Lieve dames,
Zoals Kursor ook al zegt ‘de dag is voorbij’.
Op dinsdag was mijn dag nog normaal en stond ik er zoals elke dag op een ‘normale’ manier bij stil. En dan komt toch DIE dag. Die dag dat ik uitgerekend was. Die dag waar ik toen zo naar uitkeek en waarin mijn leven op een positieve manier zou gaan veranderen.
Maar helaas moest ik in juni onverwachts al afscheid nemen van mijn lieve kleine mooie dochter.
Een gedichtje wat ik hier een tijdje geleden ook al gedeeld heb spreekt nog steeds heel erg voor mij:
“Het leven gaat verder
Niemand die het ziet
Het huilen zonder tranen
Het stil intens verdriet”.
Dat is eigenlijk exact zoals ik mij elke dag voel. Want het leven gaat verder en ik heb elke dag verdriet en elke dag het besef dat zij er niet meer is.
Gisteren werd ik wakker en een verslagen en verdrietig gevoel was aanwezig bij mij. Vandaag is DIE dag. Mijn hoofd voelde al anders, mijn vriendelijkheid was anders, mijn openheid was anders. Ik was verdrietig, teleurgesteld en alleen. Ook al heb ik de allerliefste vrienden. Ook al heb ik al jullie lieve berichtjes gelezen. Het voelt toch echt helemaal alleen. Ik moet het toch echt helemaal alleen zien te overleven.
Ik heb wat momenten voor mijzelf gehad, maar ik heb de dag ook een beetje normaal willen laten verlopen. De ochtend gewerkt, de middag voor mijzelf, de avond een hapje gegeten. En s avonds weer thuis, toen kwamen de tranen. Toen kwam het enorme heftige verdriet.
Blof heeft er een heel mooi liedje over geschreven. Het heet ‘Zo Mooi’. Die tekst, zo mooi, zo passend. Die tekst raakt mij echt.
Een stukje van de tekst:
"Zo mooi, je was zo mooi, zo mooi
Je had nog mooier mogen worden
Maar je kon het niet
En wij blijven altijd op je wachten
Waar ter wereld we ook lopen, je blijft bestaan
We konden je niet kennen maar we weten wie je bent
En je blijft iemand die welkom was,
Zo welkom dat het altijd pijn doet
Pijn van het er bijna zijn"
En ik mis haar elke dag. En misschien vanaf nu nog wel veel meer. Want ze had helemaal perfect hier bij mij moeten zijn. En als ik dan hier en irl lieve mooie baby’s zie dan raakt mij dat wel. Want zal ik ooit… ? Wanneer…?? Hoe…??
Maar ik vond het heel erg fijn dat ik al jullie lieve berichtjes kreeg. Dat er bekende en onbekende mensen aan mij dachten. Voor zover mogelijk konden beseffen waar ik nu doorheen moet gaan. Dat ze er voor mij zijn wanneer ik ze nodig heb. Hier en irl. Het helpt echt en het is echt heel fijn. Want ook al voel ik mij op dagen zoals gisteren alleen, ik weet dat ik het niet ben.
Heel erg bedankt voor jullie lieve gedachtes en woorden en knuffels!
En als het mij op wat voor manier overvalt of aanwezig is dan weet ik dat ik het hier zonder probleem weg kan schrijven om erna weer door te kunnen gaan.