After breakup

quote:

Op zaterdag 2 augustus 2014 11:16 schreef wip_kip het volgende:
Het feit dat het gevoel kan verdwijnen, zonder aanwijsbare reden, heb ik zelf ook meegemaakt. Het grote verschil: ik dumpte die arme meid toen we nog maar drie weken (!) samen waren. Ik kan er gewoon met m'n hoofd niet bij dat je na 3 jaar, zes vakanties samen, en na het delen van AL je lief en leed plotseling denkt: "hmm ik hoef 'm niet meer".

Of je nu iemand dumpt na 1 dag, 3 weken of 3 jaar. Wat is het verschil ? De wonde blijft hetzelfde. Misschien snijdt ze iets dieper (doet meer pijn). Maar "de kut" is hetzelfde.

Misschien hard om horen. Maar ik heb iets van: "Boontje komt om zijn loontje". Je weet nu hoe het zelf aanvoelt. En zal de volgende keer misschien wat 'meer' en 'beter' stilstaan, voor je iemand terug bij het huisvuil dumpt.

Hopelijk verandert deze ervaring je gedrag (bewustzijn) in de positieve zin.
Niet in de negatieve.

quote:

Op zaterdag 2 augustus 2014 11:16 schreef wip_kip het volgende:
Maargoed, zoals gezegd hier moet ik stoppen met de oorzaak achterhalen.

Tuurlijk zit daar een oorzaak achter. Maar die oorzaak ligt niet in jouw handen. Jij bent de ander zijn bewustzijn niet. Jij bent de ander niet. Jij kan enkel jezelf zijn.

Als die 'leuke' stofjes in haar geest zijn uitgewerkt. En die 'leuke' stofjes voor haar belangrijk zijn, dan heb je pech. Jouw geluk interesseert haar niet. Enkel haar eigen goed (glibberig) gevoel. Als jij niet aan haar eisen beantwoorden kan, wordt je bij het huisvuil gezet. Ander en beter. Jij hebt afgedaan. Face it.

quote:

Op zaterdag 2 augustus 2014 11:16 schreef wip_kip het volgende:
Is er iets waardoor ik dit hele proces kan versnellen ofzo? Ben het behoorlijk zat nu en wil gewoon weer de oude zijn.

Tuurlijk. Stoppen met erover NA TE DENKEN !

Laat haar volledig los. Uit je gedachten. Laat haar gaan, laat haar vrij.
Betrek jezelf niet meer tot of met haar.

En vergelijk ook geen andere vrouwen met haar. Dat is heel ongezond (niet lief noch eerlijk).

Waarom is/was haar uiterlijk zo belangrijk voor je ? Wens jij daarmee een bepaalde uiterlijke / sociale status te bemachtigen ? Voel je jezelf daar beter door ? Vind je dit zinvol (waarachtig) in het leven ? Of is dit eerder onzin (onwaarachtig) ?

"Ken u zelf".

Als ik iets "lief" voor je doe. Wat jij wenst. Dan voel jij je goed. Je beantwoordt aan elkaars gevoel. Mits je jezelf goed kent. Als je niet weet, waar die gevoelens vandaan komen. Wat je een goed gevoel bezorgd. En wat niet. Dan kan de ander je (in je gevoel) niet helpen. Dan sta je (en is ware liefde) machteloos. Omdat de ander nog onwetend is. In conflict met zichzelf. En eventuele 'onbewuste' verwachtingen (geprojecteerd) uit de buitenwereld.

Wat baten kaars en bril, als de 'uil' niet zien wil.
Daarin een (domme) "uil" wil blijven.

Hoe herken je het verschil tussen ware liefde en schijn liefde (verliefdheid) ?
- ware liefde, praat met elkaar. En acht het eigen geluk (of gevoel) niet belangrijker dan het gevoel (geluk) van een ander. Men behandelt elkaar als doel (niet als middel).
- schijn liefde (verliefdheid), is vooral met zichzelf (zijn eigen ego) bezig. De ander wordt gebruikt als middel, zolang zijn eigen goed gevoel (als doel) maar bevrucht geraakt. Is dat gevoel weg, of wordt dat doel niet langer bereikt, gaat men op een ander.

Moesten de mensen eens proberen een beetje meer 'boeddhistisch' daarin te (proberen) leven.
De wereld zou er alvast veel mooier op worden...

Dan al dat ego gedoe.
Waar ik (sorry voor het woord) vaak hard moet van kotsen

Je geraakt er wel over.
En trekt hopelijk je les.

Groetjes,
JTL

quote:

Op maandag 4 augustus 2014 09:32 schreef JustTalkLove het volgende:

[..]

Akkoord, maar het is volkomen kut. Totale onzin. En zeer ego(ïstisch).

Ik begrijp mensen, die dergelijke uitspraken maken niet. En lust ze ook niet. Of ze nu uiterlijk heel mooi, heel verstandig, rijk of wat nog allemaal mogen zijn. Ik vind dergelijke mensen eerder dom en lelijk. Egoïstisch en vooral onmens, dan waarachtig mens. Het is een TEKEN van beperkt bewustzijn.

"Ken u zelf".

Dat is het begin van alle wijsheid.

Iemand die niet weet, waarom een gevoel weg is.
Of een relatie koppelt aan dergelijk gevoel (verliefdheid).

Zit op een pad van emoties en (des) illusies.

Zulke mensen zullen het geluk nooit vinden of kunnen behouden.
Hetzij kortstondig.

Van het ene "goed' gevoel naar het andere "goed' gevoel springend.

Op zich wel gedeeltelijk eens, toen mijn 'gevoel weg was', was dat met iemand die ik nog maar kort kende en bij elkaar denk ik nog geen tien keer gezien had. Maar toch, het was van het éne op het andere moment weg. Totaal. Dus ik denk dat dat ook in langere relaties zo kan zijn.

Je gaat mij te kort door de bocht en klinkt (puur persoonlijk dus, mijn gevoel) te veroordelend. Want er zijn ook mensen al (veel te) lang bij elkaar, terwijl het gevoel weg is. Juist omdat ze het niet te snel willen opgeven. Maar ik vind niet dat je voor een ander kunt bepalen dat hij/zij daar dan genoegen mee moet blijven nemen, de rest van zijn/haar leven. Als mensen voelen dat ze niet meer verliefd genoeg zijn, niet meer genoeg van de ander houden, of zelfs helemaal niet, waarom zou je dat dan moeten blijven proberen? Omdat je anders egoïstisch bent?

quote:

Op maandag 4 augustus 2014 12:26 schreef Greys het volgende:
Maar ik vind niet dat je voor een ander kunt bepalen dat hij/zij daar dan genoegen mee moet blijven nemen, de rest van zijn/haar leven.

Dat is correct. Ik ben die ander niet. Het zijn of haar keuzes. Ik heb daar niets over te zeggen. Wel kan ik de keuzes van een ander in vraag stellen. Daar een oordeel over vellen. Ieder oordeel (is persoonlijk) en heeft een onderliggende waarheid (ideologie, normen, waarden).

quote:

Op maandag 4 augustus 2014 12:26 schreef Greys het volgende:
Als mensen voelen dat ze niet meer verliefd genoeg zijn, niet meer genoeg van de ander houden, of zelfs helemaal niet, waarom zou je dat dan moeten blijven proberen? Omdat je anders egoïstisch bent?

Beschouw eens dit voorbeeld. Je maakt een ander 'gelukkig'. Is jouw geluk, dan ook niet zijn geluk ? Dit geluk is 'gedeeld'. Of acht je je eigen geluk veel belangrijker, dan het geluk (de noden) van een ander ?

Stel dat je wat meer vrijheid wenst, dan kan die ander je die vrijheid geven (of weigeren). Je maakt elkaar daarin gelukkig of ongelukkig.

Vind je het bv verantwoord omdat je niet meer verliefd bent (zo een heel 'loos' gevoel), de ander daarvoor te verlaten ? En in zijn 'ongeluk' te storten ? Doet zijn verdriet, jou dan ook geen verdriet ? Of zie/voel je het verdriet (van die ander) op zo een moment niet. Je blijft er blind voor. Bent je er niet bewust van. Of wenst je daar verder niet teveel bewust van te zijn (of worden). Je eigen geluk (bewustzijn) gaat voor ?

Ouders die vele maanden lang iedere nacht voor hun baby opstaan. Denk je dat ze dit heel 'leuk' vinden ? Ik denk dat ze liever zouden blijven slapen (puur naar hun eigen ego en gevoel bekeken). Toch doen ze het. Niet zozeer voor hun geluk. Maar voor die ander. Die ander die hun hulp (een weerloze baby) nodig heeft.

Als je deze 'onvoorwaardelijke' manier waarop een ouder voor een kind zorgt, aanvaardt. Waarom zou je dan (dergelijke attitude) niet in een partner relatie, of vriendschapsrelatie kunnen aanvaarden. Waarom zou daar een verschil tussen moeten zitten ? (inzake liefde, geluk en gevoel) ? Is dergelijk (bewust gemaakt) onderscheid niet eerder onzin ?

(ouder / kind / partner vriendschap) Liefde draait rond de ander, rond jezelf. Rond elkaar.
Daarin probeer je SAMEN een "evenwicht" te vinden.

Wat me (persoonlijk) stoort aan mensen die een bepaald gevoel willen voelen (en "isoleren", bv verliefd zijn), is dat ze een leven willen opbouwen op basis van drijfzand. En de ander, in hun drijfzand dan maar moet meegaan. Veel keuze rest er de ander dan niet meer. Veel vrijheid daar iets aan te kunnen doen (ook niet).

En wat als dat gevoel (drijfzand) plots weg is ? Die gevoelens (allerlei stofjes in onze hersenen) komen en gaan. Je kan daar geen 'patent' opnemen. Noch die ander dat kwalijk nemen, dat dit fijn 'stofje' in JOUW hoofd plots verdwenen is.

Ik vind (maar dit klinkt misschien wat te Immanuel Kant achtig) dat je mede verantwoordelijk bent voor de ander zijn gevoel (en geluk). Die verantwoordelijk kan loodzwaar aanvoelen (en misschien zijn). Waardoor de meeste mensen liever de ogen hiervoor sluiten (een snelle vlucht naar/in iets anders, is eenvoudiger dan een compromis proberen te vinden in het huidige).

Als ik iemand verdriet doe, ben ik daar mede verantwoordelijk aan. Aan dat verdriet van de ander. Je draagt een verantwoordelijkheid, naar ELKAARS (gevoel) toe. Dit gevoel is gedeeld.

Ik kan begrijpen dat velen dit liever niet inzien. En 'blind' hun gevoel (als leid draad) willen volgen. Ook wanneer dergelijk gevoel de ander veel onrecht (pijn) aandoet. Dan nog blijven velen daar blind voor. En maken zichzelf allerlei 'goed maak' excuses wijs. "Ik doe de ander, daarmee zoveel kwaad, toch niet ? Is het niet ?" Om toch maar met zichzelf (en hun gevoel) verder te kunnen leven.

Een mooi citaat hierin is deze:

I wish YOU happiness

Ik wens je geluk.

Niet mijn geluk.
Maar jouw geluk, stel ik voorop.

Jij bent geen middel tot MIJN geluk.
Maar WIJ (ons geluk) zijn een doel op zich.

Als jij gelukkig bent, voel ik je vreugde.
Ben je ongelukkig, voel ik je pijn.

Voetnoot: Als je een bepaalde situatie echt niet dragen kan (daar zelf onderdoor dreigt aan te gaan), is het gezonder deze situatie (voor jezelf) te verlaten. Maar een (loze) uitspraak als 'het gevoel is weg' of 'ik ben niet meer zo verliefd op je'. Of "Ik voel me teveel broer en zus met je". Is dat niet !

Groetjes,
JTL

[ Bericht 0% gewijzigd door JustTalkLove op 04-08-2014 14:09:28 ]

quote:

Op maandag 4 augustus 2014 13:35 schreef JustTalkLove het volgende:

[..]

Dat is correct. Ik ben die ander niet. Het zijn of haar keuzes. Ik heb daar niets over te zeggen. Wel kan ik de keuzes van een ander in vraag stellen. Daar een oordeel over vellen. Ieder oordeel (is persoonlijk) en heeft een onderliggende waarheid (ideologie, normen, waarden).

[..]

Beschouw eens dit voorbeeld. Je maakt een ander 'gelukkig'. Is jouw geluk, dan ook niet zijn geluk ? Dit geluk is 'gedeeld'. Of acht je je eigen geluk veel belangrijker, dan het geluk (de noden) van een ander ?

Stel dat je wat meer vrijheid wenst, dan kan die ander je die vrijheid geven (of weigeren). Je maakt elkaar daarin gelukkig of ongelukkig.

Vind je het bv verantwoord omdat je niet meer verliefd bent (zo een heel 'loos' gevoel), de ander daarvoor te verlaten ? En in zijn 'ongeluk' te storten ? Doet zijn verdriet, jou dan ook geen verdriet ? Of zie/voel je het verdriet (van die ander) op zo een moment niet. Je blijft er blind voor. Bent je er niet bewust van. Of wenst je daar verder niet teveel bewust van te zijn (of worden). Je eigen geluk (bewustzijn) gaat voor ?

Ouders die vele maanden lang iedere nacht voor hun baby opstaan. Denk je dat ze dit heel 'leuk' vinden ? Ik denk dat ze liever zouden blijven slapen (puur naar hun eigen ego en gevoel bekeken). Toch doen ze het. Niet zozeer voor hun geluk. Maar voor die ander. Die ander die hun hulp (een weerloze baby) nodig heeft.

Als je deze 'onvoorwaardelijke' manier waarop een ouder voor een kind zorgt, aanvaardt. Waarom zou je dan (dergelijke attitude) niet in een partner relatie, of vriendschapsrelatie kunnen aanvaarden. Waarom zou daar een verschil tussen moeten zitten ? (inzake liefde, geluk en gevoel) ? Is dergelijk (bewust gemaakt) onderscheid niet eerder onzin ?

(ouder / kind / partner vriendschap) Liefde draait rond de ander, rond jezelf. Rond elkaar.
Daarin probeer je SAMEN een "evenwicht" te vinden.

Wat me (persoonlijk) stoort aan mensen die een bepaald gevoel willen voelen (en "isoleren", bv verliefd zijn), is dat ze een leven willen opbouwen op basis van drijfzand. En de ander, in hun drijfzand dan maar moet meegaan. Veel keuze rest er de ander dan niet meer. Veel vrijheid daar iets aan te kunnen doen (ook niet).

En wat als dat gevoel (drijfzand) plots weg is ? Die gevoelens (allerlei stofjes in onze hersenen) komen en gaan. Je kan daar geen 'patent' opnemen. Noch die ander dat kwalijk nemen, dat dit fijn 'stofje' in JOUW hoofd plots verdwenen is.

Ik vind (maar dit klinkt misschien wat te Immanuel Kant achtig) dat je mede verantwoordelijk bent voor de ander zijn gevoel (en geluk). Die verantwoordelijk kan loodzwaar aanvoelen (en misschien zijn). Waardoor de meeste mensen liever de ogen hiervoor sluiten (een snelle vlucht naar/in iets anders, is eenvoudiger dan een compromis proberen te vinden in het huidige).

Als ik iemand verdriet doe, ben ik daar mede verantwoordelijk aan. Aan dat verdriet van de ander. Je draagt een verantwoordelijkheid, naar ELKAARS (gevoel) toe. Dit gevoel is gedeeld.

Ik kan begrijpen dat velen dit liever niet inzien. En 'blind' hun gevoel (als leid draad) willen volgen. Ook wanneer dergelijk gevoel de ander veel onrecht (pijn) aandoet. Dan nog blijven velen daar blind voor. En maken zichzelf allerlei 'goed maak' excuses wijs. "Ik doe de ander, daarmee zoveel kwaad, toch niet ? Is het niet ?" Om toch maar met zichzelf (en hun gevoel) verder te kunnen leven.

Een mooi citaat hierin is deze:

I wish YOU happiness

Ik wens je geluk.

Niet mijn geluk.
Maar jouw geluk, stel ik voorop.

Jij bent geen middel tot MIJN geluk.
Maar WIJ (ons geluk) zijn een doel op zich.

Als jij gelukkig bent, voel ik je vreugde.
Ben je ongelukkig, voel ik je pijn.

Voetnoot: Als je een bepaalde situatie echt niet dragen kan (daar zelf onderdoor dreigt aan te gaan), is het gezonder deze situatie (voor jezelf) te verlaten. Maar een (loze) uitspraak als 'het gevoel is weg' of 'ik ben niet meer zo verliefd op je'. Of "Ik voel me teveel broer en zus met je". Is dat niet !

Groetjes,
JTL

JTL, iedereen is verantwoordelijk voor zijn eigen geluk. Jouw geluk laten afhangen van een ander is wel het stomste dat je kunt doen.

De zorg voor een baby vs de zorg voor een partner vind ik een slechte vergelijking; een baby heeft die zorg immers nodig. Een partner kan prima voor zichzelf zorgen.

'In het ongeluk storten' vind ik ook een ietwat bizarre verwoording. Dat zou enkel en alleen gebeuren als die ander zijn geluk volledig afhankelijk maakt van zijn/haar partner... anders is het effe (goed) kut, maar komt hij/zij er uiteindelijk wel weer overheen.

Persoonlijk vind ik het egoïstischer een ander compleet verantwoordelijk te maken voor jouw geluk, dan te kiezen voor je eigen geluk en daarmee die ander tijdelijk verdriet te doen (die ander wil immers ook dat je happy bent en een relatie moet van 2 kanten komen).

Ook in een minder extreme situatie dan jij schetst kan het voor jezelf gezond/lekker zijn wat ruimte te creëren. Iedereen kan voor zichzelf beslissen wat goed voor hem/haar is. Jij bent verantwoordelijk voor je eigen geluk. Een ander kan daar alleen een aanvulling op vormen.

quote:

Op woensdag 6 augustus 2014 19:38 schreef blondetrien het volgende:
JTL, iedereen is verantwoordelijk voor zijn eigen geluk. Jouw geluk laten afhangen van een ander is wel het stomste dat je kunt doen.

Ik bedoelde die zin anders. Tuurlijk ben je verantwoordelijk voor jezelf. Maar je bent ook verantwoordelijk voor de ander. Als je enkel aan jezelf denkt, ben je egoïstischer. Sta je enkel stil bij jouw verdriet/geluk. Of ook bij het verdriet/geluk van de ander ? Maak je die reflex. En zo ja, in welke mate.

quote:

Op woensdag 6 augustus 2014 19:38 schreef blondetrien het volgende:
De zorg voor een baby vs de zorg voor een partner vind ik een slechte vergelijking; een baby heeft die zorg immers nodig. Een partner kan prima voor zichzelf zorgen.

Deze vergelijking is niet slecht. Waarom zou die slecht zijn ? De benadering van liefde is dezelfde (voor mij). Je stelt je liefdevol naar een ander wezen (kind, partner, vriend, ander) op, of je doet dat niet. Verzorging is iets dat komt en gaat (een flow). Net zoals een gevoel. De liefde past zich daarin aan. Of niet.

quote:

Op woensdag 6 augustus 2014 19:38 schreef blondetrien het volgende:
'In het ongeluk storten' vind ik ook een ietwat bizarre verwoording. Dat zou enkel en alleen gebeuren als die ander zijn geluk volledig afhankelijk maakt van zijn/haar partner... anders is het effe (goed) kut, maar komt hij/zij er uiteindelijk wel weer overheen.

Ik vind dit een vrij "cognitief dissonante" redenering van je. Die goed uitkomt voor jezelf. Je eigen ego. Maar daarom niet voor de ander. Zo van, ik doe de ander eventjes ferm pijn, maar dat is voor de ander niet zo erg, hij komt er wel terug boven. Ethisch is dit niet. Egoïstisch wel.

Dergelijke pijn (of verdriet) is ook niet gedeeld. De één heeft pijn, de ander zit ondertussen al op een ander (of elders). En denkt niet meer aan die ander. Deze zaken gebeuren (is een keuze). Maar het is en blijft egoïstisch. Terwijl je er ook een andere (meer eerlijke, gedeelde) benadering van geluk en de liefde er opna kan trachten houden.

quote:

Op woensdag 6 augustus 2014 19:38 schreef blondetrien het volgende:
Persoonlijk vind ik het egoïstischer een ander compleet verantwoordelijk te maken voor jouw geluk, dan te kiezen voor je eigen geluk en daarmee die ander tijdelijk verdriet te doen (die ander wil immers ook dat je happy bent en een relatie moet van 2 kanten komen).

Wederom bekijk je dit hele plaatje vanuit jezelf. En oordeel jij zelf wat goed is voor de ander. Maar dat weet je toch niet ? Je liefdevol opstellen, is zoveel mogelijk rekening proberen houden met jezelf, maar ook met de ander. Je trekt de vergelijking niet enkel op jezelf (je eigen ego), maar ook op en met de ander. Die "vergelijking" is gedeeld. Je speelt daarin geen solo slim.

Als je kiest voor JEZELF tegen de ANDER (dan kies je niet samen).
Je haalt immers de ander (als variabele) uit je vergelijking.

En nee, jij bent niet ENKEL verantwoordelijk voor de ander zijn geluk.
De ander is dit ook. Voor zijn geluk en jouw geluk.
Het is een gedeelde vergelijking. Samen.

quote:

Op woensdag 6 augustus 2014 19:38 schreef blondetrien het volgende:
Ook in een minder extreme situatie dan jij schetst kan het voor jezelf gezond/lekker zijn wat ruimte te creëren. Iedereen kan voor zichzelf beslissen wat goed voor hem/haar is. Jij bent verantwoordelijk voor je eigen geluk. Een ander kan daar alleen een aanvulling op vormen.

Helemaal mee akkoord. Vrijheid is heel belangrijk in een relatie. Vanuit die vrijheid onderhandel je met elkaar. Wat doe je samen, wat niet, etc. Wat kan. Wat kan niet (doet de ander pijn).

Groetjes,
JTL

Bij iemand blijven omdat je het de ander maatschappelijk verplicht bent vind ik juist geen gedeelde benadering van eerlijkheid. Niet tegenover jezelf, niet tegenover je partner. En natuurlijk ligt die ander niet per se al bovenop een ander en zal die er heus nog wel es aan terug denken, zeker als de relatie wat langer heeft geduurd... Dat is een beetje zwartwit, dat snap je zelf ook.

quote:

Wederom bekijk je dit hele plaatje vanuit jezelf. En oordeel jij zelf wat goed is voor de ander. Maar dat weet je toch niet ? Je liefdevol opstellen, is zoveel mogelijk rekening proberen houden met jezelf, maar ook met de ander. Je trekt de vergelijking niet enkel op jezelf (je eigen ego), maar ook op en met de ander. Die "vergelijking" is gedeeld. Je speelt daarin geen solo slim.

Als je niet weet wat goed is voor een ander, weet je dus ook niet wat slecht is voor een ander.
Je liefdevol opstellen is eerlijk zijn en rekening houden met iemand en liefde geven. Bij iemand blijven of niet staat daar los van. Je kan ontzettend van iemand houden, maar toch besluiten deze persoon los te laten omdat dat beter is voor whatever reason. Trek jij deze redenatie op voor iedere liefdesrelatie in je leven (vrienden/familie/etc), of alleen voor levenspartnerrelaties?

Vanuit vrijheid kan je met elkaar onderhandelen, ja, maar als dat niets oplost is het wel tijd om nieuwe wegen te verkennen. Je leven moet natuurlijk geen onderhandeling worden, dat schiet niet op.

Nou ja, wij houden er duidelijk een heel andere visie op na. Maar goed, moet nu dingen regelen dus ik reageer later wel een keertje. Ik verwacht persoonlijk van mijn partner als hij het niet meer vindt werken, dat hij me dit ook even eerlijk komt melden en niet zich in allerlei bochten gaat wringen om tóch maar bij elkaar te blijven. Tuurlijk, als het iets kleins is, waarom niet... maar als het van zijn kant gewoon écht op is... moet hij dan bij mij blijven? Nee, hij is me niks verplicht. Van iemand houden betekend samenzijn, maar soms ook loslaten, hoe moeilijk ook.

quote:

Op woensdag 6 augustus 2014 22:05 schreef blondetrien het volgende:
Bij iemand blijven omdat je het de ander maatschappelijk verplicht bent.

Je bent de maatschappij daarin niets verplicht. Dit heeft niets met de maatschappij te maken ("fuck society" ), maar alles met JEZELF en de ANDER.

Een "liefdevolle" benadering verruimt het bewustzijn zoveel mogelijk. D.w.z je probeert zoveel mogelijk anderen in een GEDEELD verhaal SAMEN te betrekken. Het is een samenspel.

Bv je gaat niet vreemd, omdat je weet dat je de ander daarmee pijn doet. Die pijn van de ander ligt je na aan het hart. Net zoals je eigen hart. Die ander zit MEE in je bewustzijn. In je hart.

Omgekeerd, iemand die vreemd gaat, ook al weet hij dat dit de ander pijn doet, zal zichzelf 'excuses' wijs maken, om zijn eigen gedrag daarmee te kunnen rationaliseren (goed praten). Bijvoorbeeld: "De ander weet dit toch niet (ik verzwijg het). Wat niet weet, wat niet deert". En andere 'cognitief dissonante' onzin. Mensen (die dergelijk gedrag erop nahouden) hebben het bewustzijn van de ander niet in zichzelf gedeeld (aanwezig). Hun eigen bewustzijn (ego) staat meer voorop. En dit (hun) ego verzint daarbij allerlei excuses, om overeind te kunnen blijven.

quote:

Op woensdag 6 augustus 2014 22:05 schreef blondetrien het volgende:
En natuurlijk ligt die ander niet per se al bovenop een ander en zal die er heus nog wel es aan terug denken, zeker als de relatie wat langer heeft geduurd... Dat is een beetje zwartwit, dat snap je zelf ook.

Sommige zullen aan je terugdenken, sommigen niet (zijn je compleet vergeten en liggen bv al met een andere in bed). Maar dit maakt niet zoveel uit (zijn vijgen na Pasen ).

De liefdeloze daad (vanuit het ego) heeft reeds plaats gevonden.
Al het overige (erna) zijn excuses en 'de gevolgen'.

quote:

Op woensdag 6 augustus 2014 22:05 schreef blondetrien het volgende:
Als je niet weet wat goed is voor een ander, weet je dus ook niet wat slecht is voor een ander.
Je liefdevol opstellen is eerlijk zijn en rekening houden met iemand en liefde geven.

Akkoord.

quote:

Op woensdag 6 augustus 2014 22:05 schreef blondetrien het volgende:
Bij iemand blijven of niet staat daar los van.

Niet helemaal mee eens. Je schreef een paar seconden geleden, dat liefde rekening met iemand houden is. Echter, in welke mate hou je nog rekening met de ander, wanneer je die verlaat ? In welke mate, stel je je dan liefdeloos op, of niet (dat is de vraag). Dus bij iemand blijven, staat daar niet los van. Of je houdt dergelijk 'liefdevolle' benadering in je leven zo consequent mogelijk aan. Tot het bittere einde. Of je past die enkel toe, wanneer die (voor jou) in je kraam past.

quote:

Op woensdag 6 augustus 2014 22:05 schreef blondetrien het volgende:
Je kan ontzettend van iemand houden, maar toch besluiten deze persoon los te laten omdat dat beter is voor whatever reason.

Die "whatever reason" is wel van belang. Je kan de ander hiermee enorm veel pijn doen. Zou je dat zelf leuk vinden ? In welke mate sta je daar bij stil ? Sta je nog stil bij de ander.

Van iemand houden betekent voor mij "voor iemand kiezen". En dit zo onvoorwaardelijk mogelijk. Of je nu dik, dun, rijk, arm, jong, oud, etc bent. Maakt niet zoveel uit. Je kiest voor elkaar. Zo onvoorwaardelijk als mogelijk. Ik zeg "mogelijk", omdat je dergelijk contact ook zelf moeten kunnen dragen. Een partner die je bv mishandelt, daar blijf je beter niet bij. Of je bent liefdeloos naar jezelf toe. Iemand die goed voor je is, zomaar verlaten (om "whatever reason") is een liefdeloze daad. Tenzij die ander JOU liefdevol laat gaan. Daarin is van alles mogelijk. Deze situaties zijn zeker niet zwart/wit te (be)noemen. Dat klopt.

quote:

Op woensdag 6 augustus 2014 22:05 schreef blondetrien het volgende:
Trek jij deze redenatie op voor iedere liefdesrelatie in je leven (vrienden/familie/etc), of alleen voor levenspartnerrelaties?

Het is een heel eenvoudige en consequente filosofie. Mijn benadering van liefde (en vriendschap) is voor iedereen hetzelfde. Partner, ouders, kind, vrienden, etc. Wel is het zo, dat je maar "liefdevol" kan zijn, volgens dat de Ander (kan bv de maatschappij zijn ) dit liefdevol zijn toestaat (dit wenselijk is). Zo kan ik liefde voor een goede buurman of buurvrouw voelen. Maar daarom heb ik met hun nog geen vriendschappelijk contact (zoals ik met de vrienden heb). Spiritueel bezien, zijn er geen grenzen. Maar feitelijk soms wel. Gewoon, door de werkelijkheid (en grenzen) van alledag.

Liefde noem ik soms een "ontvlamde vriendschap". Een vriendschap die meer tijd heeft gehad om te ontdooien, verdiepen, etc. Echter zijn beide dezelfde vlam. Dezelfde energie. In welke mate die (al dan niet fel) aanwakkert, bepaal je samen.

quote:

Op woensdag 6 augustus 2014 22:05 schreef blondetrien het volgende:
Vanuit vrijheid kan je met elkaar onderhandelen, ja, maar als dat niets oplost is het wel tijd om nieuwe wegen te verkennen. Je leven moet natuurlijk geen onderhandeling worden, dat schiet niet op.

Ik heb geen idee, waarom jij indertijd je partner (een oude liefde) verlaten hebt (is dit zo ?).

De ideale partner bestaat niet. Zo kun je blijven 'hoppen' van de één naar de ander. Er zijn zaken waarin je met elkaar verbindt (en kan blijven verbinden), die doe je samen. En de zaken waar je minder met elkaar verbindt (jij speelt bv graag viool, hij voetbal), doe je apart. Daar heb je andere mensen voor. Kun je andere vrienden (en geliefden) voor vinden. Daarom hoeft een relatie niet verbroken te worden.

Maar als jij dat echt wilt, ga daar dan voor. Wie ben ik, om je daarin terecht te wijzen ? Niemand. Hopelijk sta je na die keuze, wel nog voldoende stil bij die ander. Handel je daarin niet harteloos zoals Marianne Dupon. Die Yasmine (was de seks niet meer goed genoeg ?) liet vallen voor een andere vrouw. Waarna Yasmine zichzelf van het leven beroof. Ik vraag me af, in welke mate Marianne zichzelf hier nog schuldig aan voelt ? Of ze daar nog vaak aan terugdenkt. Of iets heeft van. Dit was Yasmine haar schuld (was haar keuze zich van het leven te beroven).

Tracht je zoveel mogelijk bewust te zijn van de "mogelijke" pijn van en bij een ander. En praat dit niet te snel goed onder de vorm van allerlei excuses. Hij of zij komt er wel doorheen. Ja sommigen wel, maar niet iedereen. En dan nog. Pijn hebben is voor niemand leuk. Besef heel goed, als je dat doet, waarom je dat doet en je dat echt waard is. Voor hetzelfde geld, krijg jij later ook dit deksel op je neus. Doet iemand jou dit aan.

quote:

Op woensdag 6 augustus 2014 22:05 schreef blondetrien het volgende:
Nou ja, wij houden er duidelijk een heel andere visie op na. Maar goed, moet nu dingen regelen dus ik reageer later wel een keertje. Ik verwacht persoonlijk van mijn partner als hij het niet meer vindt werken, dat hij me dit ook even eerlijk komt melden en niet zich in allerlei bochten gaat wringen om tóch maar bij elkaar te blijven. Tuurlijk, als het iets kleins is, waarom niet... maar als het van zijn kant gewoon écht op is... moet hij dan bij mij blijven? Nee, hij is me niks verplicht. Van iemand houden betekend samenzijn, maar soms ook loslaten, hoe moeilijk ook.

Liefde is ook loslaten. Dat klopt. Iemand graag zien, is iemand kunnen loslaten. Maar er is hierbij wel een groot verschil, wie loslaat (die keuze heeft) en wie losgelaten wordt (daarin geen keuze meer heeft).

Voorbeeld1: De recente "scheiding" van "Captain & Tennille". De vrouw heeft jaren op het talent van haar man geteerd (mee genoten, in de schijnwerpers gestaan). Nu die man ziek is (zwak) laat ze hem vallen als een baksteen. Zelfs het huis waarin hij woont, mag hij niet houden (hij wordt buiten gezet, bij het grof vuil).

Vind je dit ok ? Kunnen ?

Onder het mom van. Laat die vrouw (met de jaren die haar nog resten) wat van het leven genieten ? Haar man, komt er wel doorheen (zal wel vroeg of laat het loodje leggen en sterven). De liefde is op. Of de liefde heeft hier geen 'betekenis' meer ?

Voorbeeld2: Stel dat jij op reis wilt. Voor een paar maanden. En dit doet me pijn (ik zal je zoveel maanden niet meer zien en missen). Als ik me liefdevol opstel, dan laat ik je op reis gaan. Ik stel me liefdevol op, ik laat je los. Zodat jij van die reis kan genieten. Ik ben blij voor je. Echter, als dit me niet lukt. Die pijn valt me te zwaar (ik kan dat echt niet aan). Dan kun jij je liefdevol opstellen, en je reisplannen voor me loslaten. Bij me blijven. Dan laat jij die reis los, zodat ik geen pijn VOOR JOU hoef te lijden. Jij stelt je liefdevol op (naar mij toe).

Begrijp je deze voorbeelden ?

Hoe sterker je de ander in je "eigen" verhaal betrekt (en wilt betrekken) hoe liefdevoller je met die ander omgaat. En blijft omgaan. Als een relatie echt niet werkt, kun je als vrienden (in een goede verstandhouding) altijd uit elkaar gaan. Maar laat dit dan een 'bewuste' keuze van beide personen zijn. Niet een keuze, die de één (die op dat moment sterker staat in de relatie) oplegt aan de ander (die op dat moment zwakker staat in de relatie). Sterk en zwak wisselen elkaar af.

Zo is het gemakkelijk voor een mooie, aantrekkelijke vrouw een man te dumpen, wanneer ze een voor HAAR beter (rijker, knapper, etc) exemplaar aantreft. Die mooie vrouw voelt zich op dat moment "sterker" en handelt zeer egoïstisch (= liefdeloos). Echter, boontje komt daarin soms vroeg of laat om zijn loontje. Niemand blijft er mooi. Wat als die rijke man haar binnen zoveel tijd laat vallen voor een nieuw, jong knap exemplaar (want zij voldoet daar ondertussen niet meer aan). Is/was dit dan liefde ? Dergelijke relatie ? Wat denk je ? Vindt jezelf hiervan ?

We hoeven elkaars visie zeker niet te delen.
Wel nodig ik (altijd) graag anderen uit, eens dieper stil te staan bij de 'waarde' van alles.

De 'waarde' in 'ons' leven.

Groetjes,
JTL

[ Bericht 0% gewijzigd door JustTalkLove op 07-08-2014 10:20:02 ]

JustTalkLove


Voor je weer begint te neuzelen dat je alleen gelukkig kan zijn als je een ander gelukkig maakt.

quote:

Op donderdag 7 augustus 2014 10:45 schreef stbabylon het volgende:
Voor je weer begint te neuzelen dat je alleen gelukkig kan zijn als je een ander gelukkig maakt.

Mooi liedje. Ben ik het ook helemaal mee eens

Waar haal je het overigens, dat ik ergens "geneuzeld" zou hebben, dat je alleen gelukkig kan zijn, als je een ander gelukkig maakt ?

Geluk is gedeeld.

Probeer zelf gelukkig te zijn.
Probeer de ander gelukkig te laten zijn (doe hem daarin zo weinig mogelijk pijn).

Je kan perfect alleen gelukkig zijn (op jezelf).
Alsook gelukkig samen (met anderen)

Wat die zanger (en artiest ) betreft, die is (naar zijn liedje te oordelen) vooral gelukkig alleen (en met zichzelf). Ik hou van mezelf. Prima. Niets mis mee. Wel wat paradoxaal, dit geluk voor een publiek dan te delen Stiekem, lacht hij toch wel liever samen, dan alleen, denk ik zo...

Groetjes,
JTL

quote:

Op donderdag 7 augustus 2014 11:16 schreef JustTalkLove het volgende:

[..]

Mooi liedje. Ben ik het ook helemaal mee eens

Waar haal je het overigens, dat ik ergens "geneuzeld" zou hebben, dat je alleen gelukkig kan zijn, als je een ander gelukkig maakt ?

Geluk is gedeeld.

Probeer zelf gelukkig te zijn.
Probeer de ander gelukkig te laten zijn (doe hem daarin zo weinig mogelijk pijn).

Je kan perfect alleen gelukkig zijn (op jezelf).
Alsook gelukkig samen (met anderen)

Wat die zanger (en artiest ) betreft, die is (naar zijn liedje te oordelen) vooral gelukkig alleen (en met zichzelf). Ik hou van mezelf. Prima. Niets mis mee. Wel wat paradoxaal, dit geluk voor een publiek dan te delen Stiekem, lacht hij toch wel liever samen, dan alleen, denk ik zo...

Groetjes,
JTL

[De kern van het liedje] >>>>
..............................[Jouw hoofd]

Move on. Er zijn geen volledige antwoorden, enkel de conclusie dat het over is. Waarder wat was en gebruik dat om je leven op te pakken en opnieuw vorm te geven. En neem je tijd, je hebt gewoon even nodig om jezelf te herpakken. Dus vul je leven in alsof je voor eeuwig single bent, ga doen wat je leuk vindt en waar je energie van krijgt. En dan komt er vanzelf wat op zijn tijd.

quote:

Op zaterdag 2 augustus 2014 17:59 schreef wip_kip het volgende:

[..]

Om het verhaal iets completer te maken: de dag dat ze me verliet vertelde ze voor het eerst over het gevoel dat ze had. Ze wist een specifieke dag aan te wijzen waarop ze voor het eerst bewust merkte dat het gevoel minder was. Die dag was nauwelijks anderhalve maand voordat ze het uitmaakte.

Anderhalve maand lang heeft zij dus getwijfeld over onze relatie zonder zelf te weten wat het probleem zou kunnen zijn. Ik ben naast teleurgesteld, verdrietig etc. ook een tijdje (in stilte) boos op haar geweest. Ik vind namelijk dat je in een relatie gelijkwaardig aan elkaar bent en elkaar over dat soort dingen altijd moet kunnen spreken. Er is geen enkele goede reden om een 'verdwenen gevoel' te verzwijgen (zelfs niet onder het mom van "ik wilde je beschermen", want dan laat je zelf steeds geleidelijker los van de relatie terwijl de nietsvermoedende partner nog voor de volle 100% erin zit. Bij een breakup stort je de ander van het een op het andere moment een put in.) Wat ze gedaan heeft vind ik minstens gelijkwaardig aan liegen, misschien zelfs bedriegen.

Zie overigens mijn vorige reactie met de vraag over loslaten. Ik heb namelijk geen idee hoe ik dat moet doen.

Zijn er in jouw relatie nooit momenten geweest dat het iets minder ging? Niet meteen het gevoel, maar veel onopgeloste discussies? Of kwam dat ook nooit ter sprake?

Ik had ook een relatie van 3 jaar en er waren nu en dan eens problemen die naar boven kwamen (waarbij we beide weet van hadden) tot op een bepaald moment dat er niets meer te redden viel in mijn ogen. Mensen in mijn omgeving zagen het zelfs.

Zoals de andere zeggen, loslaten is haar uit je hoofd zetten en je niet meer emotioneel binden aan haar. Dat heeft tijd en zelfvertrouwen nodig. Je moet weer jezelf kunnen zijn, zonder haar. Je moet weer gelukkig worden, zonder haar. Je moet weer nieuwe doelen bereiken, zonder haar. Weer alleen vallen is ook wel wennen, om niet continu iemand te hebben om tegen te praten. Single zijn deed mij wel nadenken over mijn leven en wat ik in de toekomst wil doen. Ik weet het klinkt heel cliché, maar ik ben al veel veranderd. Gun jezelf wat ruimte om al die gevoelens ergens te plaatsen. Misschien kan jij ook in een positieve manier veranderen.

quote:

Op vrijdag 8 augustus 2014 21:38 schreef wip_kip het volgende:
Ik hoorde overigens van een vriend van me dat ik haar moet proberen te "vergeven" en dat alles dan een stuk makkelijker wordt. Iemand ervaring mee?

De één verwerkt zoiets beter/gemakkelijker door juist (heel) boos te zijn. Boosheid verdringt een beetje het verdriet, zeg maar, voor sommigen.

De ander verwerkt zoiets juist weer beter door te denken 'ik heb je ooit heel erg tof gevonden als mens, mensen maken fouten, dus ik vergeef je en ik wens je het beste'. Dat je het daardoor wat meer los kunt laten.

quote:

Op vrijdag 8 augustus 2014 21:38 schreef wip_kip het volgende:

[..]

Goeie vraag inderdaad... Ik besef me wel dat het nooit meer goed gaat komen en de hoop heb ik ook al opgegeven, maar toch kan ik niet accepteren dat ze me (voor mijn gevoel) heel makkelijk aan de kant heeft geschoven.

Alsof ik niet wil accepteren dat ik al die tijd onterecht dacht dat het allemaal nog goed zat tussen ons.

Nu je het zegt denk ik dat er best veel dingen zijn die ik niet bewust wil accepteren.

Ik hoorde overigens van een vriend van me dat ik haar moet proberen te "vergeven" en dat alles dan een stuk makkelijker wordt. Iemand ervaring mee?

Vergeven kan helpen, al kan het best moeilijk zijn.

Als ik uit persoonlijke ervaring spreek; gewoon cold turkey blijven gaan en lekker je leven leiden. De pijn blijft wellicht nog eens, maar het is klaar en er liggen genoeg mooie dingen (en vrouwen) voor je in het verschiet. Er zijn er immerz 4 miljard op de wereld dus keuze genoeg.