Uiterlijke vs. innerlijke schoonheid

Beste mensen, vandaag wil ik het eens hebben over wat in mijn optiek een van de grootste paradoxen van de 21e eeuw is: de verschillende manieren waarop we uiterlijke en innerlijke schoonheid bejegenen.

Er zijn veel overeenkomsten tussen de twee. Zowel uiterlijke en innerlijke schoonheid zijn deels genetisch bepaald, en mensen kunnen het dus niet ingrijpend veranderen. Toch kunnen we eraan werken: mensen kunnen naar de sportschool of plastische chirurgie om hun uiterlijke schoonheid te verbeteren, en ze kunnen naar de universiteit of naar een cursus om hun innerlijke schoonheid te verbeteren.

Toch wordt het enorm afgekeurd als we mensen aan een bepaalde standaard van uiterlijke schoonheid houden, terwijl het de normaalste zaak is om mensen aan een bepaalde standaard van innerlijke schoonheid te houden.
Iemand die dik is, mag je daar niet op aanspreken. Iemand die zich asociaal gedraagt, wel - het wordt zelfs verwacht. Je mag niet lachen met mensen die een grote neus hebben, terwijl je wel mag lachen met iemand die weinig kennis heeft.
Als die persoon vervolgens 10.000 euro uitgeeft aan plastische chirurgie om z'n neus te laten verkleinen, wordt daar schande over gesproken. Maar als iemand 10.000 euro uitgeeft aan een opleiding om z'n kennis te laten vergroten, wordt dat geprezen.

Zeker als we mensen gaan beoordelen, wordt dat heel duidelijk. Het is de normaalste zaak van de wereld voor een werkgever om z'n werknemers te beoordelen op intelligentie, doorzettingsvermogen et cetera. Maar een werkgever die z'n werknemers beoordeelt op uiterlijk, wordt voor rotte vis uitgemaakt. Idem voor het zoeken van een partner: een man of vrouw die graag een partner met een mooi lichaam wil, is oppervlakkig. Een man of vrouw die graag een partner met een goed gevoel voor humor wil, wordt niets verweten.
Kortom: mensen worden geacht innerlijk zo optimaal te zijn als ze kunnen, terwijl we accepteren dat ze dat uiterlijk niet zijn (of zelfs: dat ze niet eens proberen optimaal te zijn).

Ik vind het persoonlijk een beetje een schizofrene opstelling. Zowel uiterlijke als innerlijke schoonheid kennen veel raakvlakken. Toch behandelen we ze op zo'n verschillende manier. Het lijkt mij logischer om als samenleving te accepteren dat er zowel qua innerlijk als qua uiterlijk bepaalde eisen worden gesteld. Natuurlijk moeten we ons hoeden voor al te extreme eisen: niet iedereen kan van buiten zijn als een supermodel of van binnen zijn als een professor. Maar een bepaald niveau van zowel uiterlijke als innerlijke schoonheid lijkt me niet teveel gevraagd.

Goed, dit is mijn kant van het verhaal. Wat vinden jullie ervan? Zijn uiterlijk en innerlijk zo te vergelijken? Is het te rechtvaardigen om ook een bepaalde uiterlijke standaard te mogen hebben? Of doen we daarmee mensen te kort? En waarom zouden we mensen dan niet te kort doen door een bepaalde innerlijke standaard te hebben?

quote:

Op woensdag 18 juni 2014 12:43 schreef kurva het volgende:
Ts is dik en arrogant

Mijn eigen uiterlijk doet niets af aan de correctheid van mijn argumenten en mijn redenatie. Of ik nu Schwarzenegger zelve ben of een walvis van 500kg.

Misschien wil je nog eens proberen met inhoudelijke argumenten?

quote:

Op woensdag 18 juni 2014 12:49 schreef Tja..1986 het volgende:
Ik denk dat het komt omdat uiterlijk niet direct een probleem voor een ander oplevert. Als jij dik bent heb ik daar geen centje last van (okee, misschien druk je iets meer op de zorgkosten dan als je normaal was, maar er zijn nog veel meer factoren in het spel en ik hoef dat niet alleen te betalen dus merk daar niets van). Als jij asociaal bent en bijvoorbeeld mij geen voorrang verleent terwijl ik het wel heb, heb ik er wel direct last van.

Net zoals een werkgever natuurlijk last heeft van een werknemer zonder doorzettingsvermogen en niet van eentje met een minder mooi hoofd.

Dat laatste is 100% afhankelijk van de context. De ene werkgever heeft nood aan een werknemer met doorzettingsvermogen (bijv. een bouwvakker die hard doorwerkt) de ander heeft nood aan een werknemer met een mooi frontje (bijv. een receptionist die het gezicht van de firma moet zijn).

Dat eerste is ook weer onderdeel van de conditionering die uit het hoofdpunt voortkomt. We mogen ons ergeren aan asociaal gedrag, aan een gebrek aan humor, aan een gebrek aan kennis, omdat we daaraan eisen mogen stellen. We mogen ons anderzijds niet ergeren aan bijvoorbeeld dik zijn, aan slecht gekleed zijn, aan een lelijk kapsel hebben, omdat we daaraan geen eisen mogen stellen.

Overigens ergeren veel mensen zich wel degelijk aan dingen als dik zijn en een lelijk kapsel hebben, alleen die ergernis is sociaal ongepast. Iemand die die ergernis publiek uit, wordt gezien als oppervlakkig en asociaal (opvallend hoe de kritiek op die persoon zich weer op het innerlijk richt: waarom mag je niets zeggen van dik zijn, maar van oppervlakkigheid wel?). De meeste mensen uiten het dan ook alleen anoniem (op internet bijvoorbeeld) of in besloten kring.

quote:

Op woensdag 18 juni 2014 12:58 schreef Morrigan het volgende:
Er wordt wel op uiterlijk gelet, maar dan voornamelijk lichamelijke verzorging. Niet iedereen kan eruit zien als een topmodel, maar shampoo, tandpasta en schone kleding moet voor de meeste wel haalbaar zijn. Er zijn dan ook genoeg functies waarbij het uiterlijk belangrijk is, voornamelijk op de frontoffice, omdat de werknemers ook het visitekaartje zijn.

En wat Tja ook al zei, van een lelijk uiterlijk heb je minder last dan van een lelijk innerlijk.

Maar dat is wel een héél minimaal niveau. Waarom is het acceptabel om te eisen dat mensen duizenden euro's uitgeven aan opleidingen, maar kan uiterlijk stoppen met honderd euro aan kleding, tandpasta en shampoo? Waarom kan een lelijk iemand volstaan met een net shirt en gepoetste tanden, terwijl een lui iemand geacht wordt z'n hele karakter om te gooien? Daar zit naar mijn mening een enorme discrepantie tussen...

quote:

Op woensdag 18 juni 2014 13:07 schreef schaakkipje het volgende:

[..]

Jouw redenatie is gebaseerd op niet erg gangbare definitie van innerlijke schoonheid, want jij stelt dat de universiteit innerlijke schoonheid kan vergroten, terwijl in het algemeen gesproken met innerlijke schoonheid eigenschappen worden bedoeld zoals zachtaardig, vriendelijk etc of soms ook wel een gezonde ziel.

Wat bedoel je nou precies met innerlijke schoonheid?

Alles wat mensen aantrekkelijk vinden aan een persoon, dat niet tot het uiterlijk behoort. Dus ook bijvoorbeeld kennis, verfijndheid en intelligentie. Dat zijn dingen die je bij een goede opleiding leert of verbetert.

quote:

Op woensdag 18 juni 2014 13:21 schreef schaakkipje het volgende:

[..]

mijns inziens is dat ontwikkeling of misschien kan je dat wel vaardigheden noemen. Beiden houden slechts zijdelings verband met innerlijke schoonheid.

Hoezo zijdelings? Dat is iets wat mensen aantrekkelijk vinden, dus schoonheid en het is iets dat van binnen zit, dus innerlijk. Dat lijkt mij innerlijke schoonheid bij uitstek.

quote:

Op woensdag 18 juni 2014 13:24 schreef Fierce. het volgende:
Je vergelijkt dik zijn met asociaal gedrag vertonen. Dat vind ik raar.

Waarom? Ik heb geprobeerd uit te leggen waarom het naar mijn mening best te vergelijken valt.

quote:

Op woensdag 18 juni 2014 13:33 schreef Morrigan het volgende:

[..]

Het is ook geaccepteerd om duizenden Euro's uit te geven aan cosmetica en plastische chirurgie. Veel mensen hebben alleen dat geld niet en niet alle behandelingen worden vergoed. Een lui iemand kan zonder geld zijn karakter aanpassen, maar een lelijk iemand kan niet zonder geld zijn uiterlijk veranderen.

Mensen kunnen zonder geld hun kleding of kapsel aanpassen (tenminste: zonder er meer voor uit te geven). Toch is het niet gepast om mensen aan te spreken op een lelijk kapsel of een lelijke outift.

Daarnaast, zo geaccepteerd is het niet om duizenden euro's uit te geven aan plastische chirurgie of cosmetica. Het gebruik van veel cosmetica wordt gezien als afkeurenswaardig en zelfs uitgelachen. En vertel eens aan je omgeving dat je een borstvergroting of een liposuctie gaat laten doen, en zie eens hoe ze dan reageren. Maar als je besluit om duizenden euro's uit te geven aan een opleiding om je innerlijk te verbeteren, staan de mensen te juichen.

quote:

Op woensdag 18 juni 2014 14:10 schreef Morrigan het volgende:

[..]

Eerst ging het over lichamelijk en nu opeens over kleding en kapsel. Met een leuk kapsel en nette kleding blijf je nog steeds een lelijk hoofd houden. Dat gaf je zelf ook aan.

Overigens denk ik dat veel mensen zo reageren over plastische chirurgie uit jaloezie, omdat ze het zelf niet kunnen betalen en door onwetendheid vanwege al die verspookte celebs. Ik ken iemand die wat aan haar lichaam heeft laten doen en dat ziet en vrij natuurlijk uit.

Kleding en kapsel zijn toch zeker ook onderdelen van het uiterlijk? En dat uiterlijk is een geheel, het gaat om meer dan alleen gezicht.

Wat betreft de negatieve reacties op zorg voor het uiterlijk: vraag eens aan een willekeurige voorbijganger wat hij of zij vindt van metromannen, plastische chirurgie, bodybuilders, miss-verkiezingen, etc. Tien tegen een is de reactie iets als: "Onzin voor ijdeltuiten", "nergens voor nodig want iedereen is goed zoals hij is" of "Uiterlijk doet er niet toe, innerlijk is wat telt".

Dat geeft toch duidelijk aan hoe negatief wij tegenover zorg voor het uiterlijk staan. Iedereen die meer dan het minimale voor zijn uiterlijk doet, wordt ijdel genoemd. Terwijl het van mensen wordt verwacht dat ze meer dan een beetje hun best doen voor hun innerlijk.

quote:

Op woensdag 18 juni 2014 14:13 schreef schaakkipje het volgende:

[..]

Ik denk gewoon dat innerlijke schoonheid meer betrekking heeft op karaktereigenschappen, maar als je bijvoorbeeld leergierig bent en dus meer kennis op doet, dat dat een gevolg is van en dus zijdelings te noemen is.

Nou goed: we mogen mensen bij innerlijk dus wel afrekenen op aangeboren eigenschappen als leergierigheid, maar bij uiterlijk mogen we mensen niet afrekenen op zulke eigenschappen. Is dat niet een beetje hypocriet?