After breakup

Heb je ooit goed met haar gesproken over waarom ze het uitmaakte en bleef dat (voor jou) vaag, of heb je nooit echt je vragen kunnen stellen? In het 2de geval alsnog doen, kan helpen.

Verder verschilt hoelang je er last van hebt van geval tot geval en persoon tot persoon. Andere vrouwen neuken helpt vaak wel.

Als het daadwerkelijk als donderslag bij heldere hemel kwam en je helemaal geen signalen hebt gekregen dat ze het niet meer zag zitten kun je er vanuit gaan dat er iemand anders in het spel is. Hoeft niet zo te zijn dat er wat gebeurd is, maar misschien wel verliefd geworden op die ene spannende jongen van de sportschool.

En wat de bovenbuurman zegt: rebounds scoren. Werkt prima, helpt de verveling tegen te gaan. En je bent er zo overheen.

Grow up, leef door.

quote:

Op dinsdag 29 juli 2014 14:45 schreef wip_kip het volgende:

[..]

Ja ik heb al mijn vragen kunnen stellen, maar het bleef vaag. Ze wist het zelf ook niet echt, zei ze. Vrouwen .

[..]

Ik kan natuurlijk niets 100% uitsluiten, maar heb later nog contact gehad met een familielid van haar waar ik erg goed mee kon. Hij vertelde mij dat ze absoluut nog niemand anders zag zitten en dat ze er niet aan moest denken om een andere gast überhaupt te zoenen. Dus dit lijkt me onwaarschijnlijk, maar ik weet het natuurlijk niet zeker.

Je zegt zelf al dat je al je vragen hebt kunnen stellen, maar geen fatsoenlijk antwoord gehad. Of ze is zwakbegaafd of ze wil je de waarheid niet vertellen. Ik gok op het laatste.

quote:

Op dinsdag 29 juli 2014 14:45 schreef wip_kip het volgende:

Hij vertelde mij dat ze absoluut nog niemand anders zag zitten en dat ze er niet aan moest denken om een andere gast überhaupt te zoenen.

Dit is sowieso altijd onzin. Vrouwen hebben ook gewoon behoefte aan lichamelijk contact en affectie.

quote:

Op dinsdag 29 juli 2014 14:49 schreef wip_kip het volgende:

[..]

Heb je gelijk in, maar degene die mij dat vertelde zei dat hij zich daarom zorgen maakte over haar. Ze was niet zoals ze zou moeten zijn. Maargoed, dat even terzijde.

Ik zeg niet dat hij een jokkebrok is maar het mooier maken dan het is, is vast wel zo.

Ik krijg beetje het idee dat je nog niet 100% overtuigd bent van dat je toch echt gedumpt bent en zij geen enkele interesse meer in jou heeft. Lijkt me verstandig voor jou om een leuk iemand tegen te komen.

Mijn ex zag ook niks aankomen toen ik dr aan de kant schoof. Maar dat kwam omdat ze een egoïstisch takkewijf was geworden.

quote:

Op dinsdag 29 juli 2014 14:56 schreef wip_kip het volgende:

[..]

Misschien heb je hier wel gelijk in ja. Het feit dat ik echt compleet niets heb zien aankomen heeft misschien wel gezorgd dat het besef er nog altijd niet helemaal is ofzo?

Dat vermoed ik persoonlijk wel. Al moet ik zeggen dat ik ook 1x een relatie na 8 maanden zag stranden. BAM uit het niets. Zomaar.

Ze wou het nog wel uitpraten maar ben daar niet op in gegaan. Kwam zo hard en raar aan dat ik toen totaal geen behoefte had... ik was er zo overheen dat wel. Ook nooit meer haar gesproken naderhand.

Kan best een shock geweest zijn voor jou, immers pakt iedereen het weer anders aan.
Dat je daar nu nog last van hebt want na een half jaar zou je toch echt zoiets moeten hebben van i dont care anymore en richt mij op andere dames.

Denk dat zodra je acceptatie hebt het makkelijker word, en daarom zou ik je gaan richten op andere vrouwen en deze compleet links laten liggen en ook zeker geen hoop koesteren na dat soort uitspraken van die neef/mattie van je.

quote:

Op dinsdag 29 juli 2014 14:56 schreef wip_kip het volgende:

[..]

Misschien heb je hier wel gelijk in ja. Het feit dat ik echt compleet niets heb zien aankomen heeft misschien wel gezorgd dat het besef er nog altijd niet helemaal is ofzo?

Dat zou best kunnen, maar waarom is het relevant hoe het komt? De vraag is, hoe kom je er vanaf.

quote:

Op dinsdag 29 juli 2014 15:48 schreef wip_kip het volgende:

[..]

Goed punt! Maar het antwoord op die vraag heb ik nog altijd niet gevonden

Heb je toch net (zoals volgens mij anderen ook) een mooie tip gegeven. Jammer

quote:

Op dinsdag 29 juli 2014 15:04 schreef 2NutZ het volgende:
Kan best een shock geweest zijn voor jou, immers pakt iedereen het weer anders aan.
Dat je daar nu nog last van hebt want na een half jaar zou je toch echt zoiets moeten hebben van i dont care anymore en richt mij op andere dames.

Denk dat zodra je acceptatie hebt het makkelijker word, en daarom zou ik je gaan richten op andere vrouwen en deze compleet links laten liggen en ook zeker geen hoop koesteren na dat soort uitspraken van die neef/mattie van je.

Ach.. soms duurt het nu eenmaal langer dan anders. Dat mag ook best. Maar vastklampen is inderdaad een slecht idee. Maar jezelf kut voelen mag je best af en toe even toelaten. Als je maar wel gewoon je leven weer oppakt. Dat komt er vanzelf weer een andere dame het beeld in schuiven. Hoewel fanatiek opzoek gaan naar een neukertje ook prima werkt.

quote:

Op dinsdag 29 juli 2014 16:00 schreef Tja..1986 het volgende:

[..]

Ach.. soms duurt het nu eenmaal langer dan anders. Dat mag ook best. Maar vastklampen is inderdaad een slecht idee. Maar jezelf kut voelen mag je best af en toe even toelaten. Als je maar wel gewoon je leven weer oppakt. Dat komt er vanzelf weer een andere dame het beeld in schuiven. Hoewel fanatiek opzoek gaan naar een neukertje ook prima werkt.

True als je jezelf maar niet verliest in je kut voelen.

In mijn geval heb ik de relatie verbroken, maar echt makkelijk is het niet. Gelukkig heb ik best veel afleiding, en ik denk dat dat echt wel het belangrijkste is.

Download een grote hoeveelheid series, liefst een paar seizoenen en ga die kijken wanneer je je eenzaam voelt en je vrienden niet beschikbaar zijn om iets leuks te gaan doen.

Ga naar de sportschool, reageer je beetje af op de apparaten en werk aan je zelfvertrouwen

quote:

Op dinsdag 29 juli 2014 16:04 schreef Brannagh het volgende:
In mijn geval heb ik de relatie verbroken, maar echt makkelijk is het niet. Gelukkig heb ik best veel afleiding, en ik denk dat dat echt wel het belangrijkste is.

Download een grote hoeveelheid series, liefst een paar seizoenen en ga die kijken wanneer je je eenzaam voelt en je vrienden niet beschikbaar zijn om iets leuks te gaan doen.

Ga naar de sportschool, reageer je beetje af op de apparaten en werk aan je zelfvertrouwen

Ja, een goede serie was ook iets waar ik mijzelf helemaal in kon verliezen op de momenten dat ik alleen thuis was... En op andere momenten dat ik me kut voelde kon ik mooi mijn gedachten naar die serie verschuiven
Breaking Bad, Dexter, Game of Thrones, Homeland, House of Cards... Zat keus, dikke prima allemaal!

Helemaal wegstoppen lukt toch niet (en is ook niet goed denk ik), slijt vanzelf joh, no worries!

En over dat ze zo knap is, dat gevoel ken ik ook wel.
Maar als je straks weer echt echt verliefd wordt op een ander, vind je die sowieso mooier dan je ex. Heb ook echt heel lang gedacht dat het nooit mooier/knapper/beter kon dan mijn ex, maar echt, het kan wel Dat is nu gewoon je eigen gedachtengang/kronkel waar je nog in zit

quote:

Op dinsdag 29 juli 2014 17:04 schreef Vinno het volgende:

[..]

Ja, een goede serie was ook iets waar ik mijzelf helemaal in kon verliezen op de momenten dat ik alleen thuis was... En op andere momenten dat ik me kut voelde kon ik mooi mijn gedachten naar die serie verschuiven
Breaking Bad, Dexter, Game of Thrones, Homeland, House of Cards... Zat keus, dikke prima allemaal!

Helemaal wegstoppen lukt toch niet (en is ook niet goed denk ik), slijt vanzelf joh, no worries!

En over dat ze zo knap is, dat gevoel ken ik ook wel.
Maar als je straks weer echt echt verliefd wordt op een ander, vind je die sowieso mooier dan je ex. Heb ook echt heel lang gedacht dat het nooit mooier/knapper/beter kon dan mijn ex, maar echt, het kan wel Dat is nu gewoon je eigen gedachtengang/kronkel waar je nog in zit

Dames uit GOT
En vergeet orange is the new black niet.

quote:

Op dinsdag 29 juli 2014 17:07 schreef Brannagh het volgende:

[..]

Dames uit GOT
En vergeet orange is the new black niet.

Ohja, daar moet ik nog aan beginnen
Tijd te kort met al die series...

Je gedeelte over angst 's avonds lijkt me niet normaal. Je maatstaaf van knapheid extrapoleren naar je toekomstige relatie lijkt me ook niet goed, gaat om het totaalplaatje. Berichtje sturen kan imo niet kwijt maar daarover valt te discussieren lijkt me. En ja wat al duidelijk is gemaakt is dat ze de waarheid niet wil vertellen om jou te sparen waarschijnlijk. Ik zou vooral zitten met die 'angst' elke avond want dat lijkt me wel kut en wat raar.

quote:

Op dinsdag 29 juli 2014 17:12 schreef Vinno het volgende:

[..]

Ohja, daar moet ik nog aan beginnen
Tijd te kort met al die series...

Daarom is het ook zo'n goede tip Series absorberen alle vrije tijd en eenzaamheid

quote:

Op dinsdag 29 juli 2014 14:34 schreef wip_kip het volgende:
(...)

Zoek een hobby
Zoek een sport
Ga reizen
Doe de dingen die je altijd al hebt willen doen en uiteindelijk komt het op je pad.

Ik ben sinds kort ook weer single en heb ook veel moeite vooral op de momenten dat ik alleen ben. Ik doe nu veel dingen met mijn vrienden ( nu aan het zwemmen zelfs ) en veel aan het sporten geslagen.

Belangrijkste nu is ervoor te zorgen dat je met jezelf kan leven en wie weet kom je iemand tegen die haar leven ook met jou wilt delen.

En ja het is lastig, maar door conflict groeit men.

quote:

Op dinsdag 29 juli 2014 16:04 schreef Brannagh het volgende:
In mijn geval heb ik de relatie verbroken, maar echt makkelijk is het niet. Gelukkig heb ik best veel afleiding, en ik denk dat dat echt wel het belangrijkste is.

Download een grote hoeveelheid series, liefst een paar seizoenen en ga die kijken wanneer je je eenzaam voelt en je vrienden niet beschikbaar zijn om iets leuks te gaan doen.

Ga naar de sportschool, reageer je beetje af op de apparaten en werk aan je zelfvertrouwen

Dit!

Ik had maar een paar maanden een relatie ( was mn eerste meid waar ik alles mee deed en ze was nog mooi ook ). Ik had het uitgemaakt... En de reden waarom ? Geen idee.. maar als het in mijn gevoel niet goed zit..... dan werkt het niet.. enfin.

Als nog denk ik na anderhalf jaar nog steeds aan haar.

Maar heb laatst een date gehad en ze is tot nu toe een leuke meid... wie ik ook eerlijk had verteld hoe het zat met mijn gevoel. En daar had ze respect voor.

quote:

Op dinsdag 29 juli 2014 14:34 schreef wip_kip het volgende:
Waarde Fok!-ers,

Het is nu ongeveer een half jaar geleden dat mijn relatie van 3 jaar stukliep. Even kort door de bocht hoe dat gegaan is: ik zag helemaal niets aankomen, begreep niet waarom ze me dumpte ("gevoel is er niet meer blabla") en was de eerste weken compleet van de kaart.

Nu gaat het beter, maar er zijn nog steeds heel veel dingen waar ik 'last' van heb, en ik vraag me af hoe lang die gaan blijven en of het wel normaal is om ze nu nog te hebben.

Omdat jullie van geordende posts houden, even in lijstvorm waar ik tegenaan loop:

- Waar ik het voorheen fijn vond om even alleen te zijn, heb ik daar nu de grootste moeite mee. Als ik ook maar even een avondje alleen ben voel ik me rot en word ik zelfs een beetje angstig. Geen idee waarom precies, het is niet zo dat ik dan de hele tijd aan mijn ex denk.

- Mijn ex is bijzonder aantrekkelijk. Zo eentje waarvan iedereen zich afvraagt waarom ze in godsnaam ooit met mij is geweest ( ). Het is niet zo dat ik andere vrouwen niet knap vind, maar hoe erg ik ook mijn best doe: ik blijf het idee behouden dat ik er bij een volgende relatie hard op achteruit ga.

Dat komt wel weer. Sowieso zit aantrekkingskracht niet in uiterlijk alleen. Je bent nu nog aan het vergelijken, maar dat is vooral omdat zij je 'normaal' is geworden.

quote:

- Hoewel ik haar na de breakup heb verwijderd van alle sociale netwerken en haar daarna maar 1 x kort heb gesproken op WhatsApp, blijf ik heel nieuwsgierig naar wat ze aan het doen is. Ik weet praktisch helemaal niets van haar, maar toch moet ik me iedere dag inhouden om niet spontaan een bericht te sturen o.i.d.

Herkenbaar, maar ik kan je vertellen dat je er nooit beter na voelt. Voor mezelf hou ik het af.

quote:

- Het waarom van de breakup heb ik nooit kunnen begrijpen. En hoewel ik het misschien ook helemaal niet wil weten (de genezende wond wordt dan misschien wel helemaal opnieuw opengereten), blijft het in mijn achterhoofd hangen.

Als je iets zou kunnen bedenken dat ze zou kunnen zeggen om je weer helemaal okay te kunnen laten voelen, dan heb je haar niet nodig om het te zeggen. In andere woorden, niets dat ze kan zeggen zal helpen. Waar het om draait is dat het over is. Klaar. Punt uit. Pink een traan en ga verder. Dat zal je sowieso moeten doen, met of zonder waarom.

quote:

Voor degenen die mij een zielige zeikerd vinden: Nee. Het gaat stukken beter, het beheerst allang niet meer mijn dag, maar bovenstaande punten zijn nog steeds aan de orde.

Ik post het hier omdat ik van jullie wil weten of dit normaal is na een half jaar, en wat ik er aan kan doen. En het schrijft lekker weg natuurlijk .

Normaal, half jaar. Dit soort dingen verschillen per mens, per keer. Bij mij heeft het ook wel eens langer geduurd dan dat. Vond ik niet normaal, maar er was weinig dat ik kon doen het te veranderen. Uitzitten was de enige optie. Dat, en proberen andere aspecten van je leven te verkennen, oa om je gedachten te verzetten. Geniet van wat je hebt, en geniet van wat je nog gaat krijgen.

quote:

Op dinsdag 29 juli 2014 14:58 schreef fathank het volgende:
Mijn ex zag ook niks aankomen toen ik dr aan de kant schoof. Maar dat kwam omdat ze een egoïstisch takkewijf was geworden.

quote:

Op dinsdag 29 juli 2014 22:19 schreef MrMonkeyman het volgende:

[..]

Zoek een hobby
Zoek een sport
Ga reizen
Doe de dingen die je altijd al hebt willen doen en uiteindelijk komt het op je pad.

Ik ben sinds kort ook weer single en heb ook veel moeite vooral op de momenten dat ik alleen ben. Ik doe nu veel dingen met mijn vrienden ( nu aan het zwemmen zelfs ) en veel aan het sporten geslagen.

Belangrijkste nu is ervoor te zorgen dat je met jezelf kan leven en wie weet kom je iemand tegen die haar leven ook met jou wilt delen.

En ja het is lastig, maar door conflict groeit men.

Dat dus... Al moet ik fair enough tegen mezelf ook blijven herhalen... Vorige week ook gedumpt uit het niets, vage uitleg (volgens mij smoes omdat zijn ouders me niet zien zitten),... Ik denk dat die van mij door 95% van de vrouwen niet als aantrekkelijk wordt bevonden, maar voor mij was hij wel de mooiste. Voor de rest, goeie seks, het genoegen van een scherp verstand, een hele hoop gemeenschappelijke interesses... Ik had het niet op al zijn poloshirts en hij niet op mijn plan voor een toekomstige tattoo, maar ach kom, dat was een detail als het zo lekker loopt... Tot hij mij dumpte.
Direct een afspraak met de tattooshop gemaakt en nu het internet afschuimen naar ideeën.
Zwemabonnement; check! Avondles; check!

Het wordt wel eens gezegd dat vrouwen altijd wat extreems moeten gaan doen als ze gedumpt worden; haartjes plots kort en platinablond als de ex op lange kastanjegolvende manen valt.
Nooit dat gevoel gehad, maar nu dus wel...
En ik moet ook niet liegen tegen mezelf, want ik zit vaker te janken met de gedachte "ik hoef geen tattoo, zwemkaart, nieuwe mensen op de cursus, ik wil enkel hém terug..." Is normaal ook, maar het is een stap, he.

quote:

Op dinsdag 29 juli 2014 14:34 schreef wip_kip het volgende:

Nu gaat het beter, maar er zijn nog steeds heel veel dingen waar ik 'last' van heb, en ik vraag me af hoe lang die gaan blijven en of het wel normaal is om ze nu nog te hebben.

Ik heb precies het zelfde verhaal en ik zit er na 2 jaar nog steeds heel erg mee
Dus die 6 maanden is niet absurd lang en ik vind het best normaal dat je die nog hebt

hoe kun je nou achteruit gaan, ze neukt een ander, jijhebt niets

quote:

Op zaterdag 2 augustus 2014 00:11 schreef Life2.0 het volgende:
hoe kun je nou achteruit gaan, ze neukt een ander, jijhebt niets

Een ander neuken moet wel leuk zijn, denk ik zo. Seks in een relatie is altijd wel beter dan een onenightstand of iets soortgelijks waar je de emotionele click niet hebt. Als je er te snel mee begint, is de ochtend nogal ontnuchterend, want het is voorbij en met je ex was het stukken beter.
Ook niet bepaald netjes om een ander hiervoor te gebruiken, tenzij die instemt met seks om de seks, niets meer.
Ik dacht overigens te hebben begrepen dat zij ook niemand meer had en er lang niet aan dacht een ander te zoenen, of hoe was't?

quote:

Op zaterdag 2 augustus 2014 00:22 schreef Woestenijhumor het volgende:

[..]

Een ander neuken moet wel leuk zijn, denk ik zo. Seks in een relatie is altijd wel beter dan een onenightstand of iets soortgelijks waar je de emotionele click niet hebt. Als je er te snel mee begint, is de ochtend nogal ontnuchterend, want het is voorbij en met je ex was het stukken beter.
Ook niet bepaald netjes om een ander hiervoor te gebruiken, tenzij die instemt met seks om de seks, niets meer.
Ik dacht overigens te hebben begrepen dat zij ook niemand meer had en er lang niet aan dacht een ander te zoenen, of hoe was't?

denk je maar, is niet zo

quote:

Op dinsdag 29 juli 2014 14:47 schreef fathank het volgende:

[..]

Je zegt zelf al dat je al je vragen hebt kunnen stellen, maar geen fatsoenlijk antwoord gehad. Of ze is zwakbegaafd of ze wil je de waarheid niet vertellen. Ik gok op het laatste.

Wat als 'het gevoel is weg' gewoon 100% de waarheid wás?
Dat gebeurt zo vaak. Zonder aanwijsbare reden soms/vaak, zelfs.

Hmm... Ik lees gewoon tussen de regels door dat TS nog te emotioneel geladen is al met een ander bezig te zijn, zelfs op zo'n basaal niveau. Ook maakte hij zich zorgen nooit meer een aantrekkelijke als zijn ex tegen het lijf te lopen... Mijn bescheiden mening is dat het hem misschien niet zo goed zou doen om zichzelf te dwingen "rond te neuken"...

TS, mijn advies is: probéér het niet meer te snappen.
Gevoel kan vrij plotseling weg zijn. Sterker nog, gebeurt vaak. Des te eerder je dat accepteert, hoe moeilijk ook, des te sneller zal je je weer beter voelen. Het IS kut, maar het wordt beter! Zoals gezegd, zoek in de tussentijd afleiding met wat toffe series, maak het prettig voor jezelf als je alleen bent.
Maak je geen zorgen om het idee dat je vast nooit meer zo'n 'mooie' vindt. Je komt weer een ander tegen die je tegen die tijd nóg leuker dan je ex vindt. En dat heeft dan weinig met haar perfecte uiterlijk te maken, maar met het feit dat de ander je ex is en je op de nieuwe verliefd wordt.
Kortom, het klinkt vast vaag en zweverig maar is geenszins zo bedoeld: het komt goed met je gevoel. Binnenkort. Weet dat. Herinner jezelf er aan op momenten dat je je kut voelt. In de tussentijd, maak het jezelf zo gemakkelijk en goed mogelijk.

quote:

Op zaterdag 2 augustus 2014 00:32 schreef Greys het volgende:

[..]

Wat als 'het gevoel is weg' gewoon 100% de waarheid wás?
Dat gebeurt zo vaak. Zonder aanwijsbare reden soms/vaak, zelfs.

Ik vind dat wel bijzonder interessante materie waarom dit gebeurt. Ik ben nog nooit opgestaan en gedacht "hé ik hou niet meer van hem/haar". Of er gebeurt iets specifieks wat mijn gevoelens tot onder het vriespunt dropt, of er is al een tijdje een soort van "minder passioneel" gevoel, maar dat is dan ook weer omdat er iets (externs) op de relatie weegt. En dan werk je eraan, nou ik toch... Zelf ben ik al enkele malen met die reden gedumpt, maar nooit aanvaard (ja,dan misschien puur omdat ik dat nog nooit zelf heb gevoeld van plots mijn lief niet graag meer te zien zonder reden) en ben na het uitspitten toch altijd erop uit gekomen dat er wat anders aan de hand was; er was een ander, er was iets aan mij dat hun dan toch niet zo aanstond en ze zwegen dus ik kon er niks aan veranderen en hun ergernis groeide, er waren praktische zaken die onoverkomelijk leken, etc... Tot dusver blijf ik bij de gedachte dat gevoel niet zomaar weggaat en als het dan toch in gedrang komt, moet je er maar aan werken...

quote:

Op zaterdag 2 augustus 2014 00:43 schreef Woestenijhumor het volgende:
Tot dusver blijf ik bij de gedachte dat gevoel niet zomaar weggaat en als het dan toch in gedrang komt, moet je er maar aan werken...

Het is zo, het gebeurt. Bij jou dan niet en dat kan uiteraard, zoveel mensen zoveel verschillende gevoelens. Túúrlijk wordt het 'mijn gevoel is gewoon weg' ook regelmatig gebruikt als kutsmoes als iemand gewoon het hart/lef niet heeft om de ware reden te vertellen. Maar feit blijft dat het ook de échte reden kan zijn. En dat kan vrij plotseling zijn of er kan langere tijd overheen gaan. 'Moet je er maar aan werken' gaat lang niet altijd op. Bepaalde gevoelens ZIJN niet terug te toveren, hoe hard je er ook aan werkt. Dat is een gegeven.

Het zal wel een chemisch procesje zijn ergens in je hoofd oid, verklaren kan ik het niet, maar het bestaat. Zelf ook meegemaakt dat ik echt een behoorlijk tijd strontverliefd op iemand was en ik me - voor mijn gevoel vanuit het niets - op een avond aan alles begon te ergeren. Echt onzindingen die me normaal absoluut niet stoorden. Zonder aanleiding. Misschien gaat na een tijdje je roze bril af en zie je wat meer helder terwijl je dat eigenlijk niet wilt. En hoe graag ik ook wilde dat ik nog steeds verliefd was, het was wég en kwam niet meer terug. Wat valt er dan nog te werken? Toverstafjes heb ik nog steeds niet zien liggen bij de MediaMarkt

(Vind het zelf ook interessante materie en ben zelf óók wel eens gedumpt om die reden, maar de grote les was toch wel: niet proberen te snappen. Je gaat het niet snappen, zonde van je energie).

[ Bericht 5% gewijzigd door Greys op 02-08-2014 00:58:27 ]

quote:

Op zaterdag 2 augustus 2014 00:39 schreef Greys het volgende:
TS, mijn advies is: probéér het niet meer te snappen.
Gevoel kan vrij plotseling weg zijn. Sterker nog, gebeurt vaak. Des te eerder je dat accepteert, hoe moeilijk ook, des te sneller zal je je weer beter voelen. Het IS kut, maar het wordt beter! Zoals gezegd, zoek in de tussentijd afleiding met wat toffe series, maak het prettig voor jezelf als je alleen bent.
Maak je geen zorgen om het idee dat je vast nooit meer zo'n 'mooie' vindt. Je komt weer een ander tegen die je tegen die tijd nóg leuker dan je ex vindt. En dat heeft dan weinig met haar perfecte uiterlijk te maken, maar met het feit dat de ander je ex is en je op de nieuwe verliefd wordt.
Kortom, het klinkt vast vaag en zweverig maar is geenszins zo bedoeld: het komt goed met je gevoel. Binnenkort. Weet dat. Herinner jezelf er aan op momenten dat je je kut voelt. In de tussentijd, maak het jezelf zo gemakkelijk en goed mogelijk.

Dit, het gevoel kan binnen een scheet weg zijn. Heel rot, maar wees er blij om dat de relatie dan in een keer over is. Mijne heb ik twee keer nieuw leven in proberen te blazen voordat ik merkte dat de relatie al dood was.

En over uiterlijk: natuurlijk is het belangrijk, maar het is niet alles. En zelfs een iets minder mooie vrouw kan opbloeien door middel van een bezoek aan de kapper, of samen met jou shoppen. Inmiddels heb ik ook wel geleerd dat het erom gaat dat je met die persoon een week lang samen kunt zijn, en wanneer je weg gaat je buikpijn hebt omdat je die persoon mist.

Dus ga lekker sporten, leuke dingen doen met vrienden en het komt vanzelf op je pad terecht.

quote:

Op zaterdag 2 augustus 2014 11:16 schreef wip_kip het volgende:
Bedankt voor jullie reacties!

Het feit dat het gevoel kan verdwijnen, zonder aanwijsbare reden, heb ik zelf ook meegemaakt. Het grote verschil: ik dumpte die arme meid toen we nog maar drie weken (!) samen waren. Ik kan er gewoon met m'n hoofd niet bij dat je na 3 jaar, zes vakanties samen, en na het delen van AL je lief en leed plotseling denkt: "hmm ik hoef 'm niet meer".

Dan gaat er toch iets mis?

Maargoed, zoals gezegd hier moet ik stoppen met de oorzaak achterhalen.

En ik ben er absoluut nog niet aan toe om met iemand anders aan te pappen. Of dat nou een (korte) relatie is of onenight, ik moet er gewoon niet aan denken nog.

Is er iets waardoor ik dit hele proces kan versnellen ofzo? Ben het behoorlijk zat nu en wil gewoon weer de oude zijn.

Maar dat jullie relatie zo lang was en dat de breuk toch onverwacht was, wilt toch aantonen dat zij haar onderliggende redenen had. Anders doe je dat inderdaad niet 'zo maar' , jammer dat ze het jou nooit wou vertellen. Ik denk dat het moeilijker is om over een breuk te komen als je totaal niet weet wat het kon zijn. Dan maak je jezelf op een bepaald moment gek.

Het gevoel kan wel na een tijdje weg zijn, maar dat gaat natuurlijk niet van de ene op de ander dag. Misschien waren er signalen die je nooit hebt gezien, misschien wist ze dat het toch niet meer zou gaan, ... Achteraf is het altijd makkelijk om te zeggen "als ik wist dat ze zich .... voelde dan zou ik... " , maar als het langs haar kant toch geen kans op slagen was dan was het ook maar uitstel van executie. In zo'n geval ben je ook beter met de korte pijn ipv te blijven aanmodderen.

Hoe kan je het proces versnellen, ik denk gewoon accepteren hoe het is gegaan en hoe de situatie nu is. Accepteren kan je pas doen wanneer er geen intense emotie meer bijkomt kijken. Zonder frustraties over de weinige antwoorden die je hebt, zonder woede, zonder veel verdriet, ... Accepteren betekent niet dat je de gevoelens moet negeren want dan komt er een moment dat alles teveel wordt. Maar acceptatie heeft tijd nodig en de juiste instelling om het los te laten. De reden zal je toch nooit achterhalen. Langs de andere kant heeft het ook geen zin meer om het te weten, want je kan er niet meer aan werken. Zij gaat verder met haar leven en jij zou ook beter verder gaan met een leven zonder haar.

Ik kreeg telkens maar voldoening van afleiding en nieuwe relatie nadat ik het vanbinnen kon accepteren. Nadat ik verder kon kijken dan de vorige relatie en niet bij de kleinste zaken die je tegenkomt aan je ex moet denken en weer 'stilstaat'. Er zullen altijd dingen zijn die je aan een bepaalde persoon doen denken, zelfs na zoveel jaar, maar het gaat erover hoe je hiermee omgaat. Kom je door de confrontatie weer in een neerwaartse spiraal terecht of kan je het nadien weer achter jou zetten. De periode daarvoor zag ik de afleiding en het nieuwe gezelschap meer als tijdelijke opvulling voor een leegte die toch niet gevuld raakte.

Het werkt denk ik ook om zoals hier je gedachten neer te zetten, de mooie en slechte tijden. Al is het een word document, gewoon van je aftypen. Dat lucht op Er is hier op fok ook een speciaal topic voor, kun je ook je hart luchten.

En probeer wel echt te beseffen dat het voorbij is. Ja, het is lastig. Spreek best veel mensen hier, en sommigen hebben na enkele jaren nog steeds een onwijs klote gevoel over de situatie van toen, anderen hebben binnen de kortste keren weer een nieuwe vriend of vriendin. Je hoeft ook echt niet meteen weer aan de bak, neem gewoon de tijd.

Bovendien: ga niet jezelf de schuld geven. Lastig, want dat doe ik zelf ook altijd, maar het ligt heus niet allemaal aan jou. Verander jezelf niet zomaar van de een op andere dag, en denk er niet teveel over na wat haar reden kan zijn, want hoe lang jullie relatie ook was, het gevoel kan echt binnen luttele secondes weg zijn.

Op vakantie gaan helpt. Bij mij helpt het ook ontzettend om mijn telefoon een poosje opzij te leggen, nummer van ex uiteraard zsm verwijderen zodat je niet steeds naar 'laatst gezien om' zit te turen, en er gewoon even tussenuit gaan. Andere omgeving, andere gewoontes.

quote:

Op zaterdag 2 augustus 2014 17:49 schreef wip_kip het volgende:

[..]

Bedankt voor je tips. Beseffen en accepteren zijn de woorden die vaak in adviezen terugkomen, maar hoe doe ik dat dan? Ik zeg tegen mijzelf op een moeilijk moment: "niet zo zeuren het is gewoon zoals het is, klaar"

Maar drie minuten later bekruipt hetzelfde nare, eenzame en verdrietige gevoel me weer.

Ik weet niet zo goed hoe dat werkt, accepteren.

'We zijn uit elkaar, vanacht slaap ik alleen, ze zal nooit meer naast me liggen of me knuffelen of aanraken of verliefd naar me kijken en nu ga ik huilen.'

De eerste tijd is dit ontzettend klote. Maar probeer jezelf fysiek uit te putten door sport, geestelijk door toffe gesprekken met andere mensen, en je slaapt ook prima zonder eraan te denken. Ga gewoon dingen doen waar jij blij van wordt, waar je anders niet aan toe kwam en besef dan dat je in je eentje ook gelukkig bent.

En ja, als je al zo lang bij elkaar bent, vergroei je met elkaar en ben je het niet gewend om alleen te zijn en zoveel tijd voor jezelf te hebben. Maar probeer te accepteren dat je alleen bent, andere dingen moet doen.

Al is het op de automatische piloot, dwing jezelf tot het opvullen van tijd. En dan word je op een dag wakker, doe je je ding, en halverwege de middag denk je "verrek, ik heb al de hele dag niet aan haar gedacht!"

Zullen waarschijnlijk altijd herinneringen blijven aan bepaalde dingen, en dat geeft niet.

Ik weet niet wie het was hier die zei "als je dat allemaal niet hebt" over vrienden en familie en leuke dingen te doen. En uiteraard zijn er wel meer mensen die hun vrienden op een hand kunnen tellen.
Ik denk ook dat de zogenaamde afleiding voor een aantal mensen niet genoeg voldoening geeft. Het hangt er van af hoe "diep" je relatie ging. Door blinde verliefdheid, denken mensen dat ze bij elkaar passen en komen ze er later wel achter dat het toch maar een "lege" relatie was.

TS heeft het bijvoorbeeld over hoe aantrekkelijk zijn vriendin was en hij schrik heeft dat hij nooit meer iemand zo mooi zal vinden zeg maar. Dat zou ook echt zielig zijn voor dat toekomstige meisje.
Ik persoonlijk heb hetzelfde gevoel over mijn laatste ex, dat niemand er aan zou kunnen tippen, niet enkel uiterlijk. Hij was echt mijn beste lief op nagenoeg alle vlakken. Ik weet niet hoe oud jij bent, TS, maar zoiets wordt op "onze" leeftijd niet gezegd na een paar weken blinde kalverliefde...

Als je weet wat je aan iemand had, is het ook moeilijk om afleiding te zoeken in "oppervlakkige" contacten en zaken. Ikzelf vind geen genoegen in zoiets als shoppen of ladies' night out, want omdat ik niet zoveel "vrouwelijke" interesses heb, heb ik ook niet veel vriendinnen. Ik deelde ook heel veel interesses met mijn ex, dus we deden ook automatisch veel samen, en dat voelde ook heel natuurlijk. Hij was ook mijn maatje om 'n actiefilm of 't voetballen te kijken, maar ook mijn gesprekspartner op topniveau, en -zeker niet onbelangrijk- de seks was fantastisch...

Dus ja mezelf terugvinden, is moeilijk, want ik was mezelf in die relatie. Ik heb nu het gevoel dat ik moet gaan teren op kleine dingen waar we een andere kijk op hadden, of dingen die hij niet kon meedoen, nu in overvloed doen. Zwemmen, zwemmen, zwemmen,... een tattoo, en elke dag nylons met print, en die retrogordijntjes ophangen, want dat vond hij "minder mooi"....
En toch voel ik me zo beroerd, man.

Sorry TS, ik wil je topic niet "kapen" ofzo... voel me gewoon in't zelfde schuitje en kan ook wel wat met de tips hier misschien. Deze ochtend, zoals je al dan niet tussen de regels leest, in een eerder belabberde toestand.

quote:

Op zaterdag 2 augustus 2014 00:32 schreef Greys het volgende:

[..]

Wat als 'het gevoel is weg' gewoon 100% de waarheid wás?
Dat gebeurt zo vaak. Zonder aanwijsbare reden soms/vaak, zelfs.

Mwah, ik geloof daar niet zo in. Ja misschien was het gevoel weg, maar mevrouw heeft nou ook niet echt tijd/ruimte gecreeerd om dat terug te laten komen en TS lekker aan een dood paard laten trekken.

Sommige dingen moet je niet willen begrijpen. Je stopt er nu nog steeds veel meer in dan je ervoor terug krijgt. Dat kan niet de bedoeling zijn als je jezelf in even zovele mate respecteert als je ex. Bovendien helpt het je zelfvertrouwen ook niet om zo lang nog met een faal bezig te zijn.

quote:

Op zaterdag 2 augustus 2014 00:32 schreef Greys het volgende:
Wat als 'het gevoel is weg' gewoon 100% de waarheid wás? Dat gebeurt zo vaak. Zonder aanwijsbare reden soms/vaak, zelfs.

Akkoord, maar het is volkomen kut. Totale onzin. En zeer ego(ïstisch).

Ik begrijp mensen, die dergelijke uitspraken maken niet. En lust ze ook niet. Of ze nu uiterlijk heel mooi, heel verstandig, rijk of wat nog allemaal mogen zijn. Ik vind dergelijke mensen eerder dom en lelijk. Egoïstisch en vooral onmens, dan waarachtig mens. Het is een TEKEN van beperkt bewustzijn.

"Ken u zelf".

Dat is het begin van alle wijsheid.

Iemand die niet weet, waarom een gevoel weg is.
Of een relatie koppelt aan dergelijk gevoel (verliefdheid).

Zit op een pad van emoties en (des) illusies.

Zulke mensen zullen het geluk nooit vinden of kunnen behouden.
Hetzij kortstondig.

Van het ene "goed' gevoel naar het andere "goed' gevoel springend.

quote:

Op zaterdag 2 augustus 2014 11:16 schreef wip_kip het volgende:
Het feit dat het gevoel kan verdwijnen, zonder aanwijsbare reden, heb ik zelf ook meegemaakt. Het grote verschil: ik dumpte die arme meid toen we nog maar drie weken (!) samen waren. Ik kan er gewoon met m'n hoofd niet bij dat je na 3 jaar, zes vakanties samen, en na het delen van AL je lief en leed plotseling denkt: "hmm ik hoef 'm niet meer".

Of je nu iemand dumpt na 1 dag, 3 weken of 3 jaar. Wat is het verschil ? De wonde blijft hetzelfde. Misschien snijdt ze iets dieper (doet meer pijn). Maar "de kut" is hetzelfde.

Misschien hard om horen. Maar ik heb iets van: "Boontje komt om zijn loontje". Je weet nu hoe het zelf aanvoelt. En zal de volgende keer misschien wat 'meer' en 'beter' stilstaan, voor je iemand terug bij het huisvuil dumpt.

Hopelijk verandert deze ervaring je gedrag (bewustzijn) in de positieve zin.
Niet in de negatieve.

quote:

Op zaterdag 2 augustus 2014 11:16 schreef wip_kip het volgende:
Maargoed, zoals gezegd hier moet ik stoppen met de oorzaak achterhalen.

Tuurlijk zit daar een oorzaak achter. Maar die oorzaak ligt niet in jouw handen. Jij bent de ander zijn bewustzijn niet. Jij bent de ander niet. Jij kan enkel jezelf zijn.

Als die 'leuke' stofjes in haar geest zijn uitgewerkt. En die 'leuke' stofjes voor haar belangrijk zijn, dan heb je pech. Jouw geluk interesseert haar niet. Enkel haar eigen goed (glibberig) gevoel. Als jij niet aan haar eisen beantwoorden kan, wordt je bij het huisvuil gezet. Ander en beter. Jij hebt afgedaan. Face it.

quote:

Op zaterdag 2 augustus 2014 11:16 schreef wip_kip het volgende:
Is er iets waardoor ik dit hele proces kan versnellen ofzo? Ben het behoorlijk zat nu en wil gewoon weer de oude zijn.

Tuurlijk. Stoppen met erover NA TE DENKEN !

Laat haar volledig los. Uit je gedachten. Laat haar gaan, laat haar vrij.
Betrek jezelf niet meer tot of met haar.

En vergelijk ook geen andere vrouwen met haar. Dat is heel ongezond (niet lief noch eerlijk).

Waarom is/was haar uiterlijk zo belangrijk voor je ? Wens jij daarmee een bepaalde uiterlijke / sociale status te bemachtigen ? Voel je jezelf daar beter door ? Vind je dit zinvol (waarachtig) in het leven ? Of is dit eerder onzin (onwaarachtig) ?

"Ken u zelf".

Als ik iets "lief" voor je doe. Wat jij wenst. Dan voel jij je goed. Je beantwoordt aan elkaars gevoel. Mits je jezelf goed kent. Als je niet weet, waar die gevoelens vandaan komen. Wat je een goed gevoel bezorgd. En wat niet. Dan kan de ander je (in je gevoel) niet helpen. Dan sta je (en is ware liefde) machteloos. Omdat de ander nog onwetend is. In conflict met zichzelf. En eventuele 'onbewuste' verwachtingen (geprojecteerd) uit de buitenwereld.

Wat baten kaars en bril, als de 'uil' niet zien wil.
Daarin een (domme) "uil" wil blijven.

Hoe herken je het verschil tussen ware liefde en schijn liefde (verliefdheid) ?
- ware liefde, praat met elkaar. En acht het eigen geluk (of gevoel) niet belangrijker dan het gevoel (geluk) van een ander. Men behandelt elkaar als doel (niet als middel).
- schijn liefde (verliefdheid), is vooral met zichzelf (zijn eigen ego) bezig. De ander wordt gebruikt als middel, zolang zijn eigen goed gevoel (als doel) maar bevrucht geraakt. Is dat gevoel weg, of wordt dat doel niet langer bereikt, gaat men op een ander.

Moesten de mensen eens proberen een beetje meer 'boeddhistisch' daarin te (proberen) leven.
De wereld zou er alvast veel mooier op worden...

Dan al dat ego gedoe.
Waar ik (sorry voor het woord) vaak hard moet van kotsen

Je geraakt er wel over.
En trekt hopelijk je les.

Groetjes,
JTL

quote:

Op maandag 4 augustus 2014 09:32 schreef JustTalkLove het volgende:

[..]

Akkoord, maar het is volkomen kut. Totale onzin. En zeer ego(ïstisch).

Ik begrijp mensen, die dergelijke uitspraken maken niet. En lust ze ook niet. Of ze nu uiterlijk heel mooi, heel verstandig, rijk of wat nog allemaal mogen zijn. Ik vind dergelijke mensen eerder dom en lelijk. Egoïstisch en vooral onmens, dan waarachtig mens. Het is een TEKEN van beperkt bewustzijn.

"Ken u zelf".

Dat is het begin van alle wijsheid.

Iemand die niet weet, waarom een gevoel weg is.
Of een relatie koppelt aan dergelijk gevoel (verliefdheid).

Zit op een pad van emoties en (des) illusies.

Zulke mensen zullen het geluk nooit vinden of kunnen behouden.
Hetzij kortstondig.

Van het ene "goed' gevoel naar het andere "goed' gevoel springend.

Op zich wel gedeeltelijk eens, toen mijn 'gevoel weg was', was dat met iemand die ik nog maar kort kende en bij elkaar denk ik nog geen tien keer gezien had. Maar toch, het was van het éne op het andere moment weg. Totaal. Dus ik denk dat dat ook in langere relaties zo kan zijn.

Je gaat mij te kort door de bocht en klinkt (puur persoonlijk dus, mijn gevoel) te veroordelend. Want er zijn ook mensen al (veel te) lang bij elkaar, terwijl het gevoel weg is. Juist omdat ze het niet te snel willen opgeven. Maar ik vind niet dat je voor een ander kunt bepalen dat hij/zij daar dan genoegen mee moet blijven nemen, de rest van zijn/haar leven. Als mensen voelen dat ze niet meer verliefd genoeg zijn, niet meer genoeg van de ander houden, of zelfs helemaal niet, waarom zou je dat dan moeten blijven proberen? Omdat je anders egoïstisch bent?

quote:

Op maandag 4 augustus 2014 12:26 schreef Greys het volgende:
Maar ik vind niet dat je voor een ander kunt bepalen dat hij/zij daar dan genoegen mee moet blijven nemen, de rest van zijn/haar leven.

Dat is correct. Ik ben die ander niet. Het zijn of haar keuzes. Ik heb daar niets over te zeggen. Wel kan ik de keuzes van een ander in vraag stellen. Daar een oordeel over vellen. Ieder oordeel (is persoonlijk) en heeft een onderliggende waarheid (ideologie, normen, waarden).

quote:

Op maandag 4 augustus 2014 12:26 schreef Greys het volgende:
Als mensen voelen dat ze niet meer verliefd genoeg zijn, niet meer genoeg van de ander houden, of zelfs helemaal niet, waarom zou je dat dan moeten blijven proberen? Omdat je anders egoïstisch bent?

Beschouw eens dit voorbeeld. Je maakt een ander 'gelukkig'. Is jouw geluk, dan ook niet zijn geluk ? Dit geluk is 'gedeeld'. Of acht je je eigen geluk veel belangrijker, dan het geluk (de noden) van een ander ?

Stel dat je wat meer vrijheid wenst, dan kan die ander je die vrijheid geven (of weigeren). Je maakt elkaar daarin gelukkig of ongelukkig.

Vind je het bv verantwoord omdat je niet meer verliefd bent (zo een heel 'loos' gevoel), de ander daarvoor te verlaten ? En in zijn 'ongeluk' te storten ? Doet zijn verdriet, jou dan ook geen verdriet ? Of zie/voel je het verdriet (van die ander) op zo een moment niet. Je blijft er blind voor. Bent je er niet bewust van. Of wenst je daar verder niet teveel bewust van te zijn (of worden). Je eigen geluk (bewustzijn) gaat voor ?

Ouders die vele maanden lang iedere nacht voor hun baby opstaan. Denk je dat ze dit heel 'leuk' vinden ? Ik denk dat ze liever zouden blijven slapen (puur naar hun eigen ego en gevoel bekeken). Toch doen ze het. Niet zozeer voor hun geluk. Maar voor die ander. Die ander die hun hulp (een weerloze baby) nodig heeft.

Als je deze 'onvoorwaardelijke' manier waarop een ouder voor een kind zorgt, aanvaardt. Waarom zou je dan (dergelijke attitude) niet in een partner relatie, of vriendschapsrelatie kunnen aanvaarden. Waarom zou daar een verschil tussen moeten zitten ? (inzake liefde, geluk en gevoel) ? Is dergelijk (bewust gemaakt) onderscheid niet eerder onzin ?

(ouder / kind / partner vriendschap) Liefde draait rond de ander, rond jezelf. Rond elkaar.
Daarin probeer je SAMEN een "evenwicht" te vinden.

Wat me (persoonlijk) stoort aan mensen die een bepaald gevoel willen voelen (en "isoleren", bv verliefd zijn), is dat ze een leven willen opbouwen op basis van drijfzand. En de ander, in hun drijfzand dan maar moet meegaan. Veel keuze rest er de ander dan niet meer. Veel vrijheid daar iets aan te kunnen doen (ook niet).

En wat als dat gevoel (drijfzand) plots weg is ? Die gevoelens (allerlei stofjes in onze hersenen) komen en gaan. Je kan daar geen 'patent' opnemen. Noch die ander dat kwalijk nemen, dat dit fijn 'stofje' in JOUW hoofd plots verdwenen is.

Ik vind (maar dit klinkt misschien wat te Immanuel Kant achtig) dat je mede verantwoordelijk bent voor de ander zijn gevoel (en geluk). Die verantwoordelijk kan loodzwaar aanvoelen (en misschien zijn). Waardoor de meeste mensen liever de ogen hiervoor sluiten (een snelle vlucht naar/in iets anders, is eenvoudiger dan een compromis proberen te vinden in het huidige).

Als ik iemand verdriet doe, ben ik daar mede verantwoordelijk aan. Aan dat verdriet van de ander. Je draagt een verantwoordelijkheid, naar ELKAARS (gevoel) toe. Dit gevoel is gedeeld.

Ik kan begrijpen dat velen dit liever niet inzien. En 'blind' hun gevoel (als leid draad) willen volgen. Ook wanneer dergelijk gevoel de ander veel onrecht (pijn) aandoet. Dan nog blijven velen daar blind voor. En maken zichzelf allerlei 'goed maak' excuses wijs. "Ik doe de ander, daarmee zoveel kwaad, toch niet ? Is het niet ?" Om toch maar met zichzelf (en hun gevoel) verder te kunnen leven.

Een mooi citaat hierin is deze:

I wish YOU happiness

Ik wens je geluk.

Niet mijn geluk.
Maar jouw geluk, stel ik voorop.

Jij bent geen middel tot MIJN geluk.
Maar WIJ (ons geluk) zijn een doel op zich.

Als jij gelukkig bent, voel ik je vreugde.
Ben je ongelukkig, voel ik je pijn.

Voetnoot: Als je een bepaalde situatie echt niet dragen kan (daar zelf onderdoor dreigt aan te gaan), is het gezonder deze situatie (voor jezelf) te verlaten. Maar een (loze) uitspraak als 'het gevoel is weg' of 'ik ben niet meer zo verliefd op je'. Of "Ik voel me teveel broer en zus met je". Is dat niet !

Groetjes,
JTL

[ Bericht 0% gewijzigd door JustTalkLove op 04-08-2014 14:09:28 ]

quote:

Op maandag 4 augustus 2014 13:35 schreef JustTalkLove het volgende:

[..]

Dat is correct. Ik ben die ander niet. Het zijn of haar keuzes. Ik heb daar niets over te zeggen. Wel kan ik de keuzes van een ander in vraag stellen. Daar een oordeel over vellen. Ieder oordeel (is persoonlijk) en heeft een onderliggende waarheid (ideologie, normen, waarden).

[..]

Beschouw eens dit voorbeeld. Je maakt een ander 'gelukkig'. Is jouw geluk, dan ook niet zijn geluk ? Dit geluk is 'gedeeld'. Of acht je je eigen geluk veel belangrijker, dan het geluk (de noden) van een ander ?

Stel dat je wat meer vrijheid wenst, dan kan die ander je die vrijheid geven (of weigeren). Je maakt elkaar daarin gelukkig of ongelukkig.

Vind je het bv verantwoord omdat je niet meer verliefd bent (zo een heel 'loos' gevoel), de ander daarvoor te verlaten ? En in zijn 'ongeluk' te storten ? Doet zijn verdriet, jou dan ook geen verdriet ? Of zie/voel je het verdriet (van die ander) op zo een moment niet. Je blijft er blind voor. Bent je er niet bewust van. Of wenst je daar verder niet teveel bewust van te zijn (of worden). Je eigen geluk (bewustzijn) gaat voor ?

Ouders die vele maanden lang iedere nacht voor hun baby opstaan. Denk je dat ze dit heel 'leuk' vinden ? Ik denk dat ze liever zouden blijven slapen (puur naar hun eigen ego en gevoel bekeken). Toch doen ze het. Niet zozeer voor hun geluk. Maar voor die ander. Die ander die hun hulp (een weerloze baby) nodig heeft.

Als je deze 'onvoorwaardelijke' manier waarop een ouder voor een kind zorgt, aanvaardt. Waarom zou je dan (dergelijke attitude) niet in een partner relatie, of vriendschapsrelatie kunnen aanvaarden. Waarom zou daar een verschil tussen moeten zitten ? (inzake liefde, geluk en gevoel) ? Is dergelijk (bewust gemaakt) onderscheid niet eerder onzin ?

(ouder / kind / partner vriendschap) Liefde draait rond de ander, rond jezelf. Rond elkaar.
Daarin probeer je SAMEN een "evenwicht" te vinden.

Wat me (persoonlijk) stoort aan mensen die een bepaald gevoel willen voelen (en "isoleren", bv verliefd zijn), is dat ze een leven willen opbouwen op basis van drijfzand. En de ander, in hun drijfzand dan maar moet meegaan. Veel keuze rest er de ander dan niet meer. Veel vrijheid daar iets aan te kunnen doen (ook niet).

En wat als dat gevoel (drijfzand) plots weg is ? Die gevoelens (allerlei stofjes in onze hersenen) komen en gaan. Je kan daar geen 'patent' opnemen. Noch die ander dat kwalijk nemen, dat dit fijn 'stofje' in JOUW hoofd plots verdwenen is.

Ik vind (maar dit klinkt misschien wat te Immanuel Kant achtig) dat je mede verantwoordelijk bent voor de ander zijn gevoel (en geluk). Die verantwoordelijk kan loodzwaar aanvoelen (en misschien zijn). Waardoor de meeste mensen liever de ogen hiervoor sluiten (een snelle vlucht naar/in iets anders, is eenvoudiger dan een compromis proberen te vinden in het huidige).

Als ik iemand verdriet doe, ben ik daar mede verantwoordelijk aan. Aan dat verdriet van de ander. Je draagt een verantwoordelijkheid, naar ELKAARS (gevoel) toe. Dit gevoel is gedeeld.

Ik kan begrijpen dat velen dit liever niet inzien. En 'blind' hun gevoel (als leid draad) willen volgen. Ook wanneer dergelijk gevoel de ander veel onrecht (pijn) aandoet. Dan nog blijven velen daar blind voor. En maken zichzelf allerlei 'goed maak' excuses wijs. "Ik doe de ander, daarmee zoveel kwaad, toch niet ? Is het niet ?" Om toch maar met zichzelf (en hun gevoel) verder te kunnen leven.

Een mooi citaat hierin is deze:

I wish YOU happiness

Ik wens je geluk.

Niet mijn geluk.
Maar jouw geluk, stel ik voorop.

Jij bent geen middel tot MIJN geluk.
Maar WIJ (ons geluk) zijn een doel op zich.

Als jij gelukkig bent, voel ik je vreugde.
Ben je ongelukkig, voel ik je pijn.

Voetnoot: Als je een bepaalde situatie echt niet dragen kan (daar zelf onderdoor dreigt aan te gaan), is het gezonder deze situatie (voor jezelf) te verlaten. Maar een (loze) uitspraak als 'het gevoel is weg' of 'ik ben niet meer zo verliefd op je'. Of "Ik voel me teveel broer en zus met je". Is dat niet !

Groetjes,
JTL

JTL, iedereen is verantwoordelijk voor zijn eigen geluk. Jouw geluk laten afhangen van een ander is wel het stomste dat je kunt doen.

De zorg voor een baby vs de zorg voor een partner vind ik een slechte vergelijking; een baby heeft die zorg immers nodig. Een partner kan prima voor zichzelf zorgen.

'In het ongeluk storten' vind ik ook een ietwat bizarre verwoording. Dat zou enkel en alleen gebeuren als die ander zijn geluk volledig afhankelijk maakt van zijn/haar partner... anders is het effe (goed) kut, maar komt hij/zij er uiteindelijk wel weer overheen.

Persoonlijk vind ik het egoïstischer een ander compleet verantwoordelijk te maken voor jouw geluk, dan te kiezen voor je eigen geluk en daarmee die ander tijdelijk verdriet te doen (die ander wil immers ook dat je happy bent en een relatie moet van 2 kanten komen).

Ook in een minder extreme situatie dan jij schetst kan het voor jezelf gezond/lekker zijn wat ruimte te creëren. Iedereen kan voor zichzelf beslissen wat goed voor hem/haar is. Jij bent verantwoordelijk voor je eigen geluk. Een ander kan daar alleen een aanvulling op vormen.

quote:

Op woensdag 6 augustus 2014 19:38 schreef blondetrien het volgende:
JTL, iedereen is verantwoordelijk voor zijn eigen geluk. Jouw geluk laten afhangen van een ander is wel het stomste dat je kunt doen.

Ik bedoelde die zin anders. Tuurlijk ben je verantwoordelijk voor jezelf. Maar je bent ook verantwoordelijk voor de ander. Als je enkel aan jezelf denkt, ben je egoïstischer. Sta je enkel stil bij jouw verdriet/geluk. Of ook bij het verdriet/geluk van de ander ? Maak je die reflex. En zo ja, in welke mate.

quote:

Op woensdag 6 augustus 2014 19:38 schreef blondetrien het volgende:
De zorg voor een baby vs de zorg voor een partner vind ik een slechte vergelijking; een baby heeft die zorg immers nodig. Een partner kan prima voor zichzelf zorgen.

Deze vergelijking is niet slecht. Waarom zou die slecht zijn ? De benadering van liefde is dezelfde (voor mij). Je stelt je liefdevol naar een ander wezen (kind, partner, vriend, ander) op, of je doet dat niet. Verzorging is iets dat komt en gaat (een flow). Net zoals een gevoel. De liefde past zich daarin aan. Of niet.

quote:

Op woensdag 6 augustus 2014 19:38 schreef blondetrien het volgende:
'In het ongeluk storten' vind ik ook een ietwat bizarre verwoording. Dat zou enkel en alleen gebeuren als die ander zijn geluk volledig afhankelijk maakt van zijn/haar partner... anders is het effe (goed) kut, maar komt hij/zij er uiteindelijk wel weer overheen.

Ik vind dit een vrij "cognitief dissonante" redenering van je. Die goed uitkomt voor jezelf. Je eigen ego. Maar daarom niet voor de ander. Zo van, ik doe de ander eventjes ferm pijn, maar dat is voor de ander niet zo erg, hij komt er wel terug boven. Ethisch is dit niet. Egoïstisch wel.

Dergelijke pijn (of verdriet) is ook niet gedeeld. De één heeft pijn, de ander zit ondertussen al op een ander (of elders). En denkt niet meer aan die ander. Deze zaken gebeuren (is een keuze). Maar het is en blijft egoïstisch. Terwijl je er ook een andere (meer eerlijke, gedeelde) benadering van geluk en de liefde er opna kan trachten houden.

quote:

Op woensdag 6 augustus 2014 19:38 schreef blondetrien het volgende:
Persoonlijk vind ik het egoïstischer een ander compleet verantwoordelijk te maken voor jouw geluk, dan te kiezen voor je eigen geluk en daarmee die ander tijdelijk verdriet te doen (die ander wil immers ook dat je happy bent en een relatie moet van 2 kanten komen).

Wederom bekijk je dit hele plaatje vanuit jezelf. En oordeel jij zelf wat goed is voor de ander. Maar dat weet je toch niet ? Je liefdevol opstellen, is zoveel mogelijk rekening proberen houden met jezelf, maar ook met de ander. Je trekt de vergelijking niet enkel op jezelf (je eigen ego), maar ook op en met de ander. Die "vergelijking" is gedeeld. Je speelt daarin geen solo slim.

Als je kiest voor JEZELF tegen de ANDER (dan kies je niet samen).
Je haalt immers de ander (als variabele) uit je vergelijking.

En nee, jij bent niet ENKEL verantwoordelijk voor de ander zijn geluk.
De ander is dit ook. Voor zijn geluk en jouw geluk.
Het is een gedeelde vergelijking. Samen.

quote:

Op woensdag 6 augustus 2014 19:38 schreef blondetrien het volgende:
Ook in een minder extreme situatie dan jij schetst kan het voor jezelf gezond/lekker zijn wat ruimte te creëren. Iedereen kan voor zichzelf beslissen wat goed voor hem/haar is. Jij bent verantwoordelijk voor je eigen geluk. Een ander kan daar alleen een aanvulling op vormen.

Helemaal mee akkoord. Vrijheid is heel belangrijk in een relatie. Vanuit die vrijheid onderhandel je met elkaar. Wat doe je samen, wat niet, etc. Wat kan. Wat kan niet (doet de ander pijn).

Groetjes,
JTL

Bij iemand blijven omdat je het de ander maatschappelijk verplicht bent vind ik juist geen gedeelde benadering van eerlijkheid. Niet tegenover jezelf, niet tegenover je partner. En natuurlijk ligt die ander niet per se al bovenop een ander en zal die er heus nog wel es aan terug denken, zeker als de relatie wat langer heeft geduurd... Dat is een beetje zwartwit, dat snap je zelf ook.

quote:

Wederom bekijk je dit hele plaatje vanuit jezelf. En oordeel jij zelf wat goed is voor de ander. Maar dat weet je toch niet ? Je liefdevol opstellen, is zoveel mogelijk rekening proberen houden met jezelf, maar ook met de ander. Je trekt de vergelijking niet enkel op jezelf (je eigen ego), maar ook op en met de ander. Die "vergelijking" is gedeeld. Je speelt daarin geen solo slim.

Als je niet weet wat goed is voor een ander, weet je dus ook niet wat slecht is voor een ander.
Je liefdevol opstellen is eerlijk zijn en rekening houden met iemand en liefde geven. Bij iemand blijven of niet staat daar los van. Je kan ontzettend van iemand houden, maar toch besluiten deze persoon los te laten omdat dat beter is voor whatever reason. Trek jij deze redenatie op voor iedere liefdesrelatie in je leven (vrienden/familie/etc), of alleen voor levenspartnerrelaties?

Vanuit vrijheid kan je met elkaar onderhandelen, ja, maar als dat niets oplost is het wel tijd om nieuwe wegen te verkennen. Je leven moet natuurlijk geen onderhandeling worden, dat schiet niet op.

Nou ja, wij houden er duidelijk een heel andere visie op na. Maar goed, moet nu dingen regelen dus ik reageer later wel een keertje. Ik verwacht persoonlijk van mijn partner als hij het niet meer vindt werken, dat hij me dit ook even eerlijk komt melden en niet zich in allerlei bochten gaat wringen om tóch maar bij elkaar te blijven. Tuurlijk, als het iets kleins is, waarom niet... maar als het van zijn kant gewoon écht op is... moet hij dan bij mij blijven? Nee, hij is me niks verplicht. Van iemand houden betekend samenzijn, maar soms ook loslaten, hoe moeilijk ook.

quote:

Op woensdag 6 augustus 2014 22:05 schreef blondetrien het volgende:
Bij iemand blijven omdat je het de ander maatschappelijk verplicht bent.

Je bent de maatschappij daarin niets verplicht. Dit heeft niets met de maatschappij te maken ("fuck society" ), maar alles met JEZELF en de ANDER.

Een "liefdevolle" benadering verruimt het bewustzijn zoveel mogelijk. D.w.z je probeert zoveel mogelijk anderen in een GEDEELD verhaal SAMEN te betrekken. Het is een samenspel.

Bv je gaat niet vreemd, omdat je weet dat je de ander daarmee pijn doet. Die pijn van de ander ligt je na aan het hart. Net zoals je eigen hart. Die ander zit MEE in je bewustzijn. In je hart.

Omgekeerd, iemand die vreemd gaat, ook al weet hij dat dit de ander pijn doet, zal zichzelf 'excuses' wijs maken, om zijn eigen gedrag daarmee te kunnen rationaliseren (goed praten). Bijvoorbeeld: "De ander weet dit toch niet (ik verzwijg het). Wat niet weet, wat niet deert". En andere 'cognitief dissonante' onzin. Mensen (die dergelijk gedrag erop nahouden) hebben het bewustzijn van de ander niet in zichzelf gedeeld (aanwezig). Hun eigen bewustzijn (ego) staat meer voorop. En dit (hun) ego verzint daarbij allerlei excuses, om overeind te kunnen blijven.

quote:

Op woensdag 6 augustus 2014 22:05 schreef blondetrien het volgende:
En natuurlijk ligt die ander niet per se al bovenop een ander en zal die er heus nog wel es aan terug denken, zeker als de relatie wat langer heeft geduurd... Dat is een beetje zwartwit, dat snap je zelf ook.

Sommige zullen aan je terugdenken, sommigen niet (zijn je compleet vergeten en liggen bv al met een andere in bed). Maar dit maakt niet zoveel uit (zijn vijgen na Pasen ).

De liefdeloze daad (vanuit het ego) heeft reeds plaats gevonden.
Al het overige (erna) zijn excuses en 'de gevolgen'.

quote:

Op woensdag 6 augustus 2014 22:05 schreef blondetrien het volgende:
Als je niet weet wat goed is voor een ander, weet je dus ook niet wat slecht is voor een ander.
Je liefdevol opstellen is eerlijk zijn en rekening houden met iemand en liefde geven.

Akkoord.

quote:

Op woensdag 6 augustus 2014 22:05 schreef blondetrien het volgende:
Bij iemand blijven of niet staat daar los van.

Niet helemaal mee eens. Je schreef een paar seconden geleden, dat liefde rekening met iemand houden is. Echter, in welke mate hou je nog rekening met de ander, wanneer je die verlaat ? In welke mate, stel je je dan liefdeloos op, of niet (dat is de vraag). Dus bij iemand blijven, staat daar niet los van. Of je houdt dergelijk 'liefdevolle' benadering in je leven zo consequent mogelijk aan. Tot het bittere einde. Of je past die enkel toe, wanneer die (voor jou) in je kraam past.

quote:

Op woensdag 6 augustus 2014 22:05 schreef blondetrien het volgende:
Je kan ontzettend van iemand houden, maar toch besluiten deze persoon los te laten omdat dat beter is voor whatever reason.

Die "whatever reason" is wel van belang. Je kan de ander hiermee enorm veel pijn doen. Zou je dat zelf leuk vinden ? In welke mate sta je daar bij stil ? Sta je nog stil bij de ander.

Van iemand houden betekent voor mij "voor iemand kiezen". En dit zo onvoorwaardelijk mogelijk. Of je nu dik, dun, rijk, arm, jong, oud, etc bent. Maakt niet zoveel uit. Je kiest voor elkaar. Zo onvoorwaardelijk als mogelijk. Ik zeg "mogelijk", omdat je dergelijk contact ook zelf moeten kunnen dragen. Een partner die je bv mishandelt, daar blijf je beter niet bij. Of je bent liefdeloos naar jezelf toe. Iemand die goed voor je is, zomaar verlaten (om "whatever reason") is een liefdeloze daad. Tenzij die ander JOU liefdevol laat gaan. Daarin is van alles mogelijk. Deze situaties zijn zeker niet zwart/wit te (be)noemen. Dat klopt.

quote:

Op woensdag 6 augustus 2014 22:05 schreef blondetrien het volgende:
Trek jij deze redenatie op voor iedere liefdesrelatie in je leven (vrienden/familie/etc), of alleen voor levenspartnerrelaties?

Het is een heel eenvoudige en consequente filosofie. Mijn benadering van liefde (en vriendschap) is voor iedereen hetzelfde. Partner, ouders, kind, vrienden, etc. Wel is het zo, dat je maar "liefdevol" kan zijn, volgens dat de Ander (kan bv de maatschappij zijn ) dit liefdevol zijn toestaat (dit wenselijk is). Zo kan ik liefde voor een goede buurman of buurvrouw voelen. Maar daarom heb ik met hun nog geen vriendschappelijk contact (zoals ik met de vrienden heb). Spiritueel bezien, zijn er geen grenzen. Maar feitelijk soms wel. Gewoon, door de werkelijkheid (en grenzen) van alledag.

Liefde noem ik soms een "ontvlamde vriendschap". Een vriendschap die meer tijd heeft gehad om te ontdooien, verdiepen, etc. Echter zijn beide dezelfde vlam. Dezelfde energie. In welke mate die (al dan niet fel) aanwakkert, bepaal je samen.

quote:

Op woensdag 6 augustus 2014 22:05 schreef blondetrien het volgende:
Vanuit vrijheid kan je met elkaar onderhandelen, ja, maar als dat niets oplost is het wel tijd om nieuwe wegen te verkennen. Je leven moet natuurlijk geen onderhandeling worden, dat schiet niet op.

Ik heb geen idee, waarom jij indertijd je partner (een oude liefde) verlaten hebt (is dit zo ?).

De ideale partner bestaat niet. Zo kun je blijven 'hoppen' van de één naar de ander. Er zijn zaken waarin je met elkaar verbindt (en kan blijven verbinden), die doe je samen. En de zaken waar je minder met elkaar verbindt (jij speelt bv graag viool, hij voetbal), doe je apart. Daar heb je andere mensen voor. Kun je andere vrienden (en geliefden) voor vinden. Daarom hoeft een relatie niet verbroken te worden.

Maar als jij dat echt wilt, ga daar dan voor. Wie ben ik, om je daarin terecht te wijzen ? Niemand. Hopelijk sta je na die keuze, wel nog voldoende stil bij die ander. Handel je daarin niet harteloos zoals Marianne Dupon. Die Yasmine (was de seks niet meer goed genoeg ?) liet vallen voor een andere vrouw. Waarna Yasmine zichzelf van het leven beroof. Ik vraag me af, in welke mate Marianne zichzelf hier nog schuldig aan voelt ? Of ze daar nog vaak aan terugdenkt. Of iets heeft van. Dit was Yasmine haar schuld (was haar keuze zich van het leven te beroven).

Tracht je zoveel mogelijk bewust te zijn van de "mogelijke" pijn van en bij een ander. En praat dit niet te snel goed onder de vorm van allerlei excuses. Hij of zij komt er wel doorheen. Ja sommigen wel, maar niet iedereen. En dan nog. Pijn hebben is voor niemand leuk. Besef heel goed, als je dat doet, waarom je dat doet en je dat echt waard is. Voor hetzelfde geld, krijg jij later ook dit deksel op je neus. Doet iemand jou dit aan.

quote:

Op woensdag 6 augustus 2014 22:05 schreef blondetrien het volgende:
Nou ja, wij houden er duidelijk een heel andere visie op na. Maar goed, moet nu dingen regelen dus ik reageer later wel een keertje. Ik verwacht persoonlijk van mijn partner als hij het niet meer vindt werken, dat hij me dit ook even eerlijk komt melden en niet zich in allerlei bochten gaat wringen om tóch maar bij elkaar te blijven. Tuurlijk, als het iets kleins is, waarom niet... maar als het van zijn kant gewoon écht op is... moet hij dan bij mij blijven? Nee, hij is me niks verplicht. Van iemand houden betekend samenzijn, maar soms ook loslaten, hoe moeilijk ook.

Liefde is ook loslaten. Dat klopt. Iemand graag zien, is iemand kunnen loslaten. Maar er is hierbij wel een groot verschil, wie loslaat (die keuze heeft) en wie losgelaten wordt (daarin geen keuze meer heeft).

Voorbeeld1: De recente "scheiding" van "Captain & Tennille". De vrouw heeft jaren op het talent van haar man geteerd (mee genoten, in de schijnwerpers gestaan). Nu die man ziek is (zwak) laat ze hem vallen als een baksteen. Zelfs het huis waarin hij woont, mag hij niet houden (hij wordt buiten gezet, bij het grof vuil).

Vind je dit ok ? Kunnen ?

Onder het mom van. Laat die vrouw (met de jaren die haar nog resten) wat van het leven genieten ? Haar man, komt er wel doorheen (zal wel vroeg of laat het loodje leggen en sterven). De liefde is op. Of de liefde heeft hier geen 'betekenis' meer ?

Voorbeeld2: Stel dat jij op reis wilt. Voor een paar maanden. En dit doet me pijn (ik zal je zoveel maanden niet meer zien en missen). Als ik me liefdevol opstel, dan laat ik je op reis gaan. Ik stel me liefdevol op, ik laat je los. Zodat jij van die reis kan genieten. Ik ben blij voor je. Echter, als dit me niet lukt. Die pijn valt me te zwaar (ik kan dat echt niet aan). Dan kun jij je liefdevol opstellen, en je reisplannen voor me loslaten. Bij me blijven. Dan laat jij die reis los, zodat ik geen pijn VOOR JOU hoef te lijden. Jij stelt je liefdevol op (naar mij toe).

Begrijp je deze voorbeelden ?

Hoe sterker je de ander in je "eigen" verhaal betrekt (en wilt betrekken) hoe liefdevoller je met die ander omgaat. En blijft omgaan. Als een relatie echt niet werkt, kun je als vrienden (in een goede verstandhouding) altijd uit elkaar gaan. Maar laat dit dan een 'bewuste' keuze van beide personen zijn. Niet een keuze, die de één (die op dat moment sterker staat in de relatie) oplegt aan de ander (die op dat moment zwakker staat in de relatie). Sterk en zwak wisselen elkaar af.

Zo is het gemakkelijk voor een mooie, aantrekkelijke vrouw een man te dumpen, wanneer ze een voor HAAR beter (rijker, knapper, etc) exemplaar aantreft. Die mooie vrouw voelt zich op dat moment "sterker" en handelt zeer egoïstisch (= liefdeloos). Echter, boontje komt daarin soms vroeg of laat om zijn loontje. Niemand blijft er mooi. Wat als die rijke man haar binnen zoveel tijd laat vallen voor een nieuw, jong knap exemplaar (want zij voldoet daar ondertussen niet meer aan). Is/was dit dan liefde ? Dergelijke relatie ? Wat denk je ? Vindt jezelf hiervan ?

We hoeven elkaars visie zeker niet te delen.
Wel nodig ik (altijd) graag anderen uit, eens dieper stil te staan bij de 'waarde' van alles.

De 'waarde' in 'ons' leven.

Groetjes,
JTL

[ Bericht 0% gewijzigd door JustTalkLove op 07-08-2014 10:20:02 ]

JustTalkLove


Voor je weer begint te neuzelen dat je alleen gelukkig kan zijn als je een ander gelukkig maakt.

quote:

Op donderdag 7 augustus 2014 10:45 schreef stbabylon het volgende:
Voor je weer begint te neuzelen dat je alleen gelukkig kan zijn als je een ander gelukkig maakt.

Mooi liedje. Ben ik het ook helemaal mee eens

Waar haal je het overigens, dat ik ergens "geneuzeld" zou hebben, dat je alleen gelukkig kan zijn, als je een ander gelukkig maakt ?

Geluk is gedeeld.

Probeer zelf gelukkig te zijn.
Probeer de ander gelukkig te laten zijn (doe hem daarin zo weinig mogelijk pijn).

Je kan perfect alleen gelukkig zijn (op jezelf).
Alsook gelukkig samen (met anderen)

Wat die zanger (en artiest ) betreft, die is (naar zijn liedje te oordelen) vooral gelukkig alleen (en met zichzelf). Ik hou van mezelf. Prima. Niets mis mee. Wel wat paradoxaal, dit geluk voor een publiek dan te delen Stiekem, lacht hij toch wel liever samen, dan alleen, denk ik zo...

Groetjes,
JTL

quote:

Op donderdag 7 augustus 2014 11:16 schreef JustTalkLove het volgende:

[..]

Mooi liedje. Ben ik het ook helemaal mee eens

Waar haal je het overigens, dat ik ergens "geneuzeld" zou hebben, dat je alleen gelukkig kan zijn, als je een ander gelukkig maakt ?

Geluk is gedeeld.

Probeer zelf gelukkig te zijn.
Probeer de ander gelukkig te laten zijn (doe hem daarin zo weinig mogelijk pijn).

Je kan perfect alleen gelukkig zijn (op jezelf).
Alsook gelukkig samen (met anderen)

Wat die zanger (en artiest ) betreft, die is (naar zijn liedje te oordelen) vooral gelukkig alleen (en met zichzelf). Ik hou van mezelf. Prima. Niets mis mee. Wel wat paradoxaal, dit geluk voor een publiek dan te delen Stiekem, lacht hij toch wel liever samen, dan alleen, denk ik zo...

Groetjes,
JTL

[De kern van het liedje] >>>>
..............................[Jouw hoofd]

Move on. Er zijn geen volledige antwoorden, enkel de conclusie dat het over is. Waarder wat was en gebruik dat om je leven op te pakken en opnieuw vorm te geven. En neem je tijd, je hebt gewoon even nodig om jezelf te herpakken. Dus vul je leven in alsof je voor eeuwig single bent, ga doen wat je leuk vindt en waar je energie van krijgt. En dan komt er vanzelf wat op zijn tijd.

quote:

Op zaterdag 2 augustus 2014 17:59 schreef wip_kip het volgende:

[..]

Om het verhaal iets completer te maken: de dag dat ze me verliet vertelde ze voor het eerst over het gevoel dat ze had. Ze wist een specifieke dag aan te wijzen waarop ze voor het eerst bewust merkte dat het gevoel minder was. Die dag was nauwelijks anderhalve maand voordat ze het uitmaakte.

Anderhalve maand lang heeft zij dus getwijfeld over onze relatie zonder zelf te weten wat het probleem zou kunnen zijn. Ik ben naast teleurgesteld, verdrietig etc. ook een tijdje (in stilte) boos op haar geweest. Ik vind namelijk dat je in een relatie gelijkwaardig aan elkaar bent en elkaar over dat soort dingen altijd moet kunnen spreken. Er is geen enkele goede reden om een 'verdwenen gevoel' te verzwijgen (zelfs niet onder het mom van "ik wilde je beschermen", want dan laat je zelf steeds geleidelijker los van de relatie terwijl de nietsvermoedende partner nog voor de volle 100% erin zit. Bij een breakup stort je de ander van het een op het andere moment een put in.) Wat ze gedaan heeft vind ik minstens gelijkwaardig aan liegen, misschien zelfs bedriegen.

Zie overigens mijn vorige reactie met de vraag over loslaten. Ik heb namelijk geen idee hoe ik dat moet doen.

Zijn er in jouw relatie nooit momenten geweest dat het iets minder ging? Niet meteen het gevoel, maar veel onopgeloste discussies? Of kwam dat ook nooit ter sprake?

Ik had ook een relatie van 3 jaar en er waren nu en dan eens problemen die naar boven kwamen (waarbij we beide weet van hadden) tot op een bepaald moment dat er niets meer te redden viel in mijn ogen. Mensen in mijn omgeving zagen het zelfs.

Zoals de andere zeggen, loslaten is haar uit je hoofd zetten en je niet meer emotioneel binden aan haar. Dat heeft tijd en zelfvertrouwen nodig. Je moet weer jezelf kunnen zijn, zonder haar. Je moet weer gelukkig worden, zonder haar. Je moet weer nieuwe doelen bereiken, zonder haar. Weer alleen vallen is ook wel wennen, om niet continu iemand te hebben om tegen te praten. Single zijn deed mij wel nadenken over mijn leven en wat ik in de toekomst wil doen. Ik weet het klinkt heel cliché, maar ik ben al veel veranderd. Gun jezelf wat ruimte om al die gevoelens ergens te plaatsen. Misschien kan jij ook in een positieve manier veranderen.

quote:

Op vrijdag 8 augustus 2014 21:38 schreef wip_kip het volgende:
Ik hoorde overigens van een vriend van me dat ik haar moet proberen te "vergeven" en dat alles dan een stuk makkelijker wordt. Iemand ervaring mee?

De één verwerkt zoiets beter/gemakkelijker door juist (heel) boos te zijn. Boosheid verdringt een beetje het verdriet, zeg maar, voor sommigen.

De ander verwerkt zoiets juist weer beter door te denken 'ik heb je ooit heel erg tof gevonden als mens, mensen maken fouten, dus ik vergeef je en ik wens je het beste'. Dat je het daardoor wat meer los kunt laten.

quote:

Op vrijdag 8 augustus 2014 21:38 schreef wip_kip het volgende:

[..]

Goeie vraag inderdaad... Ik besef me wel dat het nooit meer goed gaat komen en de hoop heb ik ook al opgegeven, maar toch kan ik niet accepteren dat ze me (voor mijn gevoel) heel makkelijk aan de kant heeft geschoven.

Alsof ik niet wil accepteren dat ik al die tijd onterecht dacht dat het allemaal nog goed zat tussen ons.

Nu je het zegt denk ik dat er best veel dingen zijn die ik niet bewust wil accepteren.

Ik hoorde overigens van een vriend van me dat ik haar moet proberen te "vergeven" en dat alles dan een stuk makkelijker wordt. Iemand ervaring mee?

Vergeven kan helpen, al kan het best moeilijk zijn.

Als ik uit persoonlijke ervaring spreek; gewoon cold turkey blijven gaan en lekker je leven leiden. De pijn blijft wellicht nog eens, maar het is klaar en er liggen genoeg mooie dingen (en vrouwen) voor je in het verschiet. Er zijn er immerz 4 miljard op de wereld dus keuze genoeg.