Ben 8 maanden geleden een relatie begonnen met de liefste meid ooit. In het begin begon het al wat lastig met haar ouders die wat streng waren. Maar ach, dat komt wel goed denk je. Maar steeds verder in de relatie blijken er toch grotere problemen te zijn. Haar ouders denken dat zij voor haar kunnen bepalen wat wel en niet goed is. En laten dat ook heel duidelijk blijken. Door emotionele mishandeling in haar jeugd en ook nu nog zit ze heel vast aan haar ouders en komt er niet los van. Een relatie met mij werd dus ook heel moeilijk, want haar ouders waren het er duidelijk niet mee eens.
Een paar keer is het uitgegaan, ze kon het allemaal niet meet aan ivm thuis, maar heb toen niet opgegeven. Ga helemaal voor de liefde he. Ze is ook weer teruggekomen bij mij. We waren gewoon twee handen op een buik. Maar het ergste moest nog komen.
Afgelopen weekend was ze weggelopen van thuis. Naar mij toe. Het was te erg geworden. Haar ouders hadden privebrieven van mij aan haar ingekeken en kapotgescheurd en haar verteld dat ze echt nooit meer naar me toe mocht. Zaterdagmorgen kwam ze naar me toe.
Heel fijn natuurlijk, eindelijk weg van haar ouders. Maar wel moeilijk en spannend. Wat zou er gaan gebeuren?
's avonds was het echt raak. Haar vader stond bij ons aan de deur. Ze moest nu naar huis. Helemaal pissed off. Wij hebben haar dan ook beschermd, Ze wilde niet terug. Toen is die vader helemaal door het lint gegaan en heeft ons allemaal zitten bedreigen en met geweld proberen binnen te komen. Politie erbij en alles. Vreselijk. Op een gegeven moment zijn ze weggegaan en hebben mijn vriendin voor dood verklaart.
Toch is mijn vriendin naar huis gegaan. Ze was te bang geworden voor alle gevolgen. En nu ben ik bang voor alles wat er daar in huis gebeurt. Haar vader heeft de dag dat hij wegliep zijn vrouw geslagen en heeft dus 's avonds met geweld proberen binnen te dringen. Ik ben zo bang dat hij dit ook bij mijn vriendin doet. Maar ik kan niks meer doen. Ik kom niet meer met haar in contact of wat dan ook. Helemaal afgesloten. Probleem is dat ze 20 is en dus volwassen en ze dus geacht wordt zelf beslissingen te kunnen nemen, maar door de emotionele mishandling en dwang en druk van thuis, misschien met slaan, dat niet kan.
Heeft iemand enig idee wat hier aan te doen is. Zijn er wel hulpinstanties, zijn er nog wel mogelijkheden? Ik weet het niet meer, ik hoop jullie wel!
Ik heb zelf nooit zoiets meegemaakt, ook heb ik geen vriendin op dit moment.
Ik zou 2 dingen kunnen bedenken die je kunt doen
1) Als je nog thuis woont en het mogelijk is, op kamers gaan wonen samen met je vriendin (flat , woonhuis of zoiets) en dan aan niemand je adres gegevens geven, alleen aan heel goeie vrienden en aan je eigen ouders natuurlijk.
Je bent dan in principe veilig voor haar ouders, zij kan dan het beste het kontakt met haar ouders verbreken (als ik dat hierboven zo lees mischien beter voor altijd)
2) Je vraagt of je vriendin bij jouw en je ouders komt wonen, je moet dan wel samen met je eigen vader en moeder dit goed doorspreken en met haar natuurlijk, waarbij je duidelijk maakt dat zij de keuzes in haar eigen leeftijd eens moet gaan maken - en dat niet aan haar ouders moet overlaten -
Ze is 20 en met wat bescherming van je eigen vader en jezelf moet je haar vader buiten de deur kunnen houden als ie lastig doet, maak het hem duidelijk hoe zij er over denkt (als ze dat zelf niet durft te vertellen)
Tja, ik kan je verder niet helpen, andere mensen vast wel.
Veel sterkte met deze situatie!
quote:Persoonlijk zou ik zeggen: aangift doen van mishandeling maar ik denk dat dat hier niet gemakkelijk zal gaan door de band (en zover ik het lees ook angst) met haar ouders. Op haar 20ste moet ze nu wel doorhebben dat het zo niet verder gaat. Ik zou toch echt zeggen; ga het huis uit!
Heeft iemand enig idee wat hier aan te doen is. Zijn er wel hulpinstanties, zijn er nog wel mogelijkheden? Ik weet het niet meer, ik hoop jullie wel!
Laat haar contact opnemen met een woningbouwvereniging. Het lijkt me dat ze in aanmerking komt voor een urgentieverklaring gezien de dreigementen en mishandelingen. Dan heeft ze binnen een paar dagen een eigen woning.
succes.
Respondenten nodig voor je onderzoek? RespondentenDatabase.nl . Nu 10 respondenten per onderzoek gratis.
Wat ze moet doen moet je aan haar vragen, ze kent haar vader als de beste. Is het gevaarlijk om bij haar vader te blijven, dan moet ze daar weg. Enne als het alleen gaat om dat ze een vriendje heeft en nu ruzie heeft, moet ze thuis blijven. Dat is het beste voor haar en haar moeder en eventuele broertjes/zusjes. Jij hebt er niks aan, maar zij wel. Wie weet als de rust terugkeert kun je verder met haar. Je kunt altijd haar zien en spreken, zonder dat haar vader het hoeft te weten. Maar dan moet je wel alert zijn. Ik vraag me af of ze het dan wel aandurft.
Of ze moet weglopen met jou, maar zie wel in dat je een verantwoordelijkheid hebt, die velen niet aankunnen. Het zal veel van je vragen. Haar vader die je zal bedreigen. (Eigenlijk moet je daar niets van aantrekken!!)
Stel dat ze bij jou komt wonen, hoe lang zal je het uithouden? Je kan opeens ruzie hebben. Ben je niet te jong om met haar samen te wonen?? Etc, etc. Ik zou zeggen, ga praten met haar, ga heel veel met haar praten en ga ervoor!!!!!
PS: Als de woningbouw vereniging achterkomt dat je haar in huis hebt, vervalt bij haar de urgentieverklaring!!!!
Groeten en veel succes.
Ik heb 8 maanden lang proberen door te breken en het is me zo nu en dan wel eens gelukt, maar niet fundamenteel.
Maar goed, kijk maar eens op het internet naar emotionele mishandeling.
Het lastige is dus dat mijn vriendin het niet kan, haar ouders mij niet toelaten en zij mij dus ook niet, want dan kan ze haar schijnwereldje niet ophouden. Buiten hun, kwa hulpinstanties enzo? enige ideeen wat dat betreft?
Suc6 en ik hoop voor je dat het goed gaat met je vriendin!
ik vertel mijn verhaal liever niet hier, maar kan je er wel wat over vertellen..........
je kunt me mailen op maanbeertje@angelfire.com
quote:Fundamenteel is het woord, wat is het enige dat je voor haar kan doen? Haar een nieuwe "thuisbasis" geven.
Op zaterdag 17 augustus 2002 23:10 schreef maarteniscrazy het volgende:
Ik heb 8 maanden lang proberen door te breken en het is me zo nu en dan wel eens gelukt, maar niet fundamenteel.
Dit is het allerbelangrijkste, dit is de voedingsbodem vanwaar zij de wereld inkijkt, gewoon een nieuw thuis geven is het enige dat jij kan doen.
quote:hee, dan hebben we dezelfde.
Ben 8 maanden geleden een relatie begonnen met de liefste meid ooit.
Ik vond het een schokkend bericht. Bij haar eigen vader zit ze overduidelijk niet veilig. Als ze bij jou gaat wonen, blijf je last krijgen met zo'n agressieve man. Is er geen andere mogelijkheid voor een (eventueel tijdelijk) onderkomen?
Heel veel sterkte en geluk!
Ze is op gegroeit in een gezin waar alcohol altijd een grote rol heeft gespeeld. Haar moeder overleedt toen ze 15 was en ze heeft hier nooit over getreurd of met iemand over gesproken. Na de dood van haar moeder kreeg dr pa een vriendin dat echt een bitch van een wijf was.
Beiden waren heel aardig en gasvrij voor de buitenwereld, maar als je er langer over de vloer kwam, dan wist je wel beter. Ze werd gekleineerd bij het leven, kon niks goed doen en werd als een klein kind behandeld. Als we gingen stappen dan was dat eerst goed en als je op het punt van vertrek stond mocht het opeens niet meer.
Dordat ze amper een echte opvoeding heeft gehad, weet ze zich in een aantal situaties niet te gedragen/ hoe het hoort...
Na een gedane moeite, avondje stappen oid, was het nooit 1 bedankwoordje, ze stond er niet bij stil dat ook zij weleens een rondje moest halen. En als er iemand jarig was wist ze niet eens dat ze moest feliciteren. Ooknog toen ze 19 was. We hebben het haar aangeleerd en wat etiketten bijgebracht, maar door haar jeugd zal ze (zegt ze ook zelf) nooit in staat zijn om kinderen op te voeden. Ze weet niet wat liefde krijgen is, en kan dat dus ook niet aan een kind geven.
Nadat het ooit geescaleerd was bij haar thuis heb ik haar vader door haar slaapkamer heen geslagen tot hij tegen de muur viel en bleef liggen. Dat is min of meer de bevrijding van haar geweest, want nu woont ze al meer dan 2 jaar bij haar tante en het gaat echt heel goed met haar!!
Er is dus nog hoop voor jou en je vriendin, geef haar maar dat zelfvertrouwen dat ze nodig heeft! Succes man!
quote:Dat kan in de praktijk nog vies tegen vallen, je moet maar net ergens onderdak kunnen vinden. Als je 18 bent kom je echt niet in aanmerking voor een huurwoning hoor. Tenzij je net van schiphol komt
Op maandag 19 augustus 2002 19:40 schreef Wolkbreuk het volgende:
Ze is meerderjarig en kan dus zonder problemen thuis nokken.
Natuurlijk is het wel verstandig om te proberen (eventueel via hulpinstanties?) haar daar weg te krijgen; zulke mensen zou het verboden moeten worden kinderen op te voeden
*heel veel en heel slechte ervaringen daarmee heeft...
-
Ik was een kind hoe kon ik weten - dat het voorgoed voorbij zou gaan...
-
Hoe weet je dat die mensen zo moeilijk zijn in de omgang? waarom zijn we dat? wij zijn ook mensen, en wij kunnen ook liefde geven en van iemand houden. En ook al heeft mijn moeder mij niet laten zien wat liefde is, daarom kan ik nog wel later mijn kinderen opvoeden. Want ik heb geleerd wat liefde is van mijn opa, en van andere mensen om mij heen.
Kijk, dat je niet snapt dat je iemand moet feliciteren bij een verjaardag, dat is rot. Maar dan kwam ze ook niet veel buiten haar gezin denk ik. Dat is heel rot voor haar, en fijn dat je haar vader hebt laten zien dat je het niet eens bent met hoe dat daar gaat, maar ook zij kan nog leren wat liefde is. Waarom kan dat niet. Je bent dan toch niet gelijk verloren?
Maar ik vind wel dat jullie hier een aantal dingen heel makkelijk zeggen, sorry. Misschien vinden jullie me nu heel onaardig, maar ik ben zelf een van die mensen. En ik ben eruit, ik ben weg, en het doet nog steeds pijn, maar ik kan normaal leven, ik kan normaal met mensen omgaan, ik kan van mensen houden. Ik kan leven. Ook die andere mensen gaan dat ooit kunnen.
En ik snap best dat het goed bedoeld is naar Maarten, dat kap ermee, maar het ligt echt aan de situatie. Als je echt van iemand houdt, kun je iemand helpen en dan wil je dat ook.
Het gaat niet altijd fout, mensen trekken zich niet altijd terug in hun schijnwereldje, mensen kunnen er ook uit komen. Als ze zelf maar willen, en zelf in gaan zien dat het niet goed is wat er gebeurt. Het gaat niet altijd fout, misschien vaak, maar niet altijd. En ik ben erg blij dat het met mij goed gaat.
Maar een schouderklopje, omdat ik vind dat je als man zijnde heb gedaan wat je kon doen
Take care mainframe
ps: hoop het beste, voor jouw & je vriendin
Ik zou zeggen blijf het proberen!!!
Ga naar haar school/ werk en zorg dat je haar dan ziet.
Blijf tegen haar zeggen hoeveel je van haar houdt en probeer door te dringen tot haar dat dit zo echt niet langer kan.
Mijn man heeft in een zelfde soort situatie gezeten thuis en werd dus ook geestelijk maar ook lichamelijk mishandeld.
Hij is op zijn 16e het huis uuitgezet door zijn ouders omdat hij zich absoluut niet in dat "hokje" van hun wilde passen.
Tja, en toen stond ie op straat.
hij is toen bij zijn beste vriend langsgegaan en van zijn ouders mocht hij daar blijven.
Van hun heeft ie geleerd dat het ook anders kan en dat het leven niet een en al ellende hoeft te zijn.
Je vriendin had het erover dat ze bang is om zelf kinderen te krijgen en dat ze die niet kan opvoeden maar ik denk dat dat niet waar is.
Tuurlijk kan dat ook niet vand e een op de andere dag maar het kan wel degelijk.
Mijn man en ik hebben zelf namelijk een zoontje en ik denk dat hij toch wel zo'n beetje de liefste vader op de hele planeet is ( ok ik overdrijf 
).
En hij kan mij ook gelukkig heel veel liefde geven en dat krijgt hij terug ook.
Mijnman heeft wel nog wat psygische problemen er aan over gehouden maar daar werkt hij ook hard aan.
En ondanks dat ie zelf nooit liefde heeft gekregen van zijn ouders en eigenlijk alleen maar klappen heeft hij zelf nog nooit een vinger uitgestoken naar die kleine van ons.
Maar blijf het proberen in gods naam en laat haar niet vallen wat er ook gebeurd want dat zal alleen nog maar meer bevestigend zijn voor je vriendin, zo van " zie je wel, ik ben ook echt nix waard!".
Heel veel sterkte ermee!!!
die is van mij voor je vriendin!!!
van me!Omdat ik je post zo geweldig vind....
[Dit bericht is gewijzigd door Maanbeertje op 22-08-2002 15:40]
Probeer er een samen met haar en haar ouders over te praten.
Dat zal wel niet makkelijk zijn om er over te beginnen maar iemand moet hier een eind aan maken. Je vriendin wordt gesloopt door haar eigen ouders.
Ga niet de discussie met ze aan over wat het beste is voor haar dat verlies je bijna altijd van ouders. Probeer haar ouder te laten inzien dat hun kleine dochter een volwassen vrouw van 20 is. Hiermee maak je ook duidelijk aan haar ouders en aan haar dat ze zelf keuzes kan maken en in dit geval ook zal moeten.
Haar ouders doen haar dit aan! Maar zij houd het instant ze zal hier een beslissing in moeten maken. En jij zal haar daar in moeten steunen. Ik ben alleen bang dat ze de verkeerde beslissing zal maken en voor haar ouders kiest ipv van zelf een leven op te bouwen.
Je vriendin is de machtigste speler in dit verhaal. Het gaat over haar.
Kiezen is moeilijk maar niet kiezen is moelijker.
suc6 mav out
quote:
Op donderdag 22 augustus 2002 13:42 schreef Maanbeertje het volgende:
Angel22, je krijgt eenOmdat ik je post zo geweldig vind....
terug!!!
maar je geeft eigenlijk nog te weinig informatie om de situatie op z'n best in te schatten.. hoe gedraagd de moeder zich (op bijv pa's autoritaire gedrag)? en dochter? en wat voor relatie hebben die twee? zie je blauwe plekken op het lichaam van je vriendin? (--> lichamelijke mishandeling)
|
|
