De kunst van het loslaten van je ex #231

Zit ongeveer in hetzelfde schuitje en hoe kut het ook klinkt, doet me goed om te lezen dat het normaal is om je gewoon flink kut te voelen na een breakup.

quote:

Op dinsdag 13 mei 2014 10:38 schreef CruisinDen het volgende:
Zit ongeveer in hetzelfde schuitje en hoe kut het ook klinkt, doet me goed om te lezen dat het normaal is om je gewoon flink kut te voelen na een breakup.

Dat is het zeker, ook wetend dat elke persoon het anders verwerkt. Want als ik kijk naar een goede vriend van mij, die had de ballen om het zelf uit te maken en was weer snel door naar een ander.
Terwijl ik die ballen niet had en er nog steeds in blijf hangen, nog steeds aan der denk.

quote:

Op dinsdag 13 mei 2014 11:10 schreef Fherm het volgende:

[..]

Dat is het zeker, ook wetend dat elke persoon het anders verwerkt. Want als ik kijk naar een goede vriend van mij, die had de ballen om het zelf uit te maken en was weer snel door naar een ander.
Terwijl ik die ballen niet had en er nog steeds in blijf hangen, nog steeds aan der denk.

Ja same here, had ook nooit de ballen ervoor terwijl ik al heel lang wist dat het weinig zin meer had, ondanks dat heb ik het er lastiger mee dan ik dacht, misschien helemaal omdat ik zie dat zij er helemaal geen problemen mee heeft.

Ook zijn er 'in the heat of the moment' dingen gezegd die ik niet van me af kan zetten.

Voel me zo'n fucking aansteller haha.

quote:

Op dinsdag 13 mei 2014 07:08 schreef runaway het volgende:
De ochtenden zijn zoooo kut.... Na een goede nacht slapen nu weer heel verdrietig. Moet zo met pubers werken wat afleid maar emotioneel ook zwaar is. En ik ben zelf al zo emotioneel.

Ik bevat nog steeds niet dat 4 jaar in 5 minuten gesprek de grond in wordt geboord. Begrijp wel dat dit niet in 5 min is ontstaan bij hem, maar dat je dat patsboem ineens een heel ander leven moet hebben .....

Hij vertrek zondag uit ons huis, dus moet maandag een vrijwel leeg huis binnenstappen. Alleen bij het idee al moet ik huilen.....

Ik ben wat dat betreft blij dat ik het wel aan zag komen en er goed over heb kunnen praten met mijn vrouw, moet er niet aan denken dat het ineens over zou zijn, ik kan me voorstellen dat zoiets aankomt als een mokerslag.

Mijn vrouw heeft afgelopen weekend haar belangrijkste spullen gepakt en is toen bij een familielid ingetrokken. Toen ik de dag erna thuiskwam (ik was naar een meet) had ik het er erg moeilijk mee en was erg verdrietig. Wetende dat ik vanaf dat moment er alleen voor zou staan en mijn vrouw, waarmee ik 4 jaar samen heb gewoond, niet meer terug zou gaan komen. Ik heb de eerste nacht vrijwel niet geslapen, ik werd er steeds weer mee geconfronteerd dat ik alleen in bed lag en lag alleen maar te piekeren en na te denken over de geweldige tijd die we samen hebben doorgebracht.

Vannacht heb ik gelukkig iets beter kunnen slapen, waarschijnlijk ook doordat ik de nacht ervoor geen slaap heb gehad en erg moe was. Ik ben benieuwd hoe het vannacht gaat, hoe ik me voel verschilt namelijk per uur.

quote:

Op dinsdag 13 mei 2014 11:35 schreef bondage het volgende:

[..]

Ik ben wat dat betreft blij dat ik het wel aan zag komen en er goed over heb kunnen praten met mijn vrouw, moet er niet aan denken dat het ineens over zou zijn, ik kan me voorstellen dat zoiets aankomt als een mokerslag.

Mijn vrouw heeft afgelopen weekend haar belangrijkste spullen gepakt en is toen bij een familielid ingetrokken. Toen ik de dag erna thuiskwam (ik was naar een meet) had ik het er erg moeilijk mee en was erg verdrietig. Wetende dat ik vanaf dat moment er alleen voor zou staan en mijn vrouw, waarmee ik 4 jaar samen heb gewoond, niet meer terug zou gaan komen. Ik heb de eerste nacht vrijwel niet geslapen, ik werd er steeds weer mee geconfronteerd dat ik alleen in bed lag en lag alleen maar te piekeren en na te denken over de geweldige tijd die we samen hebben doorgebracht.

Vannacht heb ik gelukkig iets beter kunnen slapen, waarschijnlijk ook doordat ik de nacht ervoor geen slaap heb gehad en erg moe was. Ik ben benieuwd hoe het vannacht gaat, hoe ik me voel verschilt namelijk per uur.

Dat alleen moeten slapen is inderdaad een van de kloterigste dingen vind ik ook nu nog steeds, zeker als je zo lang wel samen geslapen heb.... Dat enorme bed voelt dat ineens als een oceaan waar je in dreigt te verdrinken ofzo.... Echt lekker eenzaam en waardeloos....

Sterkte man...!

quote:

Op dinsdag 13 mei 2014 12:01 schreef lexvandoef het volgende:

[..]

Dat alleen moeten slapen is inderdaad een van de kloterigste dingen vind ik ook nu nog steeds, zeker als je zo lang wel samen geslapen heb.... Dat enorme bed voelt dat ineens als een oceaan waar je in dreigt te verdrinken ofzo.... Echt lekker eenzaam en waardeloos....

Sterkte man...!

Zo voelt het inderdaad. Ineens niemand meer om lekker tegenaan te kruipen of voor het slapen lekker mee te knuffelen. Ik vind het heel moeilijk om de slaapkamer binnen te lopen en dan dat lege bed te zien, ik denk dat het ook nog wel even duurt voordat ik daar overheen ben.

Dankje, jij uiteraard ook sterkte.

quote:

Op dinsdag 13 mei 2014 12:24 schreef bondage het volgende:

[..]

Zo voelt het inderdaad. Ineens niemand meer om lekker tegenaan te kruipen of voor het slapen lekker mee te knuffelen. Ik vind het heel moeilijk om de slaapkamer binnen te lopen en dan dat lege bed te zien, ik denk dat het ook nog wel even duurt voordat ik daar overheen ben.

Dankje, jij uiteraard ook sterkte.

Ja verschrikkelijk is dat.... Het wakker is ook niet veel beter vind ik.... Stiekem kijk ik toch nog elke ochtend naast me als ik wakker word of het niet toch een droom was en ze er niet toch ligt....

Echt killing dat.... thnx trouwens! Het schijnt met de tijd beter te worden, is opzich ook wel zo, maar ik heb het nog niet heel erg gemerkt.... Wel een beetje, maar die terugvallen de hele tijd zijn echt om te janken....

quote:

Op dinsdag 13 mei 2014 11:19 schreef CruisinDen het volgende:

[..]

Ja same here, had ook nooit de ballen ervoor terwijl ik al heel lang wist dat het weinig zin meer had, ondanks dat heb ik het er lastiger mee dan ik dacht, misschien helemaal omdat ik zie dat zij er helemaal geen problemen mee heeft.

Ook zijn er 'in the heat of the moment' dingen gezegd die ik niet van me af kan zetten.

Voel me zo'n fucking aansteller haha.

Haha dat ken ik ook,
ik heb achteraf ook dingen gezegd die ik beter niet had gezegd, maar die dingen kloppen wel echt. Want het waren dingen die ik kots beu ben/was (zoals dat ze altijd flirtte met andere jongens, datingsapp gebruikte, geen moeite deed voor mij,..)

Maar ik heb de eer niet aan mezelf gehouden en zij heeft het uitgemaakt. Daardoor staat zij ook al veel verder in het verwerking proces (ze is er al overheen). Terwijl ik na 4 maand voel alsof ik nog maar net ben begonnen.

Maar een aansteller voel ik me ook wel haha.

Over aanstellen gesproken, ik zit nu in de bus op weg naar huis tranen te laten Het begint nu pas echt door te dringen. Dacht dat er nog wel een kans in zat, maar na die ruzie van gister en het feit dat ie nog steeds niet wil afspreken om erover te praten... Aan de ene kant fijn dat ik eerder van werk naar huis kon, maar aan de andere kant baal ik ook wel een beetje.

Wilde net ook bijna de trein naar hem toe pakken.. Kwam toen ook hard aan toen ik besefte dat dat hoogstwaarschijnlijk nooit meer zal gebeuren.

En over dat slapen.. Tja, ik slaap in 'ons' bed. Heeft hij gekocht voor ons. En elke avond slaap ik alleen. Klote. Echt nooit gedacht dat die ochtend de laatste zou zijn dat ik naast hem wakker zou worden.

Niemand stelt zich hier trouwens aan, vind ik t is begrijpelijk.

quote:

Op dinsdag 13 mei 2014 13:24 schreef MegaKonijn het volgende:
Over aanstellen gesproken, ik zit nu in de bus op weg naar huis tranen te laten Het begint nu pas echt door te dringen. Dacht dat er nog wel een kans in zat, maar na die ruzie van gister en het feit dat ie nog steeds niet wil afspreken om erover te praten... Aan de ene kant fijn dat ik eerder van werk naar huis kon, maar aan de andere kant baal ik ook wel een beetje.

Wilde net ook bijna de trein naar hem toe pakken.. Kwam toen ook hard aan toen ik besefte dat dat hoogstwaarschijnlijk nooit meer zal gebeuren.

En over dat slapen.. Tja, ik slaap in 'ons' bed. Heeft hij gekocht voor ons. En elke avond slaap ik alleen. Klote. Echt nooit gedacht dat die ochtend de laatste zou zijn dat ik naast hem wakker zou worden.

Niemand stelt zich hier trouwens aan, vind ik t is begrijpelijk.

Ja dat besef is zwaar klote.... Gisteren/vandaag besefte ik het me voor de 4e keer ofzo.... Vraag me soms af hoe vaak ik me dat nog moet gaan beseffen voor ik dat nooit meer doe.....

@Fherm: het voelt erg alsof je je aanstelt he... Dat gevoel ken ik, soms krijg ik ook in mijn nabije omgeving de indruk dat andere mensen dat ook denken... Ook niet fijn... :s Ook jij sterkte man!

Het is best wel vaag trouwens, de afgelopen anderhalve week zat ze gewoon niet in mijn hoofd, ging ik stappen, deed ik veel dingen en voelde het weer goed. Nu zit ze er weer, als ik op mijn faculteit ben kijk ik continu om mij heen of ik der tegenkom of niet, en ik kan doen wat ik wil maar het leidt niet af.... Echt alsof ik weer terug bij af ben... Moet er ooit gewoon vanaf komen.

Jeetje, deze topicreeks was ooit voor mij in het het begin van mijn fok tijdperk heel belangrijk.
Heb hier veel gepost en ook veel gehad en er zelfs vrienden aan overgehouden!

Mijn relatie ging in de zomer van 2009 opeens uit na dik zes jaar. We woonden samen, hadden zelfs een jaar samen in het buitenland doorgebracht. En opeens, via e-mail terwijl mevrouw in Amerika zat voor een korte stage was het -over-en-uit-

Ik geloof dat ik nog nooit in mijn leven met een mentale betonhamer zo'n harde klap heb gekregen.
Ik dacht destijds dat het nooooooit meer zou goed komen met mijn liefdesleven en dat het verdriet nooit over zou gaan.

Het heeft ook wel een tijd geduurd hoor, was heus niet na twee maandjes weer de oude. Maar hoe cliché ook, time heals all wounds.

Nu zie ik haar gewoon als een vage schim, en heeft mijn woede/verdriet/frustratie plaats gemaakt voor een gevoel van: "het is maar goed dat het uit is gegaan".

Inmiddels ga ik binnenkort trouwen met mijn vriendinnetje waar ik nu al sinds november 2010 mee samen ben! De relatie met haar is op zo-veel vlakken anders en beter en gezonder als die met mijn ex dat ik gewoon overtuigd ben dat ik de rest van mijn leven met haar wil zijn

Natuurlijk is elke relatie in een bepaalde zin een risico, want ook zij kan het met mij uitmaken/scheiden. Ik weet niet hoe kapot ik daar van zou zijn. Behoorlijk kapot durf ik wel te zeggen.... Maar goed, de keerzijde zou zijn dat je dan de rest van je leven single moet blijven?

Goed, ik dwaal af. Ik bedoel gewoon te zeggen dat hoe duister alles nu voor je lijkt, hoe hopeloos, hoe verdrietig je ook bent. Het wordt alleen maar beter uiteindelijk. Misschien niet morgen, misschien niet volgende week, zelfs misschien niet over een maand... maar het wordt beter.

Sterke allen!

quote:

Op dinsdag 13 mei 2014 11:35 schreef bondage het volgende:

[..]

Ik ben wat dat betreft blij dat ik het wel aan zag komen en er goed over heb kunnen praten met mijn vrouw, moet er niet aan denken dat het ineens over zou zijn, ik kan me voorstellen dat zoiets aankomt als een mokerslag.

Mijn vrouw heeft afgelopen weekend haar belangrijkste spullen gepakt en is toen bij een familielid ingetrokken. Toen ik de dag erna thuiskwam (ik was naar een meet) had ik het er erg moeilijk mee en was erg verdrietig. Wetende dat ik vanaf dat moment er alleen voor zou staan en mijn vrouw, waarmee ik 4 jaar samen heb gewoond, niet meer terug zou gaan komen. Ik heb de eerste nacht vrijwel niet geslapen, ik werd er steeds weer mee geconfronteerd dat ik alleen in bed lag en lag alleen maar te piekeren en na te denken over de geweldige tijd die we samen hebben doorgebracht.

Vannacht heb ik gelukkig iets beter kunnen slapen, waarschijnlijk ook doordat ik de nacht ervoor geen slaap heb gehad en erg moe was. Ik ben benieuwd hoe het vannacht gaat, hoe ik me voel verschilt namelijk per uur.

Ja het was ook een mokerslag, omdat hij het idd niet eerder aangekaart had. En na twee eerdere crisissen vanuit zijn kant (iedere keer weer vertrouwen opbouwen) komt het nog harder binnen. Hij heeft na beide crisissen heel duidelijk voor mij gekozen en dan nu toch dit
Frustrerende is ook dat hij natuurlijk al veel verder is in de verwerking (denk ik).

Pijnlijk en eng vind ik het gevoel dat ik meer van hem houd dan van mezelf. Heeft me echt wel aan het denken gezet over mijn eigenwaarde en het diepere gevoel nooit goed genoeg te zijn.

Met in het vooruitzicht dat ik per begin juli geen werk meer heb voel ik me ook als een zwemmer op open zee die niet weet waar de kust is.

Gisteren voor het eerst in 5 weken niet gehuild, vandaag een wat mindere dag helaas.

Heb je wat aan slaaptabletjes? (oxezepam via dokter of melatonine van etos). Daar slaap ik nl. meestal wel wat uurtjes mee.....

quote:

Op dinsdag 13 mei 2014 15:40 schreef lexvandoef het volgende:

[..]

Ja dat besef is zwaar klote.... Gisteren/vandaag besefte ik het me voor de 4e keer ofzo.... Vraag me soms af hoe vaak ik me dat nog moet gaan beseffen voor ik dat nooit meer doe.....

@Fherm: het voelt erg alsof je je aanstelt he... Dat gevoel ken ik, soms krijg ik ook in mijn nabije omgeving de indruk dat andere mensen dat ook denken... Ook niet fijn... :s Ook jij sterkte man!

Het is best wel vaag trouwens, de afgelopen anderhalve week zat ze gewoon niet in mijn hoofd, ging ik stappen, deed ik veel dingen en voelde het weer goed. Nu zit ze er weer, als ik op mijn faculteit ben kijk ik continu om mij heen of ik der tegenkom of niet, en ik kan doen wat ik wil maar het leidt niet af.... Echt alsof ik weer terug bij af ben... Moet er ooit gewoon vanaf komen.

Weet je wat het bij mij gewoon is? Het was zo ineens uit en we hebben er verder niet meer over gepraat. Voor mij is het dan gewoon nog niet klaar.. Vandaar dat het besef er nog steeds niet 100% is. Ik snap er nog steeds geen kloot van en dat maakt me gek.

Oh, da's wel minder.. Ben blij dat ik mijn ex niet elk moment kan tegenkomen. Of ja, kan natuurlijk wel, maar de kans is in elk geval erg klein. Succes.

quote:

Op dinsdag 13 mei 2014 16:02 schreef dick_laurent het volgende:
Jeetje, deze topicreeks was ooit voor mij in het het begin van mijn fok tijdperk heel belangrijk.
Heb hier veel gepost en ook veel gehad en er zelfs vrienden aan overgehouden!

Mijn relatie ging in de zomer van 2009 opeens uit na dik zes jaar. We woonden samen, hadden zelfs een jaar samen in het buitenland doorgebracht. En opeens, via e-mail terwijl mevrouw in Amerika zat voor een korte stage was het -over-en-uit-

Ik geloof dat ik nog nooit in mijn leven met een mentale betonhamer zo'n harde klap heb gekregen.
Ik dacht destijds dat het nooooooit meer zou goed komen met mijn liefdesleven en dat het verdriet nooit over zou gaan.

Het heeft ook wel een tijd geduurd hoor, was heus niet na twee maandjes weer de oude. Maar hoe cliché ook, time heals all wounds.

Nu zie ik haar gewoon als een vage schim, en heeft mijn woede/verdriet/frustratie plaats gemaakt voor een gevoel van: "het is maar goed dat het uit is gegaan".

Inmiddels ga ik binnenkort trouwen met mijn vriendinnetje waar ik nu al sinds november 2010 mee samen ben! De relatie met haar is op zo-veel vlakken anders en beter en gezonder als die met mijn ex dat ik gewoon overtuigd ben dat ik de rest van mijn leven met haar wil zijn

Natuurlijk is elke relatie in een bepaalde zin een risico, want ook zij kan het met mij uitmaken/scheiden. Ik weet niet hoe kapot ik daar van zou zijn. Behoorlijk kapot durf ik wel te zeggen.... Maar goed, de keerzijde zou zijn dat je dan de rest van je leven single moet blijven?

Goed, ik dwaal af. Ik bedoel gewoon te zeggen dat hoe duister alles nu voor je lijkt, hoe hopeloos, hoe verdrietig je ook bent. Het wordt alleen maar beter uiteindelijk. Misschien niet morgen, misschien niet volgende week, zelfs misschien niet over een maand... maar het wordt beter.

Sterke allen!

Fijn dat je veel aan dit topic hebt gehad. Ik merk het zelf ook. Mijn vriendinnen of moeder 'lastig vallen' met al mijn vragen en gehuil, tja, hoe hard ook, daar hebben zij ook wel een keer genoeg van.

Ik zie mezelf gewoon niet samen met een ander. Iemand waarbij ik zo mezelf kan zijn, met wie ik zo kan lachen, allebei dezelfde humor hebben, allebei niet wijs zijn.. Iemand waarvan iedereen ziet dat je knetter gek op elkaar bent.. Ik ben ook een beetje bang dat nooit meer terug te krijgen. Met deze jongen zag ik echt een toekomst voor me en, als ik hem moet geloven, hij ook met mij. We wilden gaan samenwonen eind dit jaar en we hebben het ook over kinderen gehad (niet voor nu hoor, god alsjeblieft niet ) en dan...weg. Alles weg.

Wel heel leuk hoe het nou bij jou gaat! Gefeliciteerd

Haha, voor nu heb ik wel dat ik voor de rest van mijn leven single wil blijven. Mocht het binnenkort beter gaan en ik kom iemand tegen, dan wil ik dit niet weer meemaken.

quote:

Op dinsdag 13 mei 2014 16:29 schreef runaway het volgende:

[..]

Ja het was ook een mokerslag, omdat hij het idd niet eerder aangekaart had. En na twee eerdere crisissen vanuit zijn kant (iedere keer weer vertrouwen opbouwen) komt het nog harder binnen. Hij heeft na beide crisissen heel duidelijk voor mij gekozen en dan nu toch dit
Frustrerende is ook dat hij natuurlijk al veel verder is in de verwerking (denk ik).

Pijnlijk en eng vind ik het gevoel dat ik meer van hem houd dan van mezelf. Heeft me echt wel aan het denken gezet over mijn eigenwaarde en het diepere gevoel nooit goed genoeg te zijn.

Kut is dat, he? Ik kreeg gister dan een beetje uitleg en ik zat echt van; je hebt er weleens iets van gezegd, maar dat je er zo mee zat wist ik niet. Had het gezegd toen we nog samen waren. Dan had ik er iets aan kunnen doen.. Nee, maak het zomaar ineens uit joh. Fijn.

En dat laatste..herken ik helaas ook. Ik weet niet, omdat het zo voelt, omdat ik echt niet genoeg van mezelf hou, of dat het is, omdat ik blijf vasthouden aan die fijne momenten samen.. Hoe hij nu doet, zou niemand moeten pikken, maar ik zou hem zo binnen laten om het uit te praten en kijken hoe nu verder. Gewoon, omdat ik weet hoe we het hebben gehad.

quote:

Op dinsdag 13 mei 2014 16:29 schreef runaway het volgende:

[..]

Ja het was ook een mokerslag, omdat hij het idd niet eerder aangekaart had. En na twee eerdere crisissen vanuit zijn kant (iedere keer weer vertrouwen opbouwen) komt het nog harder binnen. Hij heeft na beide crisissen heel duidelijk voor mij gekozen en dan nu toch dit
Frustrerende is ook dat hij natuurlijk al veel verder is in de verwerking (denk ik).

Pijnlijk en eng vind ik het gevoel dat ik meer van hem houd dan van mezelf. Heeft me echt wel aan het denken gezet over mijn eigenwaarde en het diepere gevoel nooit goed genoeg te zijn.

Met in het vooruitzicht dat ik per begin juli geen werk meer heb voel ik me ook als een zwemmer op open zee die niet weet waar de kust is.

Gisteren voor het eerst in 5 weken niet gehuild, vandaag een wat mindere dag helaas.

Heb je wat aan slaaptabletjes? (oxezepam via dokter of melatonine van etos). Daar slaap ik nl. meestal wel wat uurtjes mee.....

Als je hier was zou ik je een hele dikke knuffel geven. Ik kan me voorstellen dat dit heel moeilijk is, zoveel gedoe zo kort achter elkaar.

Heel veel sterkte meid!

quote:

Op dinsdag 13 mei 2014 16:42 schreef MegaKonijn het volgende:

En dat laatste..herken ik helaas ook. Ik weet niet, omdat het zo voelt, omdat ik echt niet genoeg van mezelf hou, of dat het is, omdat ik blijf vasthouden aan die fijne momenten samen.. Hoe hij nu doet, zou niemand moeten pikken, maar ik zou hem zo binnen laten om het uit te praten en kijken hoe nu verder. Gewoon, omdat ik weet hoe we het hebben gehad.

Ja mijn leven lag ook ineens in puin. Op verjaardag te horen krijgen dat baan per begin juli stopt en op middag verjaardagsfeestje dat hij wilt stoppen. En hij erkent niet eens dat de timing lomp is

Dat laatste vind ik zelf erg lastig. Juist omdat hij er in het begin voor wilde gaan en ik het allemaal maar eng vond, en nu ga ik er juist zo enorm voor en denk ik alleen maar 'laat me niet alleeheeeeen'.
Terwijl ik rationeel weet dat ik met hem de oorlog niet ga winnen/hij in een relatie geen hele sterke ruggengraat heeft. Kan gewoon moeilijk rationeel denken op dit moment omdat gevoel zo overheerst.

9 jaar goede vrienden, 4 jaar relatie waarvan 3 samenwonen, en zonder mij erbij te betrekken beslist hij

Ik hoor dat hij het ook 'wel lastig' (hallo!!) vindt maar dat dit toch echt beter is zo. Ik vind het helemaal niet beter
Lastig om geen enkele controle te hebben over of iemand je hart breekt, behalve dan nooit meer een relatie aangaan..............

Mijn ergste break-up was ook echt opeens. Ze had wel een paar keer half gezegd dat ze dit en dat niet zo leuk vond. Maar dat ze er niet mee kon leven, nee, nooit gezegd. En toen ik voorstelde om het aan te kijken, nee, dat wilde ze niet. Ze gaf mij geen enkele kans om eraan te werken, om het in ieder geval te proberen iets eraan te doen.

Nu ik er op terugkijk, is het heel simpel voor mij: als iemand mij niet de kans geeft om er iets aan te doen, wil ik helemaal niet met diegene samen zijn. Alleen al daarom niet. Hoe geweldig leuk ze ook wel niet was.

quote:

Op dinsdag 13 mei 2014 16:02 schreef dick_laurent het volgende:
Jeetje, deze topicreeks was ooit voor mij in het het begin van mijn fok tijdperk heel belangrijk.
Heb hier veel gepost en ook veel gehad en er zelfs vrienden aan overgehouden!

Mijn relatie ging in de zomer van 2009 opeens uit na dik zes jaar. We woonden samen, hadden zelfs een jaar samen in het buitenland doorgebracht. En opeens, via e-mail terwijl mevrouw in Amerika zat voor een korte stage was het -over-en-uit-

Ik geloof dat ik nog nooit in mijn leven met een mentale betonhamer zo'n harde klap heb gekregen.
Ik dacht destijds dat het nooooooit meer zou goed komen met mijn liefdesleven en dat het verdriet nooit over zou gaan.

Het heeft ook wel een tijd geduurd hoor, was heus niet na twee maandjes weer de oude. Maar hoe cliché ook, time heals all wounds.

Nu zie ik haar gewoon als een vage schim, en heeft mijn woede/verdriet/frustratie plaats gemaakt voor een gevoel van: "het is maar goed dat het uit is gegaan".

Inmiddels ga ik binnenkort trouwen met mijn vriendinnetje waar ik nu al sinds november 2010 mee samen ben! De relatie met haar is op zo-veel vlakken anders en beter en gezonder als die met mijn ex dat ik gewoon overtuigd ben dat ik de rest van mijn leven met haar wil zijn

Natuurlijk is elke relatie in een bepaalde zin een risico, want ook zij kan het met mij uitmaken/scheiden. Ik weet niet hoe kapot ik daar van zou zijn. Behoorlijk kapot durf ik wel te zeggen.... Maar goed, de keerzijde zou zijn dat je dan de rest van je leven single moet blijven?

Goed, ik dwaal af. Ik bedoel gewoon te zeggen dat hoe duister alles nu voor je lijkt, hoe hopeloos, hoe verdrietig je ook bent. Het wordt alleen maar beter uiteindelijk. Misschien niet morgen, misschien niet volgende week, zelfs misschien niet over een maand... maar het wordt beter.

Sterke allen!

Wow, wat een goed nieuws! Gefeliciteerd! Ik wens jullie heel veel geluk samen

quote:

Op dinsdag 13 mei 2014 16:42 schreef MegaKonijn het volgende:

[..]

Weet je wat het bij mij gewoon is? Het was zo ineens uit en we hebben er verder niet meer over gepraat. Voor mij is het dan gewoon nog niet klaar.. Vandaar dat het besef er nog steeds niet 100% is. Ik snap er nog steeds geen kloot van en dat maakt me gek.

Pff ja, dat herken ik ook heel erg. Ik las nog een oud whatsapp gesprek met m'n ex door. De dag dat hij vroeg om een "break" appte hij me dat hij hoopt dat hij snel antwoorden voor me heeft, maar dat hij het zelf ook allemaal niet weet. Inmiddels zijn we ruim drie maanden verder en nog steeds niks. Eikel. Maar hij vindt het wel gezellig om met me om te gaan en over koetjes en kalfjes te lullen, als er maar vooral niks serieus besproken wordt.

quote:

Op dinsdag 13 mei 2014 17:00 schreef Aisomont het volgende:
Mijn ergste break-up was ook echt opeens. Ze had wel een paar keer half gezegd dat ze dit en dat niet zo leuk vond. Maar dat ze er niet mee kon leven, nee, nooit gezegd. En toen ik voorstelde om het aan te kijken, nee, dat wilde ze niet. Ze gaf mij geen enkele kans om eraan te werken, om het in ieder geval te proberen iets eraan te doen.

Nu ik er op terugkijk, is het heel simpel voor mij: als iemand mij niet de kans geeft om er iets aan te doen, wil ik helemaal niet met diegene samen zijn. Alleen al daarom niet. Hoe geweldig leuk ze ook wel niet was.

Dat vind ik een goeie van je, die ga ik onthouden. Ik voel me ook totaal buitenspel gezet. Ik zei nog tegen hem: als we eraan hadden gewerkt en het zou nóg niet goed komen zou het wat anders zijn, maar deze manier vind ik lastig te accepteren. Maar ja, het is niet anders.

quote:

Op dinsdag 13 mei 2014 17:32 schreef IGotMine het volgende:

[..]

Dat vind ik een goeie van je, die ga ik onthouden. Ik voel me ook totaal buitenspel gezet. Ik zei nog tegen hem: als we eraan hadden gewerkt en het zou nóg niet goed komen zou het wat anders zijn, maar deze manier vind ik lastig te accepteren. Maar ja, het is niet anders.

Het heeft bij mij meer dan een maand geduurd voordat ik dat dacht hoor. Zou er niet specifiek één datum op kunnen plakken. Denk een maand of 4.

quote:

Op dinsdag 13 mei 2014 17:00 schreef Aisomont het volgende:
Mijn ergste break-up was ook echt opeens. Ze had wel een paar keer half gezegd dat ze dit en dat niet zo leuk vond. Maar dat ze er niet mee kon leven, nee, nooit gezegd. En toen ik voorstelde om het aan te kijken, nee, dat wilde ze niet. Ze gaf mij geen enkele kans om eraan te werken, om het in ieder geval te proberen iets eraan te doen.

Nu ik er op terugkijk, is het heel simpel voor mij: als iemand mij niet de kans geeft om er iets aan te doen, wil ik helemaal niet met diegene samen zijn. Alleen al daarom niet. Hoe geweldig leuk ze ook wel niet was.

Zo heeft hij het ook gedaan, inderdaad. Hij heeft dingen aangegeven, maar zoals hij het gister zei in de sms, zo heb ik het nog nooit gehoord. Ik ga volgende week naar die vrouw toe om te praten en aan mezelf te werken en dit weet hij en hij zei dat hij mij zou steunen. Nou, en bedankt. Hij heeft het niet eens een kans gegeven.

Dat is wel mooi, dat je n zo denkt. Lijkt me wel lastig als je eenmaal hotel de botel van iemand bent..

quote:

Op dinsdag 13 mei 2014 16:59 schreef runaway het volgende:

[..]

Ja mijn leven lag ook ineens in puin. Op verjaardag te horen krijgen dat baan per begin juli stopt en op middag verjaardagsfeestje dat hij wilt stoppen. En hij erkent niet eens dat de timing lomp is

Dat laatste vind ik zelf erg lastig. Juist omdat hij er in het begin voor wilde gaan en ik het allemaal maar eng vond, en nu ga ik er juist zo enorm voor en denk ik alleen maar 'laat me niet alleeheeeeen'.
Terwijl ik rationeel weet dat ik met hem de oorlog niet ga winnen/hij in een relatie geen hele sterke ruggengraat heeft. Kan gewoon moeilijk rationeel denken op dit moment omdat gevoel zo overheerst.

9 jaar goede vrienden, 4 jaar relatie waarvan 3 samenwonen, en zonder mij erbij te betrekken beslist hij

Ik hoor dat hij het ook 'wel lastig' (hallo!!) vindt maar dat dit toch echt beter is zo. Ik vind het helemaal niet beter
Lastig om geen enkele controle te hebben over of iemand je hart breekt, behalve dan nooit meer een relatie aangaan..............

Oh, dat is wel heel erg vervelend ja

Dat had ik precies zo... Ik durfde niet en hij wilde wel, en net nu ik me wat minder druk ging maken en hem geloofde als hij zei dat hij van me hield, gaat ie weg. Snap ik, dat dat gevoel overheerst. En dat zal denk ik ook nog wel even blijven, ben ik bang.

Heel jammer dat sommige mensen het zo moeten doen. Daar praat je toch over of niet?

Ow, wees blij dat die van jou nog zegt het lastig te vinden.. Die van mij zei toen alleen 'sorry' 'het is beter zo' en toen werd ie boos en moest ik hem maar met rust laten. En hij blijft ruzie zoeken. En als ik op een normale manier contact zoekt, zegt ie niks. Hij heeft onze relatie nu heel makkelijk weggegooid, doet alsof ik het meest verschrikkelijke ben wat hem ooit is overkomen en het kan hem allemaal maar vrij weinig interesseren, geloof ik.

Snap wel dat je het niet beter vindt.. Het is ook vervelend om met zo'n gevoel te blijven zitten. Helaas kan niemand, behalve hij, daar iets aan veranderen.. Alleen hij heeft antwoorden en kan het eventueel beter maken..

quote:

Op dinsdag 13 mei 2014 17:32 schreef IGotMine het volgende:

[..]

Wow, wat een goed nieuws! Gefeliciteerd! Ik wens jullie heel veel geluk samen

[..]

Pff ja, dat herken ik ook heel erg. Ik las nog een oud whatsapp gesprek met m'n ex door. De dag dat hij vroeg om een "break" appte hij me dat hij hoopt dat hij snel antwoorden voor me heeft, maar dat hij het zelf ook allemaal niet weet. Inmiddels zijn we ruim drie maanden verder en nog steeds niks. Eikel. Maar hij vindt het wel gezellig om met me om te gaan en over koetjes en kalfjes te lullen, als er maar vooral niks serieus besproken wordt.

Ik heb ons gesprek verwijderd, maar wel door gemaild.. Heb ook nog een stukje gelezen. Er staat wel duizend keer dat ie van me houdt, hoe bijzonder ik ben, hoe blij hij met mij is. Verdomme zeg.

Zeg hem anders dat je het nu wil weten en als het niks is, dat je het contact verbreekt? Is dat niet gewoon het beste? Hoe moeilijk ook. Heb het nu ook twee keer geprobeerd... Ben er nog steeds niet over uit of ik na mijn gesprek volgende week nog eens moet smsen of helemaal niet meer. Aan de ene kant heb ik van 'fuck hem, er zijn genoeg jongens die je aandacht geven, laat hem gaan' en de andere kant heb ik van 'maar ik hou zoveel van hemmm'

quote:

Op dinsdag 13 mei 2014 18:13 schreef MegaKonijn het volgende:

[..]

Zo heeft hij het ook gedaan, inderdaad. Hij heeft dingen aangegeven, maar zoals hij het gister zei in de sms, zo heb ik het nog nooit gehoord. Ik ga volgende week naar die vrouw toe om te praten en aan mezelf te werken en dit weet hij en hij zei dat hij mij zou steunen. Nou, en bedankt. Hij heeft het niet eens een kans gegeven.

Dat is wel mooi, dat je n zo denkt. Lijkt me wel lastig als je eenmaal hotel de botel van iemand bent..

Op een gegeven moment is het gelukt. En dat gaat jou ook lukken. Wacht maar rustig op die dag, dan ben je helemaal van hem af en wil je hem nooit meer terug. En dan denk je: op naar de volgende man, eentje die tenminste wel samen probeert te werken aan een toekomst!

Weet je wat ook kut is? Dat hij de dingen die ik hem in vertrouwen heb verteld over mijn verleden ed, die hij zogenaamd snapte, nu tegen mij gaat gebruiken. Hij weet precies wat mijn zwakke punten zijn en pakt me hier dan ook op. Hoe kunnen we twee weken geleden nou nog zo'n fijne avond hebben gehad, dat we zeiden van elkaar te houden, en dat hij vervolgens dit doet?

Ugh, heb net een pizza naar binnen moeten proppen. Er was niks anders. Heb mezelf gedwongen te eten, want ben vanmorgen bijna neer gegaan op het werk. Het doet me zo'n pijn. Niet alleen het verdrietig zijn, maar mijn hele lijf staat stijf van alle stress en alles doet zo'n enorm veel pijn. Het lichtste tilwerk op het werk deed al ontzettend veel pijn. Even een paar sinaasappels persen, fuck, ik kon wel janken. Toen ik gister tijdens de ruzie zei dat ik nauwelijks nog eet en onderhand al zo'n 6 kilo kwijt ben, was zijn reactie; 'nou je wilde toch afvallen? wat loop je nou te zeiken dan?' Had eigenlijk al wel verwacht dat ie met zoiets zou komen.

quote:

Op dinsdag 13 mei 2014 18:19 schreef Aisomont het volgende:

[..]

Op een gegeven moment is het gelukt. En dat gaat jou ook lukken. Wacht maar rustig op die dag, dan ben je helemaal van hem af en wil je hem nooit meer terug. En dan denk je: op naar de volgende man, eentje die tenminste wel samen probeert te werken aan een toekomst!

Hoop het.. Ik wil niet langer zo door gaan

quote:

Op dinsdag 13 mei 2014 18:22 schreef MegaKonijn het volgende:
Weet je wat ook kut is? Dat hij de dingen die ik hem in vertrouwen heb verteld over mijn verleden ed, die hij zogenaamd snapte, nu tegen mij gaat gebruiken. Hij weet precies wat mijn zwakke punten zijn en pakt me hier dan ook op. Hoe kunnen we twee weken geleden nou nog zo'n fijne avond hebben gehad, dat we zeiden van elkaar te houden, en dat hij vervolgens dit doet?

Ugh, heb net een pizza naar binnen moeten proppen. Er was niks anders. Heb mezelf gedwongen te eten, want ben vanmorgen bijna neer gegaan op het werk. Het doet me zo'n pijn. Niet alleen het verdrietig zijn, maar mijn hele lijf staat stijf van alle stress en alles doet zo'n enorm veel pijn. Het lichtste tilwerk op het werk deed al ontzettend veel pijn. Even een paar sinaasappels persen, fuck, ik kon wel janken. Toen ik gister tijdens de ruzie zei dat ik nauwelijks nog eet en onderhand al zo'n 6 kilo kwijt ben, was zijn reactie; 'nou je wilde toch afvallen? wat loop je nou te zeiken dan?' Had eigenlijk al wel verwacht dat ie met zoiets zou komen.

[..]

Hoop het.. Ik wil niet langer zo door gaan

. Je bent echt beter af zonder hem.

Mensen kunnen heel slecht worden in dit soort situaties en hij is dat heel duidelijk. Als hij dingen tegen je gebruikt over je verleden, dat is écht niet goed. Waarschijnlijk is hij al wat langer niet helemaal eerlijk geweest over zijn gevoelens maar liet hij het gewoon maar zoals het was want ja, het eindigen, daar was hij vast nog niet over uit of hij dat wilde. Dat hij toen zei dat hij van je hield en dat hij nu dit doet, is wel iets waar je echt overheen moet stappen. Zeker als je denkt: "je hield toen van me DUS kunnen we net zo goed nog samen zijn". Hij wil je niet. Jij bent beter af zonder hem. Echt waar.

Dat je iets hebt gegeten is al heel goed. Lastig te zeggen hoeveel 6 kilo is. Ik weet in ieder geval dat als ik 6 kilo zou afvallen op korte tijd dat het echt heeeel erg mis is. En dat je daar het beste hulp voor kunt zoeken. Mensen met wie je eet, kleinere porties, de hele dag door eten, zorgen dat je calorieën binnen krijgt via drinken, enzovoort. Denk aan jezelf! Als je heel snel afvalt word je eigen lichaam er niet mooier van.

quote:

Op dinsdag 13 mei 2014 18:27 schreef Aisomont het volgende:

[..]

. Je bent echt beter af zonder hem.

Mensen kunnen heel slecht worden in dit soort situaties en hij is dat heel duidelijk. Als hij dingen tegen je gebruikt over je verleden, dat is écht niet goed. Waarschijnlijk is hij al wat langer niet helemaal eerlijk geweest over zijn gevoelens maar liet hij het gewoon maar zoals het was want ja, het eindigen, daar was hij vast nog niet over uit of hij dat wilde. Dat hij toen zei dat hij van je hield en dat hij nu dit doet, is wel iets waar je echt overheen moet stappen. Zeker als je denkt: "je hield toen van me DUS kunnen we net zo goed nog samen zijn". Hij wil je niet. Jij bent beter af zonder hem. Echt waar.

Dat je iets hebt gegeten is al heel goed. Lastig te zeggen hoeveel 6 kilo is. Ik weet in ieder geval dat als ik 6 kilo zou afvallen op korte tijd dat het echt heeeel erg mis is. En dat je daar het beste hulp voor kunt zoeken. Mensen met wie je eet, kleinere porties, de hele dag door eten, zorgen dat je calorieën binnen krijgt via drinken, enzovoort. Denk aan jezelf! Als je heel snel afvalt word je eigen lichaam er niet mooier van.

Ja, het waren wat opmerkingen. Maar goed, ik was ook niet heel aardig meer op een gegeven moment. Mwah, kan niet geloven dat ie niet eerlijk is geweest. Zoals ik ook terug kijk op de relatie, snap ik zijn frustraties heel goed en kan ik begrijpen dat zoiets je gaat dwars zitten, ook als je van iemand houdt. Niet dat dat hem het recht geeft om dan maar zo gemeen te doen, maar goed.

Bij mij is het ook mis. Er mag nog vier kilo af, voor ik naar het randje van ondergewicht ga. En zoveel is vier kilo niet. Als je ziet hoe die andere zes er af zijn gevlogen. Wist niet dat dat zo snel kon gaan hey.

Aan de ene kant weet ik ook wel dat ik beter af ben zonder hem, maar de jongen die ik heb leren kennen, waar ik verliefd op ben geworden.. Ik zie hem helemaal nergens meer in terug. Dit is helemaal niet de jongen die ik ken en dat is pijnlijk.

On a happier note: ik heb vandaag mijn pakketje binnen gekregen. Drie flinke boeken en vier dvd's Hoop dat ik op die manier wat minder met mijn koppie bij mijn ex zit. Zo maar eens kijken aan welk boek ik als eerst begin

quote:

Op dinsdag 13 mei 2014 18:34 schreef MegaKonijn het volgende:

[..]

Ja, het waren wat opmerkingen. Maar goed, ik was ook niet heel aardig meer op een gegeven moment. Mwah, kan niet geloven dat ie niet eerlijk is geweest. Zoals ik ook terug kijk op de relatie, snap ik zijn frustraties heel goed en kan ik begrijpen dat zoiets je gaat dwars zitten, ook als je van iemand houdt. Niet dat dat hem het recht geeft om dan maar zo gemeen te doen, maar goed.

Bij mij is het ook mis. Er mag nog vier kilo af, voor ik naar het randje van ondergewicht ga. En zoveel is vier kilo niet. Als je ziet hoe die andere zes er af zijn gevlogen. Wist niet dat dat zo snel kon gaan hey.

Aan de ene kant weet ik ook wel dat ik beter af ben zonder hem, maar de jongen die ik heb leren kennen, waar ik verliefd op ben geworden.. Ik zie hem helemaal nergens meer in terug. Dit is helemaal niet de jongen die ik ken en dat is pijnlijk.

Ik bedoel niet dat hij echt gelogen heeft hoor, meer dat hij deels de waarheid heeft verborgen. Dat hij al het gevoel had dat het niet helemaal goed zat, maar dat hij daar niet over wilde praten. En dat hij hoopte dat het beter zou worden. Want als je samen iets hebt opgebouwd, zal je dat altijd hopen. Maar kennelijk heeft hij op een gegeven moment beseft en besloten dat het beter was om te stoppen, helaas voor jou op dat moment, maar ik zie nu al dat het beter is.

Gemeen doen doet overigens bijna iedereen wel op een manier. Sommige erger dan anderen. Sommige direct in je gezicht, anderen achter je rug om. Daarmee bouw je afstand op tussen elkaar. En uiteindelijk zal je alleen als je écht over álles praat niets meer in je hoofd hebben wat er nog uit kan komen. Als je niet over alles hebt gepraat, zitten er altijd kleine frustraties in je hoofd die heel groot worden als het eenmaal over is. Want dan maakt het niet meer uit hoe je iets brengt.

Probeer er echt wat aan te doen, voor jezelf.

In het begin zag ik ook niet in dat mijn ex zo was. De keuze die ze heeft gemaakt was zonder mij terwijl ik haar juist heel erg gesteund had met van alles. En dat vond ze altijd super fijn. Maar uiteindelijk zag ik wel in dat het wel echt haar was: ze vond haar vriendinnen belangrijker dan mij. Prima. Maar dat is niet eerlijk voor mij, want ze liep zo'n beetje elke dag over hun te zeiken. En als je zoiets doet bij mij, dan wil ik niet eens meer tijd en moeite in je stoppen.

Wat bij mij nog het ergste was is dat ze vóórdat ze mij kende eigenlijk geen 'nee' kon zeggen en eigenlijk niet goed haar eigen grenzen kon aangeven. Ik heb haar dat geleerd. En toen deed ze precies dat bij mij toen ze het uitmaakte. Dat is zo verwarrend en ergens heel erg oneerlijk. Ik moest trots op haar zijn dat ze het deed maar ik wilde helemaal niet dat ze dat deed.