Kindermishandeling.... Wat doe jij er tegen?

Als ik in mijn buurt het vermoeden zou hebben van kindermishandeling... tja, ik denk dat ik dan toch het Meldpunt Kindermishandeling zou bellen. Maar ik zou het wel moeilijk vinden, stel dat het niet waar is, dan haal je wel heel veel overhoop (ook al zal er niet meteen een politieauto voor de deur staan). Ik denk dat onterecht beschuldigd worden van mishandeling van je eigen kind het meest vernederende en beledigende is wat je als ouder kan overkomen.

Maar toch, het kind gaat in zo'n situatie wel voor. Dus mocht ik een vermoeden hebben, dan ga ik wel bellen.

quote:

---

Op donderdag 17 oktober 2002 23:02 schreef Moonah het volgende:

[..]

Ik denk dus dat dergelijke reacties heel vaak voorkomen.
Iets zien, afgrijzen voelen, en doorlopen....
Dat is toch triest?

---

Ik heb trouwens ook wel eens meegemaakt, in Amsterdam, dat een vrouw ongelofelijk uitviel tegen een heel klein kindje en toen ik ook maar in haar richting keek, werd ze meteen agressief, "Heb ik wat van je an?"

Zelf vind ik dat iedere ouder zelf het recht heeft zijn opvoedmethode te beoefenen op hun kinderen. Ik voel iedere klap die een kind krijgt wegens ongehoorzaamheid maar zal nooit (behalve bij extremiteiten) de ouder hierop aanspreken. Meestal wordt je nl geleid door emoties wil je er direct wat van zeggen dan door goed doordachte raad, je weet nl nooit 100% de situatie van de ouders en het kind.

Kinderen verdienen respect, maar de keuzes van ouders ook. Ikzelf heb vroeger wel eens een pak slaag gehad, NATUURLIJK doet dat pijn en natuurlijk voelde ik me daarna rot. Maar dat neemt niet weg dat het me de ernst van de situatie liet begrijpen en wel 2 keer nadacht voordat ik weer iets flikte. Alleen woorden helpen soms niet, ieder kind is namelijk anders.

Ik heb geen kinderen trouwens

Of het wel of niet is toegestaan staat denk ik buiten discussie, juist omdat het hier gaat om mishandeling en dat is natuurlijk nooit juist.

Ik ken ook dat gevoel als je een ouder te ver ziet gaan in jouw ogen,
zelfs bij de school van mijn oudste zoontje.
Daar staat altijd een groepje moeders die samen naar school lopen en weer terug,
alleen maar met elkaar pratend, geen oog voor de kinderen die uit school komen, niks.
Eèn van die moeders heeft een heel harde en gemene kop en ineens staat haar dochter soms te huilen, alsof ze een klap heeft gekregen, heb ik dan wellicht net gemist.
Ze is erg hardhandig tegen haar dochter en beslist niet liefdevol.
Het enige dat ik tot nu toe doe is haar doordringend aankijken, met zo'n blik van : Ik heb je door.
Niet dat dat helpt.
Waar ik me maar aan vasthou omdat ik geen enkel bewijs heb is dat het een school is met erg goede leerkrachten die bovenop de kinderen zitten en dat de lerares zonder twijfel meer hiervan heeft gezien dan ik.
Bij het minste of geringste 'bewijs' stap ik er iig op af.

Als ik het idee heb dat er sprake is van een zwaardere vorm van kindermishandeling, wat ik bij een collega wel eens heb meegemaakt (hij sloeg z'n kinderen, schold ze uit, had geen aandacht voor ze en ging met ze om alsof ze minderwaardig waren) bel ik de kinderbescherming. Wat ik in het geval van die collega ook gedaan heb.

quote:

---

Op donderdag 17 oktober 2002 23:33 schreef shmoopy het volgende:
Ik heb een piepklein stukje gekeken, maar al snel weggezapt,
ik kan er (misschien omdat ik zelf kinderen heb) heel slecht tegen.

---

Ik zie veel posts waar mensen iets vermoeden en zeggen wat ze eigenlijk hadden willen doen. Probleem is dat wat ze zagen eigenlijk maar een moment opname was. Leer eerst het kind beter kennen zou ik zeggen, maak een praatje met de ouders als daar de mogelijkheid toe is. Ken je de ouders en het kind niet, en zou er ook maar niet een kleine kans zijn dat het voorval wat je zag bij een redelijke verklaring voor het gedrag van de ouder kunnen horen vind ik dat je nergens over kan oordelen.

Trouwens het uiterlijk van de ouders meenemen bij je gedachte over de thuissituatie vind ik zowieso onzin. -als reactie op shmoopy ofzo

quote:

---

Op donderdag 17 oktober 2002 23:42 schreef VendoR het volgende:
Ik probeerde met mijn post o.a. duidelijk te maken dat een vermoeden van mishandeling vaak te snel verward wordt met een fysieke (misschien op dat moment nodige) correctie van de ouders.

Ik zie veel posts waar mensen iets vermoeden en zeggen wat ze eigenlijk hadden willen doen. Probleem is dat wat ze zagen eigenlijk maar een moment opname was. Leer eerst het kind beter kennen zou ik zeggen, maak een praatje met de ouders als daar de mogelijkheid toe is. Ken je de ouders en het kind niet, en zou er ook maar niet een kleine kans zijn dat het voorval wat je zag bij een redelijke verklaring voor het gedrag van de ouder kunnen horen vind ik dat je nergens over kan oordelen.

Trouwens het uiterlijk van de ouders meenemen bij je gedachte over de thuissituatie vind ik zowieso onzin. -als reactie op shmoopy ofzo

---

En het gevaar is ook dat mensen juist denken: ik bemoei me niet met de opvoeding van die mensen. Terwijl het ook juist wel raak kan zijn en hun vermoedens kunnen kloppen. Het blijft gewoon heel moeilijk.

quote:

---

Op donderdag 17 oktober 2002 23:42 schreef VendoR het volgende:
Trouwens het uiterlijk van de ouders meenemen bij je gedachte over de thuissituatie vind ik zowieso onzin. -als reactie op shmoopy ofzo

---

Vooral op basisscholen waar roddelpraat niet ongewoon is onder de ouders Zelfs kwaad kijken naar de ouders kan al ongewenste effecten veroorzaken. Wat bereik je er namelijk mee? Zo'n ouder weet als het goed is heus wel dat hij/zij zn kind "publiekelijk" corrigeert. Het zet alleen maar kwaad bloed naar mijn mening.

quote:

---

Op donderdag 17 oktober 2002 23:53 schreef shmoopy het volgende:

[..]

Nee, vind ik niet.
Ik werk met kinderen en heb er zelf 2.
Ik weet hoe ouders reageren als ze hun kinderen zien na een creche of schooldag.
Die hebben op z'n minst een glimlach op hun gezicht als hun kind op ze af komt,
niet een compleet ongeinteresseerde blik waarmee ze hun kind niet eens zien, zoiets valt op.
Wat ook opvalt is als je die moeder naar dat kind ziet kijken, emotieloos en permanent geirriteerd.
Dan klopt er iets niet.

---

quote:

---

Op vrijdag 18 oktober 2002 00:05 schreef Moonah het volgende:

[..]

Oeh! Hier krijg ik echt kromme tenen van!!!
Ik ben er absoluut van overtuigd dat je een kind zonder 'fysieke correctie' kunt opvoeden.
En dat heeft niets te maken met 'niet over je hart verkrijgen' ofzo. Nee, dat heeft te maken met (je noemde het woord al) RESPECT voor een kind.
Als je de moeite neemt een kind uit te leggen waarom iets niet mag, als je consequent en liefdevol bent, als je een kind met zijn emoties serieus neemt, als je een kind als een volwaardig en gelijkwaardig mens ziet, dan haal je het toch niet in je hoofd om het kind te slaan!!! Laat staan erger .

En wat ik ook vreemd vind: 'Alleen als het heel erg is, zou ik er wat van zeggen.'
Is het niet zo dat al het grote meestal klein begint? Dus waarom niet bij 'kleine signalen' ingrijpen?

Overigens ga ik vanavond niet meer verder met dit topic. Het raakt me te erg merk ik. Ik ga naar bed, en anders lig ik te lang te malen in bed.
Morgen weer naar mijn schatjes .

---

Maar goed, ik wilde die twee discussiepunten niet door elkaar halen (nu doe ik het toch). Maar ik kan me wel heel erg vinden in je posting.

Offtopic :
Trouwens ik ben tegen het slaan of fysiek corrigeren van kinderen! Maar dat wil niet zeggen dat ik ZEKER weet dat ALLE kinderen zonder kunnen. Hoe wil je dat bewijzen? Hoe wil je bewijzen dat een klap niet liefdevol gegeven kan worden? Hoe wil je bewijzen dat alleen "liefde" (dwz NOOIT fysiek corrigeren) de beste opvoeding voor het kind is? Volgens mij ben je dan namelijk aan het generaliseren. Ik heb zoals eerder gezegd respect voor kinderen, maar ook respect voor ouders die een andere manier van opvoeden hebben. Dit is gewoon wat ik wil bereiken, je open stellen voor andere opvattingen, niet de discussie of een bepaalde manier van opvoeden juist of niet juist is.

[Dit bericht is gewijzigd door VendoR op 18-10-2002 00:20]

quote:

---

Op vrijdag 18 oktober 2002 00:12 schreef VendoR het volgende:
Ik kom oorspronkelijk uit een dorpje en een paar huizen verder woont een gezin met een moeder die altijd moe is (zo'n ziekte weet je wel ) en er dus ALTIJD ongeinteresseerd uitziet (het is ook een beetje een aso familie, maar wat wil je met een moeder die altijd ziek is en een sukkel (feit) als vader). REKEN maar dat er roddels het dorp ingaan. Ik kan natuurlijk allerlij voorbeelden en verhalen vertellen om dat gezin en hun problemen te beschrijven, maar het gaat me erom dat geen enkel vooroordeel bewezen is.

---

quote:

---

Op vrijdag 18 oktober 2002 00:24 schreef Zusje het volgende:

---

quote:

---

Op vrijdag 18 oktober 2002 00:24 schreef Zusje het volgende:
Ik heb de uitzending ook gezien en inderdaad werkelijk in en in triest.
Het probleem met kindermishandeling is dat het veelal in een erg laat stadium gemeld en zichtbaar wordt, omdat mensen veelal niet durven te melden en zich niet willen bemoeien met de de huiselijke problemen van een ander. Dit heeft te makenmet de individualisering van de maatschappij. Hierdoor is de maatschappelijke betrokkenheid in het gedrang gekomen. Mensen voelen zich verantwoordelijk voor zichzelf en niet meer voor de kinderen van de buurvrouw. Mensen vinden het moeilijk om anderen aan te spreken op hun verantwoordelijkheden of hun gedrag. Ze zijn bang voor de gevolgen.
Omdat ik in d ejeugdbescherming heb gewerkt ( ik was gezinsvoogd) en nu als jeugdhulpverlener werkzaam ben weet ik als geen ander wat de gevolgen kunnen zijn van langdurige mishandeling en de hoeveelheid schade die dit opkan leveren.( en dat is heel wat, want daar kan ik boeken over schrijven)
In mijn ogen is niets doen erger dan iets verkeerds doen of verkeerds zeggen. Je moet jezelf in de ogen kunnen kijken. Als ik vermoedens heb van kindermishandeling, spreek ik deze vermoedens uit aan wie dan ook, want volgens mij moet je niet gelijk naar het AMK lopen, maar moet je eens proberen om eerst eens met ouders aan de praat te komen. Mocht blijken dat ik het verkeerd heb gehad, dan kan ik dat voormezelf verantwoorden en ook uitleggen.
Daarom ben ik zo'n vreselijk mens die moeders aanspreken in de winkel omdat ze in mijn ogen te ruw met hun kind omspringen of te hard schreeuwen. "Moet dat nou zo"is meestal mijn standaard zin. Soms krijg ik boze blikken, soms een stamelend excuus en soms inhoudelijke discussie, maar ik krijg bijna altijd een glimlach van zo'n kind.

---

Dat soort reacties heb ik idd ook wel eens geghad in de supermarkt "moet dat nou zo?" En "ach jhet is nog een kind..." als ik mijn zoontje corrigeerde omdat ie voor de honderduizendste keer een rek boodschappen had leeggetrokken Hij is twee jaar btw, dus inhoudelijk uitleggen waarom iets niet mag,( wat ik wel doe) heeft weinig zin, dus pak ik hem meestal bij de arm vast, "dwing" hem mij aan te kijken en zeg ferm "NEE, MAG NIET, AFBLIJVEN!!!".
Als dit niet werkt wil het weleens voorkomen dat ik hem idd een tik op zijn vingers geef.
En dan krijg je de reacties omdat mensen alleen dat ene moment zien.

En daar baal ik van, ook zijn het vaak mensen die de reacties geven vaak kinderloos (gewenst of ongewenst) en hebben dus geen flauw idee wat het inhoud om de HELE godsgandse dag tegen je kind "Nee" te roepen, of te zeggen "pas op dat is gevaarlijk" en ga zo maar door want die kleintjes hebben totaal geen besef van gevaar.

Ik vind trouwens wel dat ondanks dat ie weleens een tik op zijn vingers krijgt ik het niet echt slecht doe als moeder zijnde want hij komt me met regelmaat uit zichzelf een dikke pakkerd en een kroel geven waar ie ook maar is... dus ik doe toch wel iets goed

quote:

---

Op donderdag 17 oktober 2002 22:06 schreef Moonah het volgende:

Mijn vraag dus:

Wat doe jij als je vermoedt dat er sprake is van kindermishandeling?

---

De verantwoordelijkheid van ouders (en dus de vrijheid om te doen en laten wat ze willen) is heilig in ons westen.

In veel gevallen, helaas...

geweld gebruiken tegen weerloze personen!
bah, wat een zieke mensen!

meisje van 10 in de problemen.

Dan weet je wat ik zou doen....

Ik ben zelf 2 maanden geleden heel erg geconfronteerd met het fenomeen kindermishandeling. Ik ben mijn vriendin erdoor kwijtgeraakt. Lang verhaal, maar als je het wilt lezen,kijk hier maar

Kinderen slaan , het is echt te gek voor woorden dat er nog mensen zijn die denken dat dat goed voor het kind is en dat dat ook nog uit liefde kan gebeuren. Dat is zo'n oude opvatting, voortgekomen uit de zwarte pedagogie, die het kind als slecht zag als het op de wereld kwam en waar je als ouder voor moest zorgen dat het goed werd, door middel van slaan e.d. Echt te gek voor woorden.

Een kind komt puur ter wereld. Eerlijk en vol,verwachtingen en behoeften. Behoeften als liefde, warmte, aandacht, het gevoel dat het gewild is, vertrouwen en respect. Deze uiterst simpele behoeften dien je als ouder aan je kind te geven. Jij bent er voor het kind, het kind niet voor jou. Een klein kind, net geboren, is volledig afhankelijk voor zijn leven van zijn ouders. Hij heeft ze nodig. Als die ouders het kind niet geven wat het nodig heeft, dus in het kind zijn behoeften voorzien, voelt het kind zich met zijn leven bedreigd. En wat moet het dan anders dan zijn behoeften aan de kant schuiven? En dan dus maar op de behoeften van zijn ouders in te spelen? Dat betekent dus dat het kind er dan voor de ouders is, dat is de omgekeerde wereld.

Er zijn zo ontzettend veel voorbeelden. Heel simpel: Een moeder heeft geen aandacht voor een kind. Het is alleen maar druk bezig met zichzelf, en doet dat zonder schaamte of wat dan ook. Dat kind ziet dus dat het geen aandacht krijgt van zijn moeder, en dat die moeder dat normaal vind. Het kind kan niet leven met de gedachte dat het geen aandacht van zijn moeder krijgt (levenbedreigend). Dan krijgt het kind dus maar de gedachte dat het aan hem ligt dat het geen aandacht krijgt, geeft zichzelf de schuld en gaat zichzelf veranderen. Het zet al zijn behoeftes opzij, de bhoeftes waar het recht op heeft, zijn echte 'ik' bestaat niet meer en hij wordt de persoon die volgens hem wel aandacht van zijn moeder krijgt. Dit zal hem zijn leven lang achtervolgen, want een onbewust proces, waar je je niet bewust van wordt, blijft spelen, dus ook als het al volwassen is.

Slaan, echt te gek dus. Een kind hoeft niet geslagen te worden, echt niet. Een kind heeft nog geen idee van de wereld, is alleen maar goed. Doet niks uit kwade zin. Als het dan geslagen wordt, zonder dat het kind het snapt en de ouders doen net alsof het goed is, en het kind mag er dus ook nog geen verdriet over hebben, wat moet het kind anders dan, al zijn gevoelens, behoeften en emoties maar weg te drukken? Ook dit heeft extreme gevolgen voor de rest van zijn leven. Het kind durft nooit zijn eigen, ooit in het begin gevoelde, pure gevoelens, emoties, behoeftes hebben, want de angst blijft bestaan dat hij er niet in wordt erkend en dat staat gelijk aan de dood. De volwassene blijft op kinderniveau denken, en komt daar niet vanaf, tenzij de volwassene geconfronteerd wil worden met zijn angst en de vreselijke dingen die hem zijn aangedaan in zijn jeugd. Zolang de volwassene dit niet doet, zal het zijn kind net zo opvoeden als zijn ouders bij hem hebben gedaan. Hij kan nu eenmaal niet anders, hij kan niet al de pijn die bij hem is weggedrukt naar boven laten komen en dus weten wat slecht is voor zijn kind, nee, hij moet al die pijn blijven wegstoppen, en dus ook zijn kind niet in zijn behoeftes kunnen voorzien. Het probleem blijft dus spelen, generatie op generatie.

Of er moet eindelijk iets worden gedaan aan de wet in Nederland. Deze wet geeft ouders veel te veel macht. En veel ouders gebruiken die macht. Ze kunnen in hun gezinssituatie doen en laten wat ze willen. Al de pijn van vroeger, van hun jeugd, kunnen ze zonder problemen richten op hun kinderen, die toch niks er tegen in brengen. En er is niks dat hun tegenhoudt. Iedereen is veel te bang in te grijpen in een gezinssituatie. Maar als de overheid nou eens met hun eigen angsten van hun jeugd geconfronteerd zou willen worden en de problemen echt wil zien en onderkennen en wettelijk vast laten leggen dat slaan verboden is, dan hebben die ouders al veel minder om op te staan, ze kunnen beschuldigd worden, ze zijn fout. En al zou het misschien nog niet veel voor de jonge kinderen betekenen, als deze kinderen later volwassen zijn, begrijpen ze misschien dat hun ouders fout zijn geweest, en dat het niet hun schuld was dat ze geslagen, verwaarloosd of wat dan ook werden. Hun gevoelens, behoeften, emoties waren dus wel goed, alleen hun ouders niet. Misschien kunnen ze dan deze pijn wel naar boven kunnen laten komen, en hun kinderen anders opvoeden.

Het is misschien niet allemaal even duidelijk wat ik schrijf, maar ik ben er zo vol van, ik lees er zo veel van en heb er zo veel over te vertellen, dat ik gewoon ben gaan schrijven. Het raakt me zo enorm dat zo ontzettend veel kinderen mishandeld worden en dat er niks aan gedaan wordt, omdat de gehele maatschappij eraan meewerkt, niemand durft er iets aan te doen, zijn vinger uit te steken, op te staan voor de kinderen, niemand durft dat, omdat ze zelf mishandeld zijn vroeger en daar niet mee geconfronteerd willen worden.

Maar ja, wat kun je eraan doen? Veel!! Heel veel!! Alle kleine beetjes helpen, en als iedereen die het probleem ziet er open voor staat en er echt mee wil helpen het probleem te verhelpen kunnen we al een klein beetje doen. Laat alleen al de kinderen die je denkt dat mishandeld worden weten dat ze wel waard zijn wat ze denken waard te zijn, geef hen de liefde, aandacht, vertrouwen die ze verdienen en ze zullen later als ze volwassen zijn weten dat zij niet de schuldigen waren voor hetgeen hun ouder hen hebben aangedaan en ze zullen hun kind liefdevol kunnen opvoeden, omdat ze weten dat liefde, oprechte liefde bestaat. Dat kunnen we doen, en dat moeten we doen.

Voor meer informatie hierover, bekijk deze site eens. Daarin wordt het probleem heel helder en duidelijk uitgelegd, en ook nog eens de therapie die je echt helpt je problemen te overkomen.
Kijk echt eens, als je denkt dat er wat meer is op deze wereld dat hetgeen waar we nu mee leven.

Een kind verdient liefde, aandacht, vertrouwen en respect. Het is onze toekomst, en het geweldigste dat er is.

LEES!!!

Lange tijd dacht ik dat het normaal was dat mijn vader me een keiharde klap of schop gaf als ik iets liet vallen of iets verkeerd zei ofzo.. Maar na verloop van tijd merkte ik toch dat het bij andere mensen thuis niet zo ging.. Dat niet iedere vader zn kinderen achterna zit met een slipper, en die met volle kracht achter ze aan de trap op gooit.. Zelfs toen ik op de middelbare school zat heeft mn vader me nog vaak een klap of schop gegeven of me op de grond gegooit.. Ik merkte dat zowel ik als mn zusje bang waren voor mn vader en dat we ineendoken als hij de trap af kwam, een kamer binnen liep of een onverwachte beweging maakte.. En het erge is ik deed et niet alleen bij hem, maar bij iedereen die onverwachts bewoog..

Toen mn vader mij een keer zo hardhandig behandelde terwijl mn opa erbij was, heeft die gedreigd naar de politie te stappen als het nog meer gebeurde.. Nu is het veel minder, maar soms gaat het toch nog mis.. We krijgen wel hulp omdat mn zusje een keer is weggelopen en een beetje een probleemkind begon te worden, maar daar is dit nog niet echt bij naarvoren gekomen..

Ik wou dat iemand eerder iets had gezegd of gedaan om dit te laten ophouden.. Ik neem het mn moeder soms ook kwalijk dat zij nooit iets heeft gedaan waar ik bij was (achteraf praten lijkt me zinloos).

Dus alsjeblieft, als je een vermoeden hebt, spreek et uit.. Doe er iets mee.. Laat die kinderen niet barsten..

quote:

---

Op vrijdag 18 oktober 2002 08:24 schreef Angel22 het volgende:
-knip-

---

Ach, er zijn zoveel vormen van mishandeling, dat houdt niet alleen op bij slaan.

Zo heb ik een kind in mijn stageklas gehad dat thuis zwaar mishandeld werd door zijn stiefmoeder. Het kind kwam dagelijks met blauwe plekken op school. Soms was hij er een dagje niet, dan kwam hij de volgende dag met een hele rug vol riemslagen bijvoorbeel, of brandwondjes van sigaretten.Zó erg.. Maar ik heb in die periode ook echt ondervonden dat de kinderbescherming weinig doet. De school heeft verschillende keren gebeld, uiteindelijk kwamen ze met het verhaal dat ze niks konden doen zolang het kind niet toegaf dat hij mishandeld werd (dat deed hij dus niet, elke keer verzon hij weer een verhaal; dat hij zo wakker was geworden, van de trap was gevallen, tegen een kast aangelopen) enz.
Tot een keer tijdens het omkleden bij de gym. Hij deed zijn shirt uit en zat echt helemaal onder de blauwe plekken en gebitsafdrukken.Ik heb hem toen bij me geroepen en gevraagd hoe dat nou kwam. Hij vertelde toen opeens dat hij door zijn stiefmoeder werd geslagen/geschopt/gebeten. Dat was echt een doorbraak voor de school. Eindelijk kon er actie ondernomen worden. En ja, niet veel later werd het kind uit huis geplaatst.
Maar twee weken later stond hij opeens weer in de klas. Had twee weken in een kindertehuis gezeten en men had hem daar gevraagd of hij naar huis wilde, waarop het kind ja had gezegd...
De mishandeling ging vervolgens gewoon verder en de kinderbescherminfg deed niks meer... de school stond gewoon machteloos...

Pas als het stiekem gebeurt, dan is er pas echt reden voor paniek (in de meeste gevallen althans).

als je er voor kiest moet je er ook zorg voor dragen en dat houdt dus niet in dat je een kind gaat slaan je behoort respect voor ze te hebben en ze een opvoeding te geven die kinderen nooit meer vergeten en dat ze trots op hun ouders kunnen zijn i.p.v te leve met angsten groetjes petra

Op een gegeven moment kreeg papa kanker en was hij veel bij huis (ik was toen 15). Toen pas heeft hij enkele scheldpartijen gehoord......... Twee weken voor zijn dood hield mijn moeder een tirade over dat ik een hoer was, dat ik nooit van papa gehouden had, dat hij dat wist en dat hij ook wist dat het belangrijkste voor mij was om met mijn k#t te schudden (letterlijk dus). Een vergissing: papa had alles gehoord ... hij heeft me gevraagd niets van mijn moeder aan te trekken, mijn school af te maken (VWO) en dan op kamers te gaan zodra het ook maar kon. Dat heb ik dus gedaan. Toen papa tien maanden dood was, leerde ik mijn huidige vriend kennen. Waarom ik toen niet meteen ben gegaan? Weet ik veel, het is toch je moeder. Pas toen ze alle telefoonstekkers had doorgeknipt, alle deuren op slot had gedraaid en met een zwaar voorwerp voor mij stond om 'de hoer' te vermoorden (let wel: het was mijn EERSTE vriendje) ben ik panisch naar mijn mobiel gerend en heb mijn vriend gebeld, die heeft me toen uit huis gehaald. Mijn moeder dreigde met de politie (ik was 17 1/2), ik dreigde met een aangifte (dan zou ze haar uitkering, die ze kreeg omdat ze een kind verzorgde -ANW- kwijtraken)... daarna heeft ze ons overal zwartgemaakt. Ik was als hoer aan de slag gegaan, mijn vriend was mijn pooier, etcetera, dat wil ik niet eens allemaal herhalen.

Nu, anderhalf jaar later, zie ik haar nog regelmatig. Ik voel niets voor haar: geen liefde, maar ook geen haat, zelfs dat is ze me niet waard. Ik ben voor het leven beschadigd, mijn vriend kan geen arm onverwachts om me heen leggen of ik krimp al helemaal in elkaar. Het ergste vind ik de 'het is toch je moeder' en 'wees nu toch de wijste, zij is niet wijs' mensen. Dus omdat mijn moeder mij geslagen heeft en zielig is, moet ik alles maar pikken ??? Binnenkort trek ik de stekker eruit, mijn moeder woont nu in een huis wat voor de helft (ongeveer) van mij is en ik wil het verkopen. Zij mocht er blijven wonen, als ze mijn studie zou betalen... dit heeft ze niet gedaan (ze heeft het geld wel) dus ik ben het helemaal beu. Het is over, finis! Binnenkort hoef ik haar niet meer te zien, kap ik met alle 'het is toch je moeder' mensen en kan ik beginnen met de verwerking van alles wat ik heb meegemaakt.

Overigens: er zijn zeker vriendinnen van mijn moeder die het gezien hebben, maar even hun kop hebben omgedraaid. Ik doe dat niet. Als een kind echt aan het dreinen en treiteren is, dan snap ik een tik op de vingers heel goed, al zou ik het zelf NEVER doen. Als een kind echter een onrechtmatige tik krijgt, dan trek ik mijn scheur open. Ik zou anders niet met mezelf kunnen leven!

quote:

---

Op zaterdag 3 januari 2004 13:00 schreef miss_dynastie het volgende:
...

---

quote:

---

Op zaterdag 3 januari 2004 15:14 schreef L4zY het volgende:
Anders geeft iemand even antwoord op mijn vraag.

---

In het algemeen... ik vind het heel moeilijk. Net als de meesten is het voor een buitenstaander soms moeilijk te zien of een kind mishandeld wordt. Mijn zusje en ik kregen ook weleens een klap van mijn vader - maar meestal was dat wel terecht en waren we gewoon onwijs vervelend en hielden we niet op. Of hadden we iets z. slechts gedaan.

Een moeder die haar kind een pets verkoopt op straat of eens flink door elkaar rommelt: ik weet niet of dat direct mishandeling is. Wij zien alleen wat er op dat moment gebeurt. Niet of dat kind al de hele ochtend vervelend is en het gewoon de vierde keer is die ochtend dat de moeder het kind wel 'achter het behang kan plakken'. Een tik kan dan weleens helpen.

Iets anders vind ik de verhalen van de leerkrachten hier, die vertellen over kinderen die regelmatig in de klas verschijnen met blauwe plekken. Een tik vind ik kunnen, een schop of meerdere klappen is een heel ander verhaal! Dan is het inderdaad zaak om je gewoon 100% in te spannen voor het welzijn van dat kind. Inderdaad het Bureau van vertrouwensartsen bellen, de kinderbescherming, jeugd en zeden van de politie? Ik weet het niet, mijzelf kennende zou ik ze alledrie bellen, gewoon voor alle zekerheid...

quote:

---

Op zaterdag 3 januari 2004 21:08 schreef deedeetee het volgende:
Ik hield mijn hart vast voor de toekomst van de baby toen ik van een vroeger vriendin van de moeder hoorde dat ze het eerste kind als baby gedreigd had uit het raam van de flat waar ze toen woondde te gooien omdat haar maan teveel aandacht voor de baby had!

---

quote:

---

Op zaterdag 3 januari 2004 22:03 schreef Moonah het volgende:

[..]

Hij stond erbij en keek ernaar.
[..]
.

---