevriend met zijn zusje de andere zus heb ik totaal niks mee maar het zusje en ik lijken veel op elkaar gaan naar dezelfde school en zijn nou een keer bevriend.

De meiden in die groep waren allemaal losse aanhangsels tot ik erbij kwam. Ze wilden normaal met stappen altijd direct naar huis omdat ze er zelf niks aan hadden en nu we een vriendinnengroepje vormen kunnen we met de jongens mee uitgaan, niet de hele avond aan hen plakken maar het wel met zn allen gezellig hebben.

Ik heb zelf mijn eigen vriendinnen en die zie ik heel veel. Vaak genoeg gaat hij wat met zijn vrienden doen en ik met de mijne.

Wel geef ik toe dat ik uit mijn vorige vriendengroep verstoten ben omdat de relatie met deze vriend gezien werd als verraad. Dus inderdaad de vrienden waarmee ik voor dit tijdperk ging stappen zijn weg. Maar ik vermaak me prima alleen hoor maar daarvoor zit je dacht ik niet in een relatie

Vind t allemaal maar ingewikkeld.

Die laatste reactie heb ik inderdaad wat aan... danku

Omdat dit objectieve lui zijn en niet iemand waar ik heel veel waarde aan hecht kwa mening. Cru gezegd ik vraag om advies en een mening omdat ik dat denk nodig te hebben eigenlijk word er alleen bevestigd wat ik al weet. En als ik niks met het advies wil doen naja dan doe ik net of ik het niet heb gelezen. Tja dom maar zo werkt het. Als een horoscoop die je niet aanstaat das niet waar maar een leuke of iets waar je wat aan hebt wel.

Snap oe?

Of komt dit nu dom over?

Superdom... maar ik heb hem een brief geschreven met daarin alles wat ik voelde en wat dit wazige gedoe met me doet.

Ik weet dat hij hem nu heeft gelezen en ik heb voor de laatste maal gevraagd. Wil je praten? Het antwoord was nu niet.

Dus ik sluit het nu ook af... want ook al zat ik net zo goed fout. Ik heb mijn best gedaan en hij wil niet meer. Ik kan weer komen opdraven als hij daar zin in heeft. Daar pas ik voor.

Dus bedankt voor de reacties maar ik zet er voor mezelf nu ook definitief een punt achter.

Ag ja beetje een fuckzooi allemaal maar inderdaad beter nu als dat we hadden samengewoond want we hadden al naar een huisje gekeken en de plannen waren er

Ik zie het allemaal wel zonder hem zal ik ook vast gelukkig worden. Ik raak alleen maar meer en meer overtuigd dat ik de juiste keuze heb gemaakt

Nogmaals dank voor de reacties.. ergens weet ik ook wel dat ik er wel ga komen ���😏

De enige reden dat mijn topic zo langdradig is is dat het een hele serie gebeurtenissen is die ertoe hebben geleid dat ik het uitmaakte... anders lijkt het inderdaad één leuke relatie van een jaar 2 weken gezeur en ik ben de bitch die het uitmaakt. En wie weet is dat ook wel zo.. maar na mijn vorige relatie laat ik me niet meer op een manier behandelen die ik niet verdien ook niet voor een paar weken omdat hem dat zo uitkomt.

Het is allemaal al klaar ik vind her allemaal nog steeds fucked up enzo maar ik ga het afsluiten ik weet voor mezelf dat het niet meer goedkomt dus tis goed zo

In mijn ogen is een rebound relatie iets om een leegte op te vullen ontstaan door de vorige persoon, waarin geen liefde word gevoeld. Nouja laten we wel wezen die liefde is van mijn echt wel aanwezig hoor. Ik mis ook niet de iemand nu maar echt wel hem persoonlijk.

Tis allemaal gewoon tegenstrijdig van zijn kant. In de relatie is ie wel gek op me maar wil niet bij me zijn of naja als hem dat uitkomt dan mag het. En dat is eigenlijk met alles zo de laatste tijd. En zijn behoefte aan meer ruimte snap ik ook wel, hij zit thuis in de shit, zware baan met veel verantwoordelijkheden en zn vrienden gaan allemaal samenwonen. Allemaal dingen waar hij niet omheen kan en die niet leuk zijn. Als hij dan zijn eigen ding wil doen moet ik er niet tussenkomen en als ik aangeef hem wel te zien zal hem dat vasr irriteren omdat ik op dat moment zijn behoefte aan ruimte niet begrijp en om je vriendin kan je nou één keer gemakkelijker heen dan je baan of thuissituatie. Dus dan word ik weggedrukt op een botte manier.

En ik wil een heel eind met hem meegaan, maar ik ben ook maar een mens en me volledig buitensluiten omdat je je hoofd er ff niet naar staan hebt vind ik niet terecht.

Bovenstaande issues besprak hij ook niet met me, nee toen ik aangaf dat ik het zo miet meer leuk vind (en het dus eigenlijk al te ver was) dan komt die shit op tafel. Dan moet ik heel rap begrip gaan vormen en opbrengen wat me ook wel lukt. En dan kunnen we praten. Maar na al het praten veranderd er niks van zijn kant. Nouja dan gaat het gewoon niet werken.

Ik ben gestopt met appen en alles en boef inderdaad explosie van appjes van zijn kant. Nu wil hij opeens praten...

Ag je ergens ben ik echt een dom peerd om het zo te zeggen. Gisteren besloten ik app hem niet meer ik reageer ook ff niet meer als hij wel wat stuurt. Ik ga het afsloten tis over en uit.

Vannacht en vandaag de hele dag door allemaal appjes dat hij dus wil praten.

Nu dacht ik ik reageer even niet ik ben immers op stage en normaal gesproken reageerde ik dan ook niet. Na half 1 heb ik geen appje weergehad. Maar hij is zelf wel continu online terwijl hij zijn werk is. Dat doet hij anders nooit.

Echt flauw van me... en dom want ik ga en moet hem loslaten. Maar ik krijg nu wel gelijk dat jaloerse gevoel van... fuck hij appt al met een ander.

Terwijl dat alleen maar meer bevestiging zou zijn dat hij inderdaad niet meer van me houd.

Haha ik ben zooooo dom in deze dingen 😂 wat een fuck gevoel zeg