Zomergasten 2014 #10 Morgen de lovende recensies.

quote:

Op dinsdag 26 augustus 2014 00:28 schreef Schadenfreude het volgende:
Ik zou graag Rem Koolhaas zien. Veel Nederlanders zullen hem nauwelijks kennen, terwijl hij wordt beschouwd als de grootste architect van de afgelopen 50 jaar. Buitengewoon intelligente, origineel en een zeldzame visionair. Heeft ook nog een blauwe maandag als scriptschrijver gewerkt dus zal geen moeite hebben om een aflevering zomergasten te 'regisseren'.

quote:

Op dinsdag 26 augustus 2014 11:47 schreef Klopkoek het volgende:
Johan Cruijff
Prinses Beatrix
Rijkman Groenink
Kees van Kooten
Wim Kok
Ruud Lubbers
Frits Bolkestein (topintellectueel)

Vooral Cruijff. Dat kan niet anders als legendarische televisie zijn

quote:

Op dinsdag 26 augustus 2014 12:08 schreef tong80 het volgende:
Vincent Bijlo
Bennie Joling
Rude Boy
Bart Peeters
Jules Deelder
Toska Nieterink
Berry van Aerle

quote:

Op dinsdag 26 augustus 2014 12:11 schreef tong80 het volgende:
Bennie Jolink heeft op de Rietveld Academie gezeten. Is belezen en sportman.

Onderschat hem niet.

quote:

Van tevoren was de rolverdeling heel duidelijk: er was het Jonge Talent (Jim Taihuttu), het Oude Zwaargewicht (Reinbert de Leeuw), de Populaire Vrouw (Saskia Noort), de Schrijver (David Van Reybrouck), de Komiek (Freek de Jonge), en de Wat Onbekende Wetenschapper (Ionica Smeets). Iedereen presteerde naar behoren in wat misschien een van de meest geslaagde seizoenen van Zomergasten in jaren was. Sterker nog, de gasten presteerden misschien beter dan verwacht, waarbij de minst bekende (Ionica Smeets) de meeste kijkers trok, Reinbert de Leeuw niet zozeer kennis etaleerde als wel een aanstekelijk enthousiasme toonde, en waar waarschijnlijk de meest intellectuele gast van het stel, David Van Reybrouck, de meeste indruk maakte met zijn persoonlijke verhalen.

Van Reybrouck verloor vijf vrienden op wintersport, toen een stuntende Amerikaanse straaljagerpiloot de kabelbaan doorkliefde waarmee zijn vrienden op dat moment op weg naar de top van de berg waren. Het leidde tot een rechtszaak waarbij de piloot een paar honderd jaar gevangenisstraf boven het hoofd hing.

Het had Van Reybrouck twee dingen geleerd: hoe het is om iemand wakker te moeten bellen met de mededeling dat zijn of haar zoon is overleden (‘Wat je dan hoort… Alsof je de romp van een schip hoort openscheuren’), en dat de waarheid nooit het best boven tafel komt als de strafmaat zo gedecideerd is. Hij liet een fragment zien van de Zuid-Afrikaanse waarheidscommissie, waarbij een groep blanke mannen van middelbare leeftijd ten overstaan van de natie opbiechtten hoe ze een groepje jonge zwarte buurt-organisatoren hadden vermoord. De weduwen keken toe. Door hun biecht werden de mannen niet vervolgd (zo werkte nu eenmaal de waarheidscommissie die de apartheid moest afronden). Volgens Van Reybrouck had dit ervoor gezorgd dat er geen burgeroorlog was uitgebroken.

Hier had Wilfried de Jong misschien door moeten vragen: werken die waarheidscommissies wel echt? Want volgens alle berichten is Zuid-Afrika een land dat permanent dreigt uit elkaar te vallen. Gelooft Van Reybrouck hier echt in, of wil hij het geloven?

Gelooft Van Reybrouck hier echt in, of wil hij het geloven?

Want Van Reybrouck wil geloven in de Waarheid, in de Grote Schoonheid, zoveel werd wel duidelijk. Beide woorden vielen die avond een paar keer. Je kon merken dat Van Reybrouck ze met hoofdletters zou schrijven. Veel van zijn momenten gingen over de Grote Schoonheid en de mensen die er monomaan naar zoeken – fragmenten over schilder Sam Dillemans, de Friese dichter Tsjêbbe Hettinga, over een al lang vergeten Italiaanse bergbeklimmer. En zelfs een kort fragment uit de prachtfilm La grande bellezza.

Hoe triviaal die Grote Schoonheid eruit kon zien illustreerde hij aan twee heerlijke fragmenten. De aftiteling van de Hongkongse film In the Mood for love, witte tekens op een rood beeld, en beelden van wolken uit een werk van Marion Hänsel. ‘Je ziet de wolken of je ziet ze niet, je bent er ontvankelijk voor of niet. Dat maakt je milder.’Waarmee Van Reybrouck zoiets leek te willen zeggen als: mijn schoonheid hoeft de jouwe niet te zijn, en omgekeerd. We zullen voor onszelf moeten zoeken.

Van Reybrouck praatte veel en graag, zei de avond in de geest van Beckett op te vatten (‘I’ve never been on a road to somewehere. I’ve just been on a road’) wat je niet helemaal geloofde. Dat was net even te stoertjes. Hij was goed voorbereid, wist waar hij het over had, had duidelijk bij elk fragment een verhaal bedacht. Wilfried doorbrak zijn solowerk nauwelijks.

Dat is exemplarisch voor de Wilfried van het seizoen 2014. Geen van de gesprekken had zoiets als een aanvaring, een moment waarop hij de confrontatie aanging. Het zat er een beetje in toen hij te privé werd over Reinbert de Leeuws liefdesleven, maar verder niet. Zoals hij het verschillende keren tegen zijn gasten formuleerde ‘Dit is jouw tv-avond.’ Hij nam dus de rol van aangever op zich, cijferde zichzelf weg, probeerde niet te scoren – wat eigenlijk wel eens fijn is: een interviewer op tv die meer geïnteresseerd is in de antwoorden dan in zijn eigen vragen (Kockelmann, Jinek en anderen mogen daar nog eens over nadenken). Ik hoop maar dat Wilfried er volgend jaar weer bij is. En dat hij dan dat mooie mosgroene jasje weer aantrekt.

quote:

Hij nam dus de rol van aangever op zich, cijferde zichzelf weg, probeerde niet te scoren – wat eigenlijk wel eens fijn is: een interviewer op tv die meer geïnteresseerd is in de antwoorden dan in zijn eigen vragen (Kockelmann, Jinek en anderen mogen daar nog eens over nadenken).

quote:

Op maandag 1 september 2014 00:50 schreef Friek_ het volgende:
Persoonlijk vond ik het toch allemaal wat te elitair en ingestudeerd wat van Reybrouck neerzette. Ik werd op den duur nogal moe van het namedroppen van schrijvers, dichters en kunstenaars. Misschien omdat ik nogal snel genoeg heb wanneer mensen proberen diepzinnig te doen en ik sowieso diepzinnigheid wantrouw.

quote:

Op maandag 1 september 2014 12:57 schreef Friek_ het volgende:

[..]

Ik vond Ionica Smeets toch wel het voorbeeld van hoe het intelligent kan zonder hoogdravend te worden. Iemand als Maarten van Rossem kan dat ook. Van van Reybroucks gelul in metaforen krijg ik een permanente slappe van.

quote:

Op maandag 1 september 2014 12:57 schreef Friek_ het volgende:

[..]

Ik vond Ionica Smeets toch wel het voorbeeld van hoe het intelligent kan zonder hoogdravend te worden. Iemand als Maarten van Rossem kan dat ook. Van van Reybroucks gelul in metaforen krijg ik een permanente slappe van.

quote:

Op maandag 1 september 2014 11:43 schreef DO2 het volgende:
Die van Reybrouck deed wel heel erg z'n best, ja. Maar dat mag eigenlijk geen kritiek zijn.
Toch begaf ie zich - met z'n 'levenswijsheden' - weleens op het randje, wmb.
- We staan allemaal weleens stil bij de schoonheid van voorbijdrijvende wolken, toch?
Daar hoeven we niet verheven over te doen.

Al met al wel een fijne gast, hoor. De beste van dit jaar, iig.