TTK LPT

quote:

Op maandag 28 juli 2014 18:38 schreef Claudia_x het volgende:
Ik vind ook dit weer flauw. Jij hebt er geen behoefte aan, ik ook niet, maar een ander misschien wel. Iedereen verwerkt op een andere manier.

Zulke berichtgeving heeft toch niets met rouwverwerking te maken, Claudia? Of met zorg voor de nabestaanden in het algemeen? Er is nauw persoonlijk contact tussen het forensisch team en de nabestaanden; als dezen per se de details willen weten over wat er van hun naasten is overgebleven, alle gruwelen met eigen ogen willen zien, dan weten ze wie ze daarvoor kunnen aanspreken.
De tekstjes van de Telegraaf c.s. dienen dat doel niet; die zijn voer voor het hongerige publiek, welkome appetizers om het volk aan de zijlijn de bitterheid van deze nare ramp nogmaals te doen smaken.

[ Bericht 0% gewijzigd door Ringo op 28-07-2014 20:06:44 ]

quote:

Op zondag 27 juli 2014 23:26 schreef Z het volgende:
Grunberg heeft daar een goed stuk over geschreven.
http://mobile.nytimes.com(...).html?referrer=&_r=0

Grunberg vraagt zich af of het wel 'logisch' is dat Nederlanders meer verdriet voelen om het omkomen van Nederlanders dan het omkomen van Belgen.

Wat hij over het hoofd ziet is dat verdriet een emotie is en weinig met logica te maken heeft. Hoe dichter je bij zo'n incident staat, hoe sterker de emotie. De familieleden van de slachtoffers zullen het meest gevoeld hebben, dan de vrienden, dan de bekenden, dan de dorpsgenoten et cetera.

Emotie = zwaarte incident / afstand

Als er morgen in de krant staat dat in Bangladesh 6 miljoen mensen zijn weggespoeld dan lees ik dat en betreur ik dat, maar ben het de volgende dag weer vergeten. Als mijn dochter verdrinkt is dat een trauma voor de rest van mijn leven. Je moet een autist als Grunberg zijn om dat niet vanzelfsprekend te vinden of te begrijpen.

Het zou trouwens ook een ellendig leven zijn als ik me de dood van ieder 3e wereldkind zou moeten aantrekken. Of alle ellende die er wereldwijd gebeurt! Het is ook gewoon een mechanisme om het leed overzichtelijk te houden.

quote:

Op maandag 28 juli 2014 20:01 schreef LXIV het volgende:
Het zou trouwens ook een ellendig leven zijn als ik me de dood van ieder 3e wereldkind zou moeten aantrekken. Of alle ellende die er wereldwijd gebeurt! Het is ook gewoon een mechanisme om het leed overzichtelijk te houden.

Dat is ook wat Grunberg schrijft in de NY Times. Hij trekt alleen eerder een grens dan jij (en vele anderen): wat als 'nationaal gevoel' wordt gezien en beleefd, houdt hij strikt buiten zijn persoonlijke ervaring.

quote:

Op maandag 28 juli 2014 20:05 schreef Ringo het volgende:

[..]

Dat is ook wat Grunberg schrijft in de NY Times. Hij trekt alleen eerder een grens dan jij (en vele anderen): wat als 'nationaal gevoel' wordt gezien en beleefd, houdt hij strikt buiten zijn persoonlijke ervaring.

Mogelijk voelt hij zich ook minder nationaal dan ik. Hij woont immers ook niet meer in Nederland.

Anderzijds vond hij het wel weer relevant om uitgerekend deze Nederlandse gebeurtenis verder toe te lichten daar.

Voordat je op vakantie gaat vertel je je vrienden en familie wat de bestemming is. De bestemming bepaalt of ze onder de indruk zijn of niet. ‘We gaan naar Barcelona,’ zeiden we.
‘In de zomer?’ vroegen ze.
Na een paar van zulke gesprekken hadden we een antwoord paraat.
‘Er gaan ook mensen naar Boedapest in de zomer,’ zeiden we.
Toen deden ze het zwijgen toe.
Halverwege onze week in Barcelona begonnen we ons af te vragen waar alle toeristen waren. Bij navraag bleek dit niet het seizoen te zijn, de toeristen kwamen pas weer vanaf eind augustus. ‘Als ik een Nederlander tegenkom geef ik hem een knuffel,’ zei Mark.
In Nederland had men ons gewaarschuwd dat Spanjaarden er zeer modieus bijlopen. Als we niet te veel als boerenpummels uit de toon wilden vallen, moesten we daar rekening mee houden.
De eerste avond op een terrasje bij de Ramblas hadden we nette schoenen met een overhemd aan. Alle Spanjaarden droegen een korte broek met t-shirt; naast ons bestelden er twee patat bij hun pizza.
In Barcelona is van alles te doen. Thomas wilde door de stad lopen, architectuur bekijken, musea bezoeken. Dat is immers wat je op een vakantie doet, zo kwam het hem voor.
Rick wilde clubs bezoeken, onvergetelijke nachten beleven, hij had er veel over gehoord. Het leek alsof er wat voor hem op het spel stond.
Mark wilde vooral niets doen.
In een relatie doe je concessies aan elkaar; goede vrienden gaan samen op vakantie om de concessies te vermijden. Zo ging Thomas op het heetst van de dag door de stad lopen, terwijl Mark en Rick op een terras met een glas limonade naar de Tour de France keken.
’s Nachts gingen we samen naar een club, want in een club kun je ook heel goed niets doen. We veroordeelden elkaar niet; dit is precies wat we van te voren hadden verwacht.
Na een week zat de vakantie erop en keerden we terug naar huis. Toen we uit het vliegtuig stapten, vroeg Mark waar we volgend jaar naartoe gingen.

Op basis van welk criterium zou de journalist daar dan een oordeel over moeten vellen? Piëteit? Medemenselijkheid? Dat zijn belangrijke waarden, maar hun inhoud en reikwijdte zijn voor iedereen verschillend. Daarbij genomen dat de verspreiding van informatie allang niet meer een zaak is van redactioneel toezicht, vrees ik dat er niet meer zoiets bestaat als 'de nabestaanden (of eenvoudige nieuwsconsumenten zoals wij) 'in bescherming nemen'. Dat moet je zelf doen.

Ik vind het ook prima als een krant daar een eigen afweging in maakt, hoor. De discussie wordt problematisch als je je gaat afvragen wat "de media" "zouden" "behoren" te doen in het "belang" van "de" .. - enfin. Daar is geen heldere richtlijn op te trekken.

quote:

Op maandag 28 juli 2014 20:21 schreef LXIV het volgende:

Mogelijk voelt hij zich ook minder nationaal dan ik. Hij woont immers ook niet meer in Nederland.
Anderzijds vond hij het wel weer relevant om uitgerekend deze Nederlandse gebeurtenis verder toe te lichten daar.

Je hoeft je toch ook niet 'nationaal' te voelen (wat dat ook betekent) om toch gefascineerd te zijn door de grillen en kuren van het land waar je geboren en opgegroeid bent?

Nu klinkt het bijna alsof die 'nationale gevoelens' een voorwaarde zijn om überhaupt over je land te mogen schrijven.

quote:

Op maandag 28 juli 2014 20:44 schreef k_man het volgende:

[..]

Ik neem aan dat hij daar was omdat de TK op de hoogte gehouden wil worden. Het heeft weinig toegevoegde waarde om daar dan alleen te melden dat het heel zwaar werk is. Dat had iedereen ook zelf kunnen bedenken.

Je kunt je wel afvragen of een journalist dat ook allemaal letterlijk zo moet overnemen, inclusief alle details.

Ik zie echt niet in waarom de TK dit allemaal moet weten? Welk politiek argument is daar voor? Dat een korpschef aangeeft hoeveel tijd het werk kost, is voor het hele proces wellicht relevant. Maar meer dan dat kan ik niet bedenken.. Ik ben volksvertegenwoordiger 'dus' ik moet weten hoe de stoffelijke resten eraan toe zijn? . En dan kan ook daarbij nog gekozen worden voor vertrouwelijkheid. Dus dat de korpschef deze info alleen geeft zonder media erbij.

Ik snap wel dat onderzoekers het zwaar zullen vinden, maar loodzwaar?
Ik neem aan dat een aantal van hen wel vaker lijken hebben gezien, al dan niet in onherkenbare staat?

Het valt mij juist op dat de artsen die ik ken, heel erg goed bestand zijn tegen allerlei bloederig gedoe. Maar misschien is de hoeveelheid lichamen juist overweldigend.

Waarom hoop je op de emotionaliteit van een forensisch onderzoeker, k_man? Heeft die niet genoeg aan zijn professionaliteit? Elke dode is een schrikwekkend tafereel, zeker bij ongelukken of (zelf)moorden of als de dode een kind is. De voortdurende herhaling van zulke taferelen maakt het beroep in essentie zwaar en voor maar weinigen te verdragen; deze ramp is daar geen uitzondering op.

Het gevaar is, de ramp op te blazen tot mythische proporties, terwille van iets dat je een nationaal trauma zou kunnen noemen, hetgeen ons allemaal raakt en niemand onberoerd laat. Heroïek staat dan boven professionaliteit, emotionele betrokkenheid gaat dan vóór rationele distantie.

quote:

Op maandag 28 juli 2014 21:26 schreef Gellius het volgende:
Ik vind het ook prima als een krant daar een eigen afweging in maakt, hoor. De discussie wordt problematisch als je je gaat afvragen wat "de media" "zouden" "behoren" te doen in het "belang" van "de" .. - enfin. Daar is geen heldere richtlijn op te trekken.

De sociale media geven natuurlijk een nieuwe dimensie hieraan omdat er geen redactie is die over zulke zaken in discussie treedt. Het aardige vind ik echter om te zien dat er op sociale media vaak een vorm van zelfregulatie ontstaat. Hier op het forum zijn er moderators, die wel een link naar een schokkende foto's toestaan maar niet willen dat die foto's direct worden getoond. Zelfs het plaatsen van een schokkend beeld onder een spoilertag vinden velen te ver gaan omdat het doorklikken te verleidelijk of te gemakkelijk is. Maar ook zonder een regelgever zie je vaak een etiquette ontstaan.

Dat er geen heldere richtlijn op te stellen valt, verandert daar niet mee. Integendeel: discussies hierover blijven bestaan. Ik vind dat fantastisch. En intussen heb ik mezelf aardig weten te beschermen tegen de schokkende beelden.

quote:

Op maandag 28 juli 2014 21:44 schreef Franny_G het volgende:

[..]

Ik zie echt niet in waarom de TK dit allemaal moet weten? Welk politiek argument is daar voor? Dat een korpschef aangeeft hoeveel tijd het werk kost, is voor het hele proces wellicht relevant. Maar meer dan dat kan ik niet bedenken.. Ik ben volksvertegenwoordiger 'dus' ik moet weten hoe de stoffelijke resten eraan toe zijn? . En dan kan ook daarbij nog gekozen worden voor vertrouwelijkheid. Dus dat de korpschef deze info alleen geeft zonder media erbij.

** Informatie over lijken **

SPOILER

Om spoilers te kunnen lezen moet je zijn ingelogd. Je moet je daarvoor eerst gratis Registreren. Ook kun je spoilers niet lezen als je een ban hebt.

quote:

Op dinsdag 29 juli 2014 07:48 schreef Ringo het volgende:
Waarom hoop je op de emotionaliteit van een forensisch onderzoeker, k_man? Heeft die niet genoeg aan zijn professionaliteit? Elke dode is een schrikwekkend tafereel, zeker bij ongelukken of (zelf)moorden of als de dode een kind is. De voortdurende herhaling van zulke taferelen maakt het beroep in essentie zwaar en voor maar weinigen te verdragen; deze ramp is daar geen uitzondering op.

Het lijkt mij heel waarschijnlijk dat deze ramp daar voor velen wel een uitzondering op is. Vind je dat echt zo onvoorstelbaar?

Ik mag graag naar Jan Garavaglia kijken die een programma heeft waarin ze autopsies uitvoert. Het is heel duidelijk dat ze dat routinematig doet maar sommige gevallen gruwelijker vindt dan andere, bijvoorbeeld doordat het lichaam in verregaande staat van ontbinding verkeert of doordat de omstandigheden tragisch zijn (er was eens een kind dat in plaats van ADHD-medicatie per ongeluk andere medicatie had gekregen en daar langzaam aan dood was gegaan; de ouders waren er kapot van en voelden zich verantwoordelijk).

Het lijkt me niet meer dan logisch dat het een je meer raakt dan het ander, ook als je professioneel bent (en ik zou zeggen: juist als je professioneel bent).

[ Bericht 11% gewijzigd door Claudia_x op 29-07-2014 09:20:41 ]

quote:

Op dinsdag 29 juli 2014 09:13 schreef Claudia_x het volgende:

[..]

Het lijkt mij heel waarschijnlijk dat deze ramp daar voor velen wel een uitzondering op is. Vind je dat echt zo onvoorstelbaar?

Ik mag graag naar Jan Garavaglia kijken die een programma heeft waarin ze autopsies uitvoert. Het is heel duidelijk dat ze dat routinematig doet maar sommige gevallen gruwelijker vindt dan andere, bijvoorbeeld doordat het lichaam in verregaande staat van ontbinding verkeert of doordat de omstandigheden tragisch zijn (er was eens een kind dat in plaats van ADHD-medicatie per ongeluk andere medicatie had gekregen en daar langzaam aan dood was gegaan; de ouders waren er kapot van en voelden zich verantwoordelijk).

Het lijkt me niet meer dan logisch dat het een je meer raakt dan het ander, ook als je professioneel bent (en ik zou zeggen: juist als je professioneel bent).

'T zijn net mensen.

Het is voor een forensisch onderzoeker die is opgeleid voor dit werk toch wenselijk dat ie - zelfs bij de meest afschuwelijke taferelen - niet of nauwelijks van zijn stuk raakt. Anders houd je het nooit lang vol.

quote:

Op dinsdag 29 juli 2014 12:07 schreef DO2 het volgende:
Het is voor een forensisch onderzoeker die is opgeleid voor dit werk toch wenselijk dat ie - zelfs bij de meest afschuwelijke taferelen - niet of nauwelijks van zijn stuk raakt. Anders houd je het nooit lang vol.

Kun jij als je emotioneel geraakt bent je beroep niet meer uitoefenen? Ik wordt bij het zoveelste kanker praatje ook best wel eens emotioneel geraakt zijn maar het onderwerp kan ik verder wel rationeel benaderen. Bij zo'n forensisch onderzoeker zal dat hetzelfde gaan.

Nu ja, het is natuurlijk een dunne lijn die je bewandelt. Dat kan je alleen voor jezelf bepalen, lijkt me.
Je moet hoe dan ook een zekere afstand kunnen bewaren. Het is daarom zeker niet voor iedereen weggelegd.

Ik ken mezelf goed genoeg om te weten dat ik er iig niet geschikt voor zou zijn.

Ik zapte gister langs een ontzettend slecht programma waarin Peter R. in dit verband aardige toelichting gaf op het fenomeen 'familierechercheur'. Dat is een functie die is gecreëerd om balans te vinden tussen emotie (meeleven met de familieleden) en ratio (het beschermen en bevorderen van het onderzoek). Een van de maatregelen die worden genomen is dat familierechercheurs geen informatie doorgespeeld krijgen die zij op hun beurt niet aan betrokken familieleden mogen doorgeven. Dat vond ik een heel slim bedacht beschermingsmechanisme.