TTK LPT

Gelukkig heb ik geen facebook, dus zal niemand ooit weten dat ik op mysteryland ben.

quote:

Op maandag 28 april 2014 23:00 schreef I.R.Baboon het volgende:
En zojuist zie ik dat een andere #filosofie-bezoeker (minder trouw, maar ook iemand die ik wel ns op een meet gezien heb) een act is op mysteryland.

Opa?

quote:

Op zaterdag 3 mei 2014 23:46 schreef Sieyes het volgende:

[..]

#filosofen zijn inmiddels tot alle geledingen van de samenleving doorgedrongen, blijkt nu. Het zal vast Ryan3 zijn die samen met zijn vrouw iets doet met hoepels en vuur.

We're the middle children of history, man. No purpose or place. We have no Great War. No Great Depression. Our Great War's a spiritual war... our Great Depression is our lives. We've all been raised on television to believe that one day we'd all be millionaires, and movie gods, and rock stars. But we won't. And we're slowly learning that fact.

De quarter-life crisis duurt niet voor eeuwig. Op een gegeven moment treedt de berusting in. De berusting creëert afstand; vanaf een afstand kun je alles beter zien.

Pieter Steinz, die nog maar enkele maanden te leven heeft, citeert Oblomov, met wie hij zich nu hij stervende is pas kan identificeren.

"Ongelukkig is Oblomov bepaald niet; vooral omdat hij zich niet al te druk maakt: ‘Alle bezorgdheid loste zich ten slotte op in een zucht, verdween in apathie of sluimer’. Hij heeft ook oprecht medelijden met vrienden en kennissen die het druk-druk-druk hebben; bijvoorbeeld met Volkov, die in hoofdstuk twee zijn nieuwe rijkostuum komt laten zien en afscheid neemt met de woorden „ik heb nog honderd dingen te doen”. Tot verbijstering van Oblomov: ‘Honderd dingen op één dag, de arme kerel! En dat heet leven! Wat blijft er zo van de mens over? Waartoe verspilt en versnippert hij zijn krachten?’ Waarna Oblomov zich weer op zijn rug legt, ‘met het plezierige gevoel dat hij er niet van die ijdele wensen en gedachten op nahield en niet langs ’s Heren wegen zwierf, maar dat hij hier lag en zijn menselijke waardigheid en kalmte wist te bewaren’."

Write now – voorronde

In de trein trokken we een fles sherry open. ‘Hebben jullie wat te vieren?’ vroeg de conducteur. Ik zei dat ik jarig was. Vervolgens riep de conducteur dat over de speakers om en begonnen een paar vrouwen in de coupé een liedje voor mij te zingen.
Na bijna twee uur arriveerden we op de plaats van bestemming. Ik bestelde twee kopjes koffie. Er stond een professioneel horeca-apparaat maar wij kregen onze koffie uit een kan. ‘Vier euro alsjeblieft,’ zei de student achter de balie.
Een vriend kwam binnen met zijn broertje, die ook een verhaal had ingezonden. Terwijl we stonden te praten sprak een lang, typisch gekleed meisje ons aan. Met typisch bedoel ik dat al die aspirant-schrijvers er op zichzelf bijzonder, maar samen allemaal hetzelfde uitzien. Ze vroeg waarover mijn verhaaltje ging.
Dat van haar ging over een man die in een hotelkamer zat, en hoorde dat achter de deur zijn vrouw met iemand aan het flirten was. Hoewel hij boos werd kon hij zich niet bewegen, want de baby zat op zijn schoot.
‘Hou je van baby’s?’ vroeg ik.
‘Nee en ook niet van flirtende vrouwen,’ zei ze. Even later: ‘Ik loop weer even verder.’
Het was tijd om de zaal in te gaan. Bij de deur werd ons verzocht de jas op te hangen.
‘Mijn jas kost driehonderd euro en die hang ik niet op in een onbewaakte garderobe,’ zei ik.
In de zaal waren de stoelen weggehaald en moesten we staan, want er waren te veel mensen op komen dagen.
We luisterden naar een gedicht van de dichter des vaderlands en een voordracht uit het nieuwe boek van Raoul de Jong. ‘Dat is nou een broodschrijver,’ zei mijn vriend. Iedereen was eigenlijk voor de prijsuitreiking komen opdagen, maar dit was ook gezellig. In de tussentijd werd het heel erg warm in de zaal.
Vervolgens betrad een singer-songwriter het podium. Hij werd aangekondigd als iemand die zingt over het leven met veel zelfspot. De singer-songwriter speelde een liedje. En nog een. En toen nog een. ‘Welke zal ik nu spelen?’ vroeg hij. ‘Nu is het wel mooi geweest,’ zei mijn vriendin.
De uitreiking had geen goed nieuws voor ons in petto. Ook niet voor het broertje van mijn vriend. Ik kan van alles zeggen over de winnende verhalen, bijvoorbeeld dat het generieke vingeroefeningen zijn die niets toevoegen, maar daar sta ik boven.
Even later zaten we terug in de trein, klaar voor onze twee uur durende reis. Gelukkig hadden we nog een halve fles sherry, en we vielen al snel tegen elkaar in slaap.

Dan maar weer eens een klein heldenfilmpjelinkje naar youtube.

quote:

Op dinsdag 6 mei 2014 17:19 schreef Mainport het volgende:
De quarter-life crisis duurt niet voor eeuwig. Op een gegeven moment treedt de berusting in. De berusting creëert afstand; vanaf een afstand kun je alles beter zien.

Ik heb het altijd waanzin gevonden om berusting te zien als een permanente toestand waar je in kunt verkeren. Berusting komt en gaat en als je geluk hebt komt 'ie wat vaker en blijft 'ie wat langer.

En ik ben al de hele dag vol van 'het recht om vergeten te worden'. Die zag Warhol niet aankomen.

quote:

Op woensdag 14 mei 2014 13:14 schreef LelijKnap het volgende:

[..]

Op z'n FOK!s: dit.

Edit: Overigens begint het ook niet perse op een kwart van iemands leven, bij sommige doet de crisis zijn inrede al in zodra het bewustzijn zich begint te manifesteren.

Dat is bij mannen meestal rond die tijd.

quote:

Op woensdag 14 mei 2014 13:22 schreef LelijKnap het volgende:

Ik denk dat ik in die zin dan een tragische vroegbloeier was.

Welnee, je romantiseert je jeugd.

quote:

Op woensdag 14 mei 2014 13:25 schreef LelijKnap het volgende:

Het is in elk geval tragisch te noemen dat ik onderhand al oud genoeg ben dat te doen.

Nope, dat doet iedereen. Ik dacht dat ik al jong onafhankelijk en diepzinnig was, maar niets is minder waar. Ik heb schrijfsels en foto's die het tegendeel bewijzen; ze tonen een preoccupatie met de sociale verhoudingen in de klas en een paardentrui (al lijkt die laatste me in tegenstrijd met die eerste, maar dat terzijde).

Erken dat wat je voor tragiek houdt slechts een manier is waarop je zoals alle anderen bent - dan is de weg vrij tot ware tragiek.

quote:

Op woensdag 14 mei 2014 16:10 schreef LelijKnap het volgende:

Ik doelde op het romantiseren van mijn jeugd. Je moet immers al uit je jeugd zijn wil je dat kunnen doen. Die herkenning is tragisch en reden voor een crisis als vijfentwintigjarige.

Boudewijn de Groot maakte na tweeëntwintig jaren in het leven het testament op van zijn jeugd. De leeftijd die je nu hebt, is bij uitstek de leeftijd waarop je afscheid gaat nemen van je jeugd en die ook geneigd bent te romantiseren. Maar er was niets romantisch aan. Het was een ellendige tijd, een oppervlakkige tijd, een lelijke tijd. Stel je er een witte spijkerbroek, roze sportschoenen en een zwarte paardentrui bij voor.

De enige opgave of crisis waar je voor staat, is omgaan met het besef dat je net als alle anderen bent. Misschien vallen de momenten van geluk wel samen met de vlagen van berusting.

quote:

Op woensdag 14 mei 2014 16:45 schreef Claudia_x het volgende:

[..]

Boudewijn de Groot maakte na tweeëntwintig jaren in het leven het testament op van zijn jeugd. De leeftijd die je nu hebt, is bij uitstek de leeftijd waarop je afscheid gaat nemen van je jeugd en die ook geneigd bent te romantiseren. Maar er was niets romantisch aan. Het was een ellendige tijd, een oppervlakkige tijd, een lelijke tijd. Stel je er een witte spijkerbroek, roze sportschoenen en een zwarte paardentrui bij voor.

De enige opgave of crisis waar je voor staat, is omgaan met het besef dat je net als alle anderen bent. Misschien vallen de momenten van geluk wel samen met de vlagen van berusting.

Het leven is kut en dan ga je dood.

Het kuttige is dat het leven niet eens kut is; ook dat maken we er zelf maar van.

quote:

Op woensdag 14 mei 2014 16:49 schreef Claudia_x het volgende:
Het kuttige is dat het leven niet eens kut is; ook dat maken we er zelf maar van.

De ondragelijk lichtheid van het bestaan. Leven is veel te oppervlakkig om ooit diepere lagen in te vinden omdat die lagen er eenvoudigweg niet zijn. Een hoopje kansberekening waar wij als mens zijnde teveel waarde aan hechten.

Dat laatste zul je mij niet horen zeggen. Dit is voor zover we weten het enige leven dat we hebben en dus is er alle reden toe om er grote waarde aan te hechten.

Of zoals ik op maandagochtend tegen mijn collega zei toen hij binnen kwam wandelen en zich aan het beklagen was over de futiliteit van het beginnen aan een nieuwe week: ik heb de lichtheid van het bestaan allang omarmd. Dat mensen er desalniettemin zoveel van weten te maken, vind ik heel behoorlijk geweldig.

_{Is het al weekeinde?}

Ik ben zwarte lente van Henry Miller aan het lezen, en zie nu het leven als een frans urinoir waar van de smerigheid genoten dient te worden, een streep pus tussen de daadwerkelijke omgeving en de wereld die je dagelijks zelf invult, en vervolgens weer afbreekt.

quote:

Op woensdag 14 mei 2014 16:58 schreef Claudia_x het volgende:
Dat laatste zul je mij niet horen zeggen. Dit is voor zover we weten het enige leven dat we hebben en dus is er alle reden toe om er grote waarde aan te hechten.

Of zoals ik op maandagochtend tegen mijn collega zei toen hij binnen kwam wandelen en zich aan het beklagen was over de futiliteit van het beginnen aan een nieuwe week: ik heb de lichtheid van het bestaan allang omarmd. Dat mensen er desalniettemin zoveel van weten te maken, vind ik heel behoorlijk geweldig.

Tja ik kan ook waarde hechten aan elke drol die ik uitpoep omdat er van die drol maar één is...

quote:

Op woensdag 14 mei 2014 17:00 schreef Bosbeetle het volgende:

[..]

Tja ik kan ook waarde hechten aan elke drol die ik uitpoep omdat er van die drol maar één is...

Dat is iets om even bij stil te staan op weer een maandagmorgen.