[Centraal] Persoonlijkheidsstoornissen #7

Dat chatkanaal stukje heb ik ooit bedacht, maar er kwam niemand. Dus misschien moet je dat weer uit de topicstart halen.

quote:

Op zondag 10 augustus 2014 17:33 schreef Spongeboss het volgende:

[..]

Hmm ja maar ik weet niet of het je beter doet. Ik voel me nu wel fucked, ze zeiden tegen mij schizoïde nooit schizotypisch. Maar het verklaard wel mijn achterdochtigheid.

Ik heb de hele tekst van mn persoonlijkheidsonderzoek opgevraagd. Was niet leuk om te lezen, maar je snapt t wel beter allemaal.

Owja ik vraag ook altijd alles op hoor! Heb pas mijn hele dossier van mijn opname bij de Wieke opgevraagd. Dus van intake tot dag van ontslag alle gespreksverslagen, onderzoeksresultaten, observaties op de groep etc. Enige stomme was, was dat ze het met de post opstuurden
Dus daar heb ik later wel wat over gezegd en toen kreeg ik ook wel excuses, want dat was natuurlijk niet de bedoeling.

Maar soms best wel confronterend idd wat ze schrijven over je. Maar soms maakt het ook wel een boel duidelijk, lees je toch dingen die je zelf niet echt door hebt etc. Dacht eerst ook dat ik een nieuwe diagnose had, stond opeens dysthyme stoornis. Maar dat blijkt dus gewoon mijn chronische depressie te zijn.

Hoi
Nu ik alle onderzoeken achter de rug heb, meld ik me hier maar weer eens. Ik heb nu de diagnoses obsessief-compulsieve en paranoïde persoonlijkheidsstoornis. Dat laatste had ik niet verwacht en het maakt me ook in de war en een beetje boos.
Verder trekken van borderline, schizotypisch en ontwijkend.

Ben nu bijna vijf maanden bezig met groepstherapie maar ik ga nog een gesprek krijgen over of dit wel de juiste behandeling is. Ik heb niet het idee dat ik er wat aan heb, maar als de therapeuten dat ook gaan denken is dat wel eng ... dan verdwijnt er weer wat hoop, die al behoorlijk schaars is.

kuolema
Waarom maakt die diagnose je in de war en een beetje boos dan? Wat had je zelf gedacht?
En waarom heb je het idee dat je er niet wat aan hebt aan die therapie? Dit is pas je eerste groepstherapie toch? Zijn vast nog wel meer mogelijkheden mocht je hiermee stoppen lijkt me?

Gisteravond zat ik echt weer ontzettend in een negatieve/wantrouwende bui. Hoorde van 3 vrouwen in mijn omgeving dat ze zwanger zijn en toen kreeg ik weer die gedachte van "Iedereen gaat trouwen, raakt zwanger, krijgt kinderen, gaat verhuizen naar een eensgezinswoning, is aan het werk, maakt stappen vooruit, doet nuttige dingen en ik zit hier een beetje werkjes van strijkkralen te maken als dagbesteding "

En mijn schoonzusje en zwager waren gisteren 2 jaar samen en gingen uit eten bij de wok. En toen kwam ik er later achter dat het zusje van mijn zwager de hele avond op ons neefje had mogen passen. En dat was niet voor het eerst, terwijl ik nog nooit een hele avond op hem heb gepast (hij is een half jaar) Dus toen werd ik opeens super wantrouwend naar mijn schoonzusje en zwager, kreeg meteen allerlei negatieve gedachten over waarom ik niet op hem mag passen. Terwijl we verder een super goede band hebben en we elke week bij ze gaan eten en mijn zwager zei later dat ik de volgende keer aan de beurt ben. Maar toch kan ik het op de 1 of andere manier niet loslaten dan. Raakte op een gegeven moment zelfs zo overstuur van mijn gedachten dat ik huilend naar bed ben gegaan
Ik ben ook echt gewoon op iedereen jaloers momenteel, en echt om de stomste dingen Ben zelf net 3 weken terug van vakantie, maar als ik dan hoor dat iemand nu op vakantie is, dan ben ik jaloers en wil ik ook weer. Of als iemand is afgevallen, of iets heeft gekocht, of dus zwanger is/gaat verhuizen/afgestudeerd is/werk heeft, ik wil ook (niet dat ik iets laat merken aan die mensen hoor, zo verstandig ben ik wel )

Nouja, als ik over een maand met de deeltijd kan beginnen heb ik iig iets om het over te hebben

quote:

Op zondag 17 augustus 2014 23:33 schreef Sylvana het volgende:
kuolema
Waarom maakt die diagnose je in de war en een beetje boos dan? Wat had je zelf gedacht?
En waarom heb je het idee dat je er niet wat aan hebt aan die therapie? Dit is pas je eerste groepstherapie toch? Zijn vast nog wel meer mogelijkheden mocht je hiermee stoppen lijkt me?

Omdat het voor mijn gevoel niet zo op de voorgrond staat en er nu nogal de nadruk op wordt gelegd. Het verandert dingen, dit past niet in het beeld dat ik van mezelf heb.
Dat ik op mijn hoede ben zie ik niet als een probleem, maar als een goede eigenschap van mezelf en dan word ik ineens paranoïde genoemd, wat ik totaal niet bij mij vind passen. Ik vertel iets wat ik nooit eerder heb verteld aan wie dan ook en dan wordt er zo op gereageerd. Ik voel me wat dat betreft dus niet serieus genomen.

Eerste groepstherapie ja, maar deze therapie was soort van mijn laatste hoop.

quote:

Gisteravond zat ik echt weer ontzettend in een negatieve/wantrouwende bui. Hoorde van 3 vrouwen in mijn omgeving dat ze zwanger zijn en toen kreeg ik weer die gedachte van "Iedereen gaat trouwen, raakt zwanger, krijgt kinderen, gaat verhuizen naar een eensgezinswoning, is aan het werk, maakt stappen vooruit, doet nuttige dingen en ik zit hier een beetje werkjes van strijkkralen te maken als dagbesteding "

Als je jezelf niet vergelijkt met anderen, geven die 'nutteloze dingen' jou dan plezier? Wat zou je anders willen? Zou je echt dat leven met veel werkdruk, veel verplichtingen, moeizame relaties en weinig tijd voor jezelf willen hebben?

Ik ben nog iets jonger maar het doet mij ook pijn om mijn vrienden allemaal hun bachelor te zien halen terwijl ik mijn studie heb stopgezet en nog niet eens mijn propedeuse heb gehaald. Ik faal enorm.

quote:

En mijn schoonzusje en zwager waren gisteren 2 jaar samen en gingen uit eten bij de wok. En toen kwam ik er later achter dat het zusje van mijn zwager de hele avond op ons neefje had mogen passen. En dat was niet voor het eerst, terwijl ik nog nooit een hele avond op hem heb gepast (hij is een half jaar) Dus toen werd ik opeens super wantrouwend naar mijn schoonzusje en zwager, kreeg meteen allerlei negatieve gedachten over waarom ik niet op hem mag passen. Terwijl we verder een super goede band hebben en we elke week bij ze gaan eten en mijn zwager zei later dat ik de volgende keer aan de beurt ben. Maar toch kan ik het op de 1 of andere manier niet loslaten dan. Raakte op een gegeven moment zelfs zo overstuur van mijn gedachten dat ik huilend naar bed ben gegaan

Dit kan ik me zo goed voorstellen! Dat je het idee hebt dat ze achter jouw rug om anderen regelen omdat ze jou niet vertrouwen met je neefje of zo. Zo stiekem.
Dat soort dingen heb ik ook wel eens en het maakt me boos. Alsof ze je als minderwaardige beschouwen.

quote:

Ik ben ook echt gewoon op iedereen jaloers momenteel, en echt om de stomste dingen Ben zelf net 3 weken terug van vakantie, maar als ik dan hoor dat iemand nu op vakantie is, dan ben ik jaloers en wil ik ook weer. Of als iemand is afgevallen, of iets heeft gekocht, of dus zwanger is/gaat verhuizen/afgestudeerd is/werk heeft, ik wil ook (niet dat ik iets laat merken aan die mensen hoor, zo verstandig ben ik wel )

Nouja, als ik over een maand met de deeltijd kan beginnen heb ik iig iets om het over te hebben

Enig idee hoe dat komt? Ben je altijd al snel jaloers geweest?
Zelf heb ik daar gelukkig geen last van.

Hmm maar is dat niet juist een kenmerk van paranoia dat je het zelf allemaal heel normaal vindt? Geen idee hoor ik weet daar niet zoveel vanaf. Maar wat voor dingen veranderen er dan en wat is het beeld dat je over jezelf hebt?

En kun je tijdens therapie niet aangeven wat je wel wilt? Dus niet dat de stoornis zelf zo op de voorgrond staat maar dat je meer leert om met de gevolgen om te gaan ofzo?
En dat gevoel van hoop kan ook veranderen. Ik beschouwde die opname bij de Wieke ook als laatste hoop maar dat bleek ook niet het juiste te zijn voor mij en nu ga ik ook deeltijd doen.

Hoe jij het beschrijft (die verplichtingen) zo zou ik het niet willen nee. Maar ik zou wel heel graag weer willen studeren, een diploma halen en daarna parttime (18-24 uur ofzo) willen werken. Fulltime werken is toch niet realistisch.

En nee zo jaloers als ik nu ben heb ik niet eerder gehad. Natuurlijk soms wel last van gezonde jaloezie wat iedereen heeft. Maar nu vergelijk ik mezelf wel heel veel met anderen en dan faal ik ook echt hard. En ja de dingen die ik doe doe ik wel met plezier. Maar gisteren bijvoorbeeld druk in het huishouden geweest (was ook echt hard nodig) en dan voel ik me pas een beetje nuttig. Maar het is nooit goed genoeg...

[ Bericht 5% gewijzigd door _Hestia_ op 18-08-2014 16:55:27 ]

quote:

Op maandag 18 augustus 2014 08:49 schreef Sylvana het volgende:
*knip*
...Maar het is nooit goed genoeg...

Dat is het probleem, je hebt niet genoeg de bevestiging gekregen dat je goed genoeg bent. Daardoor wil je er vooral ook bij horen (de jaloezie, bang wat te missen, buitengesloten zijn) en goedkeuring krijgen bij wat je doet.

(herkenbaarheid hier, tja, ik ben een echt ontwijkertje met dit probleem van 'niet goed genoeg')

quote:

Op maandag 18 augustus 2014 16:28 schreef zomertje het volgende:

[..]

Dat is het probleem, je hebt niet genoeg de bevestiging gekregen dat je goed genoeg bent. Daardoor wil je er vooral ook bij horen (de jaloezie, bang wat te missen, buitengesloten zijn) en goedkeuring krijgen bij wat je doet.

(herkenbaarheid hier, tja, ik ben een echt ontwijkertje met dit probleem van 'niet goed genoeg')

De kern van mijn probleem in 2 zinnen samengevat Ik heb er een printscreen van gemaakt

En ja, ik ontwijk dus ook maar heel veel omdat ik van te voren toch al denk dat ik het niet kan, niet goed is of dat ik het toch niet kan volhouden ofzo

Of ik begin ergens aan en stop er na een tijdje weer mee (ook als het wel goed gaat) en zo bevestig ik mezelf weer. Zo heb ik december 2012 een thuiscursus van de LOI besteld. Zijn 6 modules en zou 1 jaar duren. In het begin heb ik 2 modules afgerond met echt hele goede cijfers (alles tussen de 8 en de 10) Maar daarna toch mee gestopt en nadat dat jaar afgelopen was nog 1 jaar uitstel gekregen. Eind december moet ik dus klaar zijn met die 4 overige modules, anders moet ik opnieuw gaan betalen. Maar het lukt me gewoon niet meer om me er toe te zetten
En dan geef ik mezelf op de kop dat ik het niet in die 3.5 maand dat ik nu thuis zit heb afgerond, maar straks dus EN 3 dagen deeltijd EN die cursus moet doen, omdat ik het wel echt af moet maken omdat ik er 600 euro voor betaald heb

Maar ben momenteel mezelf aan het uitdagen met een 30-dagen challenge door 30 dagen elke dag iets van strijkkralen te maken. Klinkt misschien stom, maar vandaag is de 15e dag en als ik dit wel afmaak is dat iig iets wat ik kan opschrijven wat ik wel afgemaakt heb, hoe klein het ook is

[ Bericht 1% gewijzigd door _Hestia_ op 18-08-2014 16:57:47 ]

quote:

Op maandag 18 augustus 2014 16:43 schreef Sylvana het volgende:

[..]

De kern van mijn probleem in 2 zinnen samengevat Ik heb er een printscreen van gemaakt

En ja, ik ontwijk dus ook maar heel veel omdat ik van te voren toch al denk dat ik het niet kan, niet goed is of dat ik het toch niet kan volhouden ofzo

Of ik begin ergens aan en stop er na een tijdje weer mee (ook als het wel goed gaat) en zo bevestig ik mezelf weer. Zo heb ik december 2012 een thuiscursus van de LOI besteld. Zijn 6 modules en zou 1 jaar duren. In het begin heb ik 2 modules afgerond met echt hele goede cijfers (alles tussen de 8 en de 10) Maar daarna toch mee gestopt en nadat dat jaar afgelopen was nog 1 jaar uitstel gekregen. Eind december moet ik dus klaar zijn met die 4 overige modules, anders moet ik opnieuw gaan betalen. Maar het lukt me gewoon niet meer om me er toe te zetten
En dan geef ik mezelf op de kop dat ik het niet in die 3.5 maand dat ik nu thuis zit heb afgerond, maar straks dus EN 3 dagen deeltijd EN die cursus moet doen, omdat ik het wel echt af moet maken omdat ik er 600 euro voor betaald heb

Maar ben momenteel mezelf aan het uitdagen met een 30-dagen challenge door 30 dagen elke dag iets van strijkkralen te maken. Klinkt misschien stom, maar vandaag is de 15e dag en als ik dit wel afmaak is dat iig iets wat ik kan opschrijven wat ik wel afgemaakt heb, hoe klein het ook is

Jezelf begrijpen is het halve probleem oplossen. Kleine stapjes proberen te maken. Ik herken dingen tegenwoordig en heb meer begrip voor mezelf en kan ook makkelijker over dingen heenstappen als ik ze herkend heb. Maar ik hoop dat je die dingen in de deeltijd ook gaat leren en ervaren.

quote:

Op maandag 18 augustus 2014 18:54 schreef zomertje het volgende:

[..]

Jezelf begrijpen is het halve probleem oplossen. Kleine stapjes proberen te maken. Ik herken dingen tegenwoordig en heb meer begrip voor mezelf en kan ook makkelijker over dingen heenstappen als ik ze herkend heb. Maar ik hoop dat je die dingen in de deeltijd ook gaat leren en ervaren.

Dankjewel en dat hoop ik ook. Want ik herken al wel heel veel dingen, maar er begrip voor opbrengen, mild voor mezelf zijn en niet ALLES MOET VERANDEREN EN WEL NU! is nog een ander verhaal

quote:

Op maandag 18 augustus 2014 18:56 schreef Sylvana het volgende:

[..]

Dankjewel en dat hoop ik ook. Want ik herken al wel heel veel dingen, maar er begrip voor opbrengen, mild voor mezelf zijn en niet ALLES MOET VERANDEREN EN WEL NU! is nog een ander verhaal

Ja, mild voor jezelf zijn, als t nodig is even op de bank kruipen met een boekje (en een katje, bij mij dan )

quote:

Op maandag 18 augustus 2014 08:49 schreef Sylvana het volgende:
Hmm maar is dat niet juist een kenmerk van paranoia dat je het zelf allemaal heel normaal vindt? Geen idee hoor ik weet daar niet zoveel vanaf. Maar wat voor dingen veranderen er dan en wat is het beeld dat je over jezelf hebt?

En kun je tijdens therapie niet aangeven wat je wel wilt? Dus niet dat de stoornis zelf zo op de voorgrond staat maar dat je meer leert om met de gevolgen om te gaan ofzo?
En dat gevoel van hoop kan ook veranderen. Ik beschouwde die opname bij de Wieke ook als laatste hoop maar dat bleek ook niet het juiste te zijn voor mij en nu ga ik ook deeltijd doen.

Ik weet niet of dat erbij hoort. Ik weet eigenlijk helemaal niet welk beeld ik over mezelf heb. En wat ik bedoel met dat dingen veranderen kan ik niet echt uitleggen.
Bij therapie wil ik het hier sowieso niet over hebben want het gaat de groepsgenoten niets aan. Ik vind het sowieso moeilijk om te weten wat ik moet doen bij therapie. Ik vertel af en toe wel eens wat, maar heb er nooit wat aan. En aan de anderen heb ik ook niets.

Wanneer ga jij eigenlijk starten met de deeltijdbehandeling?

quote:

Hoe jij het beschrijft (die verplichtingen) zo zou ik het niet willen nee. Maar ik zou wel heel graag weer willen studeren, een diploma halen en daarna parttime (18-24 uur ofzo) willen werken. Fulltime werken is toch niet realistisch.

En nee zo jaloers als ik nu ben heb ik niet eerder gehad. Natuurlijk soms wel last van gezonde jaloezie wat iedereen heeft. Maar nu vergelijk ik mezelf wel heel veel met anderen en dan faal ik ook echt hard. En ja de dingen die ik doe doe ik wel met plezier. Maar gisteren bijvoorbeeld druk in het huishouden geweest (was ook echt hard nodig) en dan voel ik me pas een beetje nuttig. Maar het is nooit goed genoeg...

Misschien is het handig dat je je studie naast je therapie doet, dan kun je dingen bespreken en plannen maken.

Waarom wil je eigenlijk nuttig zijn? Voor wie is dat belangrijk?

quote:

Op maandag 18 augustus 2014 16:43 schreef Sylvana het volgende:

Maar ben momenteel mezelf aan het uitdagen met een 30-dagen challenge door 30 dagen elke dag iets van strijkkralen te maken. Klinkt misschien stom, maar vandaag is de 15e dag en als ik dit wel afmaak is dat iig iets wat ik kan opschrijven wat ik wel afgemaakt heb, hoe klein het ook is

Je houdt jezelf bezig met iets dat je leuk vindt en als dat je lukt, geeft dat je misschien ook weer een goed gevoel over en wat meer vertrouwen in jezelf

quote:

Op maandag 18 augustus 2014 19:40 schreef kuolema het volgende:

[..]

Ik weet niet of dat erbij hoort. Ik weet eigenlijk helemaal niet welk beeld ik over mezelf heb. En wat ik bedoel met dat dingen veranderen kan ik niet echt uitleggen.
Bij therapie wil ik het hier sowieso niet over hebben want het gaat de groepsgenoten niets aan. Ik vind het sowieso moeilijk om te weten wat ik moet doen bij therapie. Ik vertel af en toe wel eens wat, maar heb er nooit wat aan. En aan de anderen heb ik ook niets.

Wanneer ga jij eigenlijk starten met de deeltijdbehandeling?

[..]

Misschien is het handig dat je je studie naast je therapie doet, dan kun je dingen bespreken en plannen maken.

Waarom wil je eigenlijk nuttig zijn? Voor wie is dat belangrijk?

[..]

Je houdt jezelf bezig met iets dat je leuk vindt en als dat je lukt, geeft dat je misschien ook weer een goed gevoel over en wat meer vertrouwen in jezelf

Hmm oké. Maar wat zijn je doelen dan met therapie, waar wil je naartoe werken? Als je amper wat deelt omdat je vindt dat het je groepsgenoten niets aangaat dan is het natuurlijk ook wel moeilijk om eraan te werken. Want alleen daar zitten dat is niet echt helpend natuurlijk

En dat nuttig zijn is alleen voor mezelf belangrijk, om aardig gevonden te worden, om goedkeuring te krijgen, om gewaardeerd te worden Ik heb nog zo weinig zelfvertrouwen dat ik die bevestiging van anderen nu nog heel erg nodig heb om me goed over mezelf te voelen
Maar tijdens creatieve therapie gebruikte de therapeute daar toen een mooie metafoor voor. Dat ik nog geen bodem heb waar die complimentjes van anderen op kunnen vallen, omdat ik nog zo weinig zelfvertrouwen heb. Dus dat die complimentjes van anderen in een gat vallen en ik ze dus steeds opnieuw nodig heb. En dat als ik zelf meer zelfvertrouwen heb, de complimentjes een toevoeging zijn op mijn eigen bodem zeg maar. Vond dat wel mooi gezegd toen.

De deeltijd begint als het goed is halverwege september, nog een maandje wachten dus.
En dat hoop ik idd dat ik weer iets vertrouwen in mezelf krijg als ik wel iets afrond wat langere tijd heeft geduurd. En misschien kan ik dat dan steeds iets uitbreiden zodat ik steeds meer zelfvertrouwen krijg ( dus nu 30 dagen iets ontspannends doen, misschien daarna elke dag 1 blz lezen van die cursus ofzo. Dan ben ik na die maand iig al weer iets verder dan nu en misschien lukt het dan wel om ermee verder te gaan. Maar dit is maar even een gedachtenspinsel hoor )

quote:

Op maandag 18 augustus 2014 19:53 schreef Sylvana het volgende:

[..]

Hmm oké. Maar wat zijn je doelen dan met therapie, waar wil je naartoe werken? Als je amper wat deelt omdat je vindt dat het je groepsgenoten niets aangaat dan is het natuurlijk ook wel moeilijk om eraan te werken. Want alleen daar zitten dat is niet echt helpend natuurlijk

Vooral minder angstig/onzeker zijn, zodat ik me meer op mijn gemak voel bij mensen en ik niet zo'n last heb van faalangst bij mijn studie. En nee, ik schiet er niets mee op door er alleen maar bij te zitten. Maar ik heb wel eens dingen verteld en daar schoot ik ook niets mee op, integendeel, ik voelde me er achteraf niet goed bij.

quote:

En dat nuttig zijn is alleen voor mezelf belangrijk, om aardig gevonden te worden, om goedkeuring te krijgen, om gewaardeerd te worden Ik heb nog zo weinig zelfvertrouwen dat ik die bevestiging van anderen nu nog heel erg nodig heb om me goed over mezelf te voelen
Maar tijdens creatieve therapie gebruikte de therapeute daar toen een mooie metafoor voor. Dat ik nog geen bodem heb waar die complimentjes van anderen op kunnen vallen, omdat ik nog zo weinig zelfvertrouwen heb. Dus dat die complimentjes van anderen in een gat vallen en ik ze dus steeds opnieuw nodig heb. En dat als ik zelf meer zelfvertrouwen heb, de complimentjes een toevoeging zijn op mijn eigen bodem zeg maar. Vond dat wel mooi gezegd toen.

De deeltijd begint als het goed is halverwege september, nog een maandje wachten dus.
En dat hoop ik idd dat ik weer iets vertrouwen in mezelf krijg als ik wel iets afrond wat langere tijd heeft geduurd. En misschien kan ik dat dan steeds iets uitbreiden zodat ik steeds meer zelfvertrouwen krijg ( dus nu 30 dagen iets ontspannends doen, misschien daarna elke dag 1 blz lezen van die cursus ofzo. Dan ben ik na die maand iig al weer iets verder dan nu en misschien lukt het dan wel om ermee verder te gaan. Maar dit is maar even een gedachtenspinsel hoor )

Dus het is niet zozeer dat je het zelf belangrijk vindt om nuttig te zijn, maar dat je denkt dat anderen dat belangrijk vinden, dat het nodig is omdat anderen je anders afwijzen.
Maar je wordt nu toch niet afgewezen door mensen, of wel?

quote:

Op woensdag 20 augustus 2014 19:23 schreef kuolema het volgende:

Vooral minder angstig/onzeker zijn, zodat ik me meer op mijn gemak voel bij mensen en ik niet zo'n last heb van faalangst bij mijn studie. En nee, ik schiet er niets mee op door er alleen maar bij te zitten. Maar ik heb wel eens dingen verteld en daar schoot ik ook niets mee op, integendeel, ik voelde me er achteraf niet goed bij.

Hmm dat lijkt me idd lastig als je dat gevoel hebt ja. Waarom voelde je je er achteraf niet goed over dan?

quote:

Dus het is niet zozeer dat je het zelf belangrijk vindt om nuttig te zijn, maar dat je denkt dat anderen dat belangrijk vinden, dat het nodig is omdat anderen je anders afwijzen.
Maar je wordt nu toch niet afgewezen door mensen, of wel?

Nee het ligt iets anders. Ik vind het wel zelf belangrijk om nuttig te zijn, omdat ik mezelf anders waardeloos vind, zelf vind dat ik faal, dat ik een nietsnut ben. Anderen wijzen mij niet af als ik niet nuttig bezig ben geweest. MAAR als ik wel nuttig bezig ben geweest krijg ik wel complimentjes. Als ik niks doe dan krijg ik die niet. Dus als ik nuttig bezig ben geweest dan geeft me dat zelf een goed gevoel EN dat wordt versterkt door mijn omgeving die me complimenteert. Alleen heb ik dat laatste ook echt nodig. Ik heb die bevestiging ook nodig. Als ik iets nuttigs gedaan heb en niemand zegt er iets over, dan heb ik er zelf ook geen goed gevoel over. En als ik wat gedaan heb, dan wijs ik er dus ook altijd op, om die bevestiging dus te krijgen

En wat ik dus zou willen is dat ik die bevestiging van anderen minder nodig heb. Dat ik gewoon zelf tevreden kan zijn als ik iets gedaan heb zonder altijd complimentjes/bevestiging van anderen nodig te hebben. Want het is bijvoorbeeld heel normaal dat je je huis schoonmaakt of de was doet. Maar voor mij zijn dat dingen die heel veel moeite kosten soms en als ik dat dan gedaan heb dan heb ik dus die bevestiging nodig dat ik goed bezig ben geweest

quote:

Op donderdag 21 augustus 2014 12:01 schreef Sylvana het volgende:

[..]

Hmm dat lijkt me idd lastig als je dat gevoel hebt ja. Waarom voelde je je er achteraf niet goed over dan?

Ik had er spijt van, wilde niet dat anderen in de groep dat van mij wisten of zo.

quote:

[..]

Nee het ligt iets anders. Ik vind het wel zelf belangrijk om nuttig te zijn, omdat ik mezelf anders waardeloos vind, zelf vind dat ik faal, dat ik een nietsnut ben. Anderen wijzen mij niet af als ik niet nuttig bezig ben geweest. MAAR als ik wel nuttig bezig ben geweest krijg ik wel complimentjes. Als ik niks doe dan krijg ik die niet. Dus als ik nuttig bezig ben geweest dan geeft me dat zelf een goed gevoel EN dat wordt versterkt door mijn omgeving die me complimenteert. Alleen heb ik dat laatste ook echt nodig. Ik heb die bevestiging ook nodig. Als ik iets nuttigs gedaan heb en niemand zegt er iets over, dan heb ik er zelf ook geen goed gevoel over. En als ik wat gedaan heb, dan wijs ik er dus ook altijd op, om die bevestiging dus te krijgen

En wat ik dus zou willen is dat ik die bevestiging van anderen minder nodig heb. Dat ik gewoon zelf tevreden kan zijn als ik iets gedaan heb zonder altijd complimentjes/bevestiging van anderen nodig te hebben. Want het is bijvoorbeeld heel normaal dat je je huis schoonmaakt of de was doet. Maar voor mij zijn dat dingen die heel veel moeite kosten soms en als ik dat dan gedaan heb dan heb ik dus die bevestiging nodig dat ik goed bezig ben geweest

Okee, ik snap het. Herken het ook.
Het lijkt me wel iets wat je in de therapie kunt leren. Bij ons in de groep is ook iemand die altijd bevestiging vraagt aan anderen. Toen hadden we afgesproken dat wij dat niet meer doen, dus haar soort van negeren als ze vraagt of iets wel goed of mooi is. Het zou haar best kunnen helpen om niet afhankelijk te zijn van de waardering van anderen.

quote:

Op donderdag 21 augustus 2014 14:04 schreef kuolema het volgende:

[..]

Ik had er spijt van, wilde niet dat anderen in de groep dat van mij wisten of zo.

[..]

Okee, ik snap het. Herken het ook.
Het lijkt me wel iets wat je in de therapie kunt leren. Bij ons in de groep is ook iemand die altijd bevestiging vraagt aan anderen. Toen hadden we afgesproken dat wij dat niet meer doen, dus haar soort van negeren als ze vraagt of iets wel goed of mooi is. Het zou haar best kunnen helpen om niet afhankelijk te zijn van de waardering van anderen.

Ja dat klopt. Zo wilde ik in therapie eerst ALTIJD aan de beurt komen. Omdat ik anders vond dat ik niet genoeg aan mijn eigen problemen werkte. Maar juist door anderen aan de beurt te laten komen en met hun mee te denken kon ik zelf een boel leren En bij creatieve therapie heel vaak idd dingen moeten maken die niet "mooi" waren, of dingen gemaakt en die dan later kapot maken ofzo. En zo werkt het idd ook met die bevestiging. Mijn vriend doet het ook niet altijd meer en bij de Wieke werd ik er elke keer op gespiegeld als ik om bevestiging vroeg.

quote:

Op donderdag 21 augustus 2014 14:18 schreef Sylvana het volgende:

[..]

Ja dat klopt. Zo wilde ik in therapie eerst ALTIJD aan de beurt komen. Omdat ik anders vond dat ik niet genoeg aan mijn eigen problemen werkte. Maar juist door anderen aan de beurt te laten komen en met hun mee te denken kon ik zelf een boel leren En bij creatieve therapie heel vaak idd dingen moeten maken die niet "mooi" waren, of dingen gemaakt en die dan later kapot maken ofzo. En zo werkt het idd ook met die bevestiging. Mijn vriend doet het ook niet altijd meer en bij de Wieke werd ik er elke keer op gespiegeld als ik om bevestiging vroeg.

Dat vind ik interessant
Heb je die dingen geleerd tijdens je opname of ook al bij eerdere groepstherapieën (ik meen me te kunnen herinneren dat je daar ervaring mee hebt)?

quote:

Op zaterdag 23 augustus 2014 09:25 schreef kuolema het volgende:

[..]

Dat vind ik interessant
Heb je die dingen geleerd tijdens je opname of ook al bij eerdere groepstherapieën (ik meen me te kunnen herinneren dat je daar ervaring mee hebt)?

Ik heb idd al eerder groepstherapieën gehad en ben altijd wel erg actief geweest. Maar dan was het juist andersom, was ik heel veel met anderen bezig om het maar niet over mezelf te hoeven hebben. Pas tijdens mijn laatste opname bij de Wieke had ik zoiets van "dit is mijn laatste hoop" en moest ik dus altijd aan de beurt komen van mezelf om echt met mezelf aan de slag te gaan en alle kansen te pakken die ik had voor mijn gevoel. En daar werd ik er dus op gespiegeld, werd ik er bewust van gemaakt en heb ik er met doelen aan gewerkt.

quote:

Op zaterdag 23 augustus 2014 09:33 schreef Sylvana het volgende:

[..]

Ik heb idd al eerder groepstherapieën gehad en ben altijd wel erg actief geweest. Maar dan was het juist andersom, was ik heel veel met anderen bezig om het maar niet over mezelf te hoeven hebben. Pas tijdens mijn laatste opname bij de Wieke had ik zoiets van "dit is mijn laatste hoop" en moest ik dus altijd aan de beurt komen van mezelf om echt met mezelf aan de slag te gaan en alle kansen te pakken die ik had voor mijn gevoel. En daar werd ik er dus op gespiegeld, werd ik er bewust van gemaakt en heb ik er met doelen aan gewerkt.

Dat is wel apart, maar ik begrijp het wel. En straks bij de deeltijd kies je hopelijk de middenweg

quote:

Op zaterdag 23 augustus 2014 09:50 schreef kuolema het volgende:

[..]

Dat is wel apart, maar ik begrijp het wel. En straks bij de deeltijd kies je hopelijk de middenweg

Haha ja idd daar ga ik wel voor

quote:

Op donderdag 21 augustus 2014 14:18 schreef Sylvana het volgende:

[..]

Ja dat klopt. Zo wilde ik in therapie eerst ALTIJD aan de beurt komen. Omdat ik anders vond dat ik niet genoeg aan mijn eigen problemen werkte. Maar juist door anderen aan de beurt te laten komen en met hun mee te denken kon ik zelf een boel leren En bij creatieve therapie heel vaak idd dingen moeten maken die niet "mooi" waren, of dingen gemaakt en die dan later kapot maken ofzo. En zo werkt het idd ook met die bevestiging. Mijn vriend doet het ook niet altijd meer en bij de Wieke werd ik er elke keer op gespiegeld als ik om bevestiging vroeg.

Ergens moet je dus zelf al die tevredenheid vinden. Het gekke is dat ik dit wel herken maar er tegenwoordig veel minder last van heb. Blijkbaar ben ik zelf ook al een beetje tevreden en trots op wat ik doe zonder dat anderen dat continu moeten zeggen. Geen idee waarom dat zo veranderd is.

In creatieve therapie kun je met een groep ook erg veel van elkaar leren ja, dat heb ik ook ervaren. Door dingen bij elkaar te herkennen. Ook al leer je maar 1 ding per maand, dan kun je er nog veel aan hebben. Bijvoorbeeld: blijf bij jezelf, doe wat jij je goed doet voelen, ook al doen anderen dat niet.

Bij mij gaat het in het dagelijks leven best redelijk, nu de studiedruk eraf is. In therapie gaat het waardeloos. Ik voel me onveilig, maar weet totaal niet waar het vandaan komt. Ik weet alleen dat mijn behandelaar voor mij eigenlijk vergelijkbaar is met mijn buurman, met wie ik ook niet veel zou delen. Omdat ik me onveilig voel, deel ik vrij weinig. Ik wil het niet, ik vertik het om te praten. En dan kan ik niet in therapie zijn. Ik overweeg dus om te stoppen, omdat ik op dit moment gewoon alleen maar lastig en vervelend ben. Voel er weinig voor om de tijd van de behandelaar en instelling te verdoen, dus dan maar stoppen, als ik toch niet wil. Verstandig is anders - en ik weet dat ik moet gaan praten en moet gaan delen wat me bezighoudt, maar op de een of andere manier ben ik gewoon totaal niet gemotiveerd om me over mijn drempels heen te zetten.