R&P Relaties & Psychologie
Heb je relatieproblemen, of zit je in een diep psychologisch gat? Stort hier je hart uit, en heb steun aan de reacties van anderen.
Update.
Goed gesprek gehad en eigenlijk alle opmerkingen en kritiek hierboven samengevat. Dus ik heb gezegd dat we verkeerd bezig zijn, dat dit alleen maar gaat over ons, en niet over het gezin.
Wij hebben rust nodig, wij zijn moe, wij trekken het niet, wij wij wij maar ons kindje heeft geen stem. We zouden verstandiger zijn maar dat doen we niet.
Dat was ze helemaal met me eens. Toen heb ik ook gezegd dat het beter was, als we gewoon eens kwaad op elkaar werden in plaats van alles maar accepteren van elkaar. Zogenaamd, want nu leven we apart.
Wat nou de reden was dat ze dat wilde? Had het gevoel dat ze enorm op haar tenen moest lopen, niet mocht praten, bang was van de buien waarmee ik thuis kwam van m'n werk, en dat ze helemaal niet kon verheugen op de weekenden want dan was ik moe en wilde nergens naar toe. Dus dat kostte enorm energie en dat moest stoppen.
Gezegd dat ik dat begreep, maar dat we wel aan de toekomst moeten denken. En dat is dus gewoon een normaal gezin. Toen hebben we op een kladje neergezet hoe we dit weer op de rails gaan zetten. Ten eerste is dat ze nu even apart woont, in principe een tijdelijke oplossing. Ten tweede moeten we niet zo slapjes de confrontatie vermijden en alles maar van elkaar accepteren totdat het ineens klapt. En ten derde ga ik wat aan m'n vermoeidheid doen en afreageren op gezin is niet acceptabel. Tenslotte gaan we meer dingen met z'n drieen doen, want dat is een gezin.
Ook heb ik de opmerkingen doorgegeven dat we twee individualisten zijn maar dat er nu iets groters is. Dat ik van haar hou niet alleen als vriendin, maar dat ik als enige mogelijkheid zie: een toekomst met haar.
Dat was voor haar een emotioneel momentje, ze realiseerde zich dat ze die commitment nodig heeft. Dat voor haar het gevoel mistte dat ik er voor hun was, en dat ze zich eenzaam heeft gevoeld.
De dag daarna zijn we met z'n drieen langs haar vrienden gegaan. Met drie stellen en een paar vrijgezellen en twee kinderen in de tuin, lekker eten en drinken. 's-Avonds was ik helemaal vertiefd en tegelijk heel blij. Kindje blij naar bed. Mama ook blij. Iedereen blij
[ Bericht 0% gewijzigd door Allem-Wilexander op 15-07-2014 09:03:32 (typo) ]
Goed gesprek gehad en eigenlijk alle opmerkingen en kritiek hierboven samengevat. Dus ik heb gezegd dat we verkeerd bezig zijn, dat dit alleen maar gaat over ons, en niet over het gezin.
Wij hebben rust nodig, wij zijn moe, wij trekken het niet, wij wij wij maar ons kindje heeft geen stem. We zouden verstandiger zijn maar dat doen we niet.
Dat was ze helemaal met me eens. Toen heb ik ook gezegd dat het beter was, als we gewoon eens kwaad op elkaar werden in plaats van alles maar accepteren van elkaar. Zogenaamd, want nu leven we apart.
Wat nou de reden was dat ze dat wilde? Had het gevoel dat ze enorm op haar tenen moest lopen, niet mocht praten, bang was van de buien waarmee ik thuis kwam van m'n werk, en dat ze helemaal niet kon verheugen op de weekenden want dan was ik moe en wilde nergens naar toe. Dus dat kostte enorm energie en dat moest stoppen.
Gezegd dat ik dat begreep, maar dat we wel aan de toekomst moeten denken. En dat is dus gewoon een normaal gezin. Toen hebben we op een kladje neergezet hoe we dit weer op de rails gaan zetten. Ten eerste is dat ze nu even apart woont, in principe een tijdelijke oplossing. Ten tweede moeten we niet zo slapjes de confrontatie vermijden en alles maar van elkaar accepteren totdat het ineens klapt. En ten derde ga ik wat aan m'n vermoeidheid doen en afreageren op gezin is niet acceptabel. Tenslotte gaan we meer dingen met z'n drieen doen, want dat is een gezin.
Ook heb ik de opmerkingen doorgegeven dat we twee individualisten zijn maar dat er nu iets groters is. Dat ik van haar hou niet alleen als vriendin, maar dat ik als enige mogelijkheid zie: een toekomst met haar.
Dat was voor haar een emotioneel momentje, ze realiseerde zich dat ze die commitment nodig heeft. Dat voor haar het gevoel mistte dat ik er voor hun was, en dat ze zich eenzaam heeft gevoeld.
De dag daarna zijn we met z'n drieen langs haar vrienden gegaan. Met drie stellen en een paar vrijgezellen en twee kinderen in de tuin, lekker eten en drinken. 's-Avonds was ik helemaal vertiefd en tegelijk heel blij. Kindje blij naar bed. Mama ook blij. Iedereen blij
[ Bericht 0% gewijzigd door Allem-Wilexander op 15-07-2014 09:03:32 (typo) ]
Goed begin, hou het zo vol. 
Optimist tot in de kist
Miniem's internetvriendinnetje :P
Bij vlagen briljant, helaas is het momenteel windstil
Miniem's internetvriendinnetje :P
Bij vlagen briljant, helaas is het momenteel windstil
Goed dat je het (hier) uitgeschreven hebt.
Succes met z'n drietjes!
ik moet verrassend weinig
Es ist heute schlecht und wird nun täglich schlechter werden, – bis das Schlimmste kommt
Es ist heute schlecht und wird nun täglich schlechter werden, – bis das Schlimmste kommt
Fijn dat jullie zo goed gepraat hebben. Maar waarom wil ze nog steeds tijdelijk apart gaan wonen dan? Succes iig!
Tof dat je nog een update komt geven, hulde daarvoor.
Fijn dat je ook eindelijk eens goed hebt kunnen praten, denk dat dat al een groot deel van het 'probleem' was. Lijkt me wel lastig nu triggers te houden om toch weer samen te gaan worden als het nu lekker gaat lopen, want ja; waarom dan teruggaan naar een situatie waar het 'mis liep'. Maar ja, zoals iemand anders al opmerkte in dit topic; als LAT-ten werkt voor jullie, why not? We zijn misschien inderdaad iets te gefocust op het traditionele 'huisje, boompje, beestje'
[ Bericht 0% gewijzigd door #ANONIEM op 15-07-2014 10:40:06 ]
Fijn dat je ook eindelijk eens goed hebt kunnen praten, denk dat dat al een groot deel van het 'probleem' was. Lijkt me wel lastig nu triggers te houden om toch weer samen te gaan worden als het nu lekker gaat lopen, want ja; waarom dan teruggaan naar een situatie waar het 'mis liep'. Maar ja, zoals iemand anders al opmerkte in dit topic; als LAT-ten werkt voor jullie, why not? We zijn misschien inderdaad iets te gefocust op het traditionele 'huisje, boompje, beestje'
[ Bericht 0% gewijzigd door #ANONIEM op 15-07-2014 10:40:06 ]
Dat. Met de kanttekening dat je LAT-ten wel voor de goede redenen moet doen in goed overleg, en niet 'eenzijdig' en om dingen te ontlopen, als 't ware.quote:Op dinsdag 15 juli 2014 10:38 schreef Loveless85 het volgende:
Tof dat je nog een update komt geven, hulde daarvoor.
Fijn dat je ook eindelijk eens goed hebt kunnen praten, denk dat dat al een groot deel van het 'probleem' was. Lijkt me wel lastig nu triggers te houden om toch weer samen te gaan worden als het nu lekker gaat lopen, want ja; waarom dan teruggaan naar een situatie waar het 'mis liep'. Maar ja, zoals iemand anders al opmerkte in dit topic; als LAT-ten werkt voor jullie, why not? We zijn misschien inderdaad iets te focust op het traditionele 'huisje, boompje, beestje'
Ja doei.
Ze vindt het toch nog het beste om even afstand te nemen, en ik denk dat ik het daar wel mee eens ben.quote:Op dinsdag 15 juli 2014 08:17 schreef Sylvana het volgende:
Fijn dat jullie zo goed gepraat hebben. Maar waarom wil ze nog steeds tijdelijk apart gaan wonen dan? Succes iig!
We zien wel hoe het bevalt.
En wat hierboven ook wordt gezegd: het kan best bevallen. Als het maar een gezin blijft, en niet twee mensen met 1 kind. Dat heeft geen toekomst. En ik hou echt heel veel van deze vrouw en dit kind, ik wil het onder geen beding in de statistieken laten eindigen.
Ik blijf het echt lastig vinden.quote:
Klinkt positief! Leuk en nu maar constant de confrontatie opzoeken.
Ik kom de dag daarna naar beneden en zij geeft pap aan kindje. Ik zeg tegen d'r: ik wil even in stilte ontbijten, moet ik anders even boven (2e verdieping met tv) gaan zitten? Nee, zegt ze, ga lekker zitten en fijn dat je het vraagt.
Dus ik ga bidden. Komt ze uit de keuken: "waar liggen de crackers?" Ik stop met bidden en zeg waar ze liggen.
En ik denk godverdomme, en loop naar de keuken. Dat gaat dan zo bij ons:
Ik: "Ik word echt helemaal debiel van dit soort dingen. Dat is nou de zoveelste keer."
Zij: "Nu ben je boos dus ik heb geen zin om te praten. En jij moet ook beter je grenzen aangeven, je kunt toch gewoon gebaren dat ik nu aan het storen ben?"
Ik: "Ik vroeg het nog aan je, ik geef mijn grenzen verdomme duidelijk aan maar jij walst er telkens overheen."
Zij: "Ja daar kan ik niks aan doen, ik flap gewoon dingen er uit, maar ik heb echt geen zin om het er nu over te hebben als je zo boos bent."
Ja, ik weet gewoon niet zo goed wat ik dan moet. Gewoon maar weer accepteren? Of vraag ik iets onmogelijks?
quote:
Dus ik ga bidden. Komt ze uit de keuken: "waar liggen de crackers?" Ik stop met bidden en zeg waar ze liggen.
En ik denk godverdomme, en loop naar de keuken. Dat gaat dan zo bij ons:
Wilde je nou in stilte ontbijten of in stilte bidden?quote:
[..]
Ik blijf het echt lastig vinden.
Ik kom de dag daarna naar beneden en zij geeft pap aan kindje. Ik zeg tegen d'r: ik wil even in stilte ontbijten, moet ik anders even boven (2e verdieping met tv) gaan zitten? Nee, zegt ze, ga lekker zitten en fijn dat je het vraagt.
Dus ik ga bidden. Komt ze uit de keuken: "waar liggen de crackers?" Ik stop met bidden en zeg waar ze liggen.
En ik denk godverdomme, en loop naar de keuken. Dat gaat dan zo bij ons:
Ik: "Ik word echt helemaal debiel van dit soort dingen. Dat is nou de zoveelste keer."
Zij: "Nu ben je boos dus ik heb geen zin om te praten. En jij moet ook beter je grenzen aangeven, je kunt toch gewoon gebaren dat ik nu aan het storen ben?"
Ik: "Ik vroeg het nog aan je, ik geef mijn grenzen verdomme duidelijk aan maar jij walst er telkens overheen."
Zij: "Ja daar kan ik niks aan doen, ik flap gewoon dingen er uit, maar ik heb echt geen zin om het er nu over te hebben als je zo boos bent."
Ja, ik weet gewoon niet zo goed wat ik dan moet. Gewoon maar weer accepteren? Of vraag ik iets onmogelijks?
Ik vind trouwens dat je erg overdreven reageert. Wat is er mis met: ik vind het vervelend om bij het bidden gestoord te worden?
The love you take is equal to the love you make.
Dit is toch ook niet communiceren zeg? Dit is gewoon je frustratie even neergooien bij de ander.quote:
[..]
Ik blijf het echt lastig vinden.
Ik kom de dag daarna naar beneden en zij geeft pap aan kindje. Ik zeg tegen d'r: ik wil even in stilte ontbijten, moet ik anders even boven (2e verdieping met tv) gaan zitten? Nee, zegt ze, ga lekker zitten en fijn dat je het vraagt.
Dus ik ga bidden. Komt ze uit de keuken: "waar liggen de crackers?" Ik stop met bidden en zeg waar ze liggen.
En ik denk godverdomme, en loop naar de keuken. Dat gaat dan zo bij ons:
Ik: "Ik word echt helemaal debiel van dit soort dingen. Dat is nou de zoveelste keer."
Zij: "Nu ben je boos dus ik heb geen zin om te praten. En jij moet ook beter je grenzen aangeven, je kunt toch gewoon gebaren dat ik nu aan het storen ben?"
Ik: "Ik vroeg het nog aan je, ik geef mijn grenzen verdomme duidelijk aan maar jij walst er telkens overheen."
Zij: "Ja daar kan ik niks aan doen, ik flap gewoon dingen er uit, maar ik heb echt geen zin om het er nu over te hebben als je zo boos bent."
Ja, ik weet gewoon niet zo goed wat ik dan moet. Gewoon maar weer accepteren? Of vraag ik iets onmogelijks?
Verwacht ook niet dat alles in eens perfect is als je er 1 keertje een beetje over gepraat hebt, het heeft tijd nodig om je op elkaar in te stellen. Geduld, flexibiliteit en af en toe rustig en vriendelijk om de tafel om te praten. Niet verwijtend, zeker niet op ruzie-toon, open gesprekken.
Als je altijd doet wat je altijd deed zul je altijd krijgen wat je altijd kreeg.
Idd je kunt toch ook gewoon op een normale manier zeggen dat je nog aan het bidden was? Hoeft toch niet meteen op zo'n boze toon? Dat zet de toon voor de rest van de dag meteen.quote:
[..]
Dit is toch ook niet communiceren zeg? Dit is gewoon je frustratie even neergooien bij de ander.
Verwacht ook niet dat alles in eens perfect is als je er 1 keertje een beetje over gepraat hebt, het heeft tijd nodig om je op elkaar in te stellen. Geduld, flexibiliteit en af en toe rustig en vriendelijk om de tafel om te praten. Niet verwijtend, zeker niet op ruzie-toon, open gesprekken.
Ik heb het idee dat TS niet helemaal 100 is.quote:
Zo'n figuur van die vlaamse tvzender die van die vage figuren volgde.
Programma uit de jaren 90.
Jambersquote:Op woensdag 16 juli 2014 10:55 schreef CaptainSushi het volgende:
[..]
Ik heb het idee dat TS niet helemaal 100 is.
Zo'n figuur van die vlaamse tvzender die van die vage figuren volgde.
Programma uit de jaren 90.
Om aan te geven hoe hoog Erdogan het moederschap acht, gaf hij een voorbeeld uit de praktijk. ''Ik kuste wel eens de voeten van mijn moeder omdat ze naar het paradijs roken. Zij wierp me dan een zedige blik toe en huilde soms.''
Dit is wel een erg overdreven reactie zeg, meteen beginnen met vloeken (als gelovige nota bene). Ze stelt je een doodsimpele vraag. Ik snap dat je aangegeven had dat je even rustig wilde bidden/eten, maar om nou meteen zo tegen haar uit te vallen? Wat vind je zelf van je reactie? Je komt over alsof je een hoop opgekropte frustraties hebt. Zijn er nog dingen die je dwars zitten waar je het niet over gehad hebt?quote:
[..]
Ik blijf het echt lastig vinden.
Ik kom de dag daarna naar beneden en zij geeft pap aan kindje. Ik zeg tegen d'r: ik wil even in stilte ontbijten, moet ik anders even boven (2e verdieping met tv) gaan zitten? Nee, zegt ze, ga lekker zitten en fijn dat je het vraagt.
Dus ik ga bidden. Komt ze uit de keuken: "waar liggen de crackers?" Ik stop met bidden en zeg waar ze liggen.
En ik denk godverdomme, en loop naar de keuken. Dat gaat dan zo bij ons:
Ik: "Ik word echt helemaal debiel van dit soort dingen. Dat is nou de zoveelste keer."
Zij: "Nu ben je boos dus ik heb geen zin om te praten. En jij moet ook beter je grenzen aangeven, je kunt toch gewoon gebaren dat ik nu aan het storen ben?"
Ik: "Ik vroeg het nog aan je, ik geef mijn grenzen verdomme duidelijk aan maar jij walst er telkens overheen."
Zij: "Ja daar kan ik niks aan doen, ik flap gewoon dingen er uit, maar ik heb echt geen zin om het er nu over te hebben als je zo boos bent."
Ja, ik weet gewoon niet zo goed wat ik dan moet. Gewoon maar weer accepteren? Of vraag ik iets onmogelijks?
Als het echt altijd zo tussen jullie twee gaat, dan zou ik me serieus afvragen of je echt gelukkig met haar bent. En overwegen naar relatietherapie te gaan. Want zo kan het echt niet.
Lijkt er op dat je ontzettend veel last van stress (van het werk?) hebt en het niet aan kan. Maar dat lijkt mij niet valide om dat af te reageren op haar.quote:
Ja, ik weet gewoon niet zo goed wat ik dan moet. Gewoon maar weer accepteren? Of vraag ik iets onmogelijks?
Omdat ik die onderbrekingen zo frustrerend vind, heb ik mezelf aangeleerd om van tevoren te vragen of dat kan. Maar ook dat werkt niet, die mond stopt niet met praten gewoon omdat ik dat vraag. Het heeft echt geen enkele zin om dit soort dingen te zeggen.quote:
ik vind het vervelend om bij het bidden gestoord te worden?
@ alle andere reacties:
OK, dus dat ligt echt aan mij. Lastig inmiddels om te zien. Ik zal met dat gefrustreerde stuk aan de slag gaan met die therapeut van me.
Relatietherapie was geen datum voor geprikt maar in het gesprek afgelopen weekend heb ik aangedrongen en gaan we dat augustus oppakken.
Je maakt wel overal een probleem van hè ? Ga jij toch even ergens anders bidden en in stilte ontbijten kun je voorlopig wel vergeten met een kind in huis, dat werkt niet.quote:
[..]
Ik blijf het echt lastig vinden.
Ik kom de dag daarna naar beneden en zij geeft pap aan kindje. Ik zeg tegen d'r: ik wil even in stilte ontbijten, moet ik anders even boven (2e verdieping met tv) gaan zitten? Nee, zegt ze, ga lekker zitten en fijn dat je het vraagt.
Dus ik ga bidden. Komt ze uit de keuken: "waar liggen de crackers?" Ik stop met bidden en zeg waar ze liggen.
En ik denk godverdomme, en loop naar de keuken. Dat gaat dan zo bij ons:
Ik: "Ik word echt helemaal debiel van dit soort dingen. Dat is nou de zoveelste keer."
Zij: "Nu ben je boos dus ik heb geen zin om te praten. En jij moet ook beter je grenzen aangeven, je kunt toch gewoon gebaren dat ik nu aan het storen ben?"
Ik: "Ik vroeg het nog aan je, ik geef mijn grenzen verdomme duidelijk aan maar jij walst er telkens overheen."
Zij: "Ja daar kan ik niks aan doen, ik flap gewoon dingen er uit, maar ik heb echt geen zin om het er nu over te hebben als je zo boos bent."
Ja, ik weet gewoon niet zo goed wat ik dan moet. Gewoon maar weer accepteren? Of vraag ik iets onmogelijks?
Optimist tot in de kist
Miniem's internetvriendinnetje :P
Bij vlagen briljant, helaas is het momenteel windstil
Miniem's internetvriendinnetje :P
Bij vlagen briljant, helaas is het momenteel windstil
Ga je straks ook zo tekeer als je "dreumes"komt binnen walsen en zijn/haar nieuwe speeltje laat zien?quote:
[..]
Ik blijf het echt lastig vinden.
Ik kom de dag daarna naar beneden en zij geeft pap aan kindje. Ik zeg tegen d'r: ik wil even in stilte ontbijten, moet ik anders even boven (2e verdieping met tv) gaan zitten? Nee, zegt ze, ga lekker zitten en fijn dat je het vraagt.
Dus ik ga bidden. Komt ze uit de keuken: "waar liggen de crackers?" Ik stop met bidden en zeg waar ze liggen.
En ik denk godverdomme, en loop naar de keuken. Dat gaat dan zo bij ons:
Ik: "Ik word echt helemaal debiel van dit soort dingen. Dat is nou de zoveelste keer."
Zij: "Nu ben je boos dus ik heb geen zin om te praten. En jij moet ook beter je grenzen aangeven, je kunt toch gewoon gebaren dat ik nu aan het storen ben?"
Ik: "Ik vroeg het nog aan je, ik geef mijn grenzen verdomme duidelijk aan maar jij walst er telkens overheen."
Zij: "Ja daar kan ik niks aan doen, ik flap gewoon dingen er uit, maar ik heb echt geen zin om het er nu over te hebben als je zo boos bent."
Ja, ik weet gewoon niet zo goed wat ik dan moet. Gewoon maar weer accepteren? Of vraag ik iets onmogelijks?
Lekkere vader ben jij
Je voorstel was goed, maar dat had je niet moeten vragen: je had moeten zeggen: "Ik ben even boven, ga even bidden (weet ze ook waarom), kom over een half uur na beneden".
En dan niet abnormaal reageren als ze jou echt nodig heeft, dat gaat vaker gebeuren:
-ze heeft je nodig omdat je kind de trap afgeflikkerd is
-je kind gaat aan je broekspijpen trekken omdat ze jouw aandacht wil
-je schoonmoeder komt onverwachts langs en wil je wat vragen.
-je vriendin snijdt zich in haar poten en kan jouw kind niet verder even eten geven. Dan ga je dus als vader dat overnemen, hoeveel "tijd en stilte voor jezelf ook gewild had".
etc etc.
Ga anders even echt naar buiten voor je moment alleen en zorg voor back-up: je (schoon)vader of moeder die in noodgevallen bereikbaar is, en jouw nummer ook heeft mocht er iets ernstigs gebeuren.
En wat al eerder gezegd is: zodra je een kind hebt, zijn de momenten voor jezelf ook stukken minder en zeker de eerste 4 jaar. Jullie voeden ze immers samen op, dus jij hebt ook verantwoordelijkheid voor het kind (eng he?). Daarna worden ze steeds zelfstandiger tot het moment dat ze het huis uitgaan. daar stel je je op in. Terug kan je niet meer, je hebt ze nu eenmaal
Als je echt serieus psychische problemen zelf hebt (je berichtjes klinken naar overspannenheid of zelfs depressie), kan er vanuit de GGZ eventueel een gezinsvoogd of gezinscoach jullie bij staan totdat jij minder stilte weer aankan.
[b] Op zondag 14 november 2010 18:11 schreef liesje1979 het volgende:[/b]
Zo is daar Godshand, met zijn sarcastische toon,
Die regelmatig een topic voorziet van spot en hoon.
Zo is daar Godshand, met zijn sarcastische toon,
Die regelmatig een topic voorziet van spot en hoon.
Nee, natuurlijk niet. Als ik een dag voor de kleine zorg, dan gaat zo'n dag heel gemakkelijk. Beetje spelen, samen boodschappen doen, enz.quote:Op woensdag 16 juli 2014 12:19 schreef Godshand het volgende:
Ga je straks ook zo tekeer als je "dreumes"komt binnen walsen en zijn/haar nieuwe speeltje laat zien?
Lekkere vader ben jij
Uiteraard, maar: "waar liggen de crackers"? Echt waar? Als ik net gevraagd heb om een moment stilte. Ik kan nog steeds niet er bij dat zo'n eenvoudig verzoek zo lastig is. Echt, ik snap het gewoon niet.quote:En dan niet abnormaal reageren als ze jou echt nodig heeft, dat gaat vaker gebeuren:
Maar goed, kennelijk is het nou eenmaal zo.
Terug zou ik helemaal niet willen, ik ben dol op kind. En moeder eigenlijk ook, maar die frustratie met samenwonen vind ik zo tenenkrommend. Maar goed, die frustratie zal zij ook wel voelen dus ik snap wel dat ze zegt dat ze "op d'r tenen moet lopen" als ik thuiskom van m'n werk. Dat werk is niet stressvol maar ik ben het wel beu. Dus ik ga binnenkort iets anders doen.quote:Terug kan je niet meer, je hebt ze nu eenmaal
Als je echt serieus psychische problemen zelf hebt (je berichtjes klinken naar overspannenheid of zelfs depressie), kan er vanuit de GGZ eventueel een gezinsvoogd of gezinscoach jullie bij staan totdat jij minder stilte weer aankan.
En bovenstaande is ook een moment opname. Want als ik een dag ons kind verzorg, dan is er niks aan de hand. Gewoon lekker samen boodschappen doen, spelen in de zandbak, dat soort dingen. Kind helemaal blij, ik helemaal blij, niks aan de hand.
Maar ik denk dat je gelijk hebt, en dat het veel serieuzer is dan ik dacht. Ik heb een afspraak staan met therapeut volgende week, en ga maar gewoon zeggen hoe het er voor staat. Namelijk vijf-voor-twaalf met alle seinen op rood, hoe lastig ik het ook vind om toe te geven. Bedankt voor de reality check.
Kan jij überhaupt wel met mensen samenleven?
Ik zou je eens laten testen op hoogfunctionerend autisme. Want je zo storen aan mensen om je heen is 'apart' om het zacht te zeggen.
Mensen met autisme zijn heel gevoelig voor geluiden en erg star met regels. Ze kunnen zich ook niet goed inleven in de gevoelens en wensen van anderen. Het moet allemaal volgens 'hun manier' zegmaar. Anders krijgen ze chaos in hun hoofd.
Een kind hebben betekent chaos in huis. Als ouder neem je daar de verantwoordelijkheid voor.
Ik zou je eens laten testen op hoogfunctionerend autisme. Want je zo storen aan mensen om je heen is 'apart' om het zacht te zeggen.
Mensen met autisme zijn heel gevoelig voor geluiden en erg star met regels. Ze kunnen zich ook niet goed inleven in de gevoelens en wensen van anderen. Het moet allemaal volgens 'hun manier' zegmaar. Anders krijgen ze chaos in hun hoofd.
Een kind hebben betekent chaos in huis. Als ouder neem je daar de verantwoordelijkheid voor.
Lees dit zelf nou nog eens. En nog eens. En nog eens. Blijkbaar is alles prima, totdat jij en je 'partner' samen zijn. Dan is opeens het huis te klein. Weet je echt heel zeker dat je bij haar wil zijn? Want zo kom je dus echt niet over. Ja, je zegt dat je van haar houdt, maar ze doet alles verkeerd lijkt het. Houd je echt van haar, of houd je alleen van het idee een relatie te hebben?quote:
Terug zou ik helemaal niet willen, ik ben dol op kind. En moeder eigenlijk ook, maar die frustratie met samenwonen vind ik zo tenenkrommend. Maar goed, die frustratie zal zij ook wel voelen dus ik snap wel dat ze zegt dat ze "op d'r tenen moet lopen" als ik thuiskom van m'n werk. Dat werk is niet stressvol maar ik ben het wel beu. Dus ik ga binnenkort iets anders doen.
En bovenstaande is ook een moment opname. Want als ik een dag ons kind verzorg, dan is er niks aan de hand. Gewoon lekker samen boodschappen doen, spelen in de zandbak, dat soort dingen. Kind helemaal blij, ik helemaal blij, niks aan de hand.
Misschien moet je daar eens over gaan denken...
|
|
