OUD Ouder(s)
Alles over (on)vruchtbaarheid, opvoeding en ontwikkeling.
quote:Op dinsdag 1 juli 2014 23:06 schreef _NIKKI_ het volgende:
Mignonne, held!
Kuuks en KJ
Edit: Cwen, danic en LE ookvoor jullie
Ik, normaliter 100% ijskonijn, weet nog steeds niet zo goed wat ik met mijn gevoel over de bevalling aanmoet.
Het is bij mij nu 'al' drie maanden geleden, maar ik kan de geuren, de sfeer, alles nog zo terughalen. Bij het lezen van de post van Mignonne in het FB topic kreeg ik al tranen in mijn ogen. Ik heb mijn bevallingsverhaal opgeschreven, maar wil er nu niets meer van weten, teruglezen en dus weer beleven ben ik echt nog niet aan toe.
Het feit dat ik eigenlijk nog helemaal niet wilde bevallen helpt overigens ook niet echt mee. Ik ben nog steeds van mening dat de jongens er nog niet klaar voor waren. Natuurlijk waren ze 'voldragen' maar zíj waren er nog niet klaar voor, anders was de bevalling wel vanzelf of op zijn minst na het strippen en breken van de vliezen op gang gekomen. Ook dat voelt voor mij nog steeds als falen. En hoe vaak mijn man ook zegt dat hij heel trots op me is omdat ik de jongens zo lang heb kunnen dragen, ik blijf dat gevoel van falen houden. Mijn lieve S had bij een natuurlijke bevalling misschien helemaal geen uitgezakte navelstreng gehad. Dat zijn natuurlijk hersenspinsels achteraf, maar het spookt wel regelmatig door mijn hoofd. Ik heb helaas nooit meer kunnen vragen of de placenta nu echt al functie aan het verliezen was. Ik heb de foto's van de placenta gezien en het zag er helemaal niet uit als een placenta die verkalkt was (voor zover ik mijn placenta vergeleek met verkalkte varianten). En natuurlijk ben ik een leek als het daarom gaat, maar het zag er gewoon net zo uit als de placenta van L en die was perfect. Waarom moesten mijn jongens eigenlijk zo geforceerd geboren worden? Ik heb hun geboortedatum uitgekozen en dat voelt niet goed, dat hadden ze zelf moeten doen.
Ik weet wel dat ik nooit meer wil bevallen, de angst dat er iets mis kon gaan was ditkeer voor de bevalling al aanwezig, met name gevoed door het feit dat een mama uit mijn zwemclubje de bevalling niet overleefd heeft drie maanden na de geboorte van L. Dat heeft er destijds ook behoorlijk ingehakt. Gelukkig is mijn gezin compleet met drie kindjes, maar ik had voor deze ervaring altijd in mijn hoofd mezelf aan te willen bieden als draagmoeder, mocht mijn zusje geen kinderen kunnen krijgen. Dat is voor mij en ook voor mijn man definitief van de baan, we zitten wat dat betreft gelukkig op één lijn.
ik weet niet zoveel te zeggen. We hebben al veel gepraat voordat je beviel, ik had het zo graag anders gezien voor je. Ik hoop echt dat je het een plek kunt geven. Pas je goed op jezelf? Als het je boven het hoofd groeit trek aan de bel hoor. Ik hoop dat je je ook gesterkt voelt door de verhalen van anderen daarin.
:)
Danic, wat enorm knap dat je er zo voor gegaan bent na zo'n heftige ervaring.
Dat gevoel, dat je het misschien niet zal overleven, dat heb ik denk ik verdrongen. Ik maakte grapjes op weg naar de ok, zodat ik de realiteit niet onder ogen hoefde te komen. En nog steeds wil ik er liever niet aan denken. Ook op mijn man heeft het bloedverlies veel indruk gemaakt. Vorige week was ik voor het eerst na de bevalling ongesteld en het was heftiger dan ik was gewend. Dat vertelde ik mijn man en zijn reactie was: "houd je het alsjeblieft goed in de gaten schat." Bij hem zit de angst er ook nog goed in. En ook ik voelde me er die heftige dagen niet prettig bij, ik heb er letterlijk beroerd van geslapen. Dat zijn van die momenten dat dat ik me realiseer dat de bevalling toch meer indruk heeft gemaakt dan ik hoop of denk.
Dat gevoel, dat je het misschien niet zal overleven, dat heb ik denk ik verdrongen. Ik maakte grapjes op weg naar de ok, zodat ik de realiteit niet onder ogen hoefde te komen. En nog steeds wil ik er liever niet aan denken. Ook op mijn man heeft het bloedverlies veel indruk gemaakt. Vorige week was ik voor het eerst na de bevalling ongesteld en het was heftiger dan ik was gewend. Dat vertelde ik mijn man en zijn reactie was: "houd je het alsjeblieft goed in de gaten schat." Bij hem zit de angst er ook nog goed in. En ook ik voelde me er die heftige dagen niet prettig bij, ik heb er letterlijk beroerd van geslapen. Dat zijn van die momenten dat dat ik me realiseer dat de bevalling toch meer indruk heeft gemaakt dan ik hoop of denk.
Voor vaders kan het er inderdaad ook flink inhakken, zelfs een bevalling als uit een boekje. De schrik dat je kindje niet gezond is misschien... Hier heeft het ervoor gezorgd dat het bij eentje is gebleven.
You can't start a fire without a spark...
♥ Isa ♥ | In vuur en vlam
A dirty mind is a joy forever!
♥ Isa ♥ | In vuur en vlam
A dirty mind is a joy forever!
Ja mijn verhaal staat ergens in het huidige bevallingentopic. Ergens rond half maart. Ik weet niet hoe ik hem moet linken want ik zit mobiel en heb überhaupt nog nooit een link naar een post geplaatst.quote:Op dinsdag 1 juli 2014 23:34 schreef L-E het volgende:
Nikki
Wat een fijn topic... voor jullie allemaal.
Ik doe namelijk wel stoer, maar de angst voor het einde van mijn zwangerschap wordt wel met de week erger.
(In anderhalve dag veranderde mn perfecte 35 weken zwangerschap in een mislukte inleiding ivm hellp)
Maar ik wil laten zien dat ik het wel kan! Ik wil mn kindje vers uit de buik zien. Ik wil dat mn kindje meteen op mn buik wordt gelegd. Ik wil een van de eerste zijn die mn kindje aanraakt. Ik wil mn kindje bij me hebben. Ik wil mn kindje kunnen showen. Ik wil bv kunnen geven.
Ik wil heel veel, maar ben ook wel heel bang voor een nieuwe teleurstelling. En stiekem bereid ik me hier ook op voor, ik zie mezelf ook dit keer niet normaal bevallen.
Wij zijn wel weer snel voor de tweede gegaan, omdat ik bang was dat ik anders niet zou durven..
En niet eens echt durven op t punt van herhaling. Maar meer dat t nog een papa's kindje wordt, omdat ik er in het begin niet was, dat ik weer geen productie heb of dat ik weer tegen vriendje zeg: als je moet kiezen, kies voor mij....
Ik heb bij Ow gefaald... (En nu weet ik dat er mensen zijn, die zeggen: praat niet zo raar. Maar ik denk dat jullie mij snappen)
voor jullie allemaal.Ik doe namelijk wel stoer, maar de angst voor het einde van mijn zwangerschap wordt wel met de week erger.
(In anderhalve dag veranderde mn perfecte 35 weken zwangerschap in een mislukte inleiding ivm hellp)
Maar ik wil laten zien dat ik het wel kan! Ik wil mn kindje vers uit de buik zien. Ik wil dat mn kindje meteen op mn buik wordt gelegd. Ik wil een van de eerste zijn die mn kindje aanraakt. Ik wil mn kindje bij me hebben. Ik wil mn kindje kunnen showen. Ik wil bv kunnen geven.
Ik wil heel veel, maar ben ook wel heel bang voor een nieuwe teleurstelling. En stiekem bereid ik me hier ook op voor, ik zie mezelf ook dit keer niet normaal bevallen.
Wij zijn wel weer snel voor de tweede gegaan, omdat ik bang was dat ik anders niet zou durven..
En niet eens echt durven op t punt van herhaling. Maar meer dat t nog een papa's kindje wordt, omdat ik er in het begin niet was, dat ik weer geen productie heb of dat ik weer tegen vriendje zeg: als je moet kiezen, kies voor mij....
Ik heb bij Ow gefaald... (En nu weet ik dat er mensen zijn, die zeggen: praat niet zo raar. Maar ik denk dat jullie mij snappen)
Nikki ik snap je volkomen.
Ik heb 5 weken na mijn bevalling nog een bloeding gehad. Ik was rond 22.00 naar bed gegaan en rond middernacht kwam mijn vriend. Ik werd daar wakker van en besefte me dat ik in iets warms en plakkerigs lag. Ik weet nog dat ik zei "waar lig ik nou in?" Erin pakte en me rot schrok.
Ik ben uit bed gestapt zo snel als ging en toen voelde ik iets uit me glijden. Ik dacht echt even dat ik mijn baarmoeder verloor. Het bleek een enorm stolsel te zijn. Ik zat op de wc, als verlamd naar dat stolsel te kijken en me serieus af te vragen of dit het dan was? Ging ik dan nu alsnog dood?
We hebben als een idioot de hap gebeld. Het stolsel maar meegenomen, want het zag er echt uit als een ingewand
Het paste net in een bakje van de chinees, zo groot.
Ik werd afgescheept met de mededeling dat het waarschijnlijk een heftige eerste menstruatie was, terwijl ik nog steeds niet helemaal klaar was met vloeien na de bevalling. Ik kreeg een kuur primolut wat de menstruatie moest stilleggen. Kuur duurde 10 dagen. Na het stoppen zou binnen 3 dagen een gewone menstruatie moeten volgen. Ik heb dit medicijn vroeger wel eens geslikt als tiener wanneer ik op kamp ging en mijn menstruatie wilde uitstellen terwijl ik nog niet aan de pil was. Ik was dus bekend ermee.
Echter, er gebeurde niets. Ik heb er over gebeld en toen kreeg ik doodleuk te horen dat dit kon gebeuren. Bij sommige vrouwen stopte het bloeden niet. Ook na die 10 dagen kwam er geen kunstmatige menstruatie op gang, waardoor ik ernstig mijn twijfels heb dat ze het juist hadden.
En Sjeen, je hebt zeker gelijk. Mijn vriend wilde tijdens beide bevallingen niets zien down under en bij de laatste bevalling zat hij stilletjes toe te kijken hoe ik weggleed. Hij had zijn jongste op zijn blote borst liggen en terwijl hij daar langzaam een trauma opliep werd er ff mijn placenta op een tafeltje naast hem geplemd
Ik heb 5 weken na mijn bevalling nog een bloeding gehad. Ik was rond 22.00 naar bed gegaan en rond middernacht kwam mijn vriend. Ik werd daar wakker van en besefte me dat ik in iets warms en plakkerigs lag. Ik weet nog dat ik zei "waar lig ik nou in?" Erin pakte en me rot schrok.
Ik ben uit bed gestapt zo snel als ging en toen voelde ik iets uit me glijden. Ik dacht echt even dat ik mijn baarmoeder verloor. Het bleek een enorm stolsel te zijn. Ik zat op de wc, als verlamd naar dat stolsel te kijken en me serieus af te vragen of dit het dan was? Ging ik dan nu alsnog dood?
We hebben als een idioot de hap gebeld. Het stolsel maar meegenomen, want het zag er echt uit als een ingewand
Het paste net in een bakje van de chinees, zo groot.Ik werd afgescheept met de mededeling dat het waarschijnlijk een heftige eerste menstruatie was, terwijl ik nog steeds niet helemaal klaar was met vloeien na de bevalling. Ik kreeg een kuur primolut wat de menstruatie moest stilleggen. Kuur duurde 10 dagen. Na het stoppen zou binnen 3 dagen een gewone menstruatie moeten volgen. Ik heb dit medicijn vroeger wel eens geslikt als tiener wanneer ik op kamp ging en mijn menstruatie wilde uitstellen terwijl ik nog niet aan de pil was. Ik was dus bekend ermee.
Echter, er gebeurde niets. Ik heb er over gebeld en toen kreeg ik doodleuk te horen dat dit kon gebeuren. Bij sommige vrouwen stopte het bloeden niet. Ook na die 10 dagen kwam er geen kunstmatige menstruatie op gang, waardoor ik ernstig mijn twijfels heb dat ze het juist hadden.
En Sjeen, je hebt zeker gelijk. Mijn vriend wilde tijdens beide bevallingen niets zien down under en bij de laatste bevalling zat hij stilletjes toe te kijken hoe ik weggleed. Hij had zijn jongste op zijn blote borst liggen en terwijl hij daar langzaam een trauma opliep werd er ff mijn placenta op een tafeltje naast hem geplemd
Och Loj, ik voel helemaal wat je schrijft Hoe ver ben je nu? Word je goed begeleid, ook mentaal? Dat falen voelt zo kut, zo verdrietig. Ik hoop zo dat dit een mooiere ervaring voor je wordt.
Nikki, ik zal het morgen opzoeken, ik vind het zonder link ook wel
Hoe ver ben je nu? Word je goed begeleid, ook mentaal? Dat falen voelt zo kut, zo verdrietig. Ik hoop zo dat dit een mooiere ervaring voor je wordt.Nikki, ik zal het morgen opzoeken, ik vind het zonder link ook wel
Wat een verhalen. Als vader heb ik alleen maar twee vrij gemakkelijke (wat is gemakkelijk, maargoed) bevallingen meegemaakt. En ik vond het interessant om te lezen hoe jullie dit nu echt hebben ervaren. Jammer ook dat er veel vrouwen een serieus trauma aan over houden. Het komt dan wel bij me op dat de zorg hier ook wel ietsje beter kan...
Enorm schrikken als er iets niet helemaal goed gaat, kan me voorstellen dat op zo'n bijzonder moment in je leven (mijn vrouw was echt in een andere wereld) zoiets nog heftiger aankomt.
Het verhaal van Cwen greep me nog het meest aan, dat de artsen en vpk niet luisteren... pfff.. wat een nachtmerrie.
Enorm schrikken als er iets niet helemaal goed gaat, kan me voorstellen dat op zo'n bijzonder moment in je leven (mijn vrouw was echt in een andere wereld) zoiets nog heftiger aankomt.
Het verhaal van Cwen greep me nog het meest aan, dat de artsen en vpk niet luisteren... pfff.. wat een nachtmerrie.
Whatever...
Wat ik trouwens echt nog wel een dingetje vind, is dat het voor de hele wereld al Heel Lang geleden is dat ik ben bevallen (14 maanden) maar het voor mij soms nog steeds voelt als gisteren. Men lijkt het wel raar te vinden dat ik er nog zo mee zit, ofzo. En van de mensen die weten dat ik in therapie ben voor een ptss vraagt maar echt een handjevol naar hoe het nu met me gaat. Een nare bevalling, het voelt wel een beetje als een taboe waar men niet over spreekt..
Dat is het ook gewoon wel denk ik.
Het 'hoort' niet. Het is ergens ook gewoon lastig natuurlijk, de geboorte van een kind hoort een blij iets te zijn en dat loopt vaak door elkaar heen, die emoties, blij met je kind, maar niet met de manier waarop.
En idd, een taboe. Terwijl het gek genoeg wel een sport lijkt om bijna een soort van op te scheppen (gechargeerd) over zware bevallingen van 3 dagen en 47 hechtingen en zulks. Uiteindelijk hoor je dan toe te voegen dat het t allemaal waard was en dat je het zo vergeten was, ofzo.
Ik hoop echt dat er meer aandacht en begrip voor komt. En zeker ook voor vaders.
En spanky, ben het idd met je eens dat het in de zorgverlening ook absoluut beter kan daaromtrent. Situaties zoals bij Cwen zouden niet moeten kunnen maar ook de nazorg bijvoorbeeld die ontbreekt vaak, nagesprekken worden niet altijd even actief aangeboden en er wordt zo weinig geluisterd en teveel gekeken naar de feitjes en resultaten.
Het 'hoort' niet. Het is ergens ook gewoon lastig natuurlijk, de geboorte van een kind hoort een blij iets te zijn en dat loopt vaak door elkaar heen, die emoties, blij met je kind, maar niet met de manier waarop.
En idd, een taboe. Terwijl het gek genoeg wel een sport lijkt om bijna een soort van op te scheppen (gechargeerd) over zware bevallingen van 3 dagen en 47 hechtingen en zulks. Uiteindelijk hoor je dan toe te voegen dat het t allemaal waard was en dat je het zo vergeten was, ofzo.
Ik hoop echt dat er meer aandacht en begrip voor komt. En zeker ook voor vaders.
En spanky, ben het idd met je eens dat het in de zorgverlening ook absoluut beter kan daaromtrent. Situaties zoals bij Cwen zouden niet moeten kunnen
maar ook de nazorg bijvoorbeeld die ontbreekt vaak, nagesprekken worden niet altijd even actief aangeboden en er wordt zo weinig geluisterd en teveel gekeken naar de feitjes en resultaten.
:)
Ik weet niet of ik het ooit al ergens heb gemeld, maar wij hebben een paar maanden na de bevalling een gesprek gehad met de anesthesist uit mijn verhaal en dat was zo fijn, echt een stukje verwerking, heel helend. Wij zijn vol lof over ons ziekenhuis (een warm bad, wat een fijne mensen daar 
) dus weinig te klagen over de zorgverlening, maar als ik anderen iets mee zou kunnen geven is dat het wel: ga in gesprek met je hulpverlener, een prettig gesprek kan de manier waarop je terug kijkt op iets echt compleet veranderen. Een nagesprek zou standaard moeten zijn, eigenlijk.
) dus weinig te klagen over de zorgverlening, maar als ik anderen iets mee zou kunnen geven is dat het wel: ga in gesprek met je hulpverlener, een prettig gesprek kan de manier waarop je terug kijkt op iets echt compleet veranderen. Een nagesprek zou standaard moeten zijn, eigenlijk.
Misschien is het ook wel een taboe vanwege de disclaimer ook hier: het is heel confronterend voor mensen die nog een baby willen of bezig zijn er eentje te krijgen. Het is wel leuk om een 'smeuïg' verhaal te horen misschien, maar een echt serieus verhaal over een heel zware bevalling, dan komt het allemaal te dichtbij.
Geen excuus overigens, want als je een traumatische ervaring hebt dan hoop je op steun uit je omgeving en die hoor je ook te krijgen.
Veel sterkte allemaal, en hopelijk krijgt het allemaal wel een plekje.
Geen excuus overigens, want als je een traumatische ervaring hebt dan hoop je op steun uit je omgeving en die hoor je ook te krijgen.
Veel sterkte allemaal, en hopelijk krijgt het allemaal wel een plekje.
"All that maybe the slightly better ones do is sort of get inside your head and leave something there"
+1 ik had zo graag nog met mijn gyn willen spreken, alleen werkte zij slechts tijdelijk in ons ziekenhuis en toen ik mijn nacontrole had was ze al weg.quote:
Ik weet niet of ik het ooit al ergens heb gemeld, maar wij hebben een paar maanden na de bevalling een gesprek gehad met de anesthesist uit mijn verhaal en dat was zo fijn, echt een stukje verwerking, heel helend. Wij zijn vol lof over ons ziekenhuis (een warm bad, wat een fijne mensen daar
Loj ik hoop oprecht dat deze bevalling een mooie ervaring wordt. En wat LE zegt, kun je je angsten wel goed bespreken met VK/gyn? Ik kreeg vlak voor mijn bevalling de tip van Mignonne om op te schrijven hoe ik zou willen dat de bevalling zou gaan. Dat heb ik gedaan en dat heeft denk ik wel als effect gehad dat ik met een positiever gevoel de bevalling ben ingegaan. Wellicht is het ook iets voor jou?
Danic, ik kan me het verhaal over het stolsel nog herinneren. Wat zul je daarvan geschrokken zijn, zeker na de ervaring die je net een paar weken eerder had gehad na de bevalling. En wat een horken bij die HAP.
Ik ben nog steeds heel blij met alle adviezen die je me hebt gegeven voor de bevalling. En ja, gelukkig ben ik een prater. Maar ik kan heel veel vertellen op de automatische piloot, alsof het niet over mezelf gaat. En dan kan ik nog zoveel praten, als ik niet het gevoel heb dat het over mezelf gaat helpt het me ook niet verder. Daarom ben ik een paar weken geleden af en toe met iemand (zusje of man) écht gaan praten over de gebeurtenissen. Hoe zij het beleefd hebben en hoe ik het beleefd heb en dat helpt. Het is fijn om te horen hoe zij dit ervaren hebben, want sommige momenten zijn in mijn hoofd ook een beetje wazig. Het helpt mij de puzzelstukjes te ordenen en daardoor de chaos rondom de bevalling in mijn hoofd wat te verminderen. En ik ben ervan overtuigd dat het goed gaat komen, over een tijdje. Het hoeft nu ook nog niet ik heb de tijd, het beheerst niet mijn leven dus ik kan alles rustig een plekje gaan proberen te geven. Voor nu is de bevalling in mijn hoofd opgesplitst in twee stukken, enerzijds een fijne bevalling met als afsluiting de geboorte van T, anderzijds de paniek rondom de geboorte van S en het bloedverlies bij mezelf. Ik hoop dat het ooit gewoon één stuk wordt met een mooi en een iets minder mooi stuk.quote:
[..]
Voor mijn zusje blijkt deze ervaring zo heftig geweest te zijn dat ze niet meer thuis wil bevallen mocht ze ooit zwanger raken. En toch ga ik er alles aan doen om haar in te laten zien dat dit soort situaties zijn eerder uitzondering dan regel, want ik wil niet dat zij met angst de bevalling in gaat.
Ja, in principe is een nacontrole bij 6 weken na de bevalling standaard. Zowel bij de verloskundige als de gynaecoloog, maar er is bedroevend weinig ruimte voor ervaringen eigenlijk.quote:
Ik weet niet of ik het ooit al ergens heb gemeld, maar wij hebben een paar maanden na de bevalling een gesprek gehad met de anesthesist uit mijn verhaal en dat was zo fijn, echt een stukje verwerking, heel helend. Wij zijn vol lof over ons ziekenhuis (een warm bad, wat een fijne mensen daar
Er wordt wel gevraagd naar hoe je de zorg hebt ervaren, er wordt gevraagd naar hoe je lichamelijk hersteld bent en eventueel nog wat dingen gecontroleerd. In sommige gevallen, wanneer het een gecompliceerde bevalling is geweest vooral wordt daar kort nog even op ingegaan, maar er wordt eigenlijk maar zelden gevraagd van 'hoe was het nou voor jou?'
Zonde eigk, gemiste kans. Ik geloof echt in wat jij al eerder aan gaf, dat je gewoon ook mentaal moet herstellen van een bevalling, ook als ie volgens boekje gaat.
:)
Zit best wat in denk ik. Ik merk dat ik het ook lastig vind zelf, je wilt iemand die nog 'moet' niet onnodig bang maken, vertrouwen geven in het proces etc. Maar anderzijds vind ik het ook echt niet wenselijk dat er een taboesfeer rondom dit onderwerp hangt.quote:Op woensdag 2 juli 2014 00:02 schreef Franny_G het volgende:
Misschien is het ook wel een taboe vanwege de disclaimer ook hier: het is heel confronterend voor mensen die nog een baby willen of bezig zijn er eentje te krijgen. Het is wel leuk om een 'smeuïg' verhaal te horen misschien, maar een echt serieus verhaal over een heel zware bevalling, dan komt het allemaal te dichtbij.
Geen excuus overigens, want als je een traumatische ervaring hebt dan hoop je op steun uit je omgeving en die hoor je ook te krijgen.
Veel sterkte allemaal, en hopelijk krijgt het allemaal wel een plekje.
Maar goed, ik las in Z&G al dat er iemand is die zelf last heeft van tokofobie, dan lijkt het me toch wel gepast om nog even een waarschuwing te plaatsen I guess.
:)
Nee, helemaal niet. Ik was daar de eerste tijd na de bevalling helemaal niet mee bezig, en toen ik ermee aan de slag ging, zag ik de noodzaak niet meer zo. Ik kan het niet ongedaan maken, de vk is met pensioen en de gyn heb ik nauwelijks gesproken.quote:
Oh, triopost, Cwen dat vroeg ik me ook nog af of jij nog gesprekken hebt gehad? Wat is jouw autonomie met voeten getreden zeg, jemig
Ergens zou ik het graag nog terugkoppelen, om het anderen te besparen. Maar ik betwijfel of er iets mee gedaan wordt. Meestal is er bij zulk ingrijpen sprake van maternale of foetale nood en doet de methode er niet zo toe. Dat dat hier niet het geval was, is niet de fout van de gyn, maar de vk. Verkeerde communicatie.
De 6 weken nacontrole heb ik trouwens nooit meer gehad. We wilden al geen 2e kindje, maar mocht het toch ooit aan de orde zijn, dan neem ik het allemaal wel mee.
Loj
Home is where the O+ is...
Bedankt Mignonne voor het openen van dit topic en de goede tekst in de OP. Ik denk nog na over wat ik hier zou willen schrijven over mijn eerste bevalling, de keuze voor een tweede kindje en de invloed van de eerste ervaring op m'n tweede bevalling. Misschien lukt het morgen.
Ik zal daarna wel proberen te reageren op de anderen voor zover ik iets met de ervaring 'kan'.
Ik zal daarna wel proberen te reageren op de anderen voor zover ik iets met de ervaring 'kan'.
Mijn bevalling liep ook heel anders dan doorsnee. Maar juist door de goede hulp en veel gesprekken weinig last gehad van alles. Wel een milde pnd gehad, maar dat was aan andere dingen toe te wijzen dan de bevalling..quote:
Ik hoop echt dat er meer aandacht en begrip voor komt. En zeker ook voor vaders.
En spanky, ben het idd met je eens dat het in de zorgverlening ook absoluut beter kan daaromtrent. Situaties zoals bij Cwen zouden niet moeten kunnen
Wat begon als simpele thuisbevalling eindigde in een weekje ziekenhuis.. Bevalling ingestuurd met hyperventileren. Weeenstormpje, en daarna hectisch gedoe met knip, vacuümpomp, totaalruptuur over andere zijde dan knip, en hechtingen op de OK. Maar alles om mijn jochie dat tijdens de bevalling in nood zat er gezond uit te krijgen. Gelukkig werd het grijze jochie al heel vlot wat roziger. Daarna nog gedoe om hem aan het eten te krijgen (hoofdpijn), wat 2 nachten neonatologie werden omdat hij te hard afviel (mijn 8 pond kind tussen de 5 ponders, reusje)..
Na een weekje waren we eindelijk thuis. In die week veel gesprekken gehad, al besefte ik me toen de ernst eigenlijk nog niet. Met de verpleging echt dagelijks vaak even zitten, vond dat vooral lief. De hechtende gyn die nog even langskwam op dag 3 en me vertelde dat ik "toch wel erg aan flarden lag" en "het hechten was een flinke puzzel". Toen begon te dagen dat. De verpleegsters niet voor niks zo lief waren. De huisarts kwam thuis nog even langs, die vroeg nog of ik de kleine niks kwalijk nam. De kraam die 2dagen extra regelde en precies het type was dat ik nodig had. Zowel bij de vk en gyn ook nagesprekken gehad. Alles bij elkaar genoeg aandacht voor de situatie.
Ik had/heb eigenlijk nog het meeste last van de reacties van de mensen om me heen. Als ik maar een deel van het verhaal vertel, dan reageren ze geschokt. De directe familie reageerden ook veel heftiger dan ik ooit gedaan heb. Waarop ik me afvroeg of ik iets gemist had ofzo..
Ook van de vk het aanbod gehad om voor een tweede zwangerschap eerst nog eens te praten. Daar heb ik geen gebruik van gemaakt. En nr 2 werd een hele fijne bevalling. Dat was wel erg fijn. Het kan toch wel normaal, dus het ligt echt niet aan mijn lijf, maar gewoon pech, zoals ik al dacht.
De zorg kan heel veel maken of breken als je zelf in zo'n afhankelijke situatie zit. Het lijkt soms van dat lopende band werk, alsof ze met poppen werken ipv mensen.. Wat hun misschien een uurtje werk bespaard kan iemand maanden (fysiek/psychische) ellende besparen...
Mooi topic Mignonne!
Ik herken mezelf niet volledig in de verhalen maar op bepaalde punten zie ik wel raakvlakken. Ik ben heel open mijn bevalling in gegaan en uiteindelijk is er van alles gebeurd waar ik nooit rekening mee had gehouden.
Ontsluiting thuis ging heel soepel maar na een uur persen toch naar het ziekenhuis. Uiteindelijk 2 liter bloed verloren, geknipt, vacuumpomp en placenta verwijdering op de ok.
Nu heb ik deze week het nagesprek met m'n vk, wellicht dat ik daar meer aan heb. Al heeft zij niet de hele bevalling meegemaakt, ze werd afgelost toen we in de verloskamer waren. Daar ga ik wel melding van maken dat ik dat ververlend vond; ik had graag van begin tot eind met dezelfde vk beleefd.
Het is nu nog heel vers, F is vandaag 7 weken, maar het voelt dus nog echt alsof ik het niet was. Alsof het het verhaal is van iemand anders. Ik ben benieuwd of dat zo blijft of dat het gewoon moet bezinken.
Ik herken mezelf niet volledig in de verhalen maar op bepaalde punten zie ik wel raakvlakken. Ik ben heel open mijn bevalling in gegaan en uiteindelijk is er van alles gebeurd waar ik nooit rekening mee had gehouden.
Ontsluiting thuis ging heel soepel maar na een uur persen toch naar het ziekenhuis. Uiteindelijk 2 liter bloed verloren, geknipt, vacuumpomp en placenta verwijdering op de ok.
Dat is ook hoe ik het ervaar, alsof het niet over mijzelf gaat. Ik heb wel opgeschreven hoe de bevalling is geweest en hier toen veel met mijn vriend over gepraat. Het nagesprek in het zkh heeft me wel wat wijzer gemaakt maar het was met een arts die niet bij mijn bevalling aanwezig was, en dus alleen het partusverslag kendequote:
En ja, gelukkig ben ik een prater. Maar ik kan heel veel vertellen op de automatische piloot, alsof het niet over mezelf gaat. En dan kan ik nog zoveel praten, als ik niet het gevoel heb dat het over mezelf gaat helpt het me ook niet verder.
Nu heb ik deze week het nagesprek met m'n vk, wellicht dat ik daar meer aan heb. Al heeft zij niet de hele bevalling meegemaakt, ze werd afgelost toen we in de verloskamer waren.
Daar ga ik wel melding van maken dat ik dat ververlend vond; ik had graag van begin tot eind met dezelfde vk beleefd. Het opscheppen herken ik niet, ik heb juist dat ik het verhaal af lijk te zwakken als ik het vertel. Alsof ik me er toch voor schaam dat ik het niet helemaal zelf heb kunnen doenquote:
En idd, een taboe. Terwijl het gek genoeg wel een sport lijkt om bijna een soort van op te scheppen (gechargeerd) over zware bevallingen van 3 dagen en 47 hechtingen en zulks. Uiteindelijk hoor je dan toe te voegen dat het t allemaal waard was en dat je het zo vergeten was, ofzo.
Het is nu nog heel vers, F is vandaag 7 weken, maar het voelt dus nog echt alsof ik het niet was. Alsof het het verhaal is van iemand anders. Ik ben benieuwd of dat zo blijft of dat het gewoon moet bezinken.
Fazz, dat laatste heb ik nog steeds, dat het iemand anders verhaal lijkt. Zou dat ook een soort van copingsmechanisme zijn?
Het opscheppen hoor ik wel vaak om me heen, zeker tijdens een zwangerschap. Er is tijdens het uitwisselen van bevallingsverhalen altijd wel iemand die het net even erger heeft gehad, ofzo.
Het opscheppen hoor ik wel vaak om me heen, zeker tijdens een zwangerschap. Er is tijdens het uitwisselen van bevallingsverhalen altijd wel iemand die het net even erger heeft gehad, ofzo.
Ik ben bijna 7 jaar verder en heb het nog wel een beetje. Vooral omdat de omgeving veel heftiger reageert als ik het nu vertel, dan ik zelf reageerde. Alsof het verhaal niet over mezelf ging maar iemand anders. Het is niet meer zo sterk als de eerste weken/maanden. Er wordt ook gewoon minder over gepraat, en bevalling nr2 gaf me ook een positief verhaal ernaast. Ik sla het complete verhaal nr1 maar over bij zwangerenquote:
Het is nu nog heel vers, F is vandaag 7 weken, maar het voelt dus nog echt alsof ik het niet was. Alsof het het verhaal is van iemand anders. Ik ben benieuwd of dat zo blijft of dat het gewoon moet bezinken.
Ja ik herken dat ook. Dat opbieden tegen elkaar.
Maar ook het bagatelliseren. Ik weet nog dat ik vertelde dat het niet goed met me ging en Hulp had gezocht. Mijn zusje gaf toen aan ervan te schrikken en niet had begrepen dat het zó heftig was geweest. Toen ik vertelde dat het om 3,2 liter ging, vertelde ze dat haar schoonzus ruim 5 liter was verloren, maar dat die nergens last van had.
Ja eeehm. ...Fijn voor haar.
Ik heb toen wel aangegeven dat ik haar reactie niet fijn vond omdat het me het gevoel gaf dat ze vond dat ik me aanstelde/overdreef.
Ik vond het prettig om dat uit te spreken en we hebben dat ook wel rechtgezet.
Daarin ook wel mijn tip: krijg je het gevoel niet serieus genomen te worden, zeg dat dan.
Mensen weten vaak niet eens wat ze met hun opmerkingen bij je doen en wat voor gevoel jou dat geeft.
Maar ook het bagatelliseren. Ik weet nog dat ik vertelde dat het niet goed met me ging en Hulp had gezocht. Mijn zusje gaf toen aan ervan te schrikken en niet had begrepen dat het zó heftig was geweest. Toen ik vertelde dat het om 3,2 liter ging, vertelde ze dat haar schoonzus ruim 5 liter was verloren, maar dat die nergens last van had.
Ja eeehm. ...Fijn voor haar.
Ik heb toen wel aangegeven dat ik haar reactie niet fijn vond omdat het me het gevoel gaf dat ze vond dat ik me aanstelde/overdreef.
Ik vond het prettig om dat uit te spreken en we hebben dat ook wel rechtgezet.
Daarin ook wel mijn tip: krijg je het gevoel niet serieus genomen te worden, zeg dat dan.
Mensen weten vaak niet eens wat ze met hun opmerkingen bij je doen en wat voor gevoel jou dat geeft.
Deepfreeze, wat enorm fijn dat je zo goed bent opgevangen. Zo zie je maar dat de zorg echt kan maken of breken met welk gevoel je terug kijkt op de bevalling.
Dus dat gevoel alsof het om een ander gaat is herkenbaar, goed om te horen 
Vooralsnog heb ik geen nare gevoelens als ik terug denk aan de bevalling, ik blijf heel nuchter denken dat het nu eenmaal zo is gegaan. Maar geen idee wat er gebeurd als we eens aan een nr 2 gaan denken
Danic, dat uitspreken is ook goed. Mijn moeder was eerst een beetje gepikeerd dat we pas 4 uur na de bevalling belde met het nieuws. Maar een paar dagen later vertelde ze me dat ze opeens het besef had dat het ook wel heel anders had kunnen aflopen.
Vooralsnog heb ik geen nare gevoelens als ik terug denk aan de bevalling, ik blijf heel nuchter denken dat het nu eenmaal zo is gegaan. Maar geen idee wat er gebeurd als we eens aan een nr 2 gaan denken
Danic, dat uitspreken is ook goed. Mijn moeder was eerst een beetje gepikeerd dat we pas 4 uur na de bevalling belde met het nieuws. Maar een paar dagen later vertelde ze me dat ze opeens het besef had dat het ook wel heel anders had kunnen aflopen.
|
|
