quote:
FAITH NO MORE
SOL INVICTUS
IPECAC/RECLAMATION/PIAS
18 MEI 2015
Reunited, sinds 2009 al op het podium en nu met nieuwe muziek. Laten we zo langzamerhand maar vaststellen dat geen enkele band – hoe credible of indie ook – ontkomt aan een reünie. Het is simpelweg een lucratief onderdeel van een carrière geworden en daar hebben muzikanten op middelbare leeftijd én hun voormalige publiek wel oren naar. Maar wellicht ook jongere oren, zeker in dit streaming-tijdperk, waarin praktisch elk stukje popgeschiedenis binnen een paar seconden voor je op het scherm staat. En laten we Faith No More vooral crediten voor hun rol in het populariseren van metal en alternatieve rock in de vroege jaren negentig, al was de band zelf nooit makkelijk in een hokje te stoppen.
Crossover, het was de muzikale kracht maar ook commerciële zwakte van Faith No More; hun mix van metal, funk, progrock, hiphop, hardcore en punk was te eigenzinnig om écht groot te worden. Zie ook Urban Dance Squad. Wellicht kunnen de Red Hot Chili Peppers eens een leuke reünie organiseren. Hoe dan ook, Faith No More is op Sol Invictus lekker in vorm. Het is de zevende studioplaat en de eerste sinds Album Of The Year uit 1997 (in die bezetting ook, met gitarist Jon Hudson). Destijds was de band wat formulematig geworden. Anno 2015 is de insteek fris en wordt niet krampachtig geprobeerd om oude tijden te doen herleven. Ja, dit is de band van The Real Thing en Angel Dust, maar ze zijn nu wel rond de vijftig. Vroeger komt als grapje voorbij in de geheide single Superhero, die begint met dezelfde riff als Epic.
Mike Patton spuugt, schmiert en schreeuwt daarin zoals we dat van hem kennen, net als in de jachtige funkmetal van Seperation Anxiety. Wat metal betreft: dat stijlmiddel heeft terrein verloren aan excentrieke Patton-pop, want hij croont flink wat af. Black Friday (‘Buy it!’)refereert aan de Amerikaanse Record Store Day in november 2014, de dag waarop de eerste nieuwe FNM-release Motherfucker te verkrijgen was. Daarin heeft rappende toetsenist Roddy Bottum de hoofdrol. Het meeslepende Matador is een alles-uit-de-kast-stukje progrock, daar zijn ze ook nog altijd niet vies van. Sol Invictus is geen gewichtig meesterwerk, maar laat een bijna aanstekelijk Faith No More horen, dat er duidelijk weer plezier in heeft. Reunited en het klinkt best goed. JOHN DENEKAMP
http://www.oor.nl/#!/albums/sol_invictus/album