quote:
Veel van de tegenwoordige R&B heeft nog maar weinig met de originele R&B uit de jaren 50 en 60 te maken: dat was een vaak rauwe mix van soul en blues.
Wanneer ik het ´nu´ over R&B heb, bedoel ik van die gladgestreken, voorspelbare R&B waar nu de hitparade mee vol staat. Eigenlijk is het meer een soort pop met wat soul en hip-hop elementjes, maar zonder de 'echte' soul die die oude soul-platen vaak wel hadden.
Wat mij betreft is het 'fout' gegaan in het midden van de jaren negentig, toen je bands als New Edition en artiesten als Toni Braxton en Mariah Carey kreeg. R&B werd toen steeds meer plastic en inwisselbaar, mede door die vervelende uithalen (kijk eens hoeveel octaven ik kan zingen), standaard-achtergrondkoortjes en voorspelbare teksten.
Wanneer ik naar Prince kijk, maak ik onderscheid tussen 'soul-nummers' van hem en R&B nummers: Adore vind ik bijvoorbeeld een geweldig nummer in traditionele soul-stijl, hoewel er ook meerdere typische Prince-gekkigheidjes in zitten (het gebruik van de harp, dat engelenkoor op het eind) en ondanks de drummachine klinkt het nog steeds lekker organisch.
Latere nummers als Dark, Willing and Able en On the Couch vind ik ook meer soul dan R&B. Call my Name vind ik een redelijk nummer: ook in de oude soul-stijl, maar iets te gelikt en voorspelbaar naar mijn smaak.
Op Emancipation kreeg je opeens nummers die klonken als de R&B in de hitparade: meer 'plastic' qua productie, met die voorspelbare achtergrondkoortjes en gewoon minder 'soulvol' wat mij betreft.
Daarna begon hij steeds vaker nummers te maken als The Greatest Romance, Incense and Candles, Chocolate Box e.d. Tja.. als ik naar een plaat van Chris Brown of Rihanna wil luisteren dan koop ik die wel, maar ik hoor het liever niet in de muziek van Prince.